Door weer, wind en bushokjes | Busverhalen #2
Geplaatst: vr 14 feb 2020, 21:40
Aan de vele positieve reacties op deel 1 te zien is het leuke stof om te lezen. Afgelopen week is er al weer zo veel gebeurd dat ik nu al een nieuw deel af heb. Veel leesplezier!
Een goed kaartje is een goed kaartje en een fout kaartje is een fout kaartje
Op de streeklijnen wordt bijna nooit gecontroleerd. Je bent als chauffeur daarom ook een soort controleur. Je kijkt of iedereen netjes is ingecheckt of een kaartje koopt. Als iemand weigert te betalen dan kunnen wij niks doen behalve iemand er op aanspreken. Gelukkig is dat meestal genoeg om iemand alsnog in te laten checken. En sommige reizigers zijn behoorlijk inventief.
Ik sta op het knooppunt Meerkerk bij de afrit van de A27. Sinds Qbuzz het DMG gebied rijdt is hier een overstappunt gecreëerd tussen de SnelBuzz lijnen en de StreekBuzz lijnen. Vanuit Gorinchem komen 2 jonge meisjes uit de 387 vandaan. Ze begroeten mij allebei netjes en houden ook netjes hun chipkaart voor de kaartlezer. Alleen geeft die kaartlezer bij het tweede meisje een foutmelding. Het meisje loopt snel door maar ik roep haar terug en vraag of ze het opnieuw wil proberen. Vaak word de kaart er te snel voorbij gehaald of te ver van af gehouden waardoor hij hem niet goed kan lezen. Dat was hier echter niet het geval want ook de tweede keer geeft het apparaat een foutmelding. Ik vraag wat de lezer aangeeft. Het meisje vertelt snel: "Ja mijn saldo is te laag dus dan doet hij het niet". Ik kijk het meisje aan en vraagt waarom ze dan gewoon doorloopt. Een korte preek met dat dat niet de bedoeling is en we allemaal moeten betalen voor de rit maakt haar stil. Ik vertel haar dat ze normaal gesproken bij een te laag saldo een kaartje moet pinnen. Maar ze heeft geluk. De ticketprinter doet het niet dus het blijft bij de preek. Maar dat heeft geloof ik al genoeg indruk op haar gemaakt. De volgende keer zorgt ze er wel voor dat er genoeg geld op haar kaart staat (A)
Ik rijd op lijn 90 die van Utrecht via Lexmond naar Gelkenes op de Lekdijk gaat. Bij het busstation Vianen Lekbrug staat een jongen bij de halte die mee wil. Al voor ik de deur open doe zie ik dat hij een geel U-OV kaartje in zijn handen heeft. Ondanks dat je s'ochtends en s'avonds met U-OV lijn 94 naar Lexmond kan is het kaartje niet geldig in de bussen van de concessie DMG. Ik vertel dit aan de jongen die vervolgens wel een nieuw kaartje wil kopen. Alleen geeft hij aan dat hij alleen contant geld bij zich heeft. Nu kun je inmiddels in heel Nederland niet meer met contant geld in de bus betalen. Ook dat vertel ik tegen de jongen. Hij vraagt nog of hij anders geld aan mij kan geven en dat ik het kaartje pin. Maar dat weiger ik omdat dat van de baas niet mag (anders kun je net zo goed nog met contant geld rond blijven rijden). Nu de opties voor de jongen op zijn stapt hij voorzichtig weer uit en blijft achter bij de Lekbrug. Terwijl ik weg rijd denk ik nog in mijzelf: "was ik niet iets te streng?".
