Deel 2: Moskva-Vladimir-Moskva
Na twee delen zijn we nog steeds “slechts” in Moskva/Москва, maar daar gaat gauw verandering in komen. Ik sta op het punt om te vertrekken uit de Russische hoofdstad en voor het eerst van m’n leven een “Stan” te bezoeken. Vanavond om 22:40 vertrekt de nachttrein “O’zbekiston” vanuit Moskva Kazanskaya voor een reis van 64 uur en 10 minuten door het eindeloze Russische platteland, de onmetelijke Kazachse steppe en, zoals zal blijken, het moeilijk doorgrondbare Oezbeekse grensgebied
Voordat we in Oezbekistan zijn duurt het nog wel even, we zijn nog 3306 km van Toshkent verwijderd. Ja, Paris-Moskva is niet eens veel korter qua afstand! De “O’zbekiston” rijdt drie keer per week, op dinsdag, woensdag en, de trein die ik ga nemen, op zondag. Tijdens de eerste nacht en op maandag doorkruizen we een heel stuk Rusland, tijdens de nacht van maandag op dinsdag steken we de grens met Kazachstan over, de hele dinsdag en de woensdagochtend zijn nodig om de uitgestrekte steppes van Kazachstan over te steken en tenslotte is woensdagmiddag de Kazachse-Oezbeekse grens aan de beurt zodat we volgens dienstregeling om 16:50 lokale tijd in Toshkent zullen aankomen. In Oezbekistan zelf leggen we nauwelijks kilometers af, want Toshkent ligt net over de grens ;)Van dit deel is er wel weer een kaartje, voor de volledigheid heb ik ook overzichtskaartje in elkaar gepaint.
Goed, het is kwart over negen als ik m’n rugzak pak en voor de laatste keer Hotel Izmailovo uit loop. Met de metro reis ik via Kurskaya naar Kazanskaya, waar ik na een snelle rit en een zeer chaotische veiligheidscontrole 50 minuten voor vertrek ben. De stationshal wordt vooral bezet door Aziatisch uitziende mensen, meestal voorzien van een levensvoorzienende berg bagage.
1. De derde trein op het vertrekbord is de mijne, naar “Ташкент” (Ташкент is Russisch, Toshkent Oezbeeks ;) ) om 22:40. Acht minuten later vertrekt er een trein naar Astana/Астана en Karagandy/Караганда, wat samen wel de grote hoeveelheid Aziaten verklaart ;)
Moskva Kazanskaya train station by Timon91, on Flickr
Zodra er een “1” bij mijn trein verschijnt ontstaat er een ware volksverhuizing: een paar honderd mensen begeven zich naar perron 1 waar in de verte al, heel langzaam, de trein aan komt kruipen. Ik leg dit hele stuk in de 2e klasse af (kupé) maar ik heb natuurlijk geen idee waar mijn rijtuig zich bevindt. Oké, het wordt wel omgeroepen, maar door het vele geschreeuw en de brakke omroepinstallatie krijg ik er weinig van mee. Ik ga maar halverwege het perron staan, waar ik flink aangestaard wordt door de rest van de menigte die mij voorbij sjokt. Als enige westerling val ik met blond haar en m’n 1,93m natuurlijk behoorlijk op :') Een jongen vraagt mij of ik ook naar Toshkent ga, wat ik bevestigend beantwoord. Ik vraag hem of hij toevallig weet waar de kupérijtuigen normaal gesproken zitten, hij weet het niet zeker maar hij gokt achteraan. Goed, ik loop een beetje terug en wacht het maar af :') Inderdaad, als de trein voorbij komt slakken zie ik dat rijtuig 13 helemaal achteraan zit, dus ik loop weer helemaal terug naar waar ik vandaan kwam :') In het gedrang kom ik wonderwel als winnaar uit de bus om als eerste het rijtuig in te kunnen, maar het scheelt natuurlijk dat ik geen drie grote kartonnen dozen als bagage meesjouw :')
Normaal gesproken hoef ik niet zo “de eerste” te zijn, maar gezien de bergen bagage die mee moeten lijkt het me nu wel handiger. Ik kan dan in ieder geval een handig hoekje voor m’n rugzak claimen, in plaats van dat ik die ergens achterin één of ander nok moet stouwen
2. Het gangpad van mijn rijtuig, nu nog leeg. Het is een volledig Oezbeekse trein, uitgebaat door de Oezbeekse spoorwegen (O’zbekiston Temir Yo’llari, OTY). Verder is het een standaard kupé-rijtuig, waar ik al een gezond aantal nachten in geslapen heb ;)
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent interior by Timon91, on Flickr
3. Mijn coupé, met linksonder mijn bed. Ook dit ticket heb ik online gekocht bij de RZD, dus ik heb mooi een benedenbed kunnen kiezen :D
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent interior by Timon91, on Flickr
4. In tegenstelling tot de treinkaartjes naar en van Vladimir/Владимир is het kaartje voor deze reis géén e-ticket, dus heb ik mijn voucher (die er overigens nagenoeg hetzelfde uitziet als een e-ticket) bij het loket om moeten wisselen voor een echt kaartje. Veel mooier, natuurlijk :D
Ticket for the night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent interior by Timon91, on Flickr
Zoals je kan zien heb ik 12628 roebel betaald voor het ticket, omgerekend 180 euro. Van de ticketprijs voor deze trein kan ik niet zo goed hoogte krijgen. Een reisbureau als RealRussia vraagt een schofterige 415 pond voor hetzelfde ticket, ook Seat61 noemt deze prijs en niet die van de RZD. Het is bij de RZD volgens mij wel zo dat hoe eerder je boekt, hoe goedkoper het is. Ik heb het anderhalve maand voor vertrek aangeschaft. Als ik nu kijk voor een trein over twee dagen dan betaal je omgerekend zo’n 300 euro – wat alsnog een stuk minder is dan het RealRussia-tarief. Ik was in ieder geval positief verrast over de prijs van het ticket, gezien wat ik er verder over gelezen heb!
