De lange weg naar Perzië (6): De Transasya naar Tehran [99]
Geplaatst: za 20 dec 2014, 20:55
Deel 1: Enschede-Stockholm-Rovaniemi
Deel 2: Rovaniemi-Tallinn-Riga-Warszawa
Deel 3: Warszawa-Łódź-Praha-České Budějovice-Český Krumlov
Deel 4: České Budějovice-Zagreb-Beograd
Deel 5: Beograd-Thessaloniki-Plovdiv-Ankara
Na vijf delen wordt het nu dan eindelijk tijd om de titel van deze reeks waarheid te laten worden: in dit deel reizen we hoofdstad naar hoofdstad, van Ankara naar Tehran, van Turkije naar Perzië. Geen stedenfoto's tussendoor, dit deel is volledig gewijd aan de fantastische reis tussen deze twee steden. De Trans-Asia Express (Transasya Ekspresi in het Turks) is de naam van deze verbinding, die één keer per week rijdt. De verbinding is in 2001 geïntroduceerd en reed oorspronkelijk vanaf İstanbul, maar vanwege de langdurige werkzaamheden in İstanbul vertrekt de trein nu vanuit Ankara. Een volledig doorgaande spoorverbinding is er niet, dus de verbinding bestaat uit drie delen: eerst met een Turkse trein van Ankara naar Tatvan, dan met een veerboot het Vanmeer over en vanuit Van met een Iraanse trein verder naar de grens en tenslotte naar Tehran. Op woensdagochtend vertrekt de Transasya vanuit Ankara, in theorie kom je dan op vrijdagavond in Tehran aan. Vanwege de lange rit en het mysterieuze, verre en onbekende karakter dat Iran voor veel mensen heeft spreekt deze trein voor velen tot de verbeelding. Op het Duitstalige DSO (Drehscheibe-Online) forum zijn bijvoorbeeld al talloze verslagen van deze rit te vinden. Bij buitenlanders is deze trein relatief populair, maar gezien het geringe aantal buitenlandse toeristen (en dan met name individuele reizigers) is het absoluut gezien vrij weinig. Een Transsiberië is het niet Verder is deze trein vooral bij Iraniërs populair, zij kunnen immers visumvrij naar Turkije reizen. De meeste reizigers naar Iran (vooral de lokale bevolking) prefereren echter de bus, die ongeveer net zo duur is maar wel twee keer zo snel. Qua afstand is het ook wel een stukje: Ankara-Tatvan is 1322 km per trein, de boot van Tatvan naar Van legt ongeveer 90 km af, vanaf Van is het nog 1075 km naar Tehran - in totaal bijna 2500 km dus. Je hebt overigens een gewoon internationaal treinkaartje voor de hele rit, de bootreis zit er ook bij in.
Iran stond bij mij al een tijdje heel hoog op de lijst van te bezoeken landen, vooral door de goede verhalen die ik erover gehoord had van mensen die er geweest zijn. Zeker toen ik vorig jaar in Ankara de trein naar "Tahran" op het bord zag staan en later op de reis in Armenië een bordje "Iran 165 km" zag begon het toch wel flink te kriebelen, al had ik nooit verwacht dat ik al zó snel een kans zou krijgen. In eerste instantie had ik helemaal geen zin om alle moeite te doen om het Iraanse visum te krijgen, omdat dat nog wel eens flink lastig kan zijn. Eigenlijk wou ik deze trip naar Noord-Irak gaan, naar Koerdistan, maar gezien de huidige situatie daar was dat natuurlijk geen optie meer. Toen ik verder ging kijken dacht ik eigenlijk van "tsja, ik kan het altijd proberen, niet geschoten is altijd mis". Het krijgen van het visum duurde even, maar achteraf gezien was het goed te doen. Later zal ik de visumprocedure nog wat verder toelichten. Na het krijgen van het visum heb ik de terugvlucht geboekt en ben toen eens verder gaan uitzoeken hoe het zat met de Transasya, reizen binnen Iran, etc. Bij een reisbureautje in Sultanahmet in İstanbul (Turista Travel, http://www.turistatravel.com/, aangeraden door Seat61) heb ik het ticket voor Ankara-Tehran gekocht. Ze reageerden supersnel, betaling en boeking waren vrijwel instant geregeld, een benedenbed krijgen was geen probleem en ook m'n andere vragen werden meteen beantwoord. Wát een topservice! Het ticket kon ik afhalen bij hun kantoortje in Sultanahmet, het lag al op me te wachten toen ik binnenkwam. Op het station kost het ticket ruim 43 euro, bij Turista Travel 55, maar dan heb je er wel een hoop zekerheid bij. Het is zeker niet het enige reisbureautje, maar ik vond het een prima keuze ;)
Van deze etappe zijn uiteraard ook weer een kaartje en een overzichtskaart van de reis tot nu toe beschikbaar.
Goed, de reis dan maar! Ik sta om 8 uur op, douche en ontbijt vervolgens in de keuken. Daar zit ook een groep van vijf Portugezen (studenten/werkenden/werkzoekenden van rond de 28-30 jaar) die ook naar Tehran gaan met de trein en ja hoor, ze blijken o.a. de andere drie plekken in mijn coupé op te vullen Over toeval gesproken Zij vertrekken al richting station als ik net aan m'n ontbijt begin. Ikzelf vertrek iets voor 9 uur, anderhalf uur voor vertrek van de trein. Ik loop rustig naar de metrohalte van Kızılay, vanaf waar ik met de metro naar Ulus ga en vanaf daar naar Ankara Gari loop. Een uurtje voor vertrek ben ik op het station.
1. De stationshal, waar het redelijk rustig is.
Ankara train station by Timon91, on Flickr
2. Het vertrekbord. Ook al is het een elektronisch bord, het enige wat aangepast wordt is het vertrekspoor. Treinen van 's ochtends vroeg of die vandaag helemaal niet rijden staan er dus ook op. In de laatste kolom (Günler) staat op welke dagen de desbetreffende trein rijdt. Zonder de YHT's naar İstanbul, Eskişehir en Konya zou het al helemaal een dode boel zijn zoals je kan zien. De Transasya staat er ook op, vertrek is om 10:25.
Ankara train station by Timon91, on Flickr
3. Op het perron staat nog de net aangekomen "Doğu Ekspresi" uit Erzurum en Kars, die ik vorig jaar genomen heb. Hij lijkt zowaar op tijd aangekomen te zijn.
”Doğu Ekspresi” from Kars and Erzurum at Ankara train station by Timon91, on Flickr
4. Perron 1 (één perronspoor) verwerkt vertrekkende YHT treinen, perron 2 (twee sporen) doet al het overige langeafstandsverkeer. Perron 3, ook met twee perronsporen, verwerkt de voorstadstreinen met de geweldige naam "Banliö treni". Achter perron 3 kun je nog de werkzaamheden zien voor het grote nieuwe hoofdstation van Ankara, wat ik meer op een cruiseschip vind lijken.
Ankara train station by Timon91, on Flickr
5. Stationsbordje.
Ankara train station by Timon91, on Flickr
Ik praat wat met de Portugezen, die ook al op het perron zijn. Met hen heb ik overigens aardig veel moeite om Portugees te spreken, zij verstaan mij wel maar ik hen nauwelijks, aangezien het Portugees uit Portugal heel anders klinkt (en mijns inziens ook heel erg lelijk). Zij gaan voor slechts één week naar Iran, maar hebben voor de treinreis wel bedrukte Transasya truien laten maken
6. Een half uur voor vertrek wordt de trein het station binnengesleept. Hij bestaat uit een aantal 1e klas Turkse couchetterijtuigen. Direct achter de locomotief zit een generatorwagen, verder zit er nog een restauratierijtuig in en helemaal achteraan rijdt er een Iraans bagagerijtuig mee, het enige rijtuig wat mee zal gaan op de boot.
