Deel 2: Praha > Wien
Welkom bij het laatste deel van het drieluik over mijn eerste Interrail ooit! Hoewel ik met deze reis al een behoorlijk lijstje aan primeurs heb verzameld, gaat dit in het slotdeel gewoon verder. Dit deel behandelt de terugreis naar Dordrecht, waarbij we nog één stop maken voor accommodatie, die vooral dient als uitvalsbasis om het land te verkennen waarin deze stop ligt. We reizen weer een flinke afstand naar het westen naar Basel.
Basel is in omvang ongeveer net zo groot als Breda, en daarmee niet heel voor de hand liggend om de bijna drie dagen tot de daadwerkelijke terugreis te vullen. We doen daarom nog enkele dagtrips binnen de kaders van onze Interrail.
Woensdag 30 augustus, Dag 8
Opnieuw staan we bijtijds op voor de voorlaatste reisdag van A naar B. Om 9:21 vertrekt onze Railjet voor de acht uur durende reis naar Zürich. We willen daarom om 8:45 op het station staan, zodat we nog rustig kunnen ontbijten. We maken voor de laatste keer gebruik van ons metrokaartje en kiezen dit keer dus niet voor een veertig minuten lange strooptocht door Weense buitenwijken. De metrorit loopt met bagage en een overstap op station Karlsplatz best voorspoedig. Het is bij het Hauptbahnhof vanaf onze kant van het perron alleen even zoeken hoe we vanuit het metrostation in de hal komen, maar heel veel tijd verliezen we niet omdat de bewegwijzering in de Weense metro overal goed duidelijk is.
Na het ontbijt zoeken we onze Railjet op, en hij staat al netjes klaar. RJX 162 komt uit Budapest en staat in Wien twintig minuten stil. De trein bestaat uit twee stammen, waarvan de achterste in Innsbruck achter zal blijven en zelfs een eigen treinnummer heeft. Hoewel ik niet zelf stoelen heb kunnen kiezen, krijgen wij de qua uitzicht mooiste kant, maar op een gedeelte van de route is dat enigszins geluk geweest (hierover later in het verslag meer).
RJX 162 zet zich stipt op tijd in beweging. Het vertrek wordt enigszins ontsierd door een zakdoekjeslegger in ons rijtuig, maar de conducteurs hebben deze nog voordat we de stad uit zijn al in de kraag gevat en in Wien Meidling is de bedelaar afgezet. Daar kan NS zowel qua zichtbaarheid van het personeel als qua handelen richting overlastgevers in de trein een hoop van de ÖBB leren.
Het eerste stuk gaat tegen mijn verwachting in erg rap naar Sankt Pölten en Linz, maar de hogesnelheidslijn bevat veel en lange tunnels. Vlak na Sankt Pölten laten de landschappen die ik van Oostenrijk ken zich langzamerhand zien:
De eerste helft gaat ondanks een klein beetje oponthoud bij de Wallersee in de buurt van Salzburg enorm voorspoedig. Het is overigens beslist geen straf om naast de Wallersee stil te staan:
In een ruime drie uur zitten we al halverwege de hemelsbrede afstand tussen Wien en Zürich, maar is de vertraging al naar bijna tien minuten opgelopen. We verlaten de stad met evenzoveel vertraging en we hebben vanaf onze zitplaats eersterangs zicht op de Festung Hohensalzburg, die boven de stad uittorent:
De Railjets tussen Wenen en het westen van Oostenrijk zijn in de praktijk geen binnenlandse treinen. Naast de tweeuurlijkse verbinding tussen Wien en Zürich rijdt ook de andere helft van de treinen, die naar Bregenz, korte tijd in het buitenland. Hoewel we er niet planmatig stoppen, rijden alle Railjets tussen Salzburg en Innsbruck via Duitsland. Het uitzicht onderweg kondigt al aan dat dit landschappelijk de mooiste reisdag wordt, hoewel de bergen verder westelijk nog hoger zullen worden:
In Tirol duiken we na Kufstein nog een stuk HSL-spoor op, dat vol zit met tunnels. Alle foto's die ik vanuit de trein schiet binnen deze deelstaat zijn dan ook genomen voor Kufstein en na Innsbruck. Aan de overkant van het gangpad zitten vanaf Innsbruck een paar jongeren die totaal geen oog hebben voor het landschap, maar wel voor hun telefoons. Gezien de uitzichten onderweg vind ik dat wel zonde. Dit soort landschappen wil je ook als local toch niet missen
?