Al gauw komt Gulzova binnen, mijn coupégenote voor deze reis. Ze wordt begeleid door haar man en diens broer, die zijn namelijk nodig om al haar bagage te dragen. Ze heeft drie gigantische, loeizware boodschappentassen mee, een televisie en nog wat kleinere tassen. Ik help met de boel zo goed en zo kwaad als dat gaat wegstouwen, de boodschappentassen zijn zo groot dat ze nauwelijks onder de banken passen. Naarmate de vertrektijd nadert komt er niemand meer bij in ons coupeetje, wat een hoop scheelt. Tijdens het wachten op het vertrek komt er iemand langslopen met een autobumper. Een wat!? Ja, een autobumper. Ik moet ook twee keer knipperen voordat ik het geloof. Hetzelfde louche figuur komt niet veel later langs met de provodnik en discussieert wat bij onze coupédeur in het Oezbeeks. Ze wijzen steeds naar de bovenste bedden, dus ik gok dat ze daar ook wat bagage kwijt moeten.
5. Inderdaad, niet veel later ligt er een wielloze kinderwagen – die bij het tillen voelde alsof die van massief staal was gemaakt – in één van de bovenbedden :') We hebben nog geen centimeter gereden en het voelt al alsof we diep in Centraal-Azië zijn :')
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent interior by Timon91, on Flickr
Als het vertrekuur nadert zwaait Gulzova voor de laatste keer naar haar man, zwaait een familie op het perron voor de laatste keer naar oma die in de coupé naast mij zit en haalt aan de andere kant een dame snikkend een zakdoek tevoorschijn terwijl ze haar man uitzwaait. Zo zijn er nog vele vergelijkbare taferelen, ik lijk de enige te zijn die alleen naar het station gekomen is. Stipt om 22:40 zet de “O’zbekiston”, trein nummer 6, zich heel, heel langzaam, in beweging. Het duurt zeker drie minuten voordat we het nog steeds volle perron van Moskva Kazanskaya achter ons laten. Daarna begint een lange reis door de buitenwijken van Moskva voordat we de stad eindelijk verlaten. Ik praat wat met Gulzova, die alleen Oezbeeks en slecht Russisch spreekt. Ze heeft een jaar in Moskva gewoond en gewerkt, haar man woont en werkt er al vier jaar. Ze verhuist nu terug naar Oezbekistan, wat ook de berg bagage verklaart. Niet geheel verrassend zullen er velen in deze trein in eenzelfde situatie verkeren, het is duidelijk een trein vol met gastarbeiders. Wie in Moskva rondloopt zal het zeker opvallen dat heel veel werk door Centraal-Aziaten wordt uitgevoerd. Hoeveel gastarbeiders uit die regio in Moskva zitten weet ik niet, maar het zouden er makkelijk een miljoen kunnen zijn. Ze knappen vaak tegen een hongerloon het werk op dat de Russen zelf niet willen doen, net als veel Centraal/Oost-Europeanen bij ons in Nederland doen en zoals de Indiërs doen op het olieveld vanaf waar ik dit grotendeels geschreven heb.
Om half 12 vinden we het welletjes en gaan we slapen. Ik kan wat lastig in slaap vallen, maar door het geschommel van de trein val ik uiteindelijk toch in slaap.
’s Ochtends wordt er wild op de deur gebonkt, ik schrik wakker. We rijden net Ruzaevka/Рузаевка uit en er staat politie voor de deur. Ook een goedemorgen! Het is een routinecontrole, de politieagent kijkt me na mijn antwoord op de vraag waar ik heen ga (“Oezbekistan”) aan met een verschrikte blik van “ocharme….”
Het is nu maandagochtend, het gevoel dat ik pas overmorgen weer wat hoef is best heerlijk :) Ik staar wat naar buiten en werk heel rustig wat Twentse krentenwegge naar binnen als ontbijt. Ook bij Gulzova valt deze Twentse specialiteit in de smaak :D Bij de provodnik haal ik een theeglas, theezakjes heb ik deze keer wel zelf meegenomen ;) Zoals in elke trein hier is er in elk rijtuig een samowar, waar je gratis heet water kunt halen. Rond 9 uur (8 uur Nederlandse tijd) denk ik nog even aan mijn collega’s, die nu het kantoor bevolken voor een nieuwe werkweek :)
6. Het landschap is net als een paar dagen geleden niet heel boeiend: bossen, velden, dorpjes en hier en daar wat lage heuveltjes. Het is dubbelspoor hier, maar soms liggen de sporen een eindje uit elkaar. Hier komen de sporen weer bij elkaar.
Landscape in Russia, southeast of Moskva by Timon91, on Flickr
7. Dat van die autobumper heb ik echt niet bedacht hoor :') Het is wel duidelijk dat we deze deur tot Toshkent niet zullen gebruiken :')
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent interior by Timon91, on Flickr
8. De tussendeur naar het volgende rijtuig. Waar je in West-Europa altijd een redelijk vloeiende overgang tussen rijtuigen hebt, zeker bij moderne treinen, is dat hier lang niet altijd zo. Beide rijtuigen worden afgesloten door een zware deur die door het geschommel óf hard open óf hard dicht zwaait. Door datzelfde geschommel is het bovendien uitkijken waar je je voeten neerzet, aangezien het onderaan aan de zijkanten ook gewoon open is ;)
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent interior by Timon91, on Flickr
9. Een onbekend dorpje onderweg met een mooie kerktoren :)
Landscape in Russia, southeast of Moskva by Timon91, on Flickr
10. De uiteinden van elk rijtuig, waar de deur van foto 8 zich uiteraard ook bevindt, is de rookplek van elk rijtuig. Veel heb je hier niet te zoeken. Verder zijn er nog wat, tsja, hoe zal ik ze noemen, “technische ruimtes” aanwezig. Één van die ruimtes staat open als ik wat foto’s maak, uiteraard ligt er ook een halve watermeloen in :')
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent interior by Timon91, on Flickr
11. Zoals ik al zei is mijn rijtuig het achterste, dus kunnen er ook fotootjes door het achterraam genomen worden. Helaas is het zeiknat van de condens aan de binnenkant en smerig aan de buitenkant, dus heel goed lukken de foto’s niet. Ook het weer werkt niet mee natuurlijk :')
Railway in Russia, southeast of Moskva by Timon91, on Flickr
12. Zijn deze rijtuigen echt door Bombardier gemaakt?
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent interior by Timon91, on Flickr
13. Het reisschema van de trein. Alle tijden in Rusland zijn in de Moskva-tijd, in Kazachstan in de Astana-tijd (Moskva + 3 uur) en in Oezbekistan in de Toshkent-tijd (Moskva + 2 uur). Logisch toch? Voor de oplettende lezer: het Russische Iletsk/Илецк staat ook in de Astana-tijd. Sommige treinen hebben een andere route van Moskva tot Iletsk en doorkruisen vlak voor Iletsk al een stukje Kazachstan. Als dan de Moskva-tijd wordt aangehouden wordt de dienstregeling wel vrij onoverzichtelijk, ik vermoed dat dit de reden is dat Iletsk de Astana-tijd gebruikt ;)
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent schedule by Timon91, on Flickr
14. Station Inza/Инза, waar we om 10:39/9:39 aankomen en slechts twee minuutjes stoppen. Het regent inmiddels.
Inza/Инза train station by Timon91, on Flickr
Noot: overal waar ik de tijd geef, geef ik de lokale tijd. Echter, bij stations zal ik beide tijden geven volgens *lokale tijd/dienstregelingtijd*.
