Na een beetje gepingpong tussen de Mediterraanse kust en Tende ben ik Italië ingedoken en ik ben in deel 1 geëindigd in een dorpje aan de Fréjus-spoorlijn (Turijn - Modane). In dit deel plan diezelfde Fréjus-spoorlijn verder af te leggen en kom onderweg langs de volgende plaatsen:
Exilles, Bardonecchia, 
Modane, Briançon (via en wie de kaart kent kan inschatten dat dit een rare en inefficiënte route is, maar dat leg ik later uit), Serres, Clelles-Mens, Parijs, Le Mans en Albert.Woensdag 12 april, laten roesten is goedkoper dan slopen
137. Wakker worden in een kalm dorp in een dal, met fris weer. Dat is wel de ervaring die ik me altijd inbeeld tijdens zulke reizen. De trui aan en wandelen maar… Zoek de kat.
De hoofdbestemming voor vandaag is Exilles, een bergdorp dat tegen een groot fort aan is gebouwd. Hoewel Exilles aan de Fréjus-spoorlijn ligt, tussen Chiomonte en Salbertrand, stopt hier niks meer (daarover later meer) en sindsdien moet ik het doen met een bus van lijn 286 dat uitgevoerd wordt door Arriva.
Ik ben wat laat van mijn verblijf vertrokken en ik heb een beetje moeten haasten om op tijd aan te komen voor de bus van 09:50, voor een bus die - hoe verrassend - niet heel vaak rijdt (pdf). De volgende bus komt immers pas tegen 13:10… Het treinstation van Bruzolo ligt aan een drukke strada statale en ter hoogte daarvan zou een bushalte moeten zijn waaraan die bussen zouden moeten stoppen, maar zoals wel vaker heb je in deze contreien niet overal een haltebordje. Ik heb tot vijf minuten na geplande vertrektijd aan die weg gewacht, maar ik heb het wachten opgegeven toen er een trein richting Susa aan kwam rijden. Ik heb geen real-time informatie over die bus, dus die bus kan vertraagd zijn, maar ook zomaar opgeheven. Ik heb het wachten een beetje opgegeven en ik bedenk me maar dat ik het best met de trein in de buurt van Exilles kan rijden om daar misschien op een later moment op de één of andere manier nog heen te gaan.
138. Eerste halte na Bruzolo: Bussoleno. De halte erna: Susa, eindpunt. In Bussoleno kun je overstappen op een andere SFM 3 naar Bardonecchia, die niet stopt in Bruzolo (die slaat meerdere haltes onderweg over).
139. De overstap in Bussoleno is iets langer dan een kwartier en tijdens dat kwartier loop ik even uit verveling naar het stationsplein en daar zie ik wat bussen staan. Ik vraag aan een chauffeur of die toevallig naar Oulx toe gaat (het eindpunt van bus 286), maar dat blijkt niet het geval te zijn. Wel zegt de chauffeur dat ik voor die bus aan een andere abri moet staan en terwijl ik aan zo’n andere abri zoek naar een dienstregeling, komt in de verte een blauw gevaarte aanrijden… het blijkt de bus naar Oulx en dus Exilles te zijn, vertraagd met tien minuten.
140. Het is een bus waarvan het raam open kan!
141. Daar is het fort van Exilles in de verte…
142. De bus dropt me aan een halte aan een toegangsweg naar Exilles, langs de weg SS24. Het dorp ligt dieper in het dal, terwijl het verkeer er bovenlangs rijdt.
143. Wat een majestueus bouwwerk is het toch. Stel je eens voor, je komt 500 jaar geleden door dit dal gemarcheerd en je komt dit tegen.
144, 145. Ik klom op het fort aan de graszijde, maar vanaf die kant raak je niet binnen. Bovenaan heb je een goot waar je waarschijnlijk 500 jaar geleden helemaal aan gort beschoten werd door pijlen en weet ik wat.
146. Het dorpje Exilles zelf? Wel, ze hebben de kerstversiering maar laten hangen.
147. De steegjes zijn nooit ver weg…
148. Een beetje goed landelijk dorp of bergdorp heeft een eigen lavoir/lavatoio.
149. Daar in de verte is de Fréjus-spoorlijn te zien.
150. Er is een weg naar de spoorlijn en vanuit het bergdorpje heb je een pad ernaartoe met de naam Sentiero per la Stazione Ferroviaria. Eén van de steegjes die je kunt volgen om op dat pad te komen is de Vicolo della Torre.