De laatste stop voor het spectaculairste deel van de reis aanvangt is Landeck. Het dorpje ligt in een schitterend dal. Je kan echter ook wel merken dat het water in de beken hoger dan gebruikelijk staan na het noodweer van de dagen ervoor. Gelukkig zien we nergens echt grote schade:
We bedwingen met een vertraging van ongeveer een kwartiertje de Arlbergspoorlijn. Bij tijd en wijle zijn de uitzichten echt spectaculair en we slingeren voor het gevoel dwars door de middle of nowhere omhoog. Een foto vanaf de Trisannabrücke heeft mijn selectie helaas niet gehaald, maar aan de kant van Vorarlberg zijn de uitzichten over het Klostertal ook niet verkeerd:
We bereiken Bludenz met een vertraging van een klein kwartier. Doordat de hele Arlbergspoorlijn op 70 km/h begrensd is het inlopen van vertraging niet makkelijk. Met mijn kennis van het Nahverkehr in Vorarlberg weet ik dat we dan achter de stoptrein S1 naar Bregenz aan mogen sukkelen tot Feldkirch, waardoor de vertraging nog verder oploopt.
Bij vertrek uit Feldkirch is de vertraging meer dan twintig minuten en onderweg staan we ook nog stil in het Liechtensteinse Nendeln. Ik ben de stilstand overigens dankbaar, want op deze manier heb ik bewijs verzameld dat ik in het dwergstaatje geweest ben in de vorm van een SMS van de KPN. 
De volgende en laatste lange stop is in het Zwitserse Buchs SG. We hadden ons met onze vertraging tot een waar monster voor de Zwitserse punctualiteit ontpopt. We maken hier kop en vervolgens onze reis naar het westen door Zwitserland, waarmee ik mij voor het eerst in mijn leven buiten de Europese Unie bevind. Het reliëf verandert weinig en blijft zodoende schitterend om te zien:
Onderweg spieken ik en mijn reisgenoot alvast een beetje hoe het verdere verloop van de reis is, omdat de reisinformatie in de Railjet niet over een landkaart beschikt. We vermoeden dat we in Sargans weer kop moeten maken en dan komen we aan de verkeerde kant van de trein te zitten voor het mooiste uitzicht. Er is echter geen sprake van kopmaken, omdat we een of ander niet bekend boogje gebruiken. Zodoende zitten we aan de juiste kant voor de Walensee en Zürichsee. Met name de Walensee is goed zichtbaar:
In Zwitserland worden we op deze trein voor de tweede keer gecontroleerd, want de Oostenrijkers hebben zich eerder op de dag uiteindelijk niet door de zakdoekjeslegger laten afleiden. De tweede controleronde wordt gelopen door uiterst vriendelijk personeel van de Zwitserse SBB. Het is vanaf de kaartcontrole nog maar een klein stukje naar Zürich, dat we met veertig minuten vertraging bereiken:
In de hal fotografeer ik naast onze trein ook nog een aantal klaarstaande binnenlandse treinen, zoals deze stoere FLIRT van de Südostbahn:
Het is overigens een kabaal van jewelste in de stationshal. We zien al wel spandoeken, maar we besluiten eerst iets te eten te zoeken in de kelder en kijken daarna waar het vandaan komt. We halen pizza die voor Zwitserse begrippen goedkoop is, maar voor een afhaalmaaltijd wel erg prijzig is.
De herrie in de stationshal is ook in de kelder enigszins te horen. Als we het evenement nader bekijken zien we dat de hal een mierennest is waarin een atletiekwedstrijd plaatsvindt. Als onderdeel van de Weltklasse Zürich is er een wedstrijd polsstokhoogspringen voor vrouwen in de atletiekpiste. We juichen ongeveer een half uurtje mee. Buiten de tribune zijn er onbeperkt staanplaatsen beschikbaar voor 0,00 CHF:
Op het moment dat wij genoeg gezien hebben van het polsstokhoogspringen, waarvan het goud uiteindelijk in Australische handen is gekomen, zoeken wij een trein naar Basel op. We kunnen met een klaarstaande Nightjet die zoals het lijkt ook open staat voor binnenlands verkeer, maar we gaan met een Zwitserse IR. Onze trein bestaat uit een Re 460 en een stam rijtuigen type EW IV:
Binnenin is het een feest der herkenning, omdat ons rijtuig ouderwetse bankjes heeft die mij doen denken aan de NPZ-treinstellen die tot 2019 bij de Montafonerbahn reden. Het is wat mij betreft zelfs de trein met het meeste zitcomfort tot dan toe.
