Deel 2: Rovaniemi-Tallinn-Riga-Warszawa
Deel 3: Warszawa-Łódź-Praha-České Budějovice-Český Krumlov
Deel 4: České Budějovice-Zagreb-Beograd
Deel 5: Beograd-Thessaloniki-Plovdiv-Ankara
Deel 6: Ankara-Tabriz-Tehran
Na een lange reis zijn we dan eindelijk in het hoofddoel van deze trip aangekomen: Iran! Ik heb twee weken in Iran, in die tijd ga ik een ronde door het land maken met als begin- en eindpunt de hoofdstad Tehran. Vanaf Tehran zal ik over twee weken per vliegtuig terugkeren naar Nederland. In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten kun je als je eenmaal binnen bent in Iran prima je eigen gang gaan. Het land is de laatste jaren een stuk opener geworden richting westerse toeristen, vooral sinds het vertrek van de zeer conservatieve oud-president Mahmoud Ahmadinejad. Het krijgen van een visum was dan ook niet zo moeilijk. Voor de geïnteresseerden heb ik in onderstaande quote beschreven hoe ik m'n visum bemachtigd heb, mocht je daar geen interesse in hebben dan kun je gewoon doorscrollen ;)
Dit deel heeft door de Kerst en dat gezeik met die foto's wat langer geduurd, maar dat mag de pret niet drukken ;) Ik ben er overigens nog steeds niet achter wie die foto's probeert weg te krijgen, maar de instantie die het claimt te zijn is het in ieder geval niet. Foto's plaats ik dus gewoon, de foto's in het vorige verslag zijn ook weer terug ;) In dit deel beginnen we met een bezoek aan Tehran, waarna we per trein naar het zuiden van het land gaan. Een kaartje van deze etappe staat hier. Het overzichtskaartje van de hele reis is hier te vinden.Hoe bemachtig ik een visum voor Iran? schreef: De belangrijkste eerste stap is om een uitnodiging te krijgen. Dit is volgens mij niet verplicht, maar het maakt de boel wel een stuk makkelijker als je ver van de ambassade af woont (zoals ik) en van te voren nog niks wilt regelen. Zonder uitnodiging moet je bijvoorbeeld al een bevestigd reisplan hebben, vooral het vliegticket van de uitreis is dan belangrijk. Een VOA (Visa On Arrival) kan ook, maar dan moet je ook een uitnodiging hebben én met het vliegtuig naar Iran gaan. Half augustus heb ik bij een reisbureautje in Shiraz (Uppersia) de aanvraag ingediend voor een uitnodiging. Hier moet je dan een ingevuld formulier en een scan van je paspoort naartoe mailen, zij regelen dan jouw aanvraag bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Tehran. Bij de verschillende bureautjes die het kunnen fixen bedragen de kosten ervoor zo'n $30-35, meestal over te maken naar een Turkse of Russische bankrekening (i.v.m. de sancties). Bij Uppersia kun je echter ook cash betalen bij aankomst, dus dat leek mij veiliger (als in: als het niet lukt kost het me in ieder geval nog geen geld). In theorie zou je gewoon naar Iran kunnen gaan en niet betalen, maar zo ben ik natuurlijk niet en ik heb in Shiraz bij hun kantoortje zoals afgesproken de $35 betaald ;) Let op dat je een reisschema moet opgeven bij het aanvragen van de uitnodiging, maar je kan gewoon iets bij elkaar verzinnen - zodra je je visum hebt kijkt geen hond er meer naar. Let alleen op dat de data kloppen en dat je niet per ongeluk een gevoelig gebied in je reisschema zet ;)
