Mikos op Reis: USA - Deel 1

Dit is het forumdeel voor jouw mooie foto's. Plaats dus al je reisverslagen hier. Ook overige foto's zijn welkom, mits ze voorzien zijn van een omschrijving waarom je die foto graag wil laten zien.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
Mikos
Berichten: 5808
Lid geworden op: wo 26 mar 2008, 19:04
Contacteer:

Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door Mikos »

Mikos op Reis: USA - Deel 1

De afgelopen twee maanden heb ik een rondreis door de Verenigde Staten van Amerika gemaakt. De nadruk lag daarbij op de Nationale Parken in het Westen. Maar ook heb ik San Francisco opnieuw bezocht en ben ik in New York geweest. Om af te blussen op een eiland in de Stille Oceaan. Van de hele reis maak ik onderstaande samenvatting, waarbij ik extra aandacht zal besteden aan het reisdeel tussen New York en San Francisco, dat zullen jullie het meest interessant vinden. Onderweg heb ik 2540 foto's gemaakt, u zult begrijpen dat ik slechts een selectie daarvan kan laten zien om het geheel leesbaar te houden. Het aantal foto's in dit reisverslag is 149. Wie geïnteresseerd is in de 2400 foto's die ik hier niet laat zien, komt maar een keer op bezoek voor een fotoavond. :wink:

Zoals gebruikelijk is het een lang verhaal (we hebben het hier over een reis van acht weken), die ik in twee topics hier publiceer. Er zijn verschillende hoofdstukken, dus je kunt voor jezelf bepalen hoe ver je in één keer leest.

San Francisco
We schrijven woensdag 3 april 2019, tijd voor vertrek naar de Verenigde Staten. Het vliegtuig van de KLM brengt mijn ouders, broertje en mij naar San Francisco. Zelf ben ik daar 7 jaar geleden al eens met een vriend geweest gedurende 9 dagen en ik heb het ervaren als een heel prettige stad. Het zou de meest Europese stad van de VS zijn en ik denk dat dat wel aardig klopt. Mijn ouders en broertje zijn nog niet eerder in de VS geweest, dus ik zal hen rondleiden door de stad.

In zeven jaar is er niet zo heel veel veranderd in de stad. Zelfs mijn favoriete plek was er nog; iedere ochtend dat ik destijds het hotel uit liep, was dit het eerste dat ik zag:
Afbeelding
1. Pun intended!

San Francisco, kortweg SF, staat bekend om een aantal dingen: Alcatraz, Pier 39 en de Golden Gate Bridge. Maar ook om de kabeltram die er loopt en de liefhebber kent de F-lijn, waar historische trams rijden van en naar Fisherman's Wharf. Ook is er het kabeltram (Cable Car) museum, waar je de draaischijven die de kabels voortbewegen in actie kunt zien. Een korte fotocompilatie van een week San Francisco volgt hieronder.

Afbeelding
2. Uitzicht vanaf een van de pieren.

Afbeelding
3. Pier 39.

Afbeelding
4. Met de welbekende zeeleeuwenkolonie.

Afbeelding
5. Het voormalige gevangeniseiland Alcatraz.

Afbeelding
6. Waar een bezoek niet mocht missen. We kozen voor een avondbezoek, dan is het eiland een stuk rustiger.

Afbeelding
7. Mensen die zonder geldig vervoerbewijs reizen komen hier terecht.

Afbeelding
8. Het Ferry Building, een beeldbepalend landmark dat je vanuit diverse plekken in de stad kunt zien liggen.

Afbeelding
9. Zoals op deze foto, waar een historische tram de rest van het beeld verstoort.

Afbeelding
10. Of iets verderop vanaf het strategisch aangelegde Embarcadero, dat een grote verbindingsweg vormt.

Afbeelding
11. Op de achtergrond The Transamerica Pyramid.

Afbeelding
12. De gekleurde Victoriaanse huizen, Painted Ladies. Je zult er wonen, met die constante toeristenstroom voor de deur...

Afbeelding
13. En dan dit, de Cable Cars. Ze worden nog altijd over 3 lijnen voortgetrokken door de stad.

Afbeelding
14. Een van de eindpunten aan Fisherman's Wharf. Rechts buiten de foto de draaischijf, want het zijn eenrichtingstrams.

Afbeelding
15. Het is allemaal krap en nauw in de binnenstad; de trams volgen de gebruikelijke verkeersregels en stoppen op het heuvelachtige deel van de stad midden op een kruising, om reizigers in of uit te kunnen laten stappen.

Afbeelding
16. Een tram nadert de halte Cable Car Museum, het gebouw op de achtergrond.

Afbeelding
17. Het museum huist onder andere een expositie over hoe het er in de beginjaren aan toe ging, er waren op een bepaald moment liefst 40 verschillende lijnen. Vier lange kabels trekken de trams over de heuvels door de stad. En die worden allemaal voortbewogen door enorme motoren die in het depot staan, waar ook het museum gevestigd is. Een hels, continu kabaal komt van die motoren af, maar zorgen er wel voor dat er tientallen kabeltrams door de stad kunnen rijden op drie verschillende lijnen.

Afbeelding
18. The Golden Gate Bridge; wereldberoemd, gewoon in gebruik én te bewandelen. Wat we uiteraard hebben gedaan.

Afbeelding
19. Om het verslag in San Francisco af te ronden met het uitzicht vanaf de Golden Gate.

New York
Per vliegtuig vertrokken we vervolgens met z'n vieren naar de andere kant van het land; New York. Daar was geen van ons nog geweest. We landen op JFK en nemen de trein naar Pennsylvania Station, een van de twee grote treinstations in de stad. Daar tegenover zitten we een week in The New Yorker. Een hoteltoren met de absolute allure van een statig hotel, maar absoluut niet de luxe ervan. Maar ook dat overleven we wel. Het uitzicht vanaf de 32e verdieping heelt zachtjes de wonden...

Afbeelding
20. Uitzicht vanaf de 32 verdieping.

New York is de stad van de Nederlandse verwijzingen; ooit heette het hier Nieuw-Amsterdam en heetten wijken Breukelen (Brooklyn), Haarlem (Harlem), was de Sutphin Boulevard gewoon Zutphen Boulevard en de bekendste lokale honkbalploeg is ook maar een verbastering van de Nederlandse voornaam Jan-Kees (Yankees). Metrolijn 7 gaat nog altijd naar Vlissingen (Flushing). En zo zijn er wel meer verwijzingen naar Nederland.

In San Francisco had ik mijn ouders en broertje al heel voorzichtig voorbereid op het enorme verschil tussen de twee steden; niet alleen het aantal hoge gebouwen zou met een honderdvoud vergroten, de drukte zou dat ook. Het aantal groene plekjes zou enorm afnemen en ook kon de stad New York wel eens een stukje viezer zijn.