Zoals duidelijk moge zijn zijn we dus de eerste tijdgrens overgestoken deze rit, tussen de oblasten Mordovië (van Ruzaevka) en Uljanovsk (van Inza) zit een uur tijdsverschil.
15. Anderhalf uur na Inza regent het niet meer, maar het blijft wel dreigen. We zitten nu volgens het verkeersbord 74 km voor Syzran/Сызрань.
Landscape in Russia, southeast of Moskva by Timon91, on Flickr
16. Vanuit de trein lijkt de omgeving vaak louter uit bos te bestaan, maar schijn bedriegt. Kijk maar eens op satellietbeelden, vaak is er naast het spoor aan weerszijden een strook bos en is het voor de rest gewoon open. Ik vraag me af of dit een militaire achtergrond kan hebben, zodat de spoorlijn minder zichtbaar is? Vaak zie je ook bij dit soort spoorlijnen met dubbelspoor dat er losse bruggen zijn voor beide sporen en dat die bruggen een stukje uit elkaar liggen. Zou dit dezelfde achtergrond kunnen hebben? (als één brug kapot is heb je altijd de andere nog)
Railway in Russia, southeast of Moskva by Timon91, on Flickr
17. Een stationnetje onderweg.
Railway in Russia, southeast of Moskva by Timon91, on Flickr
18. En een typisch dorpje.
Russia seen from the train by Timon91, on Flickr
19. We naderen Syzran, waar deze “defectoscoop” staat.
Entering Syzran/Сызрань train station by Timon91, on Flickr
20. Het is verder rustig hier, rechts staat een goederentrein te niksen en verder is het vooral winderig en koud.
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent at Syzran/Сызрань train station by Timon91, on Flickr
21. Het stationsgebouw mag er wezen! Hier kun je ook voor het eerst de trein in volle glorie zien. Op het perron praat ik wat met de provodnitsa, een vriendelijke Oezbeekse die al 25 jaar bij de OTY werkt.
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent at Syzran/Сызрань train station by Timon91, on Flickr
22. De “Узбекистан”, zoals de trein in het Russisch heet, is voorzien van schitterende koersbordjes en prachtige emblemen!
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent at Syzran/Сызрань train station by Timon91, on Flickr
23. Rijtuig 13 is mijn rijtuig, schijnbaar doen ze niet aan ongeluksgetallen hier
Voor zover ik geteld heb bestaat de trein uit 12 rijtuigen, waarvan één bagagerijtuig, twee kupérijtuigen, één spalny vagon rijtuig (1e klasse) en acht platzkartny rijtuigen (3e klasse).
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent at Syzran/Сызрань train station by Timon91, on Flickr
24. Syzran ligt aan de Wolga, de spoorlijn volgt ten oosten van de stad de oever van de rivier. Het is een best mooi stukje, de oever van deze machtige rivier is aan deze zijde vrij dicht bebouwd.
Wolga river seen from the train near Syzran/Сызрань by Timon91, on Flickr
De uren overdag breng ik afwisselend in de coupé en op de gang door. De dag bestaat uit luieren, lezen, muziek luisteren, eten, een biertje drinken en praten met reisgenoten – heerlijk overzichtelijk :) In mijn rijtuig zitten een paar Russen en voor de rest alleen maar Oezbeken, het is een gezellige boel. Niemand spreekt Engels of Duits (laat staan Nederlands of Portugees
), dus het is flink doorzetten met Russisch. Ik kan me redelijk verstaanbaar maken, maar een gebrek aan woordenschat breekt me meestal wel op. Grammaticaal zal er ook wel meer dan genoeg niet kloppen, maar als ik de woorden weet begrijpt men me meestal wel. Helaas vind ik het nog steeds erg lastig om mensen goed te verstaan (en met name om snel genoeg na te denken om het te begrijpen), wat een goed gesprek lastig maakt.25. Bij Oktyabrsk/Октябрьск steken we de rivier over, daar is de brug al.
Wolga river seen from the train near Oktyabrsk/Октябрьск by Timon91, on Flickr
26. De machtige Wolga! Tot vandaag heb ik deze rivier nog nooit gezien :D
Crossing the Wolga river by train near Oktyabrsk/Октябрьск by Timon91, on Flickr
27. Vlak voordat we Zvezda/Звезда inrijden komen er twee lijnen samen. Zvezda is maar een klein stadje maar wel een spoorwegknooppunt, vandaar dat we er ook stoppen.
Railways near Zvezda/Звезда by Timon91, on Flickr
28. We stoppen hier voor 15 minuten, de watervoorraad wordt aangevuld. In de verte komt er nog een trein het station binnen.
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent at Zvezda/Звезда train station by Timon91, on Flickr
29. Babushka’s die eten verkopen zie je hier wel, maar niet heel veel. In Zvezda verkopen ze vis, wat gezien de nabijheid van de Wolga niet zo verrassend is. Dit beeld vat een station in de Russische provincie wel mooi samen: een afbrokkelende voetgangersbrug, een kreupele zwerfhond en een boodschappenkarretje met spul wat hopelijk aan passerende treinreizigers verkocht gaat worden.
Zvezda/Звезда train station by Timon91, on Flickr
30. Hetzelfde beeld, nu met trein. De trein die Zvezda (wat overigens letterlijk “Ster” betekent) in komt rijden is de trein naar Kislovodsk/Кисловодск, met o.a. een koersrijtuig uit Neryungri/Нерюнгри. Geen idee waar die plaatsen liggen? Plan maar eens een route op Google Maps tussen beide plaatsen – de trein heeft er dus al een aardig eindje opzitten ;) Nog een uniciteit op deze foto: een oud mannetje wat vis verkoopt! Meestal zijn het oude dametjes ;)
Train to Kislovodsk at Zvezda/Звезда train station by Timon91, on Flickr
31. De andere kant op gekeken, ook de trein naar Kislovodsk maakt hier een stop om water bij te tanken.
Train to Kislovodsk at Zvezda/Звезда train station by Timon91, on Flickr
32. 40 minuten na Zvezda bereiken we de eerste echt grote stad sinds Moskva: Samara/Самара. We hebben er nu 1041 km opzitten sinds ons vertrek. Vlak voordat we het station binnenrijden kruisen we nog de Samara-rivier, die hier de Wolga in stroomt.