Goed, de aanvraag van de uitnodiging werd snel ontvangen bij Uppersia en het zou volgens hen 15 werkdagen duren (3 weken!) en dat heeft het uiteindelijk ook geduurd. Op dinsdag 2 september kreeg ik een mailtje met "Hi Timon, Here is your approval code: *******". Ja! Stap 1 is gelukt! Je uitnodiging wordt namelijk gefaxt naar het consulaat of ambassade waar je je visumaanvraag gaat indienen, in mijn geval in Den Haag, aan die fax hangt de zogenaamde "approval code". Meteen heb ik de ambassade gebeld of ze m'n uitnodiging hadden ontvangen, na 5 telefoontjes had ik iemand aan de lijn die Engels sprak en nadat ik de code had voorgelezen antwoordde met: "Yes sir, we have your invitation, you visa apply now!". Meteen heb ik het visumaanvraagformulier uitgeprint en de andere benodigde kopietjes geregeld (kopie van de informatiepagina van je paspoort en je reisverzekeringspas) en ben in de eerstvolgende trein naar Den Haag gestapt. De ambassade is behalve woensdag op elke werkdag open van 14:00 tot 16:00 voor visumaanvragen en aangezien er volgens de website weer 15 werkdagen overheen gaan was er nogal wat haast bij. In Den Haag moest ik een uurtje wachten, maar gezien de 14 wachtenden voor mij viel dat nog wel mee. Het was wel een gezellige boel, de overige aanvragers waren allemaal een stuk ouder dan ik en gingen met een georganiseerde groepsreis mee: "Alleen naar Iran? Nee, dat zou ik écht niet durven". Mijns inziens is een groepsreis veruit de slechtste manier om Iran te beleven, maar goed. Een norse man nam m'n aanvraag aan, bij de balie kon ik een envelop invullen waarin het paspoort dan aangetekend geretourneerd wordt. Wat dat betreft is de service al een stuk beter dan op het Braziliaanse consulaat, waar ik na m'n aanvraag eerst zelf nog een gefrankeerde envelop moest gaan halen bij een kiosk Zelf ophalen kan natuurlijk ook, maar een retourtje Enschede-Den Haag is niet goedkoop dus dan is de aangetekende post een prima optie. Met de opmerking "one week" vertrok ik bij de ambassade, wat al een stuk beter vooruitzicht is dan 3 á 4 :) Met de trein ben ik terug naar Twente gegaan, hopende dat alles goed zou gaan.
Twee dagen later kom ik 's middags thuis van de universiteit en zie de envelop van de ambassade in de brievenbus liggen. Huh? Das veels te snel, dat kan niet goed zijn! Maar jawel, het was m'n paspoort - met visum - en ook nog een toeristendvdtje van Iran erin (overigens, dat PostNL de aangetekende brief gewoon door de brievenbus gekwakt heeft nadat niemand de deur opendeed is vers twee, maar goed). Hierna heb ik m'n retourvlucht geboekt en ben toen maar verder gaan uitzoeken. Totale kosten: $35 voor de uitnodiging, €50 voor het visum zelf, €10 voor de retourzending en €29 voor een retourtje Enschede-Den Haag - ca. €115 dus. Tot zover de bureaucratie! Laat je er niet door uit het veld slaan, het is het dubbel en dwars waard ;)
Ik deel m'n hotelkamer van Hostal Mashhad in Tehran met Carol en Domagoj, rond elven ontwaken we. De eerste douche sinds Ankara voelt goed, ook al is het allemaal wat krakkemikkig. We ontbijten met de laatste dingen uit de Bingo-Box die we van de Iraanse spoorwegen gekregen hebben in de Transasya. Het eerste wat we moeten doen is geld regelen. C&D hebben nog geen rials, ik heb zelf ook nog niet genoeg. Rials kun je wisselen bij de bank, maar bij een wisselkantoor is de koers vaak 25-35% beter. Het enige nadeel is dat je je geld niet terug kunt wisselen, maar het is wel veel sneller, efficiënter en goedkoper dan bij de bank. Op de Ferdowsistraat zitten een paar wisselkantoren, waar we te voet heen gaan. Tehran komt overdag helemaal tot leven: overal winkeltjes, gigantisch veel verkeer (dit wordt nog wel eens onderschat, maar het verkeer in Iran is vergelijkbaar met de chaos in India, behalve dan dat de voertuigen hier beperkt zijn tot auto's, motoren, vrachtwagentjes en bussen), overal bedrijvigheid en uiteraard een ultieme chaos. Oversteken doe je rijstrook voor rijstrook terwijl het verkeer aan alle kanten langs je heen raast of kruipt. Op de stoep is het uitkijken voor motorfietsen, die zo proberen de files te ontwijken. Het is gevaarlijk en een kwestie van wennen, maar na een paar keer proberen is het prima te doen.
