Edit 25 september 2020: de foto's waren weer stuk. De foto's werden opeens niet meer gedeeld. Nu wel, en nu ook met een linkje naar het hele album. Zie hier.
Het is december en dat betekent dat het voor mij tijd is om kerstmarkten te bezoeken. Het begint stilaan een traditie te worden. Na eerder de bezoekjes beperkt te hebben tot de markten in de Euregio Maas-Rijn, ging het vorig jaar een stukje verder: ik bezocht toen Füssen (nabij Hohenschwangau, je weet wel, van dat kasteel), Kempten (Allgäu), München en Ingolstadt (dat was eigenlijk geen onderdeel van het plan toen, maar in de avond had ik München wel gezien en besloot ik maar de eerste de beste trein te nemen die op het vertrekbord stond, in de hoop daar ook een gezellige kerstmarkt aan te treffen - wat overigens het geval was), met een dag erna een uitschieter naar de Zwitserse Jura, via Delle (toen daar nog geen trein naar Frankrijk doorreed) naar het Franse Belfort en weer het Zwitserse Basel. Nu zou het voornamelijk Rosenheim, het Werdenfelser Land worden, Tirol en een stukje Ruhrgebiet en net als vorig jaar zouden alle verplaatsingen met het OV plaatsvinden, i.e. de trein, metro, tram en bus. Dat is iedere keer weer een hele onderneming met een hoop valkuilen en kritische aansluitingen, maar met een zootje plannen b, gezonde overstaptijden en een portie geluk moet alles haalbaar zijn en nog leuk ook. Dit is niet de enige keer dat ik met ‘de trein’ (ook met de bus dus en zo) in den vreemde trek: bijna al mijn uitstapjes gaan per trein en onderweg heb ik in zowel dichtbevolkte als schaarsbevolkte gebieden met bijzonder sterk gestoffeerde dienstregelingen en dienstregelingen die bestaan uit een enkele bus per dag al genoeg meegemaakt om zeker te zijn dat ik goed voorbereid ben op alles.
Een goede voorbereiding voor een uitstapje per trein betekent niet per se dat alles in de paranoia-modus moet met alle risicovolle aansluitingen aan toe. Ik laat alles gewoon op me af komen en ik improviseer genoeg onderweg, binnen de limieten van alternatieven die van tevoren zijn opgezocht, mocht iets scheef lopen. Daarbij, Beieren en Tirol zijn een ander verhaal dan Frankrijk zoals vorig jaar, waarbij ik te maken had met een bus die maar één keer per dag reed, een aansluitende bus die eens in het uur reed en een trein die sporadisch en onregelmatig rijdt, waarbij geen enkele bus zowel contant als pas als betaalmiddel accepteerde en er vanuit ging dat iedereen een soort OV-chipkaart had. Niet bepaald toeristvriendelijk dus, en dat ik dan als arme toerist met die enige bus van de dag toch meekon naar Belfort, tja, dat dan weer wel. Kennis van de Franse taal in Frankrijk is een zegen, ik kan dat niet genoeg benadrukken!
Enfin, dit jaar geen Frans in Beieren en Tirol. Ik lees graag reisverslagen die met het OV gemaakt zijn, reportages en van alles er tussenin en ik dacht: ik schrijf al jaren verslagen van van alles waar ik naartoe ga, maar veel doe ik er op zich niet mee, behalve dumpen op een blog dat toch niemand leest omdat niemand van het bestaan af weet (de link er naartoe staat in mijn onderschrift). Ik heb toch steeds sterker een drang om dat alles te delen en zodoende, hierzie mijn eerste stuk. Wellicht volgen er meer, ligt eraan of dit in de smaak valt. Qua taal kan er het één en ander scheef lopen, maar ondanks dat ik ingenieur ben volgens mijn diploma, ben ik geen begenadigd zinsbouwkundige; wel een taalkunstenaar af en toe als ik er zin in heb.
