Perth
Voordat ik met de Indian Pacific af ben gereisd naar Sydney, heb ik eerst een aantal dagen in Perth vertoefd. Perth is de enige grote stad in West Australië, wordt vele malen minder bezocht dan de overige grote steden in het land en is dus ook een stuk rustiger. 's Avonds na 20 uur kun je er gewoon de enige zijn die op straat loopt, wat dat betreft is het dus net Zwolle; ik voelde me er meteen thuis!
In Perth is er een gebied aangewezen waarin een handvol buslijnen rijdt waarvan je gebruik kunt maken: de CAT bussen.
Er zijn vier lijnen die met een lus aan beide uiteinden van de lijn in een 10-minuten dienstregeling door de stad rijden, om daarna in een van de buitenwijken te eindigen. Deze bussen zijn daadwerkelijk gratis; je hebt geen vervoerbewijs nodig. Met deze bussen kom je bij vrijwel alle bezienswaardigheden binnen de stad, dus vanuit toeristisch oogpunt is het natuurlijk ideaal!
De haltes liggen op ongeveer 200 meter van elkaar en zijn duidelijk herkenbaar door het logo van een grote CAT en de bijbehorende kleur van de lijn. Lijnnummers zijn er officieel wel, maar worden niet gebruikt: "Green CAT" is wat de bus filmt. De bussen zijn ruim en zijn ingericht op het vervoer van mindervaliden, waarvoor een speciale ruimte is ingericht, die daarmee wel de nodige zitplaatsen afsnoept.
De bussen rijden ongeveer tussen 8 en 20 uur, meestal in een 10-minuten dienstregeling, tijdens de spits kan dat oplopen tot een bus iedere 6 minuten. Vooral tijdens de spits zijn de bussen populair, daarbuiten kun je vrijwel altijd een zitplaats vinden. Door de routes die de bussen afleggen en de verschillende toeristische hoogtepunten die ze daarbij aandoen, zijn ze buiten het feit dat ze gratis zijn ook een ideale manier om iets van de stad te zien: Doe een rondje met alle lijnen en je hebt de hele stad gezien!
Zo hebben ze bijvoorbeeld midden in de stad de Wegisweg, of althans een straatje dat er wel heel veel van weg heeft.
Verder zijn er weinig echte bezienswaardigheden die je op de foto kunt zetten, buiten de gebruikelijke kerken en vergezichten om.
Rondom Perth is er een ook een netwerk van treinen. Deze rijden allemaal naar een buitenwijk of stad in de buurt. Zodra ze in Perth aankomen, lopen ze allemaal over in een lijn naar de andere kant van de stad, zodat je van oost naar west en van noord naar zuid kunt reizen zonder te hoeven overstappen. Alle lijnen hebben hun eigen kleur. Het centrale station ligt aan Wellington Street, de hoofdstraat van de stad.
Met een van de treinen heb ik een uitstapje gemaakt naar het nabijgelegen Fremantle. Dat deed ik vanaf het kleine station City West, waar ik voor een zacht prijsje (ik geloof 12 dollar, een euro of
een dagkaartje uit de automaat haalde. Hier passeert de hele dag ieder kwartier een trein naar Fremantle en ieder kwartier een trein naar Perth. Tijdens de spits rijden er wat spitstoevoegers die niet op alle tussengelegen stations stoppen.
En dan zeggen ze wat over die bakbeesten van cico-palen die Veolia gebruikt...
In Fremantle zelf heb ik onder andere de lokale gevangenis bezocht, waar de omstandigheden toen er nog gevangenen in huisden niet heel geweldig waren, wel interessant om te zien.
Fremantle station.
Daarnaast heb ik East Perth bezocht, aangezien daar East Perth Terminal ligt, waarvandaan de Indian Pacific vertrekt.
Het perron waarlangs de Indian Pacific komt te staan, met zijn 30 rijtuigen en 775 meter...
Oude stoomloc voor de deur van de East Perth Terminal.
Typisch treinstation van het voorstadnetwerk.
De opstelling van de stoelen is zoals in veel metro's; lange bankenrijen aan de wand.
Er is nog wel een dingetje met die treinen in Australië: overwegen zijn niet bepaald gemeengoed in het land en worden dan ook als een bijzonder gevaarlijk punt beschouwd. Bij iedere overgang zal de treinbestuurder dan ook de tyfoon gebruiken en kortstondig vaart minderen. Dat heeft me op dat ene ritje naar Fremantle wel een aantal hartverzakkingen bezorgd, want als we in Nederland ter hoogte van een overweg gaan tyfoneren en afremmen... Maar vreemd genoeg wen je er daarna snel aan. Rare jongens, die Aussies...
