გამარჯობა! Gamardjoba!
In een schreeuwend drukke periode vol verslagen, onderzoeken en tentamenvoorbereidingen, zit ik op een onbewaakt moment te SOGgen ("Studie Ontwijken Gedrag") in de vorm van Skyscanner voor januari en jáhoor: Kaukasus tegen een betaalbare prijs. Ondanks dat ik twee jaar geleden erg de smaak te pakken had op de Kaukasus, twijfel ik ontzettend en besluit er een nachtje over te slapen. Uiteindelijk 14 nachtjes later ben ik er dan toch aan uit: Ik wil naar Georgië! Via Ukraine International heb ik een redelijke prijs voor თბილისი/Tbilisi gevonden met relatief korte overstap in Киев/Kiev. Ik krijg het zelfs voor elkaar om er een toestel tussen te krijgen waar ik nooit eerder mee heb gevlogen: Embraer-190.
Ter voorbereiding van de (korte, slechts 7 dagen) reis naar Georgië, duik ik de bibliotheek in om zoveel mogelijk boeken te lezen over Georgië. De vorige keer Georgië wist ik absoluut niks van het land, en dat wilde ik nu graag veranderen. Intussen adviseerde een Poolse vriend van me om een Abchazisch visum aan te vragen (Abchazië is een subtropisch land wat zichzelf onafhankelijk verklaard heeft, maar niet door Nederland erkend wordt). Het niet kloppende formulier vul ik helemaal in en stuur ik 3 weken voor vertrek naar het Abchazisch ministerie van buitenlandse zaken. Ik hoor helemaal niks en lees ondertussen "Georgië; traditie en tragedie in de Kaukasus" van Bas van der Plas, dat mij eerlijk gezegd de zin aardig ontneemt om naar Abchazië te gaan. Een week voor vertrek vraagt Timon91 nog aan mij hoe het er voor staat, en nadat ik antwoord dat ik de moed heb opgegeven, krijg ik een mailtje binnen met de toelating om Abchazië binnen te gaan. Eerder genoemd boek is inmiddels uit en opgevolgd door de biografie van de Zeeuwse Sandra Roelofs, de voormalig First Lady van Georgië, echtgenote van ex-president Saakashvili. Ik kan inmiddels niet meer wachten om op het vliegtuig te stappen naar თბილისი/Tbilisi.
21-01-2016: Den Haag - Schiphol - Киев/Kiev Borispol - თბილისი/Tbilisi
Tegen 10:00 trek ik de voordeur achter mij dicht en loop naar station Den Haag Holland Spoor, een half uurtje later aangekomen op Schiphol en dan de eindeloze rijen in. Schiphol heeft te kampen met een personeelstekort bij de douane en beveiligingspersoneel, dus het duurt allemaal flink lang. Gelukkig heb ik tijd genoeg en mag ik uiteindelijk nog een uur wachten voor de gate, samen met een zooi Oekraïeners en Georgiërs.
1. Dan maar vliegmachines kijken.
2. Aeroflot's Manchester-United toestel.
3. Ruim 40 minuten voor vertrek komt mijn Boeing 737 aangesukkeld van Ukraine International. Ik hoor een man achter me nog uitleggen aan vrienden: "JA KIJK ALS JE GOEDKOOP NAAR BANGKOK MOET, DAN MOET JE MET DIE MAATSCHAPPIJ. MAAR DAT IS VIA КИЕВ/KIEV EN DAT VIND IK NIET ZO RELAXT, ZEG MAAR!"
4. Eenmaal in het toestel heb ik echt het éne naar het andere facepalm-moment. De 737-700 is flink afgetrapt, minder beenruimte als Ryanair en de safetycard is voor een 737-800, met op de achterkant een gephotoshopte Airbus A300 van Ukraine International, die ze niet hebben.