Ik ben niet eerder in Tirol geweest, dus wordt dat ook weer een hele belevenis. Alles onderweg is wel een belevenis hoor, met de altijd aanwezige angst om een aansluiting te missen en zo. Waarbij ik vorig jaar in mijn eentje rondreisde en dat normaliter ook doe, reisde ik nu met een reisgenoot. De heenweg gaat per Nightjet 421 van Düsseldorf naar München en direct is het een jammerlijk gegeven dat er geen nachttrein vanuit Amsterdam meer vertrekt. Om in Düsseldorf te komen kan ik de directe ICE nemen, maar met een aansluitingstijd van slechts 7 minuten en het gegeven dat gemiddeld slechts één vijfde (1/5) van alle ICE’s zonder defect op welke manier dan ook rondrijdt, dat minder dan drie vierde (3/4) van de treinen van het Fernverkehr op tijd rijdt, besluit ik om die precies niet te nemen en met de RE19 net daarvóór richting Düsseldorf te gaan met een comfortabelere overstaptijd van 21 minuten.
De RE19 komt op tijd in Düsseldorf aan, terwijl de ICE, ondanks dat deze op tijd in Düsseldorf aan is gekomen (waardoor ik uiteindelijk mijn aansluiting gewoon had gehaald, kudo’s), uiteindelijk wel met bijna een half uur vertraging in Frankfurt am Main aan is gekomen. Het kan snel scheef lopen. Voor de nachttrein wil ik online een boeking maken. Nu reis ik voor dit korte tochtje niet met een Interrail-pass, dus zou dat zogezegd eenvoudiger moeten zijn, maar dat was het toch niet. Ik probeerde via de ronduit drukke en tamelijk onoverzichtelijke website van de ÖBB de Nightjet te reserveren, maar tot driemaal toe mislukte de betaling. Het heeft niet gelegen aan de site, want in plaats daarvan blijkt dat mijn bank de ÖBB op een interne fraudelijst heeft staan, terwijl alle betalingen voor de DB wel slaagden, dus was ik aangewezen op een telefonische boeking via NS International, waarbij degene die de boeking verwerkte nog vroeg of ik voldoende overstaptijd heb ingepland.
De rit van Amsterdam naar Düsseldorf heeft me 19,90 gekost; de nachttrein naar München (in een coupé) was 39,00. Een noot: tijdens mijn eerste Interrail-tocht in 2016 kon ik gewoon zitplaatsreserveringen voor nachttreinen aan de Duitse kaartautomaat kopen, maar anno 2018 kan dat schijnbaar niet meer, for some reason...Voor de terugweg heb ik niet voor de nachttrein gekozen, maar voor de nachtbus met lijnnummer N537, van Innsbruck naar Bochum, omdat het goedkoopste tarief op de dag van boeken verdwenen was en het qua vervolgtraject handiger en interessanter was om de bus te nemen, los van de vraag of dat de meest comfortabele optie is. Uiteindelijk was deze keuze met terugwerkende kracht wel het handigst gebleken, maar daarover later meer. De bus kostte 30 euro, de trein vanuit Bochum (met merkwaardige via’s en overstaptijden, daarover later meer) naar huis wederom 19,90.
1. De nachttrein, NJ 421, waarbij de ‘wagons lits’ in Nightjetlivrei rondrijden en de coupés in de standaard ÖBB look. Ik hoop dat de foto's zichtbaar zijn, c.q. blijven.