De temperatuur was in ieder geval al een heel stuk lager; we kwamen uit een prettige 18 graden Celsius en stonden nu in een krappe 5. En toen stapten we de smerigste McDonald's ooit binnen; de klandizie bestond uit een handvol zwervers die uitgebreid op de banken lagen te genieten van hun hamburger die ze van de bij elkaar gescharrelde Dollars hadden gekocht. De prullenbakken waren al de hele dag niet geleegd en dat had de bezoekers niet gemotiveerd hun eigen rotzooi op te ruimen, dus het hele pand was één grote puinzooi. Toen er een doorgedraaide crackprostituee (type schaars gekleed, spierwit en moeizaam reagerend op wat er om haar heen gebeurde) door het pand liep wist ik het zeker: Door op het bankje te gaan zitten waar ik nu zit, heb ik zeker tien verschillende soorten ziektes opgelopen. Nou ja, als dat dan toch zo was, dan kon ik er maar beter het beste van maken. Achter me liep de politie binnen om in een mum van tijd de hangende zwervers te verdrijven. De hamburgers waren lauw, de patat veel te zout. American cuisine!

Welkom in New York!

Afbeelding
21. 'Concrete jungle, where dreams are made of.'

Afbeelding
22.

Afbeelding
23. U merkt; veel staande foto's om een klein beetje de grandeur van de stad mee te krijgen.

Afbeelding
24. Maar je kunt ook naar Central Park, waar je de wolkenkrabbers als achtergrond kunt gebruiken. Wie herkent hier de locatie op de voorgrond?

Afbeelding
25. Twee beeldbepalende dingen op één foto; links de gratis ferry naar Staten Island, rechts een mevrouw die een fakkel hoog houdt.

Afbeelding
26. Die mevrouw is natuurlijk het Statue of Liberty, waar we op de sokkel hebben gestaan. Het standbeeld werd in 1884 voltooid in Frankrijk en daarna geschonken aan de Amerikanen.

Afbeelding
27. New York City, vanaf de boot van Ellis Island.

Afbeelding
28. In een grote stad als New York is er uiteraard ook een overdaad een openbaar vervoer. Hier ziet u een stadsbus die kruist met The Roosevelt Island Tram. Midden in de East River, ten oosten van Manhattan, ligt Roosevelt Island, een langwerpig eiland met bebouwing. Om de Ed Koch Queensboro brug als voetganger te kunnen omzeilen, bouwde men deze Tram. Nouja, tram, wij noemen het een kabelbaan. Elke 7 tot 15 minuten gaat vertrekt er een gondel uit het begin- en eindstation. Nog geen kilometer verderop is de gondel aan het einde van de lijn. Ik had er al rekening mee gehouden dat het druk zou kunnen zijn, omdat mijn bezoek op een zaterdag valt. Maar wanneer er een stelletje met kinderwagen net voor me loopt en de man tegen de vrouw zegt: "I hope that's not the line..." worden mijn vermoedens al bevestigd; er staat een wachtrij van een heel blok. Ik schat in dat die wachtrij minstens anderhalf uur lang is en ik besluit het ritje te laten voor wat het is.

Afbeelding
29. Maar een wandeling met uitzicht op de kabelbaan is eigenlijk net zo mooi.

Afbeelding
30. Met de metro kom ik vervolgens uit bij Grand Central Terminal, een van de twee hoofdstations van New York City. Dit gebouw kent iedere filmkijker; het is veelal de locatie waar romantische films eindigen. Zoals het in de film te zien is, zo is het ook echt. Op al die forenzen na, dan. Het gebouw is enorm en het stikt er van de treinsporen. Die in het echt toch een stuk minder aantrekkelijk ogen dan in de film. Dat dan weer wel.

Afbeelding
31.

Afbeelding
32. Geen wonder dat ze hier geen filmopnames maken...

Afbeelding
33.

Afbeelding
34. De openbare bibliotheek; hier ligt ook een Geocache verstopt.

Er zijn hier echter ook minder leuke dingen gebeurd... Slechts weinigen zullen zich de beelden niet kunnen herinneren van wat er die dinsdag 11 september 2001 afspeelde in New York. Twee vliegtuigen boorden zich in de hoogste torens van New York, waardoor ze uiteindelijk instortten en er bijna 3.000 doden vielen.

Afbeelding
35.

Op de plek waar tot die dag de twee torens van het WTC stonden, zijn nu twee gigantische monumenten gebouwd; beide bestaan uit een enorm gat met rondom een waterval en in het midden een nog dieper gat, waarvan de bodem niet te zien is. Een heel indrukwekkend geheel, zeker met het One World Trade Center, de nieuwe toren die is gebouwd, ernaast.

Afbeelding
36. Ook is er een museum gebouwd dat alle feiten nog eens op een rij zet en voorwerpen laat zien van de dag zelf. Een half vergane brandweerwagen die onder het puin is gekomen, een stuk staal van een van de gebouwen dat naar beneden kwam, video's, telefoongesprekken. Ondanks dat het een beetje de ver-van-mijn-bed-show is, toch heel indrukwekkend. Zoiets hoop je nooit mee te maken. Ik vond mijn bezoek de moeite waard en werd weer even herinnerd aan die dag dat ik thuis kwam van school en op televisie moest zien wat er allemaal in New York gebeurde. En nu sta ik op diezelfde plek.

Afbeelding
37. Om mijn gedachten te kunnen verzetten, vertrek ik vervolgens per metro naar The High Line. Een voormalige goederenspoorlijn die boven straatniveau door de stad liep, is omgebouwd tot stadspark. Een deel van de sporen ligt er nog en daar is een mooi pad met de nodige bankjes omheen gebouwd. De beplanting zou een knipoog zijn naar de overgroeiing van de sporen toen de lijn er totaal ongebruikt bij lag. Een wandeling van bijna 2,5 kilometer is het resultaat.

Afbeelding
38.

Afbeelding
39.Times Square by night.

Afbeelding
40. Op de laatste vrije dag in New York vertrek ik per metro naar Brooklyn. Daar ligt het New York Transit Museum, waar de geschiedenis van de New Yorkse metro wordt belicht. Dat heeft mijn interesse wel en heeft ook aan de verwachting voldaan; historische metrostellen in een voormalig metrostation. Erg informatief.

Afbeelding
41.

Afbeelding
42.Een van de vele metrostellen in New York City.

Per trein van Oost naar West
Afbeelding
43.Terwijl mijn ouders en broertje per trein naar het vliegveld JFK vertrekken om naar huis te vliegen, draai ik me om en loop met mijn spullen naar het Amtrak-station in Penn Station. Daar stap ik in een nachttrein om naar het westen terug te reizen. Helemaal naar Emeryville, het dichtstbijzijnde station vanuit het westen bij San Francisco. De vliegreis duurde slechts vijfenhalf uur, de terugreis per trein neemt iets langer in beslag: Drie volle dagen.

Afbeelding
44. Het basketbalstadion dat bovenop het ondergrondse station Penn Station is gebouwd.

Afbeelding
45. De voormalige stationshal van Penn Station is tegenwoordig een postkantoor.

