Na Las Vegas reden we in westelijke richting om door de Death Valley te gaan. Daar hadden we ook een hotel. ’s Avonds was er een enorme regenbui en daar zijn de volgende drie foto’s van (ook om te laten zien dat we niet altijd goed weer hadden
):
De dag erna reden we naar het Yosemite National Park en de dag dáárna (op zondag 31 juli) volgde het laatste stukje van de autorondreis: naar San Francisco.
Vanaf de richting Yosemite National Park is San Francisco het snelst te bereiken via de Oakland Bay Bridge, mar wij wilden liever over de beroemde Golden Gate Bridge rijden, dus reden we een klein stukje om.
In San Francisco heeft men een apart tolsysteem bedacht voor de bruggen: stad-in moet je betalen en stad-uit is gratis. Wij gingen dus net de verkeerde kant op, want wij moesten betalen. ;)
De Golden Gate Bridge vanuit noordelijke richting gezien:
We rijden de Golden Gate Bridge op:
Op de brug:
Hiervandaan reden we door San Francisco (via de Van Ness Avenue) naar ons hotel. Nadat we de koffers uit de auto hadden gehaald, de auto bijna helemaal leeg hadden gemaakt en we even hadden uitgerust, gingen mijn moeder en ik de auto terugbrengen. Dit moest op het vliegveld.
Aangekomen op het vliegveld, was de verhuurder vrij makkelijk te vinden en het auto inleveren ging vrij snel, dus het duurde niet lang voor we klaar waren.
Op San Francisco Int’l Airport is een gratis automatische AirTrain die de terminals met elkaar, het station van de BART en de autoverhuur verbindt.
Vanaf het Rental Car Center namen we de Blue Line van de AirTrain naar het station van de BART. Hier komt hij binnengereden:
Foto van het interieur:
Bij station Garage G / BART stapten we uit en liepen naar het station van de BART.
De BART is een regionaal metrosysteem tussen San Francisco en Oakland, met uitlopers naar onder meer Milbrae en San Francisco International Airport.
Een foto van de kaart van het systeem:
Met de BART wilden wij richting het centrum van San Francisco. Ik had thuis al gezien dat die reis $8,10 pp enkele reis was, dus de prijs kwam niet als een verrassing. De manier waarop je je kaartje moest kopen wel…. :S
Je kon niet gewoon een kaartje naar het centrum kopen, je moest blijkbaar eerst kijken hoeveel een reis kost (dat wisten wij al) en daarna moest je een kaartje van precies dat bedrag kopen. Bovendien gaf de kaartautomaat niet meer dan $4,95 wisselgeld terug.
Nou ja, voor toeristen had men alles even op een briefje uitgelegd (dit briefje is voor twee personen)
:
Toen we eindelijk het kaartje uit de automaat kregen, was de BART richting het centrum net weg. :( Dat werd daarom 20 minuten wachten op dit driesporige kopstation met twee eilandperrons:
Na ongeveer een kwartier kwam eerst de BART richting Milbrae (één station zuidelijker, maar er moet wel kopgemaakt worden hier) binnen:
Niet veel later kwam de BART richting het centrum eraan:
Interieurfoto:
Na een best wel comfortabele rit (goede banken, voldoende beenruimte bij een tweezitter) kwamen we na ongeveer een half uurtje aan bij station Civic Center, wat op loopafstand van ons hotel was.
In de andere richting kwam ook een BART, maar ditmaal met een platte voorkant:
Civic Center is een station voor zowel de BART als de Muni (vervoerbedrijf van San Francisco met onder meer een sneltram/prémetro). De BART stopt helemaal beneden en de Muni één etage hoger:
Overigens is er geen rechstreekse verbinding tussen de twee perrons: je moet altijd via de stationshal.
Nadat we door de poortjes waren gegaan en daarbij ons kaartje werd ingenomen omdat er na deze reis een bedrag van $0,00 op stond, liepen we naar het hotel.
De volgende dag (1 augustus) sliepen we eerst een beetje uit en gingen we daarna San Francisco verkennen. Mijn moeder en ik gingen iets eerder weg, want wij gingen in de buurt van Powell Street een 3-dagenaakrt voor al het OV van de Muni (incl. kabeltrams) halen. Een dagkaart is $14,- en een driedagenkaart is $21,- dus de keus was snel gemaakt, ondanks dat we er maar twee dagen bleven.
In San Francisco zijn de kaartjes van hetzelfde systeem als in Liverpool, waarbij je de dag(en) moet openkrassen. Dit ziet er dan zo uit:
Over Market Street (waar wij liepen) rijdt tramlijn F. Deze lijn wordt geëxploiteerd met historisch materieel: vooral PCC’s die allemaal geschilderd zijn in de kleur van een Noord-Amerikaanse stad die ooit PCC’s gehad heeft. Verder zijn er een aantal Peter Witt-trams uit Milaan en nog wat trams uit de rest van de wereld.