De boeking voor de Nightjet werd zodoende gedaan voor een coupé en dan denk je: de hele nacht zitten, dat moet een hel zijn. Dat is ook zo, maar een boeking voor de coupé is zo’n hele straf nog niet. Ten eerste: bij gebrek aan sneeuw verwacht ik dat de trein niet druk is en al helemaal niet de coupés en ten tweede: ik weet van een tocht in 2016 van Wenen naar Buchs SG per – toen nog hetende – EN dat in de coupés van Oostenrijkse nachttreinen de bankjes plat gelegd kunnen worden zodat je bijna (voor onze gemiddelde Nederlandse lengte) languit kan liggen op de ietwat piepende en krakende bankjes en rugleuningen die samen zo een groot, stevig matras vormen
. Het is zelfs mogelijk om een los deken te kopen in de trein voor 15 euro. Het mooiste is dat ik en mijn reisgenoot een coupé voor ons zelf hebben, bij gebrek aan aanwezige papieren strookjes met reserveringen van anderen in het plastic bakje tegen de coupéwand. Zodoende gingen alle bankjes plat in de coupé plat waardoor een groot bed ontstond en zo kon de stille tocht over Linke Rheinstrecke in de duisternis, met de kastelen in de verte, het water en wat sterren in de lucht mét werkende airco goed gesmaakt worden. Waarom zou je dan nog een bed reserveren? Wel een note to self: breng de volgende keer een stevig (opblaasbaar) hoofdkussen mee.2. Ik heb geen betere foto’s waarin het grote ontstane matras in zijn geheel te zien is, maar dit moet wel een redelijke indruk geven.
3. München Hbf, op zaterdagochtend, ergens in december.
De aankomst in München betekent eten, wat rondlopen en voort naar Kufstein per Meridian. We maken deze dag gebruik van het Bayern Ticket en die is ook geldig tot en met Kufstein en Salzburg, al liggen beide stations in Oostenrijk.
4. Een tweedegeneratie Talent met bijnaam 'hamster' als RB 5415 met eindbestemming Seefeld in Tirol, alhoewel hier Garmisch-Partenkirchen op staat aangegeven en een alex 79643/79653 die uit Lindau, resp. Oberstdorf is aangekomen.
5. Meridian 79063 met eindbestemming Kufstein.
6. railjet 160 richting Zürich, die net vertrekt uit Kufstein.
7. De vesting van Kufstein op de achtergrond, met een trein voor de S1 naar Telfs-Pfaffenhofen.
8. Een straat in Kufstein. Toegegeven, het is niet echt een fantastische compositie, maar eigenlijk dacht ik er niet echt aan om foto's te maken.
9. Een specialiteit in Oostenrijk: Falschparkerschnitzel.
Kufstein is bekend om zijn vesting, maar ook om zijn station met grote verzameling aan sporen die er te vinden zijn. Het verloop van het restant van de route gaat van eenvoudig naar ingewikkeld: eerst naar Rosenheim, vervolgens naar Holzkirchen, waar overgestapt wordt op de Bayerische Oberlandbahn (BOB).
10. Nog eens een Meridian, maar dan in Rosenheim.
11. Een treinstel van de BOB, te Holzkirchen, met mijn BOB 86925 die doortuft richting Lenggries.
Wat ik merkwaardig vind aan treinen in Beieren is dat de treinen onderweg vaak splitsen, waarbij deze BOB zelfs onderweg twee keer splitst om zo in één ‘rit’ drie verschillende eindbestemmingen aan te doen. Dit wist ik op voorhand al omdat dit eens uitgelegd werd in de YouTube-reeks Euro-Rails van René Hameleers, maar toch was het een verrassing waar dan mijn treindeel zou zitten. Van de drie stellen waren er in Holzkirchen nog twee over, maar gelukkig wordt boven iedere deur wel aangegeven waar welk stel naartoe gaat. Het dieseltje van de BOB brengt me naar Bad Tölz, waar ik tegen schemering aankom. Superpitoresk natuurlijk, met al die typische huizen, luftmalereien etc. en de vele stalletjes. Het diner bestaat uit Sauerkraut met Nürnberger-worstjes en los nog Vanillekipferl. Glühwein mag natuurlijk niet ontbreken, maar ik had daar deze avond eigenlijk niet zo’n trek in, dus werd dat Apfelschoirle.
12. Een sfeerimpressie van de kerstmarkt in Bad Tölz.
13. Het begon na aankomst al stilaan donker te worden en drukker ook.
Het verblijf lag in Penzberg, aan de spoorlijn tussen Tutzing en Kochel en om daar te komen per trein betekent hopeloos omrijden, maar gelukkig rijdt er normaliter eens per twee uur een bus naar Kochel toe vanuit Bad Tölz. Enig nadeel: tegen vijf uur rijdt de laatste bus alweer, dus wordt dat vroeg afkloppen. De bus komt stipt aan en dropt ons in Benediktbeuern, waar we een middeleeuwse kerstmarkt hoopten aan te treffen. Hoopten, want helaas: de markt begon de dag erna pas en alles was angstvallig verlaten en sfeerloos. De trein naar het verblijf hadden we gemist, maar een trein naar Kochel kon wel nog net.
14. RB 59635 op zijn eindbestemming te Kochel. Je zou je kunnen afvragen of mensen op dit tijdstip nog de trein nemen, maar jazeker: er zijn mensen die dat doen. Wij plachten diegenen te zijn, tenminste.
Tijdens het korte wachten is intussen opgevallen dat de Fahrgastinformation-ticker aangeeft dat er een staking is afgekondigd voor maandagochtend. Initieel zagen wij daar geen kwaad in, omdat we vermoedden dat het alleen in Beieren zou zijn. Daarnaast zouden we op maandagochtend allang Beieren uit zijn. Enfin, in Kochel zat er dan niets anders op om de keertijd van veertig minuten vol te maken door maar wat rond te gaan lopen, maar dat was geen complete straf, aangezien er in de buurt een klein koortje aan het spelen was, met een kar waar de lokale bevolking zich tegoed deed aan soep. Na een korte reis terug volgde nog een wandeling van een kwartier om aan te komen bij het verblijf.
De volgende dag is het plan om weer naar Kochel te gaan om daar bus 9608 te nemen naar Garmisch-Partenkirchen, maar dat gaat niet door omdat de trein naar Kochel met 25 minuten vertraagd is door een vertraagde tegentrein. Dat betekent dat we per trein, via Tutzing, maar naar Mittenwald gingen in plaats van Garmisch-Partenkirchen, omdat een degelijke wandeling te lang zou duren om goed in het plan te kunnen passen.
15. Een hamster (wat een verrassing) komt als RB 59610 de halte Penzberg binnengereden. Dan maar een 100% treindag.
Feiten zijn namelijk dat de bus naar Garmisch eens per twee uur rijdt, evenals de treinen richting Innsbruck, met een redelijk awkward patroon, namelijk die van half uur-anderhalf uur, afgewisseld door respectievelijk S5 en REX. Een korte wandeling in Mittenwald van een uurtje kon heel goed, terwijl een wandeling in Garmisch zou betekenen dat we dan drie uur zouden hebben en maar één oord in Oostenrijk in het daglicht zouden zien. Da’s zonde, maar het niet kunnen bezoeken van Garmisch is ook op zichzelf zonde omdat ik het jaar hierop eigenlijk ook naar Garmisch zou gaan. Dit lukte toen dus ook al niet omdat ik toen op een zondagochtend op het station van Pfronten-Steinach stond te wachten op de trein naar Reutte in Tirol, terwijl daar een bijzonder lange trein naar Kempten (Allgäu) minutenlang de toegang naar het perron stond te blokkeren waar de trein naar Reutte zou aankomen, waardoor bij het zien aankomen van deze trein naar Kempten ik niet op tijd om de trein heen kon lopen en zodoende de trein naar Reutte, die overigens óók eens per twee uur rijdt, weg zag rijden in de sneeuw. Ook hier gold: heel het plan naar de rambam, maar ja, nu heb ik wel een extra excuus om een bezoekje aan Garmisch in de zomer of zo te combineren met een bezoekje aan Ettal, Murnau, Oberammergau en de Brennerpas, of zoiets. Terug naar vandaag: even bestond de vrees dat de trein richting Tutzing ook vertraagd zou zijn, maar deze kwam op tijd aanrijden waarna deze voorrang krijgt bij een kruizing, zodat ik een aansluiting op de RB 59511 naar Weilheim (Oberbay) van vijf minuten nog kon halen, waarna in Weilheim nog een aansluiting van negen minuten zou zijn voor een RE 4875 richting Mittenwald. Al deze treinen op deze route worden uitgevoerd door hamsters genoemd en dat is op zichzelf geen straf, moet ik zeggen. Grappig is dat de trein naar Seefeld in Tirol en verder weer gereden wordt door eerstegeneratie Talentjes. Het moet gezegd, in Oostenrijk is er bijna geen variatie op het regionale verkeer: alle treinen die er rijden zijn saaie eerstegeneratie Talentjes, op enkele nieuwe cityjets na, die ik overigens niet rijdend in Tirol heb aangetroffen.
16. Op station Garmisch-Partenkirchen lijkt het net alsof de hamster in de achtergrond een stoomtrein geworden is met de rookpluim op de achtergrond.
17. De skischans van Garmisch.
18. Vroeger stond hier dat dit het hoogstgelegen Intercity-station van Duitsland was, maar sinds dit jaar zijn alle ICE’s die er reden in het weekend ingekort tot Garmisch-Partenkirchen, waardoor men die tekst heeft moeten overschilderen…
19. Het eindpunt van deze RE 4875, station Mittenwald, met direct een imponerende blik op de bergen.
20. Mittenwald heeft wel een bijzonder station, zo met een compleet smurfenblauw stationsgebouw (dat rijmt) en een zootje bergenmassa op de achtergrond.
21. Luftmalerei is men hier niet vreemd in deze regio.
22. Het moet gezegd, het is niet prettig om een enorme houten splinter in je oog te hebben.
In Mittenwald vallen de bergen pas sterk op: er ligt sneeuw in de bergen, maar nog niet genoeg om er goed op te kunnen skiën denk ik zo. Sneeuw ligt er in Mittenwald zelf niet: het zou eigenlijk de hele dag gaan regenen in zowel Beieren als Tirol volgens alle weerplatforms, maar overdag heb ik het wonderbaarlijk eigenlijk alleen maar droog gehad, alhoewel eenmaal in de trein, onderweg naar Mittenwald het er wel flink aan toe ging, maar verder, eenmaal aan het wandelen, kwamen er af en toe kortstondig wel een paar druppeltjes naar beneden, maar dat waren er niet genoeg om nu van te zeggen dat heel je dag zo in het water valt. Slechts in Seefeld in Tirol heb ik echt sneeuw gezien én gehad.
23. Na Mittenwald is het tijd voor Oostenrijk en dat gaat als eerste met RB 5415 naar Seefeld in Tirol, waar we overstappen op de S5 naar Innsbruck. Hier het stationsgebouw van Seefeld in Tirol.
24. De S5 staat al klaar, met de eeuwige Talent.
De grootste smaakmaker onderweg was de rit over de Karwendelbahn tussen Seefeld in Tirol en Innsbruck: zover ik me kan herinneren één van de steilste, zo niet de steilste spoorlijn ter wereld die geen kabelbaan is of een tandradbaan. Een verbluffend uitzicht over het dal waar onder meer Innsbruck ligt, met verderop nog meer bergen vallen de reizigers ten deel.
25. Uitzicht op het dal vanop de Karwendelbahn. Ergens onderin de foto is in de verte nog het stationnetje van Kematen in Tirol te zien.