Ik heb een ‘sleeper train’ voor mezelf geboekt. Er zijn verschillende klassen binnen het Amerikaanse treinsysteem, die ook nog weer afhangen van het soort trein dat je neemt. Regionale treinen worden vaak door een lokaal bedrijf uitgebaat, zoals bijvoorbeeld Long Island Rail Road (LIRR), dat met lange forensentreinen Long Island bedient. Daar is tweede en eerste klas gebruikelijk, zoals bij ons in Nederland. Maar de langeafstandstreinen worden gereden door Amtrak, het Amerikaanse treinbedrijf bij uitstek. Bij hen heb je keuze uit Coach Class, met ruime stoelen die enigszins achterover kunnen zakken, een luxere versie van onze eerste klas. Er is First Class, met nog wat meer ruimte, maar dezelfde opstelling. En er is Sleeper Train, waarbij je een twee- of meer persoons coupé krijgt en afhankelijk van de luxe met of zonder privé badkamer. Ik heb een gewone Sleeper cabine gekregen, die bestaat uit twee stoelen die tegenover elkaar staan en ’s nachts tot een bed omgevormd worden. Daarboven is er nog een bed dat uit het plafond komt zetten en waar een eventuele tweede persoon zou kunnen slapen.

Reizigers in Sleeper Cars hebben gratis toegang tot de Acela Lounge van Amtrak. Daar zijn wat gratis hapjes en drankjes en kun je comfortabel zitten, weg van de drukte. Maar dan moet je die lounge wel groot genoeg maken zodat iedereen kan zitten, want het is er een drukte van jewelste. Het entertainment is ook inbegrepen; achter de balie zitten twee dames die op zich vriendelijk zijn, maar er een op het oog nogal stadse manier van benaderen op nahouden. De ruimte bij de deur moet constant vrijgehouden worden, zo benadrukken ze op luide toon. En alle treinen waarvoor reizigers in de lounge zouden kunnen zitten worden op nog luidere toon omgeroepen via het intercomsysteem. Wat nou, weg van de drukte? Oh ja, of iedereen ook zijn spullen van de stoelen wil halen, zodat meer mensen kunnen zitten. Niks mis mee, maar de manier waarop...

Dan is er wat commotie bij de balie. Wie daar behoefte aan heeft, kan een Red Cap boeken. Dit is personeel van Amtrak met, jawel, een rode pet op, die je bij wijze van service naar de trein begeleiden en je bagage meeslepen. Die mensen worden bij de deur van de lounge opgehaald en meegenomen. Nadat ze natuurlijk luidkeels via de intercom zijn opgeroepen. Er staat nu een grijze mevrouw bij de balie te vragen waar haar Red Cap blijft. Ik volg het gesprek in eerste instantie maar half, totdat de dame achter de balie zegt: “Maar mevrouw, die trein gaat over 3 minuten. Dat haalt u niet meer!” Ze roept in allerijl nog een Red Cap op via de portofoon, waarna de grijze vrouw ietwat geïrriteerd reageert met: “Die haal ik niet meer?! Je hebt mijn naam en trein opgeschreven voor een Red Cap en dan vergeten jullie me en nu ga ik mijn trein niet halen?!” De dame achter de balie reageert bits: “Ik heb uw naam niet opgeschreven, dat heeft mijn collega waarschijnlijk gedaan. We don’t look a lot alike!” Dat laatste ben ik dan weer niet helemaal met haar eens, maar mijn mening wordt hierin niet gevraagd. De grijze vrouw zegt dan: “Maar ik moet mijn trein halen, want ik heb een aansluiting in Chicago!” De dame achter de balie kijkt nog eens naar het scherm, herhaalt de bestemming en vraagt de vrouw dan om haar ticket. De bediende kijkt ernaar en roept dan hard: “Uw trein gaat pas over een uur! Dit gaat helemaal niet over uw trein!” Hilariteit alom; die grijze vrouw is er duidelijk niet bij.

Afbeelding
46. Dag 1 en 2 van de treinreis.

Lake Shore Limited
Even later worden we opgeroepen voor trein 49, de Lake Shore Limited, naar het juiste perron te gaan. De grijze dame wordt op weg geholpen door een Red Cap, want ze gaat natuurlijk ook met mijn trein mee. Ik wandel zelf achter een vertegenwoordiger van Amtrak aan naar de lange trein die klaar staat op het donkere Penn Station.

Afbeelding
47. Vertrek vanaf Pennsylvania Station, New York, NY.

Deze eerste trein brengt me van New York naar Chicago, een rit van 19 uur. Deze treinen worden uitgevoerd met Viewliner-rijtuigen, die afwijken van de rijtuigen die in de rest van het land rijden. Dat blijkt te komen omdat de andere rijtuigen te hoog zijn. In het New York Transit Museum heb ik gelezen dat het in New York gebruikelijk was om metro- en spoorlijnen zo dicht mogelijk onder het wegdek aan te leggen, om de kosten te drukken en de aanleg zo gemakkelijk mogelijk te houden. Maar dat betekent wel dat de treinen hier niet te hoog mogen zijn. En zo komen we weer uit bij de Viewliner-rijtuigen, die nu eenmaal wat lager zijn gebouwd dan in de rest van het land. Ze zijn enkeldeks, oftewel: Op het niveau waar je instapt, blijf je ook. De enige verhoging die er is, is wanneer je op het bovenste bed slaapt. Dan klim je via het toilet en een opstapje je bed in.

Afbeelding
48.

Afbeelding
49. Uitzicht vanaf het bovenste bed.

Ja, daar staat toilet. In je privécoupé. Ik reis alleen en heb er dus niet zoveel moeite mee, maar stel je voor dat je met wie dan ook samen reist en je op een gegeven moment moet plassen. Met je partner zal dat wellicht al wat apart zijn, laat staan met je vader of moeder. Of andersom: Met je zoon of dochter erbij. Nog erger: Je moet niet plassen, maar... Toch wat apart. De moeder en dochter aan de overkant van het gangpad hadden er ook een beetje moeite mee, dus ergens in de avond was de vraag van de moeder aan de train attendant of er nog andere toiletten waren. Jazeker, twee rijtuigen verderop. Een beetje ongemakkelijk. Voor mij was het plassen geen probleem; gordijntje voor het raam schuiven en je ding doen. De rest heb ik maar gelaten tot op het station van Chicago...

Afbeelding
50. Links het toilet.

Afbeelding
51. Genieten van het uitzicht en van een goed boek.

Mijn train attendant stelde zich netjes voor als Elroy, een vriendelijke Amerikaan. Eten en (niet-alcoholische) dranken zijn in Sleeper Car bij de prijs inbegrepen. Elroy had wat drankjes achterin het rijtuig staan, voor de rest kun je in de Dining Car terecht, twee rijtuigen verderop. Daar is echte Amerikaanse cuisine verkrijgbaar: Er is keuze uit een bord met pasta, noedels, Provençaals vlees en een schaal met antipasti. Dat klinkt royaal, maar valt toch een beetje tegen allemaal.

Afbeelding
52. Uw pasta, meneer.

Afbeelding
53. The dining car.

De dining car ziet er netjes uit, de bediende komt wat nors over, maar neemt je bestelling op en draait zich om, om een bak met wat je besteld hebt in de magnetron te gooien en het liefdeloos opgewarmde voer aan je over te dragen. Terwijl ik het lachend, want ik vind het allemaal wel humor, zit op te eten, bedenk ik me dat deze bediende me net heeft laten zien dat het een kwestie van survival is aan boord van deze trein. Het is het op deze manier toch allemaal net niet. De keuze voor dessert is ruim: Brownie of Blondie.