Transasya Ekspresi to Tehran at Ankara train station by Timon91, on Flickr
7. De Transasya Ekspresi dus, die ons als het goed is in ongeveer 28,5 uur naar de haven van Tatvan gaat brengen, ruim 1300 kilometer verderop.
Transasya Ekspresi to Tehran at Ankara train station by Timon91, on Flickr
8. Alcohol is in Iran verboden, in Turkije nog niet. Tot Tatvan kun je ook nog alcohol krijgen in het restauratierijtuig, de voorraad staat hier. Dankzij de verconservatyfte regering kost een blik bier in de supermarkt inmiddels bijna 2 euro, in de trein nog meer. Efes is op z'n zachtst gezegd niet m'n favoriete biertje, maar Efes Xtra is nog wel binnen te houden.
Transasya Ekspresi to Tehran at Ankara train station by Timon91, on Flickr
9. Een coupeetje, eenzelfde als ik vorig jaar naar Erzurum had vanaf hier.
Transasya Ekspresi interior in Ankara by Timon91, on Flickr
10. Het gangpad.
Transasya Ekspresi interior in Ankara by Timon91, on Flickr
Op tijd rollen we Ankara uit, het is gezellig in de coupé met de Portugezen. Er hangt een opgewonden sfeer onder de paar buitenlanders, die allemaal bij elkaar gestopt lijken te zijn. Naast mij en de Portugezen blijken er nog drie Zwitsers en een Braziliaanse te zijn. Later op de reis, in Kayseri, wordt het buitenlandse gezelschap gecompleteerd met een Italiaan, een Kroaat en een Australisch stel, maar veel is het in totaal dus niet.
11. Langzaam stampen we Ankara uit, hier nog wat voorsteden. M'n oude camera, waar ik vorig jaar de winnende foto mee gemaakt heb en waar ik deze reis aan te danken heb, paste nog mooi door de klapraampjes, m'n nieuwe camera is daar helaas te groot voor.
Leaving Ankara on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
12. Past net niet dus ;) Achteraan zie je het Iraanse bagagerijtuig rijden.
Leaving Ankara on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
13. Langzaam wordt het landschap steeds mooier, de bergen komen steeds dichterbij.
Landscape near Ankara seen from the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
14. Prachtig! Jammer dat de ramen niet echt open kunnen, dan had ik nog veel mooiere foto's kunnen maken.
Anatolia seen from the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
15. Matig fotootje in een bocht, met achteraan wederom het Iraanse rijtuig.
Anatolia seen from the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
We verhuizen al gauw naar het restauratierijtuig voor de lunch, bovendien zitten de stoelen daar prettiger dan in de coupeetjes. Ik lunch met soep, ik heb nog een half brood bij me wat ik van het ontbijt heb overgehouden. De Portugezen gaan voor "chicken shish", één van de weinige dingen van de menukaart die wél aanwezig is. De conversatie met de olijke ober gaat ongeveer zo: "What do you want?" - "What do you have?" - "Chicken shish!" - "Okay, what is it?" - "It's good!"
16. Een kunstboeketje completeert het tafelgoed.
Plastic flowers in the TCDD restaurant by Timon91, on Flickr
17. Atatürk zie je overal in Turkije terug, ook achter de bar in het restauratierijtuig. Bij de huidige regering is hij ondanks z'n bijna mythische status niet heel populair, hij heeft de seculiere staat Turkije opgericht. De strikte scheiding van religie en staat is langzaam maar zeker verdwenen onder Erdoğan, die overigens steeds raardere trekjes gaat vertonen. De nieuwe megaluchthaven van İstanbul, die momenteel gebouwd wordt en straks de grootste ter wereld moet worden, moet bijvoorbeeld naar Erdoğan vernoemd gaan worden, aldus Erdoğan. Genoeg woorden vuilgemaakt aan die halve, we gaan door ;)
Turkish restaurant car on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
18. Het landschap is prachtig, ook de herfstkleuren mogen er wezen hier :)
Anatolia seen from the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
De middag breng ik grotendeels in het restauratierijtuig door, samen met de Portugezen en met de drie oudere Zwitsers, die zich er ook verschanst hebben. Ze spreken alleen Duits en gaan ook voor maar één week naar Iran. Het zijn heel vriendelijke mensen en we praten veel onderweg.
19. Ik breng ook nog wat tijd door in de coupé. Lezend, schrijvend, naar muziek luisterend, van het landschap genietend en "genietend" van m'n laatste biertje (Efesbocht, ze hadden nog maar één blik Efes Xtra bij de supermarkt) voor de komende tijd ;)
Last beer on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
20. De zon gaat vroeg onder hier, dit is om kwart over 5 's middags.
Sunset on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
21. De eerste stop na Ankara is pas in Kayseri, waar de trein flink volloopt. Kayseri bereiken we om kwart voor 6 met een half uur vertraging, wat redelijk normaal is hier.
Transasya Ekspresi at Kayseri train station by Timon91, on Flickr
Het is een flinke chaos bij het instappen, aangezien zowat iedereen op de verkeerde plek instapt. Je hebt namelijk twee reserveringen voor de rit naar Tehran: één voor Ankara-Tatvan en één voor Van-Tehran. De laatste boeit weinig, je krijgt in Van toch een andere plek toegewezen (straks meer daarover), maar de eerste is wel degelijk van belang. Maar liefst drie keer beweert er iemand in onze coupé een reservering te hebben, drie keer moet degene zich chagrijnig naar drie rijtuigen verderop wurmen door de overvolle gangpaden omdat ze de verkeerde reservering voor hun neus hebben.
22. Aan de andere kant van de trein staat nog een trein, die zo te zien uit conferentierijtuigen bestaat.
Special train at Kayseri train station by Timon91, on Flickr
23. Met een wel heel bijzonder koersbordje :D Ik ben toch wel benieuwd wanneer en voor welke gelegenheid dit ding gereden heeft
Special train at Kayseri train station by Timon91, on Flickr
Kayseri verlaten we met +40, daarna is het tijd voor het avondeten. Ik ontmoet Domagoj, de eerder genoemde Kroaat, die in Kayseri is ingestapt en ook naar Tehran gaat. Van het menu is zoals ik al zei weinig meer te krijgen ("Do you have chicken beef?" - "No, chicken beef finish!" - "Ok, do you have lamb shish?" - "No, lamb shish finish!" - "Ok, do you have anything besides chicken shish?" - "No, but chicken shish good!" - "Ok, two chicken shish please!"). Het menu van vorig jaar klopt trouwens nog wel, maar er is alleen dus alleen chicken shish te krijgen Domagoj en ik "genieten" van de matige chicken shish en praten verder veel 's avonds, voor we het weten zijn we in Sivas.
24. Sivas bereiken we met +20, we hebben bijna 11 uur gedaan over 600 km vanaf Ankara. Qua reistijd wel een contrast met de YHT van Ankara naar het westen Het regent hier pijpenstelen, maar daar hebben we in de trein geen last van :) De geplande stop in Sivas van 40 minuten wordt ingekort en we vertrekken zowaar op tijd, dat heb ik nog nooit meegemaakt in Turkije :D
Transasya Ekspresi at Sivas train station by Timon91, on Flickr
Rond half 11 gaan we terug naar onze coupeetjes en is het bedtijd. De eerste dag in de Transasya zit erop, morgen gaan we het verre oosten van Turkije te zien krijgen! :)
Ik word even wakker als we in Elazığ staan, waar we verbazingwekkend genoeg nog immer op tijd rijden. Om 8 uur ontwaak ik definitief (het wordt ook vroeg licht hier) en sta ik op. We tuffen lekker langzaam door het schitterende landschap van Oost-Anatolië, het doet me heel erg veel aan de rit met de Doğu Ekspresi van vorig jaar denken. Het weer is net als gisteren prachtig.