5. Máárgoed, het gaat er om dat ik levend met die maatschappij in Georgië kom, per slot van rekening!
De onboard-service zijn ze mee gestopt. Ze komen nog wel langs voor broodjes en drinken, maar je moet alles tegen belachelijke prijzen kopen. Het goedkoopste drankje is een halve liter Oekraïens Lviv-bier à €2, op zich niet verkeerd, maar ze roepen het clichébeeld van een slechte Oost-Europese luchtvaartmaatschappij wel op zich af. Het wisselgeld mag ik ook nog zelf achteraan omdat het personeel dit straal vergeten was. Even later sta ik levend aangekomen op Киев/Kiev Borispol en heb 2,5 uur overstap. We mogen meteen door een extra (vrij intimiterende) check als transfer-reizigers voor onze paspoorten en bagage. De overstap kom ik vervolgens wat Facebookend met vermoedelijk de FSB meelezend. Inmiddels heb ik bij Timon91 m'n gal gespuwd over Ukraine International en heb alvast geen verwachtingen meer voor de aansluitingsvlucht. Die zou immers uitgevoerd moeten worden met een Boeing 737-800, maar uiteraard krijgt die maatschappij het voor elkaar een kleinere 737-700 voor te rijden en gaan ze mensen vragen om een vlucht later te pakken. Ingestapt en wel kom ik al vrij snel tot de conclusie dat ik een raamplaats heb, zonder raam. Wonderbaarlijk genoeg blijft de plek naast me leeg en zit er aan de gangkant vermoedelijk een Nederlander. Met een grote grijns begin ik aan "Koorddansen in de Kaukasus" te lezen. Het is een boek in onvervalste Jelle Brandt-Corstius-stijl.
In het laatste uur van de vlucht spreek ik de Nederlander naast mij aan. Hij blijkt onderzoeker te zijn voor een bekend instituut en onderweg naar Georgië en Azerbeidzjan ter voorbereiding van een project later in het jaar, waarop hij meerdere Nederlanders mee zal nemen. De man heeft prachtige verhalen over zijn eerdere bezoeken op de Kaukasus, zowel noord als zuidkant. Zo heeft hij het vliegtuig al eens mogen delen met de Tsjetsjeense president Kadyrov. Ik vertel van mijn plannen en Abchazië. Het doet hem deugd een zielsverwant tegen te komen, maar raadt mij wel af om in m'n eentje naar Abchazië te gaan. Hij biedt vervolgens aan om mee te gaan per taxi naar het centrum, wat erg welkom voor mij is aangezien we na middernacht aankomen en er dan geen enkele marshrutka meer rijdt. Eenmaal op Georgische bodem stuiteren we snel het vliegtuig uit en door naar de douane, om daar tot onze grote blijdschap nog een fles wijn cadeau te krijgen van de douane. Een taxi-Adnan biedt aan om voor 50 lari (€18,40) naar het centrum te rijden, de onderzoeker pingelt het met moeite af tot 40 lari en vindt het welletjes. Ik stem in en al snel rijden we in een Japanse jeep vol electronica die Japans tegen de bestuurder praat (...die overigens enkel Georgisch en Russisch spreekt) over de Rustavi-snelweg naar თბილისი/Tbilisi. In de regio van metrostation Avlabari neem ik afscheid van de onderzoeker en wens 'm veel succes op de Kaukasus. Ik loop naar het თბილისი/Tbilisi-Friends-Hostel waar ik twee jaar geleden ook was en nog fantastische herinneringen aan heb. Het hostel is nu helaas compleet leeg. Eenmaal in een bed lig ik om 02:00 met m'n ogen wijd open. Ik kan niet slapen en zit echt nog op West-Europese tijd (Georgië is 3 uur later als Nederland).
22-01-2016: თბილისი/Tbilisi
Ergens rond 11:00 wordt ik gedesoriënteerd wakker. "Ohja, Georgië, daar ben ik...". Er is weer eens een flinke stroomstoring aan de hand, maar gelukkig is Georgië daar altijd op voorbereid (tussen 1990 en 2005 was er vaker geen stroom, dan wel stroom). Ik overweeg al om naar de banja te gaan als vervanging voor een douche, maar ruim een uur later is er al weer electriciteit. Het idee om naar Abchazië te gaan zit me plots niet lekker meer. Ik kleed me aan, neem een ontbijt en klets nog even met de (nieuwe) hosteleigenaresse. Ze weet niet veel van de huidige Abchazische situatie, maar raadt het mij ook af om er alleen heen te gaan. Ik besluit in ieder geval nog een nacht te blijven en vandaag in თბილისი/Tbilisi te spenderen. Eenmaal buiten blijkt het echt schitterend weer te zijn.
6. Het voelt heerlijk om weer terug in თბილისი/Tbilisi te zijn, maar het is weer even wennen om helemaal alleen op reis te zijn.
7.
