Date in Ermelo
Geplaatst: ma 04 jan 2016, 11:23
Date in Ermelo
Sommige mensen kunnen niet lopen. En moeten daar de gevolgen van met zich meedragen. Ik ben onderweg van Kampen naar Zwolle, wanneer ik misstap en behoorlijk ongelukkig terecht kom, met mijn knie op een opstaande, scherpe rand. Na wat alternatieve Bijbelse teksten te hebben gedacht (maar vooral niet hardop te hebben gezegd!), kom ik in de cabine tot de ontdekking dat er toch een behoorlijke snee in mijn knie zit, die uiteraard in eerste instantie flink bloedt. Met mijn telefoon bel ik een van de collega's van Veiligheid&Service in Zwolle en vraag of ze een icepack voor me gereed kunnen maken. Als ik vervolgens in Zwolle ben en naar de collega's strompel, hebben die het icepack al ingepakt en ik kan het meteen meenemen. Ik moet nog een keer naar Kampen en ik besluit toch te gaan. De trein rijdt en onderweg kan ik mijn knie koelen. Als ik een half uur later in het verblijf zit en nog steeds aan het koelen ben, besluit ik in overleg met mijn manager om naar de huisartsenpost te gaan. De rest van mijn dienst wordt weggedraaid en voor ik het weet zit ik in het ziekenhuis bij de huisartsenpost. De dienstdoend arts verzorgt het geheel, plakt er de nodige pleisters op en ik kan naar huis.
De volgende dag loop ik niet al te gemakkelijk, maar ik besluit wel aan het werk te gaan. Trappen lopen kost me heel veel moeite, dus de Sprinter naar Utrecht Centraal op en neer heb ik niet anders gezien dan vanuit de cabine; overal de trappen op en af lopen is gewoon geen doen. Bij het in dienst melden krijg ik, heel lief bedoeld, een berichtje te lezen dat de Sprinter naar Utrecht van spoor 4 vertrekt. Als ik navraag hoe dat zit, blijkt dat de trein met twee stellen uit Utrecht had moeten komen, maar dat het combineren niet is gelukt en de treinstellen afzonderlijk van elkaar, achter elkaar naar Zwolle komen. Om het proces verder niet al te veel in het honderd te laten lopen, keert mijn trein op kopspoortje 4. Dat betekent wel dat ik niet voor de deur van het personeelsverblijf in kan stappen, maar vooruit, ik strompel wel naar spoor 4. Heen en weer naar Utrecht duurt op die manier wel erg lang; je kunt toch beter gewoon aan het werk zijn.
Na de jaarwisseling mag ik op 2 januari weer voor het eerst de trein op. Samen met een mij welbekende machinist begin ik wederom met een rit op en neer naar Utrecht Centraal. Ik controleer de trein en het is opvallend rustig voor een zaterdag. Iedereen heeft een kaartje; zou mijn stille hoop dat iedereen in het nieuwe jaar gewoon een geldig vervoerbewijs koopt dan toch bewaarheid worden? Helaas, tussen Nijkerk en Amersfoort kom ik toch een jongen tegen die geen kaartje heeft, omdat zijn pinpas het niet deed. Maar even melden voordat hij instapt is kennelijk te veel moeite. Hij heeft de twijfelachtige eer het eerste Uitstel van Betaling van dit jaar van mij te mogen ontvangen.
Iets verderop in de trein kom ik een oudere man tegen, die aangeeft een OV-Chipkaart te hebben gevonden. Hij vraagt zich af wat hij er precies mee moet doen, dus neem ik de kaart van hem over. Met mijn chipkaartlezer lees ik de kaart uit en daaruit maak ik op dat de jongedame van wie de kaart is in Ermelo is uitgestapt, eerder op de dag. Met de beschikbare contacten die ik heb, overleg ik om te proberen de kaart aan haar persoonlijk af te geven, in plaats van hem in te leveren bij het loket, waar ze hem op moet komen halen. Ik kom vandaag immers nog twee keer in Ermelo. Ik krijg haar mobiele nummer en probeer haar te bereiken, maar dat lukt helaas niet. Nouja, ze heeft vanavond nog een kans...
