Alhoewel ik een aanzienlijk aantal mooie (en minder mooie) foto's heb genomen, krijgen jullie een 'kaal' reisverslag, zonder foto's. Dit heeft zo zijn redenen die met mijn privacy en die van anderen te maken heeft. Toch hoop ik dat jullie wel kunnen genieten van dit reisverslag.
----
Dag 1 Kobe - Hiroshima
Ik begin mijn verslag in de stad Kobe, een stad die in 1995 grotendeels verwoest werd in de "Grote Hanshin"-aardbeving. Vandaag de dag zie je gelukkig niets meer van de immense verwoesting van toen. Ik vertrok vanaf het station Shin-Kobe (link) met de Sanyo Shinkansen Sakura (kersenbloesem) naar Hiroshima (link. De trein doet 1u14 over de rit en stopt onderweg alleen te Okayama en Fukuyama. Met de Shinkansen ga je niet alleen snel door Japan, maar ook door je budget: 70 euro kostte het kaartje! Daar staat ook wat tegenover: de trein is uitermate comfortabel en je schiet als een speer door het landschap. Echt heel veel Japan zie je overigens niet door de vele tunnels en geluidsschermen.
Ik kwam aan in Hiroshima, de stad van de eerste atoombom, Litte Boy. Aldaar heb ik het Hiroshima Peace Memorial en bijbehorende Peace Park (en museum) bezocht, beide heel indrukwekkend. Hier staat o.a. de Genbaku Dome (link), een ruïne uit de oorlog, verwoest door de impact van de bom. Alle bewoners van het pand waren op slag dood. In de regio leven overigens nog duizenden overlevenden, al zijn velen in de loop der jaren overleden of ziek geworden door kanker.
Er staan weinig historische gebouwen meer in Hiroshima, maar de trams, de Hiroden in groen/beige kleurstelling (link, rijden hier nog wel rond. Zij vormen het belangrijkste deel van het ov hier. Je vindt hier een opmerkelijke aantal soorten trams. Er zijn o.a. stokoude trams met een hoge instap (ze lijken een beetje op de oude Antwerpse trams). Ook zijn er voor Japan vrijwel unieke lagevloertrams (type lightrail), de Green Mover Max (al ben ik dit soort trams ook in Okayama tegenkomen, zie dag 4)
Hiroshima was overigens minder toeristisch dan ik had verwacht; op een aantal Amerikanen na waren er vooral Japanse (/ Aziatische) toeristen. Europese toeristen kwam ik nauwelijks tegen, maar dat geldt ongeveer voor de hele reis.
----
Dag 2 Hiroshima - Hiroshima
Op dag 2 heb ik een rondje getreind:
Vanaf Hiroshima de Sanyo Hoofdlijn naar Kaitaichi (een voorstadje van Hiroshima, link), daar overstappen op de Kure lijn naar Mihari, om vervolgens weer de Sanyo Hoofdlijn naar Hiroshima te nemen. Reisduur bedroeg ongeveer vier uur over een afstand van 180 kilometer en heeft me 22 euro gekost.
In Japan hoef je gelukkig nooit lang te wachten op de trein, want bijna alle treinen rijden minstens ieder kwartier, de Shinkansen incluis. Overstappen is kinderspel doordat de treinen op vaste perrons aankomen en vertrekken. Na een aantal minuten wachten reed er een Sanyo trein richting Himeji Hiroshima binnen - deze trein reed op dat moment maar liefst in een interval van 7 1/2 minuut! Ik stapte drie stations en negen minuten later alweer uit te Kaitaichi. Hier takt de Kure lijn af van de Sanyo hoofdlijn - maar sluit weer aan op dezelfde lijn te eindpunt Mihara. Er vertrekken ook Kure treinen vanaf Hiroshima centraal, maar deze rijden slechts tot Hiro - te Kaitaichi beginnen de rechtstreekse Kure treinen naar Mihara, hier met een interval van twintig minuten.