1. Tijd voor een potje monopoly? Ik wissel $100 en 10 CAD bij een wisselkantoor, je krijgt er een paar miljoen rial voor terug. Dat er ook briefjes van 500.000 rial zijn scheelt wel, anders ga je echt een kruiwagen nodig hebben
Iranian rials by Timon91, on Flickr
Ik vind Tehran een moeilijke stad om te fotograferen: het is altijd en overal druk, de stad is nou ook niet echt mooi en het is ook best smerig. Tehran heeft een flink smogprobleem, net als elke grote stad in Iran. Men rijdt hier op gelode benzine (sancties) en men rijdt hier ook in oude, slechte en lokale auto's (sancties). Om de Lonely Planet maar even te quoten: "Tehran is one of the most polluted cities on earth" en "There are cities with more cars, but few with as many crap cars. If Tehran's chief of traffic police is to be believed, the city's cars are so run down they emit, on average, 12 times more pollution than 'standard' cars." - lijkt me duidelijk.
2. Het straatbeeld in de buurt van het hotel. Sowieso zitten we niet in het mooiste stuk van de stad, maar deze moskee mag er wel zijn.
Streetview in Tehran by Timon91, on Flickr
3. Een rustig stukje stoep. Bij een winkel van Irancell hier in de buurt halen Carol en ik een Iraanse SIM-kaart, die m'n Paraguayaanse dualsimtelefoon gelukkig ook slikt M'n Iraanse nummer werkt terug in Nederland overigens ook nog, alleen als ik hem aan zet krijg ik steeds berichtjes in het Farsi dat m'n beltegoed bijna op is, ik heb nog 981 rial over Na ook dit geregeld te hebben lopen we verder. Honderd meter verderop valt er opeens een kapstok uit de lucht, maar er kijken maar weinig mensen van op. Waar men wel van opkijkt is ons, en met name naar mij. Perzen zijn een heel gevarieerd, Carol en Domagoj zouden beiden nog wel voor een Pers door kunnen gaan. Ik, lang en blond, kan dat absoluut niet
Streetview in Tehran by Timon91, on Flickr
We gaan samen naar Carol's couchsurfinghost, met de metro een paar haltes verderop. De metro van Tehran zal ik zo nog wel op terugkomen. De couchsurfinghost is zeer gastvrij, Domagoj en ik worden ook binnen uitgenodigd, met z'n vieren drinken we wat thee en gaan we wat eten in een tof restaurant in de buurt.
4. 's Avonds gaan we met wat andere lui met de metro en taxi naar Darband, in de heuvels aan de noordrand van de stad. Het uitzicht over nachtelijk Tehran is schitterend. Hier drinken we ook nog wat, het is heel erg gezellig.
View over nightly Tehran from Darband by Timon91, on Flickr
Er vallen ook nog wat stortbuien, maar gelukkig kunnen we schuilen. Domagoj en ik nemen een taxi terug naar het hotel, de rit van 50 minuten kost ons samen 200.000 rial (5 euro!). In de buurt van het hotel eten we bij een eettentje, de keuze is hier ook beperkt tot chicken met een berg rijst, maar het is heel erg lekker. Ze vinden het maar wat leuk dat er buitenlanders in het restaurant zitten, ze proberen ons ook nog "whisky" te slijten - synoniem voor alles met alcohol. Er wordt sowieso genoeg gezopen in Iran, maar je moet er wel mee oppassen. Goedkoop is het natuurlijk ook niet, aangezien alles illegaal geïmporteerd moet worden. We zien er maar van af ;) Tijdens het eten komt er een motor het restaurant binnengereden, niemand die ervan opkijkt Na het eten gaan we terug naar het hotel en niet al te laat slapen, maar wel met oordopjes in gezien de drukke straat die voor onze kamer langsloopt.