Op de terugweg kom ik een jongen tegen die wel de moeite heeft genomen om naar me toe te komen, want hij heeft geen kaartje kunnen kopen. Ik schrijf hem een kaartje en leg hem uit dat hij de boete niet hoeft te betalen, omdat hij zich netjes komt melden. Daar is hij blij mee, want 'Ik zit niet op een boete te wachten'. Met een vriendelijk 'Bedankt!' stapt hij vervolgens uit. Weer een tevreden klant!
Vervolgens mag ik met de Intercity naar Den Haag. Ik roep om dat er een Railcateraarster aan boord is en ik neem even plaats in de achterste cabine. Ik loop nog altijd met die chipkaart rond, die ik vandaag nog wil proberen af te geven. Ik stuur een SMS'je naar het telefoonnummer dat ik heb gekregen en leg uit dat ik nog een keer in Ermelo kom 's avonds. Nog geen minuut na het verzenden krijg ik een SMS'je terug: "Dan ben ik er! Hartelijk dank!" Kijk, is dat ook weer geregeld; ik heb een date in Ermelo.
Als ik de trein vervolgens ga controleren, kom ik een man tegen die al een uitstel van betaling heeft gekregen van een collega. Weliswaar een retour van Almere naar Zwolle, en we zijn Almere net voorbij. Ik vraag de man hoe dat zit, waarop hij me aangeeft dat hij naar Schiphol wil. Ik schrijf hem een aanvullend kaartje uit, zodat hij daar toch naartoe kan reizen. Achter hem zit een oudere mevrouw, wiens chipkaart niet is ingecheckt. Althans... Na wat uitzoeken blijkt dat ze 's middags in Borne is ingecheckt en naar Zwolle is gereisd, daar niet heeft uitgecheckt en ze met de bus op pad is geweest, waarna ze weer verder is gegaan met de trein. Dat in- en uitchecken bij de bus zorgt er vervolgens wel voor dat de openstaande check-in uit Borne wordt overschreven en ze straks op Amsterdam Muiderpoort, waar ze naartoe wil, de poortjes niet uitkomt, omdat haar saldo niet toereikend is. Daarom besluit ik in overleg met de vrouw een uitstel van betaling uit te schrijven, zodat ze in ieder geval de poortjes uit kan op Muiderpoort en dan kan ze achteraf zelf contact opnemen met de Klantenservice, die het geheel dan weer voor haar rechtbreien. Zo ben ik met die ene coupé, waar acht man in zit, toch weer een kwartier bezig.
Later op de avond sta ik op Utrecht Centraal. Onderdeel van de veiligheidsvoorzieningen van het personeel zijn de uitgebreide ingangscontroles die we daar tegenwoordig 's avonds met de mensen van de beveiliging doen. De deuren van de trein worden gesloten, op één na, waarna er twee collega's door de trein gaan om de al ingestapte reizigers te controleren, en de rest blijft bij de deur staan om de reizigers die nog in willen stappen te controleren. Dat scheelt onderweg een heleboel gedoe, wat de veiligheid van het personeel en daarmee uiteindelijk ook die van de reiziger bevordert. De meeste reizigers weten het ondertussen al, we doen het al drie maanden, maar je blijft toch iedere keer weer mensen zien die bij het zien van de ingangscontrole rechtsomkeert maken. Of verschillende opmerkingen als "Oh, is dit nieuw?". Maar deze keer had ik een wel heel achterdochtige man, die zijn kaart alleen door mij wilde laten controleren. Wat overigens prima is, want ik doe gewoon mee met de ingangscontrole. Als ik zijn kaart controleer, zegt hij: "Want die beveiliging, die vertrouw ik niet." Ik schiet in de lach en vraag hem hoe dat zit. Een eenduidig antwoord krijg ik niet, hij vertrouwt ze gewoon niet. "Iedereen kan tegenwoordig een geel hesje aantrekken en zeggen dat ze van de beveiliging zijn." Ik kan hem verzekeren dat de mensen die om mij heen staan daadwerkelijk in dienst zijn van het ingehuurde bedrijf, maar ook dat kan hem niet overtuigen. Prachtig.