Een beetje zonder plan slenter ik rond in თბილისი/Tbilisi. Uiteindelijk beland ik op de Rustaveli-boulevard, dé centrale boulevard van de stad. In eerste instantie is de armoede best wel weer even schrikken. Ergens verderop eindig ik in de Wendy's, een Amerikaanse fastfood zaak die er prat op gaat dat ze de meest vettige burger van de VS hebben en slechts in één land in Europa/Azië gevestigd zijn: Georgië. Vanwege die gedachte, wil ik het mezelf toch eens aan doen. De cassière fleurt helemaal op als ik in het Engels bestel en vertaalt heel de kaart en alle aanbiedingen voor me. Ik heb geen idee wat ik bestel, maar uiteindelijk tref ik een menu aan op het plateau. Wat mij betreft niet heel veel anders als andere fastfoodzaken. Inmiddels begin ik langzamerhand wel weer meer energie te krijgen. Op internet zoek ik verder naar informatie over Abchazië. Het zit me nog altijd niet lekker. Even later wandel ik de Rustaveli-boulevard verder af en de Chavchavadze-boulevard, onderweg naar het Vake-park waar ik per kabelbaan naar het schildpaddenmeer zou moeten kunnen.
8. Het Vake-park is een heerlijk rustige plek in het hectische თბილისი/Tbilisi. ...Alleen is de kabelbaan hartstikke kapot en al jaren buiten dienst.
9. Aan oude Sovjetmonumenten geen gebrek, maar die zijn allemaal gegeorgoficeerd ten tijde van president Saakashvili.
Het onbereikbare schildpaddenmeer vind ik wel een jammere zaak. Ik vergelijk m'n reisgids en MapsWithMe en kom tot de conclusie dat de gids verouderd is. Om terug te gaan naar het centrum zou ik heel het eind (een kilometer of 7) terug moeten lopen, dus besluit ik maar een willekeurige marshrutka te pakken: De OV-chipkaart van თბილისი/Tbilisi werkt ideaal met de marshrutka's: Je houdt 'm tegen een automaat en er komt een bonnetje uit dat je betaald hebt. Er wordt flink gecontroleerd in თბილისი/Tbilisi. Aan het begin van de Chavchavadze-boulevard stap ik uit bij de opera, die over enkele dagen open gaat. De dierentuin zou hier vlakbij moeten zijn. Een dierentuin met een bewogen recent verleden, want in augustus waren de helft van de dieren ontsnapt. Een nijlpaard stond op een kruispunt, de krokodil zwom op z'n dooie gemak over de Rustaveli-boulevard en de leeuw, die naar veronderstelling al dood was, heeft een feestmaal gehad aan een inwoner van თბილისი/Tbilisi twee dagen later.
10. Zo vrolijk zoals die draaimolen eruit ziet, verwachtte ik ook de dierentuin te zijn...
11. De neushoorn loopt er in z'n eentje een beetje verdwaald rond, vlak naast de snelweg.
12. In veel te kleine kooien tref je roofvogels aan.
13. De grote feestvierder van het nabijgelegen kruispunt. Het verblijf is nu verstevigd met gigantische roestvrijstalen pijpen.
14. Lama-achtige dieren staan er te smullen van kerstbomen met plastic kerstversieringen.
15. Gelukkig zijn de olifanten nog met z'n tweeën en hebben flink wat wandelruimte.
16. En bij het zien van zulke grote katten wordt ik wildenthousiast.
17. De weduwe die haar koning van het dierenrijk kwijt is, ligt wat verdwaasd in het zonnetje te relaxen.
18. "Oeh een vogel!"
19. ...en wat voor een.
Al met al een ongelofelijk triestige dierentuin op dit moment. Voor de helft leeg en met een toegangsprijs van omgerekend nog geen €0,50 totaal onrendabel. Ik hoop oprecht dat ze veel steun ontvangen vanuit het buitenland om boven deze crisis uit te komen. Met een wrang gevoel stap ik op een marshrutka naar het station. Zo beland ik midden op de markt bij het station.
20. Een prachtig staaltje chaos tref je daar aan.
21. De flat naast het station blijft mij intrigeren. Er zijn nu nóg meer ramen dichtgetimmerd, maar toch staan er airco bakken bovenop en lopen er constant mensen in- en uit. Gevalletje Abchazië-vluchtelingen?
