Dit deel begint bij RAF Saxa Vord, het noordelijkste hotel van het Verenigd Koninkrijk, op het eilandje Unst in Shetland. Na een afgelegen, stil en rustgevend verblijf was het tijd om met de bus terug te keren naar Lerwick. De busverbinding terug naar Lerwick wordt slechts 1 keer per dag geboden, met vertrek tegen 7:45 's ochtends. Een reis van meer dan 2,5 uur, die begint bij de op 1 na noordelijkste bushalte van het land. Het weer was weer Schots geworden.
De rit naar Lerwick werd vandaag afgelegd met twee boten en maar twee bussen, een van de bussen gaat mee op de boot. Het uitzicht was net als op de heenweg adembenemend. :D
Terug op Mainland kwam een opklaring door, het weer kan hier van uur tot uur wisselen. Het wordt er niet lelijker op. :Y
Tegen 10:20 kwam Lerwick weer in zicht. Mijn volgende boot, de Northlink-Ferry terug naar het Britse vasteland, zou pas om 19:00 vertrekken, dus had ik, in tegenstelling tot bij aankomst, wel voldoende tijd om andere delen van deze eilanden te verkennen. *O*
Ik dropte mijn bagage in de opslag in de Northlink-haven aan de noordrand van de stad, en liep vervolgens Lerwick zelf binnen. Met zijn 7.000 inwoners is het kleiner dan bijvoorbeeld Vroomshoop, maar als grootste plaats op Shetland heeft het een belangrijke functie voor de eilanden. Hierdoor vind je er drogisten, bloemisten, juweliers, banken, supermarkten en zelfs een ziekenhuis met eerste hulp. Niet verkeerd voor een dorpje waar je binnen een kwartiertje doorheen loopt. :Y
Lerwick ligt aan de zee, in een baai die gevormd wordt door de nabijheid van het eilandje Bressay, 800 meter oostelijk. De circa 350 bewoners hebben ieder uur een bootverbinding naar de rest van de wereld. :pos:
Lerwick stamt uit de 17e eeuw, en kwam voort uit de handel in Haring en witvis met, zoals iedereen weet, de Hollanders. Het hart van Lerwick, het Fort Charlotte, herinnert hieraan: dit werd gebouwd om de Britse Shetlandeilanden te beschermen van Nederlandse overheersing in de Eerste Engels-Nederlandse oorlog. Als de historie anders zou zijn gelopen, zou er hier misschien wel Nederlands gesproken worden. :')
In plaats van Nederlands is Shetland dus Brits. Alhoewel het hedendaagse accent anders doet vermoeden identificeert men zich hier niet echt als Schots (63.7% van de bevolking stemde hier tegen Schotse onafhankelijkheid). Britse kenmerken krijgen alsnog voldoende ruimte op straat. :X
Na de lunch en de daarbij behorende thee trok ik naar het busstation van Lerwick. De historie van Shetland, als vikingeiland, wordt voldoende vereerd.
De bus naar Sandwick neemt boodschappen mee. :)
Ik koos echter voor de bus naar Walls, aan de andere kant van het eiland Mainland. Een goede keuze zo bleek, het is werkelijk een prachtige busrit. :D
Spot de toerist
Daar waar ik zei dat het weer kan hier van uur tot uur kan wisselen bedoelde ik van kwartier tot kwartier, stop de tijd! (A)
De rit gaat langs de zee, wisselend tussen 5 en 150 meter boven zeeniveau. De baai bij Heglibister is mooier van boven. :D
Bij Tresta houdt de tweede rijstrook op te bestaan, de bus heeft voortaan voorrang. :Y
Walls, aan de westkust van Mainland Shetland, is de plek waar de lifeline-boten vertrekken naar het eilandje Foula, 30 kilometer de zee in. Van alle eilanden hier is dat met afstand de meest afgelegen, met zijn 32 inwoners kwam het zelfs rond mijn verblijf hier in het nieuws omdat men op zoek was naar een nieuwe docent voor het enige kind op het eiland. (BBC) Walls zelf was vooral regenachtig. :)
En dus trok ik maar snel weer terug naar Lerwick, door de regen.