151. Meteen word je naar beneden geleid over een pad, begroeid met gras.
152. Onderaan steek je een stroompje over, de Rio Galambra. Aan dat stroompje heb je een klein fonteintje staan met vermoedelijk schoon drinkwater. Aan de overkant kom je de Via alla Stazione tegen en als je die volgt richting een wat groter riviertje, de Dora Riparia, richting het zuiden, moet je een stuk klimmen om op een ander wandelpad terecht te komen die je leidt naar een ander fort: Forte Sapè.
153. Dat andere fort is alleen niet waarvoor ik deze route volg: het laat zich raden. Ik ben op zoek gegaan naar het vroegere treinstation van Exilles, dat je onderweg daar naartoe passeert…
154. Je moet onder een paar viaducten door en dan ben je op de plek waar het station gelegen heeft, of, nou ja, nog steeds ligt, alleen stopt hier simpelweg niks meer.
155. Dit station is in 1999 voor het reizigersverkeer gesloten, waarna het nog een paar jaar dienst had gedaan als halte voor de plaatselijke scouting (die scouting is intussen ook verleden tijd).
156. Waarom dit station gesloten is? Laat dit beeld voor zichzelf spreken. Het station doet sterk denken aan Bagni S. Catarina dat ik vorig jaar in de buurt bij Tarvisio heb bezocht: het ligt te ver weg van de bewoonde wereld, het hoogteverschil is aanzienlijk en omdat het hemelsbreed slechts zes kilometer is tussen Exilles en Chiomonte en nog niet eens vier kilometer tussen Exilles en Salbertrand moest Exilles er wel aan geloven. Op dit beeld is een trein van SFM 3 te zien die onderweg is naar Bardonecchia. Ondanks dat dit station al jaren gesloten is, wordt op diverse plattegronden nog gerept van een ‘Stazione FS’ in Exilles.
157. Uiteraard heb je ook de hogesnelheidstreinen die dit station passeren. Dit is TGV 9241 die met +20 vertrokken is uit Modane, om verder naar Milano Porta Garibaldi te rijden. Ik heb nog een tijd lang gewacht op een latere trein, de FR 9281 naar Milano Centrale, maar die reed met een uur vertraging en ik had geen zin om daardoor mijn bus te moeten missen.
158. Exilles heeft twee bushaltes en ik ga nu de halte opzoeken die meer in de buurt van het eigenlijke dorpje ligt.
159. Een heuse gemarkeerde bushalte!
160. Aan de andere kant gezien, waar je het vage zebrapad hebt dat leidt naar het trappetje dat je naar het dorpje toe brengt. Ik merk het bord op dat in het Piëmontees is geschreven (wat je her en der terugvindt in deze streek).
161. Intussen ben ik weer onderweg met een bus, waar de reiziger geïntroduceerd wordt aan de stopknop.
162. Korte busjes. Ik ben uitgestapt in het naastgelegen dorp Salbertrand.
163. De bloesems staan in bloei…
164. Een bank met een gebreide zitting.
165. Het verhaal van de bergdorpen, hun steegjes, wat je er vinden kunt etc. etc.
166. Tijd voor het treinstation van Salbertrand.
167. Van het ene perron naar het andere? Twee trappetjes af, al kun je ook meteen weer hetzelfde trappetje op om op de plek te komen waar ik nu sta.
168. Een waarderingsfoto voor schone, warme wachtruimtes.
169. De perrons. Vietato attraversare i binari.
170. Hokjes voor de onderdoorgang.
171. Kijk eens aan, een loc in de nieuwe Trenitalia-look.
172. Kanshebber voor de prijs ‘onnodig langste stationsnaam’: Oulx-Sestriere-Cesana-Claviere.
173. Of is het Oulx-Cesana-Claviere-Sestriere? Wie zal het zeggen…
174. Geen geleuter met lange namen: Bardonecchia, eindpunt. Grensstation.
175. Nu kunnen we hier fijn gaan skiën!
176. De dienstregeling. Enkele Frecciarossa’s stoppen hier. TGV’s stoppen hier niet.
177. Extra aandacht gaat naar het velletje papier dat ernaast hangt: bus 902 naar Modane in Frankrijk. Die bus is de enige logische optie om vanaf hier in Modane te komen. Ik neem aan dat niemand van jullie zin heeft om op de dag zelf tegen de 100 euro te betalen voor dat ritje van 16 minuten door de Fréjustunnel. Met de bus kost het maar 3,40 euro, binnen een half uur. Op zondagen rijden de bussen niet. Vroeger reed SFM 3 in het weekend wel verder tot Modane, maar sinds de pandemie uitbrak is die dienst niet meer teruggekomen…
178. De bus vertrekt niet aan de houten abri die je rechts ziet als je dit stationsgebouw uitstapt, maar wel rechts hier in beeld, waar een paar mensen staan te wachten.