Ik loop het perron nog even op, in de hoop de Zugdidi-trein nog te kunnen fotograferen, maar wanneer ik het perron afdaal met m'n camera, wordt ik nog net niet met brandende fakkel en hooivork weggestuurd/geschreeuwd door beveiligingspersoneel. Goed, dan niet...
22. Naast het station fotograferen is dan weer geen enkel probleem...
Per metro sjees ik terug naar het hostel, alwaar een van de twee hostelmedewerksters van 2 jaar terug weer zie. Een fantastisch weerzien! Een paar uur later wil ik nog even gaan avondeten. Op het nabijgelegen plein denk ik bij Mirzaani naar binnen te lopen, maar als ik eenmaal zit en een menukaart in handen heb, blijkt het plots Shemoikhede Genatsvale te zijn geworden: Een stuk duurder en minder sfeervol. Ik blijf zitten en bestel een royal khachapuri, wat een soort kaastaart is met drie verschillende soorten kaas. Ongelofelijk lekker, maar na de helft krijg ik echt al niks meer opgegeten. Ik reken af en krijg de rest in een zakje mee. Die avond hoop ik beter te kunnen slapen, maar dat blijkt nogal lastig aangezien het nogal erg luidruchtig in het hostel is deze avond. Op het moment dat ik op het punt sta om mijn boeltje bij elkaar te pakken en naar een hostel te gaan zoeken waar ik wèl kan slapen, is het plots stil.
23-01-2016: თბილისი/Tbilisi
Eigenlijk was het plan om vandaag de stad uit te gaan richting het westen, maar ik ben zo moe dat ik nog even door moet slapen. Tegen de middag pak ik m'n spullen bij elkaar en ben echt woest over alle herrie eerder die nacht. Bij de receptie tref ik mijn bekende hostelmedewerkster weer aan en geef haar een flinke uitbrander. Zoals dat op de Kaukasus gaat maakt dit diepe, diepe indruk op haar en begin ik me zelfs een beetje schuldig te voelen op den duur. Als ik uitgetierd ben, besluit ik het toch maar bij te leggen en word mij een goede nachtrust gegarandeerd, naast alle excuses.
23. Ik besluit nog een dag rond te klooien in თბილისი/Tbilisi. Het is immers zaterdag, dus er heerst een heerlijk ongedwongen sfeer in de stad.
24. Met de kabelbaan kom ik bij Moedertje Georgië uit.
25. Een Kaukasisch sovjet-UFO-huis!
26. Er wordt één of andere giga-toren in de stad gebouwd die overal bovenuit torent.
27. Al fotograferend valt het mij na een tijdje op dat ik op archeologische resten sta te fotograferen.
Via MapsWithMe heb ik een klein plan voor de dag gemaakt: Narikala-heuvel, Mtatsmindapark en tickets naar ქუთაისი/Kutaisi kopen. In eerste instantie wil ik per kabelbaan en marshrutka van Narikala naar Mtatsminda, maar via MapsWithMe zie ik al vrij snel dat ik het ook gewoon kan wandelen. Op die app staat ieder klein wandelpaadje, wat in de praktijk een oude Sovjetweg blijkt te zijn waar wat gas- en electriciteitspijpen overheen zigzaggen.
28. Alsof ik in een dorpje tegen de Tsjetsjeense grens ben beland, loop ik თბილისი/Tbilisi weer in.
29. De wijk rondom Amaghleba staat vol met houten huizen waar kennelijk de happy-few van თბილისი/Tbilisi zou moeten wonen & is kennelijk ook in trek bij ambassadeurs.
Uiteindelijk kom ik op het Vilnius-plein uit. Hier vertrekt de funiculaire naar Mtatsminda, een (pret)park op de heuvel. Tot mijn grote irritatie moet ik er een nieuw soort OV-chipkaart voor kopen en is een enkel reisje al bijna €1, een belachelijk bedrag voor Georgische begrippen voor die paar honderd meter.
30. Maar voor zo'n belachelijke Sovjet-TV toren heb ik veel over.
31. Vooral de tussenetage intrigeert mij met die losse airco-bakjes erop geschroefd.
32. En ook het uitzicht is echt fenomenaal!
33. Terwijl ik tussen de blije pretparkattracties wandel die niets staan te doen en daardoor enkel triestigheid uitstralen, valt mijn oog plots op een aantal verlaten TV-schotelantennes temidden van Mtatsminda.
