Afgelopen week even drie dagen in Londen geweest voor een werk-gerelateerd congres, waarbij de reis per trein ging. Was voor mij de eerste keer naar Engeland in 20 jaar, en de eerste keer met de Eurostar. Was er niet om de hobbyist uit te hangen, dus ook niet heel veel foto’s gemaakt - de Eurostar is nog steeds de Eurostar en de London Underground is ook nog steeds hetzelfde.
De reis begon voor mij dinsdag met de bus naar Station Arnhem. Lijn 331 bracht mij naar het station, waar ik de Intercity naar Utrecht nam. Nou ligt Utrecht niet echt op de lijn naar Brussel, maar ik ging samen met een collega naar het congres. Er was die ochtend nog een aanrijding met een persoon bij Driebergen, dus plan B was om rechtstreeks naar Roosendaal te gaan (en dan had ik nog ongeveer 40 min overstaptijd om dezelfde IC naar Brussel te halen als mijn collega). De aanrijding was inmiddels over - heb meteen dus de Intercity naar Utrecht gepakt, waar ik nog wat tijd had om te doden. Tenminste, dat dacht ik.
Om 12:00 kreeg ik een SMSje van mijn collega dat hij al in de Intercity naar Rotterdam zat, terwijl ik op de IC van 12:17 aan het wachten was. Ik had de eerdere intercity met gemak kunnen halen, maar wachtte op hem. In de tussentijd was ik nog even naar de Action gegaan in Hoog Catharijne om een reisadapter te halen. Wat bleek? Hij had een kaartje via de Treinreiswinkel, en die hadden in de offerte een ander reisschema gespecificeerd dan bij de uiteindelijke kaartjes. Maakte niet uit, alleen had ik een krappere overstap in Rotterdam op de IC naar Brussel.
In Rotterdam m’n collega dus gevonden en hij moest nog even uitchecken (al had hij een “Elk station in NL”-ticket, dus inchecken was uberhaupt niet nodig geweest). De IC naar Brussel stond al klaar dus snel ingestapt. Controlerondje leverde wel op dat aantal toeristen in de eerste klas zaten ipv tweede - blijft weinig verschil dus. Het zonnetje scheen mooi over het Brabantse landschap en we waren al snel in Brussel. Ondertussen nog even kunnen werken, al was het Belgische 3G niet super - todat ik de iPad herstarte, toen werkte alles opeens wel.
Dat de IC Brussel niet het snelste is merk je vooral in het vaak stilstaan op willekeurige plekken. Overigens wel overal goede omroep - Nederlands, Engels, Duits en Frans, inclusief aansluitingen. En dan niet op z’n Nederlands een lange waslijst, maar gewoon de belangrijkste. Alhoewel - misschien waren er gewoon niet meer aansluitingen. Moest onderweg ook nog even m’n FIP coupon invullen, maar daar heeft niemand naar gekeken: in Belgie geen controle gehad.
Aangekomen te Brussel meteen maar naar het Eurostar gedeelte gelopen en “ingecheckt”. Ticket door de scanner (voor mij) en voor de barcode scanner (voor m’n collega). Gevolgd door Belgische paspoort controle en de Britse, inclusief de vraag of je in een Ebola land was geweest. Er lag een lijstje, overigens met maar drie landen er op, dus heel opgeblazen was het niet (in de VS is er bijvoorbeeld nogal veel paniek en alles in Afrika zou Ebola hebben). Vervolgens nog alle spullen door de X-Ray en een poortje, hadden we dat ook weer gehad. Het was inmiddels nog 45 minuten tot gepland vertrek dus nog even koffie gehaald en plaats genomen in de lounge. Niet super druk, maar wel gevuld.
Ongeveer 25 voor vertrektijd mochten we instappen - we hebben maar eerst de grootste groep voor laten gaan. Op het perron staan er dan naast de trein overal rijtuigbordjes en bij elke deur iemand om je kaartje te controleren.
Hier begon overigens de grootste grap. M’n collega valt onder andere afdeling en had dus via de Treinreiswinkel een eerste klas ticket geregeld. Voor mij had de secretaresse voor mijn afdeling intern een kaartje geboekt voor een “dienstreis”. Bij boeken geprobeerd samen te zitten, maar collega had een ander tarief, dus dat zou niet kunnen. Dat gingen we wel overleven, maar uiteindelijk bleek dat ik een “Business Premier” kaartje had en mijn collega een “Standard Premier”. Allebei eerste klas (en dus dezelfde stoelen), maar “Business Premier” is qua service nog een stapje hoger. Je mag ook gebruik maken van de lounges en kan tot 10 minuten van te voren inchecken.
