India: Nilgiri Mountain Railway
Geplaatst: vr 02 mei 2008, 15:36
Hoewel ik bijna dagelijks één of meerdere treinreizen maak, zal ik de treinreis van 2 weken geleden niet snel vergeten. In onze huwelijksreis maakte ik met mijn kersverse vrouw een reis met de Nilgiri Mountain Railway (zie ook de Wikipedia pagina).
De dag voordat we onze reis maakten, kregen we in het Tea museum al informatie over de historie van de Nilgiri Mountain Railway:
De oorsprong van de trein ligt namelijk in het vervoer van thee uit de Nilgiri heuvels in Tamil Nadu, een deelstaat in het Zuiden van India.
Onze echte treinreis begon in:
.
Op dit stationbord"je" zie je iets typisch voor India: de plaatsnaam in 3 verschillende talen (van de circa 2000 talen in India is dit slechts een kleine selectie).
De bovenste naam (??????????) is geschreven in Tamil, de plaatselijke taal in Tamil Nadu. De tweede naam (het even zo zeer goed uitspreekbare: ????????) is de schrijfwijze in de officiële taal van India: het Hindi. De derde schrijfwijze is de officiële Englse schrijfwijze van de plaatsnaam: Udhagamandalam. Men gebruikt zelf echter voornamelijk de naam die de Engelsen gaven aan deze plaats toen zij over India regeerden; Ootacamund. En dit -- tenslotte -- wordt doorgaans afgekort tot de meest gebruikte naam (die dus niet op het stationsbord staat): Ooty.
Op het station van Ooty was duidelijk te zien dat deze trein nu nog 2 doelen heeft: het vervoeren van (met name Indiaase) toeristen. Dit toeristen vervoer verklaart de bijnaam van de trein: de toy-train. Naast het toeristische doel wordt de trein nog steeds volop gebruikt voor personenvervoer. Het verschil van deze twee doelen is ook duidelijk te merken in de prijs: een 2e klas enkele reis kost ongeveer 25 roepie (ca 50 cent) terwijl een 'luxe' 1e klaskaartje bijna 5 keer zo veel kost (135 roepie, bijna 3 euro voor 3½ uur in de trein).
Wat foto's van het station:
Hier zie je boven aan de perronoverkapping de "rijtuignummers" (eigenlijk: reserveringsklasses) hangen ... hoe verder naar achter hoe luxer de klasse.
Ik heb het Seinenboek uit India er niet op nageslagen, maar ik denk dat ik weet wat bovenstaande bord betekent.
Er was een mannen- en een vrouwenwachtruimte. Nog best lastig trouwens, omdat ik mijn blinde vriendin moest begeleiden naar het toilet in de vrouwenwachtruimte ...
De ingang van het perron. De serieus kijkende meneer links (in uniform) voert de ingangscontrole uit.
Hier zie je een trein aankomen vanuit het dal. Ooty ligt helemaal op de top van een berg en daar houdt de lijn ook op.
Het is een enorme drukt (zoals zo vaak in India) bij het in- en uitstappen.
De trein werd tot Coonoor getrokken door deze diesellok.
Aan het eind van elk rijtuig is er plaats voor 2 personen: een remmer en iemand om het tandrad goed te positioneren. Ik zit op deze foto op de plaats van de remmer.
En dan ... op pad!! Bij vertrek geeft elke remmer met een groene vlag het sein veilig.
Hier een wissel, met een wisselwachtershuisje. Hier zit dus echt iemand de hele dag in om voor ca. 3 treinen per rijrichting met groene en rode vlaggen aan te geven in welke stand de wissel ligt.
Deze overgang wordt handmatig geopend ... het verkeer van links is alvast over het spoor heengegaan.
Een niet-spoorse maar wel zeer Indiaase foto: een spel cricket. Daaronder een Hindoe-processie (helaas net niet op tijd met de foto). En tenslotte een thee-plantage. Met dat soort beelden weet je zeker dat je in India bent.
In Coonnoor kruisen we een trein die berg-opwaarts gaat en wordt onze diesellok vervangen door een stoomlok.
en weer de drukte van het station. Een station in India lijkt wel een wereld op zich met allerlei winkeltjes, gebouwtjes ... en vooral veel mensen!
Onderweg heeft de remmer een onderonsje met één van de passagiers.
Na Coonnoor wordt de lijn zo stijl, dat er gebruik gemaakt wordt van een tandradbaan. Een van de medewerkers per rijtuig plaats het rad op de lijn.
Op het station van Hillgrove is een tandrad te zien.
Maar dat is niet het enige dat te zien is ...
... dit is toch weer eens iets anders dan blaadjes op het spoor.
Erg bemoedigend "Stop here. Signal is at danger": een bord plaatsen blijkt makkelijker dan het sein aanpassen.
Hier is ons stoomlokje te zien. Vlak voordat we één van de tunnels ingaan.
Na 3½ uur waren we beneden in het dal aangekomen in Mettupalaiyam en zijn we gedaald van 2193 tot 326 meterboven zeeniveau. Het was inmiddels donker (helaas dus geen foto's). In Mettupalaiyam gaf de trein keurig aansluiting op de nachttrein naar Chennai (het voormalige Madras).
De rest (het niet-sporende gedeelte) van onze India-reis is te vinden op onze web-log. Onze foto's staan op deze site. O.a. wat meer stationsnaambordjes ... Ik zal binnenkort nog eens een compilatiefoto maken voor fles :D.
