In deel 1 waren we geëindigd in Brăila, dus vanaf daar ga ik weer verder met het verslag.
Op het moment dat we in Brăila waren, hadden we 3 verschillende reisdoelen voor deze dag in gedachten; 1 Suceava, 2 Botoșani of 3 Iași. Alle drie steden in het Noordoosten van Roemenië. Omdat het treinverkeer tussen Brăila en de hoofdas van het Noordoosten van het land, de M500 niet zo talrijk is, had ik thuis al gezien dat er ook bussen vertrokken vanuit Brăila die kant op. Helaas was de door mij uitgezochte bus geannuleerd.
Na een snelle blik in het spoorboekje togen we af naar het station, om via een omweg over Buzău daar naar toe te gaan per trein. 3 minuten voor vertrektijd stonden we aan het loket, en het lukte ons om kaartjes die kant op te kopen.
De vrouw achter de balie was zichtbaar zenuwachtiger onder de tijdsdruk dan dat wij waren.
Dit was onze trein IR1570 met eindbestemming București Nord. De rijtuigen zijn van het zelfde soort als onze tijdelijk gehuurde IR rijtuigen uit Duitsland die reden tussen Amsterdam en Amersfoort. Door de werkzaamheden aan het station was de instap op het perron niet optimaal te noemen zoals te zien is.
De trein in Faurei, waar wij weer moesten overstappen op een stoptrein naar Buzău. Onderweg kwam er controle langs, een soort team met een hogere rang dan conducteur, want ze controleerden ook of de conducteurs hun werk goed deden.
Ik ging kaartjes kopen voor de volgende trein.
Dat werd deze stoptrein, bestaande uit gemoderniseerde dubbeldeksrijtuigen.
Het interieur van de bovenverdieping.
Aankomst in de stad Buzău.
Hier hadden we een lange overstaptijd op de trein naar Iași. Omdat Iași de best bereikbare stad was op het moment van aankomst hier, hadden we besloten dat we daarheen zouden treinen. De overstaptijd hebben we gevuld in het centrum van Buzău, daar tussen de middag ergens wat gegeten. Helaas heeft de stad erg geleden onder de sloopdrift tijdens het regime in de jaren 80, en is dit het enige gespaard gebleven gebouw:
Dit is het stadhuis, ofwel Primăria de Buzău.
Tijdens het eten liep er een man met een dode kip voor ons tafeltje aan de weg langs.
Ex SNCF treinstel.
Onze trein, IR1661 bestond uit moderne rijtuigen van het type AVA200.
In Focsani.
Vergane glorie onderweg.
Stilleven van een reiziger.
Hier vond een loc wissel plaats.
E-loc werd ingeruild voor diesel.
Uitgestrekt landschap in het Noordoosten van het land.
Keurig optijd werd Iași bereikt. Iași is een van de grootste steden van het land, en is een tijdje lang zelfs de hoofdstad van Roemenië geweest. De stad ademt een soort grandeur uit die wel met andere hoofdsteden te vergelijken is.
Omdat hier veel te zien was, besloten we hier wat langer te blijven.
Amsterdam meets Iași.
Brussel meets Iași.
Mooie oude stadscentrum.
Trams.
Een hoop nevenlijnen rondom Iași worden verpacht aan particuliere vervoerder RegioTrans. Dit bedrijf rijdt volledig met ex-SNCF materieel.
Vanuit Iași gaan er 3 treinen per dag naar het buurland Republiek Moldavië. Moldavië is ook een historische regio, waar nu Iași de hoofdstad van is in het Roemeense deel. Als je dus Moldova ziet staan ergens, kan je er niet blind op vertrouwen of men de provincie in Roemenië bedoelt, of de Republiek Moldavië. Voor de 2e wereldoorlog maakte het grootste deel van het huidige land Moldavië deel uit van Roemenië.
Nu nog steeds pleiten er veel mensen voor eenwording van deze twee landen. Slogans als Basarabia e Romania! zie je overal.
Overigens staan 2 van de 3 treinen niet in de online planner van Bahn.de. Een ''probleem'' dat we wel vaker zijn tegengekomen. Veel regionale en grensoverschrijdende treinen zijn niet te vinden bij Bahn. Ook alle treinen van RegioTrans staan niet in de online database van Bahn.de, waardoor het thuis op de computer soms net leek of die lijnen zijn opgeheven...
De trein die ons naar Ungheni in Republiek Moldavië gaat brengen.
Iets wat we niet hadden verwacht, was deze enorme drukte in deze trein. Voordat we gingen zitten, lagen er op onze stoelen wat merkloze nieuwe sportschoenen nog in een plastic verpakt. En zo lag er op bijna elke stoel wel wat.
Omdat we toch graag ergens wilden gaan zitten, en we nog geen passagiers erbij zagen, had ik de boel even op een andere stoel gelegd. Even later kwam er een enorme menigte met mensen (voornamelijk vrouwen) met een hoop tassen met rommel de trein in. Hele pakketten met bankbiljetten gingen van hand tot hand door de trein, en allerlei gebruiksvoorwerpen gingen ook van voor naar achter. Van schoonmaakemmers tot theedoeken...
Het was een onnavolgbaar ritueel. Eén vrouw had duidelijk de leiding over dit alles, ze was zo erg overheersend dat ze er ook niet voor schroomde bij de machinist zijn cabine in te gaan, en te krijsen: Mecanici, plecare! Wat betekend, machist vertrekken!. We stonden toen eventjes ergens stil... Ook de conducteur deed mee, ik zag hem met wat doosjes pralines bij een van de vrouwen vandaan komen.