Even later komen er twee personen aan; een vrouw die een Turkse pizza aan het eten is en een man die een mooie mountainbike bij zich heeft. Als we vragen om de kaartjes, haalt hij ergens twee uitstellen van betaling vandaan, van Echt naar Putten. Prima. Als ik hem vraag naar het kaartje voor de fiets, zeg hij in gebroken Engels dat hij die niet heeft. Ik geef hem de uitstellen terug en stel hem voor die dan te gaan halen, want anders mag de fiets niet mee. Hij zegt daar geen geld voor te hebben. En dus mag de fiets niet mee. Maar dan doet hij wat ik niet had verwacht; hij pakt de fiets op, zet hem tegen een zuil op het perron en hij stapt in. De medewerkers van de beveiliging kijken mij verbaasd aan, maar ik haal alleen mijn schouders op. Hij zal zo wel uitstappen en stampij gaan maken. Maar dat doet hij niet en als het vertrektijd is, sluit ik de deur. En ook dan blijven ze binnen staan. Om vervolgens alsnog tegen mij tekeer te gaan. "Why you do this?" en wat gezellige verwensingen. Als ik vervolgens bij ze vandaan ben, bel ik onze Veiligheidscentrale. Die leg ik uit wat er gebeurd is, waarna mijn collega aan de andere kant van de lijn hardop in de lach schiet. "Hij heeft hem daar zomaar laten staan?" Inderdaad. Het gemak waarmee hij dat deed, doet mij heel erg vermoeden dat het een gestolen fiets is, dus laat ik de collega's van Veiligheid&Service de fiets ophalen, zodat die in ieder geval niet onbeheerd achterblijft. Mocht de man hem dan nog op willen halen...
Als we vervolgens in Putten aankomen, staan de twee ineens weer voor me. Ze hebben me op lopen zoeken en willen nog even wat meer stampij maken. "The bike is for my son, what do I tell him now?" Ja, weet ik veel. Dat is niet het antwoord dat hij zoekt, dus begint hij te schreeuwen: "You are a cocksucker!" En meer van dat soort leuks. Ik schiet in de lach, want die had ik nog niet eerder gehoord. Ik sluit de deuren hoofdschuddend en we gaan verder. Als jij een fiets gekocht hebt voor je zoontje en dat echt zo belangrijk voor je is, dan had je wel een kaartje voor de fiets gekocht en hem nooit zo in Utrecht op het perron geparkeerd. Bovendien ging er een half uur later nog een trein naar Putten, dus moesten ze niet per se met mijn trein mee. En om het helemaal van me af te schudden: Als er geld is om een Turkse pizza te halen, dan is er ook geld om een fietskaartje te kopen. Maar kennelijk was het allemaal niet zo heel erg belangrijk. Dan interesseert het mij verder ook maar weinig.
Vervolgens komen we in Ermelo aan, waar op een compleet uitgestorven perron één jongedame staat te wachten. Terwijl er volop wordt uitgestapt, loop ik in haar richting. Ze rent op me af en neemt met glunderende ogen haar chipkaart in ontvangst; ze is erg blij dat ze de kaart weer terug heeft. Later vraagt de machinist me hoe mijn date in Ermelo was. "Prima!"
Ik vermoed dat 2016 niet zo heel veel af zal wijken van voorgaande jaren, wat werk betreft. Ik ben benieuwd...
Mikos, Hoofdconducteur.
Sommige mensen kunnen niet lopen. En moeten daar de gevolgen van met zich meedragen. Ik ben onderweg van Kampen naar Zwolle, wanneer ik misstap en behoorlijk ongelukkig terecht kom, met mijn knie op een opstaande, scherpe rand. Na wat alternatieve Bijbelse teksten te hebben gedacht (maar vooral niet hardop te hebben gezegd!), kom ik in de cabine tot de ontdekking dat er toch een behoorlijke snee in mijn knie zit, die uiteraard in eerste instantie flink bloedt. Met mijn telefoon bel ik een van de collega's van Veiligheid&Service in Zwolle en vraag of ze een icepack voor me gereed kunnen maken. Als ik vervolgens in Zwolle ben en naar de collega's strompel, hebben die het icepack al ingepakt en ik kan het meteen meenemen. Ik moet nog een keer naar Kampen en ik besluit toch te gaan. De trein rijdt en onderweg kan ik mijn knie koelen. Als ik een half uur later in het verblijf zit en nog steeds aan het koelen ben, besluit ik in overleg met mijn manager om naar de huisartsenpost te gaan. De rest van mijn dienst wordt weggedraaid en voor ik het weet zit ik in het ziekenhuis bij de huisartsenpost. De dienstdoend arts verzorgt het geheel, plakt er de nodige pleisters op en ik kan naar huis.
De volgende dag loop ik niet al te gemakkelijk, maar ik besluit wel aan het werk te gaan. Trappen lopen kost me heel veel moeite, dus de Sprinter naar Utrecht Centraal op en neer heb ik niet anders gezien dan vanuit de cabine; overal de trappen op en af lopen is gewoon geen doen. Bij het in dienst melden krijg ik, heel lief bedoeld, een berichtje te lezen dat de Sprinter naar Utrecht van spoor 4 vertrekt. Als ik navraag hoe dat zit, blijkt dat de trein met twee stellen uit Utrecht had moeten komen, maar dat het combineren niet is gelukt en de treinstellen afzonderlijk van elkaar, achter elkaar naar Zwolle komen. Om het proces verder niet al te veel in het honderd te laten lopen, keert mijn trein op kopspoortje 4. Dat betekent wel dat ik niet voor de deur van het personeelsverblijf in kan stappen, maar vooruit, ik strompel wel naar spoor 4. Heen en weer naar Utrecht duurt op die manier wel erg lang; je kunt toch beter gewoon aan het werk zijn.
Na de jaarwisseling mag ik op 2 januari weer voor het eerst de trein op. Samen met een mij welbekende machinist begin ik wederom met een rit op en neer naar Utrecht Centraal. Ik controleer de trein en het is opvallend rustig voor een zaterdag. Iedereen heeft een kaartje; zou mijn stille hoop dat iedereen in het nieuwe jaar gewoon een geldig vervoerbewijs koopt dan toch bewaarheid worden? Helaas, tussen Nijkerk en Amersfoort kom ik toch een jongen tegen die geen kaartje heeft, omdat zijn pinpas het niet deed. Maar even melden voordat hij instapt is kennelijk te veel moeite. Hij heeft de twijfelachtige eer het eerste Uitstel van Betaling van dit jaar van mij te mogen ontvangen.
Iets verderop in de trein kom ik een oudere man tegen, die aangeeft een OV-Chipkaart te hebben gevonden. Hij vraagt zich af wat hij er precies mee moet doen, dus neem ik de kaart van hem over. Met mijn chipkaartlezer lees ik de kaart uit en daaruit maak ik op dat de jongedame van wie de kaart is in Ermelo is uitgestapt, eerder op de dag. Met de beschikbare contacten die ik heb, overleg ik om te proberen de kaart aan haar persoonlijk af te geven, in plaats van hem in te leveren bij het loket, waar ze hem op moet komen halen. Ik kom vandaag immers nog twee keer in Ermelo. Ik krijg haar mobiele nummer en probeer haar te bereiken, maar dat lukt helaas niet. Nouja, ze heeft vanavond nog een kans...