Met de IR zijn we uiteindelijk om 20:15 in Basel SBB, waar wij in de stationshal al een aankondiging zien van een van de laatste geplande dagtrips tijdens deze reis:
We lopen daarna naar het hotel en krijgen daar een vriendelijke ontvangst van de twee receptionisten. Er is zelfs tijd en gelegenheid voor een lolletje met de twee dames, waarmee de Ibis budget qua vriendelijkheid van het personeel de andere hotels met kop en schouders overstijgt. We settelen op de kamer en sluiten een dag vol interessante ervaringen af.
Donderdag 31 augustus, Dag 9
Ook bij deze Ibis geldt dat het ontbijt niet inclusief is bij de op booking.com gegeven kamerprijs. We vinden echter wel een prima bakkerijtje aan de rand van de Altstadt en deze is ook op loopafstand van het hotel om een dagje in Basel af te trappen. Onderweg zie ik een MAN New Lion's City niksen in een zijstraatje:
De bakkerij van Sütter Begg is een gezellig tentje met uiterst vriendelijk en gezellig personeel aan het roer. We kunnen er kortom lekker relaxed en sfeervol zitten. Het ontbijt smaakt ons goed en we kunnen er voorlopig even op vooruit. Het weer werkt ondanks dat het droog is helaas niet mee, maar Basel ziet er op het eerste gezicht goed uit om ons een dagje te vermaken:
We beginnen met de oversteek van Kleinbasel naar Basel over de Mittlere Brücke, en daarbij komt ook het nodige OV tegemoet:
We lopen na de brug omhoog richting de Münster, die als wij daar aankomen precies opent. De straatjes zijn vrij stilletjes, maar wel erg leuk om doorheen te kuieren:
Bij de Münster is er een uitzichtpunt over de Rhein en de Wettsteinbrücke, een van de bruggen voor het autoverkeer:
Daarna lopen we door naar de Markt. Hier komen vrijwel alle trams samen, waardoor het vrij druk kan zijn, zeker in combinatie met een daadwerkelijke markt deze donderdag:
Ook aan de andere zijde van het plein liggen interessante straatjes, waarbij deze stadspoort, de Spalentor het einde van het stadscentrum aankondigt. De trams van lijn 3 rijden er niet door, maar omheen:
Basel heeft een tramsysteem dat het toelaat om tijdens je dienst als bestuurder in drie landen te rijden. Lijn 3 rijdt naar het Franse Saint-Louis. Lijn 8 heeft ritten naar Weil am Rhein in Duitsland. Onderstaande tram rijdt bijvoorbeeld naar Frankrijk:
We lopen vanaf de poort uiteraard weer enigszins terug, want echt interessant zijn de buitenwijken van Basel niet in tegenstelling tot het centrum:
De lunch halen we bij een slager op de weekmarkt, en daarna maken we een wandeling naar het symbolische drielandenpunt tussen Zwitserland, Frankrijk en Duitsland. Eerst steken we de Mittlere Brücke nogmaals over:
Het drielandenpunt stelt weinig voor, want het ligt met drie kwartier loopafstand vanaf de Marktplatz gigantisch excentrisch ten opzichte van de rest van de stad in het havengebied. Omdat het officiële drielandenpunt in de Rhein ligt, kan je eigenlijk ook niet zeggen dat je in een van de aangrenzende landen bent geweest. Frankrijk en Duitsland zijn beiden een stukje zwemmen
. We hebben gelukkig een BaselCard op zak die je gratis OV geeft gedurende je verblijf in een van de accommodaties in de stad. Met de BaselCard zou je ook een kabelbaan in de buurt van bepaalde watervallen kunnen nemen, maar die ligt een heel eind buiten de stad en zodoende ook de dekking van het OV dat binnen de geldigheid ervan valt. We doen nog een kopje thee bij het bakkerijtje waar we ontbeten hebben en lopen terug richting het station om de Markthalle eens te verkennen qua aanbod van avondeten. Onderweg gaan nog wat trams op de foto:
Ondanks dat we een BaselCard op zak hebben die je voor half geld toegang geeft tot musea, slaan we alles over, deels om herhaling te voorkomen, deels omdat de onderwerpen niet interessant zijn. De geldigheid van de kaart maakt het ook niet interessant om een rondje te maken met de tram, want de uitlopers in het buitenland vallen erbuiten. De lichte verveling maakt dat het enigszins lang duurt voor het richting etenstijd gaat. We kijken eventjes rond op station SBB om de tijd tot dan te overbruggen, want daar komt genoeg interessant OV langs zo aan het begin van de avondspits. De combinatie van ouder en nieuw materieel in Zwitserland blijft mooi. Bij een bezoekje aan Zwitserland is het nagenoeg onmogelijk om juist het hagelnieuwe materieel te omzeilen, maar de oudjes zijn niet altijd alleen maar veroordeeld tot de restjes zoals spitsdiensten
:
We eten zoals gezegd in de Markthalle en dat smaakt subliem. De kraampjes in de foodcourt gebruiken louter verse ingrediënten en met dat in het achterhoofd valt de 28,50 CHF die ik voor een avondmaaltijd en een biertje neertel reuze mee. Daarna maken we nog een avondrondje langs de meest interessante moderne architectuur van de stad. De reisgenoot die bouwkunde studeerde kan er een hoop over vertellen, terwijl ik onderwijl een beetje foto's schiet van de omgeving:
Ik ben niet zodanig fan van moderne architectuur dat ik mijn SD-kaart volschiet met foto's, maar met de bijzondere architectuur van de Messe werd ik toch tot een beetje spelen met bijzondere composities verleid
. Door het vlechtwerk kijk je recht omhoog naar de hemel:
Na het bezoek aan de Messe lopen we terug naar het hotel en we duiken bijtijds onder de wol.
Vrijdag 1 september, Dag 10
Het bijtijds naar bed gaan heeft als reden dat we deze vrijdagochtend voor vakantiebegrippen vroeg opstaan. De wekker staat om 6:30, want we willen om iets voor half acht de Intercity naar Interlaken Ost halen. Deze dag beleven we zonder twijfel het hoogtepunt van onze reis, waar we allebei ook enorm lang naar hebben uitgekeken en daarom nemen we geen risico om de vroege IC te kunnen halen. We zijn op tijd op het station om ons ontbijt te scoren bij de supermarkten in het station en lopen daarna naar de klaarstaande trein. We kijken in eerste instantie raar op als we zien dat onze binnenlandse trein met een Duitse ICE4 rijdt:
Het eerste uur gaat het ook daadwerkelijk met een tempo dat bij de trein past. Op de Bahn 2000-Strecke tussen Olten en Bern rijdt IC 333 200 kilometer per uur. De Zwitserse bondsstad laat zich goed fotograferen vanuit de trein:
Een echt mooi station heeft Bern overigens niet. We staan acht minuten stil in een donkere bunker om kop te maken richting Thun. Er is ook genoeg ruimte om naar de overkant te verplaatsen om aan de juiste kant te zitten voor het stuk langs de Thunersee. De Thunersee laat zich alleen vrij lastig fotograferen vanuit de trein, en de weinige plekjes die ik heb gevonden, zijn besteed aan mijn Instagram-verhaal voor het thuisfront.
Iets over 9:30 komen we met enige vertraging aan in Interlaken Ost. De ICE4 keert op een internationale trein naar Hamburg-Altona. We rekenen gezien de vertraging niet meer op de krappe overstappen op het smalspoor waarvan de diverse treintjes klaar staan, omdat vanaf hier Interrail niet meer geldig is op onze reis:
Het missen van de overstap geeft de gelegenheid om onze losse kaartjes niet via een automaat, maar daadwerkelijk in het loket van de Berner Oberland-Bahn (BOB) te kopen. Het loket werkt als een soort klantenservice en we trekken een nummertje, dat dan nog een kleine tien wachtenden voor ons geeft. Er vallen alleen tussendoor nummers weg, zodat we uiteindelijk helemaal niet lang hoeven te wachten. We kopen onze kaartjes bij een razend enthousiaste en uiterst vriendelijke servicemedewerker die er ogenschijnlijk helemaal blij van wordt dat hij ons jonge Europese toeristen mag helpen en daarbij niet veroordeeld is tot Engels, maar gewoon in het Duits met ons kan communiceren. Dankzij Interrail en het (seizoensafhankelijke) lagere tarief dat deze dag ingaat scoren we een retourtje Interlaken-Jungfraujoch voor iets meer dan 160 CHF (168 euro) per persoon. We gaan vanaf nu in het verslag zien of het die hoge prijs ook echt waard is.
De eerste trein die we met ons ticket nemen is de BOB van 10:05 naar Lauterbrunnen/Grindelwald. De lengte van de trein is met 14 rijtuigen een imposant gezicht:
Het voelt direct alsof wij Rail Away in het echt beleven. De EO heeft alle spoorlijnen van de Jungfraubahnen, van de Harderbahn in Interlaken tot de Jungfraubahn, in vier afleveringen in beeld gebracht. Het uitzicht wordt steeds mooier naarmate wij dieper het dal in gaan, en met het raam open is dit mooi in beeld te brengen:
Het is druk in de trein, maar er hoeft niemand te staan. Het belang van de route via Lauterbrunnen is met de V-Bahn sinds 2020 enigszins tot sterk afgenomen. De reistijd naar de Jungfraujoch via Grindelwald is 45 minuten korter geworden, maar wij hebben gezien we met de trein op pad zijn geen zin om af te snijden met de kabelbaan en pakken een van de oude routes
. De keuze is dan beperkt tot het nemen van de route via Lauterbrunnen, want het kaartje is via Grindelwald alleen geldig tot Terminal, het overstappunt tussen trein en de kabelbaan. Dit staat ook expliciet op onze tickets.De drukte heeft ertoe geleid dat onze trein met ongeveer +10 door het dal reed. In tegenstelling tot het normale spoor wachten aansluitende treinen op vertragingen. Met de Wengernalpbahn (WAB) gaat het verder omhoog. De trein is een stuk rustiger dan de BOB, omdat daar tot Lauterbrunnen ook reizigers voor de hoogvlakte van Mürren in zitten die naar een andere route overstappen. We hebben op een dusdanige manier keuze, dat we eersterangs schuin achter de machinist zitten:
Het uitzicht naar voren is alleen niet altijd even belangrijk, want de beste uitzichten komen toch weer uit de open ramen:
De WAB had vertraging van de BOB nagenoeg één op één overgenomen, maar door de lange stilstand in Wengen gaat er toch wat vertraging af. In een ruim half uur vanaf Lauterbrunnen staan we op ruim 2000 meter hoogte op de Kleine Scheidegg:
Hier is de overstap iets ruimer. Op een gegeven moment komt de laatste trein, die naar de top, ook in beeld:
Je hoeft overigens niet te verwachten dat het beeld langs het spoor en op de stations in deze streek er nog steeds hetzelfde uitziet als toen Rail Away in twee etappes langskwam. Het een en anders is door het nog altijd groeiende toerisme een stuk sterker gereguleerd. De perrons op Kleine Scheidegg staan bijvoorbeeld vol met wachtrijhekjes om de toestroom aan bezoekers te geleiden. Daarnaast worden de reizigers die voor 10 CHF extra een zitplaats gereserveerd hebben strikt gescheiden van 'het klootjesvolk'. Er is één treinstel voor gereserveerde zitplaatsen en één voor reizigers zonder reservering in onze trein, die uit twee tweedelige stellen bestaat.
In de dienstuitvoering zijn met de versnelling van de tandradtreinen ook maatregelen genomen. In de berg wordt niet meer gestopt bij de halte Eigerwand, maar nog wel bij Eismeer, het op één na hoogste treinstation van Europa en net iets hoger dan de Gornergrat bij Zermatt. De trein staat vijf minuten stil om de toeristen die dat willen vanuit de bergwand een panorama te bieden. Ik heb in eerste instantie niet veel zin, maar mijn reisgenoot weet mij te overtuigen van de toegevoegde waarde van het uitstappen en zodoende sprint ik uiteindelijk als een van de snelsten naar het raam:
Na een voorspoedige rit omhoog zijn we iets na twaalven op de Jungfraujoch, met een hoogte van 3454 meter boven zeeniveau op het hoogste treinstation van Europa:
Tot nu toe valt het mij allemaal overigens reuze mee en ik krijg al in de Jungfraubahn het gevoel dat de vooroordelen over deze reis sterk overtrokken zijn, vooral qua drukte. Dit gevoel wordt alleen maar sterker, als blijkt dat je ook via de tunnel uit de berg de Aletschgletsjer op kan. Met het noodweer van eind augustus in de Alpenlanden vond er boven de 2500 meter een sneeuwdump plaats en op de Jungfraujoch zou ongeveer een meter gevallen zijn. Precies op de dag van ons bezoek is het nagenoeg volledig opgeklaard:
We besluiten om het bezoek aan de Jungfraujoch op onze manier toch enigszins uniek te maken, en gaan een stukje wandelen over een geprepareerd pad op de gletsjer. De indrukken die het uitzicht achterlaat zijn met geen pen of toetsenbord te beschrijven, zo fenomenaal mooi is het op deze hoogte:
Hoewel we in eerste instantie dachten dat we na een bocht naar links wel weer terug wilden, waren we al bijna bij de Mönchsjochhütte, die nog eens 200 meter hoger dan het treinstation ligt. Op een of andere manier valt dat hoogteverschil bijna in het niet bij de bijna 3000 hoogtemeters die we al in de treinen gemaakt hebben ten opzichte van Interlaken. De hut hangt tegen de 4107 meter hoge Mönch aan:
We besluiten door te wandelen naar de hut en doen daar een biertje. We zien in eerste instantie over het hoofd dat we onze schoenen moeten wisselen, maar we worden daar op een uiterst vriendelijke manier op gewezen en we trekken netjes Crocs aan in plaats van onze sneakers.