25. Dit soort werk dus. De spoorlijn volgt het rivierdal en er zitten veel tunnels in de lijn.
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
26. Voor het ontbijt gaan we naar het restauratierijtuig: "One omelette with bread please" - "No, no omelette, omelette finish" - "Okay, what do you have for breakfast?" - "Breakfast!"- "Okay, one breakfast please!". En dan krijg je dit :) Het is lekker en vult goed.
Breakfast on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
27. Ik blijf in het restauratierijtuig hangen met Domagoj en de Portugezen, we praten af en toe wat en staren vooral veel uit het raam. Heerlijk om niks te hoeven :) In Turna stoppen we kort om een goederentrein te kruisen, officieel maakt de Transasya tussen Ankara en Tatvan slechts vijf stops.
Turna train station by Timon91, on Flickr
28. Bergen, rivieren, een beetje vegetatie en af en toe een klein dorpje: je bent echt in een behoorlijk ander gebied dan rond Ankara hier
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
29. Helemaal niets is er ook niet, er wordt veel met waterkracht gedaan hier en we passeren meerdere stuwdammen. Hier wordt er een gebouwd.
New hydrodam in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
30. In Kale moeten we weer even wachten om een goederentrein te kruisen, vanaf hier rijdt er ook beveiliging mee op de trein. Het zal wel iets met de Koerden te maken hebben, waar de Turkse overheid niet zulke goede vriendjes mee zijn.
Kale train station by Timon91, on Flickr
31. Het blijft mooi :) We volgen deze rivier, de Murat Nehri (ook wel bekend als de Oostelijke Eufraat) voor een lange tijd.
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
32. Vlak voor Muş vlakt het dal wat uit en neemt de bewoning wat toe. Veel velden met pre-döner hier.
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
33. Muş, de laatste stop voor Tatvan, bereiken we met +10 om half 1 's middags.
Muş train station by Timon91, on Flickr
34. De trein aan het perron in Muş. Per week rijden er per richting zes passagierstreinen hier. Eenmaal de Transaya, tweemaal de Van Gölü Ekspresi (Ankara-Tatvan) en driemaal een gewone trein van Elazığ naar Tatvan, allemaal op verschillende dagen.
Transasya Ekspresi at Muş train station by Timon91, on Flickr
35. Naar achteren gekeken in Muş.
Transasya Ekspresi at Muş train station by Timon91, on Flickr
36. Muş verlaten we met +25, we hebben er iets langer stilgestaan dan de bedoeling was. Vanaf Muş is het nog ruim 2 uur voor de laatste 95 kilometer naar Tatvan. We kruipen wat omhoog tegen de berghelling en het uitzicht wordt adembenemend.
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
Op het perron heb ik kennisgemaakt met Carol, de eerder genoemde Braziliaanse. Samen met haar lunchen Domagoj en ik in het restauratierijtuig - bestaande uit chicken shish - en praten we wat om te tijd te doden.
37. De deur van het restauratierijtuig kan open, dus dan moeten er ook even wat fotootjes genomen worden ;)
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
38. Naar achteren gekeken, richting het heiige dal.
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
39. Er is zelfs nog wat herfstig bos hier.
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
40. Vlak voor Tatvan passeren we nog een aantal loze tunnels. Er is dan alleen een tunnel gebouwd in het verder redelijk vlakke land, zonder dat ze ergens doorheen gaan. Waarom? Geen idee. Wellicht dat de berg nog gebouwd moet worden? In Turkije weet je het nooit
Odd tunnel near Tatvan by Timon91, on Flickr
41. Vlak voor Tatvan is er weer wat meer reuring, in de verte zijn er ook al besneeuwde toppen zichtbaar.
Entering Tatvan on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
42. Tatvan ligt aan de westoever van het Vanmeer, het grootste meer van Turkije (ca. 3,5 keer het IJsselmeer). Het Vanmeer komt pas vlak voor Tatvan in zicht, maar het ziet er prachtig uit. De bergen op de achtergrond zijn o.a. de reden dat er geen doorgaande spoorverbinding is naar Van, de grootste stad aan de andere kant van het meer.
Entering Tatvan on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
43. Een wat verouderd rijtuig vlakbij het station van Tatvan.
Old railway car near Tatvan by Timon91, on Flickr
44. Tatvan bereiken we om kwart over drie.
Tatvan train station by Timon91, on Flickr
45. De andere kant op gekeken. Vanaf hier gaan we via een kleine zijlijn naar de haven. In plaats van de lok laten omlopen rijden we gewoon langzaam achteruit, dat is in de haven ook handiger.
Tatvan train station by Timon91, on Flickr
46. Het perron aan de andere kant van de trein, met mijn rijtuig vooraan.
Tatvan train station by Timon91, on Flickr
47. In 10 minuten dalen we via een bochtige spoorlijn door Tatvan naar de haven, naar station Tatvan İskele wat uiteindelijk met +40 bereikt wordt. Hier het station Tatvan İskele, aan de oever van het Vanmeer. Hier nemen we na 29 uur en 20 minuten afscheid van de Turkse trein.
Tatvan İskele train station by Timon91, on Flickr
48. De andere kant op gekeken, de mast die recht boven de trein uitsteekt is van de boot die ons naar Van gaat brengen.
Tatvan İskele train station by Timon91, on Flickr
49. Bij het opgaan van de boot. In totaal schat ik dat er iets van 200 mensen meereizen met de Transasya, vrijwel allemaal Iraniërs.
Boat to Van at Tatvan İskele train station by Timon91, on Flickr
Ja, je ziet het goed: ik heb wat gezichten onherkenbaar gemaakt. Normaal gesproken doe ik dit niet, maar vanaf dit punt zal ik het wel doen. De reden: aangezien Iran nog steeds een theocratische dictatuur en de regering streng het internet controleert kunnen Iraniërs die herkenbaar in beeld op internet staan problemen krijgen. Het klinkt een wellicht een beetje overbodig, zo vaak worden mijn foto's nou ook niet bekeken, maar better be safe than sorry. Ik heb geen zin om eventueel mensen in de problemen te brengen en zoveel werk is het onherkenbaar maken van gezichten nou ook weer niet ;) Overigens, als iemand een meer subtiele wijze kan aanraden om dit te doen dan een zwart vlakje over het gezicht plaatsen in Paint.NET: alle tips zijn welkom ;)
Op de boot zoeken Carol, Domagoj en ik een plekje in de grote open zitruimte die zich direct boven het voertuigenplatform bevindt. Gezien de drukte daar heb ik er geen foto's gemaakt, het is ook niet zo'n bijzondere ruimte. We laten onze rugzakken daar staan en gaan weer naar buiten om een kijkje te nemen.
50. Met zo'n boot gaan we naar Van, alleen dan iets minder verroest.
Boats at Tatvan İskele train station by Timon91, on Flickr
51. Zicht op Tatvan, om 4 uur 's middags. Het wordt heel vroeg donker hier, gezien de oostelijke ligging. Je zit hier qua oosterlengte een paar honderd kilometer ten oosten van Moskva, maar waar Moskva twee uur voor loopt op ons, loopt Turkije slechts één uur voor.
View on Tatvan by Timon91, on Flickr
52. Tatvan İskele, de trein is alweer terug gesleept naar het station van Tatvan. Morgenochtend vroeg komt de boot terug met de reizigers uit Iran en zal de trein terugrijden naar Ankara. De "kruising" tussen de heen- en teruggaande Transasya's vindt plaats in de haven van Van.
