Perth.
Gedurende twee maanden heb ik gereisd door Australië. Het immens grote eiland is alles wat je er van verwacht: Afwisselend, groen, rood, warm, koud en vooral ver weg. De reis zelf zal ik jullie besparen (vliegtuig, onderuit hangen, volgevreten aankomen, enzovoorts). Nadat ik vier dagen in Perth heb rondgebracht, staat op zondagochtend om acht uur een taxi voor de deur te wachten om me naar East Perth Terminal te brengen. Daar staat een heel lange, zilveren gevaarte op mij te wachten.
De Indian Pacific rijdt in 65 uur van Perth naar Sydney. Je kunt de reis ook in de tegengestelde richting maken. Na vier dagen en drie nachten word ik afgezet op het perron van Sydney Central. Maar zover is het op dit moment natuurlijk nog niet. Ik neem mijn plaats in cabine nummer 8 in het Gold rijtuig. Een van de Gold rijtuigen, moet ik zeggen, het M-rijtuig. De trein bestaat gemiddeld (uiteraard afhankelijk van bezetting) uit 30 rijtuigen, met het grootste gedeelte van de reis slechts één diesellocomotief, maar doordat de trein een gedeelte door de Blue Mountains bij Sydney aflegt en die loc het in zijn eentje niet aankan, wordt er tussen Sydney en Adelaide met twee locs voorop gereden.
Met die gemiddeld 30 rijtuigen, een loc en twee accuwagens om de trein van de benodigde stroom te voorzien, is de trein 774 meter lang. Met een gemiddelde snelheid van 85 kilometer per uur legt de trein de 4352 kilometer af tussen Perth (aan de Indian Ocean) en Sydney (aan de Pacific Ocean), vandaar ook de naam: De Indian Pacific. Er zijn drie klassen aan boord: Platinum, waarbij je moet denken aan de First Class in een vliegtuig. Er is ook Gold, de luxe Business Class-variant. En er is de Red Class, wat vooral voor de backpacker interessant is. In de Red Class krijg je een comfortabele stoel in een rijtuig met een stuk of 20 anderen. In de Gold Class krijg je een één- of tweepersoons cabine, is het eten en drinken in het luxe restaurantrijtuig inbegrepen, evenals vier excursies onderweg. De Platinum Class doet er nog een schepje bovenop, door één- en tweepersoons cabines aan te bieden, die bijna twee keer ruimer zijn dan in Gold Class, een kleine badkamer in de cabine hebben, ontbijt in hun cabine krijgen en de nodige voordelen ten opzichte van de rest hebben, zoals een grotere bagagemarge om mee te nemen en gratis transfers van en naar het station. Daarvoor mag je echter behoorlijk de portemonnee trekken, want waar een stoel in de Red Class voor de gehele reis ongeveer 380 euro kost, kost een éénpersoons cabine in de Gold Class 1700 euro en Platinum Class kost slechts 2900 euro. Tenzij je op tijd boekt, dan krijg je een beetje korting. Omdat ik vorig jaar al heb geboekt en dus ruim op tijd, kostte de reis in een Gold Class Cabin mij een kleine 1200 euro. Ter vergelijking: Dezelfde reis met het vliegtuig kost 5 uur en vanaf 150 euro... Je moet iets overhebben voor je hobby, niet?
Er is in het midden van de trein een soort spiegel geplaatst, waardoor de voorkant precies tegenovergesteld is van de achterkant. In het midden bevinden zich de Platinum-rijtuigen, daaraan gekoppeld is het restauratierijtuig van de Platinum en dan die van Gold Class, om vervolgens een aantal rijtuigen Gold Class te hebben, daarna Red Class en dan ook nog een rijtuig voor het personeel. Zo zijn er twee restauratiewagens met een Queen Adelaide restaurant voor de Gold Class; een aan de voorkant van de trein en een aan de achterkant van de trein.
Om 10 uur precies rijdt de trein heel voorzichtig het station uit. De eerste kilometers rijden we onder de draad. In Australië is het gebruikelijk om vooral in de stedelijke gebieden bovenleiding te hebben en de rest met diesel te doen. Ergens wel logisch, met de belachelijk grote afstanden die er hier af te leggen zijn; dat wordt allemaal veel en veel te duur om overal maar bovenleiding aan te leggen. De trein rijdt de stad uit en het grote niets in. Tijdens deze reis zal de trein de volgende stations aandoen: Perth, Kalgoorlie, Cook, Adelaide, Broken Hill en Sydney. Om van Perth naar Kalgoorlie te komen is de trein 12 uur onderweg.
Het uitzicht trekt aan je raam voorbij. Vanuit de luie stoel in je cabine kun je zelf bepalen hoe je je tijd invult. Op gezette tijden wordt je verwacht in het restauratierijtuig waar je dan wel ontbijt, lunch of diner krijgt. Naargelang de klasse die je kiest is dat wat luxer en uitgebreider, maar het blijft natuurlijk bereid in een kleine keuken in het restauratierijtuig, dus het zijn geen maaltijden die je in een sterrenrestaurant krijgt, maar het is prima te eten. In de tussentijd zit je vast aan de ruimte die je cabine biedt of je kunt socializen in het barrijtuig met anderen.