De keuze voor de Kure lijn is niet toevallig: deze kustspoorlijn staat aangeschreven als één van Japans mooiste. En terecht. Je reist langs het kustgebied dat aan de Japanse Binnenzee ligt, een gebied dat ik nog vaak zou zien deze dagen. Onderweg passeer je aantal kleine (vissers)dorpjes en de stad Kure, waar de lijn naar is vernoemd.Link Link Link
De dubbelsporige Sanyo Hoofdlijn is de oude hoofdlijn van regio Chigoku in de tijd voordat de snelle Shinkansenspoorlijn werd aangelegd. Deze erg bochtige lijn gaat dwars door het bergachtige binnenland en volgt grotendeels riviervalleien. Alhoewel de baanvaksnelheid 120 km/u zou bedragen, gaat de trein in praktijk toch wel een stuk langzamer in de bochtige trajectdelen. Dit heb ik ook gezien aan de gele bordjes met bijv. 75 langs het spoor. De Sanyo Hoofdlijn is een stuk minder fraai dan de Kure, al heb je wel prachtige delen rond Midoriguchi (link) en Kuchi (link), waar je je letterlijk in het oude Japan waant (het is daar niet zo verstedelijkt als in de rest van het land).
-----
Dag 3 Hiroshima - Matsuyama
Waar Finland het land der meren is, is Japan het land der eilanden. Honshu is het belangrijkste en grootste eiland, gevolgd door Hokkaido en Kyushu. Op het vierde grote eiland was ik nog nooit geweest: Shikoku. Vanuit de haven van Hiroshima (goed te bereiken per tram) vertrekken dagelijks zo'n tien à twaalf supersnelle catamarans naar Matsuyama, die slechts een uur doen over de vaart, die omgerekend zo'n 50 euro kost. De vaart ging overigens door 'bekend gebied': dit deel van de Japanse Binnenzee had ik immers al gezien vanuit de trein op de Kure lijn. Sommige boten stoppen ook te Kure.
De Japanse Binnenzee is een van de grootste toeristische trekpleisters van het land en dat merkte je ook op de boot, waar een aanzienlijke deel van de reizigers overigens Amerikaan was... De hele vaart is virtueel af te leggen op Google Street View (link).
Na een prettige vaart (de Japanse Binnenzee was erg rustig en het weer was goed) kwam ik aan in Matsuyama. Nou ja, Takahama. Bij de terminal (link) vertrokken nogal een aantal Japanse touringcars en andere bussen richting Matsuyama stad, maar ik besloot een kilometer te wandelen naar station Takahama, waar een klein voorstedelijk spoorlijntje naar de stad begint (link).
Matsuyama is in tegenstelling tot Hiroshima wél een historische stad die vooral bekend staat om zijn grote kasteel, dat ik natuurlijk als eerste bezocht heb. Japanse 'kastelen' lijken absoluut niet op de westerse (zo hoorde ik een duidelijk teleurgestelde Amerikaanse toerist zeggen dat hij het moeilijk vond om het verschil te zien met de historische tempels die hij in Kyoto had bezocht... Hij had niet helemaal ongelijk, al kon je wel zien dat er fortificaties waren aangebracht op de 'tempel')(link). Het kasteel staat bovenop een flink steile berg, die je kunt beklimmen (link), maar je kunt ook comfortabel de kabelbaan nemen (the American way of tourism). Ik heb natuurlijk de berg beklommen, al had ik op het einde van de dag wel blaren...
Matsuyama heeft overigens ook een (kleinschalig) tramnetwerk, maar dat bleek meer een toeristische attractie dan een werkelijk goedgebruikt vervoermiddel te zijn - de trams rijden alleen in het centrum, ongeveer twee à vier keer per uur. Belangrijkste bestemming van de trams zijn de Dogo-onsen (Japanse thermale baden) in het oosten van de stad. Ik heb de tram heen genomen, zag alle Amerikaanse toeristen in souvenirwinkels en heb vervolgens weer de tram terug genomen. Tot zover toeristennest Matsuyama.
