Mikos op Reis: OLNT #3

Dit is het forumdeel voor jouw mooie foto's. Plaats dus al je reisverslagen hier. Ook overige foto's zijn welkom, mits ze voorzien zijn van een omschrijving waarom je die foto graag wil laten zien.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
Mikos
Berichten: 5808
Lid geworden op: wo 26 mar 2008, 19:04
Contacteer:

Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Mikos »

Mikos op Reis: OLNT #3

Deel 1 van mijn reisverslag van het Project Over Land Naar Tokyo staat hier. Deel 2 staat hier. In dit derde deel begin ik in Beijing, de hoofdstad van China.

Maandag 19 maart 2018, 03.25 uur. De wekker gaat; ik heb een half uur om me om te kleden en gereed te maken voor vertrek. Om 04.00 uur staat de chauffeur voor het hotel te wachten om me naar het vliegveld van Beijing te brengen. De enige vlucht die ik mag maken van de uitdaging ga ik gebruiken om in Japan te komen. Maximaal 3 uur mag de vlucht duren en dat was nog een heel gepuzzel. Maar ik heb er een gevonden die aan de eisen voldoet.

Afbeelding

Om 07.20 uur vertrekt vlucht MU535 van China Eastern Airlines met mij aan boord vanuit Beijing naar Qingdao, precies een uur vliegen naar het zuidoosten. Het is de enige vlucht die daarna doorgaat naar mijn bestemming Fukuoka, in het westen van Japan. Omdat het een binnenlandse vlucht is tot aan Qingdao is de controle in Beijing minimaal. In Qingdao moeten we echter allemaal het vliegtuig uit, ook degenen die doorvliegen naar Japan, om door de douanecontrole te gaan. Wanneer we in Qingdao aankomen, stroomt het vliegtuig leeg en worden de reizigers voor Japan opgevangen. We krijgen een aparte instapkaart en moeten wachten tot iedereen verzameld is. Zodra dat zo ver is, moet er een ordentelijke lijn gemaakt worden (de Japanse invloeden beginnen kennelijk hier al), waarna we nog net niet in mars richting de douane lopen. Hier krijg ik een stempel dat ik China verlaat, waarna ik door mag lopen en weer mag wachten tot het tijdstip van vertrek.

Afbeelding

Vanuit Qingdao is het een vlucht van precies 2 uur, die veel korter had gekund als men niet om de een of andere reden over Seoul in Zuid-Korea had gevlogen. Nu sta ik, op de dag van mijn verjaardag, om 13.30 uur (na de laatste tijdzone te hebben gepasseerd, het is in Japan 8 uur later dan in Nederland waar het nog wintertijd is) in Japan. Hier vindt uiteraard weer een controle plaats, waarbij ik een sticker in mijn paspoort krijg (die kort daarop nog heel belangrijk gaat zijn) en de grappenmaker van dienst bij de douane in mijn paspoort kijkt, Nederland ziet staan en doodleuk vraagt:
“Netherlands? You smoke marijuhana?”
Ik schiet in de lach en zeg van niet, waarna de man vriendelijk lacht en zegt dat het goed is, het was maar een grapje. In de aankomsthal wissel ik mijn Chinese Yuans in voor Japanse Jen en stap ik op de bus naar de binnenlandse terminal, waar de metro vandaan vertrekt naar het hoofdstation.

Afbeelding
Fukuoka van boven.

Al snel sta ik mijn hotelkamer, strategisch gekozen omdat het tegenover het treinstation ligt. Ik val van de ene verbazing in de andere; er ligt een smartphone voor me klaar die ik tijdens mijn verblijf gratis mag gebruiken, inclusief internetverbinding. Dat is nog eens makkelijk! En er is een echt Japans toilet; gelukkig geen hurkgeval, maar een met een Japanse toiletbril; zo een met ingebouwde verwarming en schoonmaakstraal.

Afbeelding

Maar voor ik uitgebreid kan genieten van alle gekkigheid, moet ik eerst nog iets regelen: er moet een coupon omgewisseld worden op het station. Ik mag Japan dan bereikt hebben, ik ben nog steeds niet in Tokyo en de hoofdstad dien ik ook te bereiken per trein. Om dat te kunnen doen, heb ik besloten een Japan Rail Pass aan te schaffen. Deze pas, speciaal voor toeristen, geeft je gedurende een vooraf gekozen aantal aaneengesloten dagen vrij reizen in zo goed als alle treinen binnen Japan. De pas heb ik thuis al aangeschaft, de coupon die ik heb gekregen moet ik op het station inwisselen voor de daadwerkelijke Japan Rail Pass om mee te kunnen reizen. Om de pas te krijgen heb je naast de coupon nog iets nodig; het bewijs dat je als tijdelijke bezoeker het land bent binnengekomen, in mijn geval de sticker in mijn paspoort met vermelding ‘Temporary Visitor’.

Afbeelding
Hakata; Fukuoka Centraal.

Op het station val ik in de volgende verbazing: Het is helemaal geen station. Hakata, zoals het station van Fukuoka voor het gemak heet, is namelijk een gigantisch winkelcentrum met slechts 10 verdiepingen en oneindig veel winkels en restaurants. Oh, en ergens in de hoek liggen de lokale sporen en de sporen van de Shinkansen, een van Japans bekendste producten: de supersnelle trein. Het is stervensdruk op het station en het was even zoeken, maar dan heb ik de juiste balie gevonden om mijn pas in te wisselen. Ik leg mijn paspoort en voucher neer, ik krijg terstond een formulier onder mijn neus en de aanwijzing ‘Name, passport number and signature’, het formulier wordt weer weggegrist voordat ik de pen terug heb kunnen leggen en nog geen 10 seconden later krijg ik mijn Japan Rail Pass. Geplastificeerd en wel. Of ik nog vragen heb?

Terwijl ik wegloop met mijn pas en beantwoorde vragen, realiseer ik me dat ik eigenlijk geen seconde de tijd heb gehad om na te denken. Het gaat allemaal zó efficiënt en snel. Nadat ik ook nog wat Russische Roebels heb gewisseld (ook dat is binnen een minuut geregeld, niks account openen en formulieren invullen, Bank of China!) ben ik weer terug op mijn hotelkamer. Japan is het enige land dat ik tijdens deze reis aandoe dat afwijkende stopcontacten heeft. China heeft die ook, maar heeft ook altijd Europese wandcontactdozen in hotelkamers. Aan de receptie vraag ik waar ik zo’n adapter kan kopen, want die heb ik expres niet in Nederland gekocht, omdat de stekkers hier verdacht veel op de Noord-Amerikaanse lijken, maar niet altijd werken. Je zult dus hebben geïnvesteerd in zo’n adapter en dan blijkt hij hier niet te werken...

De receptioniste wijst naar de overkant van de straat en zegt: “Yodobashi Camera”.

Yodobashi Camera
Yodobashi Camera. Mijn hemel. Alles in deze wereld moet door iemand worden ontdekt voordat het echt iets is. Anders kent niemand het. In deze winkel hebben ze het begrip claustrofobie ontdekt en de term ‘op je af komen’. De winkel is vier verdiepingen hoog en compleet volgestouwd met producten. De MediaMarkt, maar dan tien keer zo groot en honderd keer zo vol. En om de tien meter staat er een personeelslid dat zijn of haar waren staat aan te kondigen.

Afbeelding

Ik versta er natuurlijk helemaal niks van en dwaal net zo lang rond tot ik per ongeluk bij een rek uit kom waar zowaar adapters hangen. Niet dat ik bang hoef te zijn dat ze hier iets niet hebben, want bedenk een product en ze hebben het. Liefst nog in 20 verschillende kleuren ook. Ik pak de juiste adapter, reken af en wil naar buiten. Maar dat is nog geen al te gemakkelijke opgave; dit doolhof zonder ramen slokt je namelijk op. En iedere verdieping lijkt hetzelfde. En terwijl de producten en grote borden met Japanse teksten langzaamaan op je af komen, begint ook het bandje dat ze draaien steeds irritanter te worden: Een vrolijke vrouwenstem blijft onophoudelijk de afgeprijsde producten aanbevelen, ondersteund door een bloedirritant muziekje dat me doet denken aan Mario. Mijn broertje heeft er altijd een handje van om dat soort zenuwenmuziek leuk te vinden en eindeloos te draaien, hier draaien ze het als achtergrondmuziek, in een loop. Wanneer ik de uitgang uiteindelijk op gevoel heb gevonden (want in deze winkel hoef je geen enkel bord met Engelse tekst te verwachten), steek ik snel de straat over. Op naar de achtste verdieping van mijn hotel, terug naar de rust van mijn eigen wereld. De dag is heel lang geweest, ik ben al sinds half vier ’s ochtends op, dus ook aan deze verjaardag brei ik een eind. Om negen uur sluit ik mijn ogen. Wat een gekkigheid.

