Op doorreis naar het zuiden
Deze dag zou een lange zondag worden. We hadden een reis van ruim negen uur voor de boeg waarvan de helft bestond op wachten op stations. De reis bestond uit een half uur in een trein zitten, uitstappen, anderhalf uur op een station wachten, weer drie kwartier verder reizen, enzovoort. En, Frankrijk, althans Bretagne, is op zondag net zo erg, zo niet erger dan Nederland en dus zijn alle winkels en zelfs bakkers gesloten. Je moest echt nog goed zoeken wilde je ergens een broodje kunnen kopen. Niet echt iets om vrolijk van te worden. Wat dan wel weer grappig was, is dat er in Bretagne op de stations ook bordjes in het Bretons hangen, en daar maak je dus echt helemaal niets van :D
Tijdens de lange overstaps in Rennes, Redon en Nantes keken we wat rond op de stations, spotten de verschillende bussen, trams en treintjes die we daarbij tegen kwamen, hingen wat rond in parkjes en probeerden vage figuren en zwervers zo ver mogelijk van ons af te houden.
Uiteindelijk kwamen we na een lange reis dan eindelijk aan in La Rochelle.
Hoe verder we naar het zuiden trokken des te meer nam de temperatuur toe. Toen we rond 19.15 uur eindelijk aankwamen in La Rochelle was het daar nog zo’n 30 graden. Om dan met verbrande schouders en je backpack op je rug eerst op zoek te moeten gaan naar een restaurantje om wat te eten en daarna nog ruim een uur te moeten lopen over een industrieterrein op zoek naar het hostel terwijl je niet eens weet of het hostel wel die kant uit is en of je kamer inmiddels niet al vergeven is, is niet zo tof. Ons humeur daalde dan ook met de seconde en met elke stap die we zetten. Bij het hostel aangekomen bleek dat we niet samen mochten slapen maar dat de jongens en de meiden apart moesten slapen en dan ook nog op zespersoons kamers en dus met mensen die je niet kent. We besloten eerst te gaan douchen en dan nog wat te gaan drinken in de bar want met z’n drieën op de kamer zitten was er ook niet bij. De nacht duurde lang door kamergenoten met rare slaapgewoonten. Ook het ontbijt was niet geweldig doordat er een complete GGZ-afdeling ook op vakantie was wat overigens wel voor grappige taferelen zorgde. Na het ontbijt hadden we het hier compleet gehad en was het tijd om weg te wezen. Inmiddels kwamen er ook enkele pijntjes opborrelen en waren we blij dat we weer een nacht overleefd hadden.
Bovenstaande passage kan dus eigenlijk ook wel ‘de hel van de Interrail’ genoemd worden.
Onderweg naar het station liepen we ook nog langs een werkplaats van Alstom, waar deze exotische tram buiten stond opgesteld:
Ruim op tijd op het station om ook nog wat broodjes voor de lunch te halen –Hugo kreeg nog een les Frans van de dame achter de toonbank- zagen we dat onze trein inmiddels met een ruime +10 aangekondigd stond. De ietwat krappe overstap in Bordeaux op een door ons gereserveerde trein zou daarmee mogelijk in gevaar komen. Dat later, we verbleven enkele kwartieren op het station van La Rochelle. Vol met beelden en vol met geluid, zoals Guus Meeuwis al
zong.
Station La Rochelle
De dienstregeling in Frankrijk is blijkbaar zo ingelegd, dat het –in tegenstelling tot wat in Nederland wel gebruikelijk is- vrijwel onmogelijk bleek om tijd in te lopen. Het traject La Rochelle – Bordeaux kan je vergelijken met een 2,5 uur lange reis over de Veluwe en deze 2,5-uur-non-stop-dieselintercity service heeft uiteindelijk exact nul minuten van de vertraging weten in te lopen. Tot een dergelijke conclusie waren we al eerder gekomen en dat opende geen perspectieven voor ons. De kaartcontrolerende conducteur bracht ook al geen duidelijkheid: hij vertelde Hugo dat we op de schermen op het station moesten kijken hoe laat en van welk perron onze trein zou vertrekken. Ja, goh, dat weten onze doorgewinterde treinreizigers ook wel, het ging er ons meer om of we de verplicht gereserveerde trein nog konden halen. Gelukkig bleek dat er enkele honderden reizigers gebruik wilde maken van deze overstap, dus de aansluitende trein bleef op ons wachten. Vlak na aankomst van onze trein op Bordeaux werd dan ook omgeroepen van welk perron onze luxe trein zou gaan vertrekken.