Ik ben op de terugweg van dezelfde rit. Nadat ik naar mijn collega heb gezwaaid en daardoor ook weet dat ik hem niet tegen kom in het niet al te brede Lexmond duik ik de dijk af het dorp in. Bij de kerk sla ik linksaf om richting Utrecht te gaan. Bij de halte staat een reiziger die mee wilt. Terwijl ik bijna bij de halte ben kijk ik naar de persoon die op de halte staat. Het is dezelfde jongen die een uur eerder van de Lekbrug naar Lexmond toe wou. Het is hem toch gelukt om in Lexmond te komen en blijkbaar heeft hij het al snel gezien. De jongen staat bij de halte met nog steeds het U-OV kaartje in zijn hand. Op het moment dat ik de deur open doe herkent hij mij ook en haalt hij heel snel een OV-Chipkaart uit zijn zak. Zonder iets te zeggen checkt hij in en gaat zitten. Helaas, z'n toneelstukje werkte niet op de heenweg en op de terugweg moest hij gewoon betalen voor zijn rit. Sommige collega's laten de reizigers vaak door als ze niet kunnen pinnen. Soms zijn dit mensen die het echt niet weten, maar soms ook reizigers die donders goed weten dat ze zo vaak door kunnen lopen. Zo erg was het dus niet om streng te zijn...
In een klein hoekje
Het is zondag 9 februari. Voor het eerst in een lange tijd trekt een zware storm weer over het land heen. De storm Ciara haalde windstoten van orkaankracht en trok precies tijdens mijn dienst over het land. Ik begin de dag met een ritje naar Gorinchem. Op de heenweg merk ik dat de wind al op aardige sterkte is. De wind weet zich door een klein kiertje in de voordeur te persen wat voor veel lawaai zorgt. Ik moet behoorlijk tegensturen om de hoge Scania binnen de lijntjes te houden. Ook de spiegels, die voor de bus hangen, bewegen flink mee in de wind. Vlak voor meerkerk merk ik dat mijn rechter spiegel door de wind is versteld. Ik dacht dat het spiegel glas, wat ik elektrisch kan verstellen, vlak gewaaid is. Met de elektronische versteller zet ik de spiegel weer zo dat ik achter me kan kijken. Het beeld oogt wel iets anders dan eerst maar ik kan er weer gebruik van maken dus besteed er verder geen aandacht aan.
Zonder problemen of vertraging bereik ik station Gorinchem. Op het station stappen slechts 3 personen in. Een meisje die afscheid neemt van haar vriendje gaat voorin de bus zitten. We raken in gesprek over het weer en mijn werk. Ze vind het knap dat ik durf te werken in dit weer. Ik vertel kalm dat het wel mee valt en je gewoon je kop er bij moet houden. Na Meerkerk is de bus bijna leeg en rijden we richting Vianen. De wind die op de heenweg de voordeur een klein beetje open drukte duwde hem nu juist dicht wat voor een lekkere rust in de bus zorgt. Terwijl ik het busstation van Vianen nader zie ik een jongen in de verte hard aan komen remmen. Ik geef een zacht tikje op m'n toeter en gebaar aan hem dat ie rustig aan kan doen. Ik had namelijk nog een minuutje tijd over. Ik zet de bus helemaal achter aan het perron stil op het busstation, zodat de jongen niet verder hoeft te lopen. De jongen bedankt mij en stapt in. Na nog een half minuutje wachten was de tijdsklok op mijn boordcomputer weer groen en vertrek ik. Bij het wegrijden let ik op mijn linker spiegel om te kijken of er niet een bus mij inhaalt op de halte naast mij. Iets waar je bij het verlaten van een halte altijd naar kijkt. Ook stuur ik zachtjes van de stoeprand af. Opeens hoor ik een hard krakend geluid en zie ik het meisje naast mij schrikken. Het duurt een seconde voordat ik door heb dat mijn rechter spiegel het dak van het bushokje raakt. Ik geef een ruk naar links en zet de bus stil. Shit.
In de stilstand hoor ik het afgebrokkelde glas tegen de bus aanwaaien. Ik vraag eerst aan het meisje of het goed gaat. Ze is iets geschrokken maar verder gaat het prima. Gelukkig maar. Maar wat nu? Ik stap uit om te kijken wat de schade is. Een stuk plastic is van de spiegel af en het dak van het bushokje is flink beschadigd. De nachtmerrie van de beginnende buschauffeur. Ik stap terug de bus in en roep de centrale op. Terwijl ik wacht tot ze mij terug bellen komt er nog een reiziger aan. Die wijst naar het hokje en zegt: "u weet dat..." ik knik ja en zeg dat ik er nu mee bezig ben". In de tussentijd vraag ik me af hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik deed niks anders dan normaal. De centrale belt terug en ik geef door dat ik schade heb gereden en dat het bushokje daardoor kapot is. Het glas in een bushokje is van veiligheidsglas en zorgt dus niet voor scherven. Alleen wordt het glas door de wind afgebrokkeld dus ik geef aan dat het wel snel opgeruimd moet worden. Ik stel voor dat ik foto's van de situatie maak, in mijn pauze een schadeformulier in vul en de bus omruil omdat ik niet zeker weet of de spiegel de wind gaat overleven op de rest van de dienst. De centrale hangt op en ik stap uit om de foto's te nemen. Terwijl ik de foto's maak valt het kwartje over hoe het heeft kunnen gebeuren. De spiegel hangt namelijk meer op zij dan normaal is. Op de heenweg is dus niet mijn spiegelglas door de wind verteld, maar mijn hele spiegel is een centimeter of 15 op zij gewaaid. Dat heeft er dus voor gezorgd dat ik het bushokje die dicht op de perronrand staat heb geraakt. Ik bel de centrale nog een keer om het door te geven en om aan te geven dat ik weer ga rijden.
Het voelt heel naar om nog geen maand in dienst te zijn en nu al schade te rijden. Je begint aan jezelf te twijfelen en het rijden is opeens een stuk minder leuk. Gelukkig kan ik mijn hart luchten door nog een keer met het meisje door te nemen hoe het heeft kunnen gebeuren. Ik heb ook zitten twijfelen om het hier op te schrijven omdat het niet iets is waar je het graag over hebt. Maar het is de praktijk en in dit geval is het iets wat ik alleen had kunnen voorkomen als ik toevallig op dat moment op die spiegel zou letten. Maar je komt zo vaak langs deze halte en altijd gaat het goed. M'n collega chauffeurs halen ook hun schouders op als ik het vertel. "Dat soort dingen gebeuren nou eenmaal jochie. Kan jij niks aan doen".
Fooi
Na het invullen van het schadeformulier mocht ik een andere bus mee nemen. Alle Snelbussen waren echter al in gebruik. Daarom heb ik in overleg een streekwagen meegenomen. Op de snelweg merk ik direct verschil. Vergeleken met de Scania ligt de Iveco als een baksteen op de weg. Je hebt natuurlijk geen bagageruimte onder je zitten en de bus is ook nog 30 centimeter lager. Ook hoor ik een stuk minder windgeruis terwijl het toch echt harder is gaan waaien. De rit naar Rotterdam zit goed vol. Er zijn problemen op het spoor bij Gouda waardoor sommige reizigers de eerste bus pakken waar Rotterdam voorop staat. Over de omroepinstallatie vertel ik dat we met de bus wel iets langer onderweg zijn dan de trein en dat ze uitkomen bij het metrostation Kralingse Zoom. Zonder al te veel moeite kom ik aan bij station Kralingse Zoom. De reizigers bedanken mij en stappen uit. Eén man komt echter nog naar me toe lopen. Hij geeft me een portemonnee die nog in de bus lag. Ik bedank de man en vertel dat ik er zorg om zal dragen. Op de bufferplek bekijk ik de portemonnee en tot mijn schrik zit er een behoorlijk bedrag aan contant geld in. Ik heb nog nooit een briefje van honderd in mijn handen gehad maar die zat hier wel in, samen met nog meer biljetten. Ik neem weer contact op met de centrale en geef nadrukkelijk aan dat er een behoorlijk geldbedrag in zit en dat ik hem dus liever niet in een doos op de stalling gooi. Dat begreep hij en op de terugweg werd ik in Papendorp opgewacht door veiligheid en service die de portemonnee over hebben genomen. Hopelijk komt hij terug bij de eigenaar!
Size doesn't matter
Een paar weken geleden leek het er op dat ik nog tot mei moest wachten voordat ik instructie zou gaan krijgen om ook op de stadslijnen in Utrecht te gaan rijden. Hiervoor heb je namelijk twee weken full-time instructie nodig waarin je zonder passagiers de lijnen gaat verkennen met een instructeur. Ik had al aangegeven dat ik dat eventueel wel versneld wil gaan doen door zelf met lijnen mee te gaan rijden. Begin deze week kreeg ik het verlossende bericht dat dat mocht en ik deze week twee dagen met een instructeur op pad kan. Hierdoor kan ik sneller meer diensten rijden wat de afwisseling en werkzekerheid weer ten goede komt!
Op Valentijnsdag was de tweede instructiedag en kwam het voor Nederland unieke materieel aan bod. Utrecht is namelijk de enige stad in Nederland waar er met 25 meter lange dubbel gelede bussen gereden wordt. De bussen van het Belgische Van Hool zijn op zich al een stuk anders dan de rest van ons materieel. Waar in een normale bus de motor achterin de bus ligt zit hij bij de Van Hool vlak achter de chauffeur in de grond verwerkt. De voorwagen trekt de twee meesturende geledingen. Bij het wegrijden merk je dat het een behoorlijke machine is wat je in beweging zet. Een gat in de weg voel je vier keer door de bus heen gaan en als je zelf al lang de bocht uit bent en gas geeft slipt de achterkant nog een beetje weg omdat die nog aan het draaien is. En de truc van deze bus is dat je juist niet te veel in je spiegels moet kijken. Je kunt namelijk niks doen aan hoe alles achter je de bocht om gaat en je gaat dan juist voor je gevoel te veel corrigeren en dan gaat het fout. Doordat de geleding mee stuurt volgt hij goed het pad van de voorwagen. Het is lekker lomp en wat dat betreft totaal wat anders dan de Mercedessen. Allebei is het hartstikke leuk.
Voor half acht moesten we terug zijn op de stalling omdat de bus nog ingezet moest worden. Terwijl we de spits afwachten word ons gevraagd of we nog een gelede wagen willen omwisselen voor een dubbel gelede die voor onderhoud naar binnen moest. Zodoende heb ik nog een behoorlijk stuk met de Van Hool gereden. M'n mentor heeft er de volste vertrouwen in en dus mag ik vanaf nu alleen met het apparaat op pad. Vanaf nu ben ik dus ook te vinden op veel lijnen van U-OV
Een goed kaartje is een goed kaartje en een fout kaartje is een fout kaartje
Op de streeklijnen wordt bijna nooit gecontroleerd. Je bent als chauffeur daarom ook een soort controleur. Je kijkt of iedereen netjes is ingecheckt of een kaartje koopt. Als iemand weigert te betalen dan kunnen wij niks doen behalve iemand er op aanspreken. Gelukkig is dat meestal genoeg om iemand alsnog in te laten checken. En sommige reizigers zijn behoorlijk inventief.
Ik sta op het knooppunt Meerkerk bij de afrit van de A27. Sinds Qbuzz het DMG gebied rijdt is hier een overstappunt gecreëerd tussen de SnelBuzz lijnen en de StreekBuzz lijnen. Vanuit Gorinchem komen 2 jonge meisjes uit de 387 vandaan. Ze begroeten mij allebei netjes en houden ook netjes hun chipkaart voor de kaartlezer. Alleen geeft die kaartlezer bij het tweede meisje een foutmelding. Het meisje loopt snel door maar ik roep haar terug en vraag of ze het opnieuw wil proberen. Vaak word de kaart er te snel voorbij gehaald of te ver van af gehouden waardoor hij hem niet goed kan lezen. Dat was hier echter niet het geval want ook de tweede keer geeft het apparaat een foutmelding. Ik vraag wat de lezer aangeeft. Het meisje vertelt snel: "Ja mijn saldo is te laag dus dan doet hij het niet". Ik kijk het meisje aan en vraagt waarom ze dan gewoon doorloopt. Een korte preek met dat dat niet de bedoeling is en we allemaal moeten betalen voor de rit maakt haar stil. Ik vertel haar dat ze normaal gesproken bij een te laag saldo een kaartje moet pinnen. Maar ze heeft geluk. De ticketprinter doet het niet dus het blijft bij de preek. Maar dat heeft geloof ik al genoeg indruk op haar gemaakt. De volgende keer zorgt ze er wel voor dat er genoeg geld op haar kaart staat (A)