Afbeelding
54. De rivier de Hudson waar we urenlang naast rijden.

Wanneer ik terug kom in mijn rijtuig, kan ik het niet laten Elroy te melden dat dit ‘nearly the best train food’ was dat ik ooit heb gehad. Hij schiet in de lach en verontschuldigt zich direct; “Ooit was dit de allerbeste keuken die we in de Verenigde Staten aan boord van een trein hadden. We hadden gas, ovens, we hadden verdorie een complete grill in de keuken staan! We konden barbecueën!” Hij vertelt me dat het bedrijf steeds meer begon te bezuinigen. “En nu draait er een in zijn eentje de hele tent.” Back in the day werkte hij in de keuken van de dining car. Maar hij zag het steeds verder achteruit gaan en is toen “Car attendant” geworden, zoiets als de Russische provodnitsa. Hij beantwoordt vragen, zorgt ervoor dat de bedden worden opgemaakt of afgehaald en is er voor om een praatje met de reizigers te maken. In tegenstelling tot de Russische provodnitsa’s (ik citeer het handboek Trans Siberië Express: “De provodnitsa is er om (...) en om voor entertainment te zorgen. Good luck on getting them to do that for you!”) doet Elroy dat laatste ook. Hij vertelt me dat hij 62 is en dit nu 15 jaar doet. Ik vraag hem wanneer hij met pensioen verwacht te gaan, zijn antwoord klinkt wat in mineur: “Zodra ik mijn schulden heb afbetaald.” Hij legt uit dat je in dit land met pensioen gaat zodra je de 30 jaar hebt volgemaakt. Dan krijg je een redelijk pensioen en kun je het aardig volhouden. “Maar ik heb er maar 15 bij dit bedrijf gewerkt. Dus voor mij gaat dat niet op.” Hij zal doorwerken tot zijn schulden afbetaald zijn. Ik pols voorzichtig hoe lang hij denkt dat dat nog gaat duren en na even nadenken zegt hij, enigszins politiek correct: “Dat komt nog wel.”

Het gesprek gaat verder over het werk, want het verschilt per werkgroep wat de voordelen zijn. Daar komen we op wanneer hij mij vraagt hoe lang ik op reis ben. Dan verschilt het bij hen ook nog bij welke vakbond je zit. Zo hebben ‘engineers’ (machinisten) en conducteurs verschillende voordelen ten opzichte van de car attendant (wat Elroy is). Ik vraag hem waarom hij dan geen conducteur wil worden. “Too much responsibility. We raken dingen met de trein, dan moeten zij naar buiten om te gaan kijken.” Hij brengt het voorzichtig, maar wanneer ik aangeef dat ik conducteur ben, maakt dat het gesprek voor hem een stuk makkelijker. “We rijden beesten aan, auto’s, maar ook mensen. Dat hoef ik allemaal niet te zien. Nee, ik vind het allemaal wel best zo.” Wanneer ik hem vraag hoe vaak die dingen voor komen, zegt hij: “Rare. Zelden. Maar ze gebeuren.” Ik snap hem op zich wel. “I like my peace of mind, you know.” En ook dat begrijp ik. “En laat een machinist geen rood sein missen, want dan wordt iedereen boos. Dan kun je zo twee uur wachten op een vervangende machinist!”

Afbeelding
55. Albany Station.

De trein rijdt langs de rivier de Hudson langs Albany, waar de vleugeltrein vanuit Boston wordt bijgeplaatst. Een stop van drie kwartier maakt het voor iedereen mogelijk de benen te strekken na de eerste drie uur van de reis. Ik zet mijn GPS aan en zie dat bij een nabij gelegen kerk een Geocache is verstopt. Dat is handig! Wanneer ik die tien minuten later heb gevonden, wandel ik weer terug naar het station. Ik vraag aan Elroy waarom dat combineren hier in ‘the middle of nowhere’ gebeurt. Hij kijkt me even onthutst aan: “Albany is the state capital of the state New York. Kijk maar aan de andere kant van de rivier als we straks vertrokken zijn, dit is nog een beste plaats!” En inderdaad, de twintig huizen die ik aan de stationszijde heb gezien tijdens mijn korte wandeling zijn niets in vergelijking met de stad die aan de andere kant van de rivier ligt.

Afbeelding
56.

Afbeelding
57.

Afbeelding
58.

Zo rijden we de nacht in. De gordijnen gaan dicht, de stoelen naar beneden om een bed te vormen. Ik zit in het achterste rijtuig van de trein, er heerst rust en kalmte in het rijtuig. Elroy komt nog goedenacht wensen en dan kan ik in slaap worden gewiegd door de trein.

Afbeelding
59.

De nacht verloopt niet heel soepel; ik word een paar keer wakker en wanneer ik ’s ochtends definitief wakker word, voelt het aan alsof ik flink wat slaap tekort kom. Ik haal mijn zonder liefde in de magnetron opgewarmde broodje ham/kaas in de buffetwagen op en eet die op terwijl de regendruppels over de ramen glijden. Daarna kan ik nog een uur mijn ogen dicht doen voor we in Chicago aankomen.

Chicago
Ook daar is een lounge, waar ik gratis mijn spullen kan opbergen. De grijze vrouw die in New York voor consternatie zorgde, is ook in Chicago uitgestapt. Erger nog, ze zat een coupé achter mij in hetzelfde rijtuig. Daar zorgde ze ook voor ambiance, want ze verstond de omroepberichten natuurlijk niet. Elroy heeft ze keer op keer netjes voor haar herhaald, waarna ze hem vriendelijke bedankte. Ik heb een mening over haar gevormd (oud, beetje de weg kwijt, eigenwijs). Maar wanneer ik in de bagageruimte sta, waar je zelf je bagage op kunt bergen, doet het me ergens toch zeer: De bediende van deze lounge kan niet tegen stress, dus wanneer de trein uit New York leegloopt en iedereen met Sleeper Car-tickets in de rij gaat staan om de lounge in te komen, raakt ze ietwat over haar toeren. En gaat ze luider praten. En wordt ze korter in haar antwoorden. De grijze dame is met moeite vanaf de trein naar de lounge geholpen en wordt nu een beetje aan haar lot overgelaten. Ze kan haar eigen bagage eigenlijk met moeite in bedwang houden (neem dan niet zoveel mee, denk ik dan) en nu wordt er van haar verwacht dat ze die bagage zelf in de rekken gaat leggen. Dat gaat nooit lukken, ze komt al niet eens bij de rekken. Dus bied ik haar aan dat ik haar bagage in de rekken zal leggen. Ze draait zich om en kijkt me met betraande ogen aan; dat had niet langer moeten duren of ze had een zenuwinzinking gekregen. Ze bedankt me hartelijk nadat ik haar spullen heb opgeborgen. Geen probleem. Ze schuifelt weg. Later hoor ik haar een telefoongesprek voeren, de vijf seconden die ik meekrijg gaan erover dat ze na het overlijden van haar man echt niet meer wist wat ze moest. Ik heb het idee dat dat nog niet zo heel lang geleden is. En zo is de grappige situatie van de dag ervoor in New York wellicht toch een stuk triester dan het in eerste instantie leek.