Tatvan İskele train station by Timon91, on Flickr
53. Op het dek, het is trouwens best fris hier. Zeker nu de zon aan het ondergaan is daalt de temperatuur snel, je zit ook aardig hoog hier (het Vanmeer ligt op 1640 meter).
Boat Tatvan-Van by Timon91, on Flickr
54. Naar voren gekeken in de kleine haven van Tatvan. Om half 5 vertrekken we, 45 minuten na aankomst van de trein in Tatvan İskele.
Lake Van seen from the boat Tatvan-Van by Timon91, on Flickr
Het is snel donker, buiten is er dan weinig meer te zien en is het bovendien stervenskoud. Op een beeldbuis met een wel erg geel scherm wordt er een Iraanse film vertoond met ondertiteling in het Turks, na de film is het tijd voor muziek. Ik lees en schrijf verder wat en praat wat met Carol, die al bijna een jaar op reis is en na Iran via België en Nederland terug zal gaan naar Brazilië. Verder slaap ik nog wat, bij het barretje in de zitruimte halen we een vaag broodje als avondeten. Veel is er niet te krijgen, alleen wat snacks en wat drinken. Vanaf hier is het overigens ook schluss met alcohol, op de boot wordt het niet verkocht en in de Iraanse trein (uiteraard) ook niet. Één van de Zwitsers lukt het om wat Iraanse rials te wisselen bij het barretje, maar daar hebben ze helaas te weinig van om nog een keer te wisselen. Na een uurtje wenkt de barman mij echter, hij heeft weer wat rials. Ik wissel 20 euro tegen een redelijke koers, het is in ieder geval fijn om wat te hebben. Ondertussen wordt het gezellig in de zitruimte, een licht verstandelijk gehandicapte Iraanse jongen gaat lekker los op de Iraanse muziek. Heel de boot klapt mee en danst af en toe ook mee. De tocht naar Van wordt er weer wat korter door.
Om 9 uur komen we na 4,5 uur varen aan in de haven van Van, waar al snel blijkt dat er nog geen trein staat. Die had een uur geleden moeten aankomen maar is flink te laat. Iemand zegt dat de trein over 2 uur komt, iemand anders dat het nog wel 6 uur gaat duren. We kunnen in ieder geval op de boot blijven voorlopig, waar het warm is en waar de muziek nog steeds flink doorknalt - ook al begint dat laatste inmiddels wel lichtelijk irritant te worden.
55. Ik neem beneden een kijkje met één van de Portugezen. Hier het Iraanse bagagerijtuig op de boot.
Iranian luggage car on the boat Tatvan-Van by Timon91, on Flickr
56. Een matige foto van station Van İskele, vrijwel identiek aan Tatvan İskele. Er is nog weinig gaande hier.
Van İskele train station by Timon91, on Flickr
Na een uur wachten op de boot begint iedereen zich opeens naar buiten te haasten, waar we schijnbaar moeten wachten in een wachtruimte van het stationsgebouwtje. De trein is er nog niet. In het gebouwtje wurmt iedereen zich naar een balie met wat medewerkers van Raja (Iraanse spoorwegen), die de plekken toewijzen in de Iraanse trein. Ik ga met mijn kaartje en de kaartjes van Domagoj en Carol naar de balie, waar ik ga enige moeite de kaartjes terugkrijg met een sticker die de plek toont in de Iraanse trein. De oorspronkelijke reservering Van-Tehran zal er vooral om gaan dat je het couchettesupplement betaalt, niet om de plek zelf dus. Dat er mannen en vrouwen bij elkaar liggen is schijnbaar ook geen probleem, dat had ik niet verwacht. Ook in de Turkse trein was dat geen probleem, maar dat zal wel zijn omdat het officieel een internationale trein is. Op binnenlandse diensten in Turkije zijn de couchettes strikt gescheiden.
57. Om kwart over 11 komt de trein dan opdagen, met een vertraging van ruim drie uur. We kunnen er nog niet meteen in, eerst moet er nog schoongemaakt worden. De reizigers die uit de trein komen kunnen direct door de boot op. Schijnbaar waren er problemen met Koerdische demonstraties in Van en kon de trein daar het station niet uit. De lok is op het station van Van al omgelopen, zodat die hier niet aan de bootzijde zit (i.v.m. het bagagerijtuig). De trein hoeft in Van ook niet meer van richting te veranderen zoals dat in Tatvan wel het geval was.
Van İskele train station by Timon91, on Flickr
58. Gekeken richting boot. Met die stoom ziet het er wel spooky uit zo Het zal wel iets met de verwarming te maken hebben.
Van İskele train station by Timon91, on Flickr
59. Iets na half 12 kunnen we na een hoop ticket- en paspoortcontroles de trein in, hier het gangpad van mijn rijtuig. De kaartjes zijn al afgegeven aan de Iraanse provodniks.
Transasya Ekspresi interior at Van by Timon91, on Flickr
60. Vanwege de hernieuwde plaatsreserveringen deel ik nu m'n coupé met Domagoj en Carol, wat wel zo gezellig is. De vierde persoon in de coupé is Paolo, een Italiaan die een beetje Engels spreekt en straks na een paar dagen Tehran verder zal reizen naar Nepal. Er ligt water klaar en kort nadat we ons geïnstalleerd hebben wordt er thee gebracht. De televisie kan aan, maar laat de hele tijd "no service" zien.
Transasya Ekspresi interior at Van by Timon91, on Flickr
De nauwelijks Engels sprekende Raja provodniks komen vragen of we nog wat willen eten:
- "You want dinner?"
- "Yes please! What do you have for dinner?"
- "Chicken!"
- "Okay, can we all have chicken please?"
- "Okay, two ten minut!"
(....vijf minuten later....)
Deur gaat open, provodnik komt tevoorschijn: "chicken finish, no dinner!". Jammer maar helaas, dan maar geen eten. We vertrekken rond middernacht uit Van İskele, na 10 minuten stoppen we voor een kwartiertje op het hoofdstation van Van en klimmen daarna verder de bergen in. Van verlaten we met +150, we gaan gauw slapen aangezien we er over een paar uur alweer uit moeten.
Om kwart over 3 bonst de provodnik ons wakker: "Turkey finish, control passport!". We zijn in Kapıköy aangekomen, een gaar gehucht op ruim 2000 meter hoogte. Inmiddels hebben we ook nog een uurtje extra vertraging, de 117 km vanuit de haven van Van hebben bijna 3,5 uur geduurd. In Kapıköy moeten we allemaal de trein uit voor de paspoortcontrole, zoals altijd aan de landsgrenzen van Turkije. Overigens is grenspunt Kapıköy(Gr) de enige spoorgrensovergang van Turkije die momenteel gebruikt wordt voor personenvervoer. De Balkan/Bosphor van Turkije naar Bulgarije is zoals ik in het vorige deel beschreef vanaf Yabalkovo al vervangen door een treinvervangende bus, naar Griekenland, Syrië, Irak en Armenië rijden geen treinen meer en naar Georgië en Azerbeidzjan ligt geen spoor (naar de eerste is overigens wel een spoorlijn in aanbouw). Over het ijskoude perron haasten we ons naar het kantoortje, waar we in de rij plaatsnemen. Er zijn twee loketjes, na een paar minuten gaan ze open. De controle is niet zo streng, m'n paspoort is snel gestempeld. Door de ijzige kou hoest ik m'n longen er bijna uit, ik ben weer verkouden geworden. Aangezien ik als een van de eersten een stempeltje heb gehad en de trein is afgesloten gaat het nog wel even duren en dus besluit ik om een rondje te gaan lopen in het station.