179. Het duurt nog wel even voordat de bus komt. Tijd voor een espresso tegen het schappelijke bedrag van 1,20 euro.
180. De bus in kwestie: een wit midibusje.
181. Je krijgt hier een papieren kaartje met een gaatje dat er in geknipt wordt.
182. De rit door de tunnel zelf is niet spannend. Het is immers een tunnel… Wat vóór die tunnel gebeurde, echter, was wel interessant: grenscontrole aan Italiaanse zijde. Zowel Italiaanse als Franse grenspolitie komen de bus in om iedereens identiteitsbewijzen te controleren. De Italiaan heeft natuurlijk een grappig petje op met zo’n wit rond bordje aan een handvat met zo’n rood waarschuwingslicht in het midden. Er worden twee reizigers de bus uit gehaald om niet meer terug te komen. Het blijken statushouders te zijn die hun verblijfsvoorwaarden geschonden hebben, waardoor ze ondervraagd moeten worden. Wij rijden gewoon intussen gewoon verder.
183, 184. Daar ben ik dan in Modane… De bus gaat meteen terug richting Bardonecchia.
185. Diverse autocars komen voorbij aan het gare routière van Modane.
186. Je ziet het hier misschien niet zo goed, maar bovenop de berg op de voorgrond heb je ook een fort zitten… wat ben je nu in een dal zonder fort, immers?
187. Even een kijkje op het station. Hier is een vertrekstaat met enkele regionale treinen, TGV’s en een Frecciarossa.
188. Kijkend richting Chambéry…
189. TER 883382 met bestemming Chambéry-Challes-les-Eaux staat gereed op spoor A te Modane.
190. Niet lang daarna stond deze TGV inOui 9251 al klaar voor de rit richting de Fréjustunnel.
191. Goed gezien, links in het midden in beeld op foto 188: Corail op de TER 883386 met bestemming Chambéry-Challes-les-Eaux.
192. Met een nez cassé in betonlivrei als trekkende kracht.
Wel, mijn oorspronkelijke plan was dat ik vanaf hier via Chambéry, Grenoble en Gap naar Briançon zou gaan rijden, maar het probleem is dat er morgen gestaakt wordt en dan durf ik die lange, dagvullende route niet te doen. Ik heb daarom dat hele plan de prullenbak in gemikt en gekeken of ik vanuit de richting Bardonecchia direct naar Briançon toe kon. Vroeger had je een dagelijks meerdere malen per dag rijdende bus van Zou! tussen Briançon en Oulx, maar sinds december 2021, toen een bus overvallen werd door coronawappies die de bus vervolgens een kwartier lang aan het slopen waren uit protest tegen grenscontroles (de green pass), rijdt die niet meer. De route die vandaag daar nog het dichtst bij in de buurt komt is een ritje met lijn 285 van Oulx naar Claviere, aan de grens met Frankrijk, waarna je een half uur mag lopen richting Montgenèvre in Frankrijk om daar bus 550 te pakken naar Briançon… Wat ik uiteindelijk gedaan heb, is de speciale winterbus nemen die reed tussen Modane en Briançon, via Bardonecchia (zonder halte). Een heuse transitbus dus. Tickets voor deze bus zijn online te kopen via één van de vele sites van de SNCF, maar ook aan boord, hoewel ze aan boord ietsje duurder zijn: 6,00 euro tegenover 6,40 euro. Intussen heeft deze bus het lijnnummer 76 gekregen en rijdt deze schijnbaar nu ook in de zomer… Hoe dan ook: ik moet twee keer de Fréjustunnel door om van Bardonecchia naar Briançon te komen, in plaats van dat ik opstap in Italië. Heel efficiënt.
193. Daar hebben we bus 76 met bestemming Briançon, op het busstation van Modane.
194. Onderweg naar Montgenèvre volgen we een tijdje een bus van lijn 285 die afbuigt naar Cesana. Het weer is intussen ruk geworden. Ik wil me niet eens inbeelden dat ik een half uur zou hebben moeten wandelen van Claviere naar Montgenèvre in de stevige regen.
195. We bereiken de Franse grens en er is sneeuw!
196. We hebben een halte aan het busstation van Montgenèvre, waar op de keerlus een modern kanon staat.
197. Daar beneden ergens, zou Briançon moeten liggen.
198. Haarspeldbocht na haarspeldbocht.
199. Op tijd zijn we aangekomen aan het treinstation van Briançon. De bus stopt ook nog aan de halte Champ de Mars, meer gelegen in het hooggelegen centrum.
200. Niemand is binnen. Er zijn immers ook geen nachttreinen. Hoewel hier faciliteiten voor zo’n nachttrein zijn, kun je niets vinden over enige vertrektijden of wat dan ook.
