Buschauffeur blogt. #8
Geplaatst: zo 24 mar 2019, 18:58
De nachtbus
Eens moet de eerste keer zijn: ik reed de nachtbus. Ik vond het een, eh... bijzondere ervaring.
De dienstindeler kan me alles vragen, en weet dat maar al te goed. Of ik ook eens een nachtdienst wilde rijden, in plaats van de late dienst die er oorspronkelijk op stond? Ach, waarom ook niet. Ik rijd nu zeseneenhalf jaar op de bus en heb dat nog nooit gedaan. En die late dienst bestond toch voornamelijk uit lijn 85 naar Leerdam en weer terug... dat heb ik in die zesenhalf jaar nu juist heel, heel vaak gedaan.
Omdat de nachtdiensten van vrijdag op zaterdag niet op onze intranetpagina of mijn dienstenboekje terug zijn te vinden, krijg ik mijn dienst nagestuurd. Een ritje naar Vianen, een ritje naar Houten, en een ritje naar Wijk bij Duurstede. De lijnen lopen allemaal iets anders dan de 'dagvariant' maar zo spannend is het ook weer niet: er is bijna niets aan de routes dat ik nog niet gezien heb.
Mijn dienst begint iets voor middernacht, en dan heb ik meteen bijna anderhalf uur pauze: een beetje typisch maar anders valt de dienst niet op een vrijdag, of zoiets. Ik probeer de nachtrust ervoor al een beetje te verschuiven. Niet dat het veel helpt, want ik zit op de vrijdagavond thuis vooral een beetje de tijd af te wachten. Ik kijk 2 voor 12 en heb na afloop nog een uur of tweeënhalf te vullen voordat ik naar mijn werk ga...
Op de zaak ontmoet ik mijn medestrijders van die avond. We gaan niet de hele tijd op de stalling hangen; we rijden met de gelede bussen naar de kantine op Utrecht Centraal, waar dan nog net een verdwaalde chauffeur een loze pauze voor zijn laatste rit uit moet zitten. De meeste nachtlijnen vertrekken vanaf halte Oorsprongpark, zo ook de mijne. Samen met mijn collega rijd ik via de singels en de Maliebaan naar het startpunt.
Weinig te doen op de eerste rit: als ik Utrecht uitrijd naar Nieuwegein en Vianen heb ik misschien een mannetje of tien, twaalf in de bus. Op zich ook wel verklaarbaar: wie iets eerder naar de bus gaat, heeft de reguliere laatste bus nog en betaalt dan ook het reguliere tarief.
De rijtijd is niet ruim, zeker als er een paar een kaartje moeten kopen (want nee, je studentenkaart doet het niet in de nachtbus). Gelukkig is het op de weg uitgestorven. Dat betekent natuurlijk niet dat je dan ineens 80 rijdt waar je maar 30 mag, maar je staat nu voor de verandering eens niet te wachten voor een overstekende voetganger, een fietser van rechts of een tegenligger bij zo'n door de gemeente opgeworpen wegversmalling.
Ik rijd dwars door Nieuwegein, maar ik rijd zo goed als alles voorbij zonder te stoppen, ook niet op halte Stadscentrum. Dat voelt toch een beetje vreemd. Zitten ze te pitten in de bus, of moeten ze echt helemaal door naar Vianen? Sommige zitten helemaal achterin, die zie ik echt niet of nauwelijks. Het zal wel.
Nou, dan toch, ter hoogte van een van de laatste haltes in Nieuwegein: iemand komt naar voren, zo goed en zo kwaad als dat na enige alcoholinname gaat. "Ja, ik moest er al eerder uit, maar u heeft de stopknoppen uitgezet." Dat zou ik niet eens kunnen, al zou ik het willen. De waarschijnlijke verklaring is: je hebt de knop niet lang genoeg ingedrukt. Er hangen inmiddels zelfs stickertjes bij de stopknoppen om daarop te wijzen en zelfs nuchtere passagiers lezen die al niet. Maar waar moest je eruit dan? "Stadscentrum." Tsja. Fijne wandeling!
En zo peer ik verder de brug over naar Vianen. Op het busstation komt er een meisje beduusd naar voren. "Waar zijn we?" vraagt ze met een blik alsof we zojuist op Pluto zijn geland. Oh nee hè, denk ik, en ja hoor - in slaap gevallen, die moest in Nieuwegein zijn. Die heb ik op de terugweg naar Utrecht alsnog maar op ongeveer de goede locatie afgezet, maar niet voordat ik op de eindhalte in Vianen nog een andere slaapkop uit zijn coma moest helpen ontwaken.