Entering Samara/Самара on board night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent by Timon91, on Flickr
33. De architectuur van het station is, tsja, nogal “opvallend”
Samara/Самара train station by Timon91, on Flickr
In Samara stoppen we voor 41 minuten, er vindt hier een flinke toeloop van mensen plaats. Buiten is het snijdend koud, echt zin om het warme coupeetje te verruilen voor een koud, door politieagenten doordrenkt perron heb ik niet. In Samara wordt nog een platskartny rijtuig van de RZD achter het onze geplaatst, deze zal tot Toshkent meerijden.
34. Na Samara, wat we om 17:05/16:05 verlaten, wordt het al langzaam donker. Het landschap is ook merkbaar veranderd: het is vlakker en er zijn minder bomen. Dit is al duidelijk meer steppelandschap! In Samara hebben we onze elektrische locomotief ingeruild voor een diesel, de komende ±2000 kilometer doen we het zonder draadje.
Steppe in southern Russia by Timon91, on Flickr
Gedurende de hele rit komen er lui langs om allerlei spul te verkopen, variërend van gewoon eten en drinken tot nepjuwelen, Adidas-broeken, Kazachs geld en kattenspeeltjes. Er is ook een restauratierijtuig en regelmatig komen de uitbaters daarvan ook langs. Bij hen kun je eten bestellen, wat ze dan komen brengen. Enig logisch nadenken doen ze uiteraard niet, toen Gulzova en ik vandaag zaten te lunchen en bezig waren met eten kwamen ze ook langs met de vraag “plov?” en keken ze me niet-begrijpend aan toen ik met een volle mond probeerde duidelijk te maken dat ik al eten had en geen plov hoefde.
35. Als dezelfde kerel voor de vijfde keer “plov?” vraagt zeg ik een keer ja, voor het avondeten is het wel geschikt. En eerlijk is eerlijk, het smaakt verrassend lekker! Voor wie plov (pilav) niet kent: het is zo’n beetje het bekendste gerecht in Centraal-Azië en het bestaat in de basis uit gekruide rijst met ui, wortel en lamsvlees. Er zijn uiteraard vele uitbreidingen en variaties, maar dat is zo’n beetje de basis van de plov in Centraal-Azië ;) Een bakje plov kost 200 roebel in de trein.
Plov on board night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent by Timon91, on Flickr
(dat dezelfde man in het half uur hierna nog drie keer “plov?” gevraagd heeft is hem vergeven)
Na vertrek uit Buzuluk is er weer verwarming. Gelukkig maar, want het is inmiddels al aardig afgekoeld in de trein
Een uurtje later vinden we het welletjes en gaat het licht uit, tijd om te slapen!Tijdens de stop in Orenburg/Оренбург, de laatste grote stad in Rusland, word ik nog even wakker. Een paar uur later worden we ruw gewekt door de provodnik. We zijn bijna in Iletsk, aan de Russisch-Kazachse grens. Ik kan nog snel even naar de WC voordat die voor twee uur op slot gaat, nog voor ik terug ben ik m’n coupé staan we al stil in het station. Niet veel later komt de Russische grenspolitie langs. De dienstdoende agent stelt weinig vragen en zamelt onze paspoorten in. Ik val weer in slaap, een uurtje later worden we weer gewekt en krijgen we de passen gestempeld terug. Ook de douane komt nog even buurten, ze kijken me ongelovig aan als ik laat zien dat m’n backpackersrugzak en een kleine schoudertas mijn enige bagagestukken zijn – vergeleken met de rest van de reizigers heb ik natuurlijk bijna niets mee
Als beloning daarvoor mag ik m’n rugzak even open maken, maar na een korte blik vinden ze het wel best. Om kwart over 4 lokale tijd vertrekken we na een stop van twee uur uit Iletsk. Anderhalf uur later (en ruim 100 km verder!) zijn we in het Kazachse grensstation Yaysan/Яйсан en is de klok weer een uur vooruit gegaan. Hier worden we wederom gewekt, tijd voor de volgende grenscontrole. Als Nederlander heb je voor Kazachstan normaal gesproken een visum nodig, maar voor een verblijf tot 15 dagen kun je in ieder geval tot eind 2017 zonder visum naar het land reizen. Ik reis er nu enkel doorheen dus die 15 dagen zijn meer dan toereikend ;) De passen worden wederom ingenomen, niet veel later komt de provodnik langs, doet de coupédeur dicht en begint zacht met Gulzova te praten. Er is schijnbaar iets mis met haar paspoort, na een kort gesprek gaan er twee briefjes van 100 roebel met de provodnik mee. Gulzova probeert me uit te leggen wat er precies mis is, maar ik begrijp het niet goed genoeg om het te reproduceren :') Het is iets met de stempels en de verblijfsduur, maar de details heb ik helaas gemist. Het gebeurt schijnbaar elke keer als ze door Kazachstan reist. Met die 200 roebel is het probleem voor nu in ieder geval “opgelost”. Totalitaire dictaturen met een corrupt politieapparaat als Kazachstan kunnen ook heel overzichtelijk zijn ;)
Ik heb er wisselende berichten over gelezen, maar Kazachstan zou ook onderdeel zijn van de douane-unie die Rusland en Wit-Rusland vormen. Er iets van gemerkt heb ik echter niet, de grenscontroles zijn er ook nog steeds en volgens het Russische consulaat is het ook niet meer mogelijk om met een single-entry visum een trein te nemen die meerdere keren de Russisch-Kazachse grens oversteekt (bijvoorbeeld Moskva-Almaty/Алматы, die “de andere route” naar Iletsk neemt).
Nadat m’n paspoort voorzien van “Казахстан”-stempel geretourneerd wordt is het officieel: mijn eerste “Stan” is een feit! :D Buiten is het inmiddels al licht, slapen heeft weinig zin meer. De tweede nacht van deze reis is dus compleet waardeloos vanwege de grenscontroles ;) Yaysan verlaten we na een stop van anderhalf uur, om 8:16/9:16 – de dienstregeling werkt nu met de Astana-tijd.