Op de terugweg kom ik een jongen tegen die wel de moeite heeft genomen om naar me toe te komen, want hij heeft geen kaartje kunnen kopen. Ik schrijf hem een kaartje en leg hem uit dat hij de boete niet hoeft te betalen, omdat hij zich netjes komt melden. Daar is hij blij mee, want 'Ik zit niet op een boete te wachten'. Met een vriendelijk 'Bedankt!' stapt hij vervolgens uit. Weer een tevreden klant!
Vervolgens mag ik met de Intercity naar Den Haag. Ik roep om dat er een Railcateraarster aan boord is en ik neem even plaats in de achterste cabine. Ik loop nog altijd met die chipkaart rond, die ik vandaag nog wil proberen af te geven. Ik stuur een SMS'je naar het telefoonnummer dat ik heb gekregen en leg uit dat ik nog een keer in Ermelo kom 's avonds. Nog geen minuut na het verzenden krijg ik een SMS'je terug: "Dan ben ik er! Hartelijk dank!" Kijk, is dat ook weer geregeld; ik heb een date in Ermelo.
Als ik de trein vervolgens ga controleren, kom ik een man tegen die al een uitstel van betaling heeft gekregen van een collega. Weliswaar een retour van Almere naar Zwolle, en we zijn Almere net voorbij. Ik vraag de man hoe dat zit, waarop hij me aangeeft dat hij naar Schiphol wil. Ik schrijf hem een aanvullend kaartje uit, zodat hij daar toch naartoe kan reizen. Achter hem zit een oudere mevrouw, wiens chipkaart niet is ingecheckt. Althans... Na wat uitzoeken blijkt dat ze 's middags in Borne is ingecheckt en naar Zwolle is gereisd, daar niet heeft uitgecheckt en ze met de bus op pad is geweest, waarna ze weer verder is gegaan met de trein. Dat in- en uitchecken bij de bus zorgt er vervolgens wel voor dat de openstaande check-in uit Borne wordt overschreven en ze straks op Amsterdam Muiderpoort, waar ze naartoe wil, de poortjes niet uitkomt, omdat haar saldo niet toereikend is. Daarom besluit ik in overleg met de vrouw een uitstel van betaling uit te schrijven, zodat ze in ieder geval de poortjes uit kan op Muiderpoort en dan kan ze achteraf zelf contact opnemen met de Klantenservice, die het geheel dan weer voor haar rechtbreien. Zo ben ik met die ene coupé, waar acht man in zit, toch weer een kwartier bezig.
Later op de avond sta ik op Utrecht Centraal. Onderdeel van de veiligheidsvoorzieningen van het personeel zijn de uitgebreide ingangscontroles die we daar tegenwoordig 's avonds met de mensen van de beveiliging doen. De deuren van de trein worden gesloten, op één na, waarna er twee collega's door de trein gaan om de al ingestapte reizigers te controleren, en de rest blijft bij de deur staan om de reizigers die nog in willen stappen te controleren. Dat scheelt onderweg een heleboel gedoe, wat de veiligheid van het personeel en daarmee uiteindelijk ook die van de reiziger bevordert. De meeste reizigers weten het ondertussen al, we doen het al drie maanden, maar je blijft toch iedere keer weer mensen zien die bij het zien van de ingangscontrole rechtsomkeert maken. Of verschillende opmerkingen als "Oh, is dit nieuw?". Maar deze keer had ik een wel heel achterdochtige man, die zijn kaart alleen door mij wilde laten controleren. Wat overigens prima is, want ik doe gewoon mee met de ingangscontrole. Als ik zijn kaart controleer, zegt hij: "Want die beveiliging, die vertrouw ik niet." Ik schiet in de lach en vraag hem hoe dat zit. Een eenduidig antwoord krijg ik niet, hij vertrouwt ze gewoon niet. "Iedereen kan tegenwoordig een geel hesje aantrekken en zeggen dat ze van de beveiliging zijn." Ik kan hem verzekeren dat de mensen die om mij heen staan daadwerkelijk in dienst zijn van het ingehuurde bedrijf, maar ook dat kan hem niet overtuigen. Prachtig.