Rond 22.00 uur, na 12 uur en 600 kilometer rijden, komt de trein aan in Kalgoorlie. Midden in de outback, tegen de rand van het niets aan, ligt dit mijnwerkersstadje. Hier ligt de grootste open goudmijn van Australië, de Super Pit. Terwijl de locomotief bijgetankt wordt en de restauratie voorzien van de nodige voorraad, krijgen de reizigers de mogelijkheid om per bus een bezoek te brengen aan de Super Pit. Beetje jammer dat het hartstikke donker is en er weinig te fotograferen valt, maar je krijgt toch een beetje een idee van dit enorme gat.
Vervolgens rijdt de bus nog een rondje door de stad, om ons tegen middernacht weer bij de trein af te zetten. De bemanning heeft de bedden opgemaakt en zodra de trein weer gaat rijden, zoekt iedereen zijn of haar cabine op. Ik mag dan al jaren aan boord van treinen hebben gewerkt, overnachten is voor mij toch echt iets nieuws. Maar het bevalt me wonderwel (of ik ben heel erg moe, dat kan natuurlijk ook), want ik kan me alleen van de eerste tien minuten dat ik ben gaan liggen iets herinneren. Daarna werd ik gewekt door de boordomroep die ons de volgende ochtend vertelde dat er nog een half uur ontbijt te krijgen was. Nachtrust is dus prima; het gewieg van de rijdende trein laat me met gemak in slaap vallen.
Het barrijtuig.
De bar.
Welterusten!
Het uitzicht buiten is compleet veranderd: We rijden nu over de Nullarbour Plain, wat Latijn is voor: Geen bomen (Nullus arbor). En inderdaad, die ga je hier in de wijde omtrek niet vinden. Dat heeft te maken met de ondergrond: kalksteen. Dat in combinatie met de hitte maakt de Nullarbour niet echt een aantrekkelijke plaats voor zowel mens als dier. Nou, lekker interessant, zou je kunnen zeggen. Maar, voor de hobbyisten onder ons: hier ligt ook het langste, rechte stuk spoor ter wereld; 478 kilometer lang ligt het spoor hier kaarsrecht, zonder bochten. En inderdaad, geen bocht te vinden. Door de ondergrond krijgen we echter wel een gratis massage; het spoor mag dan rechtuit liggen, het is één grote hobbelweg.
De Nullarbour Plain.
Ergens middenin de Nullarbour Plain ligt een dorpje, Cook. Het dorp is gebouwd in 1917, toen ook de spoorlijn werd gebouwd. Het was afhankelijk van de trein die voor voorraad zorgde. De dichtstbijzijnde doorgaande weg is te bereiken na een rit van 100 kilometer over een zandweg die in een rechte lijn naar het zuiden loopt. Tegenwoordig zijn er maar liefst vier inwoners en die werken alle vier voor Great Southern Railways, de maatschappij die de Indian Pacific uitbaat. Er wordt een planmatige stop in Cook gemaakt van een uur. Je zou je kunnen afvragen waarom. Het antwoord is vrij simpel: De locomotief moet weer getankt worden om de rit over de Nullarbour af te kunnen maken. In de tussentijd mogen de reizigers de trein uit om in de bloedhitte een wandeling te maken door het spookstadje.
Ik zit nu een hele dag in deze trein en ik heb nog steeds geen locomotief gezien, dus ik grijp de mogelijkheid. Direct achter de loc is een Motorail-rijtuig geplaatst, waarop reizigers hun auto kunnen parkeren om die mee te nemen naar hun eindbestemming.
Loc 25 trekt ons van Perth helemaal naar Sydney en krijgt in Adelaide gezelschap van een maatje om ons door de bergen te trekken.
Cook zelf stelt erg weinig voor (zes huizen en een stationsgebouw), het laat vooral veel sporen van verval zien.
Dertig rijtuigen, 774 meter...
Een uurtje na aankomst is de loc weer bijgetankt en rollen we verder.
Tijd om eens te praten over het type passagier aan boord van deze trein. De gemiddelde leeftijd aan boord van deze trein is 70+. Deze veelal gepensioneerden hebben in hun leven aardig wat werk verzet en daar het nodige geld mee verdiend (anders bevindt je je niet aan boord van deze trein en boek je wel een staplaats in een vliegtuig van TigerAir voor een habbekrats) en weten daar ook het nodige over te vertellen. Tijdens iedere maaltijd, waarvoor je vooraf een tijd moet inplannen omdat het restaurant in drie uur tijd voor zo'n 150 personen een driegangenmenu moet bereiden, zit je met anderen aan tafel. Zo leer je in vier dagen tijd een heleboel nieuwe mensen kennen. Ik ben vooral heel erg maatjes geworden met de buurman van cabine 7 in het M-rijtuig, een gepensioneerde Canadees met een geweldig gevoel voor humor. We hebben het diverse keren voor elkaar gekregen samen de maaltijd te nuttigen en ook tijdens de excursies waren we veel samen te zien. Omdat de gemiddelde leeftijd zo hoog ligt en ik daar behoorlijk buiten val, zorgde dat voor de nodige interesse van de andere reizigers: Wie ben ik, waarom zit ik in die trein en waar betaal ik het allemaal van? Maar dan op een prettige en oprecht geïnteresseerde manier. Vooraf zag ik een beetje op tegen het leeftijdsverschil, maar ik moet heel stiekem toegeven dat ik het ontzettend naar mijn zin heb gehad met al deze mensen.