Deel 2: Rovaniemi-Tallinn-Riga-Warszawa
Deel 3: Warszawa-Łódź-Praha-České Budějovice-Český Krumlov
Deel 4: České Budějovice-Zagreb-Beograd
Deel 5: Beograd-Thessaloniki-Plovdiv-Ankara
Na vijf delen wordt het nu dan eindelijk tijd om de titel van deze reeks waarheid te laten worden: in dit deel reizen we hoofdstad naar hoofdstad, van Ankara naar Tehran, van Turkije naar Perzië. Geen stedenfoto's tussendoor, dit deel is volledig gewijd aan de fantastische reis tussen deze twee steden. De Trans-Asia Express (Transasya Ekspresi in het Turks) is de naam van deze verbinding, die één keer per week rijdt. De verbinding is in 2001 geïntroduceerd en reed oorspronkelijk vanaf İstanbul, maar vanwege de langdurige werkzaamheden in İstanbul vertrekt de trein nu vanuit Ankara. Een volledig doorgaande spoorverbinding is er niet, dus de verbinding bestaat uit drie delen: eerst met een Turkse trein van Ankara naar Tatvan, dan met een veerboot het Vanmeer over en vanuit Van met een Iraanse trein verder naar de grens en tenslotte naar Tehran. Op woensdagochtend vertrekt de Transasya vanuit Ankara, in theorie kom je dan op vrijdagavond in Tehran aan. Vanwege de lange rit en het mysterieuze, verre en onbekende karakter dat Iran voor veel mensen heeft spreekt deze trein voor velen tot de verbeelding. Op het Duitstalige DSO (Drehscheibe-Online) forum zijn bijvoorbeeld al talloze verslagen van deze rit te vinden. Bij buitenlanders is deze trein relatief populair, maar gezien het geringe aantal buitenlandse toeristen (en dan met name individuele reizigers) is het absoluut gezien vrij weinig. Een Transsiberië is het niet Verder is deze trein vooral bij Iraniërs populair, zij kunnen immers visumvrij naar Turkije reizen. De meeste reizigers naar Iran (vooral de lokale bevolking) prefereren echter de bus, die ongeveer net zo duur is maar wel twee keer zo snel. Qua afstand is het ook wel een stukje: Ankara-Tatvan is 1322 km per trein, de boot van Tatvan naar Van legt ongeveer 90 km af, vanaf Van is het nog 1075 km naar Tehran - in totaal bijna 2500 km dus. Je hebt overigens een gewoon internationaal treinkaartje voor de hele rit, de bootreis zit er ook bij in.
Iran stond bij mij al een tijdje heel hoog op de lijst van te bezoeken landen, vooral door de goede verhalen die ik erover gehoord had van mensen die er geweest zijn. Zeker toen ik vorig jaar in Ankara de trein naar "Tahran" op het bord zag staan en later op de reis in Armenië een bordje "Iran 165 km" zag begon het toch wel flink te kriebelen, al had ik nooit verwacht dat ik al zó snel een kans zou krijgen. In eerste instantie had ik helemaal geen zin om alle moeite te doen om het Iraanse visum te krijgen, omdat dat nog wel eens flink lastig kan zijn. Eigenlijk wou ik deze trip naar Noord-Irak gaan, naar Koerdistan, maar gezien de huidige situatie daar was dat natuurlijk geen optie meer. Toen ik verder ging kijken dacht ik eigenlijk van "tsja, ik kan het altijd proberen, niet geschoten is altijd mis". Het krijgen van het visum duurde even, maar achteraf gezien was het goed te doen. Later zal ik de visumprocedure nog wat verder toelichten. Na het krijgen van het visum heb ik de terugvlucht geboekt en ben toen eens verder gaan uitzoeken hoe het zat met de Transasya, reizen binnen Iran, etc. Bij een reisbureautje in Sultanahmet in İstanbul (Turista Travel, http://www.turistatravel.com/, aangeraden door Seat61) heb ik het ticket voor Ankara-Tehran gekocht. Ze reageerden supersnel, betaling en boeking waren vrijwel instant geregeld, een benedenbed krijgen was geen probleem en ook m'n andere vragen werden meteen beantwoord. Wát een topservice! Het ticket kon ik afhalen bij hun kantoortje in Sultanahmet, het lag al op me te wachten toen ik binnenkwam. Op het station kost het ticket ruim 43 euro, bij Turista Travel 55, maar dan heb je er wel een hoop zekerheid bij. Het is zeker niet het enige reisbureautje, maar ik vond het een prima keuze ;)
Van deze etappe zijn uiteraard ook weer een kaartje en een overzichtskaart van de reis tot nu toe beschikbaar.
Goed, de reis dan maar! Ik sta om 8 uur op, douche en ontbijt vervolgens in de keuken. Daar zit ook een groep van vijf Portugezen (studenten/werkenden/werkzoekenden van rond de 28-30 jaar) die ook naar Tehran gaan met de trein en ja hoor, ze blijken o.a. de andere drie plekken in mijn coupé op te vullen Over toeval gesproken Zij vertrekken al richting station als ik net aan m'n ontbijt begin. Ikzelf vertrek iets voor 9 uur, anderhalf uur voor vertrek van de trein. Ik loop rustig naar de metrohalte van Kızılay, vanaf waar ik met de metro naar Ulus ga en vanaf daar naar Ankara Gari loop. Een uurtje voor vertrek ben ik op het station.
1. De stationshal, waar het redelijk rustig is.
Ankara train station by Timon91, on Flickr
2. Het vertrekbord. Ook al is het een elektronisch bord, het enige wat aangepast wordt is het vertrekspoor. Treinen van 's ochtends vroeg of die vandaag helemaal niet rijden staan er dus ook op. In de laatste kolom (Günler) staat op welke dagen de desbetreffende trein rijdt. Zonder de YHT's naar İstanbul, Eskişehir en Konya zou het al helemaal een dode boel zijn zoals je kan zien. De Transasya staat er ook op, vertrek is om 10:25.
Ankara train station by Timon91, on Flickr
3. Op het perron staat nog de net aangekomen "Doğu Ekspresi" uit Erzurum en Kars, die ik vorig jaar genomen heb. Hij lijkt zowaar op tijd aangekomen te zijn.
”Doğu Ekspresi” from Kars and Erzurum at Ankara train station by Timon91, on Flickr
4. Perron 1 (één perronspoor) verwerkt vertrekkende YHT treinen, perron 2 (twee sporen) doet al het overige langeafstandsverkeer. Perron 3, ook met twee perronsporen, verwerkt de voorstadstreinen met de geweldige naam "Banliö treni". Achter perron 3 kun je nog de werkzaamheden zien voor het grote nieuwe hoofdstation van Ankara, wat ik meer op een cruiseschip vind lijken.
Ankara train station by Timon91, on Flickr
5. Stationsbordje.
Ankara train station by Timon91, on Flickr
Ik praat wat met de Portugezen, die ook al op het perron zijn. Met hen heb ik overigens aardig veel moeite om Portugees te spreken, zij verstaan mij wel maar ik hen nauwelijks, aangezien het Portugees uit Portugal heel anders klinkt (en mijns inziens ook heel erg lelijk). Zij gaan voor slechts één week naar Iran, maar hebben voor de treinreis wel bedrukte Transasya truien laten maken
6. Een half uur voor vertrek wordt de trein het station binnengesleept. Hij bestaat uit een aantal 1e klas Turkse couchetterijtuigen. Direct achter de locomotief zit een generatorwagen, verder zit er nog een restauratierijtuig in en helemaal achteraan rijdt er een Iraans bagagerijtuig mee, het enige rijtuig wat mee zal gaan op de boot.
