Allereerst fotografeerde ik op Utrecht Centraal de museumpendel, die om geen-idee-wat-voor-reden met twee CityPendels gereden werd. Eentje was meer dan zat geweest op zich, maar okee.
Aardig plaatje geschoten tijdens het kopmaken in Lunetten:
En daarna was het tijd voor het echte werk. Ik heb meteen maar een Museumkaart gekocht, die heb ik er met 3 keer Spoorwegmuseum al ruim uit
Voor de gelegenheidsrit moest er eerst een Edmondson-kaartje gekocht worden op de kassa op het middenperron (wat doorgaans ontoegankelijk is), en toen dat allemaal in orde gebracht was, heb ik me even uitgeleefd op het bordje van Utrecht Maliebaan wat daar nog steeds hangt. Ik had hem al okee, maar nog niet van zo dichtbij :) Een vriendelijke medewerker van het Spoorwegmuseum wist mij al schreeuwend, fluitend en tegen het raam rellend te verleiden om terug te lopen naar spoor 1, aangezien de trein daarvandaan zou vertrekken volgens hem. Dat was uiteraard niet zo, want daar stond al de museumpendel Bovendien is spoor 1 een kopspoor, onbereikbaar vanaf de noordkant. De eerste rit van de dag was overigens wel van spoor 1 vertrokken. Het valt ook niet mee soms :)Leuk, dat geneuzel, hier met die trein. Okee :)
En een paar plaatjes van het interieur:
Ook fijn: in 1924 was het blijkbaar nog niet eens nodig om een klapstoeltje op de bok te monteren, de machinist diende te blijven staan
Overigens was er destijds wel degelijk goed nagedacht over een oplossing voor het probleem zwartrijders
Ik zeg: Laten we leren van het verleden
).