36. De setting in het coupeetje direct nadat we zijn vertrokken uit Yaysan, de vlakke steppe is buiten ook al te herkennen ;) We zijn inmiddels in Azië beland, de grens tussen Europa en Azië volgt hier voor zover ik kan vinden ongeveer de Russisch-Kazachse grens ;)
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent interior by Timon91, on Flickr
37. Anderhalf uur na Yaysan bereiken we de grootste Kazachse stad die we deze treinrit aandoen: Aktobe/Ақтөбе, een stoffig oord in het noordwesten van Kazachstan. We stoppen hier voor 20 minuten. De slangen die je op de foto ziet zijn waterslangen, bij langere stops wordt de watervoorraad van de trein hiermee aangevuld.
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent at Aktobe/Ақтөбе train station by Timon91, on Flickr
De rit door Aktobe voldoet trouwens aan al mijn verwachtingen van een stad in West-Kazachstan: heel stoffig, fel zonlicht, veel flats, zo nu en dan een extreem strakke moskee of orthodoxe kerk die met bladgoud bedekt is, vervallen industrie en chaotisch verkeer
38. Het RZD-rijtuig wat gisteren in Samara achteraan geplaatst is, met ervoor mijn rijtuig.
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent at Aktobe/Ақтөбе train station by Timon91, on Flickr
39. Aktobe dus. Van wat ik gezien heb niet een oord om ooit terug te komen :')
Aktobe/Ақтөбе train station by Timon91, on Flickr
40. Anderhalf uur later is de volgende stop: Kandyagash/Қандыағаш. De bovenleidingportalen die je hier ziet staan er overigens voor de sier, bovenleiding is er niet ;)
Kandyagash/Қандыағаш train station by Timon91, on Flickr
41. Het perron in Kandyagash. Merk op dat het weer een stuk beter is dan in Rusland, het is buiten aangenaam om in een t-shirt rond te lopen :)
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent at Kandyagash/Қандыағаш train station by Timon91, on Flickr
42. Er wordt genoeg eten verkocht op het perron.
Kandyagash/Қандыағаш train station by Timon91, on Flickr
43. Een poging om de trein in een bocht vast te leggen door ons smerige raam ;) Kandyagash hebben we om 11:43/12:43 verlaten, we rijden al de hele reis keurig op tijd.
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent in a curve by Timon91, on Flickr
44. De tijd dood ik net als gisteren met lezen, muziek luisteren, slapen, praten met medereizigers en naar buiten staren. Het landschap is op z’n zachtst gezegd eentonig. Zo ziet een groot deel van Kazachstan eruit: steppe, steppe en nog eens steppe.
Kazakh steppe seen from the train by Timon91, on Flickr
45. Zo nu en dan krijg je wat afleiding van de steppe door een fascinerend object als een “brug”, een intrigerend principe als een “bocht” of een interessant fenomeen als een “dorp” – en soms krijg je ze alle drie in één keer!
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent in a curve by Timon91, on Flickr
46. Na Kandyagash is het weer anderhalf uur rijden tot de volgende stop: Zhem/Жем, een gaar dorp met nog geen 2000 inwoners. Het is een typisch tafereel voor zo’n oord: nauwelijks passagiers, maar wel een groot stationsgebouw, een stationschef(fin, in dit geval) en een nors kijkende politieagent.
Zhem/Жем train station by Timon91, on Flickr
47. Zhem heeft wel wat afbladderende prachtapparaten op haar rangeerterrein staan :D
Kazakh engine at Zhem station by Timon91, on Flickr
48. Matige foto van een passerende goederentrein. We passeren nog aardig wat treinen op deze route. Deze spoorlijn heet overigens de ”Trans-Aralspoorlijn”, die in “The Great Game” een belangrijke rol gespeeld heeft. Later deze serie meer over “The Great Game” ;)
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent in a curve by Timon91, on Flickr
49. Na Zhem stoppen we drie uur lang niet, maar passeren we hier en daar wel wat dorpjes. Ook zijn hier wat meer heuveltjes waardoor de bochten soms wat scherper zijn en de trein mooi in beeld komt. Het is echt jammer dat de raampjes niet goed open kunnen :(
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent in a curve by Timon91, on Flickr
50. Wat aftakkingen bij Berchogur/Біршоғыр, naar een fabriek in de buurt.
Kazakh steppe seen from the train by Timon91, on Flickr
51. In de middag besluit ik het restauratierijtuig eens te bekijken. Vanuit mijn rijtuig moet ik door twee rijtuigen heen om er te komen: het 1e klasse rijtuig (spalny vagon) en nog een 2e klasse rijtuig. Beide zien er aardig gevuld uit, maar in de restauratie is het nagenoeg leeg. De spullen die je ziet hangen zijn van het personeel.
Uzbek restaurant car on the night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent by Timon91, on Flickr
52. Ik vraag of ze wat anders hebben dan plov, waarop het antwoord luidt: “ja, soep”. Goed, dan maar soep ;) Ze hebben zelfs bier, een “Tsjechisch” bier genaamd Pulsar, wat volgens het etiket gewoon uit Oezbekistan komt ;) Smerig is het niet, maar je kan wel proeven dat het niet uit Tsjechië komt :') De soep is overigens prima :D
Food on board night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent by Timon91, on Flickr
53. Op de terugweg, een half uurtje later, kom ik in een ander rijtuig dit tegen: schijnbaar is net de kolenvoorraad aangevuld. De verwarming in deze treinen is nog gewoon kolengestookt, ik ben blij dat het nu grotendeels zonder verwarming kan want anders is er de stand “aan” (Qatar in juli) en “uit” ;) De afgelopen twee nachten is de verwarming wel aan geweest, maar omdat het steeds maar voor korte stukken was, was het wel uit te houden.