Transasya Ekspresi to Tehran at Ankara train station by Timon91, on Flickr
7. De Transasya Ekspresi dus, die ons als het goed is in ongeveer 28,5 uur naar de haven van Tatvan gaat brengen, ruim 1300 kilometer verderop.
Transasya Ekspresi to Tehran at Ankara train station by Timon91, on Flickr
8. Alcohol is in Iran verboden, in Turkije nog niet. Tot Tatvan kun je ook nog alcohol krijgen in het restauratierijtuig, de voorraad staat hier. Dankzij de verconservatyfte regering kost een blik bier in de supermarkt inmiddels bijna 2 euro, in de trein nog meer. Efes is op z'n zachtst gezegd niet m'n favoriete biertje, maar Efes Xtra is nog wel binnen te houden.
Transasya Ekspresi to Tehran at Ankara train station by Timon91, on Flickr
9. Een coupeetje, eenzelfde als ik vorig jaar naar Erzurum had vanaf hier.
Transasya Ekspresi interior in Ankara by Timon91, on Flickr
10. Het gangpad.
Transasya Ekspresi interior in Ankara by Timon91, on Flickr
Op tijd rollen we Ankara uit, het is gezellig in de coupé met de Portugezen. Er hangt een opgewonden sfeer onder de paar buitenlanders, die allemaal bij elkaar gestopt lijken te zijn. Naast mij en de Portugezen blijken er nog drie Zwitsers en een Braziliaanse te zijn. Later op de reis, in Kayseri, wordt het buitenlandse gezelschap gecompleteerd met een Italiaan, een Kroaat en een Australisch stel, maar veel is het in totaal dus niet.
11. Langzaam stampen we Ankara uit, hier nog wat voorsteden. M'n oude camera, waar ik vorig jaar de winnende foto mee gemaakt heb en waar ik deze reis aan te danken heb, paste nog mooi door de klapraampjes, m'n nieuwe camera is daar helaas te groot voor.
Leaving Ankara on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
12. Past net niet dus ;) Achteraan zie je het Iraanse bagagerijtuig rijden.
Leaving Ankara on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
13. Langzaam wordt het landschap steeds mooier, de bergen komen steeds dichterbij.
Landscape near Ankara seen from the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
14. Prachtig! Jammer dat de ramen niet echt open kunnen, dan had ik nog veel mooiere foto's kunnen maken.
Anatolia seen from the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
15. Matig fotootje in een bocht, met achteraan wederom het Iraanse rijtuig.
Anatolia seen from the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
We verhuizen al gauw naar het restauratierijtuig voor de lunch, bovendien zitten de stoelen daar prettiger dan in de coupeetjes. Ik lunch met soep, ik heb nog een half brood bij me wat ik van het ontbijt heb overgehouden. De Portugezen gaan voor "chicken shish", één van de weinige dingen van de menukaart die wél aanwezig is. De conversatie met de olijke ober gaat ongeveer zo: "What do you want?" - "What do you have?" - "Chicken shish!" - "Okay, what is it?" - "It's good!"
16. Een kunstboeketje completeert het tafelgoed.
Plastic flowers in the TCDD restaurant by Timon91, on Flickr
17. Atatürk zie je overal in Turkije terug, ook achter de bar in het restauratierijtuig. Bij de huidige regering is hij ondanks z'n bijna mythische status niet heel populair, hij heeft de seculiere staat Turkije opgericht. De strikte scheiding van religie en staat is langzaam maar zeker verdwenen onder Erdoğan, die overigens steeds raardere trekjes gaat vertonen. De nieuwe megaluchthaven van İstanbul, die momenteel gebouwd wordt en straks de grootste ter wereld moet worden, moet bijvoorbeeld naar Erdoğan vernoemd gaan worden, aldus Erdoğan. Genoeg woorden vuilgemaakt aan die halve, we gaan door ;)
Turkish restaurant car on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
18. Het landschap is prachtig, ook de herfstkleuren mogen er wezen hier :)
Anatolia seen from the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
De middag breng ik grotendeels in het restauratierijtuig door, samen met de Portugezen en met de drie oudere Zwitsers, die zich er ook verschanst hebben. Ze spreken alleen Duits en gaan ook voor maar één week naar Iran. Het zijn heel vriendelijke mensen en we praten veel onderweg.
19. Ik breng ook nog wat tijd door in de coupé. Lezend, schrijvend, naar muziek luisterend, van het landschap genietend en "genietend" van m'n laatste biertje (Efesbocht, ze hadden nog maar één blik Efes Xtra bij de supermarkt) voor de komende tijd ;)
Last beer on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
20. De zon gaat vroeg onder hier, dit is om kwart over 5 's middags.
Sunset on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
21. De eerste stop na Ankara is pas in Kayseri, waar de trein flink volloopt. Kayseri bereiken we om kwart voor 6 met een half uur vertraging, wat redelijk normaal is hier.
Transasya Ekspresi at Kayseri train station by Timon91, on Flickr
Het is een flinke chaos bij het instappen, aangezien zowat iedereen op de verkeerde plek instapt. Je hebt namelijk twee reserveringen voor de rit naar Tehran: één voor Ankara-Tatvan en één voor Van-Tehran. De laatste boeit weinig, je krijgt in Van toch een andere plek toegewezen (straks meer daarover), maar de eerste is wel degelijk van belang. Maar liefst drie keer beweert er iemand in onze coupé een reservering te hebben, drie keer moet degene zich chagrijnig naar drie rijtuigen verderop wurmen door de overvolle gangpaden omdat ze de verkeerde reservering voor hun neus hebben.
22. Aan de andere kant van de trein staat nog een trein, die zo te zien uit conferentierijtuigen bestaat.
Special train at Kayseri train station by Timon91, on Flickr
23. Met een wel heel bijzonder koersbordje :D Ik ben toch wel benieuwd wanneer en voor welke gelegenheid dit ding gereden heeft
Special train at Kayseri train station by Timon91, on Flickr
Kayseri verlaten we met +40, daarna is het tijd voor het avondeten. Ik ontmoet Domagoj, de eerder genoemde Kroaat, die in Kayseri is ingestapt en ook naar Tehran gaat. Van het menu is zoals ik al zei weinig meer te krijgen ("Do you have chicken beef?" - "No, chicken beef finish!" - "Ok, do you have lamb shish?" - "No, lamb shish finish!" - "Ok, do you have anything besides chicken shish?" - "No, but chicken shish good!" - "Ok, two chicken shish please!"). Het menu van vorig jaar klopt trouwens nog wel, maar er is alleen dus alleen chicken shish te krijgen Domagoj en ik "genieten" van de matige chicken shish en praten verder veel 's avonds, voor we het weten zijn we in Sivas.
24. Sivas bereiken we met +20, we hebben bijna 11 uur gedaan over 600 km vanaf Ankara. Qua reistijd wel een contrast met de YHT van Ankara naar het westen Het regent hier pijpenstelen, maar daar hebben we in de trein geen last van :) De geplande stop in Sivas van 40 minuten wordt ingekort en we vertrekken zowaar op tijd, dat heb ik nog nooit meegemaakt in Turkije :D
Transasya Ekspresi at Sivas train station by Timon91, on Flickr
Rond half 11 gaan we terug naar onze coupeetjes en is het bedtijd. De eerste dag in de Transasya zit erop, morgen gaan we het verre oosten van Turkije te zien krijgen! :)
Ik word even wakker als we in Elazığ staan, waar we verbazingwekkend genoeg nog immer op tijd rijden. Om 8 uur ontwaak ik definitief (het wordt ook vroeg licht hier) en sta ik op. We tuffen lekker langzaam door het schitterende landschap van Oost-Anatolië, het doet me heel erg veel aan de rit met de Doğu Ekspresi van vorig jaar denken. Het weer is net als gisteren prachtig.