Ik rijd op lijn 90 die van Utrecht via Lexmond naar Gelkenes op de Lekdijk gaat. Bij het busstation Vianen Lekbrug staat een jongen bij de halte die mee wil. Al voor ik de deur open doe zie ik dat hij een geel U-OV kaartje in zijn handen heeft. Ondanks dat je s'ochtends en s'avonds met U-OV lijn 94 naar Lexmond kan is het kaartje niet geldig in de bussen van de concessie DMG. Ik vertel dit aan de jongen die vervolgens wel een nieuw kaartje wil kopen. Alleen geeft hij aan dat hij alleen contant geld bij zich heeft. Nu kun je inmiddels in heel Nederland niet meer met contant geld in de bus betalen. Ook dat vertel ik tegen de jongen. Hij vraagt nog of hij anders geld aan mij kan geven en dat ik het kaartje pin. Maar dat weiger ik omdat dat van de baas niet mag (anders kun je net zo goed nog met contant geld rond blijven rijden). Nu de opties voor de jongen op zijn stapt hij voorzichtig weer uit en blijft achter bij de Lekbrug. Terwijl ik weg rijd denk ik nog in mijzelf: "was ik niet iets te streng?".
Ik ben op de terugweg van dezelfde rit. Nadat ik naar mijn collega heb gezwaaid en daardoor ook weet dat ik hem niet tegen kom in het niet al te brede Lexmond duik ik de dijk af het dorp in. Bij de kerk sla ik linksaf om richting Utrecht te gaan. Bij de halte staat een reiziger die mee wilt. Terwijl ik bijna bij de halte ben kijk ik naar de persoon die op de halte staat. Het is dezelfde jongen die een uur eerder van de Lekbrug naar Lexmond toe wou. Het is hem toch gelukt om in Lexmond te komen en blijkbaar heeft hij het al snel gezien. De jongen staat bij de halte met nog steeds het U-OV kaartje in zijn hand. Op het moment dat ik de deur open doe herkent hij mij ook en haalt hij heel snel een OV-Chipkaart uit zijn zak. Zonder iets te zeggen checkt hij in en gaat zitten. Helaas, z'n toneelstukje werkte niet op de heenweg en op de terugweg moest hij gewoon betalen voor zijn rit. Sommige collega's laten de reizigers vaak door als ze niet kunnen pinnen. Soms zijn dit mensen die het echt niet weten, maar soms ook reizigers die donders goed weten dat ze zo vaak door kunnen lopen. Zo erg was het dus niet om streng te zijn...
In een klein hoekje
Het is zondag 9 februari. Voor het eerst in een lange tijd trekt een zware storm weer over het land heen. De storm Ciara haalde windstoten van orkaankracht en trok precies tijdens mijn dienst over het land. Ik begin de dag met een ritje naar Gorinchem. Op de heenweg merk ik dat de wind al op aardige sterkte is. De wind weet zich door een klein kiertje in de voordeur te persen wat voor veel lawaai zorgt. Ik moet behoorlijk tegensturen om de hoge Scania binnen de lijntjes te houden. Ook de spiegels, die voor de bus hangen, bewegen flink mee in de wind. Vlak voor meerkerk merk ik dat mijn rechter spiegel door de wind is versteld. Ik dacht dat het spiegel glas, wat ik elektrisch kan verstellen, vlak gewaaid is. Met de elektronische versteller zet ik de spiegel weer zo dat ik achter me kan kijken. Het beeld oogt wel iets anders dan eerst maar ik kan er weer gebruik van maken dus besteed er verder geen aandacht aan.