Het drinken van een biertje is op een dusdanige hoogte best wel een aparte ervaring. Door het drukverschil met het dal gedraagt het bier zich heel anders, en als je niet oppast, spuit het schuim vrijwel instant uit je flesje. Met 5 CHF per fles is het bier voor Zwitserse begrippen en gezien de locatie normaal geprijsd.
We wandelen daarna terug naar de Jungfraujoch en doorlopen daar verder de walkthrough in de berg. De walkthrough geeft een immens indrukwekkend, maar deels ook schrijnend beeld van hoe de plannen van Adolf Guyer-Zeller werkelijkheid werden. Guyer-Zeller was een vooraanstaande ingenieur die in de hoogtijdagen van het Zwitserse spoor de ene na de andere spoorlijn ontwierp, zo ook alle lijnen van de huidige Jungfraubahnen Holding. Met name realisatie van de Jungfraubahn had enorme tegenslagen, want zijn oorspronkelijke plannen waren aldus de impressie achter zijn buste nog veel heftiger dan wat er uiteindelijk anno 2023 ligt en zijn 111e verjaardag viert:
Ook met de inkorting is het staaltje ingenieurskunst op Europees niveau recordbrekend, al heeft Guyer-Zeller deze lijn nooit in afgebouwde staat mogen zien. In 1899 overlijdt hij, en de Jungfraujoch werd pas in 1912 bereikt.
We vervolgen de tour door de uitgehakte grotten in de berg en bezoeken daarbij ook de ijsgrotten:
We sluiten de tour af met een bezoek aan de Sphinx, het observatorium op de bergkam, op 3571 meter boven zeeniveau met een soort helikopterview over het dal:
We nemen uiteindelijk een van de laatste treinen naar de Kleine Scheidegg. Wederom krijgen we oudere treinstellen mee:
In de trein worden we voor het eerst tijdens de avonturen met de Jungfraubahnen niet gecontroleerd. In plaats daarvan is er op de Jungfraujoch ingangscontrole met een barcode en deelt de conducteur in de trein chocolaatjes uit. Onderweg steekt die daarbij gewoon tijdens het rijden over van het ene naar het andere treinstel via de deur op de koppen van de treinstellen.
Beneden op de Kleine Scheidegg wachten we op de trein naar Lauterbrunnen. De trein naar Grindelwald staat al klaar, helaas ontsierd door reclame van de Coop:
Met een trein in de reguliere huisstijl van de Wengernalpbahn nemen we afscheid van de fenomenale uitzichten:
In een kleine anderhalf uur zijn we ruim 2500 meter gedaald naar Lauterbrunnen. Het treinstel links volgt ons de hele reis en is een speciale charterrit voor begeleide tourgroepen:
We gaan niet direct door naar Interlaken met de Berner Oberland-Bahn, maar blijven nog even in de sprookjesachtige omgeving van Lauterbrunnen:
We besteden uiteindelijk nog ongeveer anderhalf uur in Lauterbrunnen, waarvan een uurtje aan een typische Zwitserse kaasfondue. Om ongeveer 19 uur gaat onze trein naar Interlaken:
Die indrukwekkend lange treinen die door het vleugelen in Zweilütschinen uit tot wel 15 rijtuigen bestaan blijven een gaaf gezicht:
We stappen redelijk vlug over op een RE naar Spiez, gereden door een NPZ van de BLS. Deze maatschappij kunnen we dus ook afstrepen
:
Het spulletje is onaangenaam druk doordat er een hele brigade militairen in de hele trein zit. Daarnaast is het door het ontbreken van airco drukkend warm. Aan de warmte kan de ARKO (Alle Ramen Kunnen Open) helaas niets doen. Het is gelukkig niet lang tot de krappe overstap in Spiez. Onze IC2000 komt binnen terwijl er een FLIRT/MIKA van BLS aan het rangeren is:
We vertrekken iets voor 20:00 uit Spiez en zijn rond 21:30 terug in Basel. We lopen direct naar ons hotel en duiken onder de wol na een gigantisch mooie dag, waarvoor ik nog mijn best moet gaan doen het ooit te overtreffen.