De volgende ochtend slaapt Domagoj uit, ik ga heen en weer naar het treinstation om m'n treinkaartje voor morgenavond op te halen (later meer over de treinen in Iran). Het heeft nogal wat voeten in de aarde, omdat er bepaalde metrostations nog niet open blijken te zijn, maar dankzij een zeer vriendelijke man die 500 meter met mij meeloopt naar een bushalte kom ik er met de bus. Het scheelt wel dat ik inmiddels ook een Tehranse OV-chipkaart heb - ja, ook in Tehran kun je vergeten uit te checken!
Terug in het hotel checken we uit en gaan we naar de overkant van de straat, waar voor hetzelfde geld een veel fijner hotel zit. Domagoj en ik reserveren voor één nacht en chillen nog wat op de kamer. 's Middags spreken we af met Carol en gaan naar de Azadi-toren, één van de bekendste landmarks van Iran.
5. De toren staat in het midden van een gigantisch druk verkeersplein, na drie levensgevaarlijke oversteken ben je er.
Traffic near Borj e Azadi (Azadi Tower) in Tehran by Timon91, on Flickr
6. De Azadi-toren, gebouwd in 1971 ter ere van het 2500-jarig bestaan van het Perzische koninkrijk. Acht jaar na de oplevering was het Perzische koninkrijk echter geschiedenis en mede daarom is de toren bij de huidige religieuze elite niet onomstreden.
Borj e Azadi (Azadi Tower) in Tehran by Timon91, on Flickr
7. Het is zowaar een heldere dag, nu pas zie je hoe dicht Tehran tegen de bergen aan ligt. Als je je bedenkt dat Tehran al op zo'n 1500 meter ligt kun je wel nagaan dat je in de bergen hier prima kunt skiën. Zelfs nu - begin november - ligt er al aardig wat sneeuw. Darband, waar foto 4 is genomen, ligt op bijna 2000 meter hoogte.
View towards the mountains from Borj e Azadi (Azadi Tower) in Tehran by Timon91, on Flickr
8. Onder de Azadi-toren. In theorie zou je ook naar boven moeten kunnen, maar de ingang is dicht.
Borj e Azadi (Azadi Tower) in Tehran by Timon91, on Flickr
9. Aan de andere kant hangt er een zwarte vlag, waarschijnlijk voor de religieuze feestdagen van morgen en overmorgen (straks meer).
Borj e Azadi (Azadi Tower) in Tehran by Timon91, on Flickr
10. Na een late lunch in een nabijgelegen busstation - Domagoj rebelleert, wijkt af van rijst met kip of vlees en probeert een zogenaamde "hamburger", maar het geval wat in de magnetron is opgewarmd is niet bepaald een succes - begeven we ons richting bazaar, maar behalve in een modern winkelcentrumpje wat niet echt een bazaargevoel geeft is het meeste al dicht. Aan de straatkant is nog wel wat actie, zoals hier.
Bazaar in Tehran by Timon91, on Flickr
11. De vele kraampjes verkopen vooral zoetwaar en kruiden. Je krijgt in Iran ongelooflijk veel suiker naar binnen, maar toch zijn mensen hier niet zo dik.
Bazaar in Tehran by Timon91, on Flickr
12. De bazaar van Tehran, één van de grootste van het Midden-Oosten. Nu is alles dicht, maar tijdens m'n tweede bezoek aan Tehran ben ik hier overdag nog geweest.
Bazaar in Tehran by Timon91, on Flickr
13. We zoeken in de buurt een eettentje, maar kunnen hier eigenlijk niks geschikts vinden om langere tijd door te brengen. De reisgids biedt uitkomst, met een taxi gaan we naar een tentje wat verder naar het noorden. Het is lastig te vinden, aangezien aan de straat alleen een deur en een trap naar beneden te zien zijn, maar we vinden het en het is echt een prachtige plek!
Agha Bozorg, Tehran by Timon91, on Flickr
14. Eerst drinken we een kop thee, uiteraard vergezeld door een stukje instant diabetes, daarna is het tijd voor de Iraanse versie van de waterpijp, genaamd qalyan. Ik rook nagenoeg nooit en die 2-3 keer per jaar dat ik rook dan is het iets wat je niet hoeft te inhaleren, maar dit kan ik wel waarderen. Het is heel zacht voor je keel en smaakt lekker (we hebben appeltabak). Daarna is het tijd voor het avondeten, we kiezen voor een gerecht genaamd dizi. Het is een soort stoofpotje wat in een soepkom wordt afgegoten, de rest (aardappelen, vlees, groente, kruiden en bonen) wordt tot moes gestampt. Je kan het daarna weer met het vocht mengen in de soepkom, of je kan de brij met wat brood eten. Het is in ieder geval heerlijk, de zoetige olijven erbij zijn goddelijk. Bij het eten probeer ik een lokaal alcoholvrij citroenbiertje, wat nog best goed smaakt. Het is meer een lokale frisdrank. Uiteraard sluiten we af met thee, in totaal zitten we bijna 3,5 uur binnen. Totale prijs: 900.000 rial (ca. €22) voor drie personen
Dizi in Agha Bozorg, Tehran by Timon91, on Flickr
15. Met de metro gaan we terug naar het hotel. Hier station Vali-e Asr. Het is niet zo druk, nu durf ik nog wel een foto te nemen. Het metronetwerk van Tehran is GROOT en het wordt steeds groter. Metrokaarten op stations zijn vrijwel nooit up-to-date, aangezien er om de haverklap weer nieuwe stations geopend worden. Geen overbodige luxe, gezien het stinkende verkeersinfarct bovengronds. Met 14 miljoen inwoners is een fatsoenlijk metronetwerk een must, maar gelukkig realiseert men dat in Tehran zich nu ook. Momenteel zijn er vijf lijnen, maar bedenk je dat de eerste lijn pas 15 jaar geleden open ging. In 2031 moet het systeem klaar zijn, met 9 lijnen in 370 km aan tunnels, waarmee het groter zal zijn dan het metronetwerk in New York momenteel is. Let overigens ook op de datum op het bord, hier gebruikt men de Perzische jaartelling, die op zijn beurt ook weer afwijkt van de islamitische jaartelling. Ja, alles is anders hier ;)
Vali-e Asr metro station, Tehran by Timon91, on Flickr
16. Het perron, uitzonderlijk rustig. Meestal is het proppen, proppen, proppen. Over zitten hoef je niet na te denken. Aan de voor- en achterzijde van de treinen bevinden zich "Women only" compartimenten. Vrouwen mogen echter ook in de rest van de trein, heren mogen alleen in het stuk ertussen. Op de perrons en op de metro's zelf bevinden zich gelukkig wel bordjes waar het "Women only"-gedeelte zich bevindt. Na een tijdje went het ook wel om gewoon niet vooraan of achteraan te gaan staan. In de stadsbussen is het overigens wel strikt gescheiden, heren voorin en dames achterin.
Vali-e Asr metro station, Tehran by Timon91, on Flickr
Terug in het hotel tref ik de eerste normale wc sinds het verlaten van de Turkse trein in Tatvan, hoezee!!!! :D
Na een goede nacht worden we wakker van de regen die tegen het raam slaat. We ontbijten rustig, op tv worden de Tashua vieringen in Qom uitgezonden. 3 (vandaag) en 4 november zijn dit jaar Tasua en Ashura, respectievelijk. Tijdens deze religieuze feestdagen herdenken sjiitische moslims het martelaarschap van Imam Hussein, een kleinzoon van de profeet Mohammed, die omkwam tijdens de Slag bij Karbala. Imam Hussein is één van de belangrijkste figuren binnen de sjiitische islam, zijn tombe in Karbala, Irak, is een zeer heilige plek voor sjiitische moslims. Iran en Irak zijn in de recente jaren aartsvijanden geweest, met de Iraans-Iraakse oorlog tussen 1980 en 1988 als dieptepunt. Bij deze oorlog zijn meer dan 800.000 mensen omgekomen als gevolg van Saddam Hussein's opportunistische inval in het destijds door de revolutie verzwakte Iran. Binnen Iran is dit nog een actuele issue, op veel plekken zie je posters en vlaggen hangen met foto's van omgekomen soldaten. Ironisch genoeg is de relatie tussen Iran en Irak zeer sterk verbeterd sinds de VS Saddam Hussein verdreven heeft en een sjiitische regering heeft geïnstalleerd. Voor Iraniërs is het momenteel dus ook veel makkelijker om het Heiligdom van Imam Hussein te bezoeken. Om nog maar even bij de politiek in het Midden-Oosten te blijven: de opkomst van IS in Irak is deels te danken aan de onderdrukking van de soennieten in Irak door de sjiitische regering (net zoals de sjiieten onderdrukt werden tijdens het bewind van Saddam Hussein), in Iran wordt de opkomst van IS dus ook nauwlettend in de gaten gehouden. Als er wel een land is waar de haat jegens IS groter is dan in het westen dan is het wel Iran. Een voor vertrek gehoord "Iran? Is dat niet gevaarlijk? Veel plezier in het kalifaat...." gaat dan ook totaal niet op.
17. Genoeg geschiedenis voor nu, 's middags gaan we op stap. Dankzij Tasua is het wel heerlijk rustig op straat vandaag, ik maak ook wat foto's in de straat van het hotel. Zoals je ziet zijn bordjes vaak tweetalig, Farsi en Engels. Wel zo handig voor ons, behalve de cijfers ken ik vrij weinig Perzische tekens. De geel-blauwe box naast het verkeersbord is bedoeld voor religieuze giften, overal in het land zie je dit soort boxen staan. Op de meest onlogische plekken kom je ze tegen
Amir Kabir Street, Tehran by Timon91, on Flickr
18. Straatbeeld in Tehran, vlakbij het Imam Khomeini-plein. Het klaart langzaam weer op.
Amir Kabir Street, Tehran by Timon91, on Flickr
19. Het weinig boeiende Imam Khomeini-plein. Normaal gesproken een verkeersramp van meerdere rijstroken breed, vandaag zowat uitgestorven.
Emam Khomeini Square, Tehran by Timon91, on Flickr
20. Naar rechts gekeken. Links achter de bushaltes ligt het metrostation Imam Khomeini Square, waar we naar op weg zijn.
Emam Khomeini Square, Tehran by Timon91, on Flickr
21. Met de metro is het een paar stops naar station Taleghani, wat naast de voormalige Amerikaanse ambassade ligt. De meeste westerse landen, waaronder Nederland, hebben nog gewoon een ambassade in Tehran, maar het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten hebben dat niet meer. De Iraanse gijzelingscrisis is de hoofdreden dat de VS en Iran geen diplomatieke relaties meer hebben. Het oude ambassadegebouw staat nog altijd en wordt momenteel gebruikt als mikpunt voor de anti-VS en anti-Israël propaganda. Dit soort schilderingen zijn om het hele complex heen te vinden.
Anti-USA propaganda at the former American embassy, Tehran by Timon91, on Flickr
22. Over het hek heen gefotografeerd. De film "Argo" beschrijft een (waargebeurde) geheime operatie om zes Amerikaanse diplomaten het land uit te krijgen tijdens de gijzeling en ondanks een aantal historische onjuistheden kan ik deze film van harte aanbevelen.
Former American embassy, Tehran by Timon91, on Flickr
23. Morgen (4 november) is het precies 35 jaar geleden dat de gijzeling begon en worden er hier anti-VS/Israël demonstraties gehouden. Naast de permanente muurschilderingen zijn er dus ook een hoop borden voor de demonstratie te vinden: "Down with Israel" en "Down with USA" zijn de meest voorkomende leuzen. Wat ik hier bij moet zeggen is dat dit het standpunt van de regering is en niet dat van de meeste mensen. Geen enkele Iraniër die ik gesproken heb had iets tegen de VS en velen zouden graag een leven in de VS verkiezen boven een leven in Iran. Dit geldt natuurlijk niet voor iedereen, ik heb natuurlijk maar een paar mensen gesproken en dan met name jongeren. Er is altijd nog genoeg animo voor anti-westen demonstraties.