Ik eet nog een kwart van de khachapuri van gisterenavond op en vind het welletjes met Mtatsminda, wat, zo lees ik in mijn reisgids, kennelijk vooral een geldwitwas-project is en niet bepaald onomstreden zou zijn in თბილისი/Tbilisi. Met de funiculaire kom ik weer beneden aan en wandel verder terug naar de centrale Rustaveli-boulevard. Vlak naast metrostation Rustaveli heb ik een westerse koffiezaak gezien, waar ik neerstrijk tussen de expats en reizigers. Sippend aan m'n koffie en alle drukte aan mij voorbij trekkend, realiseer ik mij dat ik mezelf gek zit te maken met Abchazië en alle bijbehorende gevaren. Ik zie er van af! Ik blijf binnen Georgië!
34. Het wordt een driedubbele stedentrip: თბილისი/Tbilisi-ქუთაისი/Kutaisi-ბათუმში/Batumi.
Per metro sjees ik door naar het treinstation om alvast mijn treinticket naar ქუთაისი/Kutaisi te kopen. Ik heb absoluut geen zin om per marshrutka de 250 km te overbruggen namelijk. Een keer per dag is er een trein die idioot lang over het stuk თბილისი/Tbilisi-ქუთაისი/Kutaisi doet, maar ik heb het er voor over. Aan het loket spreek ik de loketiste netjes in het Engels aan, zoals ik al verwachte moet ik direct overschakelen op Russisch. Het kopen van een kaartje gaat bijzonder soepel, mevrouw regelt speciaal een raamplaats voor me en snauwt iedereen weg die even snel tussendoor iets denkt te kunnen vragen of voor te kruipen. Ze is niet de doorsnee-CIS-loketiste tot mijn grote opluchting. Pas als ze zeker is dat ik álles begrijp, mag ik betalen.
Naderhand beland ik weer op de markt. Ik besluit me er aan te gaan wagen: Iets kopen. De afdeling "appels" telt ruim 32 kraampjes, dus ik loop maar lukraak op een verkoopster af. "Гамардиоба, дайте мне пожалуйста два яблока!" ("Goedendag, voor mij twee appels alstublieft"). Mevrouw springt op, pakt een zak en staat eindeloos appels in een zak te vullen. "пожалуйста, 2 KG яблока!" ("Alstublieft, 2 kilo appels!"). Dat begint al goed... Ik leg uit dat ik slechts twee stuks wil, maar uiteindelijk loop ik nog met een complete zak aan fruit de markt af voor nog geen €0,30. Tot mijn grote verbazing zie ik opeens een andere metro ingang, nadat ik door een oud kantoorgebouw omgebouwd tot markt-deel loop, ik duik er meteen in.
35. En zo sta ik opeens een mozaïek uit de sovjet-tijd te bewonderen bij Vazha-Pshavela, het uiteinde van metro 2, waarvan ik het bestaan niet wist.
Per metro gaat het vervolgens weer terug naar Avlabari. Dineren in een restaurant heb ik geen zin meer in, dus eet ik de laatste khachapuri op en een deel van het fruit van de markt. Ik duik tijdig m'n bed in en kan voor de verandering redelijk slapen.
24-01-2016: თბილისი/Tbilisi - ქუთაისი/Kutaisi
Rond 06:30 rinkelt de wekker en zie ik sneeuw liggen, shit... Snel even wat ontbijt naar binnen werken, inpakken en met backpack en al door de donkere, licht besneeuwde straten van თბილისი/Tbilisi wandelen naar de metro. Ondanks dat het zondag is, zit de metro behoorlijk vol. Bij Marjanashvili stapt er een gek achter mij in die irritant tegen m'n tas staat te duwen. Ik duw een keer flink naar achteren, maar dan vind die kerel het wel grappig om de metrodeuren open te doen, al rijdend. Twee marktverkoopsters leggen 'm daarop in de houtgreep en gooien hem er bij het treinstation eruit.
