In het vliegtuig zat een groepje Nederlandse jongeren die naar Boekarest gingen om daar te gaan stappen. Ze hadden zich niet voorbereid en hadden van te voren alleen gekeken waarheen er goedkope vluchten te scoren zijn. Eentje van hen raakte aan de praat met een andere Nederlandse jongen, die allerlei clichés zat op te hoesten over Roemenië: Vlees is altijd extreem zout, groente is zonder meer veel te lang gaar gekookt en je kan in Roemenië geen koffie krijgen zonder dat er suiker in zit
Uit eerdere ervaringen en ook nu weer kan ik in ieder geval zeggen dat geen van deze drie stellingen waar is, zo heb ik nog nooit koffie gekregen die al gezoet was zonder dat ik daar om vroeg.
In het centrum van Boekarest is het op zaterdagavond een drukte van belang, er zijn ontzettend veel café's waar wordt gedanst en de muziek goed hard staat. Alleen is er wel een klein hinder; sommige stukken straat lagen open. Niet zo maar open, maar meteen een anderhalve meter diep, met uitzondering van een halve meter stoep tegen de gevels aan van de kroegen. Meiden op naaldhakken hadden er een beste klus aan om daar te lopen. Ik wil niet weten hoeveel (dronken) mensen er al naar beneden gevallen zijn daar, temeer omdat er op geen enkele manier wordt voorkomen dat je kan vallen, zelfs geen lintje o.i.d. rondom de gaten.
Zo druk als het op zaterdagavond is, zo rustig is het op zondagochtend in de stad:
Alleen wat stadsbussen en taxi's te zien.
Gara de Nord op zondagochtend.
Aankomende en vertrekkende treinen.
Onze trein was Rapid 831, die ons in iets minder dan 2 uren naar Busteni in de bergen bracht. Het eerste deel van de reis gaat door een vlak landschap, en na plaatsen als Ploiesti en Campina begint het bergachtig te worden, en gaat de trein ook langzamer rijden. Het tracé is wel geheel gemoderniseerd en ligt er goed bij. De route doet me een beetje denken aan het traject over de Brennerpas of een ander soortgelijk traject.
Rapid 831 in Busteni.
Bankje bij het station in Busteni.
In Busteni zijn we naar de kabelbaan gewandeld die ons vanuit het dal tot boven in de bergen bracht.
Tijdens de wandeling kwamen we nog deze lieve katten tegen:
Boven in de bergen zie je aparte rotsformatiesm Babele genoemd:
Babele, Busteni
Na een kleine 2 uren wandelen werden we beloond met dit uitzicht:
Kippenvel...
Wat dichter bij de rand van de afgrond:
Later weer met de zelfde kabelbaan naar beneden, en de uitgetypte dienstregeling uit mijn tas gehaald. De eerst volgende vertrekkende trein vanuit Busteni naar Brasov zou nog een kleine 2 uren wachten zijn... Vanuit het nabij gelegen Sinaia waar ik in mei al eens was geweest vertrekken meer lange afstandstreinen, en zou binnen een uur een trein vertrekken naar Brasov, namelijk EN naar Wien Westbf.
Aan de hoofdweg zagen we een bestelbusje stoppen met een bordje Sinaia achter de ruit, en we stapten snel in. Het was een maxi-taxi. Even een paar lei bij de chauffeur inleveren en we werden keurig 8 kilometer verderop voor het station weer afgezet.
EN/Rapid 346 in Siania
Onderweg wordt er tamelijk lang gestopt in Predeal.
Ons rijtuig.
Stationsbordje in Brasov.
Brasov is een mooie oude stad, met een historisch centrum wat ligt ingeklemd tussen de bergen. Voor je in het centrum komt, moet je echter wel een goed half uur lopen door een wat mindere oud-communistische omgeving.
Boven in de bergen was het zonnig en daardoor aardig warm, lager gelegen was het guur en nevelig...
Brasov, Piata Sfantului.
Vanuit Brasov ging de reis verder per Accellerat 1745 naar Rupea Gara.
A1745 in Rupea Gara
Daar stond ook deze goederen loc:
Onze fotografeer acties trokken wel de aandacht van zowel de machinist als de aanwezige treindienstleider, en na enige moeite hebben we duidelijk kunnen maken dat we soortgenoten zijn uit Nederland. De machinist heeft ons uitgebreid van binnen zijn loc laten zien, omgebouwd etc etc. De treindienstleider, Dispaçer op z'n Roemeens, liet ons zijn werkplek zien; een oud tableau. Helaas waren zowel machinist als treindienstleider erg huiverig voor foto's van hun werkplekken, dus dat hebben we dan maar niet gedaan. Ik heb de treindienstleider beloofd wat foto's naar het station te sturen per post, een email adres of computer had die jongen niet.
In Rupea vertrekken niet veel reizigerstreinen, maar wel veel goederen, zo ongeveer ieder kwartier wel eentje:
Allen voorzien van opdrukloc:
P-trein naar Brasov. P=Personal. Stoptrein.
Zelfde P-trein.
Stationsstraat in Rupea Gara.
Aangezien we naar Rupea wilde, en dat een kilometer of 8 vanaf Rupea Gara ligt, zijn we aan de hoofdweg maar eens gaan kijken of er een bus, taxi of iets anders te vinden was. Na wat vragen zijn we gaan liften en dat bleek een gouden greep; binnen een paar minuten zaten we in een auto naar Rupea.
Als je het echte Roemeense plattelands gevoel wilt krijgen is Rupea een prima keuze:
Rupea heeft ook een oud fort, wat wordt gerestaureerd.
Het was koud, maar mooi!
Zicht op het dorp vanaf het fort.
Auto met Roemeens kenteken onder het stof...
Opgepast voor de treinen...
In Rupea zag ik een taxi staan zonder rijder erin. Aangezien we naar Sighisoara wilden reizen, 60 km verderop, heb ik het nummer maar gebeld wat op de taxi stond. Kreeg een krijsende vrouw aan de lijn die een heel betoog tegen me hield en daarna zonder dat ik wat kon zeggen ophing. In de winkel aan de overkant van de straat raadde en goed Duits-sprekende vrouw ons aan te gaan liften. Dat deden we, en we werden na een paar minuten opgepikt door een klein vrachtwagentje en zo reden we een uurtje door het prachtige wit berijpte Transilvanische landschap. Je waant jezelf eeuwen terug in tijd.
Sighisoara is een middelgrote provinciestad met een nog bewoonde middeleeuwse citadel.
Bus in Sighisoara.
Oude stad.
We zijn vanaf Tirgu Mures Airport/Transilvania Airport teruggevlogen naar Dortmund.
Om op het vliegveld te komen hebben we een taxi genomen. Het was ongeveer 70 kilometer, voor 30 euro. Onderweg reden we langs een smal-spoorlijn die helaas niet meer werd gebruikt. Ook wees de chauffeur ons op ontzettend grote villa's die in kleine dorpjes verreizen. Volgens de chauffeur worden die gefinancierd door de opbrengsten van bedelende Roma's. Het was ook wel een beetje een gekke vertoning, vrouwen in typische zigeuner kledij rondom grote mega-villa's zoals je die in het gooi eerder zou verwachten.
Roemenië is nu eenmaal het land van grote uitersten, en dat spreekt mij aan.
Als laatste de bruisende luchthaven van Tirgu Mures:
:D
Roemenië heeft me echt ontzettend verrast op een positieve manier! Maar ik had dan ook een hele goede gids bij me. :D Na het weekend post ik zelf ook wat foto's en aanvullingen.
.