Terug in Lerwick kwam een bus langs naar Hillswick.
Door de regen, en het feit dat ik nog even te gaan had tot mijn boot terug, stapte ik in Lerwick maar op een bus naar Sandwick. Onderweg kwam een volledig boorplatform langs, ook Shetland verdient een goede boterham aan de oliehandel. :Y
Een Loch tussen Quarff en Aithsetter, op 80 meter boven zeeniveau maar met de zee op de achtergrond. Dat niet alle plassen hier direct verbonden zijn met de zee is duidelijk.
Even buiten Sandwick dacht ik: dit is wel héél mooi! Ik vroeg of de bus nog terug kwam hier, en op voorwaarde dat ik mij niet zou irriteren aan schoolkinderen was het antwoord ja. En dus stapte ik uit bij Thistle Cottage, op 50 meter hoogte maar vrijwel direct aan zee. De rust is heerlijk. :)
Terug in Lerwick bracht ik nog een bezoek aan de noordelijkste supermarkt van Lerwick, en dus het Verenigd Koninkrijk...
... en daarna liep ik naar de haven, en stapte ik op de boot naar Aberdeen. Tegen zevenen zat ik aan het diner op de boot, terwijl we net Lerwick verlieten.
Voor achten lag ik op bed, en voor ik het wist sliep ik. Rond middernacht werd ik wakker, om nou eindelijk de Simmer Dim te ervaren. Op Shetland had ik om middernacht bewolking gehad, maar de weersomstandigheden waren hier gunstiger. En ook ruim tweehonderd kilometer zuidelijker dan Saxa Vord was wel duidelijk: echt donker wordt het op Shetland niet in de zomer.
Om zes uur werd ik nogmaals wakker, en na een douchebeurt en een kop thee op de slaapkamer was het rond zeven uur tijd om de boot te verlaten. Welkom in Aberdeen! :)
Ik kwam in Aberdeen alleen om over te stappen naar de trein, een afstand van 400 meter. Een kwartier na het verlaten van het schip stond ik dus al naast een NS-logo. Mijn volgende trein stond al klaar, de Virgin Trains East Coast-trein van 07:52 naar het station "London Kings X", beter bekend als station King's Cross. :X
Nog voordat mijn trein vertrok kwam de nachttrein uit Londen binnen, de Caledonian Sleeper rijdt namelijk ook naar Aberdeen. :)
Aangezien ik een treinkaartje had met een 1 erop, stapte ik vooraan de trein in. De Britse spoorwegen zijn niet altijd in alles goed, maar de eerste klasse van Virgin Trains is spot on: Onbeperkte catering is in de prijs inbegrepen, dus dat is heel veel thee op kosten van Richard Branson.
In tegenstelling tot de routes langs de westkust voeren de Britse oostkustroutes vaak vlak langs de zee. Met een zitplaats aan de juiste kant heb je daarmee een uiterst prachtige reis. :Y
Het gebakken ontbijt volgt als tweede ronde na een onbeperkt broodbuffet. :D
De rivier Tay bij Dundee. :)
Bij Edinburgh kom je vlak langs kastelen, helaas heb ik er geen tijd voor nu.
De Marshall Meadows, de grens tussen Schotland en Engeland. De zee ligt soms maar 80 meter verder, maar op 200 km/h wordt het wat lastig pootje baden. :')
Ter hoogte van Darlington vraag ik om Lunch, en een klein kwartiertje later kan ik mijn vork steken in een erg lekkere Couscous. De thee is ondertussen omgewisseld voor Magners, nog steeds op kosten van Virgin. :pos:
Om 14:55 kwam ik aan in Londen, de reis had ietsjes langer dan zeven uur geduurd. De reis van/naar Inverness duurt met Virgin nog een uur langer, en dan alsnog zijn er langere ritten in het Verenigd Koninkrijk. Weet ik gelijk wat ik de volgende keer hier kan doen. (A)
Het metropolitane Londen is direct buiten de deur te vinden, Google en YouTube zijn in het gebied rond King's Cross Saint Pancras gevestigd.