201. In plaats van een nachttrein heb je de dag erop zogenaamd heel vaak een bus naar Gap. Mind the gap, zeker?
202. Er vertrekken geen treinen meer, maar je kunt ze wel her en der zien staan…
203. Er komt op dat moment nog wel een TER (17361) aangereden vanuit Romans-Bourg-d-Peage…
204. Onderweg naar mijn verblijf zie ik wel de rijtuigen geparkeerd staan van wat prima een nachttrein had kunnen zijn naar Parijs…
205. Ik check in bij het hotel en raak aan de praat met de waardin en wat andere gasten die samen wat zitten te drinken. Een litertje rode wijn verder (waar ik overigens niet voor heb hoeven betalen omdat ik zo goed Frans sprak als Nederlander) moest ik nog aan het avondeten, maar de meeste restaurants hier gaan om 21:00 dicht en het was al tegen 20:00. Er werd wat rondgebeld of er nog iemand een eenzame Hollander wilde ontvangen en ik kon bij een plaatselijke pizzeria terecht (Ristorante Pizzeria Capricciosa). Ik kom daar aan, nog overpeinzend wat ik zou willen bestellen en voor mijn neus wordt er een doos met daarin pizza frutti di mare gegeven aan een klant. Ik merk op: mag ik er precies zoeen? Waarop de klant voor wie die pizza eigenlijk bedoeld was zegt: o neem jij die pizza maar dan. Tot zover de snelste pizzabestelling ooit. Wat een ervaring, je had er bij moeten zijn etc. etc.
Donderdag 13 april, staakdag
Ik keek eens bij de vertrektijden en de meerderheid van de autocars en treinen viel uit in Briançon. Ik heb eigenlijk vergeten dat ook na te gaan bij stations als Gap, Veynes-Devoluy, Grenoble en Chambéry-Challes-les-Eaux, maar… ach, daar zal het wel niet anders zijn geweest. Hoe dan ook: vandaag heb ik een wandeldag voorzien door Briançon. Aan het einde van de dag moet ik op de één of andere manier wel in L'Argentière-la-Bessée zien te raken, maar dat is een zorg voor later…
206. De dag begint met een ontbijt, zon en een stadsbus. Die stadsbus heb ik niet genomen, maar het valt me ten eerste op dat die bussen rijden op een dag als deze en ten tweede dat ze nog best frequent rijden hier, zelfs in de avond, zelfs in het weekend. Helemaal niet verkeerd!
207. Briançon is een veelzijdig stadje, met verschillende uithoeken. Dit is nog laaggelegen, in de burut bij het station. Place de l’Église met verderop de rue Saint-Roch.
208. Onverharde paden. Of, nouja, stenen zijn hard en je schoenen moeten er maar tegen kunnen.
209. Ik moest eens goed kijken: ja, daar ga ik naartoe wandelen. Het Fort du Randouillet.
210. Dan ben ik al uit dat dal daar geklommen, waar je die rijtuigen van de niet-rijdende Intercités de Nuit nog ziet staan!
211. Het is even zoeken naar het pad dat naar boven leidt, maar na een poortje te hebben gevonden in dit fort kon ik makkelijk boven raken.
212. Bomen, stenen, klimmen.
213. De ene dag sta je aan de Middellandse Zee in de warmte en de andere dag sta je in de sneeuw. Zo hard kan het gaan hier.
214, 215. Het Fort des 3 Têtes. Poah! Achter die berg waar dit fort op staat, ligt (buiten beeld) de Vauban-vesting van Briançon.
216. Eenmaal boven krijg je eigenlijk niet veel te zien van het fort: het is niet toegankelijk voor het publiek, maar je krijgt wel wat inkijkjes…
Dan moet je weer naar beneden toe, over de onverharde paden, langs de vele bossen, langs nog meer forten, zoals het Fort Dauphin, die evenmin toegankelijk zijn omdat ze militair domein zijn.
217. Na een flink stuk omlopen is daar dan de vesting van Briançon, hooggelegen, dus na het afdalen kon ik weer fijn gaan klimmen in de warmte.
218. Een echt grote vesting is er een met toegangspoorten en ophaalbruggen.
219. De beschrijving kun je hier wel inbeelden denk ik, als je de vorige post gelezen hebt.
220. Lunch bij Le Gavroche, vlak voor sluitingstijd in de middag. Een tartiflette met reblochon-kaas (een beetje vergelijkbaar met maro(i)lles) en een salade dat wat weg had van pindakaas qua smaak. Het was op dat moment dat het begon met sneeuwen. Ik heb me een klein digestiefje (génépi, niet te verwarren met genièvre, wat wij jenever zouden noemen) gepermitteerd van een zekere smaak die ik me zo boven kan halen, maar de ingrediënten zijn me ontschoten.