Dwars door de regio’s Aquitanië en de Midi-Pyrénées verliep onze reis naar het volgende overstapstation Toulouse, in het 31e departement Haute-Garonne. Tussen Aiguillon en Agen (beide in het departement Lot-et-Garonne), kwamen we nog tot stilstond om een andere trein voor te laten. Aangezien onze overstap in Toulouse al krapper werd door het overnemen van de vertraagde aansluiting, de ergens op het traject langdurige stilstand langs het water en het gebrek aan communicatie in de trein, besloten we om bij het station Montauban onze verzamelde dienstregelingsboekjes bij elkaar te rapen (voor elke trein wordt in Frankrijk een apart dienstregelingsboekje gemaakt, maar nergens is één groot overzicht af te halen of te koop). Een hoop gepuzzel en geredeneer bracht ons ertoe dat we ongeveer 15 tot 20 minuten vertraging zouden moeten hebben. Dat zou nog prima passen in Toulouse, er bleek zelfs nog tijd om een broodje te halen! Het perron van onze stoptrein (die op een traject van wederom twee-en-een-half-uur uur slechts tien keer stopt) werd enkele minuten voor vertrek bekend en en masse liepen de forensen (het was inmiddels avondspits) naar hun trein. Zo ook wij, bepakt en bezakt, met
du pain en
du coke in de hand. Een
Talentachtig treintje, maar toch net niet, bracht ons door de heuvels van de Midi-Pyrénées. Geheel tot onze verbazing kruiste er onderweg op dit enkelsporig dieselbaanvak een drie rijtuigentellende nachttrein naar Parijs!
De nachttrein naar Parijs, een volgende dag gespot op het station van Rodez:
Afijn, aankomst in Rodez. Na een urenlange rit in een simpel dieseltreintje over een kronkelend spoorpad en met de beperkte hoeveelheid verbindingen van en naar dit station verbaasden wij ons even over het opstel- en rangeerterrein van dit station:
Het was inmiddels 20 uur, een door ons geplande bus bleek nergens te vinden (maar we hadden eigenlijk niets anders verwacht) dus het werd een voettocht naar onze gereserveerde jeugdherberg. Voorafgaand aan de reis reageerde deze eigenaar wel erg enthousiast op onze e-mailtjes, dus we hadden een vermoeden dat dit wel goed zou zitten. Dat bleek ook, we werden warm onthaald met een “C’est Hugo, Tim et Dana?!”-klinkend uit de receptie. We waren daar net op tijd overigens, vijf minuten later zou de receptie sluiten.
Auberge de Jeunesse - FJT du Grand Rodez :
Eerder hadden we één nacht gereserveerd bij deze jeugdherberg, maar het zag er allemaal erg netjes uit en met onze eerdere één-nacht-slapen-ervaringen besloten we dat we liever twee nachten wilden blijven. Dat was mogelijk en gelukkig zeker geen verkeerde keuze! Het was een erg net hostel en alles was prima geregeld. De plaatselijke pizzabakker op de hoek bij het hostel keek vreemd op toen wij, wederom vijf minuten voor sluitingstijd, nog drie pizza’s kwamen bestellen. Gedreven als een echte Franse bakker ging hij aan de slag, de pizza smaakte ergens niet zoals verwacht, maar ach. We wilden graag nog even wat drinken en liepen naar de bar van het hostel. Daar bleek een of ander internationaal uitwisselingsproject gaande, wat inhield dat een Engelse vrouw wat te drinken voor ons inschonk. Bij het betalen met een biljet van €10 keek de vrouw wat angstig, het gehele rondje kostte slechts 80 cent, bleek later
Nadat we in gesprek kwamen met de aldaar aanwezigen, bleek wat het project daadwerkelijk inhield. Voor het eerst sinds dagen hadden we ook een fatsoenlijke slaapplek, dus daar maakten we ook uitgebreid gebruik van.