Dus, ik in Standard Premier ingestapt nog even een krantje gepakt. Ik had stoel 41 - achteruit en met een half raam. De stoelen zijn waarschijnlijk bekend maar het woord is vooral “grijs”. Stoelen blinken ook niet uit in beenruimte - mijn knieën kan ik kwijt, maar in mijn beleving was de Thalys veel ruimer in de eerste klas. Al met al heeft het allemaal een erg jaren 90 uitstraling, en zien de stoelen er erg geleefd uit. Duidelijk dat het een renovatie nodig heeft, maar de winstgevenheid zal er vast ook wel iets mee te maken hebben
Ongeveer 10 minuten voor vertrek werd aangekondigd dat de deuren gingen sluiten en even later gebeurde dat daadwerkelijk. In mijn rijtuig zaten ongeveer vijf anderen en er liep drie man servicepersoneel. Al snel kwam men langs voor een aperitief, en dus werd het champagne en chili pinda’s.
Ongeveer 10 minuten later kwam de “afternoon tea” met o.a. chocolaatjes, kaasjes en een broodje. Daarbij kwam een warm pasta-rolletje en een stukje citroencake als dessert. Mocht overigens kiezen, maar beide mocht ook. Daarbij nam ik een cola en even later kwam de koffie en thee langs.
Ondertussen zoefde het Belgische en al bijna Franse platteland voorbij, niet heel boeiend dus ik was verder gegaan met het kiezen van workshops voor op het congres op mijn iPad. Al snel werd Lille bereikt, daar stapten nog een handjevol mensen in. Van Lille vooral de lelijke groene hekken gezien, maar je ziet op het perron meteen alle Franse tintjes met treinsamenstellingsborden en SNCF logo’s.
Eten werd opgeruimd en de nieuw ingestapte reizigers kregen ook hun afternoon tea. De zon ging inmiddels langzaam onder. Toen ik even gefocust was op de te kiezen sessies werd het opeens donker en waren we dus de tunnel in gereden. De iPad bleek bereik hebben, dus dat was mooi. De gele tussendeuren tussen de rijtuigen waren inmiddels ook automatisch dichtgegaan.
Aangekomen in Dover was het inmiddels donker, daar stond op een zijspoor net als in Brussel een e320/Valero trein. Terwijl ik aan het lezen was kwamen de trein al vrij snel in het Engelse tunnellandschap in de buurt van Londen terecht. Overigens hebben geen van de Engelse tunnels mobiel bereik - dus wel de hele Channel Tunnel, maar voor de rest was het geld zeker op ofzo. Overigens alle omroepen in de Eurostar handmatig in vier talen - de gerenoveerde Thalys heeft dat al automatisch, maar dat is op gegeven moment ook zo nep.
Toen ik uitstapte in Londen kwam ik al snel m’n collega tegen en samen via de uitgestorven douane naar het hotel gelopen, vlak naast Kings Cross. Overigens was de rij voor de vertrekkende Eurostar treinen op dinsdag avond serieus lang, maar er ging dan ook elk half uur een trein naar Parijs. In het hotel ingecheckt, ik had uitzicht op de zijkant van Kings Cross. Na het inchecken zijn we nog even naar de Tower of London geweest om de 800 000 klaprozen te zien die geplaatst waren voor Armistice Day, naar aanleiding van WOI.
Ik had nog geen Oyster en m’n ING pas slikte de poortjes niet, dus eerst een Oyster kopen. Maestro accepteerde de automaten ook niet, dus dat werd credit card. Overigens kwam ik er pas later achter dat de Oyster dus 5 pond kost - heel duidelijk is dat niet tijdens het aanschaffen. Met de Northern Line naar London Bridge gereisd, en daar was het even zoeken voordat we de Tower of London hadden gevonden. Na een rondje om de Tower te zijn gelopen zijn we vanaf Bank weer met de Northern Line naar St. Pancras/Kings Cross gegaan om in het hotel te eten.
De volgende ochtend moesten we naar London ExCel voor het congres: dat zou 45 minuten duren en het begon om 09:00 dus we waren op tijd gegaan. Volgens de TfL site was de snelste route om Northern Line naar Bank te pakken en daar de DLR naar Canning Town om over te stappen richting Beckton. De Northern Line in de ochtendspits is echter nogal druk - dus na drie treinen konden we eindelijk mee. Aangekomen op Bank stapten we in een veel rustigere trein naar Canning Town. Daar moesten we wachten op de volgende trein naar Beckton, die overigens erg vol was, maar we konden gelukkig nog mee. Uitgestapt bij Custom House bleek dat we helemaal aan de andere kant van de locatie moesten zijn, wat dichter bij de halte Prince Regent is.
