Dat het nooit saai is in de trein, bewijzen mijn avonturen keer op keer. Het is Kerstavond en ik mag een Sprinter van Hoofddorp naar Hoorn brengen. Ik heb een babbeltje gemaakt met de Hoornse machinist die me brengt voor vertrek; we mogen samen op en neer naar Hoorn, ik mag nog even door naar Kersenboogerd. Na vertrek uit Schiphol ga ik de reizigers controleren. Ik kom bij de laatste reiziger in de trein. Hij zit op een klapstoel op het balkon van de SLT en geeft me zijn kaartje. Een enkeltje van Schiphol naar Purmerend. Hij heeft twee koffers naast zich staan; een grote en een kleinere. Maar terwijl hij zijn kaartje geeft, houdt hij zijn andere hand ter hoogte van zijn buik. Ik wil hem het kaartje terug geven, maar hij neemt het niet aan. Hij heeft zijn ogen gesloten, hangt heel erg tegen de muur waar hij tegenaan zit en hij reageert ook niet meer op me. Zijn huidskleur trekt snel weg en hij wordt behoorlijk wit. Het kotszakje uit het vliegtuig dat hij heeft meegenomen glijdt van zijn been. Hij ademt nog wel, maar dit is niet goed. Ik vraag hem of hij mij hoort en kan reageren. Een andere reiziger krijgt het een en ander mee en komt bij me staan. Ik pak mijn telefoon om onze Veiligheidscentrale te bellen en om een ambulance te bellen. We rijden de Hemtunnel in en de verbinding wordt kort heel slecht. De telefonist krijgt het gelukkig allemaal wel mee. Zodra we de tunnel uit zijn trekt de man ook ineens bij. Hij opent zijn ogen, haalt zijn hand van zijn buik en praat ineens ronduit, alsof er niks is gebeurd. Ik vraag hem wat er met hem is.
“Ik hoorde u wel die vragen stellen, maar ik kon even geen antwoord geven. Ik denk dat het een voedselvergiftiging is.”
Wanneer ik doorvraag blijkt hij op reis te zijn geweest en net uit Bangkok aangekomen te zijn. Onderweg heeft hij ook al twee keer zo’n moment gehad en hij wil heel erg graag naar huis, dan kan hij naar bed. Hij is ‘doodop’.
“Nog maar elf minuten,” zegt hij, nadat we in Zaandam zijn aangekomen en ik hem even mee heb genomen naar buiten voor wat frisse lucht. Nog maar elf minuten naar Purmerend inderdaad, maar ik neem het risico niet en blijf met de trein in Zaandam staan wachten op een ambulance. Toevallig stapt er een collega conducteur in Zaandam in om naar huis te gaan. Ik leg het hem desgevraagd kort uit en ik breng de machinist en de reizigers op de hoogte. Ondanks dat de man helder over komt en uitgebreid antwoord geeft op mijn vragen over zijn reis, ben ik geen dokter en heb ik daarnet gezien dat hij helemaal wit weg trok en nergens op reageerde en dat is in geen geval goed. Ook de machinist komt er even bij staan en hoort het verhaal aan. Het duurt niet lang voor er in de verte sirenes klinken en er al snel een agent verschijnt met een AED, voor het geval dat. Die hebben we gelukkig niet nodig en kort daarna verschijnt een ambulanceploeg die de man overneemt. Met mijn collega help ik de koffers van de man naar boven en draag ik het geheel over. Op het moment dat ik afscheid neem van de ambulancebroeder, vult de man het kotszakje dat hij bij zich had met zijn maaginhoud. Er is in ieder geval wat in die buik gaande. En misschien kan hij het maar beter kwijt zijn. Ik geef aan de machinist door dat we kunnen vertrekken, waarna hij de treindienstleider belt om onze rijweg richting Hoorn opnieuw in te stellen. Met elf minuten vertraging rollen we Zaandam uit.
Later die avond ben ik samen met een Lelystadse conductrice op weg met een van de laatste treinen naar Lelystad. Er zijn eerder agressiemeldingen gemaakt op de betreffende trein en dus ga ik voor de veiligheid als tweede conducteur mee. We controleren de trein en ik kom bij een meneer die me een enkeltje van Almere naar Weesp laat zien. Dat is niet het goede kaartje en hij slaat aan het zoeken. Mijn collega loopt door en treft een slapende jongen. Terwijl ik de reiziger zonder kaartje probeer af te handelen, roept mijn collega me. Ze krijgt de jongen niet wakker. Dat is niet goed. Ik probeer een en ander, maar ook dat haalt weinig uit; hij blijft weg. Ook deze jongen ademt, maar reageert helemaal nergens op. Het volgende station is Almere Centrum en we besluiten Veiligheid&Service te vragen om even te kijken. Ik bel snel voor assistentie en handel ondertussen de reiziger zonder kaartje af. Als we in Almere Centrum aankomen is V&S er al snel. Ook zij proberen het een halve minuut en dan nemen ze het zekere voor het onzekere: ze bellen een ambulance. De collega blijft bij de jongen en probeert hem zover te krijgen dat hij ergens op reageert. En dan, na twee minuten morrelen en rammelen, schiet de jongen ineens wakker. Hij moest van wel heel ver komen. De ambulance wordt direct afgebeld en ik vraag hem waar hij naartoe moet.
“Diemen Zuid.”
Daar zijn we al lang voorbij en dus begeleidt V&S hem de trein uit naar de trein terug. Ik geef de machinist een seintje dat we er vandoor kunnen gaan, waarna hij de treindienstleider inlicht en we vijf minuten na schema weer door kunnen richting Lelystad.
Zo heb je alles onder controle en zo sta je te wachten op de tweede ambulance van de avond. Gelukkig bleek die niet nodig te zijn.
Met de laatste Sprinter van Utrecht naar Zwolle vertrek ik met een collega conducteur. Omdat de eerste trein de volgende dag moet bestaan uit twee dubbeldekkers van het type DDZ om iedereen te kunnen vervoeren, gaat de laatste trein van de dag met twee stellen naar Zwolle. Absoluut niet nodig om iedereen mee te kunnen krijgen, maar voor de omloop wel handig. De twee treinstellen worden gekoppeld, de machinist beproeft de remmen en we kunnen op tijd weg. De collega conducteur die meegaat heeft voor vertrek een reiziger op bezoek gekregen die zijn chipkaart niet op orde krijgt, dus krijgt hij van de collega een Uitstel van Betaling om nu toch mee naar huis te kunnen. Terwijl mijn collega daar mee bezig gaat, controleer ik de andere twee reizigers in de coupé. Dan komt de trein met een schok tot stilstand; de airco gaat uit en het wordt helemaal stil. Kort erna roept de machinist mij op via de portofoon: “Ik denk dat er aan de noodrem getrokken is, want ik krijg de treinleiding niet meer gevuld.” Ik gebaar naar mijn collega, die alles ook via zijn portofoon meekrijgt, dat ik een rondje ga maken langs de noodremtrekkers. Maar in het voorstel stel is er geen bediend. Ik spreek de machinist kort en geef aan dat ik naar de koppeling van de trein ga kijken en als dat het niet is ook het achterste stel. Ik loop langs mijn collega, nog altijd bezig met het Uitstel, en vertel hem wat ik ga doen. Ik trek mijn gele hesje aan en ga in het donker kijken naar de koppeling. Die ziet er nog net zo prima uit als net na het combineren van de treinstellen, dus daar zit het probleem hem niet in. Ik klim het achterste stel in en doe ook daar een rondje om te kijken, maar vooral te luisteren, naar de noodremtrekkers. Als er een is bediend, hoor je duidelijk dat er lucht ontsnapt uit de treinleiding. Maar dat hoor ik nergens. Tot ik in het achterste rijtuig van de trein kom; ik hoor iets blazen. Wanneer ik in de achterste cabine kom, wordt me al snel duidelijk wat er aan de hand is: Een technische storing aan de ATB-installatie die de snelheid van de trein bewaakt heeft ervoor gezorgd dat die aan is gesprongen terwijl de trein uit Utrecht vertrok. In overleg met de machinist reset ik de installatie en blijf ik vervolgens achterin zitten om te voorkomen dat het nog een keer gebeurt. Gelukkig is daarmee de storing opgelost en kunnen we weer verder. De schade bedraagt wel dertien minuten, maar vanaf dat moment gaat alles vlekkeloos. En zo brengen we ook op deze kerstdag iedereen weer naar huis.
Oudjaarsavond. Zoals ieder jaar rijden er vanaf 20 uur geen treinen meer. Ik mag een van de laatste treinen van Groningen naar Zwolle brengen. Zoals iedere keer wanneer ik met Oudjaar mag werken, roep ik voor vertrek om dat er vanwege Oud en Nieuw geen treinen meer rijden vanaf 20 uur. Om 19.18 uur vertrekken wij, dus vanuit Zwolle kunnen ze dan alleen nog naar Emmen of naar Lelystad. Voor de verandering krijg ik een keer geen vragen van reizigers, dus ga ik er vanuit dat het wel goed zit. Nadat ik de deuren heb gesloten, roept de machinist me echter op via de portofoon dat hij nog even wil kijken of een reiziger wel is uitgestapt. Die had hem gevraagd om een Uitstel van Betaling, waarna de machinist had gevraagd waar de jongen dan naartoe wilde. Het antwoord was Rotterdam. Nadat hem verteld werd dat hij daar niet zou komen per trein is hij kennelijk toch snel nog uitgestapt. Toch weer één...
Wanneer we in Assen zijn, roep ik voor vertrek nóg een keer om dat mensen niet verder komen dan Zwolle, Lelystad of Emmen en daarna vertrekken we. Ik controleer de reizigers in de trein en tref vijf asielzoekers. Geen van hen heeft een kaartje, dus kan ik op de laatste avond van het jaar nog staan schrijven. Twee doen moeilijk en alsof ze gek zijn, de andere drie werken mee. Al snel heb ik in de gaten waar ze heen willen; die denken dat ze ook op Oudjaarsavond nog wel in Amsterdam komen. Jammer, joh. Onderweg bel ik Veiligheid&Service, die me netjes op staan te wachten op het perron. Ik draag de twee lastige reizigers over, die vervolgens ook een Uitstel krijgen. Daarna worden ze het station uit gestuurd. Het station dat vol staat met buitenlandse reizigers die gestrand zijn omdat ze niet vooraf hebben gecontroleerd of er op Oudjaarsavond wel treinen rijden. Een voor een worden ze het station uit gedirigeerd. Geen idee waar die Oud&Nieuw gaan vieren. Ik weet wel waar ik het ga vieren: Thuis.
Iedereen een gelukkig 2017 gewenst en ook in het nieuwe jaar geld: Wees lief voor de conducteur!
Conducteur Mike