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent interior by Timon91, on Flickr
54. Als je met motorpech moet gaan lopen dan is die steppe wel heel groot
Kazakh steppe seen from the train by Timon91, on Flickr
55. Shalkar/Шалқар is de eerste stop na Zhem, hier stoppen we voor 20 minuutjes, een goed moment om weer even de benen te strekken! Het is een primitief stadje midden op de steppe, op het perron is het druk met verkoopsters die hun waar proberen te slijten en treinreizigers die net als ik even een frisse neus komen halen. Voor die verkoopsters/verkopers hoef je overigens niet op de stops te wachten; er komen tijdens de rit nog steeds continu lui langs die van alles verkopen ;)
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent at Shalkar/Шалқар station by Timon91, on Flickr
56. Spoorlopen is hier dagelijkse kost, die voetgangersbrug op de vorige foto staat er meer voor de leuk ;) Ik praat op het perron wat met Denis, een Oezbeek die op weg is naar huis. Hij is even oud als ik (24) en niet onaardig, maar wel een vrij simpel figuur. Hij vertelt dat Oezbeken graag de Kazachen belachelijk maken om hun spleetogen. Aangezien ik het woord “spleetogen” niet ken in het Russisch doet hij het even voor. Dit tot grote hilariteit van de overige reizigers (Oezbeken) op het perron, maar het levert hem wel wat opmerkingen op van de verkopers (Kazakken), die hier behoorlijk in de minderheid zijn. Tot zover de onderlinge relaties in Centraal-Azië
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent at Shalkar/Шалқар station by Timon91, on Flickr
Shalkar verlaten we om 16:48/17:48 en we rijden verder naar het zuidoosten. Bij één van de vele verkopers in de trein haal ik een biertje, wat ik in de coupé opdrink. Niet veel later wordt er aangeklopt en staan er twee agenten voor de deur voor een routinecontrole. Hun ogen glinsteren dollartekens als ze mij zien zitten. Engels spreken ze niet en ik spreek opeens geen woord Russisch meer, een spelletje wat Gulzova gelukkig heel goed meespeelt. De agenten vragen van alles en maken vooral duidelijk dat alcohol STRENG VERBODEN is in de trein en dat ik absoluut GEEN FOTO’S mag maken (de camera ligt naast mij op de bank). Ze vertellen dat ik naar het restauratierijtuig moet om m’n biertje op te drinken – wat overigens al bijna leeg is – of dat ik een boete moet betalen. Uiteraard versta ik hier geen woord van ;) Na een tijdje zijn ze mijn genegeer en ge-iknietbegrijpen zat en beginnen ze Gulzova vragen te stellen: “hoe houd je het uit met hem, hij begrijpt niks”, waarop ze met iets in de trant van “met handen en voeten kun je ook communiceren” antwoordt – ik moet m’n best doen het niet uit te proesten. Nu zijn de agenten het zat en komen ze ter zake: “pivo njet, ten dollar now!”. “But why?”, is het nietsvermoedende antwoord, “I bought this from the restaurant”. Veel hebben ze nu niet te antwoorden, dit is al ver voorbij de grenzen van hun Engelse vocabulaire ;) Ze lopen door en meteen zodra ze uit het zicht zijn doet Gulzova het coupédeurtje zicht. Ik drink m’n biertje op en Gulzova vertelt dat dit in Kazachstan heel gewoon is, maar dat ik dat na de grensovergang waarschijnlijk al wel begrepen had ;) Tien minuten later staan de agenten weer voor de deur, maar dan is het flesje bier al leeg en enigszins weggestopt. Ik zeg alleen “beer finish” en staar weer naar buiten, waarna de agenten afdruipen.
57. Na deze kennismaking met de Kazachse politie verhuis ik weer naar het gangpad en praat wat met wat andere reisgenoten, waaronder een prachtige Oezbeekse die in St. Peterburg/Санкт-Петербург woont. Buiten is het uitzicht niet veel veranderd, inmiddels begint het alweer langzaam donker te worden.
Night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent in central Kazakhstan by Timon91, on Flickr
58. Je kan nu goed merken hoe ver van huis je bent, in de verte zie je soms kamelen lopen. De dorpjes die we passeren zijn heel primitief: het enige stukje bestrating in het dorp is vaak het perron. De begraafplaatsen zien er, in tegenstelling tot de dorpjes, goed onderhouden uit.
Cemetery, rural Kazakhstan by Timon91, on Flickr
59. Zandduinen zijn hier ook, deze foto had ik ook tussen Haarlem en Zandvoort kunnen nemen
Desert in Kazakhstan by Timon91, on Flickr
Tijdens de avond gebeurt er niet veel spannends, twee-en-een-half uur na Shalkar stoppen we nog in Saksaulskiy/Caкcayлcкiй. Het is hier behoorlijk fris, maar het is wel fijn om even buiten te lopen. De provodnitsa van het Russische platzkartnyrijtuig blijkt zowaar drie woorden Engels te kunnen, met haar praat ik ook nog even :) Na Saksaulskiy maken veel verkopers plaats voor geldwisselaars: Oezbekistan laat ik in het volgende deel pas zien maar dit wil ik al wel even kwijt. Er zijn veel landen waar het monetair gezien niet zo best gaat, Oezbekistan is daar één van ;) Volgens de officiële koers krijg je zo’n 3100-3200 Oezbeekse som voor $1, maar op de zwarte markt is dat twee keer zo veel. Niet naar de bank gaan, wisselen op de bazaar loont ;) Ook in de trein kun je al Oezbeekse som krijgen, zelfs voor roebels bieden de geldwisselaars een best goede koers.
60. Ik wissel 1000 roebel (ca. $15) om en krijg dit er pak oud papier voor terug: 90.000 som. Het is best vreemd om voor één briefje er 90 terug te krijgen, maar dit is de realiteit voor de komende week ;) Een briefje van $100 levert al gauw 630 briefjes op ;) In de praktijk is het grootste briefje het briefje van 1000 som (zo’n $0,15 dus), dus je kan nagaan hoeveel geld je moet rondzeulen. Real-life monopoly ;) Er zijn ook wel nieuwe briefjes van 5000, maar die zijn nu nog een stuk zeldzamer en minder gangbaar.
Uzbek som by Timon91, on Flickr
In Aral/Арал, waar we om 20:26/21:26 stoppen, krijgen we gezelschap van een derde coupégenoot: een enorme Kazach genaamd Arik. Gulzova verhuist tijdelijk naar het bed boven mij (het bed boven het hare wordt nog steeds bezet door de wielloze kinderwagen en een gigantische boodschappentas van haarzelf) omdat Arik begrijpelijkerwijs niet boven kan liggen. Helaas blijkt zodra we gaan slapen ook dat Arik een groot talent heeft voor snurken, zodat ik maar lastig in slaap kan vallen. Gelukkig gaat Arik er om 03:33/04:33 in Kyzylorda/Қызылорда weer uit, zodat er toch nog wat te slapen valt. Halverwege Aral-Kyzylorda zijn we overigens nog het beroemde kosmodroom Baikonur/Байқоңыр gepasseerd, maar daar heb ik helaas niks van gezien
Rond 7 uur ontwaak ik na een uiteindelijk nog redelijke nacht. Nog maar 10 uur naar Toshkent! :D De ochtend breng ik verder op de gebruikelijke manier door, buiten is er toch niet zoveel te zien.