Anti-USA propaganda at the former American embassy, Tehran by Timon91, on Flickr
24. Het is heel apart om hier tussendoor te lopen, vooral met de wetenschap dat ik ruim 3 maanden geleden nog in de VS was Een Amerikaans stempel in m'n paspoort is gelukkig geen belemmering om een visum te krijgen (met een Israëlisch stempel kun je het overigens vergeten).
Anti-USA propaganda at the former American embassy, Tehran by Timon91, on Flickr
Een ander bijkomend voordeel van Tasua en Ashura is dat er overal standjes staan waar gratis thee en eten wordt uitgedeeld. Bij zo'n kraampje halen we een goedgevulde doos met eten. De rijst en bonenbrij smaken prima en geven weer wat energie voor het lopen.
25. Dit is wellicht wel de bekendste muurschildering in de serie van "Down with the USA", op zo'n 20 minuten lopen van de voormalige Amerikaanse ambassade.
Anti-USA propaganda, Tehran by Timon91, on Flickr
26. De andere kant van het gebouw is ook voorzien van een muurschildering.
Anti-USA propaganda, Tehran by Timon91, on Flickr
27. Deze behoeft wat uitleg: de man links is de moordenaar van Imam Hussein, en begrijpelijkerwijs niet een geliefd figuur. De man rechts kennen we allemaal en het is gezien het politieke standpunt van Iran niet onlogisch dat ze zij aan zij worden afgebeeld. Overigens is de regering van Iran stiekem best blij met Obama, aangezien hij de dialoog weer heeft geopend. Ze zijn hier serieus bang dat zodra er in 2016 weer zo'n republikeinse zak wordt gekozen in Amerika er serieus naar wapens gegrepen gaat worden. Iran gaat zwaar gebukt onder de internationale sancties en hoopt die toch een keer weg te onderhandelen.
Anti-USA propaganda, Tehran by Timon91, on Flickr
28. Metrostation Meydan-e Vali-e Asr, momenteel gesloten voor werkzaamheden. Het icoontje van de metro vind ik eerlijk gezegd meer lijken op een poppetje dat beiden handen boven z'n hoofd houdt
Meydan-e Vali-e Asr metro station, Tehran by Timon91, on Flickr
29. Één van de vele altaartjes en standjes op straat die zijn neergezet voor Tasua en Ashura.
Tasua/Ashura stand, Tehran by Timon91, on Flickr
30. Idem.
Tasua/Ashura stand, Tehran by Timon91, on Flickr
Te voet snellen we terug naar het appartement van G., Carol's couchsurfinghost, het is weer gaan regenen. Binnen komen we nog vast te zitten in de lift, maar gelukkig worden we snel bevrijd door de huisgenoten van G. die gelukkig thuis zijn. Carol en Domagoj gaan vanaf hier met de bus naar Kashan, een stad op een paar uur rijden ten zuiden van Tehran. Ik ga vanavond met een nachttrein naar Shiraz. Voor de gezelligheid ga ik met ze mee in de taxi, onderweg begint het hard te hozen. Het busstation bereiken we gelukkig voor hen op tijd, waar ze de door G. op internet gekochte tickets kunnen afhalen. Ik neem afscheid van ze, maar later zien we elkaar waarschijnlijk weer (volgende deel ;)). Ik ga met de metro terug naar het hotel, haal m'n bagage op en ga dan met de metro naar Rohahan, het treinstation. Het duurt even, de lijn naar het metrostation (lijn 3) is gloednieuw en er zijn nog maar een paar stations open. Deze lijn is heel erg rustig en ik moet een kwartier wachten op de metro. Gelukkig heb je als buitenlander altijd aanspraak hier, de mensen hier zijn zo ongelooflijk vriendelijk :) Ook al spreken mensen vaak maar weinig Engels, vaak spreken ze je gewoon aan. Het niveau van Engels hier is overigens wel een stuk beter dan in Turkije, dat moet gezegd worden. Daarnaast vinden mensen het ook altijd leuk om hun Engels te oefenen, er zijn hier maar weinig mensen waar ze mee kunnen oefenen. Tijdens het wachten hoef ik me in ieder geval niet te vervelen Een paar kleine zinnetjes Farsi spreken doet overigens al wonderen, al is het alleen "Ik spreek geen Farsi", "Bedankt", "Ik begrijp het niet", "Ik ben Nederlands" en dat soort ongein. Woorden oppikken vind ik hier lastig, omdat je niks kunt lezen.
31. Ruim een uur voor vertrek ben ik op het station. Hier het hoofdgebouw, de terminal waar de Transasya vertrekt ligt iets rechts hiervan. De twee figuren op de posters aan weerszijden van het midden zijn Imam Khomeini (links, opperste leider 1979-1989) en Imam Khameini (rechts, opperste leider 1989-nu). De namen lijken overigens vrijwel gelijk, maar bij Khomeini ligt de klemtoon op de eerste lettergreep, bij Khameini op de laatste ("Kh" spreek je uit als een harde, Nederlandse "g"). Je ziet overal portretten van de twee terug maar vooral van Khomeini, de geestelijk leider achter de revolutie in 1979.
Rohahan, Tehran railway station by Timon91, on Flickr
Binnen haal ik een heerlijk broodje falafel, bij het bestellen heb ik uiteraard eerst een heel gesprek met de verkoper, die naar eigen zeggen nog nooit een toerist bij z'n stand gehad heeft Daarna begeef ik me richting politiebureau, waar m'n paspoort gecontroleerd moet worden (gedoe), daarna kan ik door de ingangscontrole en dan is het nog even wachten tot ik het perron op kan. Alles is hier uitsluitend in het Farsi weergegeven maar dankzij de vertrektijd van m'n trein en de Perzische naam van Shiraz op m'n ticket vis ik m'n trein er wel uit op het vertrekbord. Ik heb geen foto's gemaakt binnen, daar was het me te vol voor en daarvoor was er ook teveel politie aanwezig.
32. Een half uur voor vertrek gaat het perron open, rechts mijn trein. Hier waag ik wel weer een paar plaatjes, maar de spoorwegpolitie vindt het allemaal prima.
Nour al Reza to Shiraz at Tehran train station by Timon91, on Flickr
33. Op één rijtuig na bestaat mijn trein uit rijtuigen met Europees profiel, rechts een andere nachttrein met in China gebouwde rijtuigen.
Nour al Reza to Shiraz at Tehran train station by Timon91, on Flickr
34. Het logo van Raja op mijn trein.
Nour al Reza to Shiraz at Tehran train station by Timon91, on Flickr
35. Ik heb een plek in rijtuig 1, helemaal vooraan. De provodnik staat al te wachten :)
Nour al Reza to Shiraz at Tehran train station by Timon91, on Flickr
36. Daar hebben we de welbekende magneetbordjes weer
Nour al Reza to Shiraz at Tehran train station by Timon91, on Flickr
37. Het interieur van m'n coupeetje, qua indeling en vorm vrijwel hetzelfde als in het Iraanse deel van de Transasya-reis. De thee staat klaar, de film is klaar om te beginnen.
Nour al Reza Tehran-Shiraz interior by Timon91, on Flickr
Iraanse treintickets worden vrijwel uitsluitend online verkocht, maar dat kan uiteraard alleen 1) in het Farsi, 2) met een Iraanse ID-kaart en 3) met een Iraanse bankrekening. Gelukkig bestaat er een onofficiële site als http://www.iranrail.net, waar je als westerling met creditcard tickets kunt boeken. De site wordt echter gerund door één persoon en er zijn nogal wat moeilijkheden met het geld Iran in krijgen, dus het kan heel lang duren. Ik heb drie tickets geboekt via deze website, de eerste kreeg ik vrijwel meteen, maar de laatste twee pas de dag voor vertrek uit Ankara..... Het was wel even spannend dus, treinen zitten nagenoeg altijd vol en lokaal tickets krijgen is vaak onmogelijk. De tickets print je zelf uit, maar je kan het ook op het station laten doen. De tickets zijn voorzien van werkende QR-code voor de ingangscontrole. Ook de treinen en stations zijn behoorlijk modern, er wordt flink geld gestoken in het spoorwegnet hier.