Edit op 25 september 2020: de foto's deden het niet meer, nu zouden ze het wel weer moeten doen, maar voor de zekerheid heb ik de albums maar ingevoegd. -----
Sinds ik een Weekend Vrij-abonnement heb, reis ik best wat af de laatste tijd. Op deze heugdelijke dag zie ik dat er twee posts geplaatst zijn, één die België uitlicht en één die Lille uitlicht. Laat nu het geval zijn dat ik afgelopen maand naar beiden ben geweest, zij het dat ik net effe wat anders gereden heb, en net effe wat andere dingen gezien heb en dat verslag had ik nog liggen, zonder dat ik daar nog foto's aan gekoppeld had. Omdat ik wil voorkomen dat deze post één grote déjà vu wordt, hier enkel de foto's van de dingen die nog niet te zien waren.
Ik begin echter ergens compleet anders.
3 maart 2019: Carnaval in Aachen (?), Maastricht, Beek
Begin maart is het carnaval en ik ben tijdens die periode naar het zuiden des lands gereden om daar eens de sfeer te proeven. Ik heb eerder Tilburg bezocht tijdens carnaval, maar nu was het de beurt aan… mwja, aan wat eigenlijk? Ik ben op deze derde maart met de eerste trein van de dag meegegaan en zelfs toen ik in Sittard aankwam wist ik nog niet waar ik naartoe moest gaan.
Eén ding wist ik wel: ik moest nog een slagje Aachen doen met de nieuwe trein. Dat oord is ook bekend om het vieren van carnaval, alhoewel ik volkomen geen idee had hoe sterk dat daar leeft. Ik weet dat het in Köln sterk leeft, maar toch. Ik had online niet veel kunnen vinden qua programma’s etc. en aangezien de meeste optochten toch in de middag plaatsvinden had ik nog wel wat speling om uit te zoeken wat er zo allemaal aan de gang was. Enig probleem: het regende als de neten in Duitsland en alhoewel er her en der wat mensen verkleed zijn, is de feeststemming bedrukt. Ik heb geen rekening gehouden met het weer en omdat ik geen zin heb om een levende spons te worden met een fotocamera die onder die omstandigheden waarschijnlijk sterven zal, ben ik nog bij de ingang van Aachen Hbf rechtsomkeer gemaakt en terug naar de trein gegaan met als bestemming Maastricht, maar daarvoor is het nog tijd om een beperkt aantal treinen onder de kap van Aachen Hbf vast te leggen, waaronder de Arriva-Flirt. 1. ICE 15 uit Brussel naar Frankfurt.
2. Arriva 550 staat klaar als RE 18 naar Maastricht.
Naast de straffe regen was me ook opgevallen dat het behoorlijk stevig waaide en op Twitter lees ik dat er twijfels zijn of de optochten in Heerlen en omgeving wel door zouden moeten gaan. Treurnis voor die mensen aldaar, maar of dat ook zo zou zijn in Maastricht? Vamos a ver en omdat ik me nog wel herinnerde dat het station volop versierd zou zijn met ballonnen, slingers en wat allemaal nog meer niet, ben ik maar gewoonweg naar Maastricht gegaan in de hoop op beter weer.
3. Station Maastricht is met carnaval altijd bont uitgedost.
4. Tussen de bogen door maken de vele slingers de gangen een kleurrijk geheel.
5. Geen carnaval zonder optocht. In Maastricht zijn de praalwagens een stuk minder groot en uitbundig dan in Brabant, die ene keer dat ik daar naartoe ging tijdens carnaval, toch.
Na veel verenigingen met vooral mankracht en moeilijk veel confetti, zou ik nog de lichtjestocht in Beek bijwonen als afsluiter, maar onderweg daar naartoe heb ik nog een slagje Eijsden gedaan.
6. Helemaal schoon zijn de klassiekjes zelden, deze ook niet.
7. Zoals alleen wel vaker, alles kan erger...
Ondanks alle graffiti heb ik wel weer genoten van een slagje met het klassiekske! Vooral om daar nu eens in de eerste plaats te nemen maakt dat het toch weer een zootje enthousiasmehormonen boven komen springen, of zoiets.
