Station Quévy is sinds mijn eennalaatste bezoek flink verbouwd, er is nog maar één perron langs de doorgaande sporen en er zijn twee doodlopende sporen voor het stationsgebouw gelegd. Het vreemde kopspoortje ergens verstopt op het terrein is daarmee grotendeels in onbruik geraakt. Toen ik deze foto op 25 mei 2022 nam reden er nog twee reizigerstreinen per dag per richting van/naar Frankrijk non-stop langs het station, maar deze zijn eind vorig jaar ook verdwenen voor een, moet ik toegeven, frequentere en praktischer inpasbare treindienst tussen Charleroi en Maubeuge.
De grens met Frankrijk stond opnieuw niet duidelijk aangegeven, maar loopt hier over de middenlijn van deze weg. Deze weg is onderdeel van een voormalige Romeinse weg, die vanaf Bavay in Frankrijk in een vrijwel rechte lijn naar Tongeren liep. Op een kaart is de rechte route in ieder geval van Bavay tot Gembloers nog redelijk goed te vinden, maar niet meer doorgaand begaanbaar.
Bienvenue en France! Het oosten van het Franse Noorderdepartement staat bekend om zijn coulisselandschap, dat kort in beeld kwam voordat ik zou afdalen naar de verstedelijkte Sambervallei.
Soms staan er ook dieren langs de route. Deze farm tussen Feignies en Maubeuge was echter de enige plek waar ik watusirunderen heb gezien.
Van station Feignies kon ik langs de route helaas weinig vinden, behalve een bushalte. Niet langs de lijn, maar slechts een zeer korte afwijking van de route waard was het station van Douzies. Dat zag de laatste reizigerstrein in 1969, maar het wekte de indruk dat het korter geleden was. Er zouden nog goederentreinen naar de plaatselijke Renault-fabriek moeten rijden, maar ik heb niet de indruk dat dat nog het geval is (achter mij waren de sporen wel aan het overwoekeren).
De stedelijke omgeving van Maubeuge in de Sambervallei is een uhm, kansenpareltje? Er staan echt hele wijken te verloederen door de neergang van de industrie en de omlegging van het doorgaande verkeer via grote rondwegen heeft ook zijn gevolgen gehad voor de stad. En dus tref je opeens langs een uitgestorven weg een tankstation aan dat in Amerika niet had mistaan. Op de achtergrond de nieuwe rondweg op een viaduct. Ik moet overigens wel mijn complimenten maken voor het openbaar vervoer in Maubeuge. Stibus rijdt voor mijn op Frankrijk ingestelde verwachtingen een behoorlijk adequate en goedgebruikte busdienst naar alle hoeken van de agglomeratie.
Na Hautmont kwam de Samber in zicht, de rivier die door Charleroi loopt en in Namen in de Maas stroomt. Vanaf deze plek wordt het volgen van waterwegen tien wandelingen lang een terugkerend thema.
Spoorwegknooppunt Aulnoye-Aymeries was het eindpunt van de eerste wandeling in Frankrijk. Na dit station kwam ik terecht in een zeer dunbevolkt gebied.
Een paar maanden later, in september 2022, ging het verder. Vanaf Aulnoye-Aymeries ging het via een ommetje langs het station en gelijknamig dorpje Leval (niet te verwarren met een gelijknamig station en dorpje in België) de Maubeugse agglomeratie uit.
Ik kwam terecht op de groene oevers van de Samber, die hier een onderdeel zijn van de pelgrimsroute van Brussel naar Santiago de Compostela in Spanje.
Deze brug vormt de verbinding tussen het station van Hachette en het van de kaas bekende dorpje Maroilles. Deze kaas wordt in deze regio in hotels ook bij het ontbijt geserveerd, en een kleine vieux-lille is regelmatig in een tas meegegaan naar huis.
Station Hachette. Het ziet amper treinen, maar er wonen in de omgeving ook voornamelijk koeien en die nemen nu eenmaal niet zo vaak de trein.
Wandeling 14 was relatief kort en eindigde al op station Landrecies, omdat ik dezelfde zaterdag ook afscheid nam van de trein Aulnoye-Aymeries - Mons.
Een maand later begon ik al voor zonsopgang vanaf Landrecies aan achteraf gezien misschien wel de mooiste aflevering. Het ging weer verder langs de Samber naar Ors.
Het stationsgebouw van Ors. Achter het station kwam ik weer terecht op de gekende pelgrimsroute. En die had wat verrassingen in petto.
Dit soort holle wegen zijn echt verrukkelijk, met de herfstkleuren was het echt genieten.
Een stuk verderop, na een bosgebied, zat er zelfs een voorde in de route. Geen natte voeten voor mij, want voor de pelgrims was een voetgangersbrug voorzien.
De plaats Le Cateau-Cambrésis is bekend van schilder Matisse. Het station, zonder de toevoeging Cambrésis, heeft twee onbenutte sporen tussen het stationsgebouw en de voetgangerstunnel. Achter het station staat overigens een gigantische fabrieksruïne, ook een gekend thema in dit deel van Frankrijk.
Na Le Cateau volgde een wandeling met kleine maar duidelijk voelbare hoogteverschillen.
Na een lange vermoeiende route kwam ik dan eigenlijk terecht bij station Busigny, een klein regionaal spoorknooppunt. Door de jacht had ik een langere route moeten lopen om een bosgebied heen, maar ik was gelukkig nog op tijd voor de trein richting Lille. Door een defecte kaartautomaat moest ik mijn kaartje aanschaffen bij de loketbediende.
De volgende wandeling was vrij kort, en betrof slechts één station. Ik was voornemens om twee opeenvolgende dagen te gaan wandelen, maar moest de tweede dag uiteindelijk schrappen vanwege weeralarm voor windkracht 8. Dan loop ik toch niet zo graag lange afstanden door open gebied. Maar tijdens deze korte wandeling kwam ik wel langs het stationsgebouw van Becquigny, aan een gesloten spoorlijn.
In Frankrijk vormt in de praktijk vrijwel elk dorpje zijn eigen gemeente. Zo ook Becquigny, met 245 inwoners niet eens de kleinste gemeente waar ik doorheen gelopen ben.
En zo eindigde ik mijn laatste wandeling van 2022 op station Bohain. Zestien wandelingen gedaan, nog acht wandelingen te gaan in 2023.
Wandeling 17 werd een volledig ochtendvullende wandeling. Het begon met glooiende heuvels waarbij regelmatig de spoorlijn steeds in zicht bleef.
Het enige tussenstation vandaag was Fresnoy-le-Grande, waar de fabriek van pannenmerk Le Creuset zit. De bekende pannen zijn uiteraard ook direct bij de fabriek te koop.
Wat volgde was de langste afstand tussen twee tussenstations van deze hele serie. Uiteraard waren er wel meerdere gesloten stations, zoals deze van Croix-Fonsomme.
Na Croix-Fonsomme komt Fonsomme zelf (ander dorpje, andere gemeente). In Fonsomme is de bron van de Somme te vinden, de rivier die vanaf hier via Amiens naar het Kanaal loopt, en waarvan de naam zeer bekend is bij kenners van de Eerste Wereldoorlog.
Het voormalige stationsgebouw van Essigny-le-Petit. Een bankje er vlakbij heb ik gebruikt voor een eenvoudige pauze met krentenbollen. Er is ook een Essigny-le-Grand, ten zuiden van St.Quentin. Het station daarvan is ook gesloten.
Op diverse momenten volgde ik de spoorlijn. Soms zie je dan ook een trein. Tussen St.Quentin en Aulnoye-Aymeries was er altijd een grote kans om een AGC in dieseluitvoering te treffen, ondanks dat de lijn doorlopend geëlektrificeerd is.
Het kanaal van Saint-Quentin heeft veel scheepvaart verloren na de opening van het Canal du Nord in de jaren '60. Het kanaal heeft veel boogbruggen en sluizen.
Het oorlogsmonument van Saint-Quentin nabij het station heeft echt een indrukwekkende omvang. Een mens voelt zich er heel nietig bij. In deze regio is bijna geen utiliteitsgebouw ongeschonden door de Eerste Wereldoorlog gekomen, wat valt terug te zien in de typische betonarchitectuur bij stationsgebouwen en gemeentehuizen in deze regio.
Wandelingen start ik graag vroeg op de dag. Bij het eerste daglicht kon ik bij aflevering 18 het nog verlaten station van Saint-Quentin zien ontwaken.
Na ruim drie kwartier door versteende randgemeentes gelopen te hebben was er nu eindelijk een paadje om weer in de buitengebieden te lopen.
Het gesloten station van Essigny-le-Grand. Nu moet ik zeggen, het plaatsje met de naam Petit ook voelde groter.
Een getrokken trein met Corail naar Parijs. In de loop van 2023 is het vervangende materieel voor deze treindienst begonnen in te stromen, hoe lang het dus nog rijdt is mij niet duidelijk.
Het kanaal van Saint-Quentin heeft veel sluizen, maar niet altijd de mogelijkheid om naar de overkant te komen. Dit was sluis 26.
En dit is sluis 27. Bij het dorp Mennessis verliet ik het kanaal even om het station te bezoeken. Daarna liep ik verder naar het station van spoorknooppunt Tergnier om wandeling 18 af te ronden.
In wandeling 19 kwam ik langs het bijzondere stadhuis van Tergnier, dat na de Eerste Wereldoorlog met behulp van beton is gereconstrueerd.
De brug over het kanaal van Saint-Quentin nabij station Viry-Noureuil zat in de nadagen van zijn bestaan en was alleen nog toegankelijk voor traag verkeer. Hopelijk kan vervanging zonder lange sperring, het is eveneens onderdeel van de fietsroute van Trondheim in Noorwegen naar Santiago de Compostela.
Viry-Noureuil heeft overigens een alleraardigst stationsgebouwtje. Met de twee treinen per werkdag heeft het verder geen functie meer voor de SNCF zelf.
Wel bemenst is het prachtige stationsgebouw van Chauny. Van dit soort kleine spoorkathedraaltjes kan ik echt genieten.
Zoals gezegd zijn waterwegen een terugkomend fenomeen. In Chauny gaat het Kanaal van Saint-Quentin geruisloos over in het parallelkanaal van de Oise.
Een vrijwel identiek stationsgebouw aan dat van Viry-Noureuil staat in Abbeville. In deze gemeente met iets meer dan 500 inwoners kan je echter niet meer op de trein stappen. Vlak nadat ik deze foto nam passeerde een goederentrein de overweg.
Terwijl ik weer een flink stuk over een vergroeide veldweg was gestruind, passeerde er een Corail-trein richting Saint-Quentin, getrokken door een Nez cassé type BB 22200.
Een jaar dat ik mijn wandeling op Koningsdag in Jurbise eindige, eindigde ik nu een wandeling van dezelfde reeks op station Noyon. Had ik gehoopt verder te zijn? Wellicht wel, maar met twee mooie treinreizen in april en mei was ik al heel blij dat deze wandeling nog in mijn planning paste.
Inmiddels was het juni, en verliet ik via een onverharde weg door de akkers Noyon. In de verte is nog de kathedraal van Noyon zichtbaar.
De haven van Pont-l'Evêque. Het dorpje had ooit een stationnetje, maar behalve een overgroeid perron is er niets meer van over. Bij het dorpje mondt het Canal du Nord uit in het parallelkanaal van de Oise, en daardoor zou ik vanaf nu beduidend meer scheepvaart tegenkomen.
Station Ribecourt wordt wel bediend door treinen. De laatste meters van de toegangsweg asfalteren was daarentegen weer teveel moeite voor de autoriteiten. Dit is het eerste station dat minder dan 100 spoorkilometer van Gare du Nord verwijderd is.
Tussen station Thourotte en Longueil-Annel kwam een TER 2N NG in Picardie-kleuren voorbij. Samen met Corail was dit jarenlang het gekende comfortabele materieel op deze lijn, maar ik heb bij latere wandelingen ook steeds meer Régio2N voorgeschoteld gekregen.
Station Choisy-au-Bac is nog relatief recent gesloten, dat gebeurde pas in 2011 met de invoering van de gecadanseerde dienstregeling. De twee dichtsbij gelegen dorpen worden bediend door de gratis stadsbus van Compiègne.
Aan het noordeinde van het emplacement van station Compiègne ligt in een weinig gebruikte zijweg een spoorwegovergang over vijf sporen. Vind de slagbomen niet heel erg tactisch geplaatst.
Ten noorden van Compiègne ligt een ongebruikte spoorbrug over de inmiddels "echte" Oise. Dit was de spoorlijn van Compiègne naar Soissons, die vooral bekend is van tussenstation Rethondes, waar de wapenstilstanden aan het einde van de Eerste Wereldoorlog en van de Duitse inval in Frankrijk in 1940 getekend zijn.
Vlak na aankomst in Compiègne begon het enorm te regenen. In juli keerde ik terug in Compiègne en was het bloedheet, met alweer kans op onweer. De wandeling van Compiègne naar Creil was echter net iets te lang voor één dag, en dus ging het die zaterdagmiddag toch van start, langs de Oise.
Na in een hotel net buiten Compiègne waar ze wel airco hadden (de Ibis Budget in het centrum had dat helaas niet, eerder proefondervindelijk ondervonden) spullen gedumpt te hebben besloot ik deze wandeling vanwege het dreigende onweer om te keren. En dus stak ik de Oise over met de voetgangersbrug bij station Jaux, en nam ik de trein een paar stations tot Chevrières.
Vanaf aflevering 9, waar in Lembeek de HSL naar Parijs richting het westen aftakte, tot nu in aflevering 20, waren de wandelingen steeds ten oosten van de HSL. Chevrières was echter het eerste station ten westen van de HSL tussen Brussel en Parijs.
Het leven in Franse dorpjes draait om de Bar Tabac, waar je sigaretten kan kopen en een drankje kan doen. Ik had er op deze warme dag graag even eentje gedronken in Rivecourt, maar helaas was de bar op zaterdagmiddag en zondag gesloten.
Station Jaux. Twee dagen in mijn leven gebruik van gemaakt, en steeds als enige instapper.
Station Chevrières, een dag later. Tijd om verder te wandelen naar Creil. Ik had daar mijn zinnen gezet op een specifieke trein, en het moest net haalbaar zijn.
Door een bosachtige omgeving net ten noorden van de Oise ging het langs de spoorbaan. Het was soms ploeteren, maar het onregelmatige uitzicht op de mooie TER 2N NG treinen maakte veel goed.
Ik sloeg een stadstour van Pont-Sainte-Maxence grotendeels over, hoewel het plaatsje er niet verkeerd uitzag. Er moest een trein gehaald worden!
In Villers-Saint-Paul sloeg het noodlot toe en stond een onpasseerbaar hek op de route. Ik moest omlopen en kon de trein niet meer halen. Afgetaaid droop ik af, en besloot ik iets verderop dan maar een lunch in te plannen. Het bleek overigens dat Chrysa in de trein zag die ik oorspronkelijk had voorzien, ze heeft mij nog zien lopen vanuit de trein
Station Creil. Een enorm spoorwegknooppunt, en vanaf hier begon de laatste rechte lijn naar Parijs. Met een kromming dan wel, want dat doet de spoorlijn ook.
Wandeling 23 ging grotendeels door de bossen die rondom het chique Chantilly liggen. Deze etappe liep voor ruim driekwart door bossen.
Chantilly is bekend van het spoorwegviaduct waarmee je bij mooi weer ook het kasteel kan zien. Ik heb het kasteel niet gezien, maar het viaduct wel.
Wel trof ik diep in de bossen het witte koninginnekasteel aan, aan een prachtig vijvertje.
En met station Survilliers-Fosses bereikte ik een belangrijke mijlpaal van de wandelreeks: dit is het eerste station in de regio Île-de-France. Het zou tegen mijn verwachting in nog ruim twee maanden duren voordat ik hier terugkeerde.
Op 22 oktober ging het verder, met de langste en laatste wandeling. Na Survilliers-Fosses kwam Louvres en daarna passeerde ik de N104, die als grote buitenring van Parijs gekwalificeerd mag worden.
Na Goussainville kwam de HSL uit Brussel weer in zicht. Er passeerde precies op dat moment twee Eurostar Red-treinen richting het noorden. In het eerstvolgende station Villiers-le-Bel-Gonesse-Arnouville voegen de TGV's in op het klassieke spoorwegnet.
In de noordelijke voorsteden van Parijs kom je vooral heel veel trams tegen. De eerste tramlijn was de T5, die met Translohr-materieel rijdt. Dit was bij het eindpunt bij station Garges-Sarcelles.
Een heel stuk verder, ik was inmiddels de T11 en nogmaals de T5 tegengekomen in Pierrefitte, kwam in uit in Saint-Denis. Daar rijdt de T8 met conventionele trams van Alstom.
Bij het station van Saint-Denis rijdt bovendien ook nog tramlijn T1, met de originele Tramway français standard van Alsthom.
In Saint-Denis stak ik nog een keer een kanaal over, het was de laatste keer dat ik een serieuze waterweg zou tegenkomen op de wandeling.
Gare de Stade de France - Saint-Denis. Het laatste station voor Gare du Nord. Ik ging het echt doen die dag.
De Boulevard Périphérique, de roemruchte ringweg rondom de stad Parijs. Aan de noordzijde van Parijs loopt deze voor een aanzienlijk deel verhoogd, en dus betrad ik Parijs door er onderdoor te lopen.
Na een slingertocht door Goutte d'Or, een deel van Parijs dat ik nog nooit had bezocht, kwam ik uit bij Rue de Jessaint, waar ik op de sporen van Gare du Nord keek, onder het viaduct van de metro door. Toevallig kwam er net een Eurostar Red vanuit het noorden aan.
En na langs de vele Indiaase winkels op de Rue Faubourg de Saint-Denis gelopen te zijn, kwam ik dan aan bij station Gare du Nord, waar mijn beste vriendin mij al stond op te wachten bij dat protserige standbeeld voor de hoofdingang. Na 24 wandelingen was ik dan eindelijk in Parijs
Tenslotte had ik nog wat statistieken beloofd. Allereerst het overzicht van alle stations met het aantal stappen dat ik ertussen heb gezet.
In totaal waren het 495,85 kilometer in afgerond 666.100 stappen. Dankjewel voor het lezen
.
Leuk verslag van een voor mij onbekend deel van Frankrijk.