Nederlandse gekkigheid
De dag erna gaat de wekker op een iets redelijker tijdstip, zodat ik na het ontbijt meteen naar het station kan om een treinreis van 2 uur te maken. Japan had ten tijde van de wereldoorlogen eigenlijk maar twee handelspartners; de Chinezen (want lekker dichtbij en op het vasteland) en vreemd genoeg de Nederlanders (met hun Oost-Indische Compagnie). Op de een of andere manier heeft dat sindsdien geleid tot redelijk goede banden tussen de landen en vooral de Japanners zijn gek op Nederland. Vijftien jaar terug werd er een project uitgerold waarbij land gewonnen moest worden en daarvoor werd de Nederlandse techniek van het polderen gebruikt. De Japanner die verantwoordelijk was voor het project liet Nederlanders overkomen om het uit te voeren en kwam zelf naar Nederland om te zien hoe het in zijn werk ging. De man werd echter idolaat van Nederland en vond dat alle Japanners bekend moesten worden met het Nederlandse werk. En dus besloot hij Nederland na te bouwen in Japan...

Afbeelding
De Huis ten Bosch-express.

Omdat het gehele bouwwerk een Japans pretpark is, heeft men besloten er een directe trein naar toe te laten lopen vanuit Fukuoka. De aanloop is niet genoeg om er een compleet aparte trein voor in te leggen, dus rijden er twee treinstellen van Fukuoka naar Haiki waar gesplitst wordt: Een stel rijdt naar de grote stad Sasebo, het andere stel rijdt naar pretpark Huis ten Bosch. Dat wordt ook daadwerkelijk zo in het Nederlands uitgesproken, de trein heet zelfs de Huis ten Bosch-Express. En om het nog gekker te maken zijn de treinstellen die naar Huis ten Bosch rijden oranje. Met aangepast oranje interieur, met zelfs Huis ten Bosch-logo’s. Onvoorstelbaar dit.

Afbeelding

Na twee uur rijden sta ik op een klein, winderig stationnetje met uitzicht op Amsterdam Centraal, anderhalf keer zo groot als in het echt. Na betaling van de hoofdprijs (er zijn verschillende soorten kaarten, ik heb me laten inlichten dat de attracties waarvoor je bijna het dubbele betaalt de moeite niet waard zijn en dus laat ik het bij een entreekaartje waarmee ik door het park mag wandelen) loop ik richting Kasteel Nyenrode. Wanneer ik vervolgens tussen de (echte) tulpen door loop, op de Kinderdijk molens zie staan en Wassenaar aan de overkant van het water bestaat uit alleen maar luxe villa’s vraag ik me hardop af: Waar ben ik nu weer in terecht gekomen? De Japanners vinden het allemaal prachtig en maken volop foto’s. Dat er een echte Nederlander tussendoor loopt interesseert ze echter geen biet. Een blik hier of daar, maar geen massale bespringing om foto’s te maken. Blijken die Japanners toch niet van die Chinese trekjes te hebben, gelukkig.

Afbeelding

Afbeelding
Wassenaar aan de andere kant van het water.

Afbeelding

Afbeelding
De Alkmaarse Waag.

Over het park zelf kan ik weinig op- of aanmerkingen maken; ik sta hier letterlijk in Nederland, met de Domtoren op de achtergrond tegenover de Alkmaarse Waag, typische ophaalbruggetjes en rondvaartboten die door de grachten varen. Aangezien ik de hoofdprijs al heb betaald om binnen te komen en ik natuurlijk een echte Nederlander ben, weiger ik in het park zelf nog een cent uit te geven. Totdat ik zie dat er voor een paar euro ook een fiets gehuurd kan worden (om korting vragen terwijl je je Nederlandse paspoort toont heeft geen zin, helaas). Al snel rijd ik op een fiets (iets wat in Japan wel meer te zien is) door het Nederlandse park en kom ik aan bij het grote hekwerk rondom het daadwerkelijk nagebouwde Huis ten Bosch. Ook te bezichtigen, voor een additionele betaling van 700 Yen, 5,40 Euro, wat ik natuurlijk pertinent weiger. Ik maak een foto, keer de fiets om en fiets weer verder.

Afbeelding
De Dom in Utrecht.

Afbeelding

Afbeelding

Uiteindelijk sta ik 2.5 uur nadat ik ben aangekomen weer op het station. De reis kost me meer tijd dan dat ik ter plekke heb besteed (voor wie de attracties leuk lijkt heeft het park wel meer te bieden, maar eerlijk gezegd konden ze mij niet boeien), maar ik ben wel even een middagje terug in Nederland geweest. Weliswaar 9000 kilometer oostelijker, maar het oogde Nederlands en ook het weer was Nederlands. Er werd echter geen woord Nederlands gesproken. Dat dan weer niet.

In Fukuoka regent het vervolgens nog steeds. Al vanaf het moment dat ik ben aangekomen regent het hier, gelukkig was het in Huis ten Bosch wel droog. Om wat te gaan eten, wandel ik de stad in. Mijn GPS heeft nog steeds kuren en terwijl ik om me heen kijk realiseer ik me dat ik de stadsplattegrond ook al niet bij me heb, dus het wordt afgaan op mijn richtingsgevoel. Dat klopt uiteindelijk wel, ik loop alleen steeds een straat te ver naar het noorden, waardoor ik dat wat ik eigenlijk zocht in eerste instantie compleet mis. Bij toeval loop ik dan tegen een steakrestaurant aan en daar heb ik stiekem wel zin in.

Japanse bediening
Ik neem plaats in het opvallend kleine restaurantje; de open keuken is groter dan de ‘zaal’, die uit niet meer dan 5 tafels en in totaal 20 stoelen bestaat. De ober, een vriendelijke Japanner, geeft me de menukaart aan. Volledig in het Japans. Ja, dat wordt natuurlijk niet wat, dus ik geef hem te kennen van deze kaart geen chocola te kunnen maken, waarna hij een en ander uitlegt. Ik kies voor het standaardmenu met een ‘fixed price’. En dan begint de verbazing: Ik krijg een glas water op tafel, waarna ik mijn reisgids open. Wanneer ik alleen uit eten ga, zie ik daar toch altijd een klein beetje tegenop. Omdat ik in het begin wel eens doelloos om me heen heb zitten kijken, heb ik mezelf aangeleerd altijd iets te lezen of te doen mee te nemen. Ik heb nog geen drie regels van de reisgids gelezen of de ober staat alweer aan mijn tafel. Het bestek. Arigato; dankjewel. Ik lees een regel verder en meneer staat er alweer, deze keer met een bord soep. Ah, dat is snel.

Ik lepel de soep naar binnen en nog geen tien seconden nadat ik mijn lepel heb neergelegd is mijn bord al weggehaald. Okay... Dan nog maar wat lezen. Maar de ober staat met een kan kraanwater naast mijn tafel om mijn halflege glas water aan te vullen. Waarvoor dank. Ik kijk weer in mijn gids. Oh nee, dat zal niet gaan, want mijn steak wordt geserveerd. Die eet ik met smaak op. Maar ik ben ook een snelle leerling, dus ik pak mijn reisgids niet weer. Dat was ook zinloos geweest, want mijn bord wordt weggehaald en mijn water aangevuld. Letterlijk twintig seconden later staat er een toetje op tafel. Wanneer de ober wegloopt schud ik mijn hoofd kort; dit gaat toch nergens over? Het toetje is nog niet op of alles wordt van tafel gehaald en er wordt me een kop koffie voorgezet. Die ik niet lust, maar toch opdrink, want dat zit nu eenmaal in het standaard menu. Maar terwijl ik mijn koffie opdrink, wordt ook mijn water voor de zoveelste keer weer aangevuld. Ik schiet in de lach; dat glas moet en zal leeg. Dus ik drink er wat van nadat ik mijn koffie heb opgedronken. En prompt staat hij er weer met zijn kan water. Maar deze keer bedank ik vriendelijk.