De volgende ochtend kwamen we blijkbaar weer eens veel te laat in de ontbijtzaal: een vrouw kwam naar ons toe en vroeg, terwijl ze verschillende spullen pakte, wat we wilden hebben: croissant? Beure? Lait? Jambon? En wij maar knikken met onze hoofden
Aangezien we in de planning geen dag in Rodez hadden opgenomen, waren we afhankelijk van onze spontaniteit en creativiteit. In de directe omgeving bleek niet heel veel te doen, wat er uiteindelijk toe leidde dat we een dag hebben rondgelopen in deze stad tussen de heuvels. Het is een leuk stadje om doorheen te lopen, maar veel is er niet te beleven. Bij een ‘carterie’ op een centraal plein hebben we kaartjes geschreven voor het thuisfront.
Terug in het hotel besloten we dat het hoog tijd was om onze kleding eens te wassen. Wederom met ons beperkte Frans lukte het maar matig om de kleding juist te wassen en te drogen
Het gevolg was dat we de rest van de avond en de nacht tussen de drogende kledingstukken hebben geslapen. Tim liep tien dagen lang rond met witte vlekken in zijn kledig
Zo halverwege de Interrailreis hadden we ook te maken met een lichte crisis. Zoals het punctuated equilibrium model ook stelt, is er in werkgroepen vaak ook een crisis halverwege een taak. Het eerste gedeelte van de reis hadden we volledig gepland en gereserveerd, voor het tweede deel van de reis hadden we dat bewust niet zo gedaan.
Met de ervaringen van de nacht in La Rochelle zagen we daar toch wel een beetje tegenop. We wilden vooraf graag weten waar we terecht kwamen, dus besloten we om wat telefoonnummers van jeugdherbergen in onze Lonely Planet op te zoeken. Telefonisch contact ging niet altijd even lekker en bij veel jeugdherbergen dienden we online te reserveren. Dat werd een probleem dus. We besloten om Wubbo te bellen om ons bij te staan. Zo gezegd, zo gedaan. Hij kwam echter tot de conclusie dat vrijwel al onze voorgestelde jeugdherbergen vol zaten… Dat was een flinke domper voor ons. Crisis dus.
Zoals ook eerder in het verslag beschreven, kwamen we aan het begin van de reis een jongen op station Den Haag HS tegen. Hij gaf ons de tip om te vragen of de receptionisten bij een hostel contact wil leggen met een ander hostel. De communicatie tussen hen zal eenvoudiger verlopen en het scheelt ook enorm in kosten. We besloten om die tip eens te gebruiken en vroegen aan de receptioniste of zij voor ons wilde bellen. Daar stemde ze mee in en zelfs in haar eigen vrije tijd kwam ze later die avond naar onze kamer toe om te melden dat het waarschijnlijk niet mogelijk was om te slapen in de jeugdherberg in Montpellier. We besloten om de volgende dag toch maar te gaan reizen, ook omdat we verder moesten en we hier niet oneindig konden blijven.
Overigens, erg tof dat je het reisverslag al helemaal tot hier hebt gelezen :D
Maargoed, op naar Montpellier dus. Maar niet zonder te stoppen bij de machtige (en misschien wel dé reden voor deze Interrail)
brug van Millau. Belabberd als het Franse OV is, is er slechts één keer per dag een treinverbinding Rodez – Montpellier via Millau. Eentje met een vertrek om kwart voor negen ’s ochtends. Millau kent namelijk maar twee treinen per dag: vertrek om 5.52 en om 13.56 uur…Afin, het bezoekje aan het loket van Rodez, waar de lokettisten erg konden lachen om ons bezoek, de vorige dag, leverde ons een mooi reisadvies. Zelfs de door ons eerder gevonden busdienst bleek te rijden! Een vergelijkbaar treintje als de vorige reisdag bracht ons via een enkelsporig baanvak naar Millau.
Het spoor vanuit Rodez richting Millau
De trein naar Millau
Het spoor tussen Millau en Rodez wordt dus niet vaak bereden. Vanuit Millau is mogelijk om drie richtingen op te reizen: naar Montpellier en naar Rodez en Neussargues (via Séverac le Château). Het traject naar de laatstgenoemde plaats is dit jaar tussen St. Chely en Neussargues gestaakt, dit vanwege de slechte staat van het spoor. Dat is zonde want op dat traject ligt ook het
Viaduc de Garabit. Eerder is er op dat traject ook al een trein ontspoord
vanwege die slechte staat. De nieuwsuitzending daarover is te zien op
Youtube.