25. Dit soort werk dus. De spoorlijn volgt het rivierdal en er zitten veel tunnels in de lijn.
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
26. Voor het ontbijt gaan we naar het restauratierijtuig: "One omelette with bread please" - "No, no omelette, omelette finish" - "Okay, what do you have for breakfast?" - "Breakfast!"- "Okay, one breakfast please!". En dan krijg je dit :) Het is lekker en vult goed.
Breakfast on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
27. Ik blijf in het restauratierijtuig hangen met Domagoj en de Portugezen, we praten af en toe wat en staren vooral veel uit het raam. Heerlijk om niks te hoeven :) In Turna stoppen we kort om een goederentrein te kruisen, officieel maakt de Transasya tussen Ankara en Tatvan slechts vijf stops.
Turna train station by Timon91, on Flickr
28. Bergen, rivieren, een beetje vegetatie en af en toe een klein dorpje: je bent echt in een behoorlijk ander gebied dan rond Ankara hier
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
29. Helemaal niets is er ook niet, er wordt veel met waterkracht gedaan hier en we passeren meerdere stuwdammen. Hier wordt er een gebouwd.
New hydrodam in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
30. In Kale moeten we weer even wachten om een goederentrein te kruisen, vanaf hier rijdt er ook beveiliging mee op de trein. Het zal wel iets met de Koerden te maken hebben, waar de Turkse overheid niet zulke goede vriendjes mee zijn.
Kale train station by Timon91, on Flickr
31. Het blijft mooi :) We volgen deze rivier, de Murat Nehri (ook wel bekend als de Oostelijke Eufraat) voor een lange tijd.
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
32. Vlak voor Muş vlakt het dal wat uit en neemt de bewoning wat toe. Veel velden met pre-döner hier.
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
33. Muş, de laatste stop voor Tatvan, bereiken we met +10 om half 1 's middags.
Muş train station by Timon91, on Flickr
34. De trein aan het perron in Muş. Per week rijden er per richting zes passagierstreinen hier. Eenmaal de Transaya, tweemaal de Van Gölü Ekspresi (Ankara-Tatvan) en driemaal een gewone trein van Elazığ naar Tatvan, allemaal op verschillende dagen.
Transasya Ekspresi at Muş train station by Timon91, on Flickr
35. Naar achteren gekeken in Muş.
Transasya Ekspresi at Muş train station by Timon91, on Flickr
36. Muş verlaten we met +25, we hebben er iets langer stilgestaan dan de bedoeling was. Vanaf Muş is het nog ruim 2 uur voor de laatste 95 kilometer naar Tatvan. We kruipen wat omhoog tegen de berghelling en het uitzicht wordt adembenemend.
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
Op het perron heb ik kennisgemaakt met Carol, de eerder genoemde Braziliaanse. Samen met haar lunchen Domagoj en ik in het restauratierijtuig - bestaande uit chicken shish - en praten we wat om te tijd te doden.
37. De deur van het restauratierijtuig kan open, dus dan moeten er ook even wat fotootjes genomen worden ;)
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
38. Naar achteren gekeken, richting het heiige dal.
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
39. Er is zelfs nog wat herfstig bos hier.
Landscape in Eastern Turkey by Timon91, on Flickr
40. Vlak voor Tatvan passeren we nog een aantal loze tunnels. Er is dan alleen een tunnel gebouwd in het verder redelijk vlakke land, zonder dat ze ergens doorheen gaan. Waarom? Geen idee. Wellicht dat de berg nog gebouwd moet worden? In Turkije weet je het nooit
Odd tunnel near Tatvan by Timon91, on Flickr
41. Vlak voor Tatvan is er weer wat meer reuring, in de verte zijn er ook al besneeuwde toppen zichtbaar.
Entering Tatvan on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
42. Tatvan ligt aan de westoever van het Vanmeer, het grootste meer van Turkije (ca. 3,5 keer het IJsselmeer). Het Vanmeer komt pas vlak voor Tatvan in zicht, maar het ziet er prachtig uit. De bergen op de achtergrond zijn o.a. de reden dat er geen doorgaande spoorverbinding is naar Van, de grootste stad aan de andere kant van het meer.
Entering Tatvan on the Transasya Ekspresi by Timon91, on Flickr
43. Een wat verouderd rijtuig vlakbij het station van Tatvan.
Old railway car near Tatvan by Timon91, on Flickr
44. Tatvan bereiken we om kwart over drie.
Tatvan train station by Timon91, on Flickr
45. De andere kant op gekeken. Vanaf hier gaan we via een kleine zijlijn naar de haven. In plaats van de lok laten omlopen rijden we gewoon langzaam achteruit, dat is in de haven ook handiger.
Tatvan train station by Timon91, on Flickr
46. Het perron aan de andere kant van de trein, met mijn rijtuig vooraan.
Tatvan train station by Timon91, on Flickr
47. In 10 minuten dalen we via een bochtige spoorlijn door Tatvan naar de haven, naar station Tatvan İskele wat uiteindelijk met +40 bereikt wordt. Hier het station Tatvan İskele, aan de oever van het Vanmeer. Hier nemen we na 29 uur en 20 minuten afscheid van de Turkse trein.
Tatvan İskele train station by Timon91, on Flickr
48. De andere kant op gekeken, de mast die recht boven de trein uitsteekt is van de boot die ons naar Van gaat brengen.
Tatvan İskele train station by Timon91, on Flickr
49. Bij het opgaan van de boot. In totaal schat ik dat er iets van 200 mensen meereizen met de Transasya, vrijwel allemaal Iraniërs.
Boat to Van at Tatvan İskele train station by Timon91, on Flickr
Ja, je ziet het goed: ik heb wat gezichten onherkenbaar gemaakt. Normaal gesproken doe ik dit niet, maar vanaf dit punt zal ik het wel doen. De reden: aangezien Iran nog steeds een theocratische dictatuur en de regering streng het internet controleert kunnen Iraniërs die herkenbaar in beeld op internet staan problemen krijgen. Het klinkt een wellicht een beetje overbodig, zo vaak worden mijn foto's nou ook niet bekeken, maar better be safe than sorry. Ik heb geen zin om eventueel mensen in de problemen te brengen en zoveel werk is het onherkenbaar maken van gezichten nou ook weer niet ;) Overigens, als iemand een meer subtiele wijze kan aanraden om dit te doen dan een zwart vlakje over het gezicht plaatsen in Paint.NET: alle tips zijn welkom ;)
Op de boot zoeken Carol, Domagoj en ik een plekje in de grote open zitruimte die zich direct boven het voertuigenplatform bevindt. Gezien de drukte daar heb ik er geen foto's gemaakt, het is ook niet zo'n bijzondere ruimte. We laten onze rugzakken daar staan en gaan weer naar buiten om een kijkje te nemen.
50. Met zo'n boot gaan we naar Van, alleen dan iets minder verroest.
Boats at Tatvan İskele train station by Timon91, on Flickr
51. Zicht op Tatvan, om 4 uur 's middags. Het wordt heel vroeg donker hier, gezien de oostelijke ligging. Je zit hier qua oosterlengte een paar honderd kilometer ten oosten van Moskva, maar waar Moskva twee uur voor loopt op ons, loopt Turkije slechts één uur voor.
View on Tatvan by Timon91, on Flickr
52. Tatvan İskele, de trein is alweer terug gesleept naar het station van Tatvan. Morgenochtend vroeg komt de boot terug met de reizigers uit Iran en zal de trein terugrijden naar Ankara. De "kruising" tussen de heen- en teruggaande Transasya's vindt plaats in de haven van Van.