-----
Dag 4 Matsuyama - Okayama
Op dag 4 ben ik in alle vroegte vertrokken uit Matsuyama (dat een bijzonder snoepig treinstation heeft, link om de trein naar Okayama te nemen, een treinrit van 214,4 kilometer die je in 170 minuten aflegt en 'maar' een kleine 50 euro kost. Dat heeft natuurlijk een reden: Shikoku heeft geen Shinkansen en moet het doen met oude en trage spoorlijntjes. Er is bovendien maar één spoorverbinding met Honshu, namelijk de Grote Setobrug bij Utazu, dat tevens het hoogtepunt van een verder weinig interessante rit zou zijn - je rijdt vooral door verstedelijkt kustgebied (link), maar af en toe krijg je wel goddelijke uitzichten over de Japanse Binnenzee (link).
De Grote Setobrug is een verhaal apart. Deze brug is 13,1 kilometer lang, maar bestaat eigenlijk uit zes grote bruggen en vijf viaducten die geschakeld zijn op een reeks van kleine eilandjes. De brug heeft twee lagen: het bovenste deel is voor het wegverkeer en het onderste voor het treinverkeer. Opvallend genoeg liggen er maar twee sporen terwijl er ruimte is voor meer; volgens het internet is komt hier mogelijk dan ooit Shinkansenspoor te liggen. De brug bestaat overigens al sinds 1988, na tien jaar van bouwwerkzaamheden en 7 miljard dollar. De uitzichten zijn om van te smullen (link), maar helaas krijg je als treinreiziger minder te zien dan de automobilist omdat er steeds dwarsbalken je uitzicht verpesten.
Kort na de brug (bruggen) reed ik Okayama binnen (link). Alweer een tramstad: het netwerk is klein met maar twee centrumlijnen , maar de trams hebben hier tenminste wél een fatsoenlijke dienst en werden ook volop gebruikt. Opvallend genoeg kwam ik hier ook moderne lagevloertrams tegen, al had je ook de in Japan bekende ouwe meuktrams (link).
Okayama is de stad van de Korakuen, één van de drie Nihon Sanmeien, de Drie Grote Japanse Tuinen. Veel Japanser kan het niet, vergelijk het met de Keukenhof in Nederland, maar dan een flink stuk groter (133000 m2!). Het klinkt natuurlijk vreemd om een dergelijke tuin in februari te bezoeken, maar vergeet niet dat het klimaat hier subtropisch is en in Japan lang niet alle bomen hun bladeren 's winters verliezen. Dat is immers ook de kracht van een Japanse tuin: hij is alle vier seizoenen mooi. En de tuin was ook daadwerkelijk prachtig; en heel zorgvuldig opgezet, uitstekend onderhouden en je kunt er heerlijk in verdwalen... De tuin is overigens ook op Street View te bezoeken.Link Link.
Aan de overkant van de rivier ligt het kasteel van Okayama, bijgenaamd het Zwarte Kasteel, maar dit heb ik alleen vanaf de buitenkant gezien vanuit het park dat er omheen ligt. Het kasteel (dat inderdaad zwart is met wat gouden versieringen) is overigens een replica, want in Okayama stond er weinig meer overeind na een Amerikaanse bombardement in 1945.
Verder is Okayama niet echt een prettige stad. Je zit hier in een zwaar verstedelijkt en geïndustrialiseerd gebied van Japan. Er is nogal wat luchtvervuiling en de straten en gebouwen zijn ronduit smerig, ook van de roet. Van een hotelmedewerker leerde ik dat met de komst van de industrie na de oorlog de Japanse Binnenzee zwaar vervuild is geraakt; vissoorten zijn verdwenen en de vissers zijn werkloos geworden. Tegenwoordig, nu er weer meer aandacht is voor de natuur (en het toerisme) gaat het wat beter met de zee.
-----
Dag 5 Okayama - Nederland
Met de bus naar het vliegveld van Okayama om daar het vliegtuig naar Haneda te pakken. En dan terug naar Europa!
Niet gelezen trouwens, als ik droge lappen tekst wil zien koop ik wel een telefoonboek. Welterusten!