Even later komen er twee personen aan; een vrouw die een Turkse pizza aan het eten is en een man die een mooie mountainbike bij zich heeft. Als we vragen om de kaartjes, haalt hij ergens twee uitstellen van betaling vandaan, van Echt naar Putten. Prima. Als ik hem vraag naar het kaartje voor de fiets, zeg hij in gebroken Engels dat hij die niet heeft. Ik geef hem de uitstellen terug en stel hem voor die dan te gaan halen, want anders mag de fiets niet mee. Hij zegt daar geen geld voor te hebben. En dus mag de fiets niet mee. Maar dan doet hij wat ik niet had verwacht; hij pakt de fiets op, zet hem tegen een zuil op het perron en hij stapt in. De medewerkers van de beveiliging kijken mij verbaasd aan, maar ik haal alleen mijn schouders op. Hij zal zo wel uitstappen en stampij gaan maken. Maar dat doet hij niet en als het vertrektijd is, sluit ik de deur. En ook dan blijven ze binnen staan. Om vervolgens alsnog tegen mij tekeer te gaan. "Why you do this?" en wat gezellige verwensingen. Als ik vervolgens bij ze vandaan ben, bel ik onze Veiligheidscentrale. Die leg ik uit wat er gebeurd is, waarna mijn collega aan de andere kant van de lijn hardop in de lach schiet. "Hij heeft hem daar zomaar laten staan?" Inderdaad. Het gemak waarmee hij dat deed, doet mij heel erg vermoeden dat het een gestolen fiets is, dus laat ik de collega's van Veiligheid&Service de fiets ophalen, zodat die in ieder geval niet onbeheerd achterblijft. Mocht de man hem dan nog op willen halen...
Als we vervolgens in Putten aankomen, staan de twee ineens weer voor me. Ze hebben me op lopen zoeken en willen nog even wat meer stampij maken. "The bike is for my son, what do I tell him now?" Ja, weet ik veel. Dat is niet het antwoord dat hij zoekt, dus begint hij te schreeuwen: "You are a cocksucker!" En meer van dat soort leuks. Ik schiet in de lach, want die had ik nog niet eerder gehoord. Ik sluit de deuren hoofdschuddend en we gaan verder. Als jij een fiets gekocht hebt voor je zoontje en dat echt zo belangrijk voor je is, dan had je wel een kaartje voor de fiets gekocht en hem nooit zo in Utrecht op het perron geparkeerd. Bovendien ging er een half uur later nog een trein naar Putten, dus moesten ze niet per se met mijn trein mee. En om het helemaal van me af te schudden: Als er geld is om een Turkse pizza te halen, dan is er ook geld om een fietskaartje te kopen. Maar kennelijk was het allemaal niet zo heel erg belangrijk. Dan interesseert het mij verder ook maar weinig.
Vervolgens komen we in Ermelo aan, waar op een compleet uitgestorven perron één jongedame staat te wachten. Terwijl er volop wordt uitgestapt, loop ik in haar richting. Ze rent op me af en neemt met glunderende ogen haar chipkaart in ontvangst; ze is erg blij dat ze de kaart weer terug heeft. Later vraagt de machinist me hoe mijn date in Ermelo was. "Prima!"
Ik vermoed dat 2016 niet zo heel veel af zal wijken van voorgaande jaren, wat werk betreft. Ik ben benieuwd...
Mikos, Hoofdconducteur.