Tatvan İskele train station by Timon91, on Flickr
53. Op het dek, het is trouwens best fris hier. Zeker nu de zon aan het ondergaan is daalt de temperatuur snel, je zit ook aardig hoog hier (het Vanmeer ligt op 1640 meter).
Boat Tatvan-Van by Timon91, on Flickr
54. Naar voren gekeken in de kleine haven van Tatvan. Om half 5 vertrekken we, 45 minuten na aankomst van de trein in Tatvan İskele.
Lake Van seen from the boat Tatvan-Van by Timon91, on Flickr
Het is snel donker, buiten is er dan weinig meer te zien en is het bovendien stervenskoud. Op een beeldbuis met een wel erg geel scherm wordt er een Iraanse film vertoond met ondertiteling in het Turks, na de film is het tijd voor muziek. Ik lees en schrijf verder wat en praat wat met Carol, die al bijna een jaar op reis is en na Iran via België en Nederland terug zal gaan naar Brazilië. Verder slaap ik nog wat, bij het barretje in de zitruimte halen we een vaag broodje als avondeten. Veel is er niet te krijgen, alleen wat snacks en wat drinken. Vanaf hier is het overigens ook schluss met alcohol, op de boot wordt het niet verkocht en in de Iraanse trein (uiteraard) ook niet. Één van de Zwitsers lukt het om wat Iraanse rials te wisselen bij het barretje, maar daar hebben ze helaas te weinig van om nog een keer te wisselen. Na een uurtje wenkt de barman mij echter, hij heeft weer wat rials. Ik wissel 20 euro tegen een redelijke koers, het is in ieder geval fijn om wat te hebben. Ondertussen wordt het gezellig in de zitruimte, een licht verstandelijk gehandicapte Iraanse jongen gaat lekker los op de Iraanse muziek. Heel de boot klapt mee en danst af en toe ook mee. De tocht naar Van wordt er weer wat korter door.
Om 9 uur komen we na 4,5 uur varen aan in de haven van Van, waar al snel blijkt dat er nog geen trein staat. Die had een uur geleden moeten aankomen maar is flink te laat. Iemand zegt dat de trein over 2 uur komt, iemand anders dat het nog wel 6 uur gaat duren. We kunnen in ieder geval op de boot blijven voorlopig, waar het warm is en waar de muziek nog steeds flink doorknalt - ook al begint dat laatste inmiddels wel lichtelijk irritant te worden.
55. Ik neem beneden een kijkje met één van de Portugezen. Hier het Iraanse bagagerijtuig op de boot.
Iranian luggage car on the boat Tatvan-Van by Timon91, on Flickr
56. Een matige foto van station Van İskele, vrijwel identiek aan Tatvan İskele. Er is nog weinig gaande hier.
Van İskele train station by Timon91, on Flickr
Na een uur wachten op de boot begint iedereen zich opeens naar buiten te haasten, waar we schijnbaar moeten wachten in een wachtruimte van het stationsgebouwtje. De trein is er nog niet. In het gebouwtje wurmt iedereen zich naar een balie met wat medewerkers van Raja (Iraanse spoorwegen), die de plekken toewijzen in de Iraanse trein. Ik ga met mijn kaartje en de kaartjes van Domagoj en Carol naar de balie, waar ik ga enige moeite de kaartjes terugkrijg met een sticker die de plek toont in de Iraanse trein. De oorspronkelijke reservering Van-Tehran zal er vooral om gaan dat je het couchettesupplement betaalt, niet om de plek zelf dus. Dat er mannen en vrouwen bij elkaar liggen is schijnbaar ook geen probleem, dat had ik niet verwacht. Ook in de Turkse trein was dat geen probleem, maar dat zal wel zijn omdat het officieel een internationale trein is. Op binnenlandse diensten in Turkije zijn de couchettes strikt gescheiden.
57. Om kwart over 11 komt de trein dan opdagen, met een vertraging van ruim drie uur. We kunnen er nog niet meteen in, eerst moet er nog schoongemaakt worden. De reizigers die uit de trein komen kunnen direct door de boot op. Schijnbaar waren er problemen met Koerdische demonstraties in Van en kon de trein daar het station niet uit. De lok is op het station van Van al omgelopen, zodat die hier niet aan de bootzijde zit (i.v.m. het bagagerijtuig). De trein hoeft in Van ook niet meer van richting te veranderen zoals dat in Tatvan wel het geval was.
Van İskele train station by Timon91, on Flickr
58. Gekeken richting boot. Met die stoom ziet het er wel spooky uit zo Het zal wel iets met de verwarming te maken hebben.
Van İskele train station by Timon91, on Flickr
59. Iets na half 12 kunnen we na een hoop ticket- en paspoortcontroles de trein in, hier het gangpad van mijn rijtuig. De kaartjes zijn al afgegeven aan de Iraanse provodniks.
Transasya Ekspresi interior at Van by Timon91, on Flickr
60. Vanwege de hernieuwde plaatsreserveringen deel ik nu m'n coupé met Domagoj en Carol, wat wel zo gezellig is. De vierde persoon in de coupé is Paolo, een Italiaan die een beetje Engels spreekt en straks na een paar dagen Tehran verder zal reizen naar Nepal. Er ligt water klaar en kort nadat we ons geïnstalleerd hebben wordt er thee gebracht. De televisie kan aan, maar laat de hele tijd "no service" zien.
Transasya Ekspresi interior at Van by Timon91, on Flickr
De nauwelijks Engels sprekende Raja provodniks komen vragen of we nog wat willen eten:
- "You want dinner?"
- "Yes please! What do you have for dinner?"
- "Chicken!"
- "Okay, can we all have chicken please?"
- "Okay, two ten minut!"
(....vijf minuten later....)
Deur gaat open, provodnik komt tevoorschijn: "chicken finish, no dinner!". Jammer maar helaas, dan maar geen eten. We vertrekken rond middernacht uit Van İskele, na 10 minuten stoppen we voor een kwartiertje op het hoofdstation van Van en klimmen daarna verder de bergen in. Van verlaten we met +150, we gaan gauw slapen aangezien we er over een paar uur alweer uit moeten.
Om kwart over 3 bonst de provodnik ons wakker: "Turkey finish, control passport!". We zijn in Kapıköy aangekomen, een gaar gehucht op ruim 2000 meter hoogte. Inmiddels hebben we ook nog een uurtje extra vertraging, de 117 km vanuit de haven van Van hebben bijna 3,5 uur geduurd. In Kapıköy moeten we allemaal de trein uit voor de paspoortcontrole, zoals altijd aan de landsgrenzen van Turkije. Overigens is grenspunt Kapıköy(Gr) de enige spoorgrensovergang van Turkije die momenteel gebruikt wordt voor personenvervoer. De Balkan/Bosphor van Turkije naar Bulgarije is zoals ik in het vorige deel beschreef vanaf Yabalkovo al vervangen door een treinvervangende bus, naar Griekenland, Syrië, Irak en Armenië rijden geen treinen meer en naar Georgië en Azerbeidzjan ligt geen spoor (naar de eerste is overigens wel een spoorlijn in aanbouw). Over het ijskoude perron haasten we ons naar het kantoortje, waar we in de rij plaatsnemen. Er zijn twee loketjes, na een paar minuten gaan ze open. De controle is niet zo streng, m'n paspoort is snel gestempeld. Door de ijzige kou hoest ik m'n longen er bijna uit, ik ben weer verkouden geworden. Aangezien ik als een van de eersten een stempeltje heb gehad en de trein is afgesloten gaat het nog wel even duren en dus besluit ik om een rondje te gaan lopen in het station.