Onderweg kwamen we een aantal PCC’s tegen:
Spot de spotter
:Ook rijden er trolleybussen in San Francisco:
Nadat we die kaartjes gehaald hadden, gingen we met de bus over Market Street terug richting het hotel. Die busrit zelf was niks bijzonders, maar om uit te stappen moest je op de deur drukken. Het deed mij een beetje denken aan de PCC’s in Brussel:
Bij het hotel haalden we mijn vader en zusje op en met ons vieren gingen we richting Fisherman’s Wharf. Uiteraard met tramlijn F. ;)
Bij veel haltes van lijn F is een verhoging gemaakt, zodat rolstoelers ook de tram in kunnen komen. In de praktijk heb ik het geen een keer gebruikt zien worden, maar je kunt er wel foto’s vanaf maken ;) :
We stapten uit bij Pier 35..:
… wat aan de Embarcadero ligt. Hier kun je lijn F goed op de foto zetten:
Ook kun je hier goed uitkijken op het water:
We liepen hiervandaan verder richting de beroemde Pier 39. Lijn F stopt ook vlak voor deze pier:
Hier zijn veel winkeltjes, waarvan één met allerlei spullen over de kabeltrams. Dit bordje vond ik wel leuk:
Het beroemdst op Pier 39 is de zeeleeuwenkolonie die daar uitrust. Mijn moeder maakte een foto vanaf boven…:
…terwijl ik beneden stond:
Ook is de baai met Alcatraz goed te zien vanaf hier:
Nog een keer de Golden Gate Bridge:
Nadat we een tijdje op Pier 39 hadden rondgelopen, namen we lijn F naar diens eindpunt Jones and Beach, waarvandaan het een klein stukje lopen was naar het beginpunt van de Powell & Mason kabeltram. Er stond daar een enorm lange rij en ik denk dat we ongeveer 45 minuten hebben moeten wachten, voordat wij eindelijk mee konden.
De Powell & Mason en de Powell & Hyde kabeltramlijnen hebben eenrichtingstrams en daarom zijn bij de eindpunten draaischijven om de trams te keren. De California kabeltram heeft tweerichtingstrams en kan bij de eindpunten gewoon kopmaken.
De draaischijf bij het beginpunt van de Powell & Mason lijn met een kerende tram, tijdens het wachten:
Trammetje bij de halte (inderdaad, we moesten dus nog even wachten):
Een overzichtsfoto :
Toen we eindelijk in konden stappen (gelukkig wel een zitplaats, maar helaas niet vooraan), kon mijn moeder een goede foto maken van de werkplek van de bestuurder. De bestuurder op een kabeltram heet ‘gripman’ en hij zorgt ervoor dat de tram vast- of loskomt van de kabel, die continue doorgaat, zodat de tram kan optrekken of afremmen. Uiteraard bedient hij ook de remmen:
Onderweg hebben de kabeltrams ook haltes. Hier kun je ook instappen en de wachttijd is vaak korter, maar de kans op een zitplaats is ook kleiner. De haltes hebben zo’n bord:
Na een kleine tijd takt deze lijn aan op de Powell & Hyde lijn en gezamenlijk wordt daarna door Powell Street gereden. Ergens halverwege wordt de California lijn gekruist:
Het valt niet mee om in zo’n drukke tram een foto te maken, maar ik heb toch nog een poging gewaagd:
Vlak voor het eindpunt werd het een stuk rustiger in de tram en kon ik een foto maken op het achterbalkon:
Bij het eindpunt aan Market Street stapten we uit. Daar maakte ik nog een foto van twee trams achter elkaar…:
…en nog een overzichtsfoto van de straat waar we net doorheen reden:
Hierna gingen we even terug naar ons hotel. Aangezien we bij station Powell van de Muni Metro (eigenlijk meer een sneltram of prémetro) waren en ik daar ook nog mee wilde, deden we dat maar. Dit netwerk bestaat uit de lijnen J, K, L, M, N en T welke in het centrum in een tunnel onder Market Street rijden en daarbuiten meestal gewoon op straat. Lijn K en T zijn aan elkaar gekoppeld.
Een kaart van het netwerk:
Op het perron stond dit scherm, waarop de eerstvolgende sneltrams stonden en ook nog eens de positie van elke sneltram op het netwerk. Grappig is ook dat op lijn K en T de ene kant op de metro’s als K staan en de andere kant op als T
:
Met de eerstvolgende sneltram gingen we voor één halte mee naar Civic Center. Een foto van het interieur van de sneltrams:
Op Civic Center maakte ik ook een foto van de sneltram:
Op alle stations hangt aan de muren ook een bord met de lijnen en waar ze heen gaan. Hier op Civic Center voor de ‘Outbound’ sneltrams:
Vervolgens liepen we naar het hotel. Nadat we daar de gekochte spullen hadden neergezet en even hadden uitgerust, maakten we plannen over waar te eten. We besloten naar Fisherman’s Wharf te gaan en daar te kijken voor een restaurantje.
Dus niet veel later stonden we weer bij de tramhalte te wachten op lijn F. ;)
In de PCC’s op deze lijn hangen ook stickers met daarop info over de kleurstelling waarin de betreffende tram is. Hier bijvoorbeeld van de 1050:
Bij het uitstappen voor Pier 39 zette ik het origineel nog even op de foto:
Hierna gingen we op Pier 39 ergens wat eten.
Na het eten liepen we nog even rond op de pier en daarna gingen we naar de halte van lijn F. Toen we er vlakbij waren, stond de tram er al, dus ik vreesde dat we hem niet meer zouden halen, maar er waren zo veel instappers dat het nog goed lukte. De tram zelf was echt overvol en we pasten er nog net bij. Ik vroeg aan de bestuurder even wat de frequentie was ’s avonds en hij antwoordde daarop “Als hij komt”. Tja, daar had ik dus niet veel aan.
Onderweg zijn we nog ergens een halte voorbij gereden, omdat er echt niemand meer bij paste en vanaf het begin van Market Street liep de tram steeds meer leeg.
Wij stapten weer uit bij Civic Center en liepen naar ons hotel, om niet al te laat te gaan slapen, omdat we de dag erna nog veel wilden doen.
Tot zover het eerste deel van mijn verslag over San Francisco. Het tweede deel ervan volgt zo spoedig mogelijk, al weet ik nog niet precies wanneer.
Ik hoop dat jullie het ondanks de lengte weer de moeite waard vonden en ik dank jullie voor je aandacht.