61. Waarvan akte, het landschap is verder geen steek veranderd :')
Kazakh steppe seen from the train by Timon91, on Flickr
We passeren onderweg nog een Talgo van de Kazachse spoorwegen, als nachttrein naar het uiterste westen van Kazachstan. Verder stoppen we nog in de beroemde plaats Turkestan/Түркістан, die het bezoeken waard schijnt te zijn :) Door de overdaad aan politie op het perron fotografeer ik daar niet. Het is nu behoorlijk heet buiten, ik ben naar een korte broek overgegaan en met het raampje open is het nog uit te houden binnen. In ons coupeetje krijgen we af en toe gezelschap van een vage kerel die duidelijk een oogje heeft op Gulzova.
62. Hij brengt ook watermeloen mee, dat is wel prettig
Het is hopelijk niet dezelfde als die op foto 10 ;)
Watermelon on board night train “Uzbekistan” Moskva-Toshkent by Timon91, on Flickr
63. Bij Arys/Арыс, wat we om 10:52/11:52 bereiken, komt de Trans-Aral spoorlijn met de Turkestan-Siberische spoorlijn (kortweg Turksib, analoog aan de Transsib), die hier begint en via Almaty naar Novosibirsk/Новосибирск loopt.
Entering Arys by train by Timon91, on Flickr
64. Het perron in Arys, we stoppen hier voor 20 minuten. Vanaf hier tot Toshkent is de spoorlijn geëlektrificeerd dus krijgen we ook een nieuwe locomotief.
Night train “Uzbekistan” at Arys train station by Timon91, on Flickr
65. Vanaf Arys is het nog twee uur puur naar het zuiden tot we de Kazachs-Oezbeekse grens bereiken. Het landschap is nog steeds kaal, maar wel iets heuvelachtiger. Op het gangpad is om onduidelijke redenen veel reuring, geloop en geschreeuw. Mij maakt dat ook enigszins onrustig, maar met een muziekje en dit uitzicht kom je al gauw weer tot rust
Railway between Arys and Toshkent by Timon91, on Flickr
66. Dit soort prachtige apparaten hebben ze nog genoeg hier.
Old truck in Kazakhstan by Timon91, on Flickr
67. Ook een tank ontbreekt niet in het kale landschap, gek genoeg lijkt deze in opvallend goede staat. Meestal zijn dit soort eenzame gevallen kapot en verroest, maar dit lijkt een uitzondering.
Tank on the Kazakh steppe by Timon91, on Flickr
Om 13:19/14:19 bereiken we stipt op tijd Saryagash/Сарыағаш, waar de Kazachse grenscontrole plaatsvindt. We zijn nu op slechts 25 kilometer van onze eindbestemming verwijderd, maar het duurt nog wel even voordat we daar ook daadwerkelijk aankomen. De Kazachse grenspolitie komt na een half uurtje opdagen, net als bij het inreizen moet Gulzova een “lokale boete” betalen, maar deze agent doet een stuk minder geheimzinnig: hij vraagt gewoon om “iets om te helpen” :') Daarna worden de paspoorten meegenomen, ondertussen komt de douane buurten. Meer dan een paar eenvoudige vragen stellen doen ze niet en een uurtje later komen de passen weer terug. Van de provodnik hebben we ondertussen al Oezbeeks douaneformulieren gehad, die in tweevoud ingevuld moeten worden en wat met de nodige aandacht moet gebeuren. Engelstalige formulieren hebben ze niet, dus het is worstelen met mijn matige Russisch, Google Translate en wat hulp van Gulzova. De buren zijn analfabeet, dus Gulzova krijgt de ondankbare taak ook hun douaneformulieren in te vullen. Na een stop van 110 minuten rollen we Saryagash uit, met 10 minuten vertraging. Het is inmiddels aardig heet binnen, dus ik ben blij dat we weer even rijden. Tot nu toe was iedereen nog vrij ontspannen, lacherig en met elkaar aan het praten op het gangpad, maar zodra we Saryagash verlaten is een omslag merkbaar en zit iedereen gespannen in zijn of haar coupé.
Kort na het verlaten van Saryagash rijden we eerst door een grote x-ray scanner en bereiken daarna de echte grens: een stuk niemandsland met veel prikkeldraad en hekken, gevolgd door een zwaar beveiligde brug die aan beide kanten bewaakt wordt door meerdere zwaarbewapende soldaten. Aan de Oezbeekse kant is de situatie vergelijkbaar. Van Saryagash naar Keles is het slechts een kwartiertje rijden, in Keles is het tijd voor de volgende grenscontrole. Iedereen zit nu op last van de provodnik braaf in zijn of haar coupeetje, telefoons moeten in de broekzak, camera’s moeten in de tas, muziek luisteren of lezen mag niet – niks doen en braaf zitten is het devies. Het duurt niet lang voor de eerste agent voor m’n neus staat, hij komt de passen innemen. Er worden een paar basale vragen gesteld, daarna verdwijnt hij met de paspoorten. Een half uur later komt de douane langs. Elk coupeetje wordt minutieus gecontroleerd, bij een paar mensen worden de telefoons doorgekeken. Porno en propaganda is schijnbaar wat ze zoeken, hoor ik later. Zodra ze bij ons zijn worden eerst de douaneformulieren gecontroleerd. Hier is het heel belangrijk om precies te declareren hoeveel geld je bij je hebt, want dit wordt bij de uitreis wederom gecontroleerd en als je meer blijkt te hebben dan bij de inreis dan mag je dat inleveren. Er staan drie regels in het tabelletje om valuta op te geven, maar omdat ik vier verschillende bij me heb laat ik de Oezbeekse som maar achterwege. De valuta zelf worden nu niet gecontroleerd, maar wel dubbel nagevraagd. Bij Gulzova gebeurt hetzelfde, daarna wordt de bagage geïnspecteerd. Eerst kijkt de agent globaal hoeveel bagage er is (veel) en wat bij wie hoort. Opvallend genoeg boeit mijn bagage hem weinig, maar Gulzova moet alles open maken. ALLES. En uitpakken. Volledig. 45 minuten later ligt de inhoud van twee gigantische boodschappentassen verspreid over het hele coupeetje – ik sta inmiddels al op het gangpad. Ondertussen is er ook een trein de andere kant op binnengekomen, de nachttrein van Nukus naar Almaty. Het valt me op dat alle treinen die ik in Oezbekistan gezien heb (dat zijn tot nu toe vooral goederentreinen) allemaal getrokken worden door zeer moderne elektrische locomotieven. In het volgende deel komt hier nog wel een foto van.