Ik krijg de rekening, voor Japanse begrippen heel aardig, voor Nederlandse begrippen aan de hoge kant, waarvoor ik betaal. Ik trek mijn jas aan, waarna de ober verdwijnt. Ik pak mijn tas en meteen neemt de chef-kok vanuit de keuken met een lichte buiging afscheid van mij en bedankt me voor mijn komst. Ik bedank hem en loop naar de deur. Ah, daar is de ober gebleven; hij houdt speciaal voor mij de deur open. Hij neemt afscheid van mij met een diepe buiging en sluit de deur achter me.

Afbeelding

Even een moment van bezinning. Het gaat allemaal zó snel en efficiënt. Niet alleen de dames op het station bezitten die eigenschap; deze ober ook. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat vrijwel alle Japanners die eigenschap bezitten. De hoffelijkheid is enorm, het gastheerschap staat bovenaan. Wanneer ik even later langs een winkel loop, ik zou niet weten wat ze voor waar verkopen, staat zowel de man achter de balie op als dat er een medewerker met de klant naar de voordeur loopt en terwijl de klant door de schuifdeur naar buiten wandelt, buigt de man achter de balie diep, de medewerker ernaast wat minder diep en bijna in koor danken ze de klant duizendmaal voor zijn komst en voor het zakendoen en nog een fijne avond gewenst. Dat wat me over de Japanners is ingefluisterd klopt dus aan alle kanten. Zelfs de conducteurs en het stationspersoneel lachen bij alles wat ze zeggen vriendelijk, maar breeduit. Wijzen wordt altijd met de volledige hand gedaan en met zoveel mogelijk armbewegingen om de gebaren duidelijk te maken. Dat is geen trucje dat ze is aangeleerd, dat is volle overgave. Onvoorstelbaar.

Shinkansen
De dag erna is het tijd om meer van Japan te gaan zien; ik zal uiteindelijk toch in Tokyo willen komen. Dus zal ik per trein reizen richting mijn volgende bestemming: Hiroshima. Om daar te komen zal ik gebruik maken van een van Japans bekendste producten: Shinkansen, de hogesnelheidstreinen die je in zeer afzienbare tijd van de ene kant van het land naar de andere kant brengen. Met mijn Japan Rail Pass mag ik geen gebruik maken van de twee allersnelste treinen (wat meer met het mindere aantal stops te maken heeft dan de daadwerkelijke snelheid), maar er blijft genoeg over om uit te kiezen. Aangezien dit kennelijk de vakantie van het grote vergeten is, raak ik de avond voor vertrek mijn stoelreservering kwijt. Die kost je als pashouder niets, als niet-pashouder betaal je daar dan nog weer extra voor. En de Japanse spoorwegen zijn niet bijzonder goedkoop. En dus dien ik plaats te nemen in een van de drie rijtuigen die bestemd zijn voor reizigers zonder stoelreservering.

Afbeelding

Japanners zijn heel correct; ze zullen zich netjes in een rij opstellen wanneer er ergens ingestapt moet worden. En aangezien de treinen tot op de meter nauwkeurig op de juiste plaats stoppen, staat er netjes een lijn op het perron die aangeeft waar je moet gaan staan. Ik ben als eerste bij de lijn en dus mag ik als eerste instappen wanneer de trein binnenkomt, achter mij is een nette, ordentelijke rij gevormd. Ik vind gemakkelijk een plaats en kort erna vertrekken we op volle snelheid richting Hiroshima.

Afbeelding

Alles in Japan maakt geluid. Of praat. De lift, de roltrap, maar ook het station maakt geluid. Zelfs een brandweerauto die met zwaailicht en sirene voorbij komt geracet heeft een bandje dat op luide toon verkondigt dat iedereen als de sodemieter aan de kant moet gaan. Wanneer er een Shinkansen langs het perron aan komt rijden, klinkt er een niet te missen zoemer. Wanneer de trein vertrekt, begint er om de trein een bandje te spelen met reisinformatie. Wanneer dat bandje is afgelopen (zowel in het Japans als Engels), komt de conducteur met eindeloze toevoegingen over de boordomroep. Wanneer de trein gaat stoppen wordt er tweetalig omgeroepen en voegt de conducteur toe. Wanneer de deuren opengaan, klinkt er een belletje. Wanneer de deuren open zijn klinkt er een belletje. Zelfs de hekken die moeten voorkomen dat reizigers zich aan de verkeerde kant bevinden wanneer er geen trein langs het perron staat, maken geluid. En wel het liedje ‘de Zevensprong’. En dat gaat niet meer uit je hoofd. Een idee krijg je van het volgende filmpje; dat hoge deuntje dat je hoort terwijl de trein binnenrijdt, is wat je hoort zodra de hekjes open of dicht gaan.
Hiroshima
Deze stad dankt zijn wereldwijde bekendheid aan de twijfelachtige eer de eerste plek ter wereld te zijn die is gebombardeerd met een atoombom. Op 6 augustus 1945 werd de stad om 08.15 uur precies gebombardeerd door de Amerikanen. Volgens verschillende berichten was het luchtalarm een half uur eerder afgegaan toen een bommenwerper van de Verenigde Staten ter verkenning overvloog, maar dat werd op een bepaald moment stilgezet. Net op het moment dat de bewoners uit hun schuilkelders kwamen, viel atoomraket Little Boy uit de lucht en ontplofte op 580 meter boven de stad. Van de stad bleef vrijwel niets over, een kleine 80.000 mensen waren op slag dood. Aan de oorlog kwam een aantal dagen later een einde, toen Japan zich overgaf, nadat de Amerikanen op 9 augustus ook boven Nagasaki een kernbom lieten vallen.

Bovenstaand verhaal is als ik heel eerlijk ben ook de enige aanleiding om Hiroshima te bezoeken. Vanaf het moment dat ik de Shinkansen uit stap regent het behoorlijk en dat is die dag ook niet meer gestopt. Nadat ik mijn koffer naar het hotel heb gebracht en van de receptioniste een paraplu te leen heb gekregen, wandel ik richting het epicentrum van het verhaal. In eerste instantie was Japan van plan om alle sporen van de oorlog uit te wissen, nadat er tientallen jaren overheen waren gegaan voordat er überhaupt een beslissing in werd genomen. Een steeds groter wordende groep Japanners kwam op voor het behoud van dat wat men als herinnering aan de zwarte dag waarop de Amerikanen de stad bombardeerden met de eerste kernbom, uiteindelijk heeft de regering daar naar geluisterd en heeft men ervoor gekozen om één gebouw te behouden in de staat zoals het de kernbom heeft doorstaan: De Genbukakoepel. Ook aangeduid als Vredesmonument van Hiroshima en A-bomb dome. Het gebouw werd in 1915 door een Tsjechische architect ontworpen en is compleet onbedoeld een monument geworden dat wereldwijde bekendheid heeft gekregen. Ondanks dat de kernbom op slechts 160 meter afstand is ontploft, is het frame van het gebouw in zeer goede staat gebleven. Dat wijt men aan de hoogte waarop de bom is ontploft (580 meter) en dat er daardoor weinig horizontale drukgolven zijn ontstaan.

Afbeelding

Het gebouw ziet er, uiteraard, precies zo uit als op alle afbeeldingen die je kunt vinden op het internet, maar er heerst hier een bepaalde rust. Toeristen lopen af en aan en de regen draagt alleen maar bij aan de triestheid van het hele verhaal.

Afbeelding

Aan de andere kant van het water is een ander monument te bezichtigen; dat van de Kraanvogel. Dat verhaal gaat over het meisje Sasaki Sadako, dat op tweejarige leeftijd de kernbom overleefde. Alles leek verder goed te gaan en ze miste alle problemen, tot ze elf jaar werd en tijdens een gymles onwel werd. Artsen vertelden haar dat ze leukemie had opgelopen door de kernbom. Haar beste vriendinnetje vertelde haar dat iedereen die 1000 kraanvogels vouwt, een wens mag doen. In het ziekenhuis schijnt ze er 1300 te hebben gevouwen, tot ze op twaalfjarige leeftijd alsnog overleed. Een beeld werd van haar gemaakt en in het park geplaatst, waar nog altijd schoolklassen komen om 1000 gevouwen kraanvogels te plaatsen.

Afbeelding

Het nabijgelegen museum over de kernbom van Hiroshima is ook zeer indrukwekkend; veel beeld, veel informatie en een video van overlevenden van de kernramp. Zeker na mijn bezoek aan Pripyat (Chernobyl) in Oekraïne eind vorig jaar kan ik me heel goed indenken hoe het er hier uitgezien moet hebben. Of hoe het hier moet zijn gegaan. Vanuit het museum is de boodschap dan ook: Nooit meer Hiroshima! En daar kan ik het alleen maar volmondig mee eens zijn.

Afbeelding

Na de ramp is in de jaren zestig begonnen met de grote wederopbouw van de stad. Die was op zijn zachtst gezegd weinig inspirerend en meer bedoeld om in korte tijd veel woningen te creëren. Daarmee is de rest van Hiroshima dan ook weinig boeiend. De constante regen zal ook wel niet hebben bijgedragen, maar ik vond de stad weinig aantrekkelijk.

Kyoto
De dag erna is het alweer tijd om aan boord van de Shinkansen te springen en in korte tijd op volle snelheid richting Kyoto te vertrekken. Daar kom ik mooi op tijd aan en ik rol meteen mijn strategisch uitgekozen hotel binnen. Ik heb hier drie overnachtingen en ik heb een beetje mijn huiswerk gedaan en gezien dat er veel te veel is om te bezoeken en te bekijken, dus heb ik een selectie gemaakt van wat ik wil doen en zien. Dat betekent ook dat ik meteen na aankomst aan de wandel moet om iets te zien te krijgen van de stad, maar vooral ook van de eerste bezienswaardigheid: Het Kyoto Railway Museum.

De lokale spoorwegen vind ik stiekem altijd wel interessant en het museum is erg uitgebreid. Vrij modern ook, twee jaar geleden geopend, en voorzien van ontzettend veel informatie. Waarvan de helft ook in het Engels, waarvoor dank.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Na mijn bezoek wil ik dan toch eindelijk een keer mijn naam op een logrolletje van een lokale Geocache zetten. Ik gebruik mijn Japan Rail Pass om naar een stationnetje net buiten de stad te reizen, om daar een cache te vinden. Dat het station precies boven een kolkende rivier is gebouwd spreekt alleen maar voor mijn keuze; wat een locatie!

Afbeelding

Afbeelding

’s Avonds wandel ik het hotel-restaurant op de derde verdieping van het hotel binnen. Ik heb van de receptie een kortingsbon van 20% gekregen en aangezien het uit eten gaan in Japan nog steeds een behoorlijke drempel is (je weet nooit waar je terecht komt, of ze jou gaan verstaan, of ik hen ga verstaan en of er uiteindelijk ook daadwerkelijk eten op tafel gaat komen nadat ik heb besteld), lijkt het me wel een keer makkelijk. Nou, daar heb ik goed aan gedaan, want het blijkt een buffetrestaurant en ik mag net zo vaak en veel opscheppen als dat ik wil.

Uit eten gaan in Japan is verschrikkelijk duur. Sowieso zijn de prijzen hier behoorlijk hoog, voor om het even wat. Maar zolang je daar rekening mee houdt met je budget, komt ook dat wel goed. De vaste prijs die ik moet betalen voor het buffetrestaurant is 27 euro. En dan krijg ik dus al 20% korting... Als ik iets anders wil drinken dan de sinaasappelsap, appelsap of ‘herb water’, moet ik per glas nog eens 600 Yen betalen, omgerekend ruim 4,5 euro. Dat is wat ik een stevige prijs noem. Maar, wanneer ik wil betalen, krijg ik een bonnetje met een nog hoger bedrag. Dan komt er bij mij naar boven dat Japan ook weer vreemde regels heeft voor wat betreft het geven van fooi. In principe is fooi geven in Japan uit den boze, het wordt zelfs als beledigend beschouwd. Behalve in een aantal restaurants van ‘hogere klasse’ en ‘internationale’ restaurants. Welke daar precies onder vallen is mij een raadsel, dus ik denk in eerste instantie dat dit restaurant zich in die categorie wil scharen. Maar ik vraag het toch nog wel even. Dat komt mij op een vragende blik te staan, want nee, ook in dit restaurant werken we niet met ‘fixed’ tips van 10% (dat wil namelijk ook nog wel eens gebeuren). Waar komt dan het prijsverschil vandaan, is mijn vraag. Ik laat het kortingsbonnetje zien dat ik van de receptie heb gekregen en dan valt het kwartje:
“Ah, u verblijft bij ons! Nee, dan krijgt u inderdaad meer korting!”

De bon wordt ter plekke aangepast. Maar dat maakt het voor mij alleen maar onduidelijker, dus ik vraag wie dan die 10% korting krijgt. Het antwoord: walk-ins, mensen die het restaurant binnen komen wandelen. Dus, als hotelbezoeker krijg je 20% korting, als toevallige passant 10%. Blijft de vraag over wie dan het volle pond betaalt.
“De lokalen.”

Prachtig. Als je als inwoner van Kyoto in je eigen stad uit eten gaat, betaal je de volle mep. Nu verwacht ik de inwoners niet zo snel in een toko als deze, direct tegenover het station, gevuld met toeristen, maar toch.

Ik stel meteen ook de vraag hoeveel dat een Japanner verdient, want wanneer ik 600 Yen voor een glas cola moet betalen, vind ik dat behoorlijk duur. “Dat is ook duur,” zegt de bediende, “ook voor ons. Maar wanneer wij uitgaan, betalen we over het algemeen nog meer.” Je zult hier wonen...

Theeceremonie
De volgende ochtend heb ik een afspraak. Iets wat voor Japanners van grote culturele waarde is, is de theeceremonie. Die ga ik vandaag zelf bijwonen. Ik word welkom geheten door Miki (“What a coincidence, normally people call me Mickey, like Mickey Mouse!”) die me in een uur tijd uit gaat leggen wat de theeceremonie inhoudt, voor zal doen hoe dat in zijn werk gaat en daarna mag ik mijn eigen thee maken en opdrinken.

De hele theeceremonie is onderdeel geworden van het boeddhisme. En dat blijkt ook wel, want het draait allemaal om respect en rust. Respect voor de gast, voor de gastheer en zelfs voor de gebruikte voorwerpen. Daarnaast duurt een gemiddelde theeceremonie vier uur. Je kunt je inbeelden dat er dan wel rust bij komt kijken. Tijdens de ceremonie blijkt ook dat alles een bedoeling heeft; er staat niets op de grond (Japanners zitten namelijk traditioneel geknield op de grond en niet op een stoel) wat geen betekenis of nut heeft. Het opscheplepeltje wordt nauwkeurig schoongeveegd, het waterpotje wordt leeg gekeken met een dubbele betekenis; of het potje daadwerkelijk leeg is, maar ook als reflectiemoment voor de gastvrouw. In onze Nederlandse cultuur is nergens tijd voor, alles moet altijd snel, snel, snel. Dit is het compleet andere uiterste. Voor iedere stap wordt uitgebreid de tijd genomen. De thee die ik krijg aangeboden is iets anders dan wat wij als thee drinken; het gifgroene spul smaakt ergens wat naar spinazie. Of althans, dat is wat ik mezelf vertel.

Daarna is het aan mij de beurt om de thee zelf te mengen met het water en flink te kloppen. Vervolgens mag ik mijn eigen thee opdrinken. Na een uur bedank ik Miki voor de demonstratie. Of ik het echt vier uur vol zou kunnen houden? Wellicht, onder de juiste omstandigheden. Met de juiste mensen om me heen. Voor nu was het in ieder geval een interessant stukje cultuur om te snuiven. De moeite waard!

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Shinto-altaar
Vervolgens neem ik de trein naar station Inari. Daar staat iets wat velen van ons zullen kennen: torii. Deze poorten behoren toe tot het Shintoïsme en zouden een stok weergeven waar een haan op zou gaan zitten om de zon te lokken, er onderdoor lopen zou betekenen dat je vanuit de nacht de dag inwandelt. Het bijzondere aan de Fushimi Inari-taisha die ik hier in Inari bezoek, is dat er in tegenstelling tot de meeste torii niet 3 poorten achter elkaar staan, maar naar verluidt zelfs 10.000, die zijn gedoneerd door mensen en bedrijven. De immense rij poorten zorgt voor een soort gang naar boven. Helemaal bovenaan de top is een heiligdom ingericht dat eerlijk gezegd een beetje tegenvalt. De poorten zijn ook terug te zien in een film als The Last Samurai.