Op het treinstation heb ik nog bijna een half uur. Volgens het vertrekbord wordt het vertrekspoor bezet gehouden door een trein naar ბათუმში/Batumi en zou erachter mijn trein moeten komen. In de praktijk blijkt mijn trein al láng aan de andere kant van het station te staan. De provodnitsa checkt m'n ticket en paspoort en verwijst me naar een zitplaats aan de gangkant. Als ik ergens anders ga zitten, komt mevrouw al meteen boos binnen gestormd om mij weg te sturen, maar de politieagent van de trein houdt haar tegen en zegt iets tegen haar in het Georgisch waarvan ik enkel "tourist" versta. Ik mag blijven zitten! Stipt op tijd schokt en beeft de trein თბილისი/Tbilisi uit. De trein bestaat uit 1 rijtuig naar ქუთაისი/Kutaisi en 3 doorgaande naar Ozurgeti. Het stuk naar ქუთაისი/Kutaisi duurt voor de afstand echt vreselijk lang, desondanks zijn er nog meer mensen zo gek om de trein te pakken: 4 meiden nemen de trein naar ქუთაისი/Kutaisi, omdat ze geen zin hebben hun leven te wagen in een marshrutka door de sneeuw.
36. Zo komen we op den duur in bergachtig gebied en neemt de sneeuw toe.
37. Het is een schitterende treinrit!
Met een muziekje in m'n oren ploegt de trein langzaam door de sneeuw en staat zo nu en dan onnodig lang stil. Tijdens de halte in Zestafoni schrik ik plots wakker en kijk ik recht in de ogen van een kiosk-vrouw die druk staat te gebaren dat er een mooie dame voor me zit (?!). Tot overmaat van ramp blijft de trein nog een kwartier staan en hoopt ze getuige te kunnen zijn van een soap in de trein. Kaukasus... Ik ben blij als we weer verder sukkelen richting Rioni. Hier wordt de trein gesplitst en ook dit duurt en duurt maar. Een half uur later rijden we de laatste paar kilometer over een aftakking van de hoofdlijn naar ქუთაისი/Kutaisi. De aftakking is echt in staat van ontbinding en hoop dat de trein vooral niet ontspoord. Op ქუთაისი/Kutaisi-I aangekomen verwacht ik eerlijk gezegd een hoop Adnan-taxichauffeurs, maar dat valt gelukkig erg mee. Ik kan lijnrecht doorlopen naar Hostel Bude. Ik ben er helaas wederom de enige gast. Na wat geklets met het personeel, wil ik ქუთაისი/Kutaisi in gaan lopen.
38. Het ehm, "hoofdplein" van ქუთაისი/Kutaisi.
39. Al vrij snel beland ik op een gigantische markt die echt heel armoedig aan doet. In de straat links is het wegdek ook echt helemaal kapot. Ondanks dat het zondag is vinden de meeste markten in Georgië 7 dagen per week plaats.
40. Taxi's heb je in alle soorten en maten in Georgië, kennelijk.
40. ქუთაისი/Kutaisi is in tweeën gesplitst door een rivier.
41. Aan de westzijde van de rivier heb je bovenop de heuvel een grote Georgisch orthodoxe kerk staan, die geloof ik erg belangrijk is voor de regio. De lokale geestelijke laat zich dan ook graag fotograferen.
42. Toch vind ik dat de kleinere kerkjes meer sfeer hebben, zoals deze in de verte.
43. Groeten uit ქუთაისი/Kutaisi, waar de sneeuwpoppen als een fotomodel liggen.
44. Onderweg naar eerder getoonde kerk passeer ik een kerkhof, waarop bij het graf van een echtpaar een witte duif op de grafsteen van de vrouw zit en een bruine duif op het graf van de man. Toeval..?
Terug onderweg naar beneden kom ik halverwege een warmwaterbron tegen, iets dat niemand lijkt te interesseren want het ligt volgestort met afval. Foto's maken is er door de regen erg lastig op het moment, maar ik sta er echt vol ongeloof.
45. Terug beneden bij de rivier kom ik mijn droomkrot tegen: Een huis in de typerende Georgische architectuur uit hout opgetrokken, met mooi uitzicht over ქუთაისი/Kutaisi en als schuur een oude Sovjetlegertruck, die in balans gehouden wordt door het gasfornuis dat er bovenop gegooid is.
46. Het huis helemaal links dus!
47. Op zich is ქუთაისი/Kutaisi best een fotogeniek oord, de subtropische flora en verloederde gevels uit Russisch "koloniale" tijden doen wat aan Cuba denken.
