Buschauffeur blogt. #1
Geplaatst: do 10 sep 2015, 22:23
De rollator
Bee kan er als nieuwbakken gebruiker over meepraten: de stadsdienst van Gorinchem is een bijzonder fenomeen. Je komt overal in de stad (35.000 inwoners) sneller met de fiets dan met de stadsbus maar waar grotere plaatsen als Oss inmiddels van stadsvervoer verstoken zijn, heeft Gorinchem nog steeds zijn eigen echte stadsdienst.
Het publiek bestaat voornamelijk uit scholieren en forensen van of naar het station, en publiek dat niet wil of kan fietsen naar de binnenstad of het winkelcentrum. Met de nodige regelmaat moet er een rollator mee. Geen probleem: vrijwel alle haltes zijn verhoogd en de midibusjes hebben een kantelfunctie om het instappen nog weer wat te vergemakkelijken. Bovendien zijn het altijd bekenden van de stadsdienst: ze hebben altijd hun spullen voor elkaar, malen niet om wat vertraging en geven soms nog een fooi toe.
Ik reed lijn 3 met een minuut of vier vertraging vanaf het station: in de middagspits is het altijd een drama om in Gorinchem van de ene naar de andere kant van de spoorlijn te komen. Eenmaal aangekomen bij de Krijtstraat, hartje binnenstad, zie ik een ouder stelletje staan op een paar meter afstand van de halte. Zij heeft een rollator. Ze staan een beetje van me af gekeerd en kijken wel naar mijn bus, maar geven verder geen sjoege. Willen ze mee? Willen ze niet mee? Ik hobbel maar door.
Steekt de man alsnog een slap handje uit, net als ik al naast hem zit (de halte ben ik dan al een paar meter voorbij). Ja, wat nu? Omdat je het in zo'n geval toch nooit goed doet - als je niet stopt ben je een lul en als je wel stopt vindt het andere verkeer je een lul - kies ik maar voor de hoffelijke optie: het stel alsnog inladen. Omdat ik mijn passagiers ook niet door de voorruit wil lanceren stop ik een paar meter verderop rustig langs een stoep en laat ik de bus alvast zakken. Maar ja, het mensje met de rollator overbrugt die meters natuurlijk met de grootst mogelijke moeite. De vertraging interesseert me dan al niet eens meer. Ik vraag me eerder af waar ik het hele spul zal moeten laten. Alle plaatsen zijn zo goed als bezet, inclusief de drie stoeltjes die je direct vanaf de lage vloer kunt bereiken en waar je dus niet voor hoeft te klimmen.
Gelukkig bieden een paar reizigers de nodige assistentie aan: eentje door zijn stoel op te geven, een ander door het vrouwtje te helpen haar onhandige rollator te manoeuvreren. Haar man doet intussen de 'administratie' met de chipkaarten. Helaas helpen de reizigers haar een beetje van de regen in de drup: ze heeft nu wel een zitplaats maar kan haar rollator niet goed bij zich plaatsen, waardoor ze maar haaks op de rijrichting gaat zitten met haar rollator dwars over het gangpad. Het moet maar. Drie minuten verder zijn we dan eindelijk op weg.
Ik hoor het stel wat mompelen over het station. God nee, moeten ze nu ook nog daarnaartoe? In dat geval zijn ze dus ook nog veroordeeld tot een sightseeing door de oostelijke wijken van Gorinchem, want daar moet ik eerst doorheen voordat ik wederom via de oude binnenstad eens een keer op het station terugkom.
Eenmaal in Gorinchem Oost is de bus aardig leeggelopen, op het stel na dan. In een linkerbocht gaat het echter mis: de vrouw kan haar rollator niet houden en hij kukelt voorover. 'Ho, stop', klinkt het, nu redelijk in paniek, en dan zie ik ineens waarom: op de rollator is een heel zuurstofpakket gebonden en daar zit mevrouw zelf aan vast. Omdat ik niet wil dat de vrouw bij elke linkerbocht door haar hebben en houden van haar stoel wordt getrokken, grijp ik dan maar in. Ik stop de bus en vraag haar man of hij zijn vrouw naar de inmiddels vrijgekomen zitplaats wil helpen waar ze haar rollator zo voor zich kan houden dat hij niet haaks op de rijrichting staat. Dan blijkt dat de man eigenlijk niet in staat is zijn vrouw op een goede en kordate manier te helpen: hij is zo mogelijk nog onhandiger met de rollator dan zij zelf. Ik maak al aanstalten om van mijn plek te komen, maar het is al goed, de vrouw zit, de rollator staat op de rem, lieve hemel zij dank.
De rest van de reis verloopt zonder problemen. De score is inmiddels 8 minuten vertraging. Geen idee welke trein of bus het stel hoopte te halen, maar die gaan we hoogstwaarschijnlijk toch niet meer halen. De boordcomputer geeft automatisch een prompt waarmee ik de reden van de vertraging dien aan te geven. 'Lastige passagier' is een van de keuzeopties maar ik ga toch maar voor de 'file/verkeersdrukte'.
Het station is het decor van de grande finale. Als mevrouw haar loophulp de bus uit rijdt, helpt haar man haar opnieuw in de problemen en belandt ze met de wielen tussen perron en bus, waardoor de hele rimram weer om dreigt te kieperen. Ik ram de handrem erop en spring van mijn plek om te helpen, maar ook nu is er een passagier die me voor is en die gelukkig de zaak weet te redden. Toch blijf ik maar even om 'psychologische nahulp' te verlenen. Nu zie ik ook goed wat voor een onding de arme vrouw voort moet duwen. Haar zuurstofflessen zitten in twee zwarte tassen die voorop de rollator zijn geïmproviseerd, terwijl de rollator daar helemaal niet geschikt voor is. Het gewicht is zo ongunstig verdeeld dat het geval bij het minste of geringste alleen maar naar voren kan kukelen.
Ik vors daarom maar even naar de vervolgplannen. We nemen de trein naar Beesd, is het antwoord, daar staat onze auto. O gelukkig, denk ik, die hadden jullie ook niet gehaald als ik wel op tijd had gereden. Ze hebben nu een goede 25 minuten om naar spoor 2 te komen. Maar hoe dan, vraag ik, want dan moet u het tunneltje door, en dat zijn allemaal trappen. Nee, zegt de man, er is een gelijkvloerse overgang naar het andere perron. Dat klopt inderdaad, maar naar mijn beste weten geef ik aan dat die overgang normaal gesproken afgesloten is. Nee hoor, verzekert de man mij, daar kunnen wij zo overheen. Ik besluit er maar het beste van te hopen en wens ze succes.
Terug in de bus, op de volgende rit, daagt er ineens iets. Bij station Beesd staat onze auto, zei de man.
Onze auto.
Deze mensen hebben dus een reis per trein en bus ondernomen voor een afstand van helemaal niks, die in elk geval een van hen de grootst mogelijke moeite kost.
Waarom hebben die mensen in vredesnaam niet gewoon de AUTO naar Gorinchem genomen?
Bee kan er als nieuwbakken gebruiker over meepraten: de stadsdienst van Gorinchem is een bijzonder fenomeen. Je komt overal in de stad (35.000 inwoners) sneller met de fiets dan met de stadsbus maar waar grotere plaatsen als Oss inmiddels van stadsvervoer verstoken zijn, heeft Gorinchem nog steeds zijn eigen echte stadsdienst.
Het publiek bestaat voornamelijk uit scholieren en forensen van of naar het station, en publiek dat niet wil of kan fietsen naar de binnenstad of het winkelcentrum. Met de nodige regelmaat moet er een rollator mee. Geen probleem: vrijwel alle haltes zijn verhoogd en de midibusjes hebben een kantelfunctie om het instappen nog weer wat te vergemakkelijken. Bovendien zijn het altijd bekenden van de stadsdienst: ze hebben altijd hun spullen voor elkaar, malen niet om wat vertraging en geven soms nog een fooi toe.
Ik reed lijn 3 met een minuut of vier vertraging vanaf het station: in de middagspits is het altijd een drama om in Gorinchem van de ene naar de andere kant van de spoorlijn te komen. Eenmaal aangekomen bij de Krijtstraat, hartje binnenstad, zie ik een ouder stelletje staan op een paar meter afstand van de halte. Zij heeft een rollator. Ze staan een beetje van me af gekeerd en kijken wel naar mijn bus, maar geven verder geen sjoege. Willen ze mee? Willen ze niet mee? Ik hobbel maar door.
Steekt de man alsnog een slap handje uit, net als ik al naast hem zit (de halte ben ik dan al een paar meter voorbij). Ja, wat nu? Omdat je het in zo'n geval toch nooit goed doet - als je niet stopt ben je een lul en als je wel stopt vindt het andere verkeer je een lul - kies ik maar voor de hoffelijke optie: het stel alsnog inladen. Omdat ik mijn passagiers ook niet door de voorruit wil lanceren stop ik een paar meter verderop rustig langs een stoep en laat ik de bus alvast zakken. Maar ja, het mensje met de rollator overbrugt die meters natuurlijk met de grootst mogelijke moeite. De vertraging interesseert me dan al niet eens meer. Ik vraag me eerder af waar ik het hele spul zal moeten laten. Alle plaatsen zijn zo goed als bezet, inclusief de drie stoeltjes die je direct vanaf de lage vloer kunt bereiken en waar je dus niet voor hoeft te klimmen.
Gelukkig bieden een paar reizigers de nodige assistentie aan: eentje door zijn stoel op te geven, een ander door het vrouwtje te helpen haar onhandige rollator te manoeuvreren. Haar man doet intussen de 'administratie' met de chipkaarten. Helaas helpen de reizigers haar een beetje van de regen in de drup: ze heeft nu wel een zitplaats maar kan haar rollator niet goed bij zich plaatsen, waardoor ze maar haaks op de rijrichting gaat zitten met haar rollator dwars over het gangpad. Het moet maar. Drie minuten verder zijn we dan eindelijk op weg.
Ik hoor het stel wat mompelen over het station. God nee, moeten ze nu ook nog daarnaartoe? In dat geval zijn ze dus ook nog veroordeeld tot een sightseeing door de oostelijke wijken van Gorinchem, want daar moet ik eerst doorheen voordat ik wederom via de oude binnenstad eens een keer op het station terugkom.
Eenmaal in Gorinchem Oost is de bus aardig leeggelopen, op het stel na dan. In een linkerbocht gaat het echter mis: de vrouw kan haar rollator niet houden en hij kukelt voorover. 'Ho, stop', klinkt het, nu redelijk in paniek, en dan zie ik ineens waarom: op de rollator is een heel zuurstofpakket gebonden en daar zit mevrouw zelf aan vast. Omdat ik niet wil dat de vrouw bij elke linkerbocht door haar hebben en houden van haar stoel wordt getrokken, grijp ik dan maar in. Ik stop de bus en vraag haar man of hij zijn vrouw naar de inmiddels vrijgekomen zitplaats wil helpen waar ze haar rollator zo voor zich kan houden dat hij niet haaks op de rijrichting staat. Dan blijkt dat de man eigenlijk niet in staat is zijn vrouw op een goede en kordate manier te helpen: hij is zo mogelijk nog onhandiger met de rollator dan zij zelf. Ik maak al aanstalten om van mijn plek te komen, maar het is al goed, de vrouw zit, de rollator staat op de rem, lieve hemel zij dank.
De rest van de reis verloopt zonder problemen. De score is inmiddels 8 minuten vertraging. Geen idee welke trein of bus het stel hoopte te halen, maar die gaan we hoogstwaarschijnlijk toch niet meer halen. De boordcomputer geeft automatisch een prompt waarmee ik de reden van de vertraging dien aan te geven. 'Lastige passagier' is een van de keuzeopties maar ik ga toch maar voor de 'file/verkeersdrukte'.
Het station is het decor van de grande finale. Als mevrouw haar loophulp de bus uit rijdt, helpt haar man haar opnieuw in de problemen en belandt ze met de wielen tussen perron en bus, waardoor de hele rimram weer om dreigt te kieperen. Ik ram de handrem erop en spring van mijn plek om te helpen, maar ook nu is er een passagier die me voor is en die gelukkig de zaak weet te redden. Toch blijf ik maar even om 'psychologische nahulp' te verlenen. Nu zie ik ook goed wat voor een onding de arme vrouw voort moet duwen. Haar zuurstofflessen zitten in twee zwarte tassen die voorop de rollator zijn geïmproviseerd, terwijl de rollator daar helemaal niet geschikt voor is. Het gewicht is zo ongunstig verdeeld dat het geval bij het minste of geringste alleen maar naar voren kan kukelen.
Ik vors daarom maar even naar de vervolgplannen. We nemen de trein naar Beesd, is het antwoord, daar staat onze auto. O gelukkig, denk ik, die hadden jullie ook niet gehaald als ik wel op tijd had gereden. Ze hebben nu een goede 25 minuten om naar spoor 2 te komen. Maar hoe dan, vraag ik, want dan moet u het tunneltje door, en dat zijn allemaal trappen. Nee, zegt de man, er is een gelijkvloerse overgang naar het andere perron. Dat klopt inderdaad, maar naar mijn beste weten geef ik aan dat die overgang normaal gesproken afgesloten is. Nee hoor, verzekert de man mij, daar kunnen wij zo overheen. Ik besluit er maar het beste van te hopen en wens ze succes.
Terug in de bus, op de volgende rit, daagt er ineens iets. Bij station Beesd staat onze auto, zei de man.
Onze auto.
Deze mensen hebben dus een reis per trein en bus ondernomen voor een afstand van helemaal niks, die in elk geval een van hen de grootst mogelijke moeite kost.
Waarom hebben die mensen in vredesnaam niet gewoon de AUTO naar Gorinchem genomen?