Afbeelding

De wandeling naar boven tussen de duizenden toeristen zie ik niet zo zitten, dus ik volg lekker mijn GPS die me een alternatieve route toont, niet minder moeilijk, maar wel een stuk rustiger. Nadat ik aan de top ben gekomen kan ik vervolgens kijken naar alle puffende toeristen die de trap op lopen.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding
Een van de vele geweldige vertalingen die je in Japan tegenkomt.

Nijo
Nadat ik weer uit het heiligdom ben teruggekeerd, neem ik de trein naar de andere kant van de stad. Ik wil eigenlijk nog even kijken bij kasteel Nijo. Daar kom ik precies op het verkeerde tijdstip aan; ze gaan net sluiten. Er staat echter een Japanner met een bord in zijn handen; om 18.00 uur gaan ze weer open. Een bord naast hem verkondigt dat er een lichtjesfestival is, waardoor er na zonsondergang ook toegang tot het kasteelpark is. Het is uiteraard 17.00 uur en dus wandel ik nog even de hoofdstraat ernaast in.

Afbeelding
Een van de hoeken van de ommuring van Nijo Castle.

Ik heb ondertussen ook wel trek gekregen, dus ik ga op zoek naar een restaurantje. Die aan de hoofdstraat kunnen me weinig bekoren, dus ik loop een zijstraatje binnen. Daar wandel ik langs een klein cafétje, een izakaya. Ik loop binnen, begroet de man achter de toog en vraag hem of hij Engels spreekt. Natuurlijk niet. En ik spreek geen Japans, dus dat gaat helemaal goed komen! Ik vraag hem of ik hier iets kan eten en dat kan. Met mijn reisgids op de toog is het zoeken naar de juiste woorden, maar ik bestel uiteindelijk een rijstgerecht met varkensvlees. De man gaat voor me aan de slag en wijst naar de televisie, waar een sumogevecht gaande is. Dat is natuurlijk iets heel groots in dit land, dus ik kijk naar wat er op het scherm gebeurt. Al snel erna staat er een schaaltje met het bestelde gerecht voor me en ik krijg ook een kom met Japanse miso-soep aangeboden. Het smaakt me allemaal uitstekend en achteraf reken ik slechts 8 euro af. De man vindt het bijzonder dat er een toerist in zijn toko komt, zeker op dit tijdstip (ik eet van huis uit vaak vroeg). Ik vertel hem in het Japans dat het me bijzonder goed gesmaakt heeft, wat hij lachend van me aanneemt. Dan leert hij me ook nog iets:
“Thank you is English, arigato is Japanese. Okini is in Kyoto. Only in Kyoto!”
Dat gaan we natuurlijk meteen uitproberen!

Ik wandel terug naar het Nijo-kasteel, waar ik een entreekaartje koop. Bij de toegangscontrole word ik netjes in het Engels bedankt voor mijn medewerking, waarna ik ‘Okini!’ zeg. Dat is het laatste dat het personeel verwacht, die schieten allemaal in de lach. Het is maar bijzonder met die toeristen die hier komen, ik zie het ze denken!

Afbeelding

Het park van het kasteel is met lichtjes opgeleukt en nu de zon onder is gegaan geeft het een bijzondere sfeer. Ik waardeer dat wel. Ook de eerste bloesembomen waar Japan zo bekend om staat zijn in bloei, dus de Japanners maken er massaal een foto van.

Afbeelding
Hé, waar kennen we die ook alweer van?

Daarna keer ik terug naar het hotel en zit er alweer een volle dag op.

Afbeelding
Kyoto Tower.

Arashiyama
De dag erna staat een andere bezienswaardigheid op het programma. Nadat ik heb ontbeten, geld gewisseld en een stoelreservering voor later heb geregeld, stap ik weer in de trein richting het noordwesten. Deze keer stap ik uit op station Saga-Arashiyama. Hier ligt ook een tempel met bijbehorende tuin. Mijn gidsje rept over een populaire plaats en door het vele reizen ben ik eerlijk gezegd een beetje kwijt welke dag het is vandaag. Het blijkt zaterdag en heel Japan heeft besloten vandaag in deze wijk te komen kijken; wat een drukte! De hele wijk wordt overspoeld met toeristen en daar wordt gretig op ingespeeld door allerhande zaken te verkopen.

Afbeelding

Afbeelding

Ik begin met de tuin om de tempel, aangezien de tempel zelf niet heel erg interessant oogt. Het voorjaar is net begonnen, de bloesems beginnen heel voorzichtig te bloeien, de rest van de tuin is vooral... mos. Komende zomer zal het hier geweldig mooi zijn, nu valt het ietwat tegen. Het bamboebos laat ik links liggen, want een soortgelijk iets heb ik de dag ervoor al gezien en afgaande op de hoeveelheid publiek dat die kant uit loopt, kon het daar ook wel eens aanschuiven zijn.

Afbeelding

Via de rivier kom ik aan de andere kant uit, waar een ander hoogtepunt moet zijn, zowel letterlijk als figuurlijk. Het is een klim van 20 minuten, maar dan heb je ook een mooi uitzicht over de stad Kyoto. Oh, en er zijn apen. Japanse makaken, welteverstaan. Hier noemen ze de beestjes liever ‘snow monkeys’. Het zijn wilde apen die in de bossen rond de stad wonen, maar die overdag het bos uitkomen om hier tussen de mensen te leven. En niet zomaar; die mensen voeren ze uiteraard, dus is het gemakkelijker om overdag hier rond te hangen met de groep. Omdat het voeren uitsluitend vanuit een kooi gebeurt, kun je zonder problemen tussen de apen rondlopen; zolang jij ze niet lastig valt, vallen ze jou ook niet lastig. Ik laat het voeren aan anderen over en ik kijk aapjes vanuit een andere invalshoek. Als ik ook het uitzicht in me heb opgenomen, wandel ik rustig weer naar beneden.

Afbeelding

Afbeelding

Ik kan merken dat ik al vier weken aan een stuk aan het reizen ben, want tegen een uur of 4 is mijn energievoorraad op en besluit ik nog wat rond te kijken op het station, vanuit een luie stoel.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Na het eten gebruik ik nog de kortingscoupon die ik heb gekregen om vanuit de Kyoto Tower over de stad uit te kijken, maar veel zie ik er eerlijk gezegd niet van omdat het nogal druk is in de toren.

Tokyo
Afbeelding

Afbeelding
Mount Fuji, de bekendste en hoogste berg van Japan.

Dan is het zo ver; per Shinkansen reis ik naar mijn daadwerkelijke eindbestemming. De stad waar ik nu vier weken naar toe aan het reizen ben per trein. En het laatste stuk gaat verrassend snel; in twee uur en veertig minuten rijdt de Shinkansen me naar hartje Tokyo. Mijn strategisch gekozen hotel ligt hier iets verder van het station, maar ik ben op tijd om de tweede helft van de eerste Formule 1-race van het seizoen te zien.

Afbeelding
Scramble Crossing.

Daarna laat ik me door de metro naar Shibuya brengen. Daar is te zien waar Tokyo om bekend is geworden; het kruispunt waar in alle richtingen overgestoken kan worden. En het is er inderdaad een drukte van jewelste, ondanks dat het zondag is. In de rest van de stad leek het aardig rustig, maar kennelijk is iedereen hier naar toe gekomen om over te steken. Nadat ik het allemaal eens bekeken heb, ga ik de enige sushi die ik tijdens mijn verblijf in Japan zal eten kopen op de lokale markt die in de kelder van het metrostation wordt gehouden. Daarna moet ik natuurlijk ook zelf het kruispunt oversteken en wanneer ik dat twee keer heb gedaan is het ondertussen donker en nadert het einde van wederom een reisdag.

Beloning
De dag erop begint rustig; na het ontbijt stap ik het hotel uit richting het station, want ik heb post gekregen: De uitdaging is behaald! Ik heb Tokyo bereikt over land en met gebruikmaking van één vlucht van maximaal 3 uur. Ik hoopte stiekem op een grote beloning, maar wanneer ik de envelop open maak die onder de deur door is geschoven, is het een beetje een tegenvaller: Het is een vliegticket naar Amsterdam. Tsja...

