Van 3 t/m 10 augustus hadden we een huisje in de buurt van Orlando. Ook hier hadden we een auto gehuurd, zodat we een stuk mobieler waren. In deze periode hebben we vooral een paar van de vele attractieparken rondom Orlando bezocht (nee, we zijn niet naar Disney World geweest
) en heb ik dus ook geen foto’s van het OV gemaakt.Dat veranderde op 10 augustus, want toen gingen we naar Miami en nog wel per trein. :D
We hadden trein 97, welke om 13:10 vanaf Orlando vertrekt en om 18:55 in Miami arriveert.
Wij vertrokken rond 9 uur vanaf ons huisje, aangezien we bij het vliegveld ook nog de auto moesten inleveren en we zo een ruime speling hadden.
Rond 10 uur kwamen we op het station, alwaar we zagen dat trein 91 (vertrek 10:31 --> Miami) verwacht werd rond 13:15. Navraag leverde op dat trein 97 daarom ongeveer een uur vertraging zou hebben.
Terwijl mijn vader en zusje op het station achterbleven met de bagage, reden mijn moeder en ik naar het vliegveld. Onderweg kwamen we nog een (korte) trein tegen:
Op het vliegveld aangekomen was het inleveren van de auto weer een peulenschil. Vervolgens zochten we de bushalte voor de bus richting het station. Toen bleek echter dat we aan de andere kant van het vliegveld moesten zijn, dus mochten we het hele vliegveld oversteken. Eenmaal aan de andere kant, was het nog even vragen naar de bushaltes (waarbij we eerst de verkeerde kant op werden gewezen, omdat die man ons niet begreep) en daarna liepen we naar de bushalte, waar we nog even mochten wachten.
Bij de halte stond al een mooie bus op lijn 41:
Op Orlando Airport heb ik zo’n beetje de enige vertrekstaten van de hele vakantie gezien. :O :
Erbij komen was echter een ander verhaal…
:
Even later kwam onze bus op lijn 11 eraan. Een iets ouder type:
Een ritje met de bus kostte $2,- pp en je kreeg alleen een kaartje als je wilde overstappen, zodat je dan kon laten zien dat je al betaald hebt.
Een interieurfoto van de bus:
Na ruim twintig minuten kwamen we bij een halte waar een man in een rolstoel in de bus wilde instappen. Zoals jullie wellicht al gezien hebben, is deze bus een hogevloersbus… Gelukkig was er een rolstoellift aan boord:
Weer tien minuten later kwamen we bij de halte waar wij eruit moesten.
Hier kon de bus nogmaals op de foto zetten:
Hiervandaan was het nog zo’n tien minuten lopen naar het station.
De voorkant van station Orlando:
Het interieur:
Het perron:
In de stationshal hangt ook een informatiebord met daarop alle treinen die per dag vertrekken vanaf Orlando:
(Overigens krijgt Orlando binnen een paar jaar een voorstadslijn, dus vanaf dan zullen het iets meer treinen zijn. ;) )
Toen we terug waren, hoorden we van mijn vader dat het de bedoeling is om je zware bagage in te checken bij de bagageafdeling. De bagage mocht per stuk niet zwaarder zijn dan 50 lbs (=23 kg). Mijn vaders koffer was een twijfelgeval, maar werd toch nog goedgekeurd. Toen we later zelf gingen wegen, bleek hij 2 kg te zwaar te zijn geweest.
Inmiddels was wel duidelijk dat trein 91 heel erg veel te laat zou komen en dat trein 97 (onze trein) ‘slechts’ een uur vertraging zou hebben. Voor die tijd zou trein 98 (Miami – New York) nog langs komen. Dat betekende dat deze nog op de foto kon
:
Die voorste loc heeft een speciale beschildering, omdat Amtrak in 2011 veertig jaar bestaat:
Onze koffers die na het inleveren op een bagagekarretje naar de voorzijde van het perron gebracht werden:
Niet erg veel later werd omgeroepen dat iedereen zich op een bepaalde plek op het perron moest melden, aangezien de trein er bijna aan kwam.
Toen de trein eenmaal kwam, moest er natuurlijk wel een foto gemaakt worden. ;) :
De trein bestond uit (in deze volgorde) twee locomotieven, één bagagerijtuig, twee slaaprijtuigen, één restauratierijtuig en nog een stuk of 5 zitrijtuigen.
Links het einde van een slaaprijtuig, in het midden het restauratierijtuig en rechts het begin van een zitrijtuig:
Een paar zitrijtuigen:
Toen was het tijd om in de rij te gaan staan voor het instappen. Bij het instappen werd verteld waar we mochten zitten. Toen wij onze plaatsen eenmaal hadden, bleek dat we helemaal voorin het rijtuig zaten waar we geen tafeltje hadden en nauwelijks naar buiten konden kijken. We vroegen de conducteur daarom of hij toevallig nog andere plaatsen had. Op dat moment had hij echter maar twee andere plaatsen (in één rijtuig verder), maar vanaf Kissimee (één station verder) zouden daar waarschijnlijk nog wel twee bijkomen. Twee van ons gingen daarom vast naar achteren en de andere twee kwamen bij het volgende station. We bedankten de conducteur en gaven hem ‘een Nederlandse traktatie’ (= een rolletje King). ;)
Kissimee was dus het eerste station en daar was het perron een klein beetje aan de korte kant. Dus tja, dan zet je de trein toch gewoon op de overgang?
:
De rest van de 5,5 uur durende rit is er niet heel veel bijzonders gebeurd: mensen stapten in en uit, de conducteurs controleerden de kaartjes van de instappers en haalden de ‘reserveringen’ (= bordjes met daarop het uitstapstation) van de uitstappers weg als we dat station naderden.
Onderweg nog een foto gemaakt van de trein in de bocht:
Tussen West Palm Beach en Miami deelt Amtrak de sporen met de voorstadstreinen van Tri-Rail, welke vaker rijden (ongeveer eens per uur) en ook vaker stoppen. Een redelijk mislukte foto van Tri-Rail was het beste wat vanuit de trein te maken viel:
Net voor Miami maakte ik eindelijk maar eens een interieurfoto, aangezien er toen nog maar weinig reizigers waren. De stoelen zitten best goed en je hebt er een oceaan aan beenruimte. :D Verder is te zien dat alle stoelen in de rijrichting zijn:
Rond 19:30 (ongeveer 45 minuten te laat) kwamen we aan in Miami. De eerste indruk van het station as de volgende:
De zijkant van het stationsgebouwtje:
De voorkant van de loc’s:
In de stationshal hing deze mooie schildering:
Toen begon het eerste probleem van de avond. Om de koffers op te halen, moest je in een smal gangetje wachten waar de koffers over een lopende band aangevoerd zouden worden. Na een lange tijd hadden we twee van de vier koffers, maar die andere twee waren er nog niet. Dus wij gingen om uitleg vragen en kregen te horen dat dit alle koffers waren en dat er wel vaker koffers vermist zijn. Misschien zaten ze in trein 91 (die ongeveer een uur later zou komen) of heel misschien waren ze van de trein gevallen, maar ook dan zouden ze binnen drie dagen wel terecht zijn. Ja, aan zo’n antwoord hebben we lekker veel als we drie dagen later al weer op weg zijn naar Nederland.
Overigens waren wij niet de enigen die één of meerdere koffer(s) kwijt waren.
Na lang beraad besloot deze vrouw nog eens te gaan kijken en uiteindelijk kwamen ze nog ‘ergens’ vandaan. Waarom ze niet eerder gevonden waren, weten we nog steeds niet, maar we waren wel enorm opgelucht dat we de koffers hadden.
Vanaf het station van Miami moesten we met buslijn L naar ons hotel in Miami Beach.
Deze lijn rijdt weliswaar overdag elke 12 minuten, ’s avonds elk half uur en ’s nachts eens per uur, maar doet slechts bij enkele ritten wordt het station van Amtrak aan.
Volgens het oorspronkelijke plan hadden we een mooie overstap, maar door de vertraging (+ extra koffer-vertraging) kwamen we ineens op een heel ander schema.
Tijdens het wachten op de bus konden er wel een paar foto’s gemaakt worden:
Na ongeveer een kwartier kwam er gelukkig wel een bus, maar deze reed slechts tot de 69e straat van Miami Beach, terwijl wij tot de 19e straat moesten (een stuk zuidelijker dus). Verder kun je in Miami alleen zonder extra kosten overstappen als je een soort OV-Chipkaart hebt en moet je gepast betalen ($2,- pp per rit) in een automaat terwijl wij niet kleiner hadden dan $20,- . Tja, dat was dus een probleem (en bovendien niet erg toeristen vriendelijk van het OV-bedrijf). Aangezien de volgende lijn L pas anderhalf uur later zou komen, hadden we eigenlijk niet heel veel zin om deze bus te laten schieten.
Uiteindelijk was de chauffeur zo aardig om ons gratis mee te nemen voor één halte naar Northside, omdat daar een metrostation is en we daar bij een kaartautomaat kaartjes konden kopen. Ongeveer 20 minuten later zou daarvandaan dan een lijn L gaan die wel helemaal doorreed naar ons hotel.
Dus zo geschiedde en we waren de chauffeur erg dankbaar. :pos:
Bij Northside haalde mijn moeder (met behulp van de chauffeur) de kaartjes, terwijl ik een foto van het metrostation maakte. Helaas was de aanwezige beveiliger daar niet zo blij mee en hoeqwel ik nog wel even gevraagd heb wat het probleem was, heb ik, om verdere problemen te voorkomen, de foto maar gewist. :?
Na een kleine twintig minuten kwam de volgende lijn L en konden we verder. Dit was zelfs rond 21:00 nog een behoorlijk drukke lijn en onderweg moest er ook nog een persoon in een rolstoel bij, waardoor één van de voorbanken omhooggeklapt moest worden en wij de koffers naar achteren mochten verplaatsen.
In de bus maakte ik nog een foto van dit mooie eerbetoon:
De rit duurde bijna een uur, maar toen we uitstapten stonden we wel gelijk recht voor ons hotel. Kijk, dat is nog eens service.
De twee dagen die erop volgden, hebben we eigenlijk niet veel gedaan. We waren nog van plan om per bus richting het centrum van Miami te gaan, maar uiteindelijk zijn we gewoon op Miami Beach gebleven. Dus helaas geen foto’s van de Metro Rail (= de metro) en de Metro Mover (een automatische People Mover à la ParkShuttle op een verhoogde baan).
Wel heb ik nog enige bussen op de foto gezet:
Ook hier weer fitsen voorop de bus
:
Nog meer bussen:
Lijn 150 is de ‘Airport Flyer’, de snelbus tussen Miami Beach en Miami Int’l Airport met aan boord extra ruimte voor koffers:
Maar naast bussen heb ik ook nog foto’s van de Atlantische Oceaan:
Een dreigende lucht (gelukkig was het hotel vlakbij
):
Een mooie avondlucht:
Op zaterdag 16 augustus was de laatste dag, want toen gingen we weer terug richting Nederland.
Gelukkig hoefden we niet al te vroeg weg, dus konden we rustig de koffers inpakken en nadat we de kamer uit moesten, konden we nog in de lobby van het hotel blijven zitten.
Rond 12:30 hadden we buslijn 150 die ons in ongeveer een half uur naar de luchthaven van Miami bracht. Een ritje met deze lijn kost $2,35 pp wat voor iedereen los betaald moet worden. Gelukkig hadden mijn moeder en ik vantevoren al zo’n idee, dus hadden we de avond ervoor al 4x $2,35 uitgeteld. ;)
Een foto tijdens de busreis op de brug van Miami Beach naar Miami:
Op de luchthaven nog een foto van de bus…:
…en de bushalte:
Op Miami Airport hadden we toen nog een lange tijd te gaan, maar uiteindelijk vlogen we rond 17:45 naar Atlanta, alwaar we na iets meer dan twee uur aankwamen.
In Atlanta moesten we naar een andere terminal en daarvoor rijdt er een automatische metro. Een grappig systeem:
In Atlanta aten we nog wat en uiteindelijk vertrokken we om 22:40 met een Boeing 777 van KLM naar Schiphol, waar we rond 12:30 (met –30) aankwamen.
Nadat we langs de marechaussee waren en we de koffers hadden, kochten we een treinkaartje en liepen naar spoor 5/6. We namen de s2600 naar Leiden en met een vlotte overstap aldaar ging het rechtstreeks verder per s2200 naar Rotterdam Lombardijen.
En zo kwam er een eind aan deze lange en erg mooie vakantie.
Ook ditmaal hoop ik dat jullie het verslag ondanks de lengte de moeite waard vonden.