221, 222. Struinen door de vesting.
223. Poging tot brede foto om iets van de omvang van deze vesting te laten zien.
224. Tijd om met de bus weer naar beneden te gaan. Voordat stadsbus 1 aan kwam rijden, had bus 76 nog een tussenstop onderweg naar Montgenèvre en Modane. Juist, da’s de bus die ik genomen heb om hier te komen en op deze stakingsdag rijden deze ook gewoon. Deze rijden ook los van SNCF, want het is SNCF dat staakt en die streekbussen gelukkig eens niet.
Onderweg naar het treinstation komen we in een stoet van stakers terecht waardoor we heel lang stapvoets rijden. Er is blijkbaar een manifestatie geweest hier in Briançon, want ik zie veel mensen met bordjes en rode vlaggetjes en sjaaltjes. Vlak voor het treinstation wordt de stadsbus nog even gevuld met schoolkinderen en dan ben ik eindelijk op het treinstation. Op tijd voor een autocar richting L’Argentière en Gap, maar ik krijg te horen dat de bus uitvalt. Staking. En de volgende bus dan? “Die rijdt gegarandeerd.” Dat neem ik dan maar aan…
225. Na een uurtje waarin ik de tijd probeer vol te maken door nog wat te wandelen in de buurt staat er inderdaad een bus die naar Gap toe gaat. De bus vult zich met demonstranten, want tja, deze bus rijdt zeker omdat die demonstranten ook naar huis toe moeten? Wel, ik doe wel alsof ik één van hen ben, maar dan met een Interrail-pass, waardoor ik een bonnetje krijg ter bevestiging van mijn rit, voor 0,00 euro.
226. L’Argentière-la-Bessée, ik heb de overtocht overleefd op stakingsdag, zonder taxi’s!
227. Een vlug kijkje op het treinstation dan, dat L’Argentière-les-Écrins heet, waar de bushalte praktisch ‘naast’ ligt (de bus rijdt niet naar het station toe, maar die bushalte ligt ter hoogte van de provinciale weg die een straat verderop ligt).
228. Duidelijk wel, dat er gestaakt wordt.
229. Er komt zowaar een trein aan, maar die zal geen dienst hebben vanaf Briançon… slechts naar Briançon toe.
230. Een oud treincompositiebord voor een zekere nachttrein.
231. Ik wandel nog wat rond, steek de rivier de Durance een paar keer over en dan is het weer welletjes geweest.
Vrijdag 14 april, terug naar Parijs met wel/niet een omweg
232. De volgende dag, na een espresso voor ontbijt, rijden de treinen weer als normaal en het is tijd voor een primeur voor mij: een ‘aspirateur’ komt aangereden om de TER 17435, een ellenlange rit tot helemaal in Marseille Saint-Charles, te verzekeren. Ik vind het maar rare dingen.
233. We rijden heel langzaam op deze route, maar des te langer kunnen we ons vergapen aan het landschap.
234. Waar we zijn? Daar moeten we even voor naar de deur toe.
235. Serres, vanaf het spoor gezien.
236. In Serres verlaat ik de trein. Hier kruisen twee treinen elkaar. De andere gaat als TER 17402 naar Briançon toe.
237. Stationsgebouw van Serres.
De trein legt de route Briançon - Gap - Veynes-Devoluy - Serres - Sisteron - Marseille af en slechts in Gap en Veynes-Devoluy heb ik een mogelijkheid om over te stappen op een trein naar Grenoble, maar ik zocht stiekem naar een alternatief voor die overstap van langer dan twee uur omdat beide oorden me niet zo veel deden op de foto’s. Serres vond ik al wat interessanter, maar per trein zou ik eraan zijn voor de moeite. Het werd pas interessant toen ik zag dat er een expressbus vanuit Serres naar Grenoble toe reed op een voor mij interessant tijdstip. Ik heb de trein maar gelaten voor wat het is en de bus genomen in Serres, aan de plaatselijke VVV, maar niet voordat ik eens een wandelingetje gedaan had daar.