Zaterdag 2 september, Dag 11
Helaas komt aan alle moois een eind. Vandaag is de laatste volle dag van deze Interrail. We melken de Interrail-pas nog enigszins uit en doen nog een paar dingetjes in de omgeving van Zürich. We slapen wel uit en vertrekken rond 10 uur uit Basel, na het uitchecken bij ons hotel en het labelen van onze bagage voor tijdelijke opslag bij de receptie. Naast onze IR staat wederom een Traverso, dit keer als IR naar Locarno:
Onze IR is deze ochtend een KISS zoals deze vooral de dienst uitmaakt op de S-Bahn van Zürich:
Na een rit van vijf kwartier komen we aan in Zürich HB. Er is geen spoor meer te zien van de Weltklasse die drie dagen ervoor nog in het station plaatsvond. De naweeën van een verbouwing geven de stationshal een licht desolate indruk:
Het station ligt wel bijna in het centrum. Dit is het beeld over de Limmat vanaf de brug bij het HB:
Zürich stad ligt aan de noordelijke uitloper van het gelijknamige meer. In de omgeving is voldoende te merken van het reliëf. De binnenstad heeft ook de nodige hoogteverschillen, die op dit plekje uitnodigen voor het fotograferen van trams:
We lopen een rondje aan beide kanten van de Limmat en steken de rivier over op het punt waar deze in het meer uitmondt:
Aan de westelijke oever van de Limmat ligt een dure winkelstraat die zich ook goed leent voor tramfoto's:
Ook deze zaterdag vonden weer de nodige trouwerijen plaats in de stad. Dat is hier en daar een kleine hindernis bij de wandeling, maar we hebben er geen last van bij het fotograferen van leuke straatjes:
Het is enorm druk in de stad, wat te maken heeft met de dag van de week, een veelheid aan bruiloften, en een partijcongres waardoor er ook veel politie op de been is. We lopen daarom terug naar het station, waarbij ik nog een dubbelgelede trolleybus op de foto zet:
We halen voor de lunch broodjes bij de Migros in het station en nemen de S9 richting Schaffhausen. Na een rit van 50 minuten stappen we uit bij Neuhausen am Rheinfall:
Het is hier GIGANTISCH druk. Het beeld qua aantal toeristen past eerder bij het beeld dat ik van tevoren bij de Jungfraujoch had.
De watervallen zijn desondanks wel schitterend:
De treinen rijden er aan beide kanten van de waterval nagenoeg pal langs:
Heel veel foto's schiet ik hier dan ook niet. Naast dat mijn benen na honderdduizenden stappen in elf dagen tegenstribbelen, bevliegt de drukte me hier gigantisch, door de combinatie van de enorme drukte en de vermoeidheid (er is overigens ook hier een trouwerij gaande tijdens ons bezoek...
). Daarnaast merk ik bij mijn reflectie nu ik dit verslag schrijf ook wat melancholie terug in het betreffende moment. De enorme stapel aan indrukken uit zich daar in dat ik enorm stilval ten opzichte van mijn reisgenoot die hier nog wel de nodige foto's schiet.In goed overleg keren we terug naar Zürich. Omdat we de Rhein zijn overgestoken, stappen we nu op de S12 onder kasteel Laufen. Er komt eerst nog een tegentrein langs die met een Desiro rijdt:
Wij krijgen een KISS mee:
Terug in Zürich hebben we nog een uur of vier te overbruggen voor we terugkeren naar Basel. Ik spotte al een interessant tentje voor de laatste avondmaaltijd, en daar strijken we dan ook neer, ondanks dat het terras nog helemaal leeg is. We wijken hiermee weer af van de kuddedieren die mensen eigenlijk zijn.