(N.B. Ik ben slechtziend, dus foto's zijn niet van de kwaliteit die jullie gewend zijn op dit forum
... het gaat meer om het idee)
De dag voordat we onze reis maakten, kregen we in het Tea museum al informatie over de historie van de Nilgiri Mountain Railway:
De oorsprong van de trein ligt namelijk in het vervoer van thee uit de Nilgiri heuvels in Tamil Nadu, een deelstaat in het Zuiden van India.
Onze echte treinreis begon in:
.Op dit stationbord"je" zie je iets typisch voor India: de plaatsnaam in 3 verschillende talen (van de circa 2000 talen in India is dit slechts een kleine selectie).
De bovenste naam (??????????) is geschreven in Tamil, de plaatselijke taal in Tamil Nadu. De tweede naam (het even zo zeer goed uitspreekbare: ????????) is de schrijfwijze in de officiële taal van India: het Hindi. De derde schrijfwijze is de officiële Englse schrijfwijze van de plaatsnaam: Udhagamandalam. Men gebruikt zelf echter voornamelijk de naam die de Engelsen gaven aan deze plaats toen zij over India regeerden; Ootacamund. En dit -- tenslotte -- wordt doorgaans afgekort tot de meest gebruikte naam (die dus niet op het stationsbord staat): Ooty.
Op het station van Ooty was duidelijk te zien dat deze trein nu nog 2 doelen heeft: het vervoeren van (met name Indiaase) toeristen. Dit toeristen vervoer verklaart de bijnaam van de trein: de toy-train. Naast het toeristische doel wordt de trein nog steeds volop gebruikt voor personenvervoer. Het verschil van deze twee doelen is ook duidelijk te merken in de prijs: een 2e klas enkele reis kost ongeveer 25 roepie (ca 50 cent) terwijl een 'luxe' 1e klaskaartje bijna 5 keer zo veel kost (135 roepie, bijna 3 euro voor 3½ uur in de trein).
Wat foto's van het station:
Hier zie je boven aan de perronoverkapping de "rijtuignummers" (eigenlijk: reserveringsklasses) hangen ... hoe verder naar achter hoe luxer de klasse.
Ik heb het Seinenboek uit India er niet op nageslagen, maar ik denk dat ik weet wat bovenstaande bord betekent.
Er was een mannen- en een vrouwenwachtruimte. Nog best lastig trouwens, omdat ik mijn blinde vriendin moest begeleiden naar het toilet in de vrouwenwachtruimte ...
De ingang van het perron. De serieus kijkende meneer links (in uniform) voert de ingangscontrole uit.
Hier zie je een trein aankomen vanuit het dal. Ooty ligt helemaal op de top van een berg en daar houdt de lijn ook op.
Het is een enorme drukt (zoals zo vaak in India) bij het in- en uitstappen.
De trein werd tot Coonoor getrokken door deze diesellok.
Aan het eind van elk rijtuig is er plaats voor 2 personen: een remmer en iemand om het tandrad goed te positioneren. Ik zit op deze foto op de plaats van de remmer.
En dan ... op pad!! Bij vertrek geeft elke remmer met een groene vlag het sein veilig.
Hier een wissel, met een wisselwachtershuisje. Hier zit dus echt iemand de hele dag in om voor ca. 3 treinen per rijrichting met groene en rode vlaggen aan te geven in welke stand de wissel ligt.
Deze overgang wordt handmatig geopend ... het verkeer van links is alvast over het spoor heengegaan.
Een niet-spoorse maar wel zeer Indiaase foto: een spel cricket. Daaronder een Hindoe-processie (helaas net niet op tijd met de foto). En tenslotte een thee-plantage. Met dat soort beelden weet je zeker dat je in India bent.
In Coonnoor kruisen we een trein die berg-opwaarts gaat en wordt onze diesellok vervangen door een stoomlok.
en weer de drukte van het station. Een station in India lijkt wel een wereld op zich met allerlei winkeltjes, gebouwtjes ... en vooral veel mensen!
Onderweg heeft de remmer een onderonsje met één van de passagiers.
Na Coonnoor wordt de lijn zo stijl, dat er gebruik gemaakt wordt van een tandradbaan. Een van de medewerkers per rijtuig plaats het rad op de lijn.
Op het station van Hillgrove is een tandrad te zien.
Maar dat is niet het enige dat te zien is ...
... dit is toch weer eens iets anders dan blaadjes op het spoor.
Erg bemoedigend "Stop here. Signal is at danger": een bord plaatsen blijkt makkelijker dan het sein aanpassen.
Hier is ons stoomlokje te zien. Vlak voordat we één van de tunnels ingaan.
Na 3½ uur waren we beneden in het dal aangekomen in Mettupalaiyam en zijn we gedaald van 2193 tot 326 meterboven zeeniveau. Het was inmiddels donker (helaas dus geen foto's). In Mettupalaiyam gaf de trein keurig aansluiting op de nachttrein naar Chennai (het voormalige Madras).
De rest (het niet-sporende gedeelte) van onze India-reis is te vinden op onze web-log. Onze foto's staan op deze site. O.a. wat meer stationsnaambordjes ... Ik zal binnenkort nog eens een compilatiefoto maken voor fles :D.
(N.B. Ik ben slechtziend, dus foto's zijn niet van de kwaliteit die jullie gewend zijn op dit forum
... het gaat meer om het idee)
zoeen reis maak je niet iedere dag, zeg maar :pos: 
:pos:
