Deel 2: Blumenau-Foz do Iguaçu-Buenos Aires
Deel 3: Buenos Aires-Tupiza
Het kostte wat moeite, maar het is gelukt om het geheel in vier delen te proppen ;) Dit is dus het laatste deel van deze vierdelige serie, in dit deel bezoeken we het bijzondere en bizarre Bolivia, het armste land van Zuid-Amerika en tevens het land met de meeste afstammelingen van de oorspronkelijke bevolking van Zuid-Amerika. Dit deel is ook het langste deel, het bestaat uit 78 foto's, maar omdat het land zo fantastisch mooi is staan er in de zeven links naar fotoseries op Flickr nog een paar honderd extra foto's, mocht je er écht geen genoeg van krijgen ;)
Goed, we beginnen in Tupiza, een toeristisch stadje op 100 km ten noorden van de Argentijnse grens bij La Quiaca/Villazón, waar ik op het punt sta om te vertrekken met een tour van vier dagen. Na de tour reizen we door naar de bekendste stad van het land, de stad waar de regering zetelt en tevens de hoogste miljoenenstad ter wereld: La Paz. Na een paar dagen La Paz gaat de reis terug naar het zuidoosten, terug naar Brazilië. Eerst met de bus naar de grootste stad van Bolivia, Santa Cruz de la Sierra, vanaf daar met het vliegtuig terug naar São Paulo. Een kaartje van deze etappe staat hier, een kaartje van de hele reis is hier te vinden.
Na goed geslapen te hebben in mijn hotelkamertje in Tupiza - de eerste nacht sinds het vertrek uit Nederland dat ik niet een kamer met iemand deelde - gaat de reis per Jeep verder. Voor omgerekend 130 euro kun je vanuit Tupiza mee met een tour van vier dagen de bergen in en naar de grootste zoutvlakte ter wereld. Voor dat bedrag word je ruim 1000 km rondgereden in een Jeep, heb je onderdak en krijg je drie maaltijden per dag. Op dag vier eindigt de tour na de lunch in Uyuni, wat via de directe weg zo'n 200 km rijden is vanaf hier, maar met de bus doe je daar wel een uur of 8 over aangezien de weg erg slecht is.
We vertrekken om kwart over 8 met de Jeep. Florian - de Duitse Oostenrijker - en ik hebben gisteren de tour opgevuld. Per Jeep zijn er zes plaatsen, waarvan er twee door de chauffeur en de kokkin worden opgevuld, maar we blijken maar één medereiziger te hebben. Nummer vier is kwijt ofzo, maar het betekent voor ons alleen maar meer ruimte. Onze medereiziger heet Armin en komt uit Zwitserland, dus de voertaal onderling switcht meteen naar Duits. De gids, David, is een aardige Boliviaan van een jaar of 30 en spreekt alleen Spaans. Jamaira, onze kokkin, is iets ouder (en gezetter) en spreekt ook nog Portugees en Quechua, één van de talen die afstamt van de vroegere indianentalen. Armin spreekt ook nog Engels, Spaans en Portugees, Florian spreekt naast Duits nog Engels en Spaans, dus het is weer een lekkere mengelmoes van talen in de auto
De foto's van de tour zijn per dag gesorteerd, de foto's van dag 1 (50 stuks) staan hier. Per dag plaats ik maar een aantal foto's, anders zou dit verslag veel en veel te lang worden. Als je iets wilt weten over een foto op Flickr, vraag gerust ;)
1. We gaan op weg! Na een kilometer hebben we het voor de komende vier dagen gehad wat betreft bestrating en gaat de rit over dit soort wegen.
Landscape near Tupiza by Timon91, on Flickr
2. Één van de waarschuwingen die je leest is je moet zorgen dat je een goede auto hebt, je hebt er niks aan als je midden in een woestijn staat met een kapotte Jeep, ruim een dag rijden van het dichtstbijzijnde dorp en zonder mobiel bereik. We hebben hier gisteren wel naar gevraagd, maar uiteraard ging een half uur buiten Tupiza de auto definitief stuk (kortsluiting). Jammer maar helaas, maar gelukkig is er nog bereik en na een uurtje kunnen we met een nieuwe auto verder, een Toyota die er een stuk beter uit ziet en alleen wat opstartproblemen blijkt te hebben. Het uitzicht is op 3600 meter niet verkeerd, dus zo vervelend was het wachten niet.
Tupiza Tours by Timon91, on Flickr
3. Een fotostop bij bijzondere rotsformaties, een fenomenaal uitzicht! De 4000-meter grens is inmiddels gepasseerd.
View near Tupiza by Timon91, on Flickr
4. Ruïnes uit het pre-Inca tijdperk, al aan het eind van de eerste dag.
Ruins in the Andes by Timon91, on Flickr
5. Een uitzichtpunt over een bergmeer op 4855 meter. Het hoogste punt van de dag ligt op 4900 meter, dat zijn we net gepasseerd. Niet lang hierna rijden we Reserva Nacional Eduardo Avaroa in, een nationaal park in het extreme zuidwesten van Bolivia.
Landscape in the Andes by Timon91, on Flickr
We overnachten in een soort van bungalowgebouwtjes op 4000 meter hoogte, vrijwel alle tourgroepen overnachten in hetzelfde gebouw. 's Nachts is het koud, verwarming is er niet, maar gelukkig zijn er genoeg dekens tegen de vriestemperaturen. De volgende dag gaat het weer vroeg verder, opstaan is moeilijk in de kou. De foto's van dag 2, 69 stuks, zijn hier te vinden.
6. Een verzameling lama's, 20 minuutjes rijden buiten onze verblijfplaats.
Llamas in the Andes by Timon91, on Flickr
7. Vaak moeten we door riviertjes als deze heen. Soms zijn ze nog verraderlijk diep, maar het gaat altijd goed
Het ijs verraadt al dat het vies koud kan worden 's nachts.
Landscape in Reserva Nacional Eduardo Avaroa by Timon91, on Flickr
8. Een klein zoutmeertje, een lagune. Aan de overkant komt net een Jeep aanrijden in de verder kurkdroge omgeving.
Landscape in Reserva Nacional Eduardo Avaroa by Timon91, on Flickr
9. De volgende lagune, met een warmwaterbron. Het was heerlijk om hier even een kwartiertje in het warme water te zitten.
Landscape in Reserva Nacional Eduardo Avaroa by Timon91, on Flickr
10. Kurkdroge woestijn! De Atacama-woestijn in Chili (één van de droogste plekken op aarde), is trouwens niet ver van hier. Op deze plek komen we verbazingwekkend genoeg een Tsjechisch bestelbusje tegen wat de andere kant op rijdt :') Het is het eerste Europese kenteken wat ik in Zuid-Amerika zie, later zou ik nog twee Spaanse vrachtauto's zien en dat was het wat dat betreft wel
Landscape in Reserva Nacional Eduardo Avaroa by Timon91, on Flickr
11. De groene lagune, hier lunchen we. Aan de andere kant van de berg ligt Chili.
Landscape in Reserva Nacional Eduardo Avaroa by Timon91, on Flickr
12. Een verzameling geisers en hete modderpoelen op 4900 meter hoogte. Het stinkt verschrikkelijk maar het is wel tof om hier wat rond te lopen. Vlak hierna passeren we op een bergzadel het hoogste punt van de tour: 5000 meter.
Geysers in Reserva Nacional Eduardo Avaroa by Timon91, on Flickr
13. Kort hierna komen we aan bij onze verblijfplaats voor deze nacht, vergelijkbaar met de vorige. Deze ligt vlakbij de rode lagune, waar ook veel flamingo's te vinden zijn. Helaas voor hen krimpt de lagune snel, neemt de zoutconcentratie toe en wordt het hier langzaamaan onleefbaar voor ze :( Het wit is dan ook geen ijs, maar zout.
Flamingos in the Andes mountains by Timon91, on Flickr
De nacht is vergelijkbaar aan de vorige, de accommodatie ook. Het is hier op 4200 meter alleen nog iets kouder (het wordt hier -10 's nachts) en we zitten wat meer verspreid. Een groep dove Zwitsers die met hetzelfde bedrijf de tour doet zit als enige bij ons in het gebouwtje. De avond brengen we - alleen onderling wat pratend, voor de rest in stilte of proberend iets uit te drukken in gebaren - bij een vuurkachteltje door, tot onze brandstof of is. We gaan vroeg naar bed, de volgende dag gaan we na de nodige opstartproblemen weer verder voor de derde dag van de tour. Alle 64 foto's van dag 3 staan hier, hieronder staan 8 foto's.
14. Bijzondere rotsformaties in de woestijn als gevolg van winderosie. Een mooi gezicht!
Landscape in the Andes mountains by Timon91, on Flickr
15. Groepsportret van ons drieën!
Landscape in the Andes mountains by Timon91, on Flickr
16. De volgende lagune. Het wit aan de wal is zout, op het water ligt een laagje ijs.
Landscape in the Andes mountains by Timon91, on Flickr
17. Lokale fauna.
Fox in the Andes by Timon91, on Flickr
18. Een actieve vulkaan krijgen we ook nog te zien. De berg is de grens met Chili, de krater ligt aan de Chileense kant.
Landscape in the Andes mountains by Timon91, on Flickr
19. Een spoorlijn? Jazeker! Er ligt een spoorlijn van Uyuni naar Calama (Chili), waar er zowaar nog één keer per week een passagierstrein rijdt. Een mooie rit zal het zeker zijn.
Uyuni-Calama railway in the Andes by Timon91, on Flickr
20. Ver ingezoomd, het spoor ligt niet helemaal horizontaal
Uyuni-Calama railway in the Andes by Timon91, on Flickr
21. Kaarsrechte spoorlijn, dat wel!
Uyuni-Calama railway in the Andes by Timon91, on Flickr
Via een kleinere zoutvlakte, die al wel onderdeel is van de grote vlakte zelf, en een dorpje waar we nog een hele oude begraafplaats bezoeken komen we aan bij onze laatste overnachtingsplek: een hotel wat van zout gemaakt is aan de rand van de grote zoutvlakte zelf. De zoutvlakte, Salar de Uyuni, is volgens alle bordjes en lokale informatie de grootste ter wereld, maar er lijkt toch nog een grotere te zijn in Botswana. Groot is het in ieder geval wel, de vlakte bestrijkt een oppervlakte van bijna 11.000 km² en is dus bijna net zo groot als Vlaanderen. In het hotel kunnen we zowaar warm douchen, de nacht is ook een stuk comfortabeler dan de nachten ervoor. Lang uitslapen zit er op de laatste dag niet in, er is nog genoeg te zien. Alle 51 foto's van dag 4 staan op Flickr, hieronder staan er een aantal. We staan godsgruwelijk vroeg op, om kwart voor 6 rijden we weg......
22. ......want de zonsopgang op de vlakte is adembenemend mooi!
Sunrise at Salar de Uyuni by Timon91, on Flickr
23. Zonsopkomst bij onze Jeep.
Sunrise at Salar de Uyuni by Timon91, on Flickr
24. Bij een eilandje in het midden van de zoutvlakte ontbijten we en lopen we een ronde. Het uitzicht is schitterend. In het natte seizoen staat er een klein laagje water op de vlakte. Vlak is dus echt vlak, de gehele vlakte bevindt zich op een hoogte van 3656 meter. Het is dan tevens de grootste spiegel ter wereld. Omdat het zo ongelooflijk vlak en helder is en omdat er vaak geen wolken zijn wordt de Salar de Uyuni gedurende het natte seizoen ook door satellieten gebruikt om hun exacte hoogte te kalibreren.
Isla Incahuasi, Salar de Uyuni by Timon91, on Flickr
25. Midden op de vlakte stoppen we nog voor "fotos locas" (gekke foto's), aangezien je hier fantastisch met perspectief e.d. kunt spelen. De vlakte is behoorlijk indrukwekkend!
View over Salar de Uyuni by Timon91, on Flickr
26. Dakar-liefhebbers herkennen deze foto's wellicht wel; de Dakar-rally is hier langs geweest. In de achtergrond staat nog een zouthotel wat op de vlakte zelf staat. Dit is echter een illegaal gebouw en het wordt nu langzaam maar zeker ontmanteld.
Dakar 2014, Salar de Uyuni by Timon91, on Flickr
27. Uyuni: een heel gaar, winderig oord wat een echt "end of the world" gevoel heeft. Armin, die voor z'n werk veel reist, vindt het op een door oorlog verscheurd Pakistaans dorp lijken. Het is er ook kurkdroog: Uyuni ontvangt maar 150 mm neerslag per jaar, gemiddeld zijn er maar 10 regendagen.
Street in Uyuni by Timon91, on Flickr
28. De spoorlijn van Villazón naar Oruro iets ten zuiden van Uyuni. Hier komt de trein die ik eventueel had willen/kunnen nemen dus ook langs. Op de achtergrond zie je Uyuni liggen.
Tupiza-Uyuni railway near Uyuni by Timon91, on Flickr
29. Ingezoomd de andere kant op. Er ligt veel zwerfafval hier.
Tupiza-Uyuni railway near Uyuni by Timon91, on Flickr
30. De reden dat we op deze plek zijn is dit: een rustplaats (roestplaats) voor een aantal oude treinen. De spoorlijnen hier zijn ooit aangelegd door de Britten, om mijnproducten en mineralen naar de havens aan de Pacifische kust te vervoeren. Na het instorten van de mijnindustrie in de jaren 40 van de vorige eeuw zijn veel treinen hier achtergelaten om weg te roesten.
Train cemetery near Uyuni by Timon91, on Flickr
31. Veel treinen zijn helaas vervuild met graffiti, aan de tags te zien is er veel pas dit jaar en vorig jaar geplaatst. Waarschijnlijk is dat ook het onvermijdelijke gevolg van de toerisme-boom in Bolivia: nergens tijdens mijn vakantie ben ik zoveel mede-backpackers tegengekomen als in Bolivia, in drie dagen La Paz heb ik ook meer Nederlands gesproken dan in 3 maanden Brazilië
Maar goed, die graffiti dus. Als je goed kijkt staat op de voorkant van de rechter locomotief "se necesite un mecanico con experiencia". Nou, dat klopt wel! 
Train cemetery near Uyuni by Timon91, on Flickr
Na de lunch in Uyuni nemen we afscheid van David en Jamaira, die nog terug moeten rijden naar Tupiza. Armin en Florian reizen morgen door naar Sucre, de hoofdstad van Bolivia, en overnachten vanavond in een hotel in Uyuni. Mijn bus vertrekt pas 's avonds, de middag breng ik nog met hen door.
32. Terug in Uyuni dus. Vanaf hier neem ik een nachtbus naar La Paz, maar omdat die dingen nogal snel volgeboekt schijnen te zijn had ik bij de tour in Tupiza ook al het busticket naar La Paz geregeld. Wel ietsje duurder, maar alles beter dan hier een extra dag vastzitten
Bij een kantoortje moet ik m'n ticket ophalen, dit is het "busstation" van Uyuni. 
Uyuni bus station by Timon91, on Flickr
33. Nogmaals. Geen plek om vrolijk van te worden
Uyuni bus station by Timon91, on Flickr
34. Het treinstation van Uyuni ligt er wel netjes bij.
Uyuni train station by Timon91, on Flickr
35. We zitten hier op 3669 meter hoogte, net ietsje hoger dan de naastgelegen zoutvlakte dus.
Uyuni train station by Timon91, on Flickr
36. Het perron, met links een rijtuig van de Expreso del Sur. Ik had ook nog met de trein+bus naar La Paz gekund (met een overstap in Oruro), maar daarvoor had ik een dag moeten wachten aangezien er maar 4 dagen per week een trein rijdt.
Uyuni train station by Timon91, on Flickr
37. De andere kant op gekeken.
Uyuni train station by Timon91, on Flickr
38. Richting stationshal. Het ligt er allemaal goed verzorgd bij, het is alleen compleet uitgestorven
Uyuni train station by Timon91, on Flickr
's Avonds koelt het snel af in een eettentje drinken we nog een afscheidsbiertje. Om 7 uur pak ik m'n rugzak en samen lopen we naar het kantoortje van Tudo Turismo, waar de bus zal vertrekken. Daar nemen we afscheid, Florian en Armin gaan ergens wat eten, ik krijg wat eten van het busbedrijf. In de bus zitten, op een paar Bolivianen na, enkel toeristen. Ook de groep dove Zwitsers zit in deze bus. De magnetronpasta die we in de bus als avondeten krijgen is niet heel lekker, maar vult wel. Ik klets nog wat met een Braziliaans stel uit Curitiba die aan de andere kant van het gangpad zitten, om 8 uur vertrekken we. De wegen zijn heel slecht, buiten is er weinig te zien in het donker. Ik lees wat en om half 10 doe ik m'n best om te gaan slapen. 's Nachts steken we een groot deel van de Altiplano over, de grootste hoogvlakte ter wereld na het Tibetaans plateau.
Na een matige nacht word ik om 6 uur wakker als we in El Alto rijden, vlakbij La Paz. El Alto en La Paz zijn officieel twee losse steden die tegen elkaar aan liggen, maar ze worden vaak samen als La Paz aangeduid. El Alto ligt op de hoogvlakte zelf, op 4000-4200 meter, en kan daardoor nog veel groeien. La Paz zelf ligt in een volgebouwde vallei tussen de 3300 en 4000 meter en heeft niet veel uitbreidingsmogelijkheden meer. De gehele agglomeratie huist 2,3 miljoen mensen en is ook het grootste stedelijke gebied op de Altiplano en tevens de hoogste miljoenenstad ter wereld. Het vliegveld van La Paz ligt overigens in El Alto, dat is het hoogste internationale vliegveld ter wereld. Precies, alles wat hier "het hoogste ter wereld" is wordt maar al te graag uitgelicht. Als je naar Bolivia vliegt moet je overigens goed uitkijken, zeker als je van zeeniveau komt. Als je opeens op 4100 meter staat kun je snel ziek worden, veel reizigers overkomt dat ook. Ik ben blij dat ik met de bus gekomen ben en de eerste nacht op 3000 meter heb geslapen, ik heb nergens last van gehad. Vanuit La Paz kun je overigens niet direct naar Europa vliegen, maar naar de VS zijn er wel een aantal vluchten.
El Alto passeren we langzaam in de ochtendfiles, daarna dalen we naar het centrum van La Paz. In het hostel, wat maar een paar minuten lopen is, kan ik helaas nog niet inchecken, maar wel even douchen en ontbijten. Na even te zijn bijgekomen besluit ik om de stad in te gaan. Eerst shop ik nog wat rond op het busstation voor een ticket naar Santa Cruz de la Sierra, daarna ga ik de stad in. Alle foto's van La Paz (33 stuks) staan hier, dit zijn foto's van vandaag en van drie dagen later.
39. De Prado, een hoofdstraat die vele namen draagt en steeds op het laagste punt van het centrum loopt. Verdwalen is in het zeer chaotische La Paz moeilijk, als je naar beneden loopt kom je altijd vanzelf weer op de Prado uit :)
Prado, La Paz by Timon91, on Flickr
40. De San Francisco kerk, in het centrum. La Paz is overigens al bijna 500 jaar oud, zeer oud voor een stad in de Nieuwe Wereld.
Iglesia de San Francisco, La Paz by Timon91, on Flickr
41. Een plein in het centrum bij het regeringsgebouw, waar de bestrating meer uit duif dan uit tegels lijkt te bestaan.
Plaza Murillo, La Paz by Timon91, on Flickr
42. De grootste bezienswaardigheid is eigenlijk de stad zelf. Er zijn talloze uitzichtpunten, die door de hoogte vaak wel vermoeiend zijn om heen te lopen
Helaas is het bewolkt, maar desalniettemin mag het uitzicht er zeker zijn!
View over La Paz by Timon91, on Flickr
In de hostel rust ik nog wat uit, op straat eet ik wat, 's avonds drink ik met een paar kamergenoten nog een biertje in de bar van de hostel. Veel zin om de stad in te gaan heb ik niet, ik ben aardig moe.
La Paz is zelf een redelijk leuke stad, maar je kan vooral fantastische dagtrips maken vanaf hier. Voor slechts een tientje kun je bijvoorbeeld mee met een busje om 's ochtends een berg en 's middags een vallei te bezoeken, een hele goeie deal! Via mijn hostel is het zo geregeld, 's ochtends om kwart over 9 word ik opgehaald. Samen met twee Argentijnen, een Canadees en een Braziliaanse rijden we omhoog. Het eerste doel van vandaag is de Chacaltaya, een berg van 5421 meter waar je als onvoorbereide zomerreiziger (althans, zo vertrok ik naar Zuid-Amerika) vrij makkelijk op hoogte kan komen. Met het busje kun je tot een berghut op 5300 meter, het laatste stuk is te voet. Alle 24 foto's van de trip naar de Chacaltaya staan hier, een kleine selectie staat hieronder.
43. Een fotostop onderweg, met uitzicht op de Huayna Potosí, 6088 meter hoog. Deze berg is een populaire driedaagse trip vanuit La Paz, maar ook heel zwaar. Met m'n sneakers en zonder echte winterkleding ga ik me daar maar niet aan wagen
Huayna Potosí near La Paz by Timon91, on Flickr
Door de verse sneeuw loopt ons minibusje - niet het meest ideale voertuig voor de rit naar boven - een paar keer vast, maar we halen uiteindelijk de berghut. Het was nog even onduidelijk of het allemaal wel zou kunnen door de sneeuw, maar het is gelukt!
44. Ingezoomd uitzicht op La Paz en El Alto. Hier kun je goed het verschil tussen de twee zien, El Alto ligt rechts op de hoogvlakte, La Paz ligt in de vallei links.
View towards La Paz from Chacaltaya by Timon91, on Flickr
45. Een redelijk nieuwe berghut, die al jaren in aanbouw is, met ernaast ons busje. De top is de Chacaltaya. Op de helling rechts lag ooit één van de hoogste gletsjers van de Andes waar goed op geskied kon worden, maar sinds 2009 is deze helemaal verdwenen.
Chacaltaya, near La Paz by Timon91, on Flickr
46. Die top in de verte is nog 20 meter hoger dan de piek van de vorige foto, als we het halen kunnen we daar ook nog heen lopen. Het is heel erg zwaar om op deze hoogte omhoog te lopen, maar ik haal het! Met mij is alleen nog James, de Canadees. De Argentijnen en de Braziliaanse hebben al meer dan genoeg moeite om binnen de tijd die we hier hebben de eerste top te halen.
Chacaltaya, near La Paz by Timon91, on Flickr
47. Het uitzicht richting de iets lagere piek en La Paz vanaf 5441 meter, m'n nieuwe hoogterecord
Ook het Titicaca-meer op de grens met Peru is vanaf hier te zien (foto staat op Flickr), dus Peru kan bij Chili en Uruguay in het lijstje van "wel gezien, niet geweest"-landen 
View towards La Paz from Chacaltaya by Timon91, on Flickr
48. De oude berghut, weer bij het busje. Ik vond het wel een geestig gezicht dat de onderkant van het huisje precies doorloopt in het wolkendek
Chacaltaya, near La Paz by Timon91, on Flickr
49. Cocathee, helpt goed tegen de hoogte. Coca bladeren kauwen heb ik ook geprobeerd, maar heel fantastisch vond ik het niet.
Coca tea, Chacaltaya, near La Paz by Timon91, on Flickr
50. Vanaf de Chacaltaya rijden we een heel eind naar beneden, terug naar La Paz en vervolgens de hele stad door. Aan de andere kant van de stad ligt de Valle de la Luna (Vallei van de Maan), vanwege de gare rotsformaties. Dit is dan weer één van de laagste punten van de stad, op 3200 meter. We lopen een uurtje rond tussen de rotsformaties, daarna worden we in La Paz weer afgezet. Er staan 11 foto's op Flickr, deze foto geeft je een eerste indruk.
Valle de la Luna, La Paz by Timon91, on Flickr
's Avonds ga ik met een kamergenoot naar een ander hostel om een biertje te doen met lui die hij daar kent, maar heel laat maak ik het niet. De volgende dag ga ik weer een dagtrip ondernemen, ditmaal ga ik El Camino de la Muerte fietsen. Ooit veruit de gevaarlijkste weg ter wereld, tegenwoordig is er een nieuwe, veiligere weg en is de oude weg overgenomen door fietsende toeristen als ik. Als je wel eens op een fiets gezeten hebt en met een redelijk betrouwbare operator in zee gaat kan er weinig gebeuren. Er valt inderdaad wel eens een dode, maar vrijwel altijd zijn dat mensen die nog nooit van hun leven op een fiets hebben gezeten.
Wederom word ik 's ochtends opgehaald bij de hostel, m'n tourgenoten zijn een Israëlisch stel van mijn leeftijd die een rondreis in Zuid-Amerika maken om het einde van hun dienstplicht (van 2 en 3 jaar!) te vieren en Marcio, een zeer vriendelijke Braziliaan uit Goiânia met wie ik het meeste praat onderweg. Om Portugees te kunnen spreken met een native speaker is na twee weken wel weer fijn, dan kan ik vast weer wennen voor de laatste dagen Brazilië :) Eerst rijden we met een busje naar een bergpas op 4700 meter, waar de ruim 60 km lange afdaling begint, het is hier stervenskoud en winderig.
51. De plek waar de fietstocht gaat beginnen.
Laguna Estrellani, near La Paz by Timon91, on Flickr
52. We zijn lang niet de enige, zoals ik al zei is Bolivia aardig toeristisch geworden. In totaal fietsen er wel iets van 100-150 mensen per dag de dodenweg.
Beginning of El Camino de la Muerte by Timon91, on Flickr
Het eerste uur gaat nog over de nieuwe weg, ook om een beetje aan de fiets te wennen. Mijn fiets is prima, met goede vering en vooral goede remmen. Aangezien we uiteindelijk op 1100 meter hoogte uitkomen is het absoluut geen zware tocht, maar remmen heb je wel nodig. Na een uurtje gaan we de echte dodenweg op. Het is een toffe fietstocht, we zitten veel in de wolken en ook regent het een beetje. Iedereen kan in z'n eigen tempo de berg af, de gids fietst voorop, het busje rijdt achter de achterste. Verkeer is er nauwelijks, ongelukken als deze gebeuren dan ook niet meer :) Ook Top Gear heeft wel eens een aflevering gemaakt over deze weg. Foto's heb ik niet gemaakt onderweg, dat doet de gids. Aan het eind van de dag krijg je een dvd met de foto's en een souvenir t-shirt.
53. Na een hele mooie en toffe fietstocht eindigen we in dit hotel, waar we kunnen douchen, omkleden, lunchen en het eind van de Champions League finale kijken. Het Israëlische stel heeft onderweg steeds meer ruzie gekregen, het meisje barst bij bijna elke stop weer in tranen uit. Gelukkig hebben Marcio en ik elkaar, dan hebben we daar niet teveel last van
Watching the Champions League final in Bolivia by Timon91, on Flickr
De volgende dag is m'n laatste dag in La Paz, ik besluit om nog wat rond te struinen en wat souvenirtjes te halen. Het weer is schitterend dus ik hoop nog op wat mooie uitzichten.
54. Downtown La Paz.
Avenida 6 de Agosto, La Paz by Timon91, on Flickr
55. Uitzicht richting de Illimani, een berg van ruim 6400 meter hoog.
View towards Illimani, La Paz by Timon91, on Flickr
Verder bezoek ik nog het coca-museum, ook voor de souvenirs slaag ik. 's Middags haal ik m'n rugzak op bij de hostel en loop voor de laatste keer de heuvel op naar het busstation. Om half 5 arriveer ik daar, over een half uurtje vertrekt m'n bus.
56. Niet mijn bus, maar ik had wel eenzelfde bus. El Dorado is het bedrijf wat mij naar Santa Cruz de la Sierra gaat brengen, in theorie 17 uur verderop. Bureaucratie viert overigens ook in Bolivia hoogtij. Om met de bus te gaan moet je uiteraard een kaartje kopen, maar om in te stappen op het busstation moet je ook nog een apart kaartje hebben (van omgerekend €0,20) wat je weer bij een apart loket moet halen en weer moet afgeven voordat je het perron op loopt....
Terminal de omnibus, La Paz by Timon91, on Flickr
57. De busingang van het verder prettige busstation van La Paz.
Terminal de omnibus, La Paz by Timon91, on Flickr
Tijdens het wachten blijken er drie andere buitenlanders in de bus te zitten: Nadine, een Belgische van 18 jaar die een uitwisselingsjaar in Santa Cruz doet en Lucas en Evandro, twee Brazilianen uit Porto Alegre die spontaan besloten hebben om naar La Paz heen en weer te gaan - over land. Ze hebben dus nog een lange reis voor de boeg
58. We vertrekken op tijd. Voor m'n laatste nachtbus in Zuid-Amerika heb ik een cama geboekt, wat betekent dat je een stoel hebt die ver naar achteren kan en dat er maar drie stoelen in de breedte staan. Het prijsverschil is toch niet zo groot en het is een stuk comfortabeler. Voorin links zitten trouwens Lucas en Evandro.
Cama bus La Paz-Santa Cruz de la Sierra by Timon91, on Flickr
59. Uitzicht op La Paz en de Illimani vanuit El Alto.
View over La Paz from El Alto by Timon91, on Flickr
60. Het straatbeeld van El Alto, nabij de luchthaven. Het is een stuk armer dan de rest van La Paz.
El Alto, La Paz by Timon91, on Flickr
Na een chaotische stop in El Alto verlaten we de stad, al gauw is het donker. Dat de verwarming het niet doet is standaard in Bolivia en daar heb ik wel rekening mee gehouden, alleen dat het raam naast mij niet volledig sluit is wel vervelend. Ik hoop dat ik niet al te ziek word deze nacht, maar het gaat wel koud worden.
Drie uur buiten La Paz hoor ik opeens een schuivend geluid, de bus maakt een noodstop. Ik kijk naar buiten en zie een rivier onder de bus vandaan komen. Ik doe het raam open en de lucht verraadt het al: de brandstoftank is onder de bus vandaan gelazerd. Ik stap snel uit en waarschuw Lucas, Evandro en Nadine. Al snel staat bijna iedereen buiten. De chauffeur bestudeert het euvel met een peuk in z'n mond, ik ben heel blij dat diesel niet zo licht ontvlambaar is..... Maar goed, met deze bus gaan we niet verder komen, dat is zo goed als zeker. Met ducttape - ja, ducttape - proberen twee heren van El Dorado tevergeefs de tank terug te plaatsen, maar dat is uiteraard een kansloze missie. Een nieuwe bus wordt snel gebeld, maar ja, die moet uit La Paz komen. We staan hier dus nog wel even. We zijn bij een of ander gaar oord genaamd Konani, wat nog altijd beter is dan helemaal in the middle of nowhere te staan naast de weg. Met z'n vieren gaan we op zoek naar wat avondeten, maar we vinden alleen warmhoudfriet met twijfelachtige kip. Nadat we echt niks anders kunnen vinden wagen we het er maar op, het smaakt eigenlijk best prima. Tijdens het eten worden we heel lief aangekeken door de vele zwerfhonden, maar ze doen gelukkig niks. Omdat het verder stervenskoud is en we nergens warm kunnen wachten spenderen we de rest van de tijd maar in de bus.
61. Matige foto van de bus, net nadat het gebeurde.
Broken bus in Konani, Bolivia by Timon91, on Flickr
62. Downtown Konani, waar nog geen 1000 mensen wonen.
Konani by night, Bolivia by Timon91, on Flickr
63. Nog meer Konani.
Konani by night, Bolivia by Timon91, on Flickr
64. De bus is wat naar voren verplaatst en de meeste diesel is al opgeruimd, maar nog steeds kun je het duidelijk zien. Het grootste deel van de brandstof is in de grond gezakt in de berm.