Aan het einde van de dag, na een boel standjes te hebben gezien en na een hele loods workshops via Prince Regent weer teruggegaan met dezelfde route. Gelukkig was het rond 16:30 rustiger en waren we een uur later weer in het hotel. Na een korte pitstop gingen we wat eten zoeken - met de Picadilly line naar Picadilly Circus. Na even te hebbben gekeken naar Picadilly Circus (het standbeeld staat daar in de steigers), zijn we om de hoek in Chinatown bij een (redelijke authentieke) Chinees gaan eten.
Volgende ochtend weer op tijd naar het congres, deze keer de Circle Line naar Bank gepakt en daar de DLR rechtstreeks naar Prince Regent (zonder overstap dus). Niet sneller, wel rustiger. De DLR zijn mooie karretjes - racet lekker tussen de haltes, maar het spoor loopt soms erg dicht langs de huizen. Omroep wordt ook erg goed gedaan - op dag 2 werden in de trein zelfs al genoemd welke congressen aan welke kant van het gebouw werden gehouden (en dus waar je moest uitstappen). Ik zie het de NS nog niet doen :)
Na weer een drukke ochtend snel even naar het hotel om koffers op te halen en naar Kings Cross. Snel een broodje gekocht van de laatste ponden, en vervolgens ingecheckt voor de Eurostar. Terminal was erg druk door een trein naar Parijs - toen die vertrokken was was het opeens erg rustig. Terminal is mooi, maar door veel antieke palen niet erg ruimtelijk. Wel twee barretjes en een “to go” winkel. Er is ook geen prullenbak te vinden - ik vermoed ivm veiligheid, maar schoonmakers lopen langs om dingen mee te nemen. In verband met het 20-jarige bestaan van de Eurostar wel overal balonnen en een of ander kunstwerk.
Een kwartier van te voren mochten we instappen - al snel m’n plekje gevonden (overigens weer stoel 41, ander rijtuig) en een krant er bij gepakt. Deze keer iets drukker dan op de heenweg. Al vrij snel konden we vertrekken, en na een paar tunnels begon de service. Het Engels platteland is met daglicht iets mooier, maar het was wel erg regenachtig.
Na de eerste paar tunnels werd het tijd voor weer een afternoon tea - weer met champagne, maar een iets ander menu deze keer: een sneetje brood en een scone, met ham en sla, en voor de scone clotted cream en jam. Toen ik dat zo’n beetje op had kwam het warme gedeelte - ik koos voor de warme optie - een of andere bal met bietjes in een mosterdsaus. De andere optie was de macroon, maar het was deze keer of/of, waarschijnlijk omdat het drukker was.
Nog even mails gelezen en toen waren we inmiddels weer in Lille. Daar was het inmiddels donker. Er stapten paar mensen in, maar niemand in mijn rijtuig. We liepen in Lille overigens wel wat vertraging op, we waren uiteindelijk een minuut of 10 later in Brussel.
In Brussel begon de hel echter. We kwamen om 18:15 aan, en mijn collega had dus een ticket zonder Thalys toegang. De Thalys vertrekt om 18:52 (ook een best lange overstap), maar de volgende IC Brussel pas om 20:01 - nogal lang wachten. Dus zat er weinig anders op dan de IR naar Antwerpen te pakken en daar een halfuur later de stoptrein te pakken. Als je thuis wil zijn is dat allemaal erg lang. De IR kwam op tijd binnen maar ergens na Brussel Noord stonden we minuten lang stil, en voor Mechelen ook, dus in Antwerpen hadden we +8.
In Antwerpen op niveau 0 even een frietje gehaald bij de frituur na daarnaast weer te hebben gepind. Naar beneden gegaan kwam als snel de Varkensneus aangereden. Die op het spoor ernaast zat onder de grafitti, het viel mee op dit exemplaar. De stoelen met vintage bekleding zaten prima, maar het leek alsof er bij elke bocht een halte was. In Roosendaal aangekomen stapte ik in de even later gereedstaande IC naar Zwolle, en even flink Twitter bijgelezen.
Aangekomen op Arnhem was het inmiddels 22:40, maar de eerste bus vertrok pas om 23:00. Lijn 27 bracht mij echter prima thuis in Velp, maar dat je over 5.5 uur over 225 km doet is dan wel erg pijnlijk en maakt het OV zo onaantrekkelijk. Overigens heb ik hetzelfde meegemaakt tijdens zomervakantie naar Frankrijk (verslag daarvan volgt nog), dus volgende keer neem ik van Brussel naar Velp de Thalys naar Schiphol en dan de IC, dat is ongeveer 1.5 uur sneller.