9 - 10 maart 2019: Temse, Geraardsbergen, Ath, Mons, Charleroi
Met het klassiekske sla ik zo een brug: ik ben erna weer in België geweest! Ik ben daar nu geloof ik al meer dan 40 keer geweest, maar iedere keer is het toch weer een beetje ontdekken. Tijdens de Belgische krokusvakantie en paasvakantie was het weer mogelijk voor de jeugdige reiziger om voor 15 euro gans België te doorkruisen met Go-Unlimited. Go-Unlimited zet ik sinds de introductie ervan ieder jaar wel eens op mijn TEC-Mobib, maar de tijden zijn veranderd sinds de introductie ervan. Een paar jaar terug moest ik nog naar een Belgisch station om daar aan een automaat dat product op de Mobib te zetten, maar vandaag is dat ‘retourtje Essen’ niet meer nodig sinds de NMBS het nu ook toelaat om het online te verkrijgen. Het koopproces is wat ingewikkeld en ogenschijnlijk onlogisch, waarbij je in de kalender een periode moet selecteren van zeven dagen, met een willekeurig beginpunt en als eindpunt 'elk Belgisch station'. Dat begreep ik initieel niet, dus voerde ik maar willekeurige haltes in als Erps-Kwerps en Hourpes, maar daar gaf het systeem geen Go-Unlimited voor terug. Het geheel voelde alsof de integratie van Go-Unlimited in de ticketmodule van de NMBS een grote work-around was, blijkens dat je als resultaat voor elke geselecteerde dag een overbodig e-ticket ontvangt met zowel als beginpunt als eindpunt 'elk Belgisch station'. Het is wat komisch allemaal, maar wat wel De Grote Plus is, is dat je eigenlijk niets hoeft te doen nadien: je hoeft niet naar een automaat of loket om dat product op te halen en expliciet op jouw Mobib te laten zetten en dat is voor ons buitenlanders wel plezierig. Het scheelt zoveel gedoe!
Zaterdag
Het wordt een weekend rondtouren en dat betekent dat op de zaterdagochtend met 5:30 weer onmogelijk vroeg (voor mij dan toch) opgestaan moet worden om de eerste trein… nee, bus van de dag te halen. De eerste trein van de dag vertrekt vanuit Zandvoort om 06:34, terwijl de eerste bus van lijn 80 (het broertje van 81 die onlangs voorbij is gekomen hier) om 06:12 vertrekt. Die bus staat mij toe om een vroegere intercity naar Den Haag, Rotterdam, Roosendaal en Vlissingen te halen, met een redelijk krappe aansluiting te Heemstede-Aerdenhout. Ik sliep door mijn wekker heen en moest me uiteindelijk flink haasten om de ‘wandeling’ van mijn huis naar het busstation, die normaal gesproken een kwartier duurt, in acht minuten te proppen. Dat op een lege maag. Enfin, hectisch allemaal, maar eenmaal in de trein kan ik anderhalf uur bijkomen in de eerste klas met een proper ontbijt dat nog over was van gisteren. Ik was niet de enige die er vercrackt bij zat in de trein, alhoewel de anderen die ik tegengekomen ben er zowaar er nog erger aan toe waren dan ik.
De trein komt op tijd in Roosendaal aan. In Roosendaal merk ik op dat de NMBS-kaartenautomaat verplaatst is. Ik dacht eerst dat die helemaal weg was, maar na goed kijken zag ik 'm nu staan aan de zijde van het NS-loket.
Go-Unlimited is enkel geldig in België, dus is een los retourtje van Roosendaal naar Essen, net over de grens à 100% korting in Nederland nog een laatste verplichting. Wat betreft de tijden die veranderd zijn nog even dit: waar ik vroeger nog 1,40 betaalde voor een enkele reis, betaal ik nu 2,60 en waarbij een Go-Pass 1 eerst 7,60 was, is deze nu 8,20. Alles wordt duurder en het houdt maar niet op.
Dit wordt mijn eerste keer dat ik met de lokaaltrein, of nee, S-trein inmiddels (met het onmogelijke lijnnummer S32), doorrijd naar de eindbestemming Puurs. De trein wordt uitgevoerd door een gemoderniseerd vierledig stel. Er is aardig wat volk in Essen op deze dag en op dit aardig vroege tijdstip. Iedereen lijkt in een goed humeur. Na fluiten wordt nog wat volk toegelaten in de enig openstaande deur. Over deuren gesproken: iedereen laat wel de coupédeur openstaan.