26. Nog een uitzichtsfoto, maar dan gekeken richting Innsbruck.
27. Innsbruck Hbf.
Overdag was het gezellig druk in Innsbruck, waar je goed merken kan dat je in de buurt van Zuid-Tirol zit: op straat kun je veel Italiaans horen. Innsbruck is ook het knooppunt voor al het verkeer dat van de Brennerpas komt. Er rijden iedere tien minuten trams rond, maar eigenlijk is alles goed te doen per benenwagen.
28. Een impressie van de kerstmarkt in Innsbruck bij daglicht.
29. Een impressie van de kerstmarkt in Innsbruck in het donker, terwijl het regent.
We konden de hele dag teren op een Werdenfels Ticket + Innsbruck, waarmee we onbeperkt op bepaalde spoorlijnen konden rijden in het Werdenfelser Land, inclusief de Karwendelbahn tot Innsbruck. Bahnland Bayern stelt dat het alleen online gekocht worden kan, maar alles behalve online is het ticket te verkrijgen: wij haalden het ticket gewoon uit de automaat voor twee personen. Een enkele reis naar Innsbruck werd het niet en dat onbeperkt reizen kwam ons goed uit, omdat het dienstregeling- en daglichttechnisch handiger en prettiger was om eerst naar Innsbruck te gaan en daar een wandeling te maken, waarna we weer terug bergop gingen richting Seefeld, om daar de sneeuw te ‘proeven’ met wat witte honingglühwein, in de schemering, met zo extragratis nog meer sfeer.
30. Een skol vanuit Seefeld in Tirol (want dat rijmt)!
Het was nog vroeg in de avond en om te tijd te doden, met in het achterhoofd dat we niet de hele tijd in Innsbruck zouden rondlopen, hebben we nog los een retourtje naar Hall in Tirol gekocht om daar eens de kerstmarkt te bekijken. Het was vanaf dit moment dat het begon met regenen, maar dat weerhield ons niet om even rond te lopen in dit nabijgelegen stadje. Veel gekleurde lichtreflecties van sneeuwvlokken en allerlei nummers waarvan het ons een raadsel was waarvoor die nummers stonden, met een begeleidend orkestje.
31. Hall in Tirol en de geprojecteerde nummers.
Eenmaal terug in Innsbruck, tegen acht uur, begon het flink te regenen en dat betekende: de tijd doden in een restaurant, tot de vertrektijd van de nachtbus. Voor vertrek nog even op het Hauptbahnhof rondkijken en daar tref ik de nachttrein uit Nice naar Moskou aan. In de dienstregeling is die trein best moeilijk te vinden moet ik zeggen, maar hij staat er wel degelijk aangegeven.
32. Veel nachttreinen hadden vroeger een naam, enkele in Oost-Europa nog steeds, maar zou deze D 408 naar Moskou ook zo’n naam hebben?
Tijd om die trein te zien hebben we niet: onze bus vertrekt planmatig eerder. Planmatig ja, want tijdens het wachten bij een haltepaaltje tegenover een tankstation, waarbij overigens expliciet wordt gevraagd om niet bij het tankstation te wachten, maar bij het bushaltepaaltje zonder afdak. Alsof iemand zich daar wat van aantrekt, want het regent als een gek en de bus is een half uur vertraagd. Zo wachten we iets langer dan een half uur in de kou. Ik vermoed dat de bus een lastige grenscontrole gehad heeft en dat we op de Duitse grens ook een grenscontrole gaan krijgen, die we inderdaad ook kregen. De controle ging ook hier niet bepaald moeiteloos, waardoor de vertraging nog verder oploopt. De nacht wordt moeizaam in de harde stoeltjes en een gebrek aan beenruimte, maar ja, het is te overleven. Note to self: volgende keer in de rechter rij zitten omdat daar de stoelen verder uit elkaar zitten.