Broken bus in Konani, Bolivia by Timon91, on Flickr
Na een paar uur komt er inderdaad een nieuwe bus opdagen, snel pakken we onze spullen en claimen twee tweezitters naast elkaar. De nieuwe bus is dan weliswaar geen cama, maar heeft godzijdank wel verwarming en ramen die fatsoenlijk sluiten. Na vier uur wachten rijden we verder, snel val ik in slaap. Gelukkig heb ik geen haast om in Santa Cruz te komen
Ik slaap prima, behalve de nachtelijke tussenstop Cochabamba merk ik weinig van de rit. Rond 9 uur word ik wakker als we ergens stoppen voor ontbijt. Het klimaat hier is heel anders, inmiddels zitten we in het laagland op zo'n 500 meter hoogte. Overigens is alleen het zuidwesten van Bolivia echt hoog, maar daar woont gek genoeg wel 70% van de bevolking. Ik haal een broodje ei en een kop oploskoffie, voor een ontbijt voldoet het. We zouden om 10 uur aan moeten komen in Santa Cruz, maar dat gaat uiteraard nooit lukken. Vanaf Santa Cruz rijdt er vrijwel dagelijks een trein door de laagvlakte naar de Braziliaanse grens, die Evandro en Lucas graag willen halen. De trein vertrekt om 3 uur 's middags, maar het is nog maar de vraag of dat gaat lukken. Als ik helemaal over land was teruggegaan had ik die trein ook genomen, maar daar had ik niet echt tijd voor. Hun auto staat aan de Braziliaanse kant van de grens geparkeerd, vanaf daar is het nog ruim een dag rijden naar Porto Alegre - volgens Lucas hebben ze het op de heenweg in 20 uur gedaan, met een Braziliaanse rijstijl
Na een stop van 40 minuten rijden we verder richting Santa Cruz.65. Het niet heel speciale uitzicht onderweg.
Landscape in lower Bolivia by Timon91, on Flickr
66. Boliviaans laagland.
Landscape in lower Bolivia by Timon91, on Flickr
67. Een tolpoortje. Onderweg moeten we bij een militair checkpoint nog een keer allemaal de bus uit voor drugscontrole. Cocaïneproblematiek is aardig groot in dit land. Ook tijdens de fietstocht van La Paz richting het Amazonewoud eergisteren kwamen we langs zo'n poedersuikercheckpoint.
Toll booth in Bolivia by Timon91, on Flickr
De rest van de rit verloopt rustig, in Santa Cruz is het aardig druk wat betreft verkeer. Om half 4 's middags arriveren we met vijf en een half uur uur vertraging op het busstation van Santa Cruz de la Sierra. De trein hebben de heren dus gemist, maar sinds er een nieuwe weg is rijden er ook genoeg bussen naar de Braziliaanse grens. Ikzelf neem een taxi naar m'n hostel, wat 10 minuten rijden is. De meeste gasten in het hostel lijken er te zitten vanwege het vliegveld: vliegen naar Santa Cruz is een stuk goedkoper en je hebt veel meer opties dan richting La Paz. Ik ben geen uitzondering, daar GOL redelijk betaalbare vluchten heeft vanaf Santa Cruz naar São Paulo. De stad zelf heeft niet veel te bieden, ondanks dat het de grootste stad van het land is. In de namiddag maak ik nog een kleine ronde door het centrum.
68. Het lichtelijk naargeestige plein bij Parque Urbano, vlakbij het hostel. Het weer is overigens niet fantastisch, af en toe druppelt het wat.
Avenida Argentina, Santa Cruz de la Sierra by Timon91, on Flickr
69. De kathedraal van Santa Cruz op Plaza 24 de Septiembre, in het centrum. Het centrum heeft een vrij standaard gridstructuur. Overigens is Santa Cruz de la Sierra één van de snelstgroeiende steden ter wereld, schijnbaar studeren hier ook veel Brazilianen omdat de studiekosten lager liggen dan in Brazilië en Santa Cruz vanuit Brazilië goed te bereiken is.
Catedral de Santa Cruz, Plaza 24 de Septiembre, Santa Cruz de la Sierra by Timon91, on Flickr
70. Plaza 24 de Septiembre. Het deed me wat denken aan Praça da República in São Paulo, alleen met iets minder boefjes en andere gare lui.
Plaza 24 de Septiembre, Santa Cruz de la Sierra by Timon91, on Flickr
Hierna heb ik het wel gezien. Ik haal nog wat eten voor onderweg morgen, eet een lekkere schotel bij een eettentje onderweg en breng de avond in de hostel door. Veel is er niet te beleven, m'n kamergenoten zijn ook niet heel gezellig. Ik slaap prima, redelijk bijtijds sta ik op. M'n enige taak vandaag is weer thuiskomen, dus dat is lekker overzichtelijk