Afbeelding

Afbeelding
Het oude stationsgebouw van Tokyo Centraal, voordat er een compleet winkelcentrum achter bij aangebouwd werd.

Op het station regel ik een reservering voor de Narita Express die me rechtstreeks vanaf het hoofdstation naar de terminal van het vliegveld zal brengen in ongeveer 50 minuten. Dat is, naar goed Japans gebruik, niet goedkoop en kost me omgerekend 25 euro. Maar daar staat tegenover dat ik rechtstreeks gebracht wordt en een stoelreservering is er bij inbegrepen. Omdat de terugvlucht nog niet vandaag zal plaatsvinden, heb ik nog een volle dag om te genieten van dat wat de stad te bieden heeft.

Afbeelding
Dat gebouw moet heel belangrijk zijn...

Ik loop richting de tuin van het Imperial Palace, het keizerlijk paleis. De zon schijnt volop, het is een heerlijke 21 graden. Ik volg de stroom bezoekers die kennelijk ook naar de tuinen wil en laat me leiden door de gigantische hoeveelheden politieagenten die hier rondwandelen. Wanneer ik in de gaten krijg dat we allemaal een richting uit worden gedirigeerd en dat er verderop een controlepost is, besluit ik eens te vragen aan een politieagent waar dit allemaal goed voor is. De beste man weet me in vloeiend Japans uit te leggen hoe het zit, dus wanneer ik bij hem weg loop weet ik nog niks. Behalve dan dat ik ‘no ticket’ nodig heb. Er staat een enorme controlepost waar de inhoud van rugzakken wordt gecontroleerd en ook wordt er per persoon een controle gehouden op wat je bij je hebt. Uiteindelijk blijkt dit niets minder dan de dagelijkse gang van zaken om de tuinen van het keizerlijk paleis binnen te komen.

Afbeelding

Eenmaal binnen hoef je nergens naar te kijken, je hoeft enkel de Japanners maar te volgen in wat ze doen om te weten hoe belangrijk of bezienswaardig iets is. Zo moet dat ene gebouw enorm belangrijk zijn, want ze nemen er allemaal een foto van. En daarna verschuift de aandacht van de complete Japanse menigte naar nog maar één ding: De bloeiende kersenbloesem.

Afbeelding

Die is afgelopen week begonnen met bloeien en ze zijn er hier helemaal wild van. Hoe dichterbij de foto gemaakt is, hoe beter. En voor het geval ze er een vergeten, nemen ze volgens mij van iedere bloemknop een foto. Dat heb ik al gauw gezien, dus ik ben vrij snel door het park heen. Wanneer ik de weg oversteek kom ik in een ander, publiek park terecht.

Afbeelding

Hier zit de halve bevolking in de schaduw op een kleed. Ik vind een plekje op een bankje en neem even gas terug; een compleet schouwspel stelt zich tentoon voor mijn neus. Groepen Japanners zitten te eten, te spelen of te praten. Recht tegenover me is een vader met zijn twee zoons een spel aan het spelen met een bal. Een enkele toerist loopt voor me langs. Het is hier heerlijk in de zon en voor ik het weet zijn we een half uur verder. Na alle vrieskou in Rusland en Mongolië, maar ook de natte dagen eerder deze week in Japan, is dit gewoon perfect. De lente had niet op een beter moment in kunnen zetten!

Afbeelding

Voordat ik helemaal indommel, wandel ik naar de metro die me naar het noordoosten van de stad brengt. Daar moet de hoogste toren ter wereld staan. De Burj Khalifa in Dubai is hoger, maar staat geregistreerd als wolkenkrabber en dat is schijnbaar iets anders dan een toren. En dus is de Tokyo Sky tree de hoogste toren ter wereld. Je kunt naar het uitzichtplatform op 340 of 350 meter voor de luttele prijs van 30 euro. Niet bepaald onder de indruk van die prijs, noch van de enorme rij die er staat voor de lift naar boven, besluit ik dat dit een mooie onderneming is voor de volgende keer dat ik in Tokyo ben.

Afbeelding
Tokyo SkyTree, zo hoog als hij is, zo hoog is ook de prijs

Kort daarop sta ik aan de andere kant van de rivier Sumida, waar een tempel te bezichtigen is. Ook dat weten al die andere Japanners, want het is er een drukte van jewelste. Ook hier staan de kersenbloesems in bloei, dus wederom elke centimeter gaat op de foto.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Nu ben ik niet naar Japan gekomen om alles tot op de meter nauwkeurig op de gevoelige plaat vast te leggen (dat doen de Japanners wel), anders was ik wel bij Google Streetview gaan werken. Dus van mijn hand een stuk minder foto’s. Ik wandel via een willekeurig theateroptreden dat in het Japans wordt gevoerd in de open lucht richting de rivieroever om een stukje door het park te wandelen. Hier zitten de nodige Japanners van het mooie weer te genieten, maar in de verste verte niet zoveel als in het park waar ik vervolgens binnenloop. Elke vierkante centimeter is hier gevuld met groepjes die uitgebreid zitten te eten, praten of spelletjes spelen. Het rondje wordt steeds korter als ik ontdek dat werkelijk iedere uithoek van het park vol is, dus dan maar terug richting het station.

Afbeelding
Tussen de wolkenkrabbers hebben ze het oorspronkelijke stationsgebouw van dit station laten staan.

Voor de laatste keer maak ik gebruik van mijn Japan Rail Pass, want die verloopt na vandaag. Ik laat me op hoge snelheid met een JR-trein naar de andere kant van de stad brengen om tussen de gigantische torens te kijken naar een oud stationsgebouw dat men heeft laten staan. Daarna spoor ik terug richting mijn hotel en zit de laatste volle dag in Tokyo er op. Tijd om mijn koffer in te gaan pakken!

Afbeelding

Laatste dag
Op de laatste dag verlaat ik mijn hotelkamer om nog een middag in de stad door te brengen. De dag ervoor heb ik gekeken bij de hoogste toren van de stad, nu is het tijd om naar de andere kant van de wereld te reizen. Per metro welteverstaan, want ik sta al snel voor de Eiffeltoren. Oh sorry, de Tokyo Tower.

Afbeelding

Deze replica van de Franse toren stamt uit 1958 en is 333 meter hoog. Wie dat wil, kan naar het hoogste platform op 250 meter voor de ‘kleine som’ van 25 euro. Dat vind ik dan weer te veel van het goede en ook het platform op 150 meter laat me het nodige van de stad zien. En is bovendien ook betaalbaar voor een euro of 8. Het is vandaag heiig, dus het uitzicht is niet eindeloos zoals op perfect mooie dagen, wanneer zelfs de berg Fuji van hieruit gezien kan worden. Maar die heb ik onderweg vanuit de Shinkansen al goed kunnen bekijken. Ik koop nog wat postkaarten om naar huis te sturen. Van twee personen weet ik de postcode zo niet uit het hoofd, dus die wil ik even opzoeken met mijn vakantietelefoon die wel bereik heeft in het buitenland in tegenstelling tot die van het werk. Nog geen halve minuut nadat ik de internetverbinding tot stand heb gebracht, krijg ik een SMS’je dat mijn beltegoed op is. En ik heb nog niet eens in Google in kunnen tikken wat ik op wilde zoeken. Een duur geintje, want het beltegoed was gisteren nog 30 Euro. Een duur kaartje om te versturen, zullen we maar zeggen.

Afbeelding

Afbeelding

Daarna neem ik de metro naar het centrum om hetzelfde park dat ik de dag ervoor heb bezocht nog eens te bezoeken. De sfeer bevalt me uitstekend; de vele Japanners om me heen die de ‘rust’ van het park opzoeken, genieten van de zon. De kinderen die op het gras spelen. En ik zit heerlijk in de zon op een bankje. Op een bepaald moment loopt er een klein jongetje over het pad voor me, mama volgt hem op de voet. Maar voor mama heeft hij geen oog, voor mij des te meer. Hij blijft maar zwaaien naar me, op twee meter afstand. En een lol dat hij heeft. Dan loopt hij verder, een stap of vijf, bedenkt zich, draait zich om en komt terug. Toch nog even naar me zwaaien. Heerlijk!

Afbeelding

Ik steek de straat over om mijn bezoek aan Japan af te ronden met een bezoek aan de Yasukuni-jinja, een tempel die massaal door toeristen wordt bezocht. Een kleine buiging als dank voor mijn behouden reis door Japan rondt de dag echt af.