Vlak voor de grensovergang. De 20 kilometer tussen Iași en de grens zijn zo uitgevoerd dat zowel Europees profiel als Russisch profiel aanwezig is.
De formaliteiten op de grens nemen al met al ongeveer anderhalf uur in beslag. Op de heenweg konden we in de trein blijven zitten, en kwam er iemand van de Politia de frontiera onze paspoorten ophalen. Na een inspectie ging de trein de rivier de Prut over, die op het oog streng was bewaakt. Er zat een man met een mitrailleur op een stoel naast de brug.
Direct na de brug werd de trein stil gezet, en kwamen er een aantal Moldaviërs de trein in, getooid in legerpakken.
Deze gingen onze paspoorten opnieuw controleren en zetten er een stempel (met een leuk stoomlocomotiefje als afbeelding) in. Daarna reed de trein verder door naar station Ungheni.
Ungheni International. Na aankomst moesten de reizigers wachten in een hal. Een voor een werden we naar voren geroepen, achter een hoge houten deur. Achter de deur stonden wederom mensen van de douane, die dit keer wilden weten wat je kwam doen, en wat er in je bagage zat. Daarna was je eindelijk echt het land in.
Even later kwam er een trein binnen met 16 bakken uit Moskou. Ungheni is het eindpunt en is een stad met 40.000 inwoners.
De loc van deze trein, zoiets heb ik nog nooit gezien.
Hier nogmaals de trein uit Moskou. Vanaf de 2e wereldoorlog is het huidige Moldavië tot de onafhankelijkheid (in 1991?) deel geweest van de Sovjet Unie. De russen hebben ook de Europese spoorbreedte hier aangepast aan hun breedte, want hier was eerst normaalspoor. Tevens wordt er veel Russisch gesproken hier, doordat er veel Russen zijn gaan wonen in de 50 jaar tijd dat het Sovjet Unie was. Nu is de officiële voertaal weer Roemeens. Wat het voor ons wel wat makkelijker maakte.
Vertrektijden in het busstation.
Straatbeeld in Ungheni.
Wachtruimte in het regionale station.
Een Moldavische trein.
De ruimte achter de cabine van de machinist.
De cabine van de trein.
Het interieur.
Op dit moment worden er een aantal van deze treinstellen onherkenbaar verbouwd bij de firma Remar in Roemenie;
Gemoderniseerde trein Het resultaat is een heel groot contrast...
Straatbeeld in Ungheni. Een stoffige boel was het.
Stadsbus in Ungheni.
Supermarkt, ondanks dat het niet echt er vanaf straalt, is deze winkel gewoon geopend nu.
Stationshal van het internationale gedeelte van het station.
Als we zo de armoede hier zagen, Moldavië is het armste land van Europa (armer dan bijvoorbeeld Albanië), vraag ik me af of de mensen in Roemenië die roepen ''Basarabia E Romania'' wel weten waar ze aan beginnen als ze zouden beginnen aan een hereniging. Roemenië heeft zelf genoeg uitdagingen, een nog veel armer land erbij krijgen zou wel een heel grote uitdaging worden denk ik.
Na een aantal uren rondgekeken te hebben moeten we weer terug voor de laatste trein van deze dag naar Roemenië.
Op de terugweg is de grens procedure anders dan op de heenweg; eerst werd in Moldavië de bagage en paspoort gecontroleerd voor het instappen in de trein. Weer kreeg ik een stempel. Ik vroeg me af, wat gebeurt er als je dagelijks deze verbinding aflegt, dan zijn binnen een maandje je pagina's in je paspoort vol. Wat moet je dan doen?
Na de controle vertrekt de trein naar Roemenië, waar iedereen de trein moet verlaten. De trein wordt minutieus uitgekamd, alle te openen panelen in de Desiro worden geopend en gecontroleerd. Ondertussen worden de passagiers één voor één een container ingeroepen om opnieuw de bagage te laten controleren, maar nu dus door de Roemenen. Omdat zowel Dexter als ik alleen wat te eten en drinken bij ons hadden, waren we snel weer buiten. Maar er waren mensen met 2 forse tassen, die hadden wel 5 minuten nodig per persoon. Na een klein uur was iedereen gecontroleerd, en kon de trein weer verder... (naar mijn idee kon het ook wel wat sneller, door bijvoorbeeld meerdere mensen tegelijk te controleren...)
Na Iași stond Vatra Dornei in de bergen op ons verlanglijstje. We gingen dus weer richting station.
Het mooie weer van de voorgaande dagen, ongeveer 17 graden, was verdwenen. Nu regende het en was het amper warmer dan 2 graden.
We reisden met IR1831 Naar Vatra Dornei Băi, in de bergen. Onderweg ging de regen over in sneeuw.
Suceava, een oude railbus van bouwer Malaxa uit de jaren 30.
IR1831 in het station van Suceava. De trein had hier een oponthoud van ongeveer 15 minuten, waardoor wij wat foto's konden maken, en warme koffie konden halen voor onderweg.
Onze 6 persoonscabine deelden we telkens met nog 1 ander persoon tijdens de rit. Na Suceava wordt de route al snel bergachtiger. Campulung betekend letterlijk: Veld-lang. Dus langgerekt veld.
Landschap onderweg. Het is al bijna niet meer voor te stellen dat het de dag ervoor nog 17 graden was...
Aankomst in Vatra Dornei Băi. Een van de mooiste stations van Roemenië. Vatra Dornei is een oud kuuroord, en er zijn diverse ski pistes, wandel en fietsroutes hier. Een leuke plaats om een paar nachtjes te blijven.
Dit was deel 2 van de reis van Dexter en Caspar door Romenië.
Het was in ieder geval een geweldig leuke ervaring om 'even een dagje over de grens' te gaan kijken.