Wanneer we uit de halve coma ontwaken zegt mijn ‘spidey-sense’ om te kijken hoe het treinverkeer eraan toe is. Wel, het is een zootje. De staking die reeds aangekondigd is, blijkt het Fernverkehr in heel Duitsland te beïnvloeden met een verschrikkelijke verzameling aan vertragingen en uitvallen. Er bestaan vertragingen van meer dan zes (6!!) uur en ik kan me haast niet voorstellen hoe dat alles nog blijft rijden en niet allang opgeheven is. Ik ben eigenlijk wel blij dat we niet in de ochtend aangekomen zijn aldaar, want dan moet het echt een enorme puinbende en drukte geweest zijn! De nachttrein die we eerst overwogen hebben, zou aankomen in Düsseldorf met iets minder dan 110 minuten vertraging, terwijl mijn bus in diverse files terecht komt door allemaal mensen die precies met de auto zijn gegaan om de stakingen te vermijden. Ik zou oorspronkelijk naar Bochum rijden met de bus, waarna ik middels een Sparpreis-ticket met merkwaardige via’s en overstaptijden (via Wuppertal met overstaptijd 2 uur en via Essen met overstaptijd 1:30 uur, want tja, nog steeds 19,90 lol) zo Wuppertal en Essen nog kon bezoeken, maar dat hebben we maar gelaten voor wat het was en we zijn uitgestapt in Essen, met een vertraging van ook bijna anderhalf uur, maar we komen wel tenminste een uur eerder aan in Düsseldorf dan de nachttrein, wat dat ook waard mag zijn.
33. De Italiaanse Flixbus waarmee wij vanuit Innsbruck in Essen aangekomen zijn.
34. De horror. Laat het goed op het netvlies branden: 370 minuten vertraging. Dat is 6 uur en 10 minuten. Een kwart van de dag. Dan was dat nog niet de enige.
Ik heb voor de terugweg ook geen ICE geboekt en weer voor de RE19 gekozen. De ICE’s van en naar Amsterdam zijn allemaal vertraagd tot in den treure terwijl de treinen van Abellio wel gewoonweg op tijd blijven rijden. Het moet maar allemaal meezitten. In Essen werd nog wel even de kerstsfeer geproefd en wat inkopen gedaan, maar de omweg via Wuppertal die het ticketsysteem van DB nog goed vond zou hem uiteindelijk niet meer gaan worden.
Op tijd bereiken we Arnhem en tegen etenstijd arriveren we onze respectievelijke thuisstations. Denk je: heb ik op mijn route geen zware vertragingen of uitgevallen treinen gehad nu? Wel, mijn laatste trein, de sprinter Amsterdam Centraal – Zandvoort aan Zee viel spontaan uit na aankomst in Haarlem. Die sprinter is me er eentje. Eerst in de ijdele hoop dat op die route de SNG’s zouden gaan rijden – komen die niet, en blijft dat stuk Randstad nog steeds de thuisbasis van de SGMm, zolang die het nog volhouden. Een enkel drieledig SGMmetje tijdens de spits is en blijft een drama, maar ja, ik woon op het beginpunt en moet er pas uit op het eindpunt, dus al te veel klagen heb ik niet zo.
Enfin, dit alles was het schrijfsel van het weekend richting Beieren en Tirol. Ik hoop dat het de tijd van het lezen of doorscrollen/-swipen/-pagedownen waard is geweest en als het bevallen is, plaats ik later het integrale reisverslag van mijn Interrail reis van afgelopen zomer in Romandië, Rhône-Alpes, Occitanië, Catalonië en Aragon, in delen natuurlijk, want wie wil nu een artikel van om en nabij de 10000 woorden in één keer uitlezen? Heel weinig. Ikzelf lees graag jullie verhalen integraal, maar ik kan me heel goed voorstellen dat het jullie ook vooral om de foto’s gaat. Zodoende, in hapklare stukjes, met plaatjes. Dit verslag was dan nog een weekend, maar die reis naar de Pyreneeën en zo duurde om en nabij de twee weken in totaal.
Een later verschenen post over Interrail 2019 door Catalonië en Aragón staat hier.