Het informatiesysteem in deze trein doet het niet goed. De display voor de volgende haltes toont niets en de omroepstem zwijgt. Alleen in Ekeren wordt een keer 'Ekeren' uitgekraamd en verder wordt bij Antwerpen-Berchem het reeds gepasseerde Antwerpen-Noorderdokken aankondigt. In Antwerpen-Centraal stapt bijna iedereen uit.
8. In plaats van de eeuwige foto van de varkensneus in Roosendaal, nu eens de varkensneus met bestemming Roosendaal, te Puurs.
9. Ik zou niet weten waar ze de inspiratie vandaan hebben gehaald, maar ik vermoed zo dat deze treinen, die veel lijken op de treinen die in Groot-Brittannië rijden, hier niet zullen gaan rijden. Ondanks dat: kunstig!
Ik ga niets spannends in Puurs doen; alhoewel... een overstap op de L-trein (die wel) naar Sint-Niklaas om die te nemen tot Temse was wel even spannend omdat ik me weer even moest realiseren dat treinen links rijden en dat de doorgaande trein van spoor 1 zou vertrekken in plaats van spoor 2.
Of all places: Temse. De enige reden waarom ik er naartoe ga is omdat er in het verleden een jaarlijks dorpsomroepersconcours was in mijn dorp, waaraan ook een dorpsomroeper uit Temse meedeed, getuige een ansichtkaart die ik ergens nog heb liggen. Het is niet een volkomen oninteressant dorp en ik vond het zodoende wel een kort bezoekje waard met het belfort, de kerk, de brug en de kade. Van het station naar het centrum komen was niet zo vanzelfsprekend omdat de primaire toegangstunnel onder de naastgelegen snelweg door gebarricadeerd was door werkzaamheden, waardoor ik behoorlijk om moest lopen.
10. Temse vanaf de Temsebrug.
11. Nog kort verwijzend naar de perrontunnel in Puurs: ik denk zo dat het soort trein dat afgebeeld staat op dit richtingsbord evenmin in België rond zal gaan rijden… het is de Nederlandse Koploper!
12. Daar komt de L-trein met bestemming Sint-Niklaas aangereden.
Tot en met Sint-Niklaas verloopt alles stipt. Na een overstap op een intercity (Desiro, het is zover!) naar Gent komt er wel iets van vertraging met hooguit twee minuten, maar da's geen drama. Ik haal al mijn aansluitingen tot en met Geraardsbergen, mijn tweede bestemming voor vandaag.
Ik was wel benieuwd naar de ‘mythische’ Muur van Geraardsbergen die bekend is van de Ronde van Vlaanderen, maar Geraardsbergen is mij ook bekend van Flickr en wat Belgische treinblogs.
13. Niet alleen Brussel heeft een Manneken Pis-achtig iets.
14. De kapel bovenop de Muur van Geraardsbergen is een mooie, met opvallend dak dat allemaal sterren heeft en een interieur dat vol staat met tegels vol dankbetuigingen voor genezing aan O.L.V.
15. Dan een blik op het station van Geraardsbergen en haar emplacement. Heel veel diverser dan dit qua materieel zul je het niet aantreffen denk ik.
16. ’t Is Geraardsbergen! ’t Is Grammont! ’t Is hetzelfde, alleen net effe wat anders!
Na Geraardsbergen reis ik verder naar Mons (Bergen dus), maar onderweg stap ik nog uit om een uurtje rond te lopen in Ath (Aat in het Vlaams), het oord met de grappige violet-wit-gele vlag, de kubuskasteeltoren die je niet beklimmen kunt, de aparte kerktoren en het schitterende stationsgebouw. De avondspits is intussen begonnen en het is merkbaar drukker. Toch valt het mee hoeveel plekken er effectief bezet raken. De route voelt desolaat aan. Sommige haltes zijn gewoon treurnis met een hoopje grint als perron.
17. Het machtige stationsgebouw van Ath.
18. De stationsoverkapping van Ath.
Mons is een stad waar je gewoon eens doorheen gewandeld moet hebben als je puur Wallonië gaat bezoeken, net als Tournai, Namur en Charleroi ook nog wel, maar het station van Mons is nog precies als vijf jaar geleden toen ik daar voor het eerst kwam: een bouwput, alles behalve af, en het lijkt zelfs alsof in die vijf jaar er geen reet gebeurd is. De nieuwe spoorbrug is nog steeds onbegaanbaar, de betonnen hulzen voor de trappen zijn nog steeds geen trappen, een derde van de CTA’s zijn buiten werking, de geïmproviseerde tijdelijke brug over de sporen zijn nog steeds hellingen die niet voorzien zijn van een afdak en het stationsgebouw bestaat nog steeds integraal uit containers. Intussen is wel in die containers een grote wachtruimte gecreëerd waar mensen met claustrofobie best uit weg kunnen blijven en begint het raamwerk van het dak bovenop de nieuwe passerelle vorm te geven. Is dit een nageboorte van de wafelijzerpolitiek, waarbij zowel Vlaanderen als Wallonië een modern station willen hebben, die allebei hopeloos vertraagd en kostenoverschrijdend moesten zijn?
Ik vind het vooral jammer voor de mensen die hier dagelijks de trein moeten nemen, maar anderzijds hebben ze wel een mooie stad waar ze dan elke dag naar toe moeten. Dan te bedenken dat dat station al in 2015, toen Mons cultuurhoofdstad van Europa was, eigenlijk al soort van af had moeten zijn. Van dat jaar zijn anno 2019 nog steeds herleidbare sporen terug te vinden. Om in het centrum te komen moet je nog ver omlopen, om de lokale weg heen die in een tunnel duikt. 19. Het station van Bergen/Mons is nog steeds één grote bouwval, getuige dit beeld, waarbij dit betonnen geraamte alles behalve begaanbaar is, na al die jaren.
20. Gelukkig laat Mons zich ook van zijn betere kanten zien.
De laatste trein van de dag bestaat uit een Deense neus met bestemming Liers die me naar Charleroi-Sud brengt omdat ik daar overnacht. In die trein worden op de display bij de resterende halten foutievelijk 'Liège-Jonfosse' en 'Liège-Palais' getoond in plaats van hun nieuwe namen, respectievelijk Liège Carré en Liège-Saint-Lambert. Ook wordt als tussenhalte La Louvière Sud getoond terwijl we vandaag uitzonderlijk in La Louvière Centre halteren omdat Sud er helemaal uit ligt wegens werkzaamheden. Het is een klein beetje een reliek van het verleden omdat vroeger La Louvière Centre het hoofdstation was in het m.i. nietszeggende oord in kwestie.
Zondag
Ik wilde eigenlijk in dit weekend de nieuwe internationale verbindingen van de NMBS proberen, namelijk die van Charleroi-Sud naar Maubeuge en die van Mons naar Aulnoye-Aymeries. Een kort rondje doen is mogelijk op een zondag, hetzij in één richting, namelijk die van Charleroi naar Mons via Maubeuge en Aulnoye-Aymeries. Ik had mijn plan daar ook op afgestemd met een verblijf in Charleroi, maar ik besloot om toch maar niet te gaan, omdat het in de ochtend nog aan het regenen was, het al onstuimig was en nog zou worden en ik eigenlijk niet eens meer zoveel zin had om drie uur in Maubeuge te moeten verbrengen terwijl ik de stad zelf bij wijze van spreken in een uur al wel weer gezien zou hebben. Ik heb eerder de grens overgestoken tussen Maubeuge en Charleroi, al ging dat niet enkel met de trein: toen reed ik met een TER vanuit het (overigens bijzonder aanradenswaardige!) vestingstadje Le Quesnoy tot Jeumont om naar Erquelinnes in België te wandelen en voorts de (toenmalige) L-trein naar Charleroi-Sud te nemen.
Ik heb desondanks wel wat onderzoek ter plekke gedaan naar tickets ervoor, voor wanneer ik in de toekomst Mons-Aulnoye ga doen met een rondtocht via Maubeuge (heen-en-terug), Saint-Quentin en nog een paