OV in Nederland

regenmaker schreef:Soms zou je willen dat een land gewoon failliet gaat. #België
Lijkt net of ze staken om elk wissewasje net als die Fransen overigens.

Michael schreef:gewoon reizigers gratis laten reizen. Komen er ook geen inkomsten meer binnen.

Wubbo schreef:Ik ben wel benieuwd naar die ""bijzonder moeilijke" arbeidsomstandigheden voor de treinbestuurders". Zitten de stoelen niet lekker? Gaat het slot van de deur te stroef? Is de koffie een graad te koud/warm? :X

Wubbo schreef:Ik ben wel benieuwd naar die ""bijzonder moeilijke" arbeidsomstandigheden voor de treinbestuurders". Zitten de stoelen niet lekker? Gaat het slot van de deur te stroef? Is de koffie een graad te koud/warm? :X

Hainje schreef:Als staken verboden word, dan leef je in een dictatuur. Ik ben er dan ook pertinent op tegen om het stakingsrecht te verbieden.
Nu weet ik eigenlijk niet hoe dat in België zit met het aanvechten van een staking bij de rechter, wat in Nederland nog wel eens gebeurd. Zal dat eens navragen bij een kennis die in het Belgische 'rechtenwereldje' zit. Bereid je wel voor op een huge tekstmuur.

Daarnet vernam ik via de media dat in juli en augustus elke zaterdag gestaakt gaat worden bij de NMBS. Ja alweer! :') Maar wat ik mij nu afvraag is of een bedrijf in België nu eigenlijk via de rechter af kan dwingen dat een staking niet doorgaat. In Nederland kan een werkgever naar de rechter stappen om een staking te verbieden. Als de rechter vindt dat de aanleiding tot staken niet strookt met de wet, dan kan een staking verboden worden. Uiteraard zijn er ook legio uitspraken in het voordeel van de vakbonden. Echter heb ik bij al dat stakingsgeweld nooit een bericht vanuit de NMBS vernomen dat zij naar de rechter gaan om de staking te verbieden. Is die mogelijkheid er echter wel in België? Ik ben benieuwd naar je antwoord.

Wil wel even vermelden dat ik jouw antwoord wil plaatsen op het forum van OV in Nederland, zij zullen het vast ook wel interessant vinden om jouw verhaal (met bronnen) te lezen. De personen die zich hier verder in willen verdiepen kunnen dit dan weer doen aan de hand van de bronnen die je altijd wel aanreikt bij je betogen.

In de Belgische wetgeving is er geen definitie van een werkstaking. Er kan enkel verwezen worden naar artikel 1 van de Prestatiewet die dit omschrijft als "het collectief tijdelijk stopzetten van de (bedongen) arbeid door werknemers". In de rechtspraak verwijst men vaak naar de definitie uit het Sociaalrechtelijk Woordenboek "Het door alle werknemers of een groep van werknemers zonder persoonlijke verhindering opzettelijk tijdelijk niet-verrichten van de bedongen arbeid als dwangmiddel ter beschikking van een bepaald doel".

Wat valt dus niet onder het begrip werkstaking? Een gedeeltelijke of alternatieve uitvoering van arbeid is geen werkstaking. Ook een éénmansstaking is onmogelijk (behalve misschien in een onderneming met slechts 1 werknemer). De staking moet ten slotte ook tijdelijk zijn. Een definitieve stopzetting van werkzaamheden is geen werkstaking.

Het stakingsrecht kent diverse (grond)wettelijke basissen. Zo heb je in België artikel 11ter van de Arbeidsovereenkomstenwet, die uitsluit dat een werkgever een staking als schorsingsgrond van de arbeidsovereenkomst zou inroepen om de staking te breken door vervangende arbeidskrachten aan te werven. Een andere grondslag is artikel 3 van de Prestatiewet, die bepaalt dat een werkgever voor het verrichten van prestaties gebruik moet maken van zijn eigen werknemers en dus geen gebruik kan maken van vervangende arbeidskrachten om de staking te breken. Ten derde is het stakingsrecht een afgeleid recht van de vakbondsvrijheid en dus van het recht om zich te verenigen. Ten vierde mag een uitzendbureau geen uitzendkrachten tewerkstellen bij een werkgever tijdens een staking. Internationaal is het stakingsrecht erkend in artikel 8 van het ECOSOC-verdrag, in artikel 11 van het EVRM, artikel 6 van het Europees Sociaal Handvest en wordt het tevens afgeleid uit de IAO-verdragen nrs. 87 en 98.

Artikel 6 van het Europees Sociaal Handvestverbindt werkgevers en werknemers ertoe het recht op collectief optreden, waaronder ook het stakingsrecht, te garanderen en heeft directe (en volgens sommige rechtsleer ook privaatrechtelijke) werking (P. HUMBLET, R. JANVIER, W. RAUWS, M. RIGAUX, Synopsis van het Belgisch arbeidsrecht, Antwerpen, Intersentia, 2006, p. 403, nr. 752).

In Nederland werd dit artikel zo geïnterpreteerd dat werknemersorganisaties zich hierop konden beroepen om geen schadevergoeding te moeten betalen aan een werkgever die schade had geleden tengevolge van een staking tegen overheidsmaatregelen. (P. HUMBLET, R. JANVIER, W. RAUWS, M. RIGAUX, Synopsis van het Belgisch arbeidsrecht, Antwerpen, Intersentia, 2006, p. 403, nr. 752 met verwijzing naar HR 7 november 1986, NJ 1987, nr. 226)

In de meeste West-Europese rechtsstelsels speelt de rechtspraak, bij gebreke aan een wettelijke regeling, een primordiale rol bij de inhoudelijke opvulling van de rechtsregels met betrekking tot staking.

Vroeger werden er in de rechtspraak en rechtsleer verschillende vormen van staking onderscheiden, naargelang het doel (solidariteitsacties, politieke stakingen, ...), de wijze van totstandkoming (regulier, spontaan, wild) en de aangewende middelen ("gewone", stiptheidsactie, bedrijfsbezetting, langzaam-aan-actie, ...) en naargelang de vorm beoordeelde de rechtspraak dit collectieve actiemiddel op een andere manier. Naargelang de vorm werd de staking geoorloofd, dan wel ongeoorloofd beoordeeld. In dit laatste geval kon dit als dringende reden aangegrepen worden om de werknemers die aan deze ongeoorloofde actie hebben deelgenomen op staande voet te ontslaan. Het Hof van Cassatie heeft aan dit onderscheid met zijn arrest dd. 21 december 1981 een einde gesteld. Een staking is een staking en moet op dezelfde wijze beoordeeld worden.

Volgens het Hof van Cassatie hebben werknemers steeds het recht om naar aanleiding van een werkstaking de bedongen arbeid niet te presteren, maakt de deelname aan een werkstaking op zich geen onrechtmatige daad uit en verbiedt geen enkele wetsbepaling een werknemer deel te nemen aan een staking die niet door een representatieve vakorganisatie van werknemers werd georganiseerd of erkend. Enkel ingeval van zogenaamd "begeleidende omstandigheden" (bv. het molesteren van werkwilligen) kan er een aanleiding zijn voor een ontslag om dringende redenen. De rechter kan bij zijn beoordeling rekening houden met de uitzonderlijke omstandigheden waarin de feiten zich hebben voorgedaan.

Sommige rechtsleer verdedigen het standpunt dat een ontslag om dringende reden nog steeds mogelijk is wanneer de stakingsdeelname strijdig is met de strafwet en/of de werknemer misbruik maakt van zijn recht op staken. Dit standpunt en vooral deze laatste hypothese is betwist.

Zie: P. HUMBLET, R. JANVIER, W. RAUWS, M. RIGAUX, Synopsis van het Belgisch arbeidsrecht, Antwerpen, Intersentia, 2006, p. 401-407.

Je mag mijn antwoord gerust op het forum posten. Ik denk dat het antwoord op jouw vraag is dat in België het Hof van Cassatie met zijn arrest van 21 december 1981 een einde heeft gesteld aan de praktijken, zoals die vandaag nog steeds in Nederland bestaan, waarbij een individuele rechter moet oordelen over het al dan niet geoorloofd karakter van een staking. Dit is in België niet meer het geval. Werknemers beschikken volgens de door het Hof van Cassatie ontwikkelde criteria steeds over een stakingsrecht. Hun stakingen zijn op zichzelf steeds geoorloofd. Enkel de zogenaamd "begeleidende omstandigheden" kunnen ongeoorloofd zijn (bv. geweld tegen werkwilligen).