Op 17 september 2021 begon ik 's middags op het stationsplein van Roosendaal aan een van de grootste fysieke uitdagingen in mijn leven. We zaten nog steeds in de coronatijd, en in 2021 had ik een nieuwe hobby ontwikkeld om van station naar station te gaan lopen. Nadat ik vanaf mijn startpunt Rotterdam Centraal al naar Roosendaal en naar Amsterdam Centraal was gelopen, had ik mij voorgenomen om vanaf station Roosendaal langs alle stations langs de route van de mythische TEE Etoile du Nord te gaan lopen, tot het eindpunt Paris Gare du Nord.
Langs de kleine Aa ging het langs het laatste dorpje voor de Belgische grens, Nispen.
Er was geen officieel grensbord, maar het bord dat informeert over de tolheffing geeft aan dat in België bereikt had. Niet veel later na deze foto arriveerde ik op station Essen.
De tweede etappe een week later ging over de grotendeels parallel aan het spoor gebouwde fietsostrada F14 van Essen naar Kapellen. Af en toe werd dit een net te smal fietspad langs een gewestweg.
Uiteraard passeerde ik ook de gekende klassieker, station Kijkuit.
In Kapellen kwam ik nog een spoorwegovergang tegen van de vrijwel in onbruik geraakte lijn naar de legerbasis. Niet veel later was ik op station Kapellen, waar ik de tweede wandeling afsloot.
De derde etappe bracht mij langs een degustatiebar met het uiterlijk van een klein kasteel. Dat zijn van die dingen die je in Nederland nu nooit ziet.
Mijn weg vervolgend in de stromende regen kwam ik langs het spoorviaduct naar de Antwerpse haven. We bevinden ons op deze foto tussen Sint-Mariaburg en Ekeren.
Antwerpen-Noorderdokken (en het iets verderop gelegen Antwerpen-Luchtbal) zijn twee zeer treurige voorstadstations waar de stromende regen van oktober 2021 nog extra bijdroeg aan de sfeer.
Na Antwerpen-Luchtbal volgt het Albertkanaal. Na eerst om de stalling van De Lijn heen gelopen te zijn, liep ik over de Vaartkaai richting de spoorbruggen om naar de relatief nieuwe fietsbrug IJzerlaan te lopen voor de oversteek. Terwijl ik over de kaai liep kwam een Intercity Brussel voorbij.
De TEE Etoile du Nord is nooit op Antwerpen-Centraal gestopt. Ook ik liep dus de route via de officieel tijdelijk gesloten stations Dam en Oost in Antwerpen. Hier het stationsgebouw van Dam, wat toch wel wat kleine kasteellooks heeft.
Na deze drie wandelingen kwam Nederland opnieuw in een zeer moeilijke coronaperiode. In deze periode heb ik voornamelijk in Nederland gewandeld, in afwachting op wat er komen ging. Tegen het einde van februari 2022 ging het weer verder. Daarbij begon ik deze wandeling op Antwerpen-Centraal, hoewel dit station niet meedoet voor de officiële statistieken. Zo liep ik langs het viaduct tussen Antwerpen-Centraal en Antwerpen-Berchem.
Na Antwerpen-Berchem komt Mortsel-Deurnesteenweg. Op deze foto is goed te zien hoe dichtbij dat station (op de achtergrond) bij station Mortsel ligt. Daar moet je ook zes dagen per week zijn voor de treinen richting Mechelen.
Bij station Hove, voorheen bekend van stationsbuffet Bahnhove, duikt de fietsostrada F1 van Antwerpen naar Brussel op. Deze zal af en toe nuttig blijken de komende wandelingen.
Niet ver ten noorden van station Kontich-Lint zit nog een aardwal van de opgebroken spoorlijn 61 van Kontich-Kazerne naar Boom.
Wandeling 5 begon in de vrolijke stationstunnel van Kontich-Lint, het werd wel weer tijd om eens flink wat meters te maken.
De meest bijzondere vrachtwagen van deze wandeling kwam al in aflevering 5 voorbij, iemand had dit prachtige gerestaureerde wagentje in zijn voortuin staan in een verkaveling.
De contrasten zijn groot in België. Nog geen 500 meter na de vrachtwagen kwam ik langs een kleine kapel met uitgebreide zitgelegenheid. Kapelletjes zouden op de wandeling nog vaker voorkomen, maar na de zoveelste heb je ze eigenlijk allemaal wel gezien.
In Duffel maakte ik een ommetje langs de ruïne van kasteel Ter Elst. Hiervan staan al sinds mensheugenis alleen nog twee torentjes en wat muren overeind.
Verder is Duffel natuurlijk bekend van de spoorbruggen over de Nete. Deze zijn in recente tijd vervangen, hiervoor lagen er spoorbruggen uit de jaren '20 van de twintigste eeuw.
Na een lang stuk langs weinig enerverende bosjes met miniatuurboompjes arriveerde ik in Mechelen. Deze stad had ik nog nooit eerder serieus bekeken, en ik maakte tussen station Nekkerspoel en het hoofdstation dan ook een grote boog door de binnenstad. De oorlog in Oekraïne was net begonnen, en de vlag wapperde fier op de toren van de Sint-Romboutskathedraal aan de Grote Markt.
Een verder zeer bekende attractie van de wonderschone binnenstad van Mechelen is de loopbrug over de Dijle, die ik dan ook volledig heb afgelopen. Een leuke manier om de stad eens anders te zien.
De volgende dag stond ik weer in Mechelen, nu aan de achterkant van het station. Het was prachtig weer, dus vervolgende ik de wandeling. Op deze foto is goed te zien dat in het nieuwe station van Mechelen deels gebruik wordt gemaakt van transparante ballonnen die permanent opgeblazen worden, in plaats van glas.
Ook in 2022 in het nieuws was vlak achter station Mechelen één huis dat eigenlijk afgebroken moest worden, maar waarvan de eigenaar niet wilde vertrekken. Hij mag nu sterven in dit huis, waarna het alsnog gesloopt zal worden voor een buskeerlus.
Een stuk verder, voorbij station Weerde, kwam ik in Brabantse Kouters uit. Daar stond over de Zenne een toren van een voormalige sluis uit de dertiende eeuw, die in de afgelopen eeuwen steeds verder veranderde in een ruïne. Het ging vanaf hier over een kronkelend pad naar station Eppegem.
Vilvoorde is de laatste grote plaats voor Brussel en heeft al grootstedelijke karakters. Het strijdt ook tegen het typische Belgische fenomeen van stadskankers, wat zich uit in afzichtelijke puinhopen op zeer gunstig gelegen locaties.
De iconische Budabrug wilde ik zeer graag eens in het echt zien, ookal lag deze niet echt op de route. De Budabrug is in 1955 gebouwd als spoorbrug voor de Chemin de Fer Industriel, die een spoorwegnet van ongeveer 50 kilometer in de omgeving van Vilvoorde had om de vele industrie te bedienen. Veel van deze industrie is verdwenen, zoals de cokes- en autofabrieken. Deze brug is tegenwoordig een autobrug.
Buda is ook bekend van de spoorweghalte. Deze wordt in het weekend niet bediend, en de perrons waren in 2022 nog altijd met kasseinen bestraat.
Vanaf Buda liep ik via Haren, een dorpje in het noorden van de gemeente Brussel langs een prachtig striphuis. Aan beide zijden zijn mooie striptekeningen aangebracht. En zoals te zien uitstekend met het OV bereikbaar.
Wandeling zes eindigde ik voor station Schaarbeek, waar tegenwoordig het Belgische spoorwegmuseum Trainworld in gevestigd is.
Een paar weken later eindigde ik een werkdag direct na de lunch om het traject door Brussel af te leggen. Er zijn immers twee stations die in het weekend niet toegankelijk zijn. Via de rotonde Verboekhoven boven spoorlijn 161 ging het van Schaarbeek naar Brussel-Noord.
In maart 2022 stond het Communicatiecentrum Noord nog overeind. Goed te zien is dat tussen het CCN en de spoorbaan nog een zelfstandig stationsgebouw is verstopt.
Via relatief verlaten straten door de Noordruimte ging het verder. Hier een blik onder het laatste spoorwegviaduct voordat de spoorlijn de tunnel in duikt. Deze tunnel profiteert vooral van de hoogteverschillen in Brussel en is niet eens heel diep.
Ik nam een kijkje in de verlaten en verwaarloosde stationshal van Brussel-Congres. Een ontzettende lost place, bijna absurd dat zo'n goed gelegen station zo verwaarloosd wordt.
Via de Koninklijke gallerijen liep ik verder naar Brussel-Centraal. Niet alleen in Rotterdam, maar ook in Brussel trekken de koelkasten in het voorjaar graag de straten op om lekker te gaan chillen. Maar alleen in Brussel doen ze dat direct voor prachtige monumentale gebouwen...
Via de grote smurf bij de Hortagallerij, een verlaten winkelcentrum direct verbonden met station Brussel-Centraal (België...) kwam ik weer terug op de route.
Aangenaam verrast was ik met een stukje van de historische stadsmuur die ik tegenkwam tussen Brussel-Centraal en Brussel-Kapellekerk.
Midden in de drukke avondspits was het niet zo moeilijk om toch een geheel leeg treinstation op de foto te zetten. Net zoals Brussel-Congres is Brussel-Kapellekerk een zwaar onderbenut station, dat in de periode dat ik er was overigens nog extra lastig bereikbaar was door straatvernieuwing.
Na een korte omzwerving door de Marollen kwam ik in de ondergrondse straat van Brussel-Zuid uit, waar ik een korte zevende etappe afsloot.
De achtste etappe begon bij de grote strip over de Eurostar aan de Fonsnylaan bij Brussel-Zuid.
Een station waar de Etoile du Nord niet langs kwam was Vorst-Oost. Ik maakte een ommetje, want het paste mooi op de route. Het is een klassiek in de tijd bevroren stationnetje in een omgeving waar veel wel veranderd is.
Vorst-Zuid ligt wel op de route, en is het eerste station na Brussel-Zuid. Daar is men vergeten het stationsgebouw te slopen voordat de aanleg van de HSL naar Parijs werd aangelegd, en nu kan je er niet meer komen, diep weggepakt tussen de terreinen van de Audi-fabriek. En dus staat het er nog steeds, zeer verkrot.
Niet veel later kwam het kanaal Brussel-Charleroi in zicht. De spoorlijn tussen Brussel en Halle ligt vrijwel parallel aan dit kanaal.
Een vast herkenningspunt tussen Brussel en Parijs zijn voor mij de molens van Ruisbroek. Dit is nu een luxe appartementencomplex
Na Lot ging ik verder aan de andere kant van de spoorlijn. Tussen station Huizingen en Buizingen kwam ik een klein vrijheidsbeeld tegen. Het origineel daarvan staat uiteraard in Parijs, met een uitvergroot exemplaar in New York.
Ten zuiden van station Buizingen, in het smalle stukje land tussen de spoorlijn en het kanaal, duikt opeens de Zenne weer op. Daar ligt een aantrekkelijk wandelpad.
Onder de indrukwekkende stationskoepel van Halle begon de zon langzaam te dalen. Een mooi punt om weer een etappe te eindigen en te starten.
Bij Halle splitsen de spoorlijnen naar Tournai en Mons. De spoorbruggen over het kanaal Brussel-Charleroi zijn de laatste plek waar deze twee lijnen elkaar zien voordat ze afbuigen.
Lembeek was het laatste Vlaamse dorpje op de wandeling. Hierna begon het volledig Franstalige deel van de wandeling.
Le premier village de Wallonie que j'ai rencontré était Clabecq. Là, j'ai traversé pour la dernière fois le canal Bruxelles-Charleroi avec ce pont en arc. Il faudrait encore un certain temps avant qu'un cours d'eau accompagne ma promenade.
Het stationsgebouw van Klabbeek stond in 2022 te koop. Reizigerstreinen komen er al een paar decennia niet meer, het meeste goederenvervoer verdween ook toen de hoogovens van Tubeke sloten.
De locatie van het in 1984 gesloten station Stéhoux. Herkenbaar omdat de trappen vanaf het viaduct naar de perrons nog altijd aanwezig zijn.
Een weg moet er in België erg slecht aan toe zijn voordat een verkeersbord verschijnt dat waarschuwt voor een slecht wegdek. In Warichaix was het nu dan toch echt zover.
Er is op deze foto niets van de zien, maar rechts loopt de spoorlijn in een diepe ingraving ten noorden van Braine-le-Comte. Links onder het bouwterrein liggen de restanten van een gesloten spoortunnel. Die is bij de oorspronkelijke bouw al deels ingestort, en de enige van de twee tunnelbuizen die daarna in gebruik is genomen is in twee fases overbodig geworden door een parallele ingeving.
In Braine-le-Comte kwam ik terecht in een door Corona uitgesteld carnaval. Tja, het viel alleszins mee.
Het prachtig opgeknapte stationsgebouw van Braine-le-Comte ging schuil achter een promotie voor de fiets. Mocht je ooit in dit stadje zijn, de friterie tegenover het station verkoopt echt verrukkelijke frieten, ooit gekozen tot de een-na-beste friterie van België.
Op Koningsdag 2022 begon etappe 9 langs een typische Belgische steenweg. Ik zie de tram van de NMVB hier zo weer rijden.
Het was een warme zonnige dag. Dit soort kruispunten, met een paar huisjes en verder vooral akkers, brachten mij behoorlijk in vakantiesfeer.
Het was warm, en de omgeving leeg. Ik was nog niet voorbereid op dit weer en ben die dag best wel verbrand. Mind you, het was 27 april 2022.
Op het stationsplein van Neufvilles ligt nog steeds meterspoor van de NMVB, meer dan 50 jaar na de opheffing van de tramdienst.
In Masnuy-Saint-Pierre stond een op het oog wat dronken paard bij het station. Later zou blijken dat dit een thema is in de gemeente Jurbeke.
De elfde aflevering begon al vrij snel na intercity-station Jurbise met een leeg landschap voor zover dat kan in Henegouwen.
Het eerste dorpje op de route was Erbisoeul. Daar stond weer zo'n paard, nu nog dronken dan de ander.
Ik was precies bij het station toen de L-trein er een stop maakte.
En daarna was ik bij de Eiffeltoren. Bestemming Parijs is bereikt
Ohnee, toch niet. Het ging via een serieus bos, eigenlijk het enige op de lange route in België, verder.
Ik kwam even het bos uit voor het station van Ghlin, dat door zijn hoge ligging al van ver te zien was.
Na Ghlin kwam nog een stuk bos, en daarna was er vrij uitzicht op de lange afdaling die de spoorlijn eigenlijk constant maakt tussen Jurbise en Mons.
Het voormalige station van Nimy-Maisières.
Het smalle en wat aftandse voetpad op de spoorbrug over het Centrumkanaal is, hoewel het er niet heel erg officieel uitziet, opgenomen in een langeafstandwandeling GR129 van Brugge naar Aarlen (bekend van TV!). Hiermee kon ik dus mijn wandeling naar Bergen prima voortzetten.
Station Mons is nog steeds grotendeels gevestigd in een tijdelijke constructie. In 2022 leek het erop dat najaar 2023 het nieuwe station voltooid zou zijn, maar nu weten we dat dat het voorjaar van 2024 wordt.
Aflevering 12, de laatste wandeling binnen België. Het station van Mons was in mei 2022 duidelijk nog niet voltooid.
Station Cuesmes sloot in 1988, maar het perron ligt er nog steeds.
De wandeling loopt nu door een voormalig mijngebied, waar veel steenkool werd gewonnen. Een voormalige steenkoolmijn is nu een wetenschapsmuseum genaamd SPARKOH!
De wandeling ging over een oude mijnspoorlijn die nu werd gebruikt als fietspad.
Bij Frameries kwam een trein langs toen ik bij het station was.
Een stuk verder, na station Genly, kwam ik een landhuis tegen. Na Genly werd de omgeving abrupt weer zeer landelijk.
Tussen Genly en Quevy is het prachtig wandelen, al zijn deze grote stenen niet altijd even aangenaam om over te lopen.
Station Quevy, een enorm stationsgebouw in een heel klein dorpje dat niet Quevy heet, was op 21 mei 2022 station nummer 51 van deze serie wandelingen en het laatste station in België. Vanaf dit station volgen er nog 43 stations in Frankrijk die ik in nog eens 12 wandelingen heb bezocht. Hoe dat deel van deze serie ging beschrijf ik binnenkort in deel 2, waarbij ik ook wat statistieken en een kaartje zal plaatsen. Tot binnenkort!
