We schrijven 8 augustus op de dag van vertrek. Na een verjaardagsfeestje de avond ervoor (waar het tot na 03:00 doorging) ging om 06:00 de wekker, het was tijd om op vakantie te gaan! Na een kop thee en het inpakken van de laatste paar dingen ging het (met een houten kop) en de eerste streekbus naar het station, om aldaar over te stappen op de Intercity naar Utrecht. Aldaar werden nog snel broodjes gekocht bij een niet nader te benoemen broodzaak, en daarna stapte ik op ICE 105 om een beetje uit te kateren. :')
Na een aantal uurtjes van 'oogjes dicht, snaveltjes toe' werd ik weer wakker, de trein was ondertussen al voorbij Frankfurt. Dat ik heb kunnen slapen was een wonder, want het was me een partij druk in de trein.
In Mannheim stappen traditioneel veel mensen over, voor het eerst had ik géén mensen tegenover me. Na nog een paar uurtjes rijden door de inspirerende landschappen van de Rijnvallei...
...werd om 14:47 Basel bereikt! *O*
Alhier werden (ondanks de lange rij bij de SBB change) wat Zwitserse Franken gehaald, en daarna nog een broodnodige kop thee. Bizar genoeg was die nóg duurder dan de DB Boordbistro, we danken de Frankenshock weer :N Met een kleine teleurstelling ging het daarna verder naar Bern, ik haalde maar net de IC van 15:31.
Na nog kennis gemaakt te hebben met 'Olten' bij station Olten, werd een uurtje na vertrek uit Basel keurig optijd Bern bereikt.
Aldaar werd ik verrast: de stoptrein naar Brig (over de Lötschbergpas) was uitzonderlijk verlengd naar Domodossola, en daar ik ook die kant op moest, was de keuze snel gemaakt. Een snel fototje bij de overstappen kon er nog vanaf, maar met het verslepen van de bagage erbij was er niet echt meer tijd over.
Al snel na vertrek uit Bern werden de eerste Alpentoppen zichtbaar, zoals hier voor Thun.
Na Thun ging het langs de Thunersee, en dan wordt het plaatje natuurlijk helemaal compleet! :D
De bergtoppen herkennen was een eitje, mede dankzij deze handige Flyers die in de trein voor het rapen lagen.
Vervolgens was het echt vooral uit je ogen kijken, ik kan de Lotschbergpas aanbevelen!
Na wat een korte rit leek (maar drie uur was) werd om 19:02 Domodossola bereikt, de Zwitserland-passage was weer overleefd! *O*
Nou ja, overleefd... Blijkbaar vormt de Simplontunnel een tijdpoort waarmee je qua OV veertig jaar terug de tijd in gaat, want Domodossola bracht je terug in de sfeer van de seventies. :')
Na verloop van tijd was daar dan ineens de stoptrein die het laatste deel van de reis zou vormen, en toen was de mening over de Italiaanse spoorwegen toch wel compleet. Aftands, wegroestend, met gaten in de muren en met stoelen die uit elkaar vallen als je ook maar iets te dicht ertegenaan gaat staan, men had duidelijk moeite gestopt in wat de laatste stoptrein van de dag is op deze route. Het afstandsverschil was zo groot, dat ik er zelfs in slaagde om mijn knie lelijk te bezeren bij het instappen. :X
Een halfuurtje trilplaattrein later werd uiteindelijk station
De dag erop (9 augustus) was een rustdagje voor mij, al dan niet opgelegd door die rottige knie van me. Wel konden er met moeite nog wat toeristendingetjes gedaan worden. :)
En na een verfrissende regenbui 's avonds laat...
...was het op 10 Augustus weer tijd om wat te gaan doen. Er stond vandaag een vaartocht over het Lago Maggiore gepland naar Locarno (CH), waarna via de Centovalli-spoorlijn weer teruggestoken zou worden naar de beginplaats. Na een goed ontbijtje werd op 11:15 opgedraafd bij de veerhaven van Baveno:
De vaardienst over het Lago Maggiore ligt in handen van een Italiaans staatsbedrijf, en alhoewel mensen flink kunnen zeiken op de NS, hebben we niets te klagen in vergelijking met Italië. De bootmaatschappij hier bleek een echt staatsbedrijf, dus met drie keer zoveel personeel als de waterbus rond Dordt, vertragingen tot 25 minuten en onmogelijke dienstregelingen, de geplande boot (de grote) moest tegelijkertijd met een andere boot op dezelfde aanlegplaats aanmeren. De kunst om goede dienstregelingen te maken is blijkbaar voorbehouden aan staatsbedrijven met een winstoogmerk. :X
Een comfortabele vaartocht volgde, met eindelijk wat zon, en daarnaast (zoals het hoort) meer louche praktijken bij één bedrijf dan in de rest van Nederland. De aardige restauratieafdeling-mederwerker rondde namelijk automatisch de prijs van koffie, wat fris en een broodje af van 6,70 naar 10 euro. Vragen om het verschil terug was te makkelijk, hij hield zich natuurlijk van de domme. Gelukkig was het gezellig aan boord, dus ik vond het eigenlijk allemaal wel best.
Na drie uur varen werd uiteindelijk Locarno bereikt, ik was weer terug in de moderne wereld. *O*
Alhier was er een ruim uur voor het overstappen (10 minuten lopen) en het maken van reserveringen voor een latere reis. Als ervaren Zwitserland-ganger betekende dat dus 50 minuten over hebben voor een drankje en een gebakje, waar je dan dus 11,20 CHF voor mocht afrekenen. (€ 10,98!)
Sterker nog, er was nog tijd om treintjes te kijken, helaas was er niet zoveel te zien.
Daarna was het tijd om de Centovalli-spoorlijn te nemen. Ik wist dat de lijn ooit eens in Rail Away had gezeten, maar werd nou niet echt positief verrast bij aankomst op het perron.
En ook de eerste kilometers waren niet echt om over naar huis te schrijven. Zelfs de Parijse RER is nog netter! :X
Eenmaal Locarno uit veranderde dat helemaal, de lijn reed een valleitje in, om daarna alleen nog maar door krappe bochtjes tegen valleiwanden te rijden, af en toe ook dwars door een dorpje heen.
Van tijd tot tijd werd de vallei op spectaculaire wijze overgestoken. :o
Hoe verder het ging, hoe mooier het werd. Hier een meertje, niet ver van de Zwitsers-Italiaanse grens.
Meer prachtige bruggetjes...
...leidden uiteindelijk tot de Italiaanse grens.
Ook aan de andere kant waren de uitzichten prachtig!
En nadat deze heuvel met haarspeldbochten afgedaald werd...
Was ik weer terug in dat moderne Domodossola. Alhier had Trenitalia iets meer moeite gedaan vandaag, maar lekker reizen was het nogsteeds niet.
En dankzij de rijkunsten van de machinist werd ik een halfuurtje na vertrek op een beter deel van het station Baveno afgezet. De reisdag was weer voorbij!
Qua OV hield het hiermee wel op voor mijn verblijf in Baveno. Er werd (met mijn licht herstelde been) wat gewandeld in dit schattige dorpje, maar er werd vooral gerelaxt.
Het verblijf in Baveno duurde tot 14 augustus, naar welke bestemmingen ik daarna ging, komt in een volgend deel. Op- en aanmerkingen worden gewaardeerd! :D