Afbeelding
60. Downtown Chicago.

Ik had me verheugd op een wandeling naar de waterkant, op een half uur lopen. Daar zou een aardig park moeten liggen voor een leuke wandeling tijdens de vier uur die ik in Chicago zou hebben. De trein komt echter een half uur later dan gepland aan en het regent pijpenstelen. Die wandeling naar het park vergeet ik maar snel, ik houd het bij een wandeling door het centrum. Ruim een uur later kom ik doorweekt terug op het Union Station van Chicago.

Afbeelding
61. Chicago Union Station.

Ik besluit om mijn grote koffer alsnog in te checken, zodat ik in mijn coupé wat meer ruimte heb. Achteraf blijkt dat een goede zet. De lounge voorziet in complete rust (het totaal tegenovergestelde van de lounge in New York) en wat drankjes. Zo kom ik ook de laatste anderhalf uur door, waarna mijn trein wordt omgeroepen en ik naar trein 5, de California Zephyr, loop.

Afbeelding
62.

Afbeelding
63.

Afbeelding
64. De Acela Lounge; in tegenstelling tot die in New York een oase van rust tijdens het wachten.

California Zephyr
Afbeelding
65. Dag 2, 3 en 4.

Deze trein bestaat ook weer uit Coach Class en Sleeper Cars. Omdat deze rijtuigen niet in New York komen, zijn ze ook wat hoger en hebben een tweede verdieping. Deze Superliner-rijtuigen verschillen enigszins van de Viewliners, onder andere dus de tweede verdieping die er in deze rijtuigen zit, maar ook de coupés zijn iets anders ingericht. Om te beginnen zit er geen toilet in, die bevindt zich op de gang, wel zo prettig. Daardoor zijn de stoelen iets breder, maar is de opslagruimte voor bagage weer iets smaller. Ik ben blij dat ik mijn koffer heb ingecheckt, want het was iets moeilijker geweest dat ding hier kwijt te raken. Weliswaar is er een extra bagageruimte aanwezig in het rijtuig, maar ik vind het wel best zo. In deze trein is geen wifi aanwezig. En het bovenste bed gaat niet recht op en neer, maar draait een kwartslag vanuit het plafond.

Afbeelding
66. Mijn coupé.

Aan de overzijde van het gangpad neemt een Frans stel plaats. Met een baby die net kan staan. Dat wordt nog een uitdaging, want ze gaan ook helemaal mee naar Emeryville, wat op ruim twee dagen rijden ligt. We vertrekken op donderdagmiddag om 14.00 uur en komen zaterdagmiddag om 15.40 uur aan. Een hele zit.

De car attendant in deze trein tot aan Emeryville heet JR. Wanneer ik hem vraag waar dat voor staat antwoordt hij eerlijk en zegt erbij dat hij zijn initialen liever gebruikt, waarvan akte. Ik krijg ook prompt een hand. De trein zet zich op tijd in beweging vanuit druilerig Chicago en zodra we de stad uit zijn, klaart het weer al vrij snel op. Het uitzicht is alleen niet heel geweldig; veelal plat met hier en daar wat bebouwing.

Ik raak tijdens een van de handvol stops die deze trein op een dag maakt aan de praat met JR. Hij vertelt ronduit over Amtrak en is ook erg nieuwsgierig naar mijn baan in Nederland en wat de overeenkomsten en verschillen zijn. Gek genoeg zijn er niet zo heel veel verschillen, zo is me al opgevallen. Op de lange afstanden en wat kleine dingetjes na.

Afbeelding
67.

’s Avonds drukt hij me op het hart vooral nog even uit te stappen tijdens de stop in Omaha, dat zal ik geheid interessant vinden. We stoppen naast een oud stationsgebouw dat een paar jaar terug door een televisiekanaal is opgekocht en in oude staat is hersteld, nadat het totaal weggeteerd was. Het ziet er inderdaad goed uit. ’s Middags wees hij me al op de deplorabele staat van een station waar we stil stonden; de pilaren van de overkapping stonden er nog wel, roestig en al, maar de overkapping zelf was al jaren verdwenen. Het geld daarvoor verdween toen ‘de oorlog’ begon. Nadat ik daar heel even over nagedacht had, kwam ik erop dat dat niks met de Eerste of Tweede Wereldoorlog te maken had, maar met The War Against Terrorism, na 9-11. Bovendien heeft Amtrak helemaal niks te zeggen over het spoor hier; het Amerikaanse spoornetwerk is zo goed als compleet in handen van bedrijven die goederentreinen rijden. Daarom hebben goederentreinen hier ook meestal voorrang en zijn langeafstandstreinen met reizigers vaak te laat.

Afbeelding
68. Station Omaha.

Afbeelding
69.

Zo ook wij. Wanneer we de volgende ochtend in Denver aankomen, zijn we een uur later dan gepland. Niks geld terug of andere compensatie; je hebt het er mee te doen. Dit is een servicestop, waarbij de catering wordt aangevuld, personeel deels wordt uitgewisseld en de ramen aan de buitenkant worden gewassen.

Afbeelding
70.

Het eten in deze trein is nog steeds treinvoedsel, maar het wordt een heel stuk beter gepresenteerd. En het smaakt bovendien ook behoorlijk. Er is in deze trein een dubbeldeksrijtuig ingericht als Dining Car; boven tafels met banken, beneden is de keuken. Het eten wordt met een lift naar boven gestuurd zodra het klaar is. Ook dit is geen haute cuisine, maar het is al honderd keer beter dan een opgewarmde magnetronmaaltijd. Hier wordt er tenminste nog een beetje hun best gedaan. Zoals in meer langeafstandstreinen wordt er met elke maaltijd gewisseld wie aan welke tafel zit, zodat je iedere keer met andere mensen aan de praat raakt. Soms heb je geluk, zoals ik aan het ontbijt zat met een oma die ieder kleinkind zodra die 10 werd meenam met de trein naar Chicago. Deze keer was Joshua de gelukkige, alhoewel toch een beetje teleurgesteld omdat de sportwedstrijd waar ze naartoe zouden gaan werd verzet vanwege weersomstandigheden. Oma zocht een beetje redenen om er onderuit te kunnen nóg een keer heen en weer te gaan, Joshua was vrij behendig die aangedragen argumenten van tafel te vegen. Maar ik heb ook aan tafel gezeten met een ouder stel ergens uit Tennessee. Vriendelijke mensen, maar de restauratiewagon was vrij druk en ze spraken niet zo hard. Laat staan verstaanbaar. Dus ik heb het bij vriendelijk knikken gelaten en een paar keer “aha”. Kennelijk overtuigend, want de vrouw bleef maar babbelen.

Afbeelding
71.

De conducteur van dienst is een grappenmaker. De omroep wordt gebruikt in de trein om de volgende stop aan te kondigen, door de snackbar om te verkondigen dat ze nog steeds open zijn en ze iedereen verwelkomen en door de restauratiewagen om door te geven dat mensen met een reservering voor een bepaalde tijd welkom zijn om op te komen dagen. Maar nadat we Denver uit gereden zijn, rolt de trein de Rocky Mountains in. En omdat het uitzicht daarmee een stuk interessanter wordt, grijpt de conducteur dit aan om een en ander uit te leggen. Dat doet hij met nogal wat humor, door midden in een tunnel uit te leggen dat als je hier naar rechts kijkt, je niks zult zien. Of zodra we langs een aangelegde snelweg rijden die een behoorlijke smak met geld heeft gekost omdat er aan allerlei regels voldaan moest worden om te kunnen bouwen in een natuurgebied. Om er een minuut later aan toe te voegen: “Oh, ik hoop dat u dat net ook gezien heeft; er reed op de snelweg een Tesla Model X.” En na drie seconden stilte: “Dat vind ik gewoon een mooie auto.” Wat een heerlijk geouwehoer.

Afbeelding
72.

Onderweg lopen we een half uur van de vertraging in, terwijl het uitzicht er steeds beter op wordt. De heuvels zetten zich om in bergen, de rivier Colorado voegt zich naast het spoor en zo wordt de tocht steeds mooier. We doorkruisen de staat Colorado en rijden Utah binnen. We zitten nu al twee tijdzones van New York vandaan, vannacht gaan we de derde en laatste tijdzone door. Het voordeel van deze reis in westelijke richting is dat je bij iedere tijdzone er een uur bij krijgt. Dat in tegenstelling tot mijn reis met de Trans Siberië Express vorig jaar naar het oosten, waarbij je bij iedere tijdzone een uur moest inleveren en je op die manier steeds minder tijd overhield. En je tot midden in de nacht wakker was en halverwege de middag aan je ontbijt begon. Nu krijg ik er bij iedere tijdzone een uur bij en zo kom ik een stuk uitgeruster aan. Met deze rit doorkruis ik zeven staten. De eerste rit doorkruist vijf staten, vanaf Chicago nog eens zes. Zo zie je nog eens wat!

Afbeelding
73.

’s Avonds komen we op tijd aan in Salt Lake City. Je zou met zulke grote namen verwachten dat er dan ook heel behoorlijke stations staan, maar Salt Lake Central is niks anders dan een veredelde tramhalte. Ietwat teleurstellend. Daarna rollen we de nacht in en gaan we voor de laatste keer door een tijdzone heen.

Het laatste ontbijt tijdens de treinreis is met moeder en dochter, beide ouder dan ik. We hebben een amicaal gesprek over van alles, terwijl het geweldig mooie landschap aan het raam voorbij trekt; weilandjes met bergen op de achtergrond en snel stromende riviertjes er tussendoor. De laatste lunch kom ik aan een tafel terecht met een Amtrak-conducteur en zijn vrouw. Zodra ik laat vallen ook conducteur te zijn, gaat het gesprek los. Hij werkt vanuit Miami op een van de treinen naar Orlando. Dat doet hij zes dagen op rij; de ene dag heen, de andere dag terug. En dat daarna nog drie keer. Daarna is hij twee dagen vrij en begint het weer van voren af aan. We lopen tegen eenzelfde soort problemen aan, zo blijkt ook weer uit dit gesprek. Ze vinden de omgeving van Miami allebei niet zo leuk meer en hij is de probleemreizigers op de lijn ondertussen wel een beetje zat. Nachttreinen vindt hij het mooist, want die zijn op zich vrij rustig, maar zijn vrouw begint meteen tegen te sputteren; een vriend van hen was ook conducteur op een nachttrein en toen de machinist midden in de nacht door vermoeidheid een rood sein miste, reden ze op een goederentrein. Onder de doden was ook de bevriende conducteur, slechts 32 jaar oud en hij liet een vrouw en twee kinderen na. “Daarom mag hij van mij niet op een nachttrein werken,” zegt zijn vrouw resoluut. Ze zijn nu aan het kijken of ze willen verhuizen naar het westen, want hij kan zijn werk voor Amtrak overal vandaan doen. Mede daarom zijn ze nu onderweg naar Seattle en omgeving.

Afbeelding
74.

De reis loopt langzaam op zijn einde. We rijden de bergen uit en komen in bewoonbaarder gebied. Grote steden als Sacramento kondigen aan dat we in de buurt beginnen te komen, net als de zon die volop schijnt. De temperatuur is nergens onderweg echt laag geweest, maar hier loopt hij weer mooi op. Hemelsbreed ben ik nu 4000 kilometer naar het westen gereisd. De stop in Sacramento is kort en omdat er hier andere, lokale treinen rijden die reizigers meenemen naar San Francisco en omgeving, kan er hier alleen uitgestapt worden. Daardoor kunnen we ook 20 minuten eerder dan gepland vertrekken. Het gas gaat erop, de bemanning wil naar de eindhalte, want hoe eerder ze daar zijn, hoe eerder ze uit kunnen rusten. De conducteurs en machinisten worden onderweg uitgewisseld, maar het servicepersoneel zoals de Car Attendants, de snackbarmedewerker, het keuken- en bedieningspersoneel van de restauratiewagen zijn nu ook drie dagen onderweg. Die zijn ook wel toe aan wat fatsoenlijke rust, dus voor hen is er ook alles aan genegen om er voor te zorgen dat de trein op tijd rijdt. En nu zijn we dus 20 minuten te vroeg.

Afbeelding
75.

Een station verderop is dat een half uur en uiteindelijk komen we 35 minuten te vroeg aan in Emeryville. Een station aan de andere kant van de baai dan San Francisco; daar valt per spoor alleen met een flinke omweg te komen. En dus worden we gedropt op het kleine, maar fijne station van Emeryville. De nieuwe gezichten waar we onderweg allemaal kennis mee hebben gemaakt nemen afscheid van elkaar, JR de car attendant geeft me een hand. Klaus, de conducteur uit Miami geeft me een hand en een Amerikaanse jongen met wie ik tijdens een aantal stops amicaal heb staan kletsen neemt ook afscheid van me. Het laatste stuk naar San Francisco gaat per bus, die twintig minuten later aankomt. Alle tijd om de bagage uit de bagagewagen terug te krijgen. Ook het onverstaanbaar pratende stel uit Tennessee staat op de bus te wachten. De vrouw zegt nog iets tegen me, maar zoals verwacht was het nauwelijks te verstaan. Ik lach dus maar vriendelijk terug. Een enkel ander nieuw gezicht dat ik heb leren kennen zwaait nog eens naar me ter afscheid.

Afbeelding
76.

Afbeelding
77. De locs die ons de hele weg van Chicago naar Emeryville hebben gebracht.

De bus rijdt over de Oakland Bay Bridge, die altijd vast staat. Vandaag is dat niet anders. Vanaf mijn eindpunt, Transbay Terminal, wandel ik met een vrouw die ook uit de trein komt en hier absoluut de weg niet kent de twee blokken naar het dichtstbijzijnde metrostation, waarvandaan ik de BART, de Bay Area Rapid Transport, een onooglijk lelijke metro, naar het vliegveld neem.

Afbeelding
78. Het magelomane Emeryville. Treinreizen is in de VS vele malen kleiner dan bij ons, dus deze kleine hal voldoet.