Ondertussen is één tas is nog niet uitgepakt, maar van meneer agent moet ook die helemaal uitgepakt worden. Wat er allemaal in de tassen zit is teveel om op te noemen, maar je kan het zo gek niet bedenken of Gulzova heeft het mee. Je kan het het beste vergelijken met een doorsnede van het Action-assortiment :') Ze heeft vooral veel nieuwe “zooi” mee, die in Rusland waarschijnlijk goedkoper of in Oezbekistan niet te krijgen is. Als de laatste tas eindelijk is uitgepakt neust meneer agent een seconde of 5 door de spullen en zegt dan: “oké, in orde” – duidelijk een pesterijtje. De volgende taak: alles weer inpakken. Zo goed en kwaad als het gaat help ik Gulzova wat, met heel veel moeite en veel geprop lukt het om alles weer in de tassen te krijgen en de tassen weer dicht te krijgen. Nadat dit eindelijk gebeurd is begint het lange wachten. De stop in Keles zou volgens dienstregeling 70 minuten moeten duren, maar die zijn allang verstreken. Aangezien er al een tijdje niks gebeurd is loop ik naar de deur om even een frisse neus te halen, want het is buiten 35 graden en binnen nog meer – het zweet loopt aan alle kanten naar beneden. Echter, zodra ik ter hoogte van het conducteurshokje ben wordt er van alles naar me toegeschreeuwd en ga ik gauw terug naar m’n coupé. Terwijl ik me omdraai vang ik een glimp op van een gigantische berg geld, de provodnik en provodnitsa met twee agenten. Hier is duidelijk wat schimmigs aan de hand. Goed, wachten dus. Veel meer kan ik niet doen nu
Om 17:45, na een stop van ruim 2,5 uur, verlaten we dan eindelijk Keles. Er gaat een golf van opluchting door het rijtuig. We zijn in Oezbekistan! Één van de meest gesloten dictaturen ter wereld, maar ik ben binnen :)
68. Het is al bijna donker en het begint ook eindelijk wat af te koelen. Het valt nu op hoe dichtbij we bij Toshkent zijn, Keles is eigenlijk niet meer dan een voorstadje.
Entering Toshkent by train by Timon91, on Flickr
69. Om 18:22 bereiken we met +92 het station van Toshkent. Een andere reiziger en ik helpen de gigantische berg bagage van Gulzova naar buiten te zeulen, op het perron zijn er gelukkig vele koeriers met bagagekarretjes. Op het perron nemen we afscheid en vertrek ik richting hostel.
Night train “Uzbekistan” from Moskva at Toshkent train station by Timon91, on Flickr
De mensenstroom volgend naar voren moet ik eerst de hele trein langs. Zodra ik de voorkant bereikt heb denk ik “even een fotootje van het station en die andere mooie trein nemen”, maar dan pas valt me op wat een overdaad aan politie hier staat. In totaal zullen het zeker een stuk of 80 agenten zijn – gauw gaat de camera weer weg. Bij het verlaten van het station wordt eerst m’n paspoort gecontroleerd door een vriendelijke agent. Alles is in orde en hij wenst me “good luck”. Daarna moet alle bagage nog door de x-ray scanner (waarom?) en dan is de uitgang bereikt. Een klein legertje mensen staat hier de reizigers op te wachten, als enige westerling op de hele trein val ik behoorlijk op en het “sir, mister, taxi!” schelt door elkaar heen. Ik vraag één taxichauffeur midden in de menigte recht in z’n gezicht met een heel vrolijke stem in het Russisch of hij weet waar het metrostation is, daarna druipt de helft in ieder geval al teleurgesteld af. Iets van de menigte af zie ik een man een boek lezen op een bankje en ik kan met enige zekerheid zeggen dat het géén taxichauffeur is, dus ik loop naar hem toe en vraag hem waar het metrostation is. Hij wijst het me en de ingang is inderdaad een beetje onduidelijk, maar wel vlakbij. Uiteraard staat er bij de ingang van de tunnel een politieagent die de inhoud van m’n schoudertas inspecteert, daarna mag ik de voetgangerstunnel in. Binnen is het volledig donker, op één heel vaal licht in de verte na. Dat moet het metrostation zijn! :') Bij het loket haal ik voor 1200 som een muntje, maar voordat ik door de tourniquets mag moet ik eerst langs, jawel, een politiecontrole! Ditmaal zijn het twee agenten en wordt m’n paspoort gecontroleerd. Ook de inhoud van de schoudertas wordt nog even bekeken. Met de metro is het een kwartier naar mijn halte, als ik weer boven de grond kom sta ik midden in de bazaar. Euh… oké? En nu? Ik vraag wat mensen naar de grote boulevard waar de zijstraat van mijn hostel aan ligt, maar niemand kent die naam. Uiteraard is het ook al volledig donker. Dan maar willekeurig een kant op lopen en hopen dat ik een grote straat tegen kom. Inderdaad kom ik die al snel tegen, maar zelfs daar weet niemand hoe die straat heet, laat staan waar de straat van het hostel zich bevindt. Dan valt mijn oog op een zinnetje van de reserveringsbevestiging: “The taxi’s drivers know our place like Pahtakucha“. Een groepje mannen vraag ik naar Pahtakucha en dat is opeens wel bekend :') Het duurt nog een minuut of 10 en twee keer vragen, maar dan heb ik het ook daadwerkelijk gevonden. Eindelijk :') Mijn kamer deel ik met Rolf, een Duitser van 58 die vannacht weer naar huis vliegt. Na een broodnodige douche besluiten we samen wat te gaan eten in de buurt. Tijdens het eten merk ik al wel dat we in een islamitisch land zijn: bier hebben ze wel, maar de flessen worden in een zwarte plastic zak gebracht en tijdens het drinken laat iedereen die zak ook om de fles zitten. Oké dan :') Met Rolf is het gezellig en we praten veel, pas tegen tienen zijn we terug in het hostel. Rolf gaat inpakken en ik ga slapen, het was een lange dag en een lange reis!
Na deze lap tekst is deel drie ten einde, in het volgende deel gaan we Toshkent en wat meer van Oezbekistan bekijken. Meer informatie over het visum zal ik ook in het volgende deel geven. Voor nu wederom bedankt voor het meelezen en laat maar weten wat jullie ervan vonden! :D
)
