We schrijven ondertussen 19 augustus, en na een goede nachtrust in een hotel in de Intra-Muros en een goed ontbijtje sta ik dan om kwart voor 11 op het station. Vandaag gaat het naar de Mont Saint Michel, en in de zomermaanden wordt er naar deze bestemming een directe verbinding geboden vanuit Saint Malo. Nou valt misschien te verwachten dat een toeristische verbinding in een toeristenseizoen toeristen oplevert, maar ja, de SNCF... Eén enkel walvisje voor ruim 100 man, lekker proppen dus.
Na 40 minuten werd het dorp Pontorson bereikt, de stationsnaam Pontorson Mont Saint-Michel verraadt dat er vanaf hier een verbinding is naar de kerkelijke rots.
Voordat de bus ingestapt werd was het nog eventjes tijd voor spooronderhoud op zijn Frans, reizigers naar Normandië hebben duidelijk een comfortabelere rit dan diegene naar Bretagne. :X
Daarna ging het (met alle toeristen) met een kleine Citaro naar 'Le Mont', gelukkig voor de chauffeur werd een deel van de kaartverkoop buiten de bus gedaan door medewerkers op het station.
Acht kilometer verderop was ik er dan. Selfietijd! *O*
Aangezien een foto meer kan zeggen dan duizend woorden, laat ik de beschrijving grotendeels bij de beelden.
Rij voor de kaartjes, gelukkig had ik die al gekocht op het station. :D
De Baai van de Mont Saint-Michel
Na een aantal uur van bezoek ging het weer naar Saint Malo terug, en omdat ik daarvoor naar het station moest mocht ik gebruik maken van een speciale bus daarheen. Nou ziet die er als enige bus 'normaal' uit, de rest van de, eh, bus-achtigen zijn voor de pendeldienst naar de parkeerplaats. :')
Een privébus deze keer, de belabberde aansluiting maakten de streekbus eigenlijk een betere verbinding voor de terugweg van veel toeristen. Maar als goed geïntegreerde nieuwe Nederlander had ik natuurlijk geen zin om daar extra voor te betalen, en dus werd het de trein. De mensen naar de parkeerplaats hadden niets aan deze bus, en stiekem voelde dat toch wel goed met zoveel volk naar die richting. (A)
Zonder botsingen met wachtende mensen werd uiteindelijk Pontorson weer bereikt.
Hier had ik nu iets meer tijd om te kijken naar dit station, ik denk dat je het station het beste kan omschrijven als: oude koelkast, toe aan vervanging of renovatie, waar een sticker met 'nieuwe koelkast' op geplakt is. De beveiliging was zelfs nog manueel! :X
Twee stofzuigers kwamen langs, als TER-trein naar Caen (Normandië).
Na drie kwartier wachten was daar dan mijn trein westwaards, gereden door een AGC.
Dezelfde trein, bij aankomst in Dol de Bretagne.
Dol de Bretagne, een klein suffig stadje van iets meer dan 5000 inwoners. Van oudsher heet het eigenlijk kortweg 'Dol', maar om verwarring te voorkomen is de naam veranderd. Helaas kan verandering ook te ver doorschieten, de letterlijke vertaling is 'station van Dol de Bretagne en de baai van de Mont Saint Michel' :')
Dol de Bretagne is duidelijk voorbereid op een grootse toekomst, met een willekeurige trap naar een eventueel in de toekomst te bouwen perron.
Op een zijspoortje kwam een treintje binnen uit Dinan.
En even later kwam ook mijn trein binnen, een hagelnieuw Régio2N-treinstel
In de avond werd er genoten van een uiterst tradionele maaltijd (Steak-Frites met bier (A) ) , en daarna werd er al snel het bed in gekropen. Het was een vermoeidende dag geweest.