Per metro reis ik terug naar het hotel om mijn koffer op te halen. Ik kom nog één typisch Japans ding tegen wanneer ik de ansichtkaarten op de post wil doen. In een van de eindeloze 'convenience stores' is de dichtstbijzijnde brievenbus om de kaartjes, waarvoor ik via de wifi van het hotel de juiste postcodes heb gevonden, op te kunnen sturen. Ik vraag de verkoper of dat hier ook internationale post in gaat. Hij schudt zijn hoofd en geeft een twijfelend antwoord. Een moment vraag ik me af of hij het niet zeker weet, maar dan schiet me te binnen dat Japanners geen 'nee' zeggen. Dus wanneer ik hardop vraag of ik het beter niet hier in kan gooien, krijg ik een bevestigend antwoord. Moeilijk hoor, die cultuurverschillen af en toe. Honderd meter verderop vind ik alsnog een brievenbus voor internationale post. Ben ik toch blij dat ik het gevraagd heb.

Op het station stap ik in de directe Narita Express, die me in vijftig minuten naar het grote vliegveld van Tokyo brengt. Daar zit ik dit te typen, tijd voor de afronding.

Afronding
Een maand en twee dagen geleden ben ik begonnen aan Project Over Land Naar Tokyo. De uitdaging bestond eruit over land te reizen naar de hoofdstad van Japan, gebruikmakend van slechts één vlucht van maximaal drie uur. Het was een heel gepuzzel om dat voor elkaar te krijgen, maar getuige het vliegticket dat ik naar huis heb gekregen, is het me wel gelukt.

Middels zes nachttreinen, één vlucht en vier hogesnelheidstreinen ben ik in Tokyo terecht gekomen. Dwars door Rusland, Mongolië en China en ook nog eens door een deel van Japan. Het was een reis vol verrassingen, wisselende weersomstandigheden maar vooral ook culturele openbaringen.

In Rusland was het vooral koud. Niet zo heel bijzonder wanneer je aan het eind van de winter door Siberië reist, maar evengoed koud. Gelukkig was ik goed voorbereid en heb ik van de kou zelf weinig last gehad. De mensen waren een tikje stug, maar als je daar een beetje doorheen prikt en een beetje inzet toont in de Russische taal (want dat is het grootste struikelblok, ze zijn nogal patriottisch ingesteld en vinden dat als jij Rusland bezoekt jij ook maar Russisch moet spreken), dan openen ze zichzelf en hun land al snel voor je. En blijken ze hartstikke vriendelijk en welwillend.

Mongolië was een heel ander soort openbaring; de hoofdstad is een nachtmerrie, maar de natuur en de mensen zijn geweldig. Voor het chaotische Ulaan Bator hoef je het dus absoluut niet te doen, maar voor de natuur des te meer. En als je er dan toch bent, dan kom je er ook achter hoe hartelijk de inwoners van het land zijn. Velen leven primitief in een ger, zelfs in de hoofdstad wonen er flinke hoeveelheden stedelingen nog in een houtkachel gestookte tent. En daarvoor heb ik eindeloos respect, want hoe lekker warm het ook gestookt mag worden binnen, vooral in de winter lijkt het me absoluut geen pretje. En als Ulaan Bator dan ook nog eens bekend staat als de koudste hoofdstad ter wereld... Voor twee nachten vond ik het leuk om eens te proberen, alhoewel alles daarna naar kampvuur stinkt. En ook het primitieve Mongoolse toilet dat ons ter beschikking stond was een kleine uitdaging, dat hoeft van mij ook niet zo per se.

China viel me 100% mee. Ik had ingeschat dat Beijing net zo druk en chaotisch zou zijn als Ulaan Bator, dat de Chinezen me tot wanhoop zouden drijven en ik blij zou zijn als ik er zou vertrekken. Maar niets daarvan. Druk was het zeker, chaotisch viel wel mee (vooral het uitblijven van eindeloos getoeter van chauffeurs maakte al een heleboel goed), de mensen waren uiterst vriendelijk en stiekem vond ik het wel jammer zo kort in het land te zijn. Vooral toen me op de laatste avond gevraagd werd of ik de volgende ochtend wantans wilde komen eten viel het me zwaar daar nee op te moeten antwoorden, omdat ik er de volgende ochtend al niet meer zou zijn. Je moet in China echter wel rekening houden dat negen van de tien websites waarschijnlijk door de regering worden geblokkeerd. Dat valt te omzeilen middels een VPN die je voor aankomst op je telefoon kunt zetten, maar de weinig ontziende controle is een bevreemdend gevoel.

Van Japan heb ik van dag een tot en met dag zeven heel erg getwijfeld wat ik er nou van moest vinden. Of wat ik er eigenlijk überhaupt van vond. Al die geluiden, lampjes en maffe manieren die ze hanteren. Op dag acht viel in het park midden in Tokyo het kwartje; Ik ben er ontzettend van gaan houden. Van al die geluidjes, dingen die tegen je praten en waarschuwingen die massaal worden voorafgegaan door een vrolijk deuntje. Van die ontzettend stijve, maar stiekem onwijs vriendelijke benadering die ze er op na houden. Het buigen, het aangeven en aannemen van om het even wat met twee handen, het altijd spreken met vijf woorden (“Ja, dat ga ik regelen” of “Ja, ik heb u begrepen”), de vriendelijkheid die er van af spat, in tegenstelling tot de vaak gemaakte glimlach die je bij ons te zien krijgt. Het is overweldigend, dat zeker. Maar nu, op dag negen in Japan ben ik stiekem bang dat ik het ga missen. Terug naar het onbehouwen Nederland.

De treinreis door Rusland, Mongolië en China was vermoeiend, uitputtend. De vele tijdzones die ik heb doorkruist, waarbij er telkens een uur van mijn horloge werd gestolen. Het vroege opstaan omdat de trein nu eenmaal in het holst van de nacht op de tussenstops aankomt, het aanpassen daarop wat voor geen meter lukt omdat er midden in de nacht ook nog eens een grenscontrole tussendoor komt. Maar wat was het gaaf; de mensen die ik heb ontmoet, de collega’s waar ik mee gelachen heb om de taalbarrière, het uitzicht onderweg. De rust die ik voor mezelf moest inbouwen, omdat er simpelweg niks anders te doen was dan rustig ‘afwachten’ tot ik op mijn bestemming aan zou komen.

De reis door Japan was wat meer in mijn eigen tempo, met ter plaatse te regelen zaken. Waar ik in eerste instantie een beetje bang was dat er een gigantisch taalprobleem zou ontstaan, kreeg ik de kans niet eens om ter plaatse daar over na te denken; ik had de vraag nog niet gesteld of het was al geregeld. Of ik nog iets anders wenste?

Project Over Land Naar Tokyo was voor mij een groot succes. De diepe winter in Siberië, de overweldigende natuur in Mongolië, de vriendelijke Chinezen en als toetje het begin van de lente met voorzichtig bloeiende kersenbloesems in het gekke Japan. Deze maand reizen is voorbij gevlogen, dat wil zeggen dat ik het ontzettend naar mijn zin heb gehad. Ik kan niet anders dan de hele reis (of onderdelen daarvan) van harte aan te bevelen. Weer iets om van mijn bucketlist af te strepen.

Wat het volgende gaat zijn? Eerst nog maar eens nagenieten van deze reis in het vliegtuig terug naar huis.