Bij de Italiaan eten we dit keer ook een dessert, en dat is huisgemaakte tiramisu. Bij het betalen gebeurt er iets bijzonders. De serveerster wil mij in Euro's laten betalen, maar mijn pas weigert in eerste instantie dienst met de foutmelding dat ik over mijn daglimiet zou gaan. Dit is overigens allerminst het geval, omdat we deze dag ook geen geld uit hebben gegeven aan entree ook niet logisch. Bij het betalen in CHF gaat het zonder gemopper van het pinapparaat goed, en dit voorstel van mijn kant spaart mij zo nog eens vier euro uit. We nemen rond 20:15 een IR terug naar Basel. We hebben dezelfde route als op de terugweg, maar met andere stops en een Bombardier Twindexx in plaats van een KISS:
In de achtergrond van bovenstaande foto kondigt die zich al aan: de tweedelige Roter Pfeil 1021 maakte deze zaterdagavond een rondrit als rijdend restaurant en stond klaar voor de lege terugreis naar het museum:
Hierna halen wij onze laatste bagage op in het hotel en blijven er nog even zitten voor we weer terug naar het station gaan. Van ÖBB krijg ik een SMS'je en een email dat ons vertrekspoor is gewijzigd. Eenmaal terug op het station staat de Nightjet die ons naar Nederland gaat brengen al op de borden aangekondigd:
Tegen elven komt het deel uit Zürich binnen met twee RE 4/4's aan de voorzijde. In een kwartier stilstand doet het personeel een poging alles zo snel mogelijk gereed te maken en het Baselse deel aan te koppelen:
Onze eerste ervaringen vallen door het gebrek aan licht in onze coupé mee, maar na de remproef is alles ineens in orde en hebben we voldoende licht om te settelen. Daarnaast betreedt de Duitse Bundespolizei onze trein, maar er lijkt gelukkig nergens een vuiltje aan de hemel te zijn.
Het rangeren lukt niet in de voorgeschreven vijftien minuten, maar met tien minuten vertraging zetten wij ons in beweging. In onze tweepersoons slaapcoupé staan al twee pakketjes klaar met goodies voor een verblijf in de nachttrein, en de steward brengt nog een kleine fles droge witte wijn voor ons beiden langs. Die pronkt nu nog onaangeroerd op mijn slaapkamer. Pas als we enigszins in Duitsland zijn lukt het om te gaan slapen.
Zondag 3 september, Dag 12
Desondanks is de nacht matig. Ik moet er erg aan wennen om in een bewegend en deinend voertuig te slapen, en ik krijg veel mee van het rangeren in Frankfurt (Main) Hbf door enig gebonk. Ons rijtuig zit vanaf daar aan de voorkant van de trein. Ik ben voordat de steward ons komt wekken al wakker geworden van de aankomst in Venlo, doordat ik Nederlandse overwegbellen hoorde. Het ontbijt is netjes en krijgen we als we Helmond doorkruisen. Zowaar rijden we weer op tijd, want voor het gevoel hebben we zeker aan het begin van de nacht veel oponthoud gehad. Vlak voor Boxtel staan we korte tijd stil, vermoedelijk vanwege een defect aan de locomotief, en met tien minuutjes vertraging komen we in Utrecht Centraal aan:
Vanaf hier reizen we op saldo verder, want we hebben op onze reismanier geen recht op Interrail naar huis, en daarbovenop komt het feit dat de reservedag is opgebruikt voor het ritje naar het Berner Oberland. Met een overstap in 's-Hertogenbosch eindigt de reis bijna:
een kleine 25 minuten verder stapt mijn reisgenoot uit in Tilburg Reeshof. Voor hem zit het avontuur erop, en net als ik vindt hij zo'n reis als deze voor herhaling vatbaar. Ik ben om 11:28 terug in Dordrecht waar Taxi Mama weer klaarstaat voor de rit naar huis. Omdat ik 12 dagen van huis ben geweest is het weerzien enigszins gelijk aan de taferelen die Joris Linssen vastlegt op Schiphol. Maar al met al is deze 'reis van mijn leven' enorm geslaagd en ik kijk ernaar uit om deze bestemmingen in de toekomst nog eens wat langer te bekijken. Op een vervolgbezoek aan Tsjechië ben ik met een kleine hoeveelheid contant geld op zak in ieder geval voorbereid.
Ik hoop dat ik jullie op deze manier heb kunnen laten meegenieten van mijn avonturen in voor mij onbekende landen en het meemaken van een hoop onbekende indrukken en ik zie jullie reacties op dit slot van het drieluik graag tegemoet.