En moe was ik zeker, want de volgende ochtend zag ik kans om te verslapen. In eerste instantie vreesde ik dat het reisplan voor vandaag helemaal de prullenbak in kan, maar een tip tijdens het ontbijt wees me op de dienstregeling van de streekbus. Nou zijn streekbussen in Frankrijk niet echt iets waar je op verwacht te kunnen rekenen als je geen scholier bent, maar blijkbaar bestond er ook een bus naar Dinan, de bestemming van vandaag. Zo gezegd, zo gedaan, en om 10:45 stond ik op het station voor deze bus. Warempel stond er nog eens 30 man klaar voor deze bus, de tip was duidelijk bekend onder meer toeristen.
Dinan (bevolking: 10.000) zelf bleek één grote verkeerschaos, en dus kreeg de rit op het einde 30 (!) minuten vertraging door een ellelange file. Na aankomst in het centrum bleek één enkel zebrapad met aardig wat toeristen erop, in combinatie met de stroom aan toerisme gebonden auto's, de enige reden voor het fileleed, het betreffende zebrabad staat hier op de achtergrond.
Dinan is een middeleeuwse stad, waarvan het stadshart uitzonderlijk goed bewaard is gebleven. Het levert een bijzondere sfeer op, als je de enkele verdwaalde auto zou vervangen door paard en wagen waan je je zo duizend jaar terug in de tijd. Een uiterst mooie stad. :Y
Na de lunch (Galette Complète :D ) was het tijd om de stadsmuur eens goed te bekijken, een waar vestingswerk zo hoor. :o
Doordat ik met een veel latere bus was gegaan dan de oorspronkelijke trein, was het na drie uur alweer tijd om terug te keren naar Saint Malo. Voordat ik echter naar Saint Malo ging, bezocht ik eerst het station.
Het station van Dinan heeft een klein spoorwegmuseum, met veel oude spoorwegobjecten.
Grappig genoeg was ik zelf ook te vinden in het museum. :')
De stationshal van het station mocht er echter ook zijn, het station van Dinan is één van de 40 Franse stations dat geclassificeerd is als historisch monument.
Helaas stopte het museum niet buiten zijn eigen deuren, station Dinan is een schoolvoorbeeld van verloren glorie.
Waar men wel goed in is bij de SNCF? Geld uitgeven aan nutteloos personeel: op de foto zijn mijn twee conductrices, de perroncheffin en de seinhuismedewerker te zien. Met de machinist, twee man personeel voor de kaartbalie en een man van de beveiliging komt de teller op in totaal acht man, voor een station met 11 treinen per dag. :N
Na 20 minuten was ik weer in Dol-de-Bretagne, ik had hetzelfde dieseltje als ik gisteren zag aankomen. In Dinan werd voor de spits een tweede treinstel aangekoppeld.
Ondanks het feit dat ik er de dag ervoor ook al was geweest, merkte ik nog wel iets nieuws op: station Dol-de-Bretagne et la Baie du Mont Saint-Michel is ook een natuurreservaat!
Na mijn ondekkingstocht door de rimboe kon ik weer met de trein verder naar Saint Malo, net als gisteren een Régio2N.
In Saint Malo werd een niet nader te benoemen supermarktketen bezocht voor de uit Frankrijk te importeren goederen, en daarna ging het naar de Intra-Muros voor het eten. Al vrij snel werd daarna het bed opgezocht, de dag erna zou de dag worden van de terugreis.
We spoelen even door naar de ochtend erop. Mijn nachtrust werd ruw verstoord door de lokale dorpsgek die met een draaiorgel en valse zang onder mijn raam zat te blèren zodra de zon ook maar een beetje op was. Putain :6
Omdat ik nu toch wakker was, en ik bovendien pas om 12:50 op de trein zou stappen, ging ik na het ontbijt maar een ronde maken door de stad. In tegenstelling tot de ronde die ik bij aankomst maakte nam ik nu wel foto's. Toen ik hier twee jaar geleden buiten het hoogseizoen was was het toch rustiger. :X
Tegen twaalven ging het dan toch maar naar het station, vanuit de bus had ik nog even zicht op dit pareltje: ze zijn er echt trots op in Saint Malo dat de TGV er stopt!
Altijd leuk tijdens het wachten: Spot de taalvout!
Vandaag kwam het weldegelijk uit, maar normaal gesproken is het toch echt andersom.
20 minuten voor vertrek werd mijn eerste trein van de dag opengesteld voor de reizigers, hij bestond uit twee goedgevulde AGC-stellen. Dat ze vol zaten was geen wonder, de laatste trein hiervoor ging drie uur geleden, de hierna volgende trein drie uur later. :N
Twee perronchefs, één perronchef in opleiding en één opleider op één foto. Nou ben ik niet zomaar voorstander van privatiseren, maar uitzonderingen zijn altijd mogelijk.
Met de TER-trein ging het naar Rennes, waar het druk was: in 15 minuten tijd stonden TGV's naar Parijs en Lille op het programma.
Mijn TGV stond al klaar, maar...
...de doorgang werd helaas geblokkeerd, doordat ruim driehonderd man tegelijkertijd over dezelfde 1 meter brede trap moest, met alle bagage. Resultaat: meerdere gewonden. :X
De TGV naar Lille was erg vol, met veel reizigers naar Roissy-Charles de Gaulle 2 TGV (toeristenseizoen). Vanwege de verstoorde nachtrust werd maar even gedut
De TGV Rennes-Lille is een zogeheten Intersecteur-TGV: een directe TGV van regio naar regio, die dus niet stopt in een van de Parijse kopstations. Dit soort treinen komen echter wel nog door de Parijse Agglomeratie, een korte blik op een spoorkaart leert al snel waarom. En zo kon het dus zomaar gebeuren dat ik mijzelf tegenkwam. :D
Ah, de Seine. _O_
Even buiten Roissy was in de verte de Parijse skyline te zien: Sacre-cœur: Check, Eiffeltoren: Check.
Nog geen vier uur na vertrek uit Bretagne stond ik ineens in de hoofdstad der Ch'ti: Lille. Alhier was het tijd voor de traditionele bagageversleping van Lille Europe naar Lille Flandres, met tussenstop in het winkelcentrum.
Tijdens het halen van Macarons kreeg ik bericht vanuit Nederland: "Leef je nog?". Blijkbaar had er een schietpartijs plaatsgevonden op een Thalys op hetzelfde moment dat ik in die regio was, en als de eerste berichten melden dat er 'op' een Thalys geschoten is, dan breekt de pleures uit. Bij aankomst op station Lille Flandres bleken er zeker 15 soldaten opgetrommeld te zijn, de voertuigen werden nog goed geparkeerd, terwijl in de hal alles en iedereen extra in de gaten gehouden werd. Ik werd zelf ook nog even ondervraagd, en kreeg van de soldaten het verzoek om mijn camera in te pakken.
Na een rit met veel drukte op de trein werd om half tien Antwerpen Centraal bereikt.
Alhier bleek dat het Thalys-verkeer nog "ernstig verstoord" was, met vertragingen tot anderhalf uur. Mijn Benelux werd daarom nog eventjes snel gespoorwijzigd voor aankomst.
Ik zat op de laatste Benelux van de dag, en logischerwijs was het dus alweer donker buiten.
Helaas was het alweer de laatste rit op dit kaartje:
Dat zul je net zien: de laatste rit van de dag, is die rit precies vertraagd. :X
Even na twaalven kwam ik aan in Alphen, en met een kort busritje was ik tegen half één weer thuis. Na een vakantie van twee weken, met drie tramkilometers, zes metrokilometers, 60 bootkilometers, 75 buskilometers en 4069 treinkilometers, een reis waarin zes landen werden aangedaan en evenzoveel talen werden gesproken, was het goed slapen in het eigen bed.
Al met al was het een goede vakantie geweest, ik hoop dat het ook een beetje plezierig was om het verslag ervan te lezen. Op- en aanmerkingen worden dan ook erg gewaardeerd!
Oh, en nog een dingetje achteraf: als ik het heb over opvallende regionale trots, dan mag de naamgever van het verslag natuurlijk niet ontbreken. (A)
Toen ik in Mont Saint Michel was, zag ik ook één Citaro tussen al die tweerichtingbussen, maar het was me niet opgevallen dat die naar het station reed.