Zonder problemen of vertraging bereik ik station Gorinchem. Op het station stappen slechts 3 personen in. Een meisje die afscheid neemt van haar vriendje gaat voorin de bus zitten. We raken in gesprek over het weer en mijn werk. Ze vind het knap dat ik durf te werken in dit weer. Ik vertel kalm dat het wel mee valt en je gewoon je kop er bij moet houden. Na Meerkerk is de bus bijna leeg en rijden we richting Vianen. De wind die op de heenweg de voordeur een klein beetje open drukte duwde hem nu juist dicht wat voor een lekkere rust in de bus zorgt. Terwijl ik het busstation van Vianen nader zie ik een jongen in de verte hard aan komen remmen. Ik geef een zacht tikje op m'n toeter en gebaar aan hem dat ie rustig aan kan doen. Ik had namelijk nog een minuutje tijd over. Ik zet de bus helemaal achter aan het perron stil op het busstation, zodat de jongen niet verder hoeft te lopen. De jongen bedankt mij en stapt in. Na nog een half minuutje wachten was de tijdsklok op mijn boordcomputer weer groen en vertrek ik. Bij het wegrijden let ik op mijn linker spiegel om te kijken of er niet een bus mij inhaalt op de halte naast mij. Iets waar je bij het verlaten van een halte altijd naar kijkt. Ook stuur ik zachtjes van de stoeprand af. Opeens hoor ik een hard krakend geluid en zie ik het meisje naast mij schrikken. Het duurt een seconde voordat ik door heb dat mijn rechter spiegel het dak van het bushokje raakt. Ik geef een ruk naar links en zet de bus stil. Shit.
In de stilstand hoor ik het afgebrokkelde glas tegen de bus aanwaaien. Ik vraag eerst aan het meisje of het goed gaat. Ze is iets geschrokken maar verder gaat het prima. Gelukkig maar. Maar wat nu? Ik stap uit om te kijken wat de schade is. Een stuk plastic is van de spiegel af en het dak van het bushokje is flink beschadigd. De nachtmerrie van de beginnende buschauffeur. Ik stap terug de bus in en roep de centrale op. Terwijl ik wacht tot ze mij terug bellen komt er nog een reiziger aan. Die wijst naar het hokje en zegt: "u weet dat..." ik knik ja en zeg dat ik er nu mee bezig ben". In de tussentijd vraag ik me af hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik deed niks anders dan normaal. De centrale belt terug en ik geef door dat ik schade heb gereden en dat het bushokje daardoor kapot is. Het glas in een bushokje is van veiligheidsglas en zorgt dus niet voor scherven. Alleen wordt het glas door de wind afgebrokkeld dus ik geef aan dat het wel snel opgeruimd moet worden. Ik stel voor dat ik foto's van de situatie maak, in mijn pauze een schadeformulier in vul en de bus omruil omdat ik niet zeker weet of de spiegel de wind gaat overleven op de rest van de dienst. De centrale hangt op en ik stap uit om de foto's te nemen. Terwijl ik de foto's maak valt het kwartje over hoe het heeft kunnen gebeuren. De spiegel hangt namelijk meer op zij dan normaal is. Op de heenweg is dus niet mijn spiegelglas door de wind verteld, maar mijn hele spiegel is een centimeter of 15 op zij gewaaid. Dat heeft er dus voor gezorgd dat ik het bushokje die dicht op de perronrand staat heb geraakt. Ik bel de centrale nog een keer om het door te geven en om aan te geven dat ik weer ga rijden.
Het voelt heel naar om nog geen maand in dienst te zijn en nu al schade te rijden. Je begint aan jezelf te twijfelen en het rijden is opeens een stuk minder leuk. Gelukkig kan ik mijn hart luchten door nog een keer met het meisje door te nemen hoe het heeft kunnen gebeuren. Ik heb ook zitten twijfelen om het hier op te schrijven omdat het niet iets is waar je het graag over hebt. Maar het is de praktijk en in dit geval is het iets wat ik alleen had kunnen voorkomen als ik toevallig op dat moment op die spiegel zou letten. Maar je komt zo vaak langs deze halte en altijd gaat het goed. M'n collega chauffeurs halen ook hun schouders op als ik het vertel. "Dat soort dingen gebeuren nou eenmaal jochie. Kan jij niks aan doen".