Afbeelding

Afbeelding
De deze reis gebruikte vervoerbewijzen. Een en ander weggeblurd omdat er persoonlijke gegevens op staan vermeld. Rechtsboven de kaartjes om in Moskou te komen, de oranje vervoerbewijzen voor de treinen in Rusland, het groene kaartje in het roze mapje is van de Mongoolse spoorwegen, de groene kaartjes rechts zijn de stoelreserveringen voor de Japanse Shinkansen, erboven de gebruikte Japan Rail Pass.
Wubbo
Oud-beheerder OVNL
Berichten: 13536
Lid geworden op: zo 09 mar 2008, 16:44
Locatie: Utrecht

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Wubbo »

Japan *O* Er is nog zoveel meer te beleven daar. Zoveel om je over te verbazen - of toch weer niet want het is Japan.
Mooie reis, dank dat we meemochten!
Gebruikersavatar
nvdw
Donateur
Berichten: 3015
Lid geworden op: zo 10 jun 2012, 14:12

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door nvdw »

Domo arigato voor deze prachtige triptiek, Mikos! Met veel plezier gelezen.
"Just remember, it won't be for you... it will be for them."
Gebruikersavatar
isadora
Berichten: 5812
Lid geworden op: zo 13 nov 2011, 14:14

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door isadora »

Exclusief verslag, dat kan ik eigenlijk alleen maar concluderen. :pos: :pos: :pos:
De "Hollandse zuinigheid" mag je, wat mij betreft, in het vervolg wel een beetje achterwege houden.
I used to think that my life was a tragedy, but now I realise, its a fucking comedy ; )
waldo79
Berichten: 7602
Lid geworden op: do 13 mar 2008, 14:00
Locatie: 's-Hertogenbosch

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door waldo79 »

Moet een hele belevenis geweest zijn deze reis. Japan heb ik nog op het verlanglijstje staan ☺️
Gebruikersavatar
Daniel
OVNL-bestuurslid
Berichten: 39115
Lid geworden op: zo 09 mar 2008, 16:29
Locatie: Amersfoort
Contacteer:

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Daniel »

Mooi slot van deze reis :pos:
Schapekop in de Keistad
Dagelijks Amersfoort - Veenendaal-De Klomp en weer terug...

Mijn foto's: https://www.flickr.com/dbleumink/
erka
Berichten: 111
Lid geworden op: ma 11 apr 2016, 21:13
Locatie: Groningen

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door erka »

Mooi verslag weer hoor. Alleen voor een ritje in de Shinkansen zou ik al wel op en neer naar Japan willen.
Etienne
Donateur
Berichten: 7907
Lid geworden op: vr 26 dec 2008, 14:01
Locatie: Gouda
Contacteer:

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Etienne »

Een alleraardigst verslag van deze hele reis. Zelf blijf ik wel binnen Europa, dat is mij al ver genoeg :D
Elke dag van Gouda naar Spijkenisse v.v.
In het weekend vaak ergens in Nederland aan het wandelen.
Gebruikersavatar
Mikos
Berichten: 5808
Lid geworden op: wo 26 mar 2008, 19:04
Contacteer:

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Mikos »

Etienne schreef:Zelf blijf ik wel binnen Europa, dat is mij al ver genoeg :D
Dat zei mijn ex-vriendin ook altijd, daarom ben ik nu de rest van de wereld aan het bekijken. :wink:
Gebruikersavatar
Z2N
Donateur
Berichten: 13109
Lid geworden op: za 10 mar 2012, 23:51
Locatie: Zeist

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Z2N »

Een prachtige reis Mikos! :Y
Acla da Fontauna, fermada sin damonda.
Flickr!
WSM
Berichten: 1403
Lid geworden op: wo 12 mar 2008, 21:59

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door WSM »

Prachtverhaal. Dank voor het delen Mikos.
§ 6. Het passeren van rode seinen

Artikel 33

1.Lichtseinen die rood licht uitstralen mogen alleen voorbijgereden worden, indien de bestuurder van de treindienstleider een aanwijzing Stoptonend sein heeft gekregen.
ArnoArriva
Berichten: 94
Lid geworden op: ma 27 feb 2012, 19:17
Locatie: Sliedrecht

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door ArnoArriva »

Mooi verhaal om te lezen bij deel 1, 2 en 3. :pos: maar toch heb ik vraag bij deel 1, waar gaat de locwissel van EN441? Bij de grens Duitsland/Polen?
Favoriete bus - >7809!
Groet Arno
Gebruikersavatar
Mikos
Berichten: 5808
Lid geworden op: wo 26 mar 2008, 19:04
Contacteer:

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Mikos »

Daar stel je een goede vraag. Ik vermoed - en weet dus niet zeker- dat dat gebeurt bij de grens met Wit-Rusland. Daar vindt ook de wisseling van spoorbreedte plaats. Ik kan me niet heugen dat we in Frankfurt (Oder) een locwissel hebben gehad, de eerstvolgende stop daarna was uit mijn hoofd een aantal uren later.
Gebruikersavatar
Zugführer
OVNL-beheerder
Berichten: 3406
Lid geworden op: di 04 dec 2012, 22:52
Locatie: Helmond-Noord

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Zugführer »

Geniaal, dat Nederlandse themapark, lijkt me een bijzondere gewaarwording om in een soort Madurodam op ware grootte rond te lopen.
Verder een prachtig verslag, net als de twee voorgaande delen :D
Gebruikersavatar
Z2N
Donateur
Berichten: 13109
Lid geworden op: za 10 mar 2012, 23:51
Locatie: Zeist

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Z2N »

Mikos schreef:Daar stel je een goede vraag. Ik vermoed - en weet dus niet zeker- dat dat gebeurt bij de grens met Wit-Rusland. Daar vindt ook de wisseling van spoorbreedte plaats. Ik kan me niet heugen dat we in Frankfurt (Oder) een locwissel hebben gehad, de eerstvolgende stop daarna was uit mijn hoofd een aantal uren later.
Vagonweb is uw vriend! :)
Acla da Fontauna, fermada sin damonda.
Flickr!
ArnoArriva
Berichten: 94
Lid geworden op: ma 27 feb 2012, 19:17
Locatie: Sliedrecht

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door ArnoArriva »

Bedankt voor de link! Dus in Brest gaat de lokwissel zie ik! :pos:
Favoriete bus - >7809!
Groet Arno
Karl
Berichten: 4136
Lid geworden op: do 13 mar 2008, 21:06

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Karl »

Dank voor dit drieluik Mikos. Leuk om te lezen hoe je naar de andere kant van de wereld spoort.
Het is een spectrum.
Milco
OVNL-beheerder
Berichten: 8602
Lid geworden op: ma 13 jul 2009, 23:07
Locatie: Almere
Contacteer:

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Milco »

ik heb dit verslag weer vol bewondering gelezen :o Prachtig :D
Payroll Officer bij RGF Staffing The Netherlands.

Website:
http://ov-almere.weebly.com/
Laatste update: 27-03-2024

Youtube:
https://www.youtube.com/ovinalmere1
Laatste update: 10-09-2023

Keolis Almere:
http://ov-almere.weebly.com/keolis-almere.html
Timon91
Berichten: 871
Lid geworden op: ma 29 jun 2009, 14:24
Locatie: Arnhem

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Timon91 »

Fantastisch Mikos, ik kan niet anders zeggen! Duizendmaal dank voor het plaatsen van deze indrukwekkende serie, ik heb het met veel plezier bekeken en gelezen :D

Één vraagje nog: hoe heb je het gedaan met alle visa? Zelf gedaan of laten regelen? Je hebt er vier nodig gehad, als ik het goed heb.
Mijn Flickr account.
Gebruikersavatar
Mikos
Berichten: 5808
Lid geworden op: wo 26 mar 2008, 19:04
Contacteer:

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Mikos »

Klopt, vier stuks. Ik heb ervoor gekozen dat door een bureautje te laten regelen. Dat kost een klauw met geld, maar dan ben je er in één keer van af en bovendien hoef je niet de vier ambassades plat te lopen in de hoop vandaag aan de beurt te komen. Dat leverde bij de grens met China nog wel even een probleem op, aangezien je voor je Chinese inreiskaart op moet geven waar het visum is afgegeven. Alles op het Chinese visum is ook in het Engels weergegeven, uiteraard op de plaats van afgifte na. Dus dat moest ik de Chinese provodnik vragen, die het Chinese teken hardop uitsprak. Dat heeft hij drie keer voor me gedaan, toen pas begreep ik dat hij me 'Dhaa' Den Haag bedoelde. :')

Het visum voor Mongolië is trouwens afgegeven in Brussel. Tot februari vorig jaar kon dat ook in Breda, maar tegenwoordig wordt dat allemaal in Brussel gedaan, dus dat heeft me ook een aardige reis voor een visum gescheeld.
Gebruikersavatar
Meltrain
Donateur
Berichten: 21269
Lid geworden op: wo 12 mar 2008, 21:29
Locatie: Delft

Re: Mikos op Reis: OLNT #3

Bericht door Meltrain »

Een heel mooi einde van een mooie reeks. :D :pos:
(Wegens tijdgebrek lukt het me nu pas om dit deel te lezen. :oops: )
Ik reis ongeveer 3x/week van Dt naar Dvd (of Asdz) en terug.
Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 21 gasten