238. In Serres tref ik een heer aan die me vraagt of ik kan vinden wat ik zoek. We krijgen een gesprek omdat het duidelijk is/wordt dat ik niet van hier ben en ook dat we beiden meerdere talen spreken. De heer spreekt zowaar een woordje Nederlands omdat hij voor zijn bedrijf contact heeft met Vlaamse en Nederlandse klanten. Het gesprek gaat een tijdje over meertaligheid, maar zodra ik over mijn plannen hier begin met de busrit die ik voor ogen heb krijgt het gesprek een verrassende wending. Ik probeer me in het Frans uit te drukken dat de bus niet al te druk is middels j’espère que je peux assoyer [sic] en daarop nodigt de heer mij bij hem thuis uit (een aantal deuren verderop van waar we stonden te praten), gebood me vriendelijk aan een tafel te zitten en hij begon het werkwoord s’assoir te vervoegen. Het was daarbij wel handig dat we beiden Duits konden, zodat het geval met s’ meteen duidelijk was, maar heu, da’s hoe je een taal leert op vakantie zeker: gewoon fouten blijven maken totdat iemand je corrigeert. Ik was hier ook wat verward met essayer (proberen), wat resulteerde in nog wat meer uitleg. De correcte zin werd zodoende: j’espère que je vais pouvoir m’assoir (vrij vertaald: ik hoop dat ik zal kunnen zitten, want dat verhaal met “ik zet mij neer” gebruiken we niet in het Nederland-Nederlands, wij hebben hooguit plaatsnemen comme ça). Dit soort dingen maken vakanties leuk!
239. Na nog een kleine verzuchting over het incorrect gebruik van je m’excuse “door de jeugd, bij wie dat populair is geworden, net als dat eeuwige ge-ouais in plaats van gewoon oui” (de zin zou strict genomen refereren naar “ik bied mijn verontschuldigingen aan namens iedereen”, in plaats van dat het mij persoonlijk zou spijten) vervolg ik mijn weg door het stadje. In de straatjes zijn her en der wat informatieve borden en kunstwerkjes over de plaatselijke geschiedenis te vinden.
240. Het hooggelegen deel van Serres waar die oude kern is is erg rustig. Aan de kant van de rivier de Buech was het toch wel drukker met vooral campeerders, fietsers en dergelijke.
241. Met wat vertraging komt bus 51 aangereden met bestemming Grenoble en 10 euro nog wat lichter rij ik over de weg richting Grenoble. Onderweg passeren we een enkele walvis die als TER 85605 richting Veynes-Devoluy/Gap rijdt.
242. Ik verlaat de bus niet in Grenoble maar één halte ervoor…
243. …Clelles-Mens. Dat kan maar één beweegreden hebben:
244. De klassieker reproduceren: een walvis platen op station Clelles-Mens met de Mont Aiguille op de achtergrond. Sterker: het waren twéé walvissen…
245. Net als bij Salbertrand, een kleine waarderingsfoto voor schone, warme wachtruimtes. Bemand zelfs nog. net als Salbertrand, moet ik erbij zeggen.
246. Clelles-Mens verlaat ik met een enkele, andere, walvis. Dit enkele stel is veel te weinig en de trein was dan ook vol met fietsen en staande reizigers.
247. Maximaal twee fietsen. Haha, grapjassen. Ik kon op een klapstoeltje terecht, maar ik zat eigenlijk aan de ongunstige linkerkant.
248. Desondanks aan bergen nog steeds geen gebrek onderweg.
Eenmaal in Grenoble had ik als plan om per TER naar Chambéry te gaan en daarna, na een uur of twee, naar Modane, om op een TGV te springen naar Parijs, omdat mijn oorspronkelijk gemaakte reservering voor die trein uitging van een reis vanaf Modane naar Parijs. Ik kon daar nog op tijd aankomen, maar drie praktische problemen: dan doe ik de spoorlijn Chambéry - Modane twee keer, dan kom ik opnieuw in Modane (waar ik overigens bijna aangereden werd door een idioot die het gas nog eens indrukte in plaats van de rem terwijl ik op een zebrapad liep) en dan kom ik ook nog eens pas tegen twaalf uur ‘s nachts aan in Parijs (waarop ik nog een half uur naar mijn verblijf kon gaan lopen). Ik had daar niet zo veel zin meer in, dus heb ik in de tien minuten die ik had tot de eerstvolgende TGV naar Parijs vertrok nog een reservering uit de kaartautomaat getrokken voor precies die eerstvolgende TGV, zodat ik mooi rond etenstijd in Parijs zou zijn.
249. In Parijs, op het Gare de Lyon, wat een tamelijk grote bouwput was, was het begonnen met regenen. Over die bouwput: als je naar dat overprijsde bar/restaurant Le Train Bleu toe wilt, dat uitzicht is de komende tijd foetsie met alle stellages en dergelijke.
250. Van Gare de Lyon naar Austerlitz. Er komen een aantal bussen voorbij op de Pont Charles de Gaulle.
251. Op een andere brug, de Pont de Bercy, heb je dan weer metro’s…
252. Etenstijd dan bij Chez Lili et Marcel, bij metrostation Quai de la Gare. Tijdens het wachten maar even de snob uithangen en een boek openslaan in plaats van naar een telefoon te kijken. ‘t Is alsof je in Parijs bent en je dan je dan wat meer naar etiquettes moet buigen of zo.
253. Een stevige maaltijd volgde en zo kon ik de wandeling naar het hotel, net buiten de stadsgrenzen van Parijs met een gerust gevoel aanzetten.
Zaterdag 15 april, het brandalarm
Het is vier uur in de nacht en het fokking brandalarm gaat af in het hotel. Ik weet natuurlijk niet wat er aan de hand is, dus ik loop in half-pyjama met het hoogstnodige naar beneden toe (herinnering aan het feit dat je bij een brand de lift niet gebruikt) en eenmaal beneden weet ik hoe laat het is. Iemand heeft z’n croissant weer te lang in het toastapparaat laten liggen of zo en dat vonden de detectoren reden genoeg om helemaal op tilt te slaan. Wel, nu ik toch beneden sta, kan ik net zo goed gaan ontbijten en bij terugkomst ga ik toch nog maar even wat langer tukken. Het maakt uiteindelijk toch niets meer uit, want mijn dag is op dat moment al geruïneerd en mijn humeur zou niet beter worden.
Ik ben naar Chartres en Le Mans gegaan in een nieuwer type dubbeldekker met vaag uitgelijnde, harde stoeltjes en om daarin te gaan slapen… dat is niet te doen. Le Mans is voor mij interessant omdat het de thuisbasis is van een circuit waar ieder jaar een autosportklassieker plaatsvindt (de 24 uur van Le Mans), maar ik had geen energie en fut om daar heen te gaan, mede omdat ik anders te laat zou aankomen bij mijn verblijf in Amiens. Voor die tocht naar Le Mans had ik al een vroegere trein naar Le Mans gemist omdat Maps heel andere vertrektijden toonde dan in werkelijkheid waren, waardoor ik een belangrijke RER misde en zo dus ook een eens per twee uur rijdende TER. Alsof alles al niet kut genoeg was. Terwijl ik dit typ ervaar ik bijna hetzelfde zure gevoel als wat ik op die dag had…
254. Hier heb je dat grafjoekel van een dubbeldekker te Paris Montparnasse.
255. Het station van Chartres heeft nog een zekere moeite gedaan om er flink uit te zien.
256. De stad Chartres heeft dan weer moeite gedaan om er hip uit te zien. Een hashtag fotoplek is dan wel verplicht. Ik kreeg de tip om hier naartoe te gaan, met het idee dat veel toeristen hier ook naartoe gaan als ze niks beters weten in de omgeving van Parijs, dus dan zou het niet verkeerd zijn. Zeker niet als je je bedenkt dat hier ieder uur een TER komt. Het was ook zeker niet verkeerd en als ik hier een litertje sinaasappelsap kan scoren om mijn “ochtendkater” enigszins weg te drinken, dan kom ik hier graag. Helaas kwam de kater terug in de trein naar Le Mans…
257. Ik krijg RER-gevoelens bij dit TER ‘Region Centre’ uiterlijk.
258. Le Mans dan. Er is een oude, vrij kleine, kern die ik wel even door wilde wandelen…
259. …met bruine trams. Interessante kleurkeuze wel.
260 - 263. Ik spoel even door naar Parijs. Vanaf Montparnasse kan ik het in me opbrengen om te gaan wandelen naar de Eifeltoren en omdat het intussen zes uur in de avond is geworden zijn de meeste toeristen teruggekeerd naar hun hotels om om te kleden, of direct in de restaurants gedoken, waardoor je een stad aantreft die er zeer rustig bij ligt… Het is op dat moment dat de echte Parijzenaar tevoorschijn komen om de stad weer voor heel even te claimen tijdens hun rondje joggen of wandelen met de kinderwagen bijvoorbeeld.
Om in Amiens te komen, moet ik naar Paris Gare du Nord en ik kan daar komen met lijn 8 vanaf de halte Concorde met overstap te Strasbourg-Saint-Denis op lijn 4, maar hoewel het eerste segment nog wel lukte, ging de metro op lijn 4 maar niet weg en vanaf het moment dat drie vierde van de reizigers na een vage omroep uitstapt, weet je, ondanks dat je niks verstaat van die omroep, dat het mis is. Ik weet ook dan dat ik beter kan gaan lopen naar Gare du Nord, wat ongeveer twintig tot dertig minuten in beslag zal gaan nemen. Ik moet me een weg wurmen door een deel van Parijs die héél anders is dan dat tussen Montparnasse en de Eifeltoren, qua drukte en bevolkingssamenstelling en eens ik de urine ruik en de daklozen zie weet ik dat ik het Gare du Nord bereikt heb. Nog op tijd om TER 16372 te halen; de laatste trein naar Boulogne.
264. Het licht valt wel op een mooie manier binnen in Gare du Nord.
265. We komen op tijd aan in Amiens, maar je zal je moeten haasten om de laatste trein naar Lille Flandres te halen. Na kwart voor negen rijdt hier in elk geval niks meer. Gelukkig hoef ik die trein niet te hebben.
Zondag 16 april, afsluiting
266. Als laatste bestemming heb ik mezelf nog zo ver gekregen om een bezoekje te brengen aan Albert, een stadje dat tussen Amiens en Arras ligt.
267. Voor het stationsgebouw zou je er op zichzelf wel al willen komen, ware het niet dat op zondag eens per twee uur een trein rijdt.
268. Tijdens het lange wachten kun je in elk geval het vliegtuig (!) dat binnen in de stationshal opgehangen is (!!) bewonderen. Dit vliegtuig is het eerste model van Henry Potez, de stichter van wat indertijd de belangrijkste vliegtuigbouwer van Frankrijk was. Die vliegtuigbouwer is vandaag de dag beter bekend als Airbus. Nog steeds heeft Airbus hier in Albert een fabriek, voor het assembleren van de cockpits.
269. Albert is tijdens de Eerste Wereldoorlog het middenpunt van een belangrijke veldslag, waardoor de stad grotendeels is verwoest. Nu ziet het er mooi en netjes heropgebouwd uit.
270. Precies om meer van die geschiedenis (de Slag aan de Somme) te weten te komen heb ik hier het plaatselijke Musée Somme 1916 bezocht, wat gelegen is in een schuilkelder die wel pas na WOI is aangelegd.
271. Tijdens de veldslag is Albert dus flink gebombardeerd geweest en de Notre-Dame-basiliek is daarbij niet ontzien. Op de top van die basiliek is een beeld van de maagd Maria die het kindeke Jezus omhooghoudt, maar door dat geweld is die toren ontwricht geraakt en is het beeld losgekomen van zijn basis. Door de manier waarop het gebouwd is, viel het beeld niet meteen te pletter, maar bungelde het een lange, lange tijd aan die top en men dacht erbij dat eens dat beeld eindelijk eens naar beneden lazert, dat dan de oorlog voorbij zou zijn. Die theorie klopte wel min of meer, omdat niet lang na het vallen ervan, of na het ingaan van de wapenstilstand, het beeld inderdaad naar de grond tuimelde. Vandaag de dag is het beeld weer terug op z’n plek, in het goud.
272. Albert wordt jaarlijks door veel Britten, Australiërs en Nieuw-Zeelanders bezocht omdat het vooral soldaten uit de Commonwealth waren die hier gevochten hebben en in deze wijde omtrek heb je veel oorlogsmonumenten en andere plekken die herinneren aan het enorme geweld dat hier heeft plaatsgevonden. Als ik een fiets gehad zou hebben, met wat energie, zou ik hier nog wat rondgereden hebben, maar met een backpack op mijn rug en in mijn hoofd het idee dat het zondag is en ik een beetje bijtijds thuis wil zijn, besluit ik om na het bezoek aan het museum naar huis toe te rijden.
Tijdens de thuisrit kom ik na vertrek uit Lille een bekende tegen die ik van hier of van Twitter ken, die toevallig ook in Lille was. De wereld is klein, de kans is heel groot soms dat je elkaar uit het niets treft in den vreemde.
273. In Nederland ontdek ik dat het treinverkeer tussen Den Haag en Leiden nog steeds gestremd is na een ongeluk en dat er werkzaamheden zijn tussen Amsterdam en Haarlem. Ik heb geen trek in matig aansluitende treinvervangende bussen, dus opteer maar eens voor een ritje met lijn 300 van Schiphol naar Haarlem. Lijn 300 is er wanneer je ‘t nodig hebt, terwijl je het anders niet echt wil gebruiken… zolang die bus niet doorgetrokken is naar Zandvoort zal die ook niet veel meer relevanter worden eigenlijk.
De reis naar de Alpen is ten einde gekomen. Een reis waarin uiteindelijk niks scheef is gelopen, waarin het weer grotendeels goed is gebleven, waarbij er genoeg gebeurd is… een geslaagde tocht! Het mooie: het is nog niet de laatste van dit jaar. Ik maak nog tenminste twee keer een reis van tenminste een week. Totdat ik daar wat over heb geschreven zeg ik alvast: dank voor het lezen, hopelijk heeft het bevallen en wie weet inspireert het iemand om die kant op te gaan.
Een volgende post waarin ik met de boot naar Kristiansand in Noorwegen toe ga om vervolgens via Bergen naar Oslo te reizen vind je hier.
Geweldige twee delen weer, ik wil nu ook weer die kant op.