Uiteraard bezoek ik Circular Quay, dé plek waar je het mooiste uitzicht hebt over het Opera House en de Sydney Harbour Bridge. Daarvandaan vertrekken ook de vele ferry's naar verschillende locaties binnen de stad en daarbuiten. Maar daarover later meer.
Ook het Central station, waar ik met de Indian Pacific aan ben gekomen, wordt vereerd met een bezoekje. Het station bestaat uit 24 sporen, waarvan er 18 doodlopend zijn. De overige sporen zijn doorgaande sporen die in noordelijke richting doorlopen richting de City Circle. Daarnaast komt er de -tot nu toe enige- tramlijn van de stad, die aan de voorzijde van het station een grote lus maakt en vervolgens weer terugkeert in westelijke richting.
's Avonds mooi verlicht.
Circular Quay, de plek waar de ferry's vandaan vertrekken. Afhankelijk van de bestemming gaat er ieder kwartier, half uur of uur een ferry naar alle uithoeken van de stad die over het water bereikbaar zijn. De beroemdste ferry van Sydney is die naar Manly, in het noordoosten. Die is zo beroemd omdat hij vanaf Circular Quay naar het noordoosten vaart en daarbij het mooiste zicht geeft op het Opera House, met rechts ervan de Sydney Harbour Bridge en op de achtergrond de stad.
Zoiets dus.
In en om Sydney wordt gebruik gemaakt van een OV-Chipkaart; de Opal Card. Die zijn wijdverbreid te koop en werken praktisch zoals ons eigen chipkaartsysteem. Met dat verschil dat er geen opstaptarief gerekend wordt bij het inchecken. Er moet wel saldo op de kaart staan (het minimum van de laagste prijs: 3,38 voor de trein, 5,74 voor de ferry), maar meer eisen worden er niet gesteld. Op ieder station in het centrum en ver daarbuiten staan lage poortjes en bij iedere poortrij staat een medewerker om vragen te beantwoorden of hulp te bieden bij het door de poortjes gaan. Ook hier is automatisch opwaarderen mogelijk. Er is echter één groot voordeel aan de Opal Card; het doet er niet toe hoeveel je op een dag reist, het maximum tarief is 15 Dollar. Vandaag €9,68, dus zeg een tientje. En daarmee kun je net zo ver reizen als dat je leuk vindt. Tot aan Newcastle aan toe, dat toch op 160 kilometer (en 3 uur per trein) afstand ligt.
Daarnaast zijn er nog verschillen in prijs voor kinderen en ouderen, geldt er tijdens de zondag een mooie aanbieding (je betaalt op zondag maximaal 2,50 Dollar - 1,60 euro) en houdt het systeem bij hoeveel reizen je maakt. Maak je meer dan 8 reizen tussen maandag en vrijdag, dan zijn de rest van je reizen die week gratis. Er is één uitzondering op alles: Als je per trein naar Sydney Airport reist, betaal je altijd extra, zoals in Brussel de Diabolo-toeslag. Die bedraagt 13,40 Dollar, ongeveer 8,65 euro. Nog een voordeel zijn de daluren; je betaalt dan 30% minder dan tijdens de spitsuren (nagenoeg gelijk aan die in Nederland). Ik heb de Opal Card gretig gebruikt; mooi systeem.
Sydney Harbour Bridge
Bus op Manly van binnen.
De Manly Ferry op weg naar Circular Quay.
Na mijn eerste 2 nachten in Sydney heb ik het wel even gezien en is het tijd om af te zakken naar het zuiden. In eerste instantie was ik van plan om vanuit Sydney naar Melbourne te rijden, maar omdat ik niet eerder aan de verkeerde kant van de weg heb gereden en het dus niet bepaald zie zitten om vanuit het drukke Sydney op pad te gaan, heb ik vooraf al besloten om naar Canberra te reizen en vanaf daar richting Melbourne te gaan rijden. Achteraf ben ik daar heel erg blij mee; Sydney is echt vele malen te druk om een beetje te gaan ontdekken hoe het verkeer in elkaar zit. Uiteindelijk lever ik wel een van mijn huurauto's midden in de stad weer in, maar op dat moment had ik al een paar duizend kilometer achter de kiezen over de Australische wegen.
Dan kun je natuurlijk op twee manieren naar Canberra reizen; per vliegtuig, wat het snelst is en redelijk goedkoop. Maar dat is mij te gemakkelijk. Ik kies ervoor om per trein te reizen. Wat ook spotgoedkoop blijkt; voor 50 Dollar reis ik comfortabel eerste klas naar Canberra. Nog geen 33 euro. Daar doet die trein dan wel 4,5 uur over, waar vliegtuigen er nog geen uur over doen. Om 12 uur vertrekt de trein vanaf Central Station in Sydney vanaf spoor 2, het spoor aan hetzelfde perron als waar ik met de Indian Pacific ben aangekomen. Maar waar die trein 30 rijtuigen lang was...
Ik bedoel; we hebben het nu over de directe treinverbinding tussen Sydney en Canberra, de hoofdstad van Australië. Doe eens een gok hoe vaak die trein rijdt op een dag? Fout. Drie keer. En dan mag je nu raden hoe groot die trein is. De Indian Pacific was zoals gezegd 30 rijtuigen lang. Fout.
Drie bakjes. Pure diesel.
Treinen zijn helemaal niet zo ingeburgerd als hier in Europa. Vliegen is vaak sneller, soms goedkoper en wordt doodnormaal gevonden. Treinen zijn voor de kortere afstand en het woon-/werkverkeer interessant, maar zeker niet om mee op reis te gaan. De frequentie is trouwens wel goed ingeschat; volgens de conductrice is de trein helemaal volgeboekt. Want dat moet je wel bij deze trein, reserveren. Een printje van je boekingsbevestiging -met een ontzettende berg aan regels en voorwaarden die er gratis bij komen- is voldoende om te laten zien. De conductrice zet er een krabbel op en vervolgt haar weg. Deze Southern Xplorer Train rijdt vervolgens door heuvelachtig landschap richting het zuiden en stopt in die ruim 4 uur een keer of 9 op typisch Britse stationnetjes. Het laatste uur is zelfs enkelsporig. In Bungendore vindt er nog een machinistenwissel plaats (rijtijdenwet) en dan hobbelt de trein verder richting Canberra.
Alwaar de trein aankomt op een enkelsporig station. 6 kilometer buiten het centrum van Canberra. Een station niks groter dan Emmen... Bagage wordt uit het bagagerijtuig op het perron gezet, mag je zelf ophalen en zoek vervolgens je weg naar buiten. Per bus bereik ik uiteindelijk het centrum en mijn hotel. Nee, per spoor reizen is hier zeker geen gemeengoed. Gelukkig kom ik er per huurauto ook...
Vooral Cockatoo Island vond ik wel een leuk uitstapje; het is geen urban exploring, maar het is wel het verleden in het heden met allerlei oude gebouwen en ruimtes.