Enkele foto’s vanuit de trein tussen Rodez en Millau
Vanuit de trein zagen we ‘m al: de imposante brug bij Millau, onderdeel van de A75
La Méridienne, de hoogste brug van Europa. Het is erg interessant om de documentaire over (de bouw van) deze brug eens te
bekijken. In Rodez eindigden onze trein en wij liepen het stadje Rodez in. Een zoektocht naar een mooi fotopunt van de brug leidde tot vele kilometers zeulen, niet echt bevorderlijk voor de sfeer
De route verder zuidwaarts naar Béziers was erg mooi. Het is een traject dat niet vaak bereden wordt en je ziet zo nu en dan nog echt ouderwetse taferelen rond het spoor.
De eindbestemming van onze trein uit Millau was Béziers en daar stapten we over op een trein naar Montpellier. Het eerste dat in die stad opviel waren de bloemetjestrams die rondreden en de palmbomen waar je tegenaan loopt bij het verlaten van het station:
Hier begon onze zoektocht naar een overnachtingplaats. Na veel gezoek kwamen we aan bij de jeugdherberg, maar zoals verwacht zat deze vol. Een flinke domper dus. In onze Loney Planet stonden enkele goedkope hotels in een andere buurt en we besloten om daar naartoe te lopen. In een van de zijstraatjes van een van de winkelstraten zagen we een onmiskenbare lichtbak met ‘Hotel’. Aangezien we erg graag een slaapplaats wilden hebben, bekeken we de prijzen van een driepersoonskamer (€55) en die bleken niet duurder dan de per-persoon-prijs bij een jeugdherberg (gemiddeld €15 - €20). Wij liepen naar binnen en een gozer hielp ons. Hij had die kamer nog vrij, maar het was nog niet schoongemaakt en opgemaakt. We mochten onze spullen er wel droppen zodat we van die last af waren. Die deal was snel gemaakt en er viel letterlijk en figuurlijk een behoorlijk pak last van onze schouders, gelukkig toch nog een slaapplaats :D
Het liep inmiddels tegen etenstijd en in het centrum hadden we al snel een restaurantje gevonden. Die avond hebben we verder doorgebracht met een drankje op het Place de la Comédie:
Onze hotelkamer had helaas geen direct zonlichtinval dus de volgende ochtend werden we in het pikkedonker wakker. Het is een erg rare gewaarwording om op de klok te zien dat het 9.30 uur is, terwijl je nog geen hand voor ogen ziet! Blijkbaar weer eens veel te laat meldden we ons bij het ontbijt van het hotel. Nadat we kenbaar hadden gemaakt dat we wat wilden eten, werd er rap een schoonmaakstertje met 5 euro naar de bakker gestuurd. Wij kregen alvast wat koffie en luttele seconden nadat het schoonmaakstertje weer terug was gekomen, drie croissantjes
Die dag hebben we verder aangepakt om het OV in en rond Montpellier eens te bekijken en te ervaren.
Een doorkijk in Rue Foch
Een van de twee patronen waarin de trams (type Citadis) rondrijden.
Knooppunt Corum
Buschauffeur in actie
Omdat we Montpellier wel gezien hadden en graag door wilden naar Nice besloten we om eens gebruik te maken van de Internetfaciliteiten in het hotel. We zochten enkele jeugdherbergen in de buurt van Nice, helaas bleken sommige vol te zitten en andere waren niet online te boeken. Aangezien de telefooncellen buiten op het plein alleen telefoonkaarten slikken, kwam de hoteleigenaar weer naar ons toe. Het zat hem zo hoog dat het begin van ons verblijf zo rommelig verliep, dat hij ons graag hielp met het plannen van het verdere verloop van de reis. Hij heeft een aantal keer contact gelegd, maar iedere keer bleek het nummer niet te bestaan of waren de nummers bezet. Niets aan te doen, we bedankten hem toch voor de service, gingen naar bed en hoopten maar op een goede afloop in Nice.