Het ritje naar Houten vangt daardoor een paar minuten te laat aan, maar ik pik maar een paar mensen op, dus dat loop ik vrij snel weer in. Toch is het nog goed oppassen op die centrumroute door Utrecht. Dat is het overdag al met al die kamikazefietsers; nu strompelt een hele horde Walking Dead in kennelijke toestand op en langs de busbaan.
Uiteraard is de laatste rit - die rond 4 uur vertrekt - het populairst. En het volk dat aan boord moet heeft ook het meeste op, is dan de onvermijdelijke consequentie. Ach, zolang het maar bij schijtlolligheid blijft. Als ze morgen wakker worden met een kater en een droge bek zijn ze alles toch weer vergeten. En terwijl ik de ene evenwichtskunstenaar een kaartje aan sta te smeren, loopt de ander er achterlangs, en als ik geluk heb checkt-ie in - en anders niet. Tsja. Ik zit in mijn eentje in die bus, en heb geen zin in geouwehoer.
Onvermijdelijk gaat na elke stop de stopbel weer aan: het is weliswaar mijn eerste nachtrit, maar niet mijn eerste rit in een bus vol met dronken stapjeugd. De hoofdprijs voor belletjelellers is natuurlijk een boze chauffeur die de omroepinstallatie doormidden brult. Die krijgen ze niet: ik rijd gewoon door en als er iemand echt uit moet, komt-ie wel naar voren. Geen zin om op al die loze haltes langs de provinciale weg te stoppen. Gelukkig zijn de mensen die er niet in Wijk bij Duurstede uit moeten wakker genoeg om op tijd naar me toe te komen.
Terug op de stalling praten we het verloop van de avond nog even na. Ik was nog even door de bus gelopen en het enige wat ik aantrof waren volle prullenbakken en hier en daar een buskaartje. Het was een succesvolle avond: geen kotsers, geen ruziemakers, geen slopers. Op naar huis... mijn dag- en nachtritme weer in het gareel krijgen.
Eens moet de eerste keer zijn: ik reed de nachtbus. Ik vond het een, eh... bijzondere ervaring.
De dienstindeler kan me alles vragen, en weet dat maar al te goed. Of ik ook eens een nachtdienst wilde rijden, in plaats van de late dienst die er oorspronkelijk op stond? Ach, waarom ook niet. Ik rijd nu zeseneenhalf jaar op de bus en heb dat nog nooit gedaan. En die late dienst bestond toch voornamelijk uit lijn 85 naar Leerdam en weer terug... dat heb ik in die zesenhalf jaar nu juist heel, heel vaak gedaan.
Omdat de nachtdiensten van vrijdag op zaterdag niet op onze intranetpagina of mijn dienstenboekje terug zijn te vinden, krijg ik mijn dienst nagestuurd. Een ritje naar Vianen, een ritje naar Houten, en een ritje naar Wijk bij Duurstede. De lijnen lopen allemaal iets anders dan de 'dagvariant' maar zo spannend is het ook weer niet: er is bijna niets aan de routes dat ik nog niet gezien heb.
Mijn dienst begint iets voor middernacht, en dan heb ik meteen bijna anderhalf uur pauze: een beetje typisch maar anders valt de dienst niet op een vrijdag, of zoiets. Ik probeer de nachtrust ervoor al een beetje te verschuiven. Niet dat het veel helpt, want ik zit op de vrijdagavond thuis vooral een beetje de tijd af te wachten. Ik kijk 2 voor 12 en heb na afloop nog een uur of tweeënhalf te vullen voordat ik naar mijn werk ga...
Op de zaak ontmoet ik mijn medestrijders van die avond. We gaan niet de hele tijd op de stalling hangen; we rijden met de gelede bussen naar de kantine op Utrecht Centraal, waar dan nog net een verdwaalde chauffeur een loze pauze voor zijn laatste rit uit moet zitten. De meeste nachtlijnen vertrekken vanaf halte Oorsprongpark, zo ook de mijne. Samen met mijn collega rijd ik via de singels en de Maliebaan naar het startpunt.
Weinig te doen op de eerste rit: als ik Utrecht uitrijd naar Nieuwegein en Vianen heb ik misschien een mannetje of tien, twaalf in de bus. Op zich ook wel verklaarbaar: wie iets eerder naar de bus gaat, heeft de reguliere laatste bus nog en betaalt dan ook het reguliere tarief.
De rijtijd is niet ruim, zeker als er een paar een kaartje moeten kopen (want nee, je studentenkaart doet het niet in de nachtbus). Gelukkig is het op de weg uitgestorven. Dat betekent natuurlijk niet dat je dan ineens 80 rijdt waar je maar 30 mag, maar je staat nu voor de verandering eens niet te wachten voor een overstekende voetganger, een fietser van rechts of een tegenligger bij zo'n door de gemeente opgeworpen wegversmalling.
Ik rijd dwars door Nieuwegein, maar ik rijd zo goed als alles voorbij zonder te stoppen, ook niet op halte Stadscentrum. Dat voelt toch een beetje vreemd. Zitten ze te pitten in de bus, of moeten ze echt helemaal door naar Vianen? Sommige zitten helemaal achterin, die zie ik echt niet of nauwelijks. Het zal wel.
Nou, dan toch, ter hoogte van een van de laatste haltes in Nieuwegein: iemand komt naar voren, zo goed en zo kwaad als dat na enige alcoholinname gaat. "Ja, ik moest er al eerder uit, maar u heeft de stopknoppen uitgezet." Dat zou ik niet eens kunnen, al zou ik het willen. De waarschijnlijke verklaring is: je hebt de knop niet lang genoeg ingedrukt. Er hangen inmiddels zelfs stickertjes bij de stopknoppen om daarop te wijzen en zelfs nuchtere passagiers lezen die al niet. Maar waar moest je eruit dan? "Stadscentrum." Tsja. Fijne wandeling!
En zo peer ik verder de brug over naar Vianen. Op het busstation komt er een meisje beduusd naar voren. "Waar zijn we?" vraagt ze met een blik alsof we zojuist op Pluto zijn geland. Oh nee hè, denk ik, en ja hoor - in slaap gevallen, die moest in Nieuwegein zijn. Die heb ik op de terugweg naar Utrecht alsnog maar op ongeveer de goede locatie afgezet, maar niet voordat ik op de eindhalte in Vianen nog een andere slaapkop uit zijn coma moest helpen ontwaken.
Het ritje naar Houten vangt daardoor een paar minuten te laat aan, maar ik pik maar een paar mensen op, dus dat loop ik vrij snel weer in. Toch is het nog goed oppassen op die centrumroute door Utrecht. Dat is het overdag al met al die kamikazefietsers; nu strompelt een hele horde Walking Dead in kennelijke toestand op en langs de busbaan.
Uiteraard is de laatste rit - die rond 4 uur vertrekt - het populairst. En het volk dat aan boord moet heeft ook het meeste op, is dan de onvermijdelijke consequentie. Ach, zolang het maar bij schijtlolligheid blijft. Als ze morgen wakker worden met een kater en een droge bek zijn ze alles toch weer vergeten. En terwijl ik de ene evenwichtskunstenaar een kaartje aan sta te smeren, loopt de ander er achterlangs, en als ik geluk heb checkt-ie in - en anders niet. Tsja. Ik zit in mijn eentje in die bus, en heb geen zin in geouwehoer.
Onvermijdelijk gaat na elke stop de stopbel weer aan: het is weliswaar mijn eerste nachtrit, maar niet mijn eerste rit in een bus vol met dronken stapjeugd. De hoofdprijs voor belletjelellers is natuurlijk een boze chauffeur die de omroepinstallatie doormidden brult. Die krijgen ze niet: ik rijd gewoon door en als er iemand echt uit moet, komt-ie wel naar voren. Geen zin om op al die loze haltes langs de provinciale weg te stoppen. Gelukkig zijn de mensen die er niet in Wijk bij Duurstede uit moeten wakker genoeg om op tijd naar me toe te komen.
Terug op de stalling praten we het verloop van de avond nog even na. Ik was nog even door de bus gelopen en het enige wat ik aantrof waren volle prullenbakken en hier en daar een buskaartje. Het was een succesvolle avond: geen kotsers, geen ruziemakers, geen slopers. Op naar huis... mijn dag- en nachtritme weer in het gareel krijgen.
