Dag 1 (dinsdag 13 september)
De eerste dag gaat de reis naar het Stubaital, een dal ten zuidwesten van Innsbruck (en ook een bekend skigebied trouwens). De rit naar Innsbruck duurt ruim een half uurtje met de IC, welke het Italiaanse Verona als eindbestemming heeft.
Op Innsbruck Hbf kun je op de tram stappen die je rechtstreeks een eind het Stubaital inbrengt. De tram rijdt eerst door het stadsverkeer van Innsbruck, waarna deze de "Stubaitalbahn" oprijdt richting Fulpmes. De Stubaitalbahn is van oorsprong een smalspoorlijn, maar een aantal jaren geleden aangesloten op het Innsbrucker tramnet. Er rijden dus dezelfde lagevloertrammetjes als op het stadsnet.
Na een kwartiertje rijden door de stad gaat de tram bij het "Stubaitalbahnhof" de eigenlijke smalspoorlijn op. Direct begint de lijn te klimmen en wordt je getrakteerd op een fraai uitzicht over Innsbruck en het omliggende berglandschap
.
Hieronder is enigszins te zien hoe het spoorlijntje zich door het landschap slingert.
De rit over het enkelsporige lijntje is met deze trams niet erg comfortabel. De wegligging is nogal beroerd (hots-hobbel-schots). Een sterke maag is dus van harte aanbevolen :pos: .
Na een uurtje wordt het eindpunt in Fulpmes bereikt. Vanaf Innsbruck is er inmiddels ruim 400 meter geklommen naar 950 meter boven zeeniveau.
De tram op het eindpunt in Fulpmes.
Vanuit Fulpmes kun je verder per bus het Stubaital in. In het centrum van Fulpmes stap ik over op deze bus, die elk half uur naar het eindpunt van het Stubaital rijdt. Na drie kwartier en een klim naar ruim 1700 meter hoogte wordt je afgezet bij de "Mutterbergalm", tevens het beginpunt van de Gletscherbahn.
Met de Schaufeljochbahn kun je vervolgens in drie etappes omhoog naar de Schaufeljochspitze, op ruim 3100 meter hoogte. De plaatjes spreken wel voor zich eigenlijk, waarbij het mooie weer natuurlijk ook wel meespeelt *O*
Na een paar uurtjes rondkijken (en een schnitzeltje eten natuurlijk) ga ik aan het eind van de middag met de rechtstreekse "Stubaitalbus" weer terug naar Innsbruck Hbf, alwaar ik weer overstap op de trein naar Kufstein.
==========
Dag 2 (woensdag 14 september)
De tweede dag is er wat slechter weer voorspeld, dus wordt het vandaag een "treinrondje". Onder andere de Karwendelbahn en de Ausserfernbahn staan op het programma.
In Innsbruck zet ik nog even een bijzondere "bus-met-aanhanger"-combinatie op de foto, iets wat ik zelf nog nooit gezien heb.
Hierna neem ik de S-bahn naar Seefeld in Tirol, welke de route over de Karwendelbahn volgt.
Het mooie van deze spoorlijn is, dat deze behoorlijk klimt en je getrakteerd wordt op een fraai uitzicht over het Inndal :pos: .
Na een half uurtje klimmen wordt Seefeld bereikt, waar ik overstap op de RegionalExpress naar Garmisch-Partenkirchen. Deze treinen worden nog gereden door een loc BR111 met n-wagens.
Helaas is het inmiddels gaan regenen, zodat er van m'n plaatje van de skischans bij Garmisch-Partenkirchen helaas niet veel meer overblijft
In Garmisch-Partenkirchen is er aansluiting op de Ausserfernbahn naar Reutte in Tirol. Het is een rustig lijntje; de trein rijdt dan ook maar elke twee uur (niet missen dus
). Het is hier al met al wel een beetje zorgvuldig plannen. De rit gaat vanaf Garmisch-Partenkirchen weer terug Oostenrijk in, via onder andere Ehrwald en Lermoos (wel wat sombere plaatjes in de regen).
Eindpunt in Reutte, waar het BR425'je nog even op de foto gaat.
De aansluitende trein naar Pfronten-Steinach en Kempten is een dieseltrein, aangezien hier de bovenleiding ophoudt. Op deze rit rijdt een Desiro (BR642).
Na een half uurtje stap ik uit in Pfronten-Steinach, dat weer in Duitsland ligt. Dit is het laatste station dat bereikbaar is met mijn "Tirol-Ticket". Hier heb ik drie kwartier de tijd voordat de trein weer teruggaat, wat ruim genoeg is voor dit niet al te spannende oord.
Op de terugweg wordt een BR628'je ingezet.
De terugreis gaat dus via dezelfde route over Reutte en Garmisch-Partenkirchen.
Op de terugweg houd ik nog even een "eetpauze" in Seefeld, waar inmiddels het zonnetje weer doorbreekt.
Met tenslotte nog wat plaatjes van het gezellige centrumpje (met een paar érg dure hotels zie ik wel...)
==========
Dag 3 (donderdag 15 september)
De derde dag staat een rondje door het "Beierse Oberland" op het programma. De rit begint met de trein naar Jenbach, waar ik overstap op de bus naar de Achensee (Pertisau). Een mooi meer, maar het plaatsje heeft een wel erg hoog "Japanner-gehalte" -o- .
Vanuit Pertisau gaat het per bus naar Beieren. Na een rit van anderhalf uur komen we aan in Tegernsee, een leuk plaatsje gelegen aan het gelijknamige meer.
In ieder geval leuk genoeg om er een uurtje rond te kijken en wat foto's te maken.
Tegernsee ligt aan het spoornetwerk van de "Bayerische Oberlandbahnen" (BOB), een drietal spoorlijnen die München met het "Beierse Oberland" verbinden. Er zijn drie trajecten:
- München-Holzkirchen-Bayrischzell
- München-Holzkirchen-Schaftlach-Tegernsee
- München-Holzkirchen-Schaftlach-Lenggries
waarbij op de gemeenschappelijke trajecten de treinen gekoppeld rijden. Bij vertrek uit München bestaat de trein dus uit minimaal drie treinstellen met elk een ander eindpunt.
Vanuit Tegernsee stap ik op de trein naar Holzkirchen, gereden door een Talent.
Eén van de weinige Talents trouwens die de BOB heeft, meestal rijdt er dit spul van het type "Integral":
In Holzkirchen stap ik over op de lijn naar Bayrischzell, via onder andere Schliersee.
Eindpunt in Bayrischzell. Een plaatsje waar erg weinig te doen is, maar waar je bij Hotel Alpenrose wél een lekker schnitzeltje kunt eten :pos: .
Via Holzkirchen en Rosenheim gaat de terugrit weer naar Kufstein.
=========
Dag 4 (vrijdag 16 september)
De laatste dag wordt warm weer voorspeld (tot 27 graden in het dal), dus besluit ik een wandeling te gaan maken bij één van de stuwmeren in de buurt van Mayrhofen: de Zillergrund Stausee. Via Jenbach en de Zillertalbahn is het bijna twee uur sporen naar Mayrhofen, waarna ik overstap op de bus die je in een uurtje naar het stuwmeer brengt. De bus is behoorlijk druk, maar dat komt ook omdat autoverkeer naar het stuwmeer niet toegestaan is. De bus is dus de enige manier om er te komen.
Het eindpunt van de busrit ligt op ruim 1800 meter hoogte bij de stuwdam.
De foto's van de wandeling langs het stuwmeer hebben volgens mij verder weinig commentaar nodig...
Zo, dat was het weer. Ik hoop dat de plaatjes weer een beetje een indruk hebben gegeven van het Oostenrijkse berglandschap (en het bijbehorende OV natuurlijk).
Oh ja, bijna vergeten...
.