Terug naar de trein. We rijden de nacht tegemoet en voor ik het weet is het donker en zijn onze bedden opgemaakt. De trein wiegt me weer in slaap, om de volgende ochtend nogal vroeg de wekker af te laten gaan: Om 07.00 uur komen we aan in Adelaide, waar een excursie per bus op het programma staat. Er mag gekozen worden tussen de bus naar de lokale markt en een bus naar een uitkijkpunt. Ik kies voor het laatste. Na een rit door de stad met een zwaar gemotiveerde buschauffeur annex reisleider ("Als u links kijkt, ziet u Melbourne Road." Tsja, en waarom laat je het zien? Uiteindelijk hebben de Canadees en ik heel stilletjes voor alternatief commentaar gezorgd, met tranen van het lachen over onze wangen) stapten we bij het uitkijkpunt uit om even te genieten van het vergezicht.
Zomaar een kiekje van Adelaide.
Het uitzicht over de stad.
Het personeel van Great Southern Railways heeft standplaats Adelaide. Hier vandaan gaan ze in drie dagen op en neer naar Sydney, in zeven dagen heen en weer naar Perth of in vijf dagen op en neer naar Darwin met The Ghan, een andere beroemde langeafstandstrein. In Adelaide wordt tijdens onze afwezigheid de trein weer bevoorraad en afgetankt en komt er dus een andere crew op. Daarmee nemen we ook afscheid van Jos, de restaurantmanager die van oorsprong uit Nijmegen komt, zo ontdekte ik tijdens een gesprek met hem. De trein is nu ook voorzien van de tweede locomotief, want vanaf hier is het gedaan met het platte Australië; we gaan via de Blue Mountains naar Sydney.
Langzaamaan beginnen de heuvels zich te laten zien.
Halverwege de middag komen we aan in Broken Hill. Broken Hill is ook een mijnwerkersstadje, waar de gouden tijden van het naar goud zoeken onder de grond ook ver achter ons liggen. Ook hier staat een excursie op het programma, ofwel naar een monument dat aan omgekomen mijnwerkers herinnert bij het goud delven ofwel naar een wereldberoemde kunstgalerij ("Wereldberoemd in Australië dan zeker, ik heb er nog nooit van gehoord," aldus de Canadees). Ik ga mee naar het monument, waar een hele rij met namen te vinden is van omgekomen mijnwerkers. Plus de reden. Die is soms behoorlijk knullig, zoals 'Aangereden door een wagen' of 'In gat gevallen'. Maar niet minder indrukwekkend. Daarnaast is het uitzicht over het onder de heuvel gelegen station erg mooi.
In de verte passeert een goederentrein.
De trein staat deels langs het korte perron.
Broken Hill.
Vanuit Broken Hill, waar het 37 graden is, maar gelukkig wel een 'Dry Heat', rolt de trein verder. We gaan de hoogte in, waar ik verder geen foto's van heb gemaakt. Het licht gaat buiten langzaam uit en we genieten van het laatste diner in de trein. De derde en laatste nacht aan boord komt eraan en ook nu rammelt de trein me in slaap.
De volgende ochtend komen we, een half uur achter op schema, aan in Sydney. Onderweg vanaf het ontbijt naar Sydney zit er een ouder echtpaar achter mij waar ik eerder mee samen heb gegeten. De vrouw roept mijn naam en overhandigt me een kleine broche in de vorm van een kangoeroe. "To remember where you've been." Ik kijk ernaar en zeg dan plompverloren: "Ah, it's a kiwi? This place is New-Zealand, right?" Met een brede glimlach om hun mond kijken ze naar me. Waarom ze het me geven? Geen idee, maar ik waardeer het gebaar enorm en bewaar het de rest van mijn reis heel zorgvuldig. En ik vermoed dat ik al weet waar ik de broche ga dragen...
In Sydney is de trein vele malen te lang voor het perron. Daar hebben de slimme Aussies wat op gevonden; de trein heeft twee locs en kan niet in één keer aan het perron komen te staan. Dus wordt de trein tot net voor het station getrokken, waar de voorste loc wordt afgekoppeld en halverwege de trein de rijtuigen worden ontkoppeld. De voorste loc rijdt daarna naar het perron en via een wissel om ons heen om de rest op te halen. Zo komt de voorste helft binnen op spoor 2 en de achterste helft op spoor 3. Na aankomst wordt de ingecheckte bagage uit het bagagerijtuig gehaald en loopt de trein leeg. Ieder gaat zijn eigen weg; er wordt kort afscheid genomen door de diverse reizigers die elkaar hebben ontmoet en dan spat de bubbel uiteen. Ik ga richting mijn hotel, om daarna Sydney te ontdekken.