Fooi
Na het invullen van het schadeformulier mocht ik een andere bus mee nemen. Alle Snelbussen waren echter al in gebruik. Daarom heb ik in overleg een streekwagen meegenomen. Op de snelweg merk ik direct verschil. Vergeleken met de Scania ligt de Iveco als een baksteen op de weg. Je hebt natuurlijk geen bagageruimte onder je zitten en de bus is ook nog 30 centimeter lager. Ook hoor ik een stuk minder windgeruis terwijl het toch echt harder is gaan waaien. De rit naar Rotterdam zit goed vol. Er zijn problemen op het spoor bij Gouda waardoor sommige reizigers de eerste bus pakken waar Rotterdam voorop staat. Over de omroepinstallatie vertel ik dat we met de bus wel iets langer onderweg zijn dan de trein en dat ze uitkomen bij het metrostation Kralingse Zoom. Zonder al te veel moeite kom ik aan bij station Kralingse Zoom. De reizigers bedanken mij en stappen uit. Eén man komt echter nog naar me toe lopen. Hij geeft me een portemonnee die nog in de bus lag. Ik bedank de man en vertel dat ik er zorg om zal dragen. Op de bufferplek bekijk ik de portemonnee en tot mijn schrik zit er een behoorlijk bedrag aan contant geld in. Ik heb nog nooit een briefje van honderd in mijn handen gehad maar die zat hier wel in, samen met nog meer biljetten. Ik neem weer contact op met de centrale en geef nadrukkelijk aan dat er een behoorlijk geldbedrag in zit en dat ik hem dus liever niet in een doos op de stalling gooi. Dat begreep hij en op de terugweg werd ik in Papendorp opgewacht door veiligheid en service die de portemonnee over hebben genomen. Hopelijk komt hij terug bij de eigenaar!
Size doesn't matter
Een paar weken geleden leek het er op dat ik nog tot mei moest wachten voordat ik instructie zou gaan krijgen om ook op de stadslijnen in Utrecht te gaan rijden. Hiervoor heb je namelijk twee weken full-time instructie nodig waarin je zonder passagiers de lijnen gaat verkennen met een instructeur. Ik had al aangegeven dat ik dat eventueel wel versneld wil gaan doen door zelf met lijnen mee te gaan rijden. Begin deze week kreeg ik het verlossende bericht dat dat mocht en ik deze week twee dagen met een instructeur op pad kan. Hierdoor kan ik sneller meer diensten rijden wat de afwisseling en werkzekerheid weer ten goede komt!
Op Valentijnsdag was de tweede instructiedag en kwam het voor Nederland unieke materieel aan bod. Utrecht is namelijk de enige stad in Nederland waar er met 25 meter lange dubbel gelede bussen gereden wordt. De bussen van het Belgische Van Hool zijn op zich al een stuk anders dan de rest van ons materieel. Waar in een normale bus de motor achterin de bus ligt zit hij bij de Van Hool vlak achter de chauffeur in de grond verwerkt. De voorwagen trekt de twee meesturende geledingen. Bij het wegrijden merk je dat het een behoorlijke machine is wat je in beweging zet. Een gat in de weg voel je vier keer door de bus heen gaan en als je zelf al lang de bocht uit bent en gas geeft slipt de achterkant nog een beetje weg omdat die nog aan het draaien is. En de truc van deze bus is dat je juist niet te veel in je spiegels moet kijken. Je kunt namelijk niks doen aan hoe alles achter je de bocht om gaat en je gaat dan juist voor je gevoel te veel corrigeren en dan gaat het fout. Doordat de geleding mee stuurt volgt hij goed het pad van de voorwagen. Het is lekker lomp en wat dat betreft totaal wat anders dan de Mercedessen. Allebei is het hartstikke leuk.
Voor half acht moesten we terug zijn op de stalling omdat de bus nog ingezet moest worden. Terwijl we de spits afwachten word ons gevraagd of we nog een gelede wagen willen omwisselen voor een dubbel gelede die voor onderhoud naar binnen moest. Zodoende heb ik nog een behoorlijk stuk met de Van Hool gereden. M'n mentor heeft er de volste vertrouwen in en dus mag ik vanaf nu alleen met het apparaat op pad. Vanaf nu ben ik dus ook te vinden op veel lijnen van U-OV