Eenmaal terug in het centrum loopt het tegen het eind van de middag. Met mijn in m'n voeten zou ik het liefst een goede westerse kop koffie willen, maar dat is in ქუთაისი/Kutaisi dus echt volstrekt onmogelijk. Er is een handjevol cafés waar je terecht kunt voor alcohol en oploskoffie, de restaurants lijken niet heel veel beter te bieden. Uiteindelijk strijk ik neer bij een soort tussenvorm van café en restaurant dat er graag mee uitpakt dat ze "het enige niet-roken etablissement in ქუთაისი/Kutaisi" zijn. Ik vrees dat ze gelijk hebben. De menukaart is in het Georgisch en heeft een vreselijk gebabelfishte vertaling naar het Engels. Als ik in het Engels bestel blijft de dame mij vriendelijk aankijken, maar komt er geen reactie. Als ik overschakel op Russisch reageert ze pas. De bestelde "latte macchiato" was een van de grootste culinaire fouten die ik heb gemaakt tot dusverre op de Kaukasus, vermoedelijk oploskoffie met een onmetelijke hoeveelheid creamer er in. Gelijk er achteraan dus maar Natakhtari (Georgisch bier) besteld. "Hebben we niet", dan maar een ondefinieerbaar Duits brouwsel wat ik niet kan plaatsen, en dan vooral niet de "Special" versie, want die vertrouw ik nog minder. Er wordt me een glas bier voorgeschoteld wat compleet is dood geslagen en nergens naar smaakt.
Paar uur later wandel ik verder, in de hoop een redelijk restaurant te kunnen vinden. "Вы живете здесь?", schiet een man mij op straat aan. Ik antwoord in het Russisch dat ik hier niet woon en meneer leek gewoon wat te willen kletsen. Nou, prima. Al snel komt de aap uit de mouw en meneer probeert 20 lari (~€7,50) te ontfutselen bij mij "voor de bus naar თბილისი/Tbilisi". Hij schakelt heel de tijd tussen Russisch en een compleet belachelijk Engels accent wat mij aan Borat-from-Kazakhstan doet denken. Met moeite om mijn lach in te houden, tover ik mijn treinticket boven: "Kijk, je lult. Naar თბილისი/Tbilisi gaan kost maar 8 lari!". Hij speelt heel verrast te zijn en probeert het nu anders: "In Ireland, many racism, you good person no racist, you ghelp people, I see. Good Christian! Now you дать 20 lari!". Van twee lari wil hij niks weten, dus ik ben er inmiddels wel klaar mee. "Butte ehh, Georgia nice country! Ireland no!", ik reageer met dat ik ooit één middag in Ierland ben geweest. "Ehhh HA-HA! I euhh, JOKE you know, is funny! Ehhhh..". Inmiddels heb ik echt het idee met Borat-from-Kazakhstan te staan praten dus ik antwoord "...NOT!". Hij staat er als een boer met kiespijn bij nu, kortom, het ideale moment om het af te sluiten want ik kan m'n lach niet meer inhouden. Ik kan het niet laten om even hard te roepen: "IS NICE! HIGH FIVE!".
Even later strijk ik neer bij een soort Italiaans restaurant, met Kuba's theorie in m'n achterhoofd dat je een pizza moeilijk kunt verknallen. Om zeker te zijn van ook nog wat smakelijk vocht erbij, bestel ik West-Georgische perenlimonade. Zowaar is de pizza nog hartstikke goed ook. Teruglopend naar het hostel loop ik met opzet nog eens langs het plein waar ik die Borat tegen kwam, maar hij is nu helaas weg. In het hostel vertel ik het personeel erover, kennelijk zijn er wel meer van die debielen in ქუთაისი/Kutaisi. In de avond zie ik dat de weersvoorspellingen niet bepaald gunstig zijn voor თბილისი/Tbilisi en ქუთაისი/Kutaisi: Tot -9 aan toe! West-Georgië is al helemaal niet voorbereid op zulke kou, zo ook het hostel waar ik zit: Er is één klein gaskacheltje waar we met z'n drieën bovenop zitten. Het gevolg is wel dat het gas maar aan één aansluiting gebruikt kan worden: Verwarming, of warm water, niet tegelijk. De keuze is voor mij snel gemaakt: Door naar ბათუმში/Batumi, waar het in ieder geval boven het vriespunt blijft! Via Booking.com regel ik een hotel voor twee nachten waar een verwarming op de kamer zou zijn.
48. Zit je in ქუთაისი/Kutaisi, tref je ook nog een luchtverfrisser aan met zo'n naam.