Aangezien van Aberdeen naar het Europese vasteland reizen in één dag wel erg heftig leek onderbrak ik mijn reis met een pauze in de regio Londen. Ik koos voor de Medway Towns, in Kent. De snelste verbinding daarheen is de Southeastern Highspeed-trein, deze vertrekt vanaf het mooie station Saint Pancras.
Mijn slaapplaats voor deze stop, Chatham, ligt tegen de Londense agglomeratie aan. De dubbeldeksbussen zijn dan ook niet TFL-rood, maar 'gewoon' Arriva-lelijkgroen.
Chatham dus, wat naast het mooiere Rochester ligt. De keuze was gewoon op basis van het goede hotel, Rochester zelf is een 20 minuten lopen. Vanuit mijn slaapkamer valt het station van het naastgelegen Rochester goed te zien. :)
Maar na een ellelange reis van Shetland tot Kent hield ik het niet meer, dus gooide ik mijzelf vol bij de lokale chinees en dook ik erin. De volgende ochtend ontbijte ik goed, en daarna was ik weer klaar voor een nieuwe dag.
Op het station van Chatham komt een Class 465 binnen, die richting het Kanaal rijdt.
Met de trein leg ik de kilometer lange reis naar Rochester af (ik had geen zin in de wandeling helemaal naar Rochester), en een paar honderd meter verder sta ik dan in het historische stadscentrum. Dit is de stad van Charles Dickins, die dan ook overal te zien is. Ook is er een gigantisch fort, gebouwd ter verdediging van het middeleeuwse Londen. :Y
Her en der in de stad hingen wat wiskundeopfrissers. Wortelrekenen is nooit een sterk punt van mij geweest. :X
Het station van Rochester is enkele jaren geleden verhuisd, naar een locatie waar een perron voor 12 rijtuigen neergezet kon worden. Dit station is dus modern, maar alsnog uitvoerig bemensd. :X
Met Southeastern reis ik terug naar Londen St Pancras, waar ik binnen het station kon blijven tot de volgende trein. In het Frans werd er ingecheckt en de grenscontrole uitgevoerd, en plots zat ik in de vertrekhal van Eurostar. :)
Je zou misschien denken dat ik direct naar Nederland zou terug reizen, maar het naderde 21 juni, de Franse Dag van de muziek, en dus reisde ik met de Eurostar naar Parijs. Momenteel is deze route eigenlijk al volledig het domein van de e320, maar precies mijn rit werd op het laatste moment omgezet naar een onverbouwde e300. De stoelen vallen ondertussen letterlijk uit elkaar. :')
Ook hier nog steeds die 1 op het treinkaartje, al is dat bij Eurostar dan Standard Premier. Het inbegrepen menu kan lessen trekken van Virgin. -o-
Dit verhaal eindigt in Parijs. Dit was de eerste keer dat ik met de Eurostar in Parijs was aangekomen.
De lokale OV-autoriteit kondigde jaarlijkse 24-uursdienstregeling aan, die van kracht is bij het Fête de la Musique. :)
Met een paar kleine omwegen om de tijd te doden reis ik naar station Austerlitz. Daar stond de nachttrein klaar naar Nice en Briançon.
De nachttrein naar Nice rijdt in de eerste klasse met rijtuigen van de Russische spoorwegen, volledig met provodniks van Wagon Lits. De komst van deze rijtuigen in de nachttrein naar Nice vormde de eerste verbetering in het nachttreinnetwerk van de SNCF sinds decennia. :X
En nadat ik mijzelf meldde bij de accompagnateur (het bekt toch wat minder in het Frans) kreeg ik de sleutel van mijn kamer, en stapte ik in op de trein naar Nice.
En met het instappen in de nachttrein naar Nice houdt niet alleen dit deel op, maar ook deze serie. Feit is dat ik binnenkort weer op reis ga, dan ook de nachttrein naar Nice neem, maar daarna een veel interessantere reis maak. Daarom houdt dit deel hier nu op, op een bedje van de RZD. Op- en aanmerkingen worden gewaarderd! :D