Zo komt er ook een einde aan de treinreis van vier dagen. 4000 kilometer, dwars door afwisselend landschap met weiland, rivieren, bergen en dalen. Absoluut de moeite waard. Het personeel was vriendelijk, het eten viel mee en de baby van de buren heeft zich goed gehouden. De bedden lagen lekker, de rit was comfortabel. Wat kun je nog meer verwachten? Wat een mooie treinreis vanuit het oosten naar het westen van de Verenigde Staten!

Tot hier het eerste deel van het reisverslag. De rest volgt in Deel 2!
Ferdinand
Berichten: 2054
Lid geworden op: ma 28 aug 2017, 20:39
Contacteer:

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door Ferdinand »

Prachtig verslag om op een regenachtige zaterdagmiddag te lezen!

Je manier van schrijven is erg prettig en de tijd is eigenlijk voorbij gevlogen merk ik nu.

Ik zie uit naar deel 2!

Opmerkelijk trouwens dat de treinreizigers naar SF het laatste stukje met een bus moeten doen. In zo'n grote stad zou je toch wel verwachten dat een spoorviaduct wel uit kan. Maar ja, het blijft Amerika natuurlijk.
Laatst gewijzigd door Ferdinand op za 08 jun 2019, 16:25, 2 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Hainje
Berichten: 12799
Lid geworden op: za 31 aug 2013, 14:40
Locatie: Tilburg

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door Hainje »

@24. Is dat de lokatie die terugkomt in een clip van de Spice Girls?

*leest ondertussen verder*
🍉
ZO6176
Donateur
Berichten: 5977
Lid geworden op: wo 02 dec 2015, 20:20
Locatie: Eindhoven

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door ZO6176 »

Wat een gaaf verslag. Leuk ook die conversaties. Straks deel 2 lezen.
waldo79
Berichten: 7592
Lid geworden op: do 13 mar 2008, 14:00
Locatie: 's-Hertogenbosch

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door waldo79 »

Leest lekker weg *trein*
Gebruikersavatar
isadora
Berichten: 5810
Lid geworden op: zo 13 nov 2011, 14:14

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door isadora »

Fijn gepland, om deze grandioze verslagen in het lange Pinksterweekend te publiceren.
Mikos, je bent een begenadigd schrijver, het leest als een boek. :pos: :pos: :pos:
En de foto's zijn een fraaie mix van trein en omgeving.

Ik ga eerst eens een hap eten, en dan deel 2 nog "even" doorspitten.
I used to think that my life was a tragedy, but now I realise, its a fucking comedy ; )
Durashift
Berichten: 5627
Lid geworden op: za 23 mei 2015, 08:39
Locatie: Rhenen

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door Durashift »

Fijn om te lezen. Goed geschreven. :pos:
umbusko
Donateur
Berichten: 5272
Lid geworden op: zo 28 okt 2018, 16:45
Locatie: Maastricht/Berlin

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door umbusko »

Een prachtig verslag! Dank! :D Binnenkort lees ik ook deel twee.
Ik vond het verhaal hoe je er gaandeweg achterkwam dat die oude mevrouw wat hulp nodig had ook wel mooi. Dan leer je in Nederland dag in dag uit in de trein om dat soort signalen op te pikken, ben je opeens in Amerika "aan het werk". Wel oppassen dat ze je niet om een werkvisum vragen. :mrgreen:
Gebruikersavatar
Mikos
Berichten: 5808
Lid geworden op: wo 26 mar 2008, 19:04
Contacteer:

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door Mikos »

Dank voor uw reacties!
Ferdinand schreef:Opmerkelijk trouwens dat de treinreizigers naar SF het laatste stukje met een bus moeten doen.
Je kunt wel per spoor aan de andere kant van de baai komen, maar dan ben je nog minstens twee uur onderweg. Dan is dit de gemakkelijkste oplossing. Bovendien is er helemaal geen plek aan de andere kant om nog een spoorlijn kwijt te kunnen, want het hele stadsgebied van SF is volgebouwd.
Hainje schreef:@24. Is dat de lokatie die terugkomt in een clip van de Spice Girls?
Kijkend naar je link concludeer ik van wel. Maar er zijn nog veel meer voorbeelden van wat daar gefilmd is; het is een heel populaire plek om een scène te filmen.
Milco
OVNL-beheerder
Berichten: 8579
Lid geworden op: ma 13 jul 2009, 23:07
Locatie: Almere
Contacteer:

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door Milco »

Erg mooi verslag! :D
Payroll Officer bij RGF Staffing The Netherlands.

Website:
http://ov-almere.weebly.com/
Laatste update: 16-03-2024

Youtube:
https://www.youtube.com/ovinalmere1
Laatste update: 10-09-2023

Keolis Almere:
http://ov-almere.weebly.com/keolis-almere.html
Tom024
OVNL-beheerder
Berichten: 3424
Lid geworden op: zo 22 feb 2015, 09:37

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door Tom024 »

Geen wonder dat de treinkaartjes zo duur zijn als er dit soort reisjes van bekostigd worden. (A) Toffe reis en goed verslag, dit zijn van die ervaringen die je de rest van je leven niet meer vergeet.
diederickx
Berichten: 1630
Lid geworden op: vr 02 sep 2016, 22:59

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door diederickx »

De trein rijdt langs de rivier de Hudson langs Albany, waar de vleugeltrein vanuit Boston wordt bijgeplaatst. Een stop van drie kwartier maakt het voor iedereen mogelijk de benen te strekken na de eerste drie uur van de reis. Ik zet mijn GPS aan en zie dat bij een nabij gelegen kerk een Geocache is verstopt. Dat is handig! Wanneer ik die tien minuten later heb gevonden, wandel ik weer terug naar het station. Ik vraag aan Elroy waarom dat combineren hier in ‘the middle of nowhere’ gebeurt. Hij kijkt me even onthutst aan: “Albany is the state capital of the state New York. Kijk maar aan de andere kant van de rivier als we straks vertrokken zijn, dit is nog een beste plaats!” En inderdaad, de twintig huizen die ik aan de stationszijde heb gezien tijdens mijn korte wandeling zijn niets in vergelijking met de stad die aan de andere kant van de rivier ligt.
Elroy was waarschijnlijk des te meer onthutst dat uitgerekend een Nederlander Albany niet kende - voorheen Beverwijck.
78. Het magelomane Emeryville. Treinreizen is in de VS vele malen kleiner dan bij ons, dus deze kleine hal voldoet.
Als je megalomaan bedoelt, begrijp ik niet wat je hier probeert over te brengen.
Gebruikersavatar
Mikos
Berichten: 5808
Lid geworden op: wo 26 mar 2008, 19:04
Contacteer:

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door Mikos »

De enige reden dat Emeryville zo'n "groot" station heeft, is het nabijgelegen San Francisco. Daardoor lijkt het heel wat, maar dat valt toch tegen... Liefst twee lijnen met passagierstreinen stoppen er hier. Dat moet je in een grote stad als Amsterdam proberen, daar zien stations er qua grootte toch echt heel anders uit.
en-es
Berichten: 4399
Lid geworden op: zo 11 dec 2016, 14:11

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door en-es »

Overigens heeft San Francisco ook een (kop)station maar daar komen alleen voorstadstreinen naar/van San Jose.
Gebruikersavatar
Mikos
Berichten: 5808
Lid geworden op: wo 26 mar 2008, 19:04
Contacteer:

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door Mikos »

En foto's daarvan heb ik 7 jaar geleden al eens gemaakt en hier geplaatst. :)

Dat is het alternatief als je met de trein toch naar de andere kant van de baai wilt komen, maar dan moet je dus een groot stuk omrijden.
erka
Berichten: 111
Lid geworden op: ma 11 apr 2016, 21:13
Locatie: Groningen

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door erka »

Mooi reisverslag!

Kleine aanvulling op Penn Station: het oorspronkelijke station was nog mooier dan Central Station. Naast Penn Station staat sinds 1910 het Farley Post Office. Deze gebouwen zijn destijds tegelijk gebouwd. In 1968 is het station gesloopt om plaats te maken voor Madison Square Garden, maar het postkantoor is blijven staan. De laatste jaren zijn delen van de functies van Penn verplaatst naar het postkantoor.

Er zijn plannen om Madison Square Garden weer af te breken en het Penn Station te herbouwen, omdat vrijwel iedereen in NY spijt heeft van de sloop van Penn en omdat the Garden inmiddels ook alweer 50 jaar oud is en niet meer voldoet.
Timon91
Berichten: 871
Lid geworden op: ma 29 jun 2009, 14:24
Locatie: Arnhem

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door Timon91 »

Prachtig, Mikos! Bedankt voor het delen van deze mooie reis! Leuk om eens iets van een treinreis uit de VS te zien, want daar hoor je nooit veel over (iedereen gaat altijd vliegen of rijden). Heb je nog iets gemerkt van het voornemen van Trump om de stekker uit het crosscountry netwerk van Amtrak te halen? Is daar eigenlijk nog sprake van?
Mijn Flickr account.
Gebruikersavatar
Mikos
Berichten: 5808
Lid geworden op: wo 26 mar 2008, 19:04
Contacteer:

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door Mikos »

Klaus, de conducteur die op weg was naar de omgeving van Seattle om daar zijn heil te zoeken, vertelde dat Trump degene is die de restauratie de nek om wil draaien. Dat is een van de dingen waar het bedrijf op wil bezuinigen, tot groot verdriet van het personeel: "De keukens waren wat ons uniek maakte met grote menukaarten en goede gerechten. Het wordt steeds minder, het mag niks meer kosten." Mijn verwijzing naar de magnetronmaaltijden die ik in de Lake Shore Ltd. kreeg bevestigde zijn verhaal: "Bij ons in de trein is er helemaal niks meer te krijgen. Jij kreeg tenminste nog iets."

Aan de andere kant; kun je van je klant, die in dit geval 3 dagen in een trein als de California Zephyr zit, verwachten dat die voor zijn eigen eten gaat zorgen? Onderweg valt er weinig te halen tijdens de korte stationnementen. En uiteindelijk zijn er heel veel mensen die niet willen vliegen, dus die zullen kiezen voor de auto of de trein. Die kun je niet afschepen met de mededeling dat je maar voor jezelf moet zorgen; de auto is zo flexibel dat die bij iedere fastfoodketen kan stoppen (en daar zijn er genoeg van), met de trein lukt je dat niet. Ik denk dat er een minimum aanwezig zal blijven. Maar er valt nog wel wat te bezuinigen als men wil.

En zo zal de trein ook echt wel blijven rijden. Doet Amtrak het niet, dan zal er wel een andere, private partij zijn die er in stapt. Ik zal niet zeggen dat de twee treinen waar ik in heb gezeten compleet volgeboekt waren, maar er zaten meer dan genoeg reizigers in. En dat ruim voor het zomerseizoen, zomaar ergens in april. Ik denk dat er genoeg animo voor is.

Zelf heb ik 899 Dollar betaald voor de reis van New York naar San Francisco; dat zijn dan wel Sleeper Car Cabins (Coach zal een heel stuk goedkoper zijn). Een vliegticket over dezelfde afstand in de andere richting, in Delta Comfort+ (Economy Comfort bij KLM) kostte 270 Dollar, waar nog 30 Dollar voor een koffer bij opgeteld moest worden. Dat is een reis van 5 uur. Als je dat doorrekent, denk ik dat de trein niet eens zo heel gek geprijsd is.

En vrij populair; ik denk dat Trump gek is als hij een basisvoorziening als een trein zou schrappen. Ook de VS zullen ooit onder ogen moeten zien dat ze milieutechnisch ontzettend achterop lopen. En dat de trein een heel milieuvriendelijke manier van transport is.
Gebruikersavatar
trolly
Berichten: 10486
Lid geworden op: vr 02 okt 2015, 20:43

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door trolly »

Onder ons: ik denk dat Trump gek is.
Non oltrepassare la linea gialla

________________________________________________________________________________________________
Gebruikersavatar
isadora
Berichten: 5810
Lid geworden op: zo 13 nov 2011, 14:14

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door isadora »

Hij verklaarde zichzelf ooit als de "greatest infrastructure president in the nation’s history” :X
De enige infrastructuur waar hij zich mee bezig houdt, is een muur.
I used to think that my life was a tragedy, but now I realise, its a fucking comedy ; )
Gebruikersavatar
trolly
Berichten: 10486
Lid geworden op: vr 02 okt 2015, 20:43

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door trolly »

Die muur is het exacte tegendeel van infrastructuur.
Non oltrepassare la linea gialla

________________________________________________________________________________________________
Gebruikersavatar
Meltrain
Donateur
Berichten: 21229
Lid geworden op: wo 12 mar 2008, 21:29
Locatie: Delft

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door Meltrain »

Prachtig verslag! :pos: :D
Wat is (bij Amtrak) het verschil tussen een conducteur en de Car Attendant?
(En er is nog een andere manier om per spoor van Emeryville naar San Francisco te gaan, namelijk de BART. :mrgreen: )
Ik reis ongeveer 3x/week van Dt naar Dvd (of Asdz) en terug.
Gebruikersavatar
Mikos
Berichten: 5808
Lid geworden op: wo 26 mar 2008, 19:04
Contacteer:

Re: Mikos op Reis: USA - Deel 1

Bericht door Mikos »

Maar het dichtstbijzijnde BART-station is niet heel handig geplaatst vanaf Emeryville train station, zeker niet wanneer je met bagage uit de trein komt. Na 17 uur schijnt dat station ook niet het veiligste te zijn in de stad, dus die kun je beter links laten liggen. Bovendien is de aansluitende bus gratis wanneer je een Amtrak ticket hebt. En die haalt je voor de deur van het station op.

De conducteur is degene die de vervoerbewijzen komt controleren en die de echte Chef Trein is. Er is een dag- en een nachtconducteur, die zorgen dat alles ordentelijk verloopt. Evenals het vertrekproces dat in goed overleg met de machinist plaatsvindt. Zij gaan ook naar buiten bij aanrijdingen. De Car Attendant is meer voor persoonlijk comfort; het opmaken van het bed, een drankje op verzoek, een praatje, maar ook het schoonhouden van het rijtuig. Een soort butler, heel oneerbiedig gezegd.
Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten