Mikos op Reis: Man, Oman

[Mikos]

In het kader van mijn Burn Out Therapie staat er nog een reis op de planning eind dit jaar. De wil is er, de financiën zijn er, nu nog iets vinden dat zowel voor mij als voor de portemonnee aantrekkelijk is. Maar soms zijn de ogen toch nog net weer wat groter dan de bedoeling...

Want waar ga je heen in een maand als november? En hoeveel tijd wil ik in de organisatie ervan steken? Wil ik gemakkelijke, hapklare brokken of toch ook een beetje avontuur? Al snel kijk ik bij een grote reisorganisatie naar twee weken all-inclusive in Egypte. Daar schijn je mooi te kunnen duiken en na de nodige strubbelingen de afgelopen tijd op het werk is duiken een prachtige manier om het hoofd helemaal leeg te maken! Alleen staat de prijs me niet zo aan. En praktisch is het ook niet: dat duiken schijnt daar heel mooi te kunnen, maar als je een duik of twee hebt gemaakt op een dag ben je er wel even klaar mee, maar je kunt vanuit veiligheidsoogpunt in een land als Egypte niet zo heel gemakkelijk in je uppie zo'n resort af en eens wat gaan rondtoeren. En om nou twee weken vast op zo'n resort te zitten... Dus dat idee schiet ik al snel af.
Maar het moet wel lekker warm zijn, houd ik mezelf voor. De Nederlandse Antillen voldoen daaraan, maar zijn ook al zo duur. Nee, het wordt toch weer wat avontuurlijker op eigen houtje.

Bij het rondneuzen in de beschikbare informatie stuit ik op een bestemming waar ik jaren geleden al eens eerder naar heb gekeken. Waarom het destijds niet doorging durf ik niet met zekerheid te zeggen (ik vermoed het redelijk hoge prijskaartje), maar ik raak dusdanig geïnteresseerd dat ik een reisgidsje bestel en nadat ik die heb doorgebladerd besluit ik al snel wat mijn volgende bestemming wordt: Oman.
'Hoe kom je nou bij Oman?' was het eerste dat mijn moeder vroeg. En zij niet alleen. Ik hoop die vraag te beantwoorden met dit reisverslag.

OVNL Alert: In Oman ligt (nog) geen spoor. In dit reisverslag komen dan ook geen treinen voor. Wel één foto met een bus. Een heel bijzondere, een type waarvan je er nergens in de wereld meer tegen zult komen. Maar nu de foto’s ondertussen toch al ingeladen zijn, kun je net zo goed doorlezen…

Mikos op Reis: Man, Oman



Woensdag 01 november
Bij het plannen bleek al snel dat Turkish Airlines de meest voordelige vluchten aanbood en dat die van alle vluchten ook nog eens het gunstigste aankomsttijdstip hebben. Zodoende vlieg ik van Amsterdam naar Istanbul en van daaruit naar de hoofdstad van Oman: Muscat. Dat die gunstige aankomsttijd helemaal niet zo gunstig is, wil wat zeggen over de andere vliegmogelijkheden...

Ik vertrek op donderdag om 12.00 uur. En aangezien ik helemaal geen zin heb om in de ochtendspits naar Schiphol te reizen, heb ik een hotel vlakbij de luchthaven geboekt in Hoofddorp. Die boden een aantrekkelijk geprijsde Park&Fly aan.

En zo wil ik op woensdagmiddag mezelf via de app van Turkish inchecken. Maar dat zorgt voor problemen; de app vraagt me naar mijn visa. Maar die heb ik niet nodig: ik ga Turkije niet in, dus daar heb ik geen visum voor nodig. En sinds dit jaar heeft Oman om zichzelf toeristisch wat aantrekkelijker te maken het verplichte visum van 50 euro afgeschaft, mits je bezoek niet langer dan 14 dagen is. Dus ook daar heb ik geen visum voor nodig. Maar de app vereist een visumnummer, hoe ik ook probeer. En dan is er ineens de pop-up: 'Sorry, we konden je gegevens niet ophalen. Probeer het later nog een keer.'

Een paar uur later probeer ik het nog eens opnieuw, maar nu geeft alles in de app die pop-up weer. En even later zelfs een ijzingwekkende pop-up: 'Beste klant, in verband met een technische storing in onze ICT-systemen, zijn al onze vluchten die op 01 november vertrekken tussen 15 en 22 uur van en naar Istanbul Airport geannuleerd. Dank voor uw begrip.'
Met een baksteen in mijn maag vertrek ik van huis naar Hoofddorp; zou dat allemaal morgen verholpen zijn?



Na aankomst in het hotel en mijn auto in de naastgelegen parkeergarage te hebben geparkeerd, besluit ik met de trein naar Schiphol te gaan om de chaos te aanschouwen. Dat blijkt heel erg mee te vallen; de incheckbalies van Turkish zijn onbemand en een handjevol mensen staat bij de ticketbalie, waar een hotel voor iedereen geregeld wordt. Wanneer ik voorzichtig pols naar de vluchten van morgen, reageert de vriendelijke medewerker:
'Het ziet er naar uit dat morgen alles gewoon weer vliegt. Niemand kan momenteel in het systeem komen, wij niet en in Istanbul ook niet.'

Daar hopen we dan maar op. Ik ga naar het hotel en begin aan de te korte nacht.

Donderdag 02 november
Om 6 uur ben ik al wakker, geheel tegen de bedoeling in is dat ruim een uur te vroeg. Toch even snel kijken hoe het ervoor staat. Ik kan terugvinden dat de situatie in Istanbul redelijk normaal is, sterker nog: het vliegtuig dat mij op komt halen staat als actief aangemeld en is al onderweg!

Er is echter nog een andere factor waar rekening mee te houden valt: al de hele week is in het nieuws dat er vandaag een stevige herfststorm op komst is. Ik heb de nieuwsberichten een klein beetje gevolgd en ze hadden het allemaal over 'in de loop van de ochtend'. Tijdens het ontbijt lees ik er nog een klein beetje over en besluit dan maar weer eens dat het allemaal bij het avontuur hoort.

Met de trein reis ik naar Schiphol, waar ik aansluit in de rij om in te checken. Want de app is nog steeds resoluut: geen visumnummer invoeren? Geen instapkaart. De vriendelijke dame achter de balie bekijkt het allemaal eens goed en besluit dat ik inderdaad geen visum hoef te tonen. Terwijl zij alles in orde maakt, kijk ik nog eens rond. Incheckrij 17, hier zat ik ruim 15 jaar geleden zelf achter de balie om vakantiegangers in te checken.
De wachtrij bij de beveiliging is gelukkig heel kort.
'Waar ga je naartoe?' vraagt een beveiliger me wanneer ik kort een praatje maak in afwachting van het vrijkomen van de metaaldetectorpoort.
'Ik hoop voor je dat je gaat, ik hoor net dat KLM alle vluchten vanmiddag heeft geannuleerd,' zegt hij wanneer ik Oman heb geantwoord. Op dat moment denk ik nog dat hij een geintje maakt. Maar wanneer mijn rugzak weer eens extra is gecontroleerd (kennelijk was het nu ineens weer wél de bedoeling dat ik mijn tablet er voor de controle uit zou halen...), mijn hoodie weer heb aangetrokken (voor het eerst dat die uit moest), mijn schoenen weer aan zijn (ook voor het eerst dat die uit moesten) en ik extra gefouilleerd ben, heb ik even tijd om het nieuws te bekijken. En inderdaad: "KLM annuleert alle vluchten."
Ik berg mijn telefoon op en besluit een rondje door de terminal te lopen. Maar eerst nog één controle: een douanebeambte staat met haar drugshond te controleren. Hij springt half tegen me op om me bijna een kusje te geven, maar besluit toch dat ik niet naar drugs ruik. Meer controle is onmogelijk, maar ik vind het prima.



Het vliegtuig komt op tijd aan en nadat ik wat appjes met half bezorgde vragen heb beantwoord, begint het boarden op tijd. Buiten is het begonnen te regenen en zodra ik zit en een vriendelijke Indiër naast me is komen zitten, gaan we slechts twintig minuten te laat van de blokken en krijgen we onze push-back. Daarna blijven we nog even staan en in die paar minuten wordt het vliegtuig al aardig door elkaar geschud door de wind.
'We moeten maken dat we wegkomen hier,' vertel ik de Indiër, 'er komt een flinke storm aan. Voel je het vliegtuig schudden?'
Niet lang daarna rollen we naar de startbaan en vertrekken we voor een vooral in het begin wat hobbelige vlucht.
Onderweg praat ik wat met de Indiër die me prompt uitnodigt een keer langs te komen, ik mag bij hem verblijven en hij zal zorgen voor eten en drinken. Ik krijg zijn visitekaartje en hij maakt wat foto's. Vriendelijke knul wel.

Bij aankomst in Istanbul is het druk en vliegen we een holding patern, waardoor we veertig minuten te laat landen. Gelukkig is mijn aansluiting twee uur en heb ik al snel uitgedokterd dat de aankomstgate en de vertrekgate bijna naast elkaar liggen. Het vliegtuig dat me naar Muscat vliegt blijkt zelfs achter ons gevlogen te hebben, dus er is alle tijd de benen even te strekken. Het toestel kwam uit Londen, dus die zal ook wel last van de storm hebben gehad.

Ik sta op de borden met vertrektijden te kijken wanneer er een dertiger en een klein vrouwtje aan komen wandelen. Ik vang op dat ze naar Rusland moet maar ze haar vlucht niet kan vinden. Ik wijs een vlucht naar Moskou aan.
'Ik moet niet naar Moskou,' reageert ze een beetje bits. 'Ik ga naar Sint-Petersburg.'
Ook die vlucht wijs ik aan. De jongen reageert lachend:
'He saves the day!' en wandelt weg.
De vrouw wil weten naar welke gate ze moet. Maar die is nog niet bekend.
'Pas om 20 uur wordt die bekend staat er, dus u moet nog een uur wachten voor die op de borden staat.'
'Ohja. Ja, is het 19 uur? Mijn telefoon geeft ineens een hele rare tijd aan.'
6:57 laat ze zien.
'Dat klopt toch? Het is bijna 19 uur.'
'Ohja? Oh. Ja, ik kom van de evenaar en nu ga ik op bezoek bij vrienden in Sint-Petersburg,' zegt ze.
Ik vind haar wel aandoenlijk; ze is duidelijk niet heel erg bereisd en heeft voor een blanke vrouw een opvallend Afrikaans accent als je goed naar haar luistert. Erg vermakelijk, met bijpassend temperament. Ik verwijs haar naar een rustruimte met luxe stoelen die ik vijftig meter verderop heb gezien. Daar gaat ze dan maar heen.
Als ik haar tien minuten later bij een ander scherm zie staan en ze me ziet, kijkt ze wat onwennig. Ze doet alsof ze net op weg is naar de open ruimte.
'Het duurt echt nog een uur voor het er op staat, hoor,' zeg ik met een knipoog en ik wijs haar naar de stoelen.
'Speciaal voor mensen naar Sint-Petersburg!' overtuig ik haar, waarna ze echt een stoel opzoekt.

Al snel daarna begint het instappen en vertrekt de vlucht naar Muscat, veertig minuten te laat. Maar ik ben allang blij dat ik onderweg ben. Halverwege de vlucht wordt het nog even spannend gemaakt door een oproep of er een dokter in de zaal is, waarna er lichte commotie ontstaat achterin, maar het blijkt allemaal niet levensbedreigend en dus kunnen we zonder tussenlanding naar Muscat. Daar landen we 11 minuten te laat, om 01.26 uur.


Muscat van boven.

Eerder had ik het al over het 'gunstigste aankomsttijdstip'. Kwart over een 's nachts is niet ideaal, maar als je een beetje snel je spullen bij elkaar hebt, zou je in theorie om een uur of drie in bed kunnen liggen. Ik had ook met Lufthansa en OmanAir via Frankfurt of München kunnen vliegen, maar die komen pas tegen 7 uur 's ochtends aan, dan ben je een volledige nacht en daarna eigenlijk ook dag kwijt, want als je niet of weinig slaapt in het vliegtuig... En heel veel meer keus was er niet. KLM vliegt sinds dit najaar niet meer rechtstreeks naar Muscat, dat is het nadeel van een bestemming die wat meer 'off the beaten track' ligt. Maar wel zoveel avontuurlijker! Maar ik had het al over 'in theorie'...

De rijen bij de paspoortcontrole/immigratie zijn enorm. Zelfs midden in de nacht. Ik heb een vliegtuig van Biman Bangladesh zien staan (de laatste keer dat ik die heb gehoord woonde ik nog in België - elke keer als zij overkwamen rammelde het hele huis door elkaar) en dus staat het vol met Bangladeshi. Die vakkundig aan de kant worden gezet door het personeel om voorrang te geven aan het vliegtuig met blanke toeristen dat net is aangekomen.

Na drie kwartier aanschuiven ben ik aan de beurt. Paspoortcontrole, de vraag waar mijn visum is (gelukkig is mijn antwoord dat ik 12 dagen blijf voldoende) en het afnemen van mijn vingerafdrukken en ik mag door. Gaat dat te voorspoedig? Ja, he?

Er is controle van de handbagage. Rugzak door de X-ray.
'Extra check,' met bijbehorende wijzende vinger naar de zijkant.
'Open,' is de wat kortaf klinkende instructie van de beveiligster.
Dat korte ken ik nog van mijn bezoek aan Dubai, acht jaar geleden. Vaak is het niet eens bedoeld als bevel, maar zijn ze het Engels net niet genoeg machtig om te weten dat het ook in vriendelijker bewoording kan.
Ze haalt het een en ander uit de tas en kan niks vinden wat interessant is. Tot ze mijn GPS uit het zijvakje tovert.
'What is this?' zegt ze met priemende ogen.
'GPS.'
'Why?'
'Google Maps without the internet.'
Ze trekt een bedenkelijk gezicht en roept eens naar de andere tafel waar controle plaatsvindt. Uit het Arabisch filter ik 'GPS' en de volledige desinteresse van haar mannelijke collega's.
Ze wendt zich weer tot mij en stelt eens wat vragen.
'First time in Oman?'
Yes.
'Why?'
En dan moet je dus serieus niet in de lach schieten, want dan ben je nog veel verder van huis.
'Far away, he?' zeg ik schouderophalend.
Ohja. Wat ik in haar land kom bezoeken is de volgende vraag, dus ik lepel wat van mijn plannen op. Dat ontdooit haar een beetje. Maar dan loopt het gesprek ook eigenlijk wel spaak. Dus ik vraag of ik weer mag inpakken. Ja, dat mag. En als ik daarmee klaar ben, vraag ik of alles goed is en ik mag gaan.
Ze houdt mijn GPS nog eens omhoog en zegt:
'No, you wait.'
Een minuut later heeft ze wat met haar collega gebabbeld en staat ze op.
'Passport.'
Dus die overhandig ik haar. Ze leest erin, vernachelt mijn naam, ik herstel haar en vanaf dat moment noemt ze me alleen nog bij mijn officiële naam.
'Come with me.'
En ze beent weg, de aankomsthal door. Langs de bagageband waar ik koffers zie wachten op hun eigenaar, naar een man bij de douane.
'Collega, ik heb hier weer eens wat...'
Of althans, dat vermoed ik dat ze zegt. Hij vraagt me wat dat apparaatje voor moet stellen. Wat het doet. Waarom ik het bij me heb. Ik geef dezelfde antwoorden. Ik zie ze een veelbetekenende blik uitwisselen, hij zucht eens diep en zegt:
'You come with me.'
Het vrouwtje wandelt terug naar haar controle. De jongen heeft mijn naam ook overgenomen en noemt me nu ook zo.
'Wait here,' zegt de knul in het wit, met halfblauw hoedje. En daar sta ik dan, te kijken naar een deur waar een kwartier lang alleen maar mensen doorheen verdwijnen, maar niemand meer terugkomt.
En ik ben zo moe en ik wil gewoon naar het hotel en naar bed... Het is al half vier 's nachts. Toe nou...

Na twintig minuten word ik binnengeroepen. Ik moet links in een kantoortje plaatsnemen op een comfortabele bank en een halve minuut later komt er een dertiger in geheel wit gewaad het kantoor binnen met mijn paspoort en mijn GPS. En een of ander papier en pen. Hij doet de deur achter zich dicht. Nou, dan gaan mijn wenkbrauwen wel omhoog. Was nou gewoon voor die twee weken all-inclusive in Egypte gegaan...

Hij gaat schuin tegenover me zitten en begint een allervriendelijkst praatje met me waarin hij wat vragen over me stelt. Wie ik ben, wat ik voor werk doe, wat ik hier kom doen. En dan na tien minuten heen en weer begint hij over dat ding dat op tafel ligt. Wat is het? Wat doet het? Waarom heb ik het? Dus dat leg ik maar zo eerlijk mogelijk uit. Hij is heel vriendelijk en gaandeweg het gesprek begrijp ik dat het allemaal helemaal niet zo spannend is als dat ik een moment heb gedacht.

In tegendeel; als we het over mijn reizen en de visa die in mijn paspoort staan hebben (hij is namelijk de tweede die over het visum van Belarus begint, dat stipte de knul bij de immigratie ook al even aan), vraagt hij waar hij met zijn vrouw in Europa naar toe zou moeten gaan naar mijn mening. Ik vraag wat ze willen zien; mensen, architectuur, natuur? Ze willen een mix en ik begin over Rome, Florence en Venetië. Dat dat een aardige mix is en Venetië natuurlijk voor velen een romantische bestemming is. Afgezien van een van mijn ex-vriendinnen dan, want die had er toen ze er eens met een vriendin van haar naartoe was geweest geen reet aan gevonden. Maar ja, romantiek kwam toch al niet echt in haar woordenboek voor.

En zo lul ik een half uur met die knul, waarbij het al helemaal niet meer over die GPS gaat. Ik moet nog wel een formuliertje invullen ('Maar dat moet iedereen die hier komt, hoor') en we hebben nog een gesprek over Oman zelf, moslims en hoezeer de media ergens op duiken wanneer er moslims in het spel zijn.
'We worden zo onnodig negatief neergezet,' moppert hij. 'Ik ben blij dat je in mijn land bent om het met eigen ogen te bekijken. We zijn meer dan woestijn alleen. Welkom in Oman!'
Ik krijg een hand, mijn paspoort en GPS terug (nadat hij nog wel even een foto heeft gemaakt van de batterijen en het serienummer dat er in staat) en mag eindelijk mijn koffer op gaan halen. Die staat al met wat andere koffers naast de band geparkeerd. Het zijn de laatste koffers van onze vlucht, wat er nu nog staat is in afwachting van zijn eigenaar die waarschijnlijk ook nog ergens een verhelderend gesprekje met deze of gene voert...

Net buiten de aankomsthal zit het bureautje van Omantel, waar ik nog een simkaart op de kop tik. Want bellen en internetten kosten je hier, ver buiten Europa, de hoofdprijs. De simkaart wordt voor me geïnstalleerd en geactiveerd en dan kan ik door naar het autoverhuurbedrijf. Het is ondertussen kwart over vier en ik blijf vriendelijk tegen iedereen, maar het wordt nu echt tijd dat ik mijn bed kom. Alles ligt al klaar aan papieren en ik hoef alleen maar een handtekening te zetten. Einde van de hal naar buiten, weg oversteken, lift naar beneden, daar staat mijn collega je op te wachten. Prima. Of ze een ATM hebben? Ja, daar kom ik langs. Prima, bedankt. En inderdaad, er staan twee pinautomaten gebroederlijk naast elkaar. En gebroederlijk allebei uit.

Ik krijg een KIA mee. Een rondje foto's maken en krassen zoeken en ik mag weg. Het is half vijf, maar het is nog steeds 28 graden. De snelweg is hartstikke leeg. En zo rijd ik, met wel flink wat toeren op de teller, naar het geboekte hotel. Ook daar is alles heel stil. De incheck verloopt vlot, de receptionist vertelt dat het ontbijt tot 10.30 uur is. Ik vraag me hardop af of ik dat ga redden.
'Het begint om zes uur, maar staat meestal al wel eerder klaar, je kunt het ook zometeen al nemen?' oppert hij. Maar dat aanbod sla ik af. Laat ik dat maar niet doen...

Ik parkeer de auto in de garage en zoek snel mijn kamer op de zesde verdieping op. Snel douchen en snel naar bed. Alles bij elkaar is het zes uur wanneer ik in bed lig. Met je 'gunstigste' aankomsttijd...

Vrijdag 03 november
10.15 uur, mijn wekker gaat. Ik ben nog veel te moe om al wat te gaan doen, dus ik besluit het ontbijt over te slaan en de wekker nog eens 2 uur te verzetten.

12.15 uur, mijn wekker gaat opnieuw. Ik ben nog steeds moe, maar besluit op te staan. Als ik nog een klein beetje wat aan deze dag wil hebben, moet ik wel. Ik had er in de planning al rekening mee gehouden door een extra dag in Muscat in te plannen. Niet alleen vanwege de 'gunstige' aankomsttijd, ook omdat het vrijdag is. Voor ons niet heel bijzonder, maar hier in de Arabische contreien ligt het weekend op vrijdag en zaterdag. De werkweek loopt van zondag tot en met donderdag. En dus is er op vrijdag een heleboel gewoon dicht.

Het ontbijt bestaat uit twee bruine bolletje met kaas die ik van huis heb meegenomen en na een verkwikkende douche is het ook zo ineens al 2 uur 's middags. Voor vandaag staan er twee dingen op het programma: Er moet geld gepind worden en er moet water gehaald worden. En voor het tweede heb je het eerste nodig, dus de volgorde is ook al besloten.

Direct naast het hotel ligt een klein winkelcentrum. In een cirkel zijn er wat cafeetjes en kappers te vinden met een fonteintje ertussen. Direct naast de uitgang van het hotel staat een ATM. Helemaal uit. Zucht. Ik vraag een bediende die achter de informatiebalie van het volledig uitgestorven winkelcentrum naar de dichtstbijzijnde ATM. Hij verwijst naar buiten en linksaf. Ik had al gekeken op Google Maps en dat zou 15 minuten lopen zijn... ik loop nog even naar de receptie van het hotel en vraag hetzelfde. Die verwijzen me naar buiten en rechtsaf. Die zou ook op 15 minuten loopafstand zijn.
'Mwoh, maybe 5 minutes,' is het antwoord als ik 15 minuten benoem. Dan gok ik het daar maar op.



En inderdaad, na 7 minuten lopen sta ik bij een ATM van Bank of Oman. Pinpas erin, graag in het Engels en niet in het Arabisch en dan gaat het scherm op zwart. Euh...
Na wat wachten en wat knoppen geprobeerd te hebben, druk ik maar op de rode stop-knop en gelukkig komt mijn pinpas er weer uit. En schiet het scherm weer aan. Nog eens opnieuw dan. En weer hetzelfde.

Ik heb sinds kort een nieuwe pinpas. De vorige liep zowel qua geldigheid als qua functionaliteit op zijn eind. Steeds vaker wilde de draadloze functie niet meer en dus kreeg ik een nieuwe. Grapje van de ING: ze geven tegenwoordig niet alleen pinpassen met het Maestro-logo van Mastercard uit, maar ook met het VPay systeem van Visa. En waar ik met de Maestrokaart alleen diep in de Verenigde Staten één keer een pinautomaat ben tegengekomen die daar geen seconde tijd of een dollarcent aan wilde spenderen, heb ik verder nooit problemen gehad met die kaart. Hoe het ook anders kan, bewijst Vpay van Visa: mijn moeder stond recentelijk in België bij een pinautomaat waar ze niet kon betalen met haar Vpay-pas, want 'Vpay doet het hier niet'.
En nu ondervind ik het dus zelf ook. Want mijn -weliswaar- creditcard van Mastercard zet het apparaat zonder problemen aan het werk en er komt een hele klap geld de automaat uitgerold. Daarna nog eens met mijn pinpas proberen levert weer een zwart scherm op. Maar ik zit aan mijn opnamelimiet van de creditcard en dus heb ik nog niet al het benodigde geld voor deze reis op zak. Daar moet ik op een later moment nog maar eens naar kijken dan.

Normaal had ik trouwens overwogen om vooraf via het GWK al Omaanse Rial te bestellen, maar een snelle rekensom toonde aan dat die ruim 130 euro in zouden houden voor die transactie en dat hier een keer pinnen me hooguit 5 euro zou kosten. Ik blijf wel een Nederlander, he...

Met mijn vers gepinde geld wandel ik de Spar in het winkelcentrum in. Daar ga ik water halen, want er is één regel in Oman waar je je absoluut aan moet houden: 'Drink het kraanwater niet!' En dat advies volg ik dan ook maar op.
Ik haal twee flessen en wil betalen met een briefje van 5 Rial.
'No change, sir?' vraagt de bediende ietwat zenuwachtig.
Ik laat hem het pak vers gepind geld zien en zeg:
'Ik heb alleen maar groter!'
En dus slaat hij aan het wisselen met zijn collega.

De Rial staat heel sterk. En is ook flink wat waard. Het is net iets minder dan 2,5 keer de Euro waard. Dus met dat briefje van 5 Rial geef ik hem eigenlijk 12,50 euro voor twee flessen water die omgerekend nog geen euro kosten. Maar daarmee heb ik aan de verplichtingen van vandaag voldaan. Ik wandel terug naar de kamer om het water en het geld weg te brengen. En even bij te komen, want het is buiten gemakkelijk een heerlijke, maar iets drukkende 30 graden.

Vervolgens stap ik in de auto en ga ik Muscat eens wat verder bekijken. Kan ik ook even wennen aan de auto. Terwijl ik over de uitgestorven straten door de ambassadewijk rijd, kijk ik eens naar de automaat die in deze auto zit. Thuis rijd ik zelf ook in een automaat, maar die heeft niet nog een 1, 2 en 3 onder de D van Drive staan. Ik zet hem voor de lol eens in D1 en ontdek dat ik de versnelling direct in de eerste versnelling zet. Flink veel toeren, vol in de ankers. Ik zet hem maar gauw terug. Maar ik ontdek ook dat als ik hem dan niet van D3 naar D terugzet, de auto in zijn drie blijft rijden. Dat verklaart ook meteen de hoge toeren die ik gisteravond op de snelweg haalde: met 4500 toeren in z'n drie 120 rijden. Tsja... Weten we dat ook weer...


Royal Opera House

Ik rijd naar het Royal Opera House, een van de handvol kenmerkende en opvallende gebouwen hier. Het is gebouwd in 2011, biedt 1100 plaatsen aan bezoekers. Het zou de hedendaagse Omanitische bouwstijl weergeven. Bij de hoofdingang staan wat soldaten de toeristen weg te jagen, geen idee waarom. Maar ik wilde toch al niet naar binnen. Direct naast de opera is er een luxe winkelcentrum gebouwd. Het gaat volgens het bordje op vrijdag pas om 16 uur open, maar om half vier kan ik toch al naar binnen wandelen. De bediende bij het gratis toilet wil voor mij de deur van het invalidentoilet openen en zegt:
'Special for you,' maar dat hoeft van mij echt niet.

Direct naast de toiletruimte heb ik een hoekje gevonden met twee pinautomaten. Zou het dan toch nog lukken vandaag? De ene is in storing, aldus het scherm. De ander slikt mijn bankpas, schiet prompt ook in storing en geeft meteen mijn oranje pasje weer terug. Jammer, joh.

Hier en daar is een winkel al wat vroeger open, maar ik ben een van de zeer weinige aanwezigen. Ik sta zelfs een tijdje in een postkantoortje van OmanPost te kijken naar wat ansichtkaarten, maar er is niemand om me te helpen. De winkel ligt er open, maar verlaten bij.

'Inside, you will find my country is full of peace,' hoor ik de douanebeambte die me vannacht uitgebreid heeft verhoord over romantische reisbestemmingen in Europa -en een heel klein beetje over mijn GPS- nog zeggen. Met 'peaceful' doelde hij niet alleen op vredig, maar ook op veilig. De straffen in dit land voor misdrijven zijn niet mals, dus laten de inwoners het wel uit hun hoofd om wat uit te halen. Dat maakt het een heel veilig land, ook volgens de criminaliteitscijfers.
'Ik weet dat het nu nacht is, maar je hoeft je niet onveilig te voelen als je zo meteen naar buiten gaat, much peace,' voegde hij eraan toe.

Zo veilig dat winkels in dit luxe winkelcentrum gewoon onbemand open kunnen zijn zonder het risico te lopen dat er wat gejat wordt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook niet zou weten door wie er wat gejat zou moeten worden, want ik ben op de bovenverdieping de enige...

Er tegenover zit een winkeltje waar er een wierrookstaafje is aangestoken. Het walmt door de winkel en trekt mijn aandacht in het voorbijgaan. Maar wat ik aan het einde van de gang zie nog iets meer: een hoekje met twee pinautomaten! De ene is alleen om geld te storten, maar die ernaast is van de Bank of Dhofar en is een gewone ATM. Pasje erin, pincode intikken en... het ding begint te ratelen! Daar zijn de nog missende Omaanse Rial om genoeg zakgeld te hebben voor deze reis. Is dat fijn!

Daarna loop ik dat ene winkeltje nog eens binnen. Ik vertel de man dat ik niks kom kopen, maar alleen even kom kijken. Bijna op het nederige af sluit hij zijn ogen en zegt:
'Maar toch welkom.'
Ik vraag hem wat hij verkoopt en wat er populair is. Hij verwijst naar bakken met houtjes erin (maar ik kom er niet achter wat het precies is), bakken met allerlei soorten steentjes erin, de wierrookstok die nog wat walmt en de flesjes parfum die uitgestald staan. Hij somt erbij op wat voor ingrediënten er voor de flesjes zijn gebruikt en ik wijs er een aan met de mysterieuze naam 'Arabian scents'. Hij doet er wat van op een papiertje en de naam past inderdaad heel erg goed bij de geur. Ik vraag voor de lol wat zo'n flesje kost en hij draait hem om en laat het stickertje zien: 55 Rial. Omgerekend ruim 130 euro...
'Maar, omdat je van ver komt, niet van hier en tóch mijn winkeltje bent binnengekomen, kan het voor jou ook voor 85 euro.'
Toch bedankt. Met dezelfde nederige houding neemt hij afscheid wanneer ik vertrek. Je gaat je er bijna schuldig om voelen. Bijna.

Ik start de auto en rijd naar Muscat. Daar ben je toch al? Het grappige aan Muscat is dat het geen hoofdstad is zoals wij dat kennen. Neem Amsterdam: een groot centraal station, een groot centrum met honderden winkels bij elkaar en bezienswaardigheden als de Dam met het Paleis en wat verderop het Rokin. Daar lijkt Muscat in niets op. Dit is een stad die uit verschillende delen bestaat met hier en daar een bezienswaardigheid. Zo ligt de Opera bijvoorbeeld 15 kilometer rijden over de snelweg van de volgende stop: het oude Muscat.



In het 'oude' Muscat ligt onder andere het Nationaal Museum en het Al Alam Palace, het ceremonieel paleis van de Sultan. Doordat het ondertussen tegen vijven loopt, is een bezoek aan het Nationaal Museum geen goed idee, want dat gaat om zes uur dicht. En dus houd ik het bij een fotostop bij het paleis.




Al Alam Palace.




Unieke bus rechts.

Vervolgens rijd ik met de auto terug in dezelfde richting van waar ik kwam. Ik heb geen zin om uitgebreid op zoek te gaan naar een restaurant en dus stop ik bij een McDonald's die ik onderweg voorbij ben gereden. Daar bestel ik bij de automaat en tegen de gewoonte in betaal ik bij de balie. Aangezien er hier niet met Euro's betaald wordt, is alles met de pinpas of creditcard betalen geen slimme zet: over elke transactie wordt namelijk een koersopslag gerekend. En met vele transacties bij elkaar kan dat al snel een behoorlijk bedrag worden. En dus wapper ik maar eens met een biljet van 50 Rial, omgerekend ruim 120 euro.
'No change, Sir?' vraagt de vriendelijke Indiër met de naam Susan en eronder 'Manager' ietwat bedremmeld wanneer hij het biljet ziet.
Ik schud nee en vertel hem dat ik er ook niet blij mee ben, dat dit is wat de bank me heeft gegeven. En dus begint de zoektocht naar genoeg wisselgeld.

Natuurlijk heb ik ook kleinere biljetten ontvangen, alleen moet ik ergens dat grote geld zien in te wisselen voor kleiner. En een restaurant als de Mac zou toch voldoende klanten moeten hebben op een dag om dat geld snel weg te werken, was mijn gedachte. Met mijn bordje met wachtnummer neem ik plaats in het verder uitgestorven restaurant.
Even later komt Susan, de mannelijke manager van wie ik vermoed dat hij of het verkeerde naamplaatje heeft opgespeld of dat het op zijn Japans uitgesproken moet worden (Su-san), mijn eten brengen. Ik vraag hem waar iedereen is.
'Soms gaat het zo,' zegt hij schouderophalend, bijna verontschuldigend.
Ik vertel hem dat wanneer je bij ons rond een uur of zes de Mac binnenwandelt, de tent bijna uit zijn voegen barst. Hij haalt nog eens verontschuldigend zijn schouders op en lacht erbij als boer met kiespijn.
Dan snap ik ook wel dat dat briefje van 50 Rial breken een grotere opdracht was dan ik vooraf had gedacht...

Ik heb een kipburger met Piri Piri-saus besteld, de ‘Al Arab-burger'. Tikkeltje pittig is wel lekker. Was ik alleen even vergeten dat het hier stikt van de Bengalezen en Indiërs en dat hun pittigheidsniveau wel wat anders is dan de gemiddelde Europeaan... Het broodje is lekker, maar de saus brandt me bijna de bek uit. Dus de grote beker sinas is binnen no time op, maar helpen doet het nog niet echt. En dus bestel ik bij de automaat ook nog een ijsje om even af te koelen. En dat ijsje betaal ik dan weer bij de kassa. Waar Susan achter staat. Met een strak gezicht zeg ik hem dat ik dat ijsje ook met een briefje van 50 wil betalen. Hij kijkt me een seconde bangig aan, waarna ik begin te lachen en hem netjes betaal met een briefje van vijf. Hij lacht zenuwachtig en geeft me mijn ijsje.
'See you next time, Sir!' lacht hij me toe wanneer ik wegloop met het ijsje.

Naast de Mac zit een LuLu, een enorme supermarkt. Ze noemen het hier een Hypermarkt; een enorme supermarkt met de nodige winkels er omheen. Ik wil, nu ik er toch met de auto ben, flink wat flessen water inslaan voor de komende dagen. De zoektocht naar die flessen water duurt nogal: geen idee waar ik moet zijn en deze supermarkt is echt groot. En het krioelt er van de mensen. Ik wandel langs de visafdeling waar honderden complete vissen in grote ijsblokken zijn uitgestald, kies er maar een. En bij de groenteafdeling verbaas ik me over een stukje socialisme. Mensen pakken de groenten die ze nodig hebben, gaan vervolgens in een snel bewegende rij staan en geven het zakje met inhoud af aan een van de twee mannen die achter de balie zitten. Die nemen het zakje aan, leggen die op de weegschaal die voor ze staat, drukken op het knopje waarna er een etiket uit komt, plakken dat etiket op het zakje en geven het zakje terug. Zie je dat al voor je bij je lokale Albert Heijn? Dat daar iemand zit die voor jou je groenten afweegt? Aan de andere kant van de afdeling zitten er ook nog eens twee dames achter een balie, die hetzelfde doen. Dat zijn van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat vier mensen die producten afwegen... En met vroeg tot laat heb ik het over van 8 uur 's ochtends tot middernacht. Opvallend genoeg zijn het allemaal Bengalezen en Indiërs.

Met mijn flessen water (waarvan de kassa niet overeenkwam met de actieprijs, waardoor ook dat nog handmatig aangepast moest worden, waarna het verschil tussen het daadwerkelijk te betalen bedrag en het briefje van 20 Rial dat ik afgaf nog een paar cent groter werd) in de kofferbak van de auto rijd ik terug naar het hotel. Waar ik net te laat ben om nog gebruik te kunnen maken van het zwembad. Nouja, dan maar uitgebreid douchen na deze warme dag en rustig aan de avond doorbrengen.

Zaterdag 04 november
De wekker gaat om 10 uur. Voor mijn gevoel nog steeds te vroeg, want ik kom nog net wat slaap te kort. Ik ga naar de lobby, waar in het restaurant het ontbijt wordt geserveerd. Ik wandel altijd eerst even langs de mogelijkheden die zijn uitgestald en kom al snel tot de conclusie dat dit hotel absoluut niet op het ontbijt heeft bespaard: wat een keuze! Er scharrelen ook de nodige gasten rond, dus het slaat wel aan. Ergens staat er een bak waar een niet-definieerbare geur uitkomt die bij mij verkeerd valt. Ik vermoed iets met gebakken vis en dat trek ik niet om tien uur 's ochtends wanneer ik net vijf minuten wakker ben... Ik vraag aan een meisje dat rondloopt of ze ook iets van ei hebben.
'Ja hoor, maar dat moet u bestellen, want dat moet uit de keuken komen.'
Kort erna zit ik aan mijn uitgebreide ontbijt met ernaast een bordje met gebakken eieren.



Na het ochtendritueel vertrek ik met de auto wederom naar het oude Muscat. Vandaag bezoek ik wel het Nationaal Museum. Daar haal ik bij de kassa nog maar eens een briefje van 50 tevoorschijn om de 5 Rial die het entreekaartje kost te betalen.
'Ik wil je graag helpen, maar zoveel geld heb ik niet in de kassa,' verontschuldigt het meisje dat erachter zit zich. 'Misschien kun je het bij de gift shop proberen?'
Bij de gift shop staat er een Amerikaans, ouder koppel voor me. Die willen een of ander stom knuffeltje kopen, dat is tot daaraantoe. Maar dit zijn van die typische Amerikanen die denken dat de hele wereld maar achter ze aanloopt en dus willen ze met Dollars betalen. Daar is de verkoper niet happig op, hij stelt voor dat ze met een creditcard betalen, maar als de Amerikanen zeggen alleen Dollars bij zich te hebben rekent hij het toch voor ze om en vraagt om 23 Dollar.
'Maar die andere man zei dat het 21 was!'
'Ik heb wel een omrekenapp,' schiet een andere Amerikaanse vrouw die duidelijk bij dezelfde groep hoort haar te hulp.
'Ja, 22,7 Dollar,' rekent ze voor.
'Oh, dan is 23 wel oké,' zegt de vrouw. Waarna de man toestemming krijgt om 23 Dollar te betalen.
21 euro voor een klein stom pluchen knuffeltje, maar oh wee als je daar anderhalve euro te veel voor betaalt!
Na de Amerikanen staat de volgende stomme toerist met een geldprobleem voor de balie: ik wapper met mijn briefje van 50. Daar kijkt de verkoper ook al niet gelukkig naar. Of ik het niet bij de kassa van het museum kan proberen? Maar daar kom ik net vandaan...
Ik verontschuldig me ook bij hem, vertel ook hem dat dit is wat de bank me geeft en ik er net zo min blij mee ben. Dan verandert zijn houding compleet:
'I fix it for you.'
En ergens haalt hij dan genoeg wisselgeld vandaan om het vijftigje te breken.
Ik wandel terug naar de kassa van het museum, waar het meisje me al tegemoet roept:
'Is het gelukt? Anders heb ik nu wel genoeg wisselgeld, hoor!'
'Nu heb je het ineens wel?' lach ik haar toe. Ze wijst nog naar een collega die net wisselgeld is komen brengen. Ze vraagt zelfs of ik niet nog een briefje van 50 heb, want dan wil ze die ook nog wel voor me breken. Maar dat aanbod sla ik af; dan moet ik die uit mijn portemonnee halen en kon ze misschien wel eens zien dat ik er wel kleinere biljetten in heb zitten. Voor de zekerheid betaal ik haar met een briefje van 20, zodat ik nog wat meer kleiner wisselgeld krijg. Ze snapt me volledig. Ze vertelt dat ze steeds meer overgaan op betalingen met creditcards en wijst naar de pinautomaat die ze voor zich heeft staan. Ik leg haar uit dat ik voor elke transactie een opslag betaal en dan liever één keer geld pin dan elke keer te moeten bijbetalen. Moeten ze me alleen niet van die achterlijk grote biljetten geven...

Het museum is interessanter dan ik dacht. Uitgebreider ook. Van wapens uit de oudheid die tegenwoordig het wapen van Oman vormen tot aan complete boten die zijn nagebouwd en van objecten van bevriende landen tot aan complete maquettes van de belangrijkste forten in het land. Ook ligt er een oud, Nederlands boek dat dateert uit ergens in 1600. Uit de tijd dat de f nog een sz vormde naast de s. Machtig mooi om te zien. Ook zijn er wat schaaltjes die gemaakt zijn door 'Maastricht' te zien.



Na het uitgebreide bezoek aan het museum wandel ik naar buiten. Op de trap voor het museum zit een man in wit gewaad, zoals de meeste Omani's.
'Taxi?' vraagt hij.
Ik herken hem wel, hij mij niet. Diezelfde vraag stelde hij me gisteren ook al, toen ik vanaf het paleis terug naar de auto wandelde. Toen haalde ik dezelfde grap uit als nu:
'You need a taxi? Where you want to go?'
Hij kijkt me een seconde aan en maakt dan lachend met zijn vinger de beweging van iemand die zich weer iets herinnert. Precies, diezelfde vent van gister ben ik. Ik vraag hem, puur uit interesse, hoeveel het zou kosten om van hier naar de soukh van Mutrah te rijden. Hij steekt 3 vingers op. Ik bedank hem voor de info en laat hem teleurgesteld achter.



Via het paleis loop ik door de warmte naar de nabijgelegen baai, waar een Geocache verstopt ligt. Die geeft nog een ander zicht op het Al Mirani fort tegen de heuvel aan. Het is echt net een zandkasteel. Ik wandel terug naar de auto en rijd naar het nabijgelegen Gate Museum. Daar maak ik een foto van deze toegang in de omliggende muur. Binnen de muur, waar onder andere het paleis en het Nationaal Museum liggen, was het 'oude Muscat' te vinden. Het museum wist me te vertellen dat Muscat ooit niets meer dan een vissersdorpje was. Daar is ooit verandering in gekomen toen Muscat een belangrijke handelsplaats werd. In 1624 schijnt de aarden wal al gebouwd te zijn. Tegenwoordig huist in deze doorgang die de Muscat Gate vormt het Muscat Gate Museum. Dat laat ik voor een andere keer om te bezoeken.


Muscat Gate.

Daarna loop ik terug naar de auto. Ik heb de taxichauffeur gevraagd wat het kostte naar de Mutrah soukh omdat dat mijn volgende stop zal zijn. En ik ben er nu drie keer langs gereden en alle drie de keren waren alle mogelijke parkeerplaatsen in de buurt vol. In het hotel had ik vanochtend al gevraagd wat ik het beste kon doen en de vriendelijke receptioniste zei:
'Zie dat je er vroeg bent, een uur of half drie, dan vind je vast nog wel een plekje.'
Ook de bus die bij het Nationaal Museum komt stopt bij de soukh, die heb ik ook nog als back-up. Maar ik rijd toch met de auto naar de wijk Mutrah.
Daar zijn er inderdaad hier en daar nog wat vrije plekjes. Maar ik zie ook een groot bord met de mededeling "Betaald parkeren" en daar krijg ik altijd jeuk van. En dus rijd ik door en vind ik op een paar honderd meter afstand een stil straatje waar ook parkeerplek is, maar geen bord te zien is met diezelfde tekst. Zelfvoldaan loop ik richting de wijk. Tot ik bij zo'n bord kom en er even de tijd voor heb te lezen wat erop staat: inderdaad, betaald parkeren. "Behalve op vrijdag en zaterdag." Grmbl. Nouja, beetje bewegen is niet verkeerd, natuurlijk.


De wijk Mutrah.


De soukh.






Drie keer raden wie deze populaire meneer is.

Mutrah is een levendige wijk, gelegen aan een baai waar dhows, traditionele houten bootjes, maar ook een enorm cruiseschip in aangemeerd zijn. Drie keer raden waar die Amerikanen vandaan kwamen... De bekendste trekpleister is de Mutrah Soukh; de grote Arabische markt met honderden kleine winkeltjes die allerlei spullen verkopen. De gouden regel hier is: altijd onderhandelen. De soukh gaat eigenlijk pas om 16 uur open en sluit om 22 uur. De ochtendopening, van 9 tot 13 uur heb ik gemist. Maar het is nu net 15 uur en dus is het er vrijwel uitgestorven. Heerlijk, want ik heb een hekel aan grote groepen mensen bij elkaar. Ik wandel wat langs het handjevol winkeltjes dat wel open is en word hier en daar eens aangesproken of ik wat van de uitgestalde handelswaar wil hebben. Maar ik heb geen interesse. Ik dwaal liever door de vele, vele smalle straatjes met gesloten winkeltjes om me er een voorstelling bij te maken hoe vol en levendig het hier kan zijn. Wanneer het half vier is geweest, trekt het publiek al langzaamaan aan; het wordt drukker en ook de verkopers zijn wat meer warmgelopen. Of ik een petje wil? Of een 'fake Rolex'? Ik kan alleen maar lachen en besluit dat het tijd wordt de mensen wat meer ruimte te geven. Maar mocht ik iets nodig hebben, dan weet ik waar ik het kan vinden.

Ik rijd dan nog bij wijze van voorverkenning naar de grootste en mooiste moskee van het land: de Sultan Qaboes moskee. Geopend voor niet-moslims van 08.30 tot 11.00 uur, gesloten voor niet-moslims op vrijdag. Omwille van het reisprogramma wil ik er toch alvast naar de buitenkant kijken om een beetje in te schatten hoeveel tijd ik er nodig ga hebben. Ik wil er een foto van maken, maar heb al snel een soldaat op mijn nek. Ik gebaar verontschuldigend dat ik weet dat ik nu niet welkom ben, hij bevestigt de openingstijden voor mij als toerist. Dan vertrek ik naar het hotel.



Het is wederom een warme dag, het display in de auto had het over 33 graden. Goed te doen, hoewel ik moet zeggen dat ik goed tegen de warmte kan. Maar heel eerlijk: het vooruitzicht dat ik nu wel ruim op tijd ben voor het zwembad maakt me blij. Al snel stap ik in het water, dat dan ineens toch wel behoorlijk fris aandoet. Ik trek wat baantjes en kijk vanuit de infinity pool uit over de snelweg die Muscat doorkruist.



Dan moet ik ook nog even op zoek naar een restaurant. Die liggen allemaal aan de andere kant van de snelweg en dus moet ik nog een stukje lopen. Via de voetgangersbrug kom ik in de woonwijk aan de andere kant. Het zijn allemaal woontorens hier, met op straatniveau winkels en restaurants. Het restaurant dat ik op het oog had blijkt pas om 19 uur open te gaan en aangezien het 18 uur is, zie ik dat niet zitten. Dus kies ik voor de tweede keus: een Syrisch restaurant waar ik de enige ben. Om 18 uur eten is hier geen gewoongoed, zoveel is me al wel duidelijk. Maar prima; zo kan ik rustig genieten van de Libanese kibbeh, gefrituurde ballen met pittig gehakt, en de Syrische variant op een mixed grill. Wanneer ik klaar ben met eten, vraagt de serveerder of het geeft gesmaakt. Dat heeft het zeker, het was me alleen veel te veel. Of ik die ene kibbeh die over is gebleven mee wil nemen? Nee joh, die kan ik nergens opwarmen, dat wordt dan een steen die ik koud op moet eten. Dat snapt hij wel. Inclusief fooi heb ik hier voor 8 Rial gegeten, omgerekend 19,50. Dat lijkt me een heel schappelijke prijs voor de tafel die ik vol had staan.





Vervolgens wandel ik terug naar het hotel. Het was weer een mooie dag.

Zondag 05 november
Ruim een uur voordat de wekker gaat, die sowieso al veel te vroeg zou gaan om half negen, ben ik wakker. Geen idee. Geen vliegtuig om te halen, niks. Maar vooruit. Eerst uitgebreid ontbijten en dan naar het eerste punt op de agenda vandaag: de grote moskee. Die is dus alleen voor toeristen toegankelijk op zaterdag tot en met donderdag tussen 8 en 11 uur. Daarna heeft het personeel een uur de tijd om alle flauwekul voor de toeristen -denk aan dranghekken en enorme plastic zeilen over de heilige vloer- weg te halen voor het middaggebed rond 12.00 uur.

Het is vrij druk met toeristen die voor de deur worden afgezet door hun reisgidsen of tourbussen. Een paar soldaten houden in de gaten wie er allemaal naar binnen komen, maar mijn rugzak wordt niet gecontroleerd. Dan loop ik het immense terrein van de moskee op. In het midden de daadwerkelijke moskee die uit twee vleugels bestaat: vooraan de vrouwenvleugel en achteraan de enorme mannenvleugel. Eromheen een wijd gebied dat wordt afgebakend met een overdekte passage. En daaromheen dan weer een groot stuk grond met aan de voorzijde een enkele fontein en mooie bloemperken. Aan de zijkant een gigantische parkeerplaats en daaromheen dan nog weer een muur om alles af te zetten tegenover de rest van de wereld. Het is hier gigantisch groot. En mooi.


De vrouwenvleugel.









De schoenen moeten uit om de vrouwenvleugel te mogen bekijken. Door de gesloten deuren heb ik het idee dat erachter nog een ruimte is, maar daar mogen we als toeristen niet binnen kijken. Een rondje om het complex geeft een beeld van de grootte van deze grootste -en volgens alle bronnen die ik heb geraadpleegd de mooiste- moskee van het land. Daarna wandel ik de gigantische mannenvleugel binnen, waar een flink aantal kroonluchters aan het plafond de enorme kroonluchter in het midden introduceert. Ondanks dat onze schoenen uit zijn, ligt er een groot blauw zeil over de heilige vloer waar we een rondje op mogen lopen om de details eens in ogenschouw te nemen. Vijf keer per dag wordt er door de mezzanine opgeroepen tot het gebed. En vijf keer per dag is het hier dan ook enorm druk met inwoners van Muscat die deze moskee bezoeken. Of een van de vele andere, natuurlijk. Die in Mutrah had trouwens een bord naast de deur met "Muslim only", daar zijn de toeristen niet welkom.


De mannenvleugel.









Na mijn bezoek rijd ik terug naar het hotel om mijn spullen te pakken. Ik start de auto en rijd Muscat uit. Dat blijkt nog een opgave door twee vrachtwagens die op elkaar gereden zijn op de snelweg en daarmee de weg deels blokkeren. Daardoor loopt de warmte in de auto aardig op tijdens het stilstaan. Ik ben altijd wat voorzichtig met het gebruik van de airco; enerzijds verbruikt het brandstof en anderzijds geeft het altijd zo'n klap in je gezicht wanneer je uiteindelijk een keer die gekoelde auto uit stapt. Dus meestal rijd ik met de ramen open en zorgt de rijwind er wel voor dat de temperatuur niet te hoog oploopt. Maar dat is geen doen op de betonnen snelweg waar ik tussen de vrachtwagens om me heen stil sta. Dat het buiten 34 graden is, maakt het plaatje dan compleet. De radio is ingesteld op een aantal zenders, waar er maar één constant echte Arabische jengelmuziek draait en de anderen gewoon 538 hadden kunnen heten. Wel met een kleine kwinkslag: zodra The Kings of Leon voorbij komen zingen ze 'This watch is on fire'. Daar ken ik een andere variant van. En wanneer er dan toch twee keer 'sex' voorbij zou komen, wordt de zanger kortstondig gemute. Erg vermakelijk.



Ik rijd richting Rustaq, een stadje dat ooit de hoofdstad van Oman is geweest. Vanaf het moment dat ik via de snelweg Muscat verlaat, wordt het aanmerkelijk rustiger op de snelweg. Zodra ik de snelweg naar Rustaq opdraai, ben ik een van de weinigen die er rijdt. Zodra ik na 2 uur rijden Rustaq nader, begint er ineens ergens iets aan de voorkant van de auto te klepperen. Ik parkeer langs de weg en controleer de banden, niets aan de hand. Wanneer ik weer verder rijd, blijft het rustig. Tot twee kilometer verderop, dus maar weer stoppen. Ik ontdek dat de rubberen vloerplaat die onder de auto hangt aan de voorkant loshangt. Hoe dat nu weer kan? Het kleppert nogal irritant, verder is het niet gevaarlijk. Het eerstvolgende tankstation is een Shell, waar ik parkeer. Ik wenk een van de bedienden en vraag hem of hij een stuk tape voor me heeft. De Indiër bekijkt het gapende gat onder de voorkant van de auto en wijst dan naar de naastgelegen garage.
'Daar kun je beter heen,' zegt hij erbij. Maar de garage is gesloten.
'Die gaan om 16 uur weer open,' zegt hij, kijkend op zijn horloge. Dat duurt nog twee uur.
'Een stuk tape is voorlopig genoeg,' probeer ik voorzichtig wat aan te dringen.
'Ik ga even mijn baas vragen,' zegt hij, waarna hij wegloopt. Om een minuut later inderdaad met een rol tape terug te komen. Samen plakken we zo goed en zo kwaad als het gaat de boel aan elkaar. Ik bedank hem hartelijk en wil hem een briefje van een halve Rial in zijn handen drukken, maar dat hoeft van hem echt niet. Maar van mij wel. Kan ik weer verder.





Ik rijd door het stadje Rustaq en kom in een buitenwijk terecht. Hier ligt fort Rustaq, waar ik gisteren nog een maquette van heb gezien in het Nationaal Museum. Het fort staat al ruim een jaar in de steigers om gerestaureerd te worden, dus naar binnen kan ik niet, maar foto's van de buitenkant van dit fort mogen eigenlijk niet ontbreken.



Wanneer ik de auto weer instap, merk ik dat het buiten beter te doen is dan in de auto en dus gaan de ramen weer lekker open. Ik rijd terug naar de weg richting Ibri, mijn eindbestemming van vandaag. Hoe verder ik van Rustaq afrijd, hoe stiller het op de weg wordt. De weg wordt omgeven door bergen zo ver je kunt kijken. Op een bepaald punt betrap ik mezelf erop het idee te hebben dat ik hier ergens door de Amerikaanse staat Utah rijd. Als je me hier geblinddoekt naartoe had gebracht, was dat waarschijnlijk de eerste plek waar ik aan zou denken. De weg kronkelt langs verschillende dorpjes die soms uit niets meer bestaan dan een handjevol huizen die ogenschijnlijk in the middle of nowhere zijn neergekwakt, hooguit toevallig bij elkaar. Bordjes verwijzen naar dorpjes op een aantal kilometers links of rechts van de doorgaande, geasfalteerde weg. Meteen na de afslag houdt het asfalt dan doorgaans op, om over te gaan in een zandweg of een pad bedekt met steenslag. Onderweg kleppert de onderplaat toch nog wat tot een iets hardere klap, waarna het ineens weer helemaal stil wordt. Iets verderop controleer ik de boel nog maar een keer, maar alles zit nog op zijn plek. Toch maar weer doorrijden dan. En maar iets bedenken om het op te lossen. De verhuurder maar bellen? Die zullen vast niet een nieuwe auto komen brengen en met de reisplanning die ik heb zit 'even' omruilen op het vliegveld er ook niet in. Dan zal ik vast naar een garage gestuurd worden, kun je daar uren gaan zitten wachten op de reparatie. Of... misschien heb ik wel een beter idee.



Na alles bij elkaar vier uur onderweg te zijn geweest over 250 kilometer, inclusief een pauze hier en daar, kom ik aan in Ibri. Dit stadje heeft niet heel veel te bieden en ligt er alleen maar omdat het vroeger op de kruising van handelswegen lag. En tegenwoordig kruisen de wegen vanuit Oman naar de Verenigde Arabische Emiraten (denk aan Al-Ain net over de grens en verder naar Dubai en Abu Dhabi) en richting Saoedi-Arabië (met een aardige omweg richting Riyadh) zich hier. Ik heb een hotel aan de buitenrand van het stadje geboekt, dat zich in een winkelcentrum bevindt.

Ik check snel in en kom in de kamer met het mooiste uitzicht dat ik ooit heb gehad: het dak aan de achterkant van het winkelcentrum. Maar aangezien het niet de bedoeling is dat je dat ziet, is het tot boven mijn hoofd afgeplakt met privacy-plakband. Pas wanneer ik op een stoel ga staan, zie ik wat ik niet mag zien: de uitlaten van de airconditioning van het winkelcentrum. Ik had al gezien dat er hier ook een LuLu zit en met het brede assortiment dat zij hebben, is er ongetwijfeld iets dat in mijn bedachte oplossing voorziet. Ik wandel eerst een rondje door het heerlijk koele winkelcentrum. Het is er eigenlijk... uitgestorven. Drie vreettentjes naast elkaar, een winkel om de Omaanse heren van een bijpassend hoedje te voorzien, een behoorlijk grote ruimte met videospelletjes en een klimbaan voor kleine kinderen, een klein cafeetje en dan die enorme LuLu.



Ik spreek een Indiër aan die in een klein stalletje midden in de doorgang staat, naast de afdeling videospelletjes.
'Word je nou niet knettergek van dat kabaal de hele dag?' vraag ik hem, verwijzend naar de riedeltjes die er uit de videospellen komen om klanten te trekken.
'Of weet je het op een gegeven moment te negeren?'
'Dat laatste,' zegt hij met een glimlach. 'Je moet wel. De eerste tien minuten heb ik er last van, daarna hoor ik het meestal niet meer.'
'Waar is iedereen?' vraag ik vervolgens, wijzend naar de enorme leegte om ons heen.
'Het is een werkdag, he. Tijdens weekenddagen is het hier echt wel druk. Maar op doordeweekse dagen... is dit het wel zo'n beetje.'
'Maar je wordt betaald, toch?'
Hij haalt zijn schouders op en knikt. Ik wens hem succes.


Assortimentje vissen.

Dan loop ik de LuLu binnen. Als ik wil, kan ik hier naast mijn dagelijkse boodschappen ook meteen even een nieuwe tv kopen. Of koelkast. En spijkerbroeken voor omgerekend een tientje liggen op de stapel. Onvoorstelbaar. Mijn zoektocht eindigt daar waar ik al dacht dat ik moest zijn; tussen de kantoorartikelen. Ik zoek een goede rol ducttape om die vermaledijde vloerplaat goed vast te zetten. Dan kan ik nog wel even vooruit en me bezighouden met dingen die me wél interesseren. Ook neem ik een busje WD-40 mee, want de wieltjes van mijn koffer ben ik vergeten voor de reis in te smeren en dus beginnen ze zachtjes aan te piepen. Met de rol plakband die ik heb gekocht loop ik naar de auto en pas ik toe wat ik in de Balkan heb geleerd: zo gaat het óók! Het plakband dat ik van de Indiër opgeplakt heb gekregen is op de een of andere manier allang verdwenen, maar nu zit alles weer mooi provisorisch vast. Ik ben benieuwd hoelang het houdt. De rest van de rol gaat voor de zekerheid maar vast in het handschoenenkastje...

Daarna begin ik ook wel trek te krijgen. De pasta en pizza bij het ene tentje trekken me niet aan, de hamburgers bij de andere tent ook niet. Bij het hotel hoort ook een restaurant, maar dat kan ik nergens terugvinden op een reviewsite. Waar begin je dan aan, he? Ik vraag aan de balie of ik de menukaart mag zien en die ziet er aardig uit. Ik bestel een kipcurry met rijst en neem als enige plaats in het restaurantje. Het is hier al net zo druk als in de rest van het winkelcentrum. Het eten wordt snel gebracht en smaakt wonderbaarlijk genoeg nog goed ook.

Bij het afrekenen maak ik een praatje met de twee mannen die de boel bestieren. Ik moet 7 Rial betalen en betaal voor de grap maar met een briefje van 20. Er ontstaat een vreemde situatie, want de ene moet de ander vragen me wisselgeld te geven en ze hebben er een rekenmachine bij nodig om uit te rekenen wat ze me nou terug moeten geven. Uiteindelijk komt het goed, maar ik tel het toch nog een keer na. Dat ik een fooi wilde geven is niet overgekomen, dus ik geef alsnog een Rial terug.
'Ik moet het altijd even uitrekenen, hoor,' verontschuldig ik me.
'Nou, wij anders ook,' is de ietwat vreemde reactie.
Ik vraag waar iedereen is en krijg eenzelfde antwoord over weekenddagen en weekdagen. Dat Ibri eigenlijk maar gewoon een dorp is en in niks lijkt op grote steden als Al-Ain. Ik vergis me en opper dat dat tegen de grens met de VAE ligt.
'Nee, het ligt ín de VAE.'
En dan verklaart een en ander zich:
'Wij komen uit Al-Ain en zijn hier pas 15 dagen en blijven er nog 35.'
Ik kijk ze met een moeilijke blik aan. Het blijken twee mannen te zijn die uit de Verenigde Arabische Emiraten komen en hier voor een soort bootcamp naartoe gestuurd, omdat het de rustigste van de drie locaties is van deze hotelketen. Dat verklaart waarom ze zo'n moeite hadden met de Rials die ik ze gaf. Ze laten prompt hun ID-kaarten uit de VAE zien en babbelen nog wat verder over hun tijdelijke inzet hier. Ze zijn ook maar gestuurd...


Een van de populairste zenders van de Emiraten en omgeving, met alleen maar kamelenraces.

En dan is het ook wel tijd om rustig aan te gaan doen. Ik heb een hoop gezien vandaag en ook een hoop gereden. Vooraf kon ik niet heel goed inschatten hoe de weg naar Ibri eruit zou zien, maar ik vond het in ieder geval heel mooi. Dat het hoog in de lucht wat afkoelt zie ik wanneer ik nog heel even buiten op de parkeerplaats kijk: hoog boven me flitst het vrijwel constant achter de wolken. Op ooghoogte wandelen er zowaar wat Omani het winkelcentrum binnen en zelfs in het restaurant waar ik net uit ben gelopen zitten zes mensen. Ik hoop maar dat ze die drukte aan kunnen...



Maandag 06 november
Het ontbijt is prima en om half twaalf loop ik het hotel uit. Nog even bij de LuLu mijn lunchbox vullen en ik kan Ibri alweer verlaten. Aangezien de tank onderhand bijna driekwart leeg is, wordt het tijd om een glimlach op mijn gezicht te toveren. Ik stop bij de lokale Shell en laat de tank vullen door een vriendelijke Indiër. Want niet alleen in de supermarkt hebben ze vreemde baantjes, ook bij het tankstation is het hier nog gewoongoed dat iemand voor jou tankt.
'6,300 Rial,' vraagt hij, wijzend naar het scherm.
Ik geef hem, verontschuldigend, een briefje van 50. Daar doet hij helemaal niet moeilijk over, hij moet alleen nog even wat meer wisselgeld ritselen bij zijn collega. Ondertussen maak ik een foto van het scherm en reken ik snel om wat ik nu aan het betalen ben; omgerekend 27,5 liter voor €15,24. Daar is de glimlach!



Ik rijd de snelweg op richting het oosten. Weer ben ik een van de weinigen. Het eerste stuk is de omgeving niet heel aantrekkelijk, maar na een half uur rijden doemt in de verte het bergmassief Jebel Akhdar op. Ik sla linksaf wanneer de berg nog wat heiig oogt. Na nog eens een half uur rijden kom ik aan bij het plaatsje Al-Ayn. Ik parkeer de auto en wandel via een wadi, een rivierdal dat het grootste gedeelte van het jaar droogstaat (alleen bij stevige regenval spoelt het water hier doorheen), naar de start van een pad dat heuvelop loopt om te leiden naar de graftombes van Al-Ayn. Toen ik hierover las, wist ik: daar wil ik heen!





De graftombes zijn 5000 jaar oud en staan op de lijst van het Unesco Werelderfgoed. Van veraf kun je de bijzondere vorm van de bijenkorfgraven op de heuvel zien liggen. Het zijn er in totaal 21, waarvan er nog zo'n 18 in originele staat zijn, de andere 3 zijn helaas in elkaar gezakt. Ze zijn zo gebouwd, dat de ingang op het oosten ligt. De stilte, het uitzicht, ik vind het indrukwekkend.













Vervolgens rijd ik terug naar de snelweg en door naar Bahla. Hier ligt het grootste fort van Oman, dat overigens ook op de Werelderfgoedlijst staat. Een schamele 10 euro moet er voor de entree betaald worden, maar het praatje met de twee jonge dames die achter de kassa zitten maakt een hoop goed. De ene kan Nederland niet vinden in het kassasysteem, de ander vertelt dat ze weet dat Nederland bestaat uit meer dan alleen Holland.
Overal waar ik kom en gevraagd word waar ik vandaan kom, is mijn antwoord 'Nederland'. Maar dat snappen ze dan niet. Wanneer ik vervolgens 'Holland' zeg, weten ze meteen wat ik bedoel. Maar ja, ik kom niet uit Holland... Nu werd het me hier gevraagd en zei ik voor het gemak 'Holland', maar dat kenden ze dan weer niet, wel Nederland. Dit land blijft me verbazen.













Het fort is inderdaad groot, maar ook heel erg leeg. Een Deense familie scharrelt rond door de verder lege kamers. De dames aan de kassa hadden me gewaarschuwd voor de vele vleermuizen die hier huishouden. Toen ik voor de grap vroeg of ik ze mee mocht nemen was het antwoord:
'Graag!'
Na een half uurtje heb ik het grootste fort van Oman wel gezien en vertrek ik naar de laatste tussenstop van vandaag: Misfat Al Abriyeen.



Wat ik uit de reisgids op heb gemaakt, is dit een traditioneel bergdorpje. De huizen zijn uit steen opgetrokken en het meest bijzondere moet de ligging zijn. Die is ook erg mooi; tegen de berg aan, sommige huizen op palen ter ondersteuning. Direct onder het dorpje zijn terrasvormige tuinen waar het falaj-systeem dat bestaat uit irrigatiekanalen doorheen kronkelt en ervoor zorgt dat de enorme bananenplanten, citrusvruchten en mango's kunnen blijven groeien. Wat dat betreft is er geen woord te veel gezegd.





Alleen de charme van het dorpje is volledig weg door de vele toeristen die er zijn (alhoewel het om half vijf 's middags nog wel meeviel), maar met name de grote borden die verwijzen naar de vele guesthouses die hier zijn ingericht en nog een slag erger de grote borden die verwijzen naar een lokale koffiebranderij geven het wel zo'n enorm commercieel karakter, dat ik hoofdschuddend door het dorpje loop. Wat ik wel leuk vond, waren de lokale jongetjes die volop in het waterbassin van het falaj-systeem aan het zwemmen en springen waren. Wat een lol op een warme dag als vandaag! En ook de, ik vermoed Duitse, blondine in de oranje broek die voor me liep om haar backpack uit de auto te halen vond ik erg leuk. Samen met het vriendinnetje dat naast haar liep en ook haar backpack uit de auto haalde zal ze hier waarschijnlijk overnachten. Maar dat is mij toch echt te toeristisch.







Nee, ik rijd nog even een twintig minuten de berg af om in het dal te verblijven. Ik heb een klein parkje uitgezocht met 10 vrijstaande "villa's". Een grote muur eromheen, een restaurantje, twee zwembaden en een mooie tuin. Wanneer ik aankom, valt de avond net in. Ik word welkom geheten door een Rwandees die de receptie bestiert. En schoonmaakt. En problemen oplost, zo ratelt hij erop los wanneer ik vraag of ze hier beter betalen dan in Rwanda. Zijn antwoord kwam meteen retour afzender en was 'nee'. Volgens hem betalen ze hem voor één baan en voert hij er drie uit.

Hij laat me mijn villa zien, die er prima uitziet. Ik heb gezien dat alleen mijn auto op de parkeerplaats staat, dus ik vraag of ik de enige ben.
'Ja, maar er komt nog een familie,' hoor ik.
Het zwembad is achteraan en wanneer ik iets uit het restaurant wil hebben, moet ik dat een uur van tevoren aangeven. Ik bestel direct wat, want ik heb onderhand wel trek. Ik meld hem dat als hij me zoekt, ik in het zwembad te vinden ben. Hij kijkt me aan alsof ik krankzinnig ben. Ik loop lachend weg.

Wanneer ik mijn voet in het water steek snap ik zijn blik; het was vandaag een -ik moet zeggen prettige- 33 graden, maar even afkoelen in het water is er niet bij: dit water is steenkoud! Dus houd ik het bij pootjebaden.

Een uur later wandel ik eens over het complex en wandel ik de tuin binnen. Daar zie ik, heel schattig, dat er een prieeltje is voorzien van een tafel met één stoel en één bord. Hebben ze nou echt...? Dan komt er een mooie husky naar me toegelopen, een jonkie nog. Even kroelen. Dan zie ik in de hoek een man achter de barbecue. Die staat daar voor mij mijn vlees te grillen. Ik vraag de serveerder die rondloopt of dat tafeltje voor mij is en hij begint te glunderen.



Wanneer ik nog een rondje gelopen heb, neem ik plaats. De serveerder spreekt een beetje Engels, maar mijn vraag naar Fanta of Mirinda gaat er niet in. Ook zoiets aparts: als ik vraag naar Fanta hebben ze het nooit, maar wel Mirinda. Wanneer ik vraag naar Mirinda, hebben ze dat niet, maar wel Fanta. Altijd precies het tegenovergestelde van wat ik verwacht. Maar uiteindelijk smaakt het zo goed als hetzelfde. Even later komt de man van de grill maar mijn tafel met een enorm bord vlees. Ik maak uit het gesprek op dat hij de eigenaar is van het complex. Hij heeft een ongelooflijke hoeveelheid vlees voor me bereid, legt uit dat de twee sausjes die er staan huisgemaakt zijn en dat er nog wat kebab op de grill ligt. Pff, dat krijg ik nooit op. Hij heeft trouwens geen Fanta of Mirinda, maar wel Seven-up. Ook prima! Ik vraag hem of ze de hond hier een naam geven (in Mongolië is dat namelijk niet gebruikelijk) en hij geeft aan dat ze Lucy heet en nog heel erg jong is.

Tijdens het eten, dat er echt heel goed in gaat, komt Lucy een paar keer heel geïnteresseerd kijken. Maar ze blijft lief op afstand. Wanneer ze dan een paar rondjes over het bankje in het prieeltje om me heen heeft gelopen en vanuit het niets haar kop heel voorzichtig om het hoekje steekt ben ik om: jij krijgt ook een stukje vlees. Iedereen blij.

Zodra ik ben uitgegeten, komt de serveerder nog even bij me zitten. Het blijkt een jongen uit Yemen te zijn van 22 die zijn land heeft verlaten om ergens anders zijn heil te zoeken. Hij spreekt slecht Engels, maar probeert door wat praatjes te maken progressie te maken. Hij heeft het over connecties die hem wel naar Amerika kunnen brengen, dat ziet hij wel zitten. Maar dat praat ik hem meteen uit zijn hoofd; als er één land is waar het geen gezond klimaat is voor immigranten (laat staan hun eigen inwoners), dan is het wel de VS. Hij hoort me aan, slaat met zijn vuist op zijn hart en zegt:
'Thank you, you are a good man!'
Hij vertelt dat hij blij is met mijn eerlijke verhaal, want wat hem wordt voorgehouden is inderdaad wel weg positief. Zoals al die mooiweer-verhalen die alle asielzoekers naar Groot-Brittannië lokken, om er daar na een erbarmelijke reis achter te komen dat er van de luxe en weelde die ze wordt voorgehouden helemaal niks waar is. Hij brengt het wat ongelukkig, maar zijn reactie komt erop neer dat hij het waardeert dat ik hem daarvoor wil behoeden.
Hij vertelt ronduit over het leven in Yemen, dat hij ongelukkig getrouwd is en dat hij blij is dat hij hier chef mag zijn. Met veel Engels oefenen is hij er zeker van dat zijn toekomst nog veel mooier gaat zijn. En ik denk dat hij daar wel een kern van waarheid te pakken heeft. Alhoewel het Arabisch dat hij spreekt hem ook steeds verder zal brengen, nu de taal steeds belangrijker wordt.

Ik moet eerlijk zeggen dat toen ik hier aankwam op een verder verlaten terrein en ik de enige bleek te zijn, dat ergens toch wat eenzaam aanvoelde. Maar het uitstekende eten dat speciaal voor mij in de mooi aangelegde tuin werd gereserveerd, het praatje met de Jemenitische jongen die heel graag meer Engels wil leren en ook de aanwezigheid van hond Lucy, die tijdens het schrijven van dit verhaal licht grommend op afstand bleef staan toen ze me vanuit het donker op mijn privéterras in de gaten kreeg, maar heel speels en enthousiast naar me toe kwam rennen toen ik haar naam noemde, maken het eigenlijk weer een bijzonder mooi verhaal. Ga ik nu even Lucy wat aandacht geven, want volgens mij zit ze daar wel op te wachten...

Dinsdag 07 november
Vandaag is er tijd voor het alternatieve programma. Toen ik deze reis in de schetsen had en alle mogelijkheden aan het bekijken was, zat er een 4x4 in de pijplijn en minimaal een dagtrip naar Jebel Shams, de Grand Canyon van Oman. De verhalen die ik erover heb gevonden maakten me nieuwsgierig en ook de foto's waren al indrukwekkend. Alles stond dus in de steigers om geregeld te worden. Tot ik ergens een regeltje tegenkwam in de voorwaarden van de autoverhuurder:
'Het is niet toegestaan om de geasfalteerde wegen te verlaten.'
Een telefoontje verder wist ik dat ze dat heel serieus namen en dat op het moment dat je van de geasfalteerde wegen gaat, je niet meer verzekerd bent. Nu valt dat natuurlijk nog terug te brengen tot 'Wanneer er iets gebeurt op een niet geasfalteerde weg, bent u niet verzekerd', wat meteen het hele nut van het huren van een 4x4 overbodig maakte. Nog afgezien van dat ik vrij kort voor vertrek alles heb geregeld en het sowieso maar de vraag zou zijn of er wel een 4x4 beschikbaar was, want die gaan als warme broodjes over de toonbank aan het begin van het toeristenseizoen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de verdubbeling van de huurprijs van de auto...



Het probleem met Jebel Shams is dat het zeer sterk wordt aangeraden er met een 4x4 heen te gaan, ondanks dat er verhalen zijn dat je er met een gewone auto zoals waar ik momenteel in rijd het ook wel kunt halen. Maar of dat zo bevorderlijk is voor de bodemplaat? Maar ja, niets dat een beetje ducttape van de LuLu niet tijdelijk kan fixen, natuurlijk. Het andere probleem is dat in de laatste 20 kilometer het asfalt navenant afneemt en je dus op een grindpad rijdt. Alles bij elkaar reden genoeg om Jebel Shams en de populaire Balcony Walk die er aan de rand van de Grand Canyon van Oman te lopen valt deze keer helaas over te slaan. Ik had het oprecht graag gewild, maar dan had ik ten eerste eerder moeten beginnen met plannen en ten tweede wat meer lef moeten hebben om die voorwaarde in het huurcontract te negeren. Hoe al die andere mensen in een 4x4 die wel van de geasfalteerde wegen dat doen? Die zullen wel grotere ballen hebben.
'Weet je wat het is? Ik kan je niet vertellen wat je wel en niet met die auto mag doen. Dat beslis je uiteindelijk zelf,' zei de verhuurder op het vliegveld schouderophalend toen ik aan die regel refereerde. Misschien dat ik ooit nog eens een poging waag.
Wie nu denkt: je had toch ook iemand kunnen charteren om je er een dag in een 4x4 naartoe te brengen? Ja, dat klopt, maar ook dat was behoorlijk in de papieren gelopen. Voor deze reis heb ik ervoor gekozen het niet te doen.



Maar dat gaf me wel de mogelijkheid alles wat anders in te plannen, misschien zelfs wat ruimer. Nu kon ik via een stop in Ibri langs Al-Ayn rijden en hoefde ik geen stukken dubbel te rijden. En zo heeft elk nadeel zijn voordeel. En nu heb ik vandaag een dag waarin ik iets rustiger aan kan doen. Maar ja, mij kennende...


Birkat al Mouz.

Ik begin met een tripje naar het dorpje Birkat Al Mouz. Net als Misfat Al Abriyeen gisteren een dorpje dat op een heuvel is gebouwd en opgetrokken is uit klei. Alleen is deze wijk van Birkat verlaten en zijn het eigenlijk enkel ruïnes die er te vinden zijn. Des te interessanter dat er dan ook nog een Geocache bovenaan te vinden valt en Mike staat wel in de brandende zon naar een klein kauwgomdoosje te zoeken met een papiertje erin.
Op de achtergrond beginnen de muezzins van het dorp op te roepen tot het gebed. Dat gaat altijd volgens dezelfde tekst:

"Allahu Akbar! Allahu Akbar! Allahu Akbar! Allahu Akbar!
Ashhadu an la ilaha illa Allah. Ashhadu an la ilaha illa Allah.
Ashadu anna Muhammadan Rasool Allah. Ashadu anna Muhammadan Rasool Allah.
Hayya 'ala-s-Salah. Hayya 'ala-s-Salah.
Hayya 'ala-l-Falah. Hayya 'ala-l-Falah.
Allahu Akbar! Allahu Akbar!
La ilaha illa Allah."



En vertaalt zich tot:

"4 x Allah is de grootste
2 x Ik getuig dat er geen god is dan Allah
2 x Ik getuig dat Mohammed Allah's gezant is
2 x Haast U naar het gebed
2 x Haast U naar het welslagen
2 x Allah is de grootste
1 x Er is geen God dan Allah"



Deze muezzins die via de luidsprekers aan de minaret oproepen tot het gebed worden vaak gekozen op hun zangtalent. Het is altijd overal dezelfde tekst (met uitzondering van de ochtendroep, waaraan de tekst "Het gebed is beter dan de slaap" wordt toegevoegd), maar hij wordt door elke muezzin net wat anders, vaak de een nog mooier dan de ander gezongen. Door middel van langere uithalen, bijvoorbeeld.

Maar in dit dorp is de muezzin of op vakantie en is er een stagiair of de muezzin moest nodig naar de wc, want het werd werkelijk waar volledig toonloos uitgesproken. En afgeraffeld. Effe vier keer "Allahu Akbar", nog net geen diepe zucht tussendoor en klik, de microfoon kan weer uit. Ik heb hardop gelachen.



Daarna maak ik een korte stop bij het kasteel van Birkat Al Mouz. Ik heb nog niet geparkeerd of er komt een chauffeur van een 4x4-taxi vragen of ik de berg Jebel Akdar op wil. Nee, dat wil ik niet.
'Maar het is een mooie berg!'
Vast, ik heb geen interesse. En dan druipt hij af.
Bij het kasteel maak ik een foto en vervolgens loop ik terug naar de auto. De tweede taxichauffeur komt op me af.
'Hello my friend,' begint hij.
Ik ben kort en zeg: 'Hoi en laa,' wat nee betekent in het Arabisch. Hij blijft als verstijfd staan en schudt zijn hoofd ter afkeuring.
Zodra ik in de auto zit komt nummer drie me koffie aanbieden en vragen uit welk land ik kom.
'China,' zeg ik terwijl ik wat water drink en de auto start.
'Ah, good country, if you need taxi...'
Ja, daag. En met een glimlach rijd ik weg. Lekker volhardend.


Kasteel Birkat al Mouz.

Vervolgens rijd ik naar de grootste stad van "het binnenland" zoals deze provincie heet: Nizwa. Net als Ibri gelegen op de kruising van de belangrijkste wegen van het land en daarmee heel praktisch gelegen. Het heeft een eigen universiteit met studenten die of met de schoolbus komen, op de fiets of... op de brommer. En daar halen ze soms nogal toeren mee uit, zo ervaar ik wanneer er een jonge student tussen de twee rijstroken in inhaalt terwijl er van beide kanten verkeer aan komt. En maar zwaaien naar bekenden.

Ik kom op een gunstig tijdstip; het is half twee en dan is de hele stad in ruste. Tussen 13 en 16 uur houden ze hier siësta en is alles dicht. En dus loop ik door een bijzonder stil centrum. In de schaduw van de bomen zitten wat mensen hun tijd af te wachten. Ik wandel het fort van Nizwa binnen en ontdek daar dat de Omani best wel inventief waren in het buitenhouden van ongewenste gasten. Om naar boven te komen moesten er vijf deuren worden gepasseerd. Net voor elk van die deuren hadden ze vanaf het dak van het fort een opening ingebouwd waardoor ze hete dadelsappen naar beneden gooiden. En wie dat wist te ontlopen, viel vervolgens direct achter de deur in een gat in de vloer. Nee, ongewenst was hier ongewenst.


Nizwa fort.






Nizwa van boven.




Na het uitgebreide bezoek aan het fort loop ik de naastgelegen soek op. Uiteraard ook gesloten, dus alle tijd om tussen wat souvenirwinkeltjes die hun waren voor de deur hebben uitgehangen en niet binnengehaald voor de siësta te kijken of er nog iets interessants is. En dat zonder lastig gevallen te worden door opdringerige verkopers.




Op vrijdagochtend vindt er links een geitenmarkt plaats.

Bij vertrek vanuit het resort kwam hond Lucy me heel vriendelijk gedag zeggen. En aangezien ze zo jong is en gisteravond nog een hele tijd met me heeft lopen dollen toen iedereen al naar bed was, kreeg ik het idee een bal voor haar te halen. Heeft ze iets om mee te spelen. En dus rijd ik naar de lokale LuLu, nadat ik op de soukh niets heb gevonden wat zou werken. De enorme winkel verkoopt alles en na een tijdje rondgelopen te hebben met wat plastic ballen vraag ik een medewerker naar tennisballen. Daar waar ik ze niet gezocht zou hebben vind ik die. Mooi.





Nog één tussenstop voor het donker wordt: vlakbij het plaatsje Tanuf ligt de gelijknamige wadi. Daar zijn nog ruïnes te vinden van een fort dat hier ooit stond. En daar ligt niet geheel toevallig een Geocache. Die pak ik mee terwijl de zon lange schaduwen begint te trekken. Daarna wandel ik nog een klein stukje Wadi Tanuf op over het grindpad dat er ligt. Eind jaren '80 is hier een dam aangelegd in de wadi, midden tussen de overweldigend ruige bergen. Ik vergaap me nog even aan de natuur, maar het begint echt donker te worden en dus loop ik terug naar de auto om naar het resort terug te rijden.


Wadi Tanuf.



Daar zitten de Rwandees en een andere medewerker rustig in de tuin. Ik ontdek dat de hond naast de fontein ligt en zodra ze me in de gaten heeft komt ze enthousiast op me af. De bal die ik voor haar uit het plastic haal vindt ze niet zo interessant.
'Ik denk niet dat ze dat al snapt,' zegt de Rwandees. Maar oefening baart kunst, denk ik dan.
Hij vertelt dat het beestje vrij bang is aangelegd.
'Van mij moet ze niks hebben,' zegt hij. En dus ga ik naast hem zitten en roep ik de hond. En die blijft inderdaad aan de veilige kant, daar waar hij niet zit.
'Ze kent mijn huidskleur nog niet,' zegt hij. En hij probeert haar te benaderen, maar daar moet ze inderdaad niks van hebben.

Dan komen er zowaar andere gasten het terrein op gereden, dus hij moet aan het werk. In de tussentijd blijft de hond om mij heen hangen en probeer ik haar het concept van die bal bij te brengen. Het kost me een kwartiertje, maar ze sjouwt al de hele avond van hot naar het achter die bal aan. En na een tijdje begreep ze ook het terugbrengen ervan en dat hij dan opnieuw wordt gegooid. Terugvinden is nog aan verandering onderhevig, gelukkig heeft ze nu drie tennisballen, dan vindt ze er altijd weer ergens een terug.


Lucy.

Het eten was weer uitstekend en ook mijn Jemenitische vriend komt nog even buurten. Ik vraag hem wat ze de hond te eten geven.
'Kip, vlees... If you eat lunch and finished...' En vervolgens kijkt hij naar de hond. Dat zit dus wel goed.
Terwijl ik dit zit te typen rent ze rond met een van de tennisballen. Af en toe laat die los en dan vliegt ze er weer achteraan. En nu ligt ze op de stenen bank naast me te slapen. Zo druk in de weer is ze volgens mij nog nooit geweest. Dat was 2,50 well spent!

Woensdag 08 november
Na het ontbijt is het tijd om afscheid te nemen van het personeel. De Rwandese receptionist annex manusje van alles geef ik een tennisbal.
'Ah, daar zal ze me mee leren vertrouwen!' lacht hij me hartelijk toe. Ik leg hem uit dat ze er in tien minuten achter was wat ze met de tennisbal moest doen, dus dat ik zeker weet dat ze hem er een heel stuk beter door gaat waarderen.
Ook de Jemenitische chef krijgt een tennisbal van me, bij wijze van vertier.
Dan is het tijd voor de hond zelf. Maar die gelooft het allemaal wel en blijft liggen in de schaduw onder de auto van haar baas. Een keer in haar nek kroelen en het afscheid is daar.


Villa nummer 1.


Dag hond!

Vandaag rijd ik een aardig eind door de binnenlanden van Oman. Ik trek richting het zuidoosten voor een volgend bijzonder avontuur. Daar waar Jebel Shams en Jebel Akhdar majestueus boven de grond uitrijzen, daar nemen de lichtere heuvels en beginnende bergen het over. Vele kilometers volgen met uitgestrekte uitzichten en hier en daar wat woningen bij elkaar die een dorpje vormen. Als je me voor deze reis en het inlezen had gevraagd hoe Oman er uit zou zien, dan had ik het geschetst zoals wat ik buiten zie.


Doet me ergens aan denken...








De eerste tekenen van de woestijn…

Na 2,5 uur rijden kom ik in de buurt van mijn bestemming. Eerst bezoek ik nog een oud kasteel, dat van Al Wasil. Zonder plannen en zonder geld ga ik op zoek naar de ingang, waar een Indiër verveeld languit ligt muziek te luisteren op zijn telefoon. Ik mag van hem doorlopen en ik kan een kijkje nemen in dit zandkasteel. Ik ben er al snel doorheen, maar voor ik naar buiten mag, moet ik eerst nog even met hem mee. Hij maakt de handbeweging dat ik iets moet tekenen. Het blijkt het gastenboek te zijn. Daarin staan opvallend veel Nederlandse namen.







Daarna tank ik de auto even af voor nagenoeg hetzelfde bedrag als waarvoor ik een paar dagen geleden ook heb getankt. En dan rijd ik naar mijn echte bestemming van vandaag. Al vanaf de snelweg waren de voortekenen goed te zien. Waar ik net 2,5 uur door op woestijn gelijkend landschap heb gereden, is dat helemaal niets in vergelijking met het oranjerode landschap dat hier boven al het andere uitstijgt. Dit is namelijk de échte woestijn. Wahiba Sands heet deze woestijn die 200 kilometer uitstrekt van nood naar zuid en 100 kilometer van oost naar west.

'Je bent bijna gek dat je ruim 100 Dollar betaalt om vervolgens in een tent in de woestijn met nul comfort en voorzieningen te overnachten,' aldus een review van een Rus die ik op internet las bij mijn vooronderzoek van deze reis. Wat heb ik gelachen. En wat gá ik nu precies doen wat hij ook al heeft gedaan en omschreven.

Ik heb om 15.00 uur afgesproken met de eigenaar van een van de vele, vele Bedoeïenenkampen die er in deze woestijn te vinden zijn. Ze variëren van een simpele tent in de woestijn tot de wat comfortabelere Bedoeïenenhutjes tot complete vakantiewoningen voorzien van jacuzzi. Alles met bijbehorend prijskaartje, uiteraard. Ze hebben allemaal één ding gemeen; wil je er naartoe, dan moet je een 4x4 hebben, want anders loop je na de eerste tien meter in de woestijn gegarandeerd vast met je auto. En heb je een 4x4, dan wordt het aangeraden dat je een gids meeneemt en in colonne rijdt, want ook met een 4x4 heb je geen garantie dat je niet ergens vastloopt. En dus koos ik voor het alternatief; de auto op het verzamelpunt parkeren en je door de eigenaar op laten halen. Inclusief bijbehorend prijskaartje, maar je moet nu eenmaal eens wat.



Ik ben 45 minuten te vroeg, maar de eigenaar is er en laat me bij zijn zoon instappen. Die rijdt me met gezwinde spoed tien kilometer de woestijn in. Er is geen ontkomen aan; waar het rondom Nizwa door de bewolking 27 graden was, is het hier gemakkelijk 34. En toch... toch valt het me mee. Het kamp bestaat uit een tiental tenten met elk hun eigen provisorische badkamer. Ook zijn er een handvol 'Bedoeïenenhuizen', die net wat luxer zijn. Ik heb een driepersoonstent geboekt, voorzien van geen enkel gemak afgezien van die privébadkamer. Maar hoe privé is een badkamer als andermans tent ernaast staat? Nouja, niet te moeilijk over doen...



Nadat ik ben geïnstalleerd en mezelf heb voorzien van genoeg te drinken, ga ik eens op stap in de omgeving van het kamp. Wel pas nadat ik met een knipoog de eigenaar heb gevraagd naar het wachtwoord voor de wifi. Want die is er natuurlijk niet. Mijn telefoon heeft geen bereik, heerlijk. Kennelijk omdat ik het verkeerde telecombedrijf gebruik, want de eigenaar is constant druk in contact met alles en iedereen via zijn telefoon.



Ik wandel de woestijn in en laat de foto's voor zich spreken. Wat een pracht, wat apart voor een Nederlandse dorpsjongen als ik hier midden in de woestijn rond te lopen.







Tegen de tijd dat de zon dreigt onder te gaan, wandel ik naar de duinenkam ten oosten van het kamp. Daar bekijk ik in alle rust de zonsondergang. Meteen daarna steekt de wind op en jaagt het zand om zich heen. De letters die ik in het zand heb geschreven zijn in mum van tijd verdwenen. En wanneer ik uiteindelijk opsta om terug te lopen, is ook de plek waar ik zat in een handomdraai niet meer terug te zien. Ik vind het prachtig om te zien hoeveel kracht de wind hier heeft en laat me meenemen in gedachten.



Het eten is in buffetstijl en smaakt prima. De wind neemt af en de eigenaar vraagt iedereen:
'Sand everywhere, yes?'
En daaraan is geen woord gelogen.



Daarna verzamelt de eigenaar, Ohmid, de bezoekers bij elkaar rondom het kampvuurtje dat hij aansteekt. Hij vertelt dat hij een echte Bedoeïen is en wat daar zoal bij komt kijken. Dat het vroeger een kwestie van overleven was, maar het tegenwoordig heel anders in elkaar zit.
'Nu vangen we goud geld voor een goede kameel, voor de kamelenraces.'
Daarmee overdrijft hij niet; 100.000 Omaanse Rial voor een kameel uit Wahiba Sands is niks. En dat er in de Verenigde Arabische Emiraten een zender is die de hele dag niets anders uitzendt dan kamelenraces, geeft maar aan hoe serieus ze dat hier nemen. Ik heb in Ibri die zender voorbij zien komen op tv. Dat is hier echt heel groot, veel groter dan voetbal.

Sinds 2007 ontvangt hij gasten in zijn kamp en dat is wat hem, naast de kamelenhandel, in leven houdt.
'Ik heb het geluk dat ik beide generaties heb mee mogen maken. Ik heb eerst het echte, harde leven van de Bedoeïenen meegemaakt. We trokken van hot naar her met de karavaan, handeldrijven met de dorpen aan de zuidoostkust en vervolgens met de dorpen aan de noordelijke grens van deze woestijn. Naar Mekka ging je niet met het vliegtuig, maar per boot of nog toepasselijker: met onze kamelen door de woestijn. Maar ik mag ook deze generatie meemaken, waarin ik met jullie contact heb via Whatsapp en Booking.com. Ik heb Instagram, Facebook...'
Daarmee krijgt hij natuurlijk de lachers op zijn hand. Hij vertelt over hoe belangrijk de kameel voor ze is: 'Ze zorgen nu dan voor grote inkomsten, maar vroeger waren ze onze pakezels. Ze zorgden voor water in geval van nood, voor vlees, voor huid en voor touw. We maakten alles van de kameel.'
Hij stookt het kampvuurtje nog een beetje op.
'Acaciahout,' wijst hij ernaar. 'Die bomen geven ons heel veel schaduw, maar ook heel goed hout om vuur van te stoken. Zie: veel vlammen, maar haast geen rook.'
Wanneer het bezoek door haar vragen heen is, sluit hij de avond af.

Terwijl er nog wat wordt nagebabbeld rondom het kampvuur, valt mij de sterrenhemel hoog in de lucht op. We zitten hier tien kilometer van het dichtstbijzijnde dorp af, midden in de woestijn. Hier kun je heel goed sterrenkijken. En terwijl ik dat uitgebreid naast mijn tent doe door in het niks boven me te kijken, start iets verderop de dikke 4x4 van de eigenaar. Kennelijk is dat slapen in tenten voor hem niet goed genoeg meer en rijdt hij die tien kilometer terug naar zijn eigen huis...

Donderdag 09 november
Het is 06.10 uur wanneer ik wakker word. Dat is net te laat voor de zonsopkomst, die om 05.50 uur was, maar voor mij echt veel te vroeg. Waar ik vooraf bang was dat het misschien koel kon zijn tijdens de nacht en ik in mijn speciale reistas voor deze nacht een pyjama had ingepakt, heb ik in enkel een boxershort kunnen slapen onder de winterdeken die er op ieder bed klaarlag. Geslapen heb ik prima, alleen erg kort.

Om zeven uur begint het ontbijt en schuift iedereen weer aan in de rij voor het buffet. Eten valt er hier prima. Na het ontbijt kom ik Obaid tegen die met een vragende blik het melkgebaar maakt. Zeker dat ik meega om de geiten te melken! Iets buiten het kamp zijn er twee hokken; in het ene zitten de kamelen, in het andere de geiten. Er worden twee geiten uit het hok gehaald die we mogen melken. De kleintjes, net tien dagen en twee weken oud mekkeren er lustig op los vanuit het hok. Het melken is een aparte ervaring, hoewel ik ooit met school ook al eens een koe heb gemolken. De melk smaakt verder prima.

'Nu heb ik jullie hulp nodig bij het voeren van melk aan de kleintjes,' zegt Obaid. Waarop er twee lammetjes uit het hok gehaald worden. Eva, een van de twee Duitse meisjes in het kamp, krijgt er een in haar handen gedrukt. Het meisje waarmee ze reist krijgt de fles met vers gemolken melk in haar handen. In haar ene hand houdt Eva haar telefoon vast, net wat onhandig. Dus ik bied aan die over te nemen en een foto van ze te maken. Dat valt in goede aarde.
'Danke schön,' zegt het blonde meisje naast Eva wanneer ik de telefoon teruggeef.
'Bitte schön,' rolt er automatisch bij mij uit.
'Ah, ik dacht dat wij de enige Duitsers hier waren!' merkt de blondine op.
Ik herstel haar dat ik geen Duitser ben, waarna er een vermakelijk gesprekje ontstaat.
'We zijn zussen,' zegt Eva, terwijl ze naar haar blonde zus wijst.
'En dan reizen jullie samen? Zo, moedig.'
'We wonen zelfs samen, dat gaat tot onze eigen verbazing ook verrassend goed,' merkt ze lachend op.
De geitjes worden terug in het hok gezet. De volgende stop is bij de grote, witte kameel.
'Dat is mijn beste kameel,' had Obaid al gezegd. Bij het kampvuur vertelde hij dat kamelen 35 jaar oud worden, soms iets ouder, maar nooit meer dan 40. En deze kameel vindt het allemaal wel best.



Vervolgens wandel ik nog eens wat rond het kamp, tot ik de groep geiten tegenkom die op weg zijn naar het kamp. Net als de kamelen mogen die vrij rond foerageren, ze komen vanzelf weer terug naar het kamp om bijgevoerd te worden. Ik wandel rustig achter ze aan en kom zo ook terecht bij de beste kameel van stal. Die wordt uitgebreid gemasseerd in de nek door een Franse toeriste die ik aanbied een foto van haar te maken. Daarna neem ik het over. Deze kameel vindt het heerlijk om gemasseerd te worden en gaat er zelfs helemaal voor liggen, met zijn kop op de grond. Hij zucht eens diep en knipoogt eens wat. Wanneer ik stop, komt hij nog net niet vragen om door te gaan. Wat een leven.



Om tien uur staat mijn transport voor de deur om me terug naar de bewoonde wereld te brengen. Vol gas word ik over het warme zand richting Bidiya gebracht.
'Hoe doen jullie dat 's nachts, volgen jullie dan de sporen?'
'Ha,' lacht de chauffeur, 'ik kan hier met mijn ogen dicht rijden en dan weet ik nog welke hobbel ik waar moet ontwijken. Ik rijd een keer of zeven per dag op en neer.'
En zo trekt de woestijn aan me voorbij.

Wat voor voorstelling moet je je maken van de woestijn? Veel zand, natuurlijk, en waarschijnlijk ook hitte. Maar ik moet zeggen dat het me heel erg is meegevallen. De wind die stormachtig door de vallei raasde gisteravond was heerlijk om te voelen, bij wijze van afkoeling. Terwijl het echt zo warm niet was. En ook het kamp viel me heel erg mee. Ik heb helemaal niks met kramperen en ook de vrij hoge prijs voor één nachtje in de woestijn inclusief het dure transport heen en weer maakten dat ik vooraf heel erg heb getwijfeld of ik wel aan deze duidelijk op toeristen gerichte handel moest beginnen. Maar als ik dan hoor dat de Bedoeïenen erdoor overleven, naast de kamelenhandel, dan geeft het toch een goed gevoel. En dat juist op de laatste ochtend het dan gezellig wordt is niks anders dan de wet van Murphy.

Bij de auto hangt de plaat weer onderuit. Dus eerst even met tape aan de slag. In de tussentijd komt er een ander transport een Slowaaks stel uit het kamp afzetten.
'Everything okay?' vraagt het meisje vriendelijk. Ja hoor, ik fix het even Balkan-style. Dat vinden ze vermakelijk.

Muqal.

Ik vertrek vervolgens naar Wadi Bani Khalid, waar het dorpje -en oase- Muqal ligt. Dit is bekend van zijn baden en grot. En ik moet zeggen, na de warme woestijn ziet dit water er wel heel erg aantrekkelijk uit. Ik houd het bij een keer mijn handen in het water houden en vervolgens wandel ik langs de rivier over de nogal oneven stenen richting de grot. Het is een aardige hike van een kilometer, die voor het gevoel wordt overspoeld door de aanwezige toeristen. Met name de Fransen laten zich zien en horen. Aan het einde van de trail kom ik twee Duitsers tegen die in enkel een zwembroek aan de trail beginnen vanuit het water.
'Wat is daarachter?' vraagt de een aan de ander.
'Nouja, het gaat daar verder. En dan nog verder.'
Ik wijs ze op de grot die er moet zijn, nog 150 meter.
'150 meter? Nou, dan maken we het af ook.'
En daar gaan ze, op hun blote voeten over het grind en de grote rotsblokken. Na 50 meter zegt de oudste grappend tegen me:
'Kun jij niet daarheen gaan, foto's maken en die opsturen?'
Uiteindelijk blijkt de grot een wel heel smalle toegang te hebben en zitten er lokale jongens die centen willen hebben om je binnen te laten en te 'begeleiden'. Maar aangezien de groep Fransen me voor is en het allemaal nog wel gaat duren, haak ik achter de Duitsers af.
'Ze moeten geld hebben, maar ja, dat heb ik nu net niet bij me,' zegt de ene Duitser in zijn zwembroek.





Ook is iemand creatief geweest met een bord. Zo hebben ze net naast de trail een spandoekje opgehangen met daarop de tekst dat publiekelijk omkleden in Oman verboden is (dat zou op zich nog kunnen) en dus hebben ze er een plastic tentje naast opgehangen waar je voor de 'boeteprijs' van 24 Eurocent wel even mag omkleden. Ik heb hard gelachen. Maar ik denk de bedenker nog veel harder.
Op vrijdagen kun je Muqal beter mijden, omdat de Omani zelf hier dan volop op hun vrije dag verkoeling komen zoeken. En de parkeerplaats stond vandaag al vol en het was al zo druk met toeristen...



Dan start ik de auto voor de lange rit naar mijn eindbestemming van vandaag: Al Ashkara. Vanuit de wadi ben ik na 50 minuten weer terug op de snelweg bij Bidiya. Het blijkt behoorlijk hard te waaien. Zo hard zelfs dat mijn ducttape het op een gegeven moment begeeft en de plaat onder de auto loskomt, met een behoorlijke knal tot gevolg. Ik stop op een zijweg naast de snelweg en constateer dat de plaat aan de voorkant is weggeslagen. Toch maar eens bellen dan.
'En naar welke garage wilt u dat we u dan brengen?'
Eh, weet ik veel?
'Maar u belt met Road Side Assistance, u moet met de verhuurder bellen.'
Die zijn een stuk behulpvaardiger. Als ik aangeef wel verder te kunnen rijden met de auto, spreken we af dat ik kijk hoe ver ik kom en dat ik daarna contact opneem. En dat wanneer ik weer een internetverbinding heb, ik wat foto's doorstuur.

De rest van de anderhalf uur naar Al Ashkara is er nergens internetverbinding op mijn telefoon. Rechts van me volgt de Wahiba woestijn me nog een heel eind. Maar waar ik in de woestijn nog een heel klein beetje internetverbinding wist te vinden, is er hier helemaal niets.


Zandstorm.

Ik rijd door eindeloze vlakten, terwijl de rode woestijnduinen langzaamaan wegebben. Onderweg is er rondom de plaats Al Kamil nog kort een zandstorm die over de weg trekt en het zicht even een heel eind weghaalt, maar daarna klaart het weer op. En dan ben ik ineens aan de oostkust van Oman.



Al Ashkara is een vissersdorpje en daarmee is alles wel gezegd. Ik heb hier in een hotel een overnachting geboekt om de reis vanuit de woestijn op te breken en omdat er een reden is dat ik de nacht van morgen ietwat ongelukkig heb geboekt ten opzichte van de rest van de reis. Daarover later meer.


Al Ashkara.

Al Ashkara ligt direct aan de zee. Het hotel ligt er net iets vanaf. Ik check in en word welkom geheten door twee vlotte Omani's. Een brede glimlach, goed Engels, een leuk praatje. Ik krijg kamer 314, wat een balzaal blijkt te zijn. Maar al snel ontdek ik dat er in de badkamer lekkage is onder de gootsteen en naast het toilet. Op dat moment zijn de verzonden foto's in Muscat aangekomen en belt de autoverhuurder. Ik krijg een manager aan de lijn die me vraagt of ik offroad heb gereden, wat ik ontken.
'In dat geval hoeft u zich geen enkele zorgen te maken, op basis van de foto's heb ik gezien dat de plastic afdekplaat onder de auto is verdwenen en die is er hooguit om de auto van onderen te beschermen. Had u gemeld dat er kabaal vanuit de motor klinkt?'
Ook dat ontken ik, ik had gezegd dat er een behoorlijke knal had geklonken, waarna de plaat weggeslagen bleek te zijn.
'Ook dat kan geen kwaad, u kunt daar veilig mee doorrijden, hoor.'
Prima. En ook voor hun prima, want er was al gezegd dat als de auto opgehaald moest worden, er een nieuwe helemaal vanuit Muscat moest komen. Op slechts vier uur rijden van Al Ashkara én aan het begin van het weekend werden ze alleen van het idee al niet helemaal lekker.

Dan ga ik langs de receptie om de lekkage te melden. De vlotte jongens zijn ingeruild voor twee oude Omani, die er aan alle kanten geen enkele twijfel over laten bestaan dat ze er geen zin in hebben. De man achter de receptie trommelt een bediende op aan wie ik de lekkage laat zien. Ik krijg een nieuwe kamer, 410. Ik haal mijn rugzak op en loop daar naar binnen. Maar in deze kamer hangt een wel heel erg muffe geur. Ik besluit de ramen open te zetten en eerst maar eens over het strand te wandelen. Het is ondertussen 16 uur geweest en ook hier gaat rond 17.15 uur de zon onder, dus als ik er nog iets aan wil hebben...



Wanneer ik op het strand loop, valt de vermoeidheid in. Het duurt even voordat ik doorheb dat het melancholische gevoel dat ik ineens heb voortkomt uit die vermoeidheid. Om zes uur al wakker zijn en dan de hele dag in touw zorgt voor spelletjes in mijn hoofd. De koele zeebries zorgt voor verkoeling en de aanwezigheid van wat caravans op het strand halen me uit mijn afwezigheid.
Ik heb gezien dat ik langs een park liep met weelderig groen gras. Net voor de toegang ervan stapt er een familie uit de auto en een van de Omaanse meisjes ziet me, begint breeduit naar me te lachen en steekt haar duim naar me op wanneer ik hartelijk "Hoi!" zeg.



In het parkje zitten een aantal lokale meisjes. Zodra een van hen doorheeft dat ik er aan kom, gaan direct hun hijabs op. Want een man verleiden met je pracht is volgens de Islam niet toegestaan. Dan vertel ik maar niet dat die familie, inclusief vader, ook nog achter me liep. Wanneer ik het parkje wel gezien heb en weer terug naar de uitgang loop, komen hetzelfde meisje dat haar duim opstak en haar zusje me tegemoet. Ik ben nog steeds een bijzondere verschijning voor deze zesjarigen en wanneer ik mijn hand ophoud zodat ze me een high five kunnen geven, slaan ze er met plezier tegenaan. Dat ik het begeleid met "Pats!" hoor ik daarna nog een paar keer achter me giechelend herhaald worden.



Daarna slenter ik nog wat over het strand om de zon onder te zien gaan. Niet in zee, want dat is in het oosten, maar achter de bergen aan de horizon in het westen. Ik loop langs twee Omaanse dames die hartelijk terugzwaaien wanneer ik hallo zeg en iets verderop zit er een man alleen. Die zwaait ook enthousiast terug. En dan roept hij me.



In ieder ander land weet je dan dat de problemen beginnen; ze willen wat van je of ze gaan je wat verkopen. Maar dit is Oman. En dus loop ik terug en ontstaat er een ontzettend interessant gesprek met de Omani. Hij is vader, werkt als IT-leraar en is wars van techniek (toch bijzonder).
'Mensen raken steeds afstandelijker van elkaar,' zegt hij op een bepaald moment. We hebben het over de smartphone, wat een zegen en een vloek is.
Maar ook het onderwerp reizen komt voorbij. Hij heeft voor januari IJsland op het programma staan. Daar kan ik hem wel wat over vertellen. Hij vraagt of het er koud is in januari. Dat kun je wel stellen, ja. Ik vraag hem of het voor hem op dit moment koud is. Hij moet lachend toegeven, het is vandaag ‘maar’ 30 graden, voor de Omani toch wat fris. Wanneer ik begin over minstens 3 lagen kleding in IJsland in januari worden zijn ogen groot. Hij loopt nu in origineel Omaans, wit gewaad en ik vertel hem knipogend dat hij daarin maar niet naar IJsland moet gaan. We wisselen wat tips uit en dan is de zon allang achter de horizon verdwenen.

Ik wandel terug naar het hotel en besef ineens dat de leegte die ik voelde toen ik vanuit de grote, vrij drukke groep met onder anderen Italianen, Slowaken, Fransen en Duitse meisjes en het besef dat hier in Al Ashkara eigenlijk niet zoveel te doen valt, ervoor hebben gezorgd dat ik me weer op de kleinere dingetjes kan richten. Zo'n giebelende high five, zo'n volledig onverwacht gesprek met een local, het wordt gewoon tijd voor een goede nacht slaap. En morgen gezond weer op!

Maar dan moet wel eerst in de kamer te overleven zijn. Ondanks dat het raam al ruim een uur openstaat, is de lucht niet te harden. En dus wandel ik terug naar de receptie. Daar zit alleen die andere chagrijn die geen Engels spreekt, maar ik moet maar gaan zitten en dan komt er zo wel iemand. Dan begin ik maar vast aan dit dagboekverslag. Zodra ik de kamelenmassage heb beschreven vraag ik nog maar eens of die iemand die komt uit Muscat moet komen. Geheel volgens verwachting wordt dat niet begrepen. Dan komt na een kwartier alsnog die ene boos kijkende man die wel Engels spreekt. Niet dat hij "three times a charm" kent, maar met veel zuchten en steunen krijg ik alsnog een derde kamer. Die bevalt gelukkig wel.

Omdat ik wist dat de afstand vanuit de woestijn via Muqal naar Al Ashkara aardig stevig zou zijn en er hier weinig te beleven valt, heb ik mijn hotelkamer inclusief ontbijt en diner geboekt. Dan hoef ik daar in ieder geval niet meer naar op zoek. In het restaurant dat zich in dezelfde ruimte bevindt als de receptie is het heel erg stil. Sfeerloos. En die ene chagrijn hangt onderuitgezakt in zijn stoel TikTok-filmpjes te kijken, onder het genot van een regelmatige rochel. Het is eigenlijk te triest voor woorden. Gelukkig is het keuzemenu wel prettig en word ik volgestouwd met falafel, een Caesar salad, Indiase boterkip en een Omaans toetje na, Umm Ali, een soort pudding van brood en boter. Traditioneel Egyptisch, maar met een Omaanse kwinkslag. Lekker hoor.

En nu loopt het tegen 21 uur, ben ik moe en hoor ik op de achtergrond de rollende golven tegen het strand slaan. Ik denk dat het licht vanavond vroeg uitgaat...

Vrijdag 10 november
Na een fijne nacht ontbijt ik in het verder uitgestorven restaurant. Achter me zitten de receptionisten uitgebreid filmpjes op vol volume te kijken. Wanneer ik daar na een tijdje wat van zeg, gaan de telefoons direct uit en verdwijnt het personeel. Even later wordt aan me gevraagd door een van de twee vlotte mannen die me hebben ingecheckt hoe het gaat. Dat heeft 'ie geweten. Ik was niet heel erg enthousiast, maar hij hoorde mijn verhaal aan en ging er wat mee doen. Vervolgens gaat het verhaal een stuk vriendelijker verder en hebben we het over van alles en nog wat. Zo weet ik nu dat zijn eerste vrouw hem voor de rechter heeft getrokken omdat zij het vermoeden had dat hij wel eens van haar af zou willen. De rechter wuifde dat weg, daar kon hij niks mee. Maar op de een of andere manier kwamen ze er onderling toch niet uit en nu moet hij vanwege de kinderen ruim 30.000 euro betalen. Hij lacht erbij, heeft zich erbij neergelegd, maakt maar wat van het leven. Voor ik het weet, zijn we een uur verder.

Wanneer ik om 12.00 uur uit wil checken, zit hij samen met de man die me gisteren incheckte bij de receptie. Hij heeft me ondertussen verteld dat het broers zijn. En zoals de eerste me na het ontbijt aan de klets hield, zo houdt zijn broer me nu aan de klets.
Omdat de Omani nauwelijks criminaliteit kennen, zijn ze ook aardig naïef. Want waar je hier je auto rustig open kunt laten staan met al je spullen erin, hoef je dat in het buitenland dus echt niet te doen. Maar zo zijn ze dus ook totaal niet voorbereid op mensen die ze op willen lichten.

Hij vertelt een verhaal dat hij voor zijn huwelijksreis naar Turkije op vakantie ging.
'Vriendelijke mensen wanneer ze hier zijn, het is ook een moslimland, dat moet wel goed zitten, toch?'
Ik weet dan al wat er komen gaat...
'Dus wij komen bij een juwelier uit, die biedt ons mooie ringen aan, daar waren wij wel in geïnteresseerd. Maar we waren de winkel nog niet uit, we waren alleen maar gaan zitten op een stoel en er zaten al krassen in. Dat kan toch niet goed zijn? Dus wij terug, kregen we nieuwe. Maar het zat me niet lekker, dus we zijn later naar een andere juwelier geweest om ze te laten taxeren. Die schatte ze op 8 Rial (20 euro), wij hadden er net 80 (200 euro) voor betaald!'
Ik vind het prachtig.
'Maar wij dus terug naar die juwelier, maar die was gesloten. Die middag terug, gesloten. De volgende dag, gesloten. Die had al uitgebreid geïnformeerd bij de verkoop waar we vandaan kwamen en hoelang we bleven...'
Dus ik vul aan:
'You stay until Tuesday? We open Wednesday!'
We lachen om hoe triest het eigenlijk is.
Voor ik het weet, zijn we bijna anderhalf uur verder.



Dan start ik de auto en rijd ik Al Ashkara uit, richting het noorden. De weg voert door allerlei kleine vissersdorpjes. Hier en daar liggen er bootjes in het water, maar de meeste liggen op het strand, want weekend. Dat betekent ook dat de vele betonnen strandhuisjes die tot ieders beschikking zijn gesteld allemaal een auto ernaast geparkeerd hebben staan en bezet worden door families die een dagje aan het strand door komen brengen.


Dit ding deed me denken aan de Duga-II bij Tsjernobyl…

Aan de ene kant rolt de branding het land op, aan de andere kant zijn er vergezichten die me uit laten kijken op het Jalan-gebergte dat de horizon in de verte opsiert. Eerlijk gezegd had ik deze verdeling niet verwacht; vaak is een kustlijn plat en zijn de duinen het hoogste punt, maar hier is de achtergrond veel mooier.




Mijn volgende boek heet ‘De kameel en de raaf’.



Na een aantal stops kom ik rond drie uur aan bij het volgende hotel dat ik heb geboekt. Het probleem met deze noordoostkust is dat er niet heel veel hotels te vinden zijn. En op basis van mijn reisgids wilde ik hier wel heen, maar wilde ik ook rekening houden met het bezoek aan Muqal van gisteren (daar wil je op vrijdag dus niet heen), maar ook met wat er nog komen gaat. Zodoende heb ik als eerste voor deze reis aankomende nacht geboekt. Die stond dus al vast voor al het andere. Ik kom in niemandsland op een klein resort terecht waar een aantal luxere hutten staan en een handvol minder luxe hutten. Daar was de prijs overigens niet naar; die was stevig, zelfs inclusief ontbijt en diner vind ik 144 euro voor een hutje erg veel geld. Maar hé, je moet iets. En bij het boeken wist ik nog niet eens dat ik ook nog in een tent zou gaan slapen, voor nog meer geld.

Ik word door een vriendelijke Indiër naar een van de luxe hutten gebracht. En eerlijk is eerlijk, dat is een heel ruim ding, voorzien van een grote badkamer met ligbad en alles. Ja, dat is de hoge prijs dan wel een keer waard. Tot we weer buiten staan en zijn collega naar hem toe komt gerend; dat is de verkeerde hut! Het is niet luxe hut 4 die ik heb geboekt, ik heb standaardhut 4. Na 15 meter staan we bij standaardhut 4 en die is inderdaad een heel stuk minder luxe. Voldoet ook, maar is de prijs dan eigenlijk weer niet waard. Met een slap excuus wordt er sorry gezegd en ik loop lachend naar de auto. Het was ook al te mooi om waar te zijn. Ik heb het net even opgezocht, maar voor die deluxe kamers durven ze 200 euro per nacht te vragen...

Nadat ik mijn spullen in het simpele hutje heb gegooid, rijd ik voordat de zon ondergaat nog even tien minuten door naar het dorpje Ras al Hadd. Dit heeft een vriendelijke kustlijn, waar ik nog even een tijdje naar de branding sta te kijken en over wat zaken nadenk. Het is duidelijk dat het hier al wat toeristischer is, want tussen de lokale kinderen die in de branding spelen lopen heel wat zwembroeken en badpakken die je elders niet zo snel zult zien.



Ik bekijk de zonsondergang vanaf het resortterrein en schuif daarna aan in de rij voor het dinerbuffet. Dat smaakt prima. Daarna staat het doel van vandaag op het programma.

Ras al Jinz ligt op 5 minuten rijden en is een van de stranden in Oman waar zeeschildpadden aan land komen om hun eieren te leggen en ze vervolgens te verstoppen onder het zand. Dat schijn je alleen hier officieel te mogen bekijken en daarom is er een heel schildpaddenreservaat. Inclusief hotel met restaurant, uiteraard. Wie daar verblijft mag gratis mee met de tour het strand op. Wie er niet verblijft, betaalt 8 Rial (20 euro). Nadat ik er enthousiast over had gelezen en al had besloten dat ik zou gaan, las ik de reviews op internet. En die zijn heel erg uiteenlopend. Van hartstikke enthousiast tot bijna dieren activistisch negatief. Net voor vertrek er naartoe heb ik besloten er met open blik in te gaan.



Er worden verschillende groepen gevormd die met een gids het strand opgaan om 20.30 uur. Eerst de hotelgasten zelf, daarna in groepen de bezoekers. Waar groep 4 eerst uit 7 man bestaat, sluit er vervolgens nog een grote groep Russische toeristen aan die erg rumoerig zijn. Maar de gids is strikt en vertelt wat de regels zijn. Daarna wandelen we in het pikkedonker het strand op. Na een kwartier lopen staan we op het strand en spotten we het eerste baby-schildpadje dat op weg is naar de zee. Alleen de gids mag met (infra)rood licht schijnen, want de baby's gaan op licht af. Eigenlijk zou de maan ze daarmee naar zee moeten lokken. Maar het stadslicht in de verte is al genoeg om ze af te leiden, laat staan licht van telefoons en fototoestellen. Daarom zijn de foto's ook zo rood.

Iets verderop is een megagrote schildpad bezig haar eieren die ze gelegd heeft te bedekken met zand door met haar voor- en achtervinnen zand te verplaatsen. Machtig om te zien.

Een stuk verderop is er door een andere groep nog een schildpad ontdekt die op dat moment haar eieren daadwerkelijk aan het leggen is. We zien tientallen eieren in het zand gelegd worden, waarna we ruimte maken voor drie Arabieren die een afzonderlijk groepje vormen. Dan nemen ook de Russen met hun reisleider afscheid en keert de rust terug.
'Peace!' durft een meisje te zeggen wanneer de Russen buiten gehoorsafstand zijn. Het blijft toch wat ongemakkelijk om met Russen om te gaan terwijl ze in oorlog zijn met Oekraïne. Maar erover beginnen doe je eigenlijk ook niet.

De gids legt ondertussen uit dat een schildpad honderden eieren per keer legt, dat er daarvan maar een paar baby's overleven doordat ze last hebben van vossen, krabben, maar ook vogels die ze van het strand plukken zodra de kleintjes op weg zijn naar zee. En waar een volwassen schildpad tot 7 uur onder water kan blijven, kan een jonkie dat de eerste 5 dagen nog helemaal niet duiken en worden ze vaak van het zeeoppervlak gevist en opgegeten.
'Nature,' zegt hij schouderophalend.
Net op dat moment komt er nog een baby voorbij, op zoek naar de zee. De gids pakt hem zonder pardon op en geeft nog wat details. Hij is er vrij neutraal onder; er overleven maar weinig kleintjes.



Dan gaan we nog even kijken bij de tweede schildpad, die ondertussen klaar is met eieren leggen en het nest aan het bedekken is met zand. Wat een werk! Een gat 'graven', de eieren leggen en vervolgens bedekken neemt al snel een uur of 2 tot 3 in beslag. De avondtour begint steevast rond half negen, zodat de schildpadden de tijd hebben vanaf een uur of 19 aan land te komen en het proces te beginnen. Tijdens de hete zomermaanden zijn er meer schildpadden te zien dan tijdens de wintermaanden, maar we hebben geluk met liefst twee stuks vandaag, zo vertelt de gids. Dat moeten we dan maar aannemen. Een schildpad komt trouwens altijd terug naar het strand waar ze geboren zijn. Uit onderzoek is gebleken dat er tussen broed- en voedingsplaats soms 1000 kilometer afstand kan liggen. En dat met hun tempo...

Na anderhalf uur is alles weer voorbij en lopen we terug naar het hotel, waar iedereen zijn eigen weg gaat. In de vijf minuten in de auto terug naar mijn basishutje besluit ik dat ik het een best aardig bezoek vond. Ja, het doet allemaal wat massatoeristisch aan en of het allemaal echt zo stressvrij voor de schildpadden is als men doet overkomen vraag ik me ook af. Maar uiteindelijk vond ik het een machtig mooi beeld om de kleine schildpadjes over het strand te zien zoeken naar hun weg naar zee en de twee grote schildpadden de eieren te zien leggen en verstoppen. De natuur is zo machtig.

Zaterdag 11 november
Vandaag wordt een beetje een inhoudsloze dag. Na het ontbijt maak ik me klaar om te vertrekken. Ik blijf de kust volgen en heb ook vandaag maar 90 kilometer af te leggen. Alles met het oog op morgen.



De eerste stop maak ik in de grote havenplaats Sur. Ruim 100.000 inwoners heeft deze stad die met name bekend is om zijn dokwerk waar de traditionele dhows gemaakt worden die je in deze contreien veel ziet varen; traditionele Arabische zeilschepen waarvan de zeilen door de eeuwen heen vervangen zijn door dieselmotoren. En ze zijn tegenwoordig van polyester in plaats van het traditionele hout.



Vanuit een uitzichtpunt bij de haven kijk ik neer over de grote stad, die ook bekend staat om zijn traditionele houten voordeuren. Die zijn door de jaren heen echter grotendeels vervangen, dus als je ze wilt vinden moet je flink zoeken. En daar heb ik nu net geen zin in.





En dus rijd ik de vrij drukke stad door en kom ik al snel uit op de snelweg, rechtstreeks naar Muscat. Maar daar ga ik vandaag nog niet naar toe. Ik maak om te beginnen een stop in Qalhat. Dit dorp is antiek, aldus de bordjes en ook mijn reisgids. Daar valt echt verrekte weinig van te zien, want het gaat om een enkele locatie die dat stempel mag dragen. Via een Geocache kom ik uit bij een groot bord waarop vermeld staat dat de plek die ik nu ga bezoeken gesloten is voor onderhoud. Maar ik speel eens voor Omani op de snelweg; daar staan ook borden naast en die leest ook niemand. Er is wel een barrière bovenop de heuvel die me tegenhoudt het terrein daadwerkelijk om te gaan, evenals een auto van een bewaker die ergens in een huisje zou kunnen zitten. Ik sta hier bij het mausoleum van Bibi Maryam. Archeologen zijn bezig het in oude staat te herstellen, maar daar doen ze al ruim 3 jaar over en in de tussentijd is het eigenlijk gesloten voor bezoekers. Maar een paar foto's kunnen er ongetwijfeld wel van af.




Mausoleum van Bibi Maryam.



Vervolgens rijd ik naar Tiwi. In dit dorpje dat vernoemd is naar de wadi Tiwi ligt ook mijn slaapplaats voor vannacht. Voor ik daar heenga, rijd ik eerst naar Wadi Tiwi zelf. Waar een wadi, zoals eerder genoemd, vaak een drooggevallen rivierbedding is die na regenval overtollig water afvoert, is dit een speciale. Hoge bergwanden rondom, een handvol dorpjes langs de slingerende weg, kortom; mooi om te zien. De weg is voor zowel 2wd als 4wd geschikt, maar ik merk al rap dat mijn 2wd hier en daar moeite heeft met de wat steilere gedeeltes van de weg. En wanneer de weg uiteindelijk dusdanig slingerend en steil omhooggaat gaat dat zelfs de 4wd's om me heen er moeite mee hebben, haak ik af. Dan maar weer via dezelfde krappe straatjes door de dorpjes terug.


Toegang tot wadi Tiwi, ontsierd door de nieuwe snelweg.









Dan naar Tiwi zelf. Ik wil morgen de hike doen die in de andere wadi hier loopt; Wadi Shab. Dat moet overweldigend mooi zijn en goed toegankelijk. Daardoor is het er ook vrij populair. Het advies is dan ook: ga vroeg, dan heb je de complete wadi voor jezelf. Daarom heb ik in Tiwi een overnachting geboekt, vlak naast de toegang tot Wadi Shab. Om aan de hike te kunnen beginnen, moet je eerst met een bootje naar de overkant. De bootjes schijnen tussen 7 en 8 uur te gaan varen. En aangezien er vrij weinig overnachtingskeuze was in Tiwi ben ik gegaan voor de 'Wadi Ashab Chalets'. Voor als het goedkoop moet. En dat was het, want voor 50 euro heb ik een slaapkamer geboekt. Cash betalen, niet te veel verwachten. En dat is maar goed ook, want ik noem het hier al gekscherend Wadi al Shabby. Bij aankomst mag ik kiezen; het hokje aan de voorkant van het gebouw of het hokje ernaast aan de achterkant. Die laatste heeft een terrasje aan de achterkant en bevindt zich direct aan zee, dus die keuze is snel gemaakt. Wanneer ik me aan het verbazen ben over de karige aankleding van de kamer, de wat sneue badkamer en het kunstgras op een gedeelte van de vloer, bedenk ik me dat ik voor mijn verblijf in Muscat nog wat moet regelen. Het hotel waar ik eerder verbleven heb had ik al voor één nacht geboekt, maar met het oog op het extreem late of juist extreem vroege vertrek van het vliegtuig (net wat je zelf prefereert) moet er nog wel iets geregeld worden. Ik zie ook dat er nog maar weinig kamers beschikbaar zijn en dus bel ik snel om mijn boeking uit te breiden. Dat blijkt geen enkel probleem, gelukkig.

Terug naar de waan van de dag. Want dat hotel is prima, waar ik nu zit wat minder. Maar toe maar, keer slikken en morgen heb je er hopelijk plezier van! Ik ben echter voor vandaag door mijn plannen heen en dus besluit ik eens bij het startpunt van de boten te gaan kijken. Ik moet sowieso even iets oplossen, want op internet werd het ontbijt van deze verblijfplaats aangeprezen, maar bij het inchecken geeft de eigenaar aan helemaal geen tijd te hebben om ontbijt te maken morgenochtend, want ze gaan de tent verbouwen. Hm. Hij verwijst me voor ontbijt naar het cafeetje dat ze naast de boten hebben neergezet. Dan ook daar meteen maar even kijken.

Het blijkt een drukte van jewelste te zijn: de parkeerplaats staat vol met auto's en de boten varen af en aan. Het is al laat op de middag, dus de bezoekers komen inmiddels weer terug vanuit de wadi. In het cafeetje zijn ze helemaal gericht op de westerse bezoeker en hebben ze pizza, pasta en hamburgers. En ook wat dingetjes voor het ontbijt, zoals een omelet. Wanneer ik vraag hoe laat ze opengaan, is het antwoord:
'Maybe eight.'
Maar dat vind ik alweer zo allemachtig vaag dat ik al besloten heb om een supermarkt op te zoeken voor een alternatief. Ik bestel direct een kipburger, want ik heb onderhand ook wel trek. Die smaakt prima. Ondertussen varen de bootjes af en aan.

Ik stap in de auto en ga op zoek naar een supermarkt. Die zijn hier niet, wel wat losse winkeltjes waar je wat boodschappen kunt halen. Ik kom bij een Indiër in de winkel en bekijk het aanbod. Tsja, dat worden weer van die kleffe croissantjes met chocola. De laatste keer dat ik die heb gegeten was in Noord-Macedonië toen ik op de dag van het Suikerfeest boodschappen in wilde slaan en werkelijk waar alles gesloten was. Tot ik bij het tankstation nog wat van die croissantjes tegenkwam. Die waren van dat ene merk dat je in nachttreinen ook krijgt. Die blijkt de Indiër hier in Tiwi ook te hebben en ik twijfel even welk merk ik mee moet nemen. Tot ik bedenk: van die van dat ene merk weet ik al dat ik ze niet lekker vind, dus wordt het dat pak van het onbekende merk.



Daarna rijd ik nog even door het dorpje langs de haven, daar gebeurt echter ook niet veel. Hier en daar loopt er een ezel door het dorp, heel schattig om te zien. Links en rechts heb ik al gekeken naar de eetmogelijkheden, maar ook die blinken niet uit in kwaliteit. Dan maar rigoureus: terug naar dat cafeetje bij het startpunt en daar nog wat bestellen. De pizza is echter al op en ik heb de keuze uit een kipburger of een zinger. Dat blijkt een broodje gefrituurde kip te zijn. Vooruit, ik moet toch iets eten.

De bootjes halen nu alleen nog toeristen op, want om half zes stoppen ze met varen. Het zijn vooral lokalen die in de laatste bootjes zitten op deze weekenddag. Het café gaat ook om 18.00 uur dicht. Maar dan ben ik alweer terug in mijn karige onderkomen. Het licht gaat buiten uit, hier valt niks meer te beleven behalve luisteren naar de zware uitlaten van enkele bezoekers uit, ik vermoed, Dubai die even een 'weekendje' Oman kwamen doen en nu over de snelweg vol gas weer naar huis rijden. De branding zorgt voor de afwisseling.

Wanneer ik nog een rondje om het gebouw loop, komen er aan de overkant van de weg ineens twee ezels ergens tussen de gebouwen vandaan. Ze rennen de weg op en zetten het op een lopen door het dorp. Geweldig om te zien.
'De eigenaar is daarboven,' zegt de hoteleigenaar even later wanneer ik een praatje met hem aankoop. Die is dus overleden en nu lopen de ezels doelloos door het dorp. Dat is dan wel weer sneu, maar gelukkig hebben ze elkaar.

Zondag 12 november
06.05 uur. Pff... Een uur voor mijn wekker af zou gaan ben ik al wakker. Kennelijk heb ik er zin in. Geloof het of niet, maar klokslag 07.00 uur sta ik bij het beginpunt van de Wadi Shab-kloof een praatje te maken met de jongen die me per boot over zal zetten.
'Wil je nu vertrekken of straks?' vraagt hij op een bepaald moment.
Ik sta nog zo'n klef croissantje met chocola weg te kauwen, maar ik wil al wel over. Nadat hij me voor 1 Rial naar de andere kant heeft gebracht, wenst hij me veel plezier. Voor me uit stapt een lokale jongen die op het allerlaatste moment nog bij me in het bootje is gestapt toen we eigenlijk al vertrokken waren. Hij maakte een behoorlijk gehaaste indruk en dus mocht hij nog mee. Het is 07.10 uur en ik begin aan de hike.


Per boot naar de overkant.





De bergwanden stijgen hoog boven me uit en het is ontzettend stil. Ik hoor hooguit een enkele vogel tsjilpen. Er volgt een rijtje stenen gebouwtjes waar lokale mannen begonnen zijn met het onderhoud van de tuin. Enorme bananenbomen staan hier langs het pad. Vervolgens opent de wadi zich zoals ik had verwacht: het water aan de ene kant, een pad over de uitstulpingen van de bergwanden en doodse stilte. Dan zie ik een ezeltje staan. Die is geïnteresseerd maar ook duidelijk bang en rent twee keer van me af, zover het touw waaraan hij vastzit reikt. Ik loop verder. Daar zie ik de lokale jongen die met me in het bootje zat een andere ezel bepakken. Niet lang erna hoor ik achter me hoeven op de stenen en komt de ezel op snelheid voorbij gerend. De jongen loopt er een eindje achteraan.





Dan begint het echte werk, want ik ben de eerste waterpoel voorbij, nu ligt er een stuk voor me dat vol ligt met grote stenen waar ik me een weg doorheen moet zien te banen. Gelukkig zijn er hier en daar pijlen getekend op de stenen om me in de juiste richting te sturen. Na flink wat geklauter kom ik aan bij de tweede waterpoel. Er staat een groot bord naast in het Engels dat wanneer je de grot en waterval wilt bezoeken, je vanaf hier zult moeten zwemmen. Althans, dat is de vrije vertaling die ik er maar aan geef, want echt heel duidelijk is het bord niet. De twee grote, rode borden verderop met 'Danger, walking forbidden' maken de rekensom af. Ik zet mijn rugzak neer en trek mijn schoenen uit, evenals mijn shirt en broek. In de hotelkamer (voor zover je van een hotel kunt spreken...) had ik mijn zwembroek er al onder aangetrokken. Zwemschoenen aan en ik stap in het heerlijke water. Het mag dan tegen achten lopen in de ochtend en de zon mag de vallei nog niet helemaal gevonden hebben, het is wel gewoon 28 graden. Na de hike van drie kwartier is dit water dan wel heel prettig.









Voor vertrek naar Oman heb ik een waterdichte rugtas gekocht, een waterdicht hoesje voor de telefoon en een heuptasje dat waterdicht is, zodat mijn telefoon, camera en GPS gewoon mee kunnen. Mijn eigen rugzak laat ik met mijn wandelschoenen achter bij het begin van de tweede poel. Nergens ter wereld zou ik het aanraden je spullen zomaar ergens te laten staan, maar dit is Oman. Hier kan dat gewoon.





Terwijl ik net wegzwem, zie ik een jong koppel boven me lopen richting het ene rode bord. Wanneer ze omdraaien om terug te lopen, zien ze mij zwemmen. Ik zwaai, de jongen zwaait terug. Ze hebben begrepen wat de bedoeling is.
Het wat vage bord in het Engels had het er al over dat je wel een redelijk geoefend zwemmer moet zijn, want de poel is diep en het is wel een stukje zwemmen. En inderdaad, er zitten stukken bij waar de bodem niet te zien is. Om vervolgens een stuk te hebben waar je rustig doorheen kunt waden. En weer een stuk te zwemmen. Om bij wat kleine watervalletjes terecht te komen waar overheen geklommen moet worden. En daarna weer verder te zwemmen.





Het is hier muis- en muisstil. Er is hier niemand, alleen ik. Wat een vrijheid, om hier te kunnen en mogen zwemmen in alle rust, omgeven door het kabbelende water, de reuzenhoge bergwanden om me heen en verder helemaal niets. Uiteindelijk kom ik aan bij de grot, waarbij mijn hoofd aan beide zijden net niet wordt ingeklemd door de wanden die de toegang tot de grot vormen. En dan kom ik in de grot, waar een behoorlijke waterval constant water naar beneden klettert. Er hangt ook een touw naast waaraan je naar boven kunt klimmen, maar dat vind ik dan weer net iets te ver gaan. Ik ben vandaag de allereerste in de wadi, de enige helemaal hier op het eind. Wat een genot.



Nadat ik een minuut of tien rustig heb rondgedobberd, komt de jongen van het stel de grot binnengezwommen.
'Is beautiful, no?' vraagt hij me. Ik kan alleen maar beamen.
Ik wijs hem op het touw dat er hangt en hij gaat er direct enthousiast mee aan de slag. Hij klimt als een ware Tarzan naar boven en verdwijnt even later om de hoek. Dat omhoogklimmen zal me wat moeite kosten, maar zie ik nog wel goed komen. Alleen naar beneden...



Het valt me op dat ik het meisje nog niet gezien heb. Wanneer ik door de nauwe opening van de grot kijk, zie ik haar in het water voor de opening wachten. Ik schat in dat het met de jongen nog wel even gaat duren en dus zwem ik naar haar toe. Ze twijfelt even wanneer ik zeg dat het veilig is en ze ook naar binnen kan zwemmen, maar volgt me uiteindelijk toch. Wanneer we binnen zijn, komt de jongen net weer naar beneden geklauterd. Met de moeite die ik had verwacht dat het zou kosten.

'Bovenaan is er nog een klein stukje dat je kunt volgen, maar het is niet heel ver,' zegt hij uiteindelijk tegen me. Maar ik geloof het wel. Hij vraagt waar ik vandaan kom en ik vul mijn eigen wedervraag op basis van zijn accent al in, het zijn Spanjaarden.

We blijven nog een half uur stilletjes ronddobberen in het heerlijke water binnen de grot, genieten van de pracht van de natuur en de kracht van het kletterende water. Dan zwemmen we er gedrieën uit.

Net buiten de grot hebben zij hun camera op een rand gelegd en met zijn hand met daarin de camera boven het water zwemt hij achter me aan. Ik bied aan een foto van ze te maken en de camera daarna in mijn waterdichte tas te stoppen. De foto is snel gemaakt, maar hij denkt dat hij onderweg nog wat foto's wil maken. Geen probleem.

Net wanneer we wegzwemmen, komen de eerste andere toeristen eraan gezwommen. Een ervan herken ik, dat is de reisleider van die groep Russen die ik eerder deze week bij het schildpaddenreservaat heb gezien. Terwijl zij verder gaan, keren wij terug. Stukje zwemmen, stukje klauteren, twee meiden overeind helpen die op een glibberige steen uitglijden, stukje waden en voor we er erg in hebben zijn we terug bij onze tassen en schoenen.

Net voor we uit het water stappen, kijken we elkaar gedrieën nog eens aan en spreken uit wat we denken:
'Wat was het fijn daar als eersten te zijn.'
Het is inmiddels druk geworden bij de poel. Groepen toeristen die zich omkleden om aan het zwemgedeelte te beginnen. En als die mensen er allemaal niet zouden zijn, was ik nog eens teruggegaan. Want wat was het er mooi en idyllisch.



Zonder het afgesproken te hebben, vind ik de Spanjaarden even later verderop, klaar om aan de hike terug te beginnen. Onderweg babbelen we wat met elkaar. Ze blijken hier compleet onvoorbereid naartoe te zijn gegaan.
'We hebben vier dagen geleden geboekt,' zegt de jongen. 'En geen idee waar we heen gaan. We wisten ook niet van deze plek tot iemand ons er op wees.'
We komen de nodige plukjes toeristen tegen die verdwaasd om zich heen kijken waar ze heen moeten. En ook is er opeens een ezeltje dat achter ons aan komt rennen, met achter zich aan een oud mannetje. Wanneer je een foto van de ezel hebt gemaakt, komt hij er automatisch een Rial voor vragen. Nou sorry, ik loop in mijn zwembroek en heb geen geld bij me. Iets verderop weet hij twee Duitse toeristen wel voor zich te strikken.
'Jullie weten dat hij jullie die ezel aan het verkopen is?' vraag ik grappend aan de dames die staan te betalen voor de foto. Ze lachen hardop.



Het aparte is dat ik op de heenweg naar de grot de omgeving wel in me heb opgenomen, maar ik die op de terugweg veel beter waarneem. De zon heeft de vallei nu ook gevonden en dat zal ook wel helpen. Maar zo zijn zowel de heen- als de terugweg een openbaring.



Rond een uur of elf zijn we terug bij de boot. In een mum van tijd zijn we weer op de parkeerplaats. Ik had al aangeboden wat tips en trucs van mijn reis in Oman voor het stel op te schrijven, zodat ze een klein beetje sturing hebben voor de komende tien dagen. Uitgebreid bespreek ik de mogelijkheden en noteer het een en ander. Daarna raken we aan de praat over waar ze vandaan komen. Het stel blijkt Javier en Mireia te heten en ze komen uit Bilbao, het noorden van Spanje. Ze nodigen me prompt uit voor wanneer ik daar een keer naartoe wil komen. Dat staat genoteerd! We zitten een heel eind op dezelfde lijn qua ideeën over vakantie en het ontlopen van grote groepen mensen.
'Weet je nog, toen we aankwamen in de grot?' vraag ik Javier.
'Oh ja! Het was er zo heerlijk stil. En we waren de enigen!'
En nu kijken we om ons heen; de parkeerplaats staat helemaal vol, de mensen staan in de rij om met de boot overgezet te worden.
'Het was een goed idee zo vroeg te komen,' besluiten we.



Voor ik er erg in heb, is het bijna twaalf uur. En ik had met de eigenaar van de Al Shabby-chalets afgesproken dat ik niet om half twaalf weg hoefde te zijn, dat ik rustig kon gaan wandelen en daarna mocht komen douchen. Maar al te gek wil ik het ook niet maken. We wisselen nummers uit en spreken wat dingen af. Daarna nemen we afscheid. Onze auto's blijken naast elkaar geparkeerd te staan. Het zijn de enige plekken die voorlopig vrijkomen.
'Er staat daar zelfs een complete bus,' zegt Javier hoofdschuddend.
Het was helemaal mijn bedoeling niet om de eerste te zijn, maar ik ben er wel gigantisch blij mee. En dat ik daardoor nieuwe Spaanse vrienden ben tegengekomen maakt het helemaal af.

Snel ga ik douchen en mijn spullen bij elkaar pakken om te kunnen vertrekken. Het doel van vandaag is Muscat. Maar onderweg zijn er nog wel een paar stops te maken.


Bimmah sinkhole.

De eerste is bij de plaats Bimmah. Hier is ooit een sinkhole ontstaan, waarbij de kalksteen onder de grond verdwijnt en er ineens een gat in de aarde ontstaat. Bij deze sinkhole is er een parkje omheen gebouwd en is het gat zelf deels gevuld met water. Het maakt voor toeristen een populaire plek om te zwemmen. En toegegeven, het ziet er mooi uit, maar het haalt het niet bij het privénatuurzwembad dat ik vanochtend had.



Als laatste stop vandaag, rijd ik naar Omans grootste dam; Wadi Dhayqah Dam. Hier laat de natuur zich ook van haar schoonste kant zien. De dam zelf is niet heel interessant, maar het strakblauwe water tegen de geweldig ruige bergen op de achtergrond maken me toch weer stil. Wat is het hier ongelooflijk mooi. En nadat ik de lokale Geocache heb meegepakt en nog een tijdlang naar de omgeving heb staan staren, is het tijd om het laatste stuk naar Muscat te rijden.









Daar kom ik anderhalf uur later aan, nadat de snelweg me ook nog een heel stuk door geweldig ruige natuur heeft gevoerd. En voor ik er erg in heb, rijd ik alweer op de ringweg van Muscat. Zoals gezegd rijd ik naar hetzelfde hotel als waar ik vorige week heb overnacht. Ik word ingecheckt door een vlotte meid, die me een kamer op de derde verdieping geeft. Ik vraag of dit een van die kamers is die uitkijkt op de betonnen muur waarop het zwembad is gebouwd.
'So you know?' zegt ze, zonder blikken of blozen. En ze slaat meteen aan het zoeken naar een andere kamer. Ik kijk half mee op het scherm en zie dat ze werken in het programma Opera. Daarmee heb ik 17 jaar geleden ook gewerkt in het hotel in België.
'Is het nog net zo traag als toen?'
Ze kijkt me met een veelzeggende blik aan. En ondertussen draait de laadcirkel op haar scherm maar door. Uiteindelijk roept ze de ICT'er erbij en loopt ze naar een ander scherm.
'Nee, er komt binnenkort een update en dan wordt het allemaal sneller en beter,' herhaal ik hardop de woorden van de ICT'er die ons destijds bijstond.
De ICT'er van dienst kijkt me lachend aan.
'En dan komen ze met een update, is de ene bug eruit en krijg je er tien anderen voor terug,' ga ik door.
'Dan is er in 17 jaar niks verandert,' krijg ik te horen. Niet dat ik wat anders verwacht had.

Ik installeer me in de kamer, waar de gootsteen in de badkamer niet van doorloopt. Dus nadat ik de onderhoudsjongen op bezoek heb gehad en vervolgens de schoonmaker omdat de badkamervloer nu weer helemaal smerig is, kan ik gaan eten. Het is tegen zessen en ik ben al twaalf uur op. Ik besluit naar hetzelfde restaurant te lopen als waar ik een week geleden heb gezeten. De serveerder herkent me nog, zijn ogen beginnen te glunderen en hij helpt me weer op weg met kiezen wat ik wil eten. Het smaakt weer voortreffelijk en het is weer veel te veel. Daarna wandel ik terug en maak ik er een rustige avond van. Wat een geweldig mooie dag!

Maandag 13 november
Ik ben vrij vroeg wakker voor de laatste dag in Oman. Ik schuif aan voor het royale ontbijt en ontdek dat ze de eieren voortaan live midden in de ontbijtruimte laten klaarmaken door een chef die er wat ongemakkelijk bij staat, want weinig mensen hebben het door. We kijken elkaar een paar keer veelzeggend aan. Vermakelijk.

Na het ontbijt rijd ik met de auto richting het Opera House, want ik heb twee dingen die ik vandaag wil doen: ansichtkaarten kopen en het Qurm stadspark bezoeken. Meer staat er niet op het programma. Vorige week heb ik gezien in het winkelcentrum naast het Opera House dat er een winkeltje met ansichtkaarten zit. Daar wil ik wel even kijken.


Daar zijn we weer!

Ik wil er net als vorige week naartoe via de ambassadewijk. Maar nu word ik staande gehouden door een soldaat aan het begin van de wijk. Hij spreekt geen Engels, maar vraagt waar ik heen ga. Nou, dat kan absoluut niet hierlangs. Oké, dan ga ik terug.

De parkeergarage van het Opera House is vrij druk. Ik wandel het winkelcentrum binnen en loop naar het winkeltje dat van Oman Post blijkt te zijn. De keuze is niet heel geweldig, maar verder ben ik nergens wat tegengekomen en dus haal ik er maar wat uit. Ik vraag of hij ook postzegels heeft. Uiteraard, maar daarmee trek ik wel een probleem uit de klei:
'Welke wilt u?'
Hij schuift me een map toe met een partij postzegels waar je niet goed van wordt. Of ik er een met de grote Sultan op wil? Of een van Fifa? Maar dat interesseert me niet, als ik dan toch mag kiezen, dan iets dat Oman representeert. Uiteindelijk kies ik er een met mannen op kamelen erop.
Dan het volgende probleem: hij verkoopt ze niet los, alleen per set. En per kaart moet er een postzegel op van 500 Baisa, 1,20 euro. Maar ze hebben allemaal een verschillende waarde: 500, 400, 200 en 100. Dezelfde oplichtingstruc als in Nederland, waar een losse postzegel ook niet te krijgen valt, je bent altijd meteen een klauw geld kwijt aan een setje postzegels terwijl je er maar één nodig hebt.
Vooruit, het is de laatste dag, gewoon doen. En dan trek ik mijn portemonnee. Volgende probleem: er kan alleen met kaart betaald worden. Maar dat verrek ik, want dan krijg ik die conversiekosten er ook nog eens overheen. Hij wil het geld wel aannemen, maar heeft geen wisselgeld. Dus maak ik het zo precies mogelijk. Dan heeft hij 30 Baisa te veel, wel 7,5 cent, maar dat geloof ik dan ook wel weer.

Met een enorme kartonnen tas met groot Oman Post en wat promotie van filatelisten loop ik het dure winkelcentrum uit. En dan neem ik ook nog een foto van de Royal Opera, met mijn telefoon. Mijn camera houdt het namelijk voor gezien. Ik vermoed dat er zand in terecht is gekomen, dus de lens in- en uitklappen wil niet meer, de lamellen voor de lens willen niet meer volledig open, het is simpelweg klaar. Die krijgt dus alle rust en de rest van de dag maak ik alleen nog foto's met mijn telefoon.



Ik zie ook mensen de Royal Opera binnenwandelen. Hmm, dat lijkt me dan wel de moeite, want de vorige keer dat ik hier stond werd ik nog net niet door het leger weggejaagd. Eerst door de metaaldetector en de rugzak door de X-ray. Zowaar geen problemen met mijn GPS deze keer! Dan moet er een kaartje gekocht worden, maar hier is geen keuze: het moet met de creditcard. Vooruit.



Daarna wandel ik het gebouw in. Het dateert uit 2011 en is van de hand van dezelfde architect als van de grote Sultan Qaboes Moskee. Beide op dezelfde dag bezoeken zou ik niet aanraden, want er zitten wel overeenkomsten in. Ik wandel langs een groepje dat door een gids wordt opgewacht en loop zelf de aula door. En dan de enorme, enorme zaal zelf. Luxe stoelen, schermen in de rugleuning waarop de vertalingen in het Engels en Arabisch worden vertoond en een 'achter de schermen' waar je duizelig van wordt, zo diep.

Een gids is een groepje toeristen aan het uitleggen dat voor optredens waarbij er ruimte op het podium nodig is, het orgel naar achteren geplaatst kan worden. Maximaal tot daar waar het nu staat. Ik schat een 25 meter in. En bij opera staat het orgel helemaal vooraan, in de omlijsting. De voorste balkonrij aan de zijkant van het podium kan automatisch verplaatst worden om te voorkomen dat het zicht op het podium deels geblokkeerd raakt.



De Sultan himself en zijn familie hebben op de eerste verdieping hun eigen ruimte, daar waar de drie grote lichtbollen boven hangen.

Ik moet toegeven dat het aardig indrukwekkend is. Wellicht een beetje over the top, zoals ik dat van Dubai ken. Maar er schijnt een markt te zijn voor opera in Muscat.
'En het is heel voordelig, u kunt al kaartjes krijgen vanaf 7 Rial (17 euro)! Alleen nu even niet, want vanwege de oorlog in Gaza zijn alle voorstellingen geannuleerd. Volgende maand wordt er besloten of en zo ja, wanneer er weer voorstellingen plaats zullen vinden.'
Daarna is de tour af en gaat de groep zijn eigen weg. Ik loop nog een rondje door de aula en dan nog eens door de zaal en dan richting de uitgang.
'Excuse me,' hoor ik achter me. Het blijkt een jongedame van het Opera House te zijn.
'Het is eigenlijk de bedoeling dat u in een groep een rondleiding van een gids krijgt, maar aangezien u al alleen bent rondgelopen is de uitgang die kant op.'
Ik geef aan dat ik de route volg die de groep ook werd gewezen.
'Ah ja. Het gaat er meer om dat er ook liften en trappen zijn, dat u niet naar boven gaat.'
Ik beloof direct plechtig dat ik nergens naar boven zal wandelen. En vraag meteen hoe diep het podium eigenlijk is.
'Oh, het precieze getal weet ik niet. Alleen 45 voet. En het orgel is gemaakt door een Duitser, Klais.'
Zegt me helemaal niks en die 45 voet is maar 13 meter, dus dat lijkt me niet helemaal te kloppen, maar vooruit.
'Where are you from?' vraagt ze vervolgens.
'Oh,' antwoordt ze vervolgens, 'je ziet er helemaal niet uit als een Nederlander, meer als een Duitser.'
Ik schiet in de lach.
'Ik heb in Nederland gestudeerd! Aan de Erasmus Universiteit, ik heb gewoond in Haarlem.'
Ik vraag haar hoe ze dat vond.
'Het is in Nederland koud!' zegt ze spontaan.
Nogal wiedes als je hier uit 50 graden komt in de zomer en 30 in de winter.
'Nee, maar écht koud!' gaat ze door, 'De kou gaat gewoon in je botten zitten. Ik heb ook in Parijs gestudeerd, maar daar is de kou echt heel anders.'
Ik snap wat ze bedoelt, tot aan tranen toe vrieskou. Ik ken het. Ik ga er straks weer naartoe... Ik vraag haar wat ze van de mensen vond.
'Wij zijn vrij direct, niet?'
Met haar hele lichaam beweegt ze:
'Dat wilde ik net zeggen! Dat was echt een shock, hoor! Daar moest ik heel erg aan wennen!'
'Zo zijn we, we kunnen er een uur omheen lullen of we kunnen je direct in je gezicht zeggen wat het punt is. Dat gaat hier wel anders.'
'Ja, wij kunnen heel lang om de hete brij heen draaien.'
'En altijd met een glimlach. Je gaf me daarnet met een glimlach een preek dat ik niet op eigen houtje rond moest gaan sjouwen.'
Ze schiet in de lach en voor ze zich gaat verdedigen wuif ik dat meteen lachend weg.
'Maar dat maakt het ook zoveel interessanter om naar andere landen te reizen,' zegt ze.
'Precies, als alles toch zou zijn als Oman? Of als alles zou zijn als Nederland? Pff...'
Ze schiet in de lach en geeft me gelijk.
'Maar ik moet verder met mijn groep, leuk je gesproken te hebben!'
Lachend loop ik het Opera House uit.





Ik rijd dan door naar stadspark Qurm. Vanaf de snelweg heb ik het al een paar keer zien liggen en het lijkt me een mooie afsluiter. Vooral midden op de dag, zoals nu, is er namelijk helemaal niemand. Het is enorm en bestaat uit verschillende zones. Zo is er een kinderpretpark met wat attracties. Of de enorme vijver met schaduwhuisjes eromheen, waar ik de kaartjes ga zitten schrijven. Daarna loop ik nog even naar de enorme waterval die vanaf de snelweg goed te zien is. Natuurlijk is het natuurlijk niet, het is vooral megalomaan om maar te laten zien hoe goed het hier is, maar vooruit, ik ben er nu toch.







Daarna wandel ik terug naar de auto. Ik stop nog heel even bij het stadsstrand om uit te kijken over de zee. Het is mooi geweest. Ik rijd terug naar het hotel en bereid mijn vertrek langzaamaan voor. Ik ga langs de receptie om te vragen waar ik de kaartjes op de post kan doen.

Hier begint er nog een kleine zijsprong, waarvan ik dacht dat het de moeite van het benoemen niet waard was, maar dat blijkt net iets anders te zitten. Bij dit hotel heb ik me aangemeld voor het loyalty-programma. 3 nachten verblijven, rankje omhoog, krijg je korting, dat soort zaken. Alleen, omdat ik bij aankomst pas om 05.15 in het hotel was, rekende het computersysteem mijn eerste nacht aan als 'No show'. Verder geen probleem, want dat kost hetzelfde als in de kamer verblijven. Alleen daardoor telt die eerste nacht niet mee voor het loyalty-progranma. Daar had ik een mail over gestuurd en gisteravond kreeg ik een mail van de assistent Front Office manager waarmee ik niks opschoot. En dus ben ik vanochtend even langs de receptie gegaan om met die man te spreken. Keurige man, keurig in pak, zeer bedachtzaam met zijn glimlach en heel terughoudend met reageren. Een echte manager, dus. Hij snapte mijn verhaal en ging er mee aan de slag. Of alles verder prima was, want ik had gisteravond maintenance over de vloer omdat de afvoer van de wastafel in de badkamer verstopt zat. Verder geen klachten.

Vanaf het eerste contact met die man heb ik het idee dat hij me niet moet. Dat kan en dat mag, maar dan heb ik liever dat je dat tegen me zegt. Nu kwam ik aan de balie voor die ansichtkaarten. Ik had mijn vraag nog niet gesteld of de manager kwam door de deuropening uit het hok achter tevoorschijn om erbij te staan. Maar ik werd vriendelijk te woord gestaan en daarmee was het afgedaan, want de receptionisten wilden de kaarten wel op de post doen. Voor hem geen rol. Ik ben even naar buiten gelopen om hardop te lachen. Alsof ik heel zware aandacht nodig heb...

Tegen de tijd dat het donker begint te worden, loop ik nog een laatste keer naar de andere kant van de snelweg en eet mijn buik vol bij het restaurantje dat zo goed bevalt. De vaste medewerker is er ook, ik krijg weer handen over en weer, helemaal prima. Er zat zelfs een sperzieboon in de mixed grill! Tot ik er een hap van nam, toen begon het me pas te dagen dat het natuurlijk een groene peper was. Foute boel. Dat heeft me een behoorlijk brandende tong opgeleverd...
De ober hoopt me ooit nog eens terug te zien, zegt hij wanneer ik bij het afscheid meld dat ik vanavond naar huis ga. Volgevreten loop ik terug naar het hotel.

Daar staat de verrassing van de week: ik kom de lobby binnen en de manager komt me met een lach van oor tot oor tegemoet. Ik krijg een hand en hij vraagt hoe het gaat. Ja, goed, maar ik ben ook een beetje treurig, want ik ga vanavond naar huis.
'Ik heb een verrassing voor u!' zegt hij. Ohja?
'Omdat u een zeer gewaardeerde gast van ons hotel bent en al een aantal keer hier bent verbleven, bieden wij u een gratis diner aan in het buffet. Het is net geopend, dus loop vooral even mee!'
Ik schiet in de lach en moet hem meedelen dat ik echt nét het eten op heb. Maar dat is niet wat hij wil horen, hij motiveert me om vooral even te gaan kijken. En dus gaat hij me voor. We komen bij de chef die vanochtend nog ongemakkelijk eieren stond te bakken in zijn hokje midden in de zaal. Ik krijg een hand en een brede glimlach van hem. Ik loop nog wat andere personeelsleden voorbij en de manager wijst naar het buffet en zegt:
'Please.'
Nouja, er zal vast nog ruimte zijn voor een toetje. Ik zie de manager achter me vandaan lopen en een personeelslid aanschieten. Wat daar verder gebeurt ontgaat me, maar heeft gevolgen voor de rest van het verloop.
Ik schep wat meloen op en loop ermee terug richting de chef, die ik vraag of hij een vorkje voor me heeft. Zeker! Ik loop achter hem aan naar de la, maar hij overhandigt me niks, hij loopt wel met mij mee. Oké... Wanneer wij bij het hokje zijn waar nu ter plekke wat kip en gehakt wordt klaargemaakt, vraagt hij me of ik kip of gehakt in een stukje brood wil. Euh, nou, niet die man teleurstellen, doe maar kip. Andere personeelsleden lachen hartelijk naar me, geen idee wat hier gebeurt. De chef heeft een bordje voor me gemaakt, maar ook die geeft hij niet af. Nee, hij loopt wel met me mee naar een tafeltje. En daar schuift hij de stoel naar achter voor me en wenst me smakelijk eten.

Ik word hier een partij ongemakkelijk van! Maar toe maar, ik eet het allemaal op, pak mijn bordjes en wil die afgeven. De chef komt me al tegemoet en neemt het direct uit mijn handen. Ik wend me tot de cheffin die nu in het hokje staat en ik vraag wanneer ze dit hebben neergezet, want vorige week was het er nog niet. Het blijkt op maandag neergezet te zijn, de dag nadat ik vertrok.
'En binnenkort gaan we ook buiten grillen voor de gasten,' zegt de chef trots. Een leuke toevoeging. Ik vraag hem of dat niet te warm is, daarbuiten.
'Krijg ik een mooie, gladde huid van,' knipoogt hij. Dan draait hij zich om en zegt:
'Dat is mijn baas, de GM. Wil je die ontmoeten?'
Euh... Ik vertel ze over de grote baas die ik in het hotel in België heb gehad, die moest je echt niet met wissewasjes lastigvallen. Maar daar denkt deze chef heel anders over. Ik probeer nog te zeggen dat die man daar rustig zit te werken, maar het leed is al geschied. Ik krijg van de General Manager een hand en hij stelt zich voor. Voor zover ik me niet al ongemakkelijk voelde, is dat nu wel op zijn toppunt. Dus ik babbel wat over dat ik het een mooi hotel vind. Dat ik heb gehoord dat ze de chefs buiten gaan laten grillen.
'En hier komt een bakkerijtje,' zegt hij. 'Gaan we verse gebakken broodjes verkopen, in de hoop iets opvallends te doen voor de gasten. Duitse broodjes, Berliners...'
Ik vul aan dat ik een hoop Duitse mensen heb gehoord in dit hotel.
'We zijn dan ook sinds 1985 een van oorsprong Duits bedrijf.'
Dat wist ik dan weer wel. Ik bedank hem voor zijn tijd en zeg dat ik vast nog een keer terugkom om het resultaat te bekijken. Ik krijg nog een hand en neem afscheid. Ook de chef krijgt een hand en ik meld dat ik morgenochtend niet voor zijn eieren naar beneden kom, omdat ik dan op weg ben naar huis.

Je kunt zeggen wat je wilt, maar ik heb me even heel speciaal gevoeld. Die gewaardeerde gast die de manager me wilde laten voelen. Het is hem gelukt. Ik werd in vijf minuten behandeld alsof ik het hotel kwam kopen. Maar lieve mensen, dat is natuurlijk helemaal niet zo. Ik ben gewoon Mike, ik kom hier de toerist uithangen en kwam misschien wat mopperig over toen het allemaal niet helemaal klopte, maar ik bedoel het zo kwaad niet. In de lift naar boven lach ik het allemaal hoofdschuddend weg. Wat een avontuur.

's Avonds check ik uit en zeg gekscherend tegen de receptionist:
'The guest from hell is leaving!'
Waarop de nachtmanager die ernaast staat, toevallig dezelfde man die mij de eerste nacht om half zes 's ochtends in heeft gecheckt, lachend mijn naam noemt en me vraagt hoe het met me gaat.
'Zie?' zeg ik tegen de receptionist, 'Ze kennen me hier allemaal al bij naam!'
De manager vraagt hoe mijn verblijf in Oman was. Ik vertel dat dit land zoveel meer te bieden heeft dan ik vooraf had gedacht. En dat mijn moeder zo verbaasd was toen ik zei dat ik hierheen ging.
'Misschien moet je de volgende keer je moeder maar meenemen om haar alles met eigen ogen te laten bekijken!'
Wie weet.



Dan breng ik de auto terug naar het vliegveld (nadat ik eerst twee rondjes heb gereden om bij het benzinestation te kunnen komen langs de snelweg...), waar ik een rekening krijg voor de schade aan de auto. Maar ik ben volledig verzekerd, dus die rekening schuif ik weer door. Het inchecken verloopt soepel, de rij voor de paspoortcontrole is weer lang en daar word me gevraagd of ik mijn schoenen even uit wil lenen. Het is dezelfde groep Duitsers die ik in Muqal op blote voeten tegenkwam en die me herkennen. Ze zitten op dezelfde vlucht, sterker nog, ze zitten op de stoelrijen om me heen. Er zijn heel wat vrije plaatsen achterin en bij het instappen was me al vrolijk medegedeeld dat ik de gelukkige eigenaar was van drie vrije stoelen naast elkaar. We vertrekken op tijd en al snel wordt er een maaltijd uitgedeeld. Daarna maak ik optimaal gebruik van de drie stoelen, door vier van de vijf uur durende vlucht plat te liggen en te slapen. De overstap in Istanbul verloopt ook soepel, na de securitycheck splitsen de wegen van de Duitsers en die van mij. Zij vliegen naar Hamburg, ik naar Amsterdam.



Het vliegtuig naar Amsterdam is vol en vertrekt iets te laat. Tijd om naar buiten te kijken en een film te zien. En eens rustig deze hele reis te overdenken. En nog eens wat bij te slapen. We landen een half uur te laat, maar voor de verandering moet ik nog wel even melden dat Schiphol me heeft weten te verbazen: 11.14 uur geland, extra paspoortcontrole, de reguliere paspoortcontrole, koffer afhalen en om 12.05 uur in de Sprinter naar Hoofddorp zitten. Dat doet niet veel onder voor Eindhoven of Münster-Osnabrück.

'Oman, dat is toch alleen maar zand?' was eigenlijk de vraag die me werd gesteld wanneer ik tegen iemand zei dat ik naar Oman ging. Ik denk dat deze reis wel bevestigt dat er in Oman inderdaad veel zand is. Maar dat het ook meer te bieden heeft. Veel meer. Ik heb in ieder geval een reis vol mooie herinneringen gemaakt en er weer een aantal vrienden bij. Hier kan ik nog wel even op teren!

[Daniel]

Gaaf verslag! Leuk om eens ervaringen met zo'n allesbehalve alledaagse bestemming te lezen

[Timon91]

Gaaf Mikos! Meer dan een uur heb ik er over gedaan, het was de moeite waard! Bedankt voor het delen van je ervaringen en leuk om eens wat van Oman te zien. Ik heb zelf in 2016 de eer gehad om een paar dagen in Masqat te mogen doorbrengen (voor training), gevolgd door ruim twee weken op een olieveld nabij Marmul, hemelsbreed ca. 700 km ten zuidwesten van Masqat. Daar is het iets minder pittoresk dan op de plaatjes die je hier hebt laten zien Wel heb ik daar heerlijk Indiaas gegeten en heb ik veel kunnen genieten van de discussies tussen Omani en Indiërs over het eten ("Het is veel te heet en brandt je bek uit!" - "Nee noem je dit pittig, het heeft niet eens smaak!")

Ik kijk uit naar je volgende verslag, wanneer dat ook moge zijn! Oh, enne:

Timon91 waardeert deze post

[waldo79]

Mikos treedt in jouw voetsporen

waldo79 waardeert het reisverslag

[Cas]

Wat een geweldige avonturen weer! Altijd een genot om te lezen.

[isadora]

De regenachtige ochtend en een deel van de voormiddag gevuld met lezen van je uitstekende verslag.
Ondertussen is de schoonmaakploeg al door mijn kamer gekomen, hier in Antwerpen, en klaart de lucht.
Dank voor deze fraaie bijdrage.

[Mikos]

Opa waardeert de reacties.

De regenachtige ochtend en een deel van de voormiddag gevuld met lezen van je uitstekende verslag.

Er wordt wel eens gesteld dat ik erg uitgebreid schrijf, dat komt omdat het eigenlijk voor mezelf is om op een later moment nog eens terug te kijken op een reis en de vele (vaak leuke) details die er zijn op te rakelen. Maar als ik een ander er mee lastig kan vallen, dan is dat natuurlijk alleen maar mooi meegenomen. Goed te zien trouwens dat je weer tripjes kunt maken in goede gezondheid.

Meer dan een uur heb ik er over gedaan, het was de moeite waard!

Dan was je sneller dan ik; ik heb er 14 dagen over gedaan

een olieveld nabij Marmul, hemelsbreed ca. 700 km ten zuidwesten van Masqat. Daar is het iets minder pittoresk dan op de plaatjes die je hier hebt laten zien

In the middle of nowhere, ja. Ik heb overwogen Salalah te bezoeken, maar dat ging allemaal net iets te krap in tijd worden, anders had ik er vast vanuit de lucht een foto van gemaakt. Want 1000 kilometer daarheen rijden door 'the desert' is zelfs mij te veel van het goede.

[April064]

Heel leuk verslag weer Mikos!

[Timon91]

Meer dan een uur heb ik er over gedaan, het was de moeite waard!

Dan was je sneller dan ik; ik heb er 14 dagen over gedaan

Touché

een olieveld nabij Marmul, hemelsbreed ca. 700 km ten zuidwesten van Masqat. Daar is het iets minder pittoresk dan op de plaatjes die je hier hebt laten zien

In the middle of nowhere, ja. Ik heb overwogen Salalah te bezoeken, maar dat ging allemaal net iets te krap in tijd worden, anders had ik er vast vanuit de lucht een foto van gemaakt. Want 1000 kilometer daarheen rijden door 'the desert' is zelfs mij te veel van het goede.

Je hebt er niet veel aan gemist hoor, ik heb de hele tijd dit soort uitzichten gehad

[umbusko]

Wauw, Mikos, schitterend! Door schade en schande wijs geworden, had ik er inmiddels op gerekend dat ik een moment met flink wat tijd moest uitkiezen om dit verslag aan te klikken en te lezen. En dat was zeker geen teleurstelling: wat een hoop interessante uitzichten, mensen en ervaringen. En leuk om te lezen dat je inmiddels de gierige Nederlander bent mét Balkanoverlevingstactieken.

En nu snap ik ook waarom jij wél dit soort lange verslagen afkrijgt en het mij maar niet wil lukken, al heb ik de intentie: jij schrijft ze tijdens de reis. Maar goed, ik heb er een paar half in wording, al zijn ze lang niet zo exotisch als deze, wellicht maak ik er binnenkort wél eentje af.

[Mikos]

een olieveld nabij Marmul, hemelsbreed ca. 700 km ten zuidwesten van Masqat. Daar is het iets minder pittoresk dan op de plaatjes die je hier hebt laten zien

In the middle of nowhere, ja. Ik heb overwogen Salalah te bezoeken, maar dat ging allemaal net iets te krap in tijd worden, anders had ik er vast vanuit de lucht een foto van gemaakt. Want 1000 kilometer daarheen rijden door 'the desert' is zelfs mij te veel van het goede.

Je hebt er niet veel aan gemist hoor, ik heb de hele tijd dit soort uitzichten gehad

Doet me denken aan dat resort met de luxe en de niet zo heel erg luxe hutjes; in the middle of nowhere, personeel 24/7 aanwezig (want in the middle of nowhere, waar gaan ze anders heen?) en die bivakkeren dan in dat soort stacaravans. Voor een of twee nachten wel grappig, maar weken..?

En leuk om te lezen dat je inmiddels de gierige Nederlander bent mét Balkanoverlevingstactieken.

Balkanoplossingen blijken heel goedkoop te zijn.

En nu snap ik ook waarom jij wél dit soort lange verslagen afkrijgt en het mij maar niet wil lukken, al heb ik de intentie: jij schrijft ze tijdens de reis. Maar goed, ik heb er een paar half in wording, al zijn ze lang niet zo exotisch als deze, wellicht maak ik er binnenkort wél eentje af.

Heb ik nu wederom het gras voor je voeten weggemaaid door ergens heen te gaan waar jij ook was? Het voordeel van ter plekke schrijven is dat je geen details vergeet. Voor een algemeen reisverslag niet heel spannend, maar voor de opzet die ik gebruik zijn het nu net die details die ik niet wil vergeten.

Mikos waardeert de reacties zeer!

[umbusko]

Nee, in Oman ben ik nog nooit geweest.

[Gebruikersnaam]

Potverdorie, dat duurde even voordat ik klaar was met lezen, maar wat een mooi verslag! Enerzijds toch wel een beetje het beeld wat ik van een Arabisch land had verwacht, maar soms ook weer zo anders.

[Timon91]

Quoteception

Doet me denken aan dat resort met de luxe en de niet zo heel erg luxe hutjes; in the middle of nowhere, personeel 24/7 aanwezig (want in the middle of nowhere, waar gaan ze anders heen?) en die bivakkeren dan in dat soort stacaravans. Voor een of twee nachten wel grappig, maar weken..?

Als je elke dag van half 7 's ochtends tot 6 uur 's avonds aan het werk bent - 7 dagen per week - dan gaat de tijd best snel voorbij hoor Het Indiase eten was prima en de dagelijkse strijd tussen de Indiërs die vonden dat het eten geen smaak had en de Omani die klaagden dat het hun bek uit brandde was best geestig om te aanschouwen

[jelmerrr]

Leuk verslag!

[ODRAIL]

ODRAIL waardeert deze post.

Ondanks dat er (bijna) geen ov in dit verslag voorkomt is dit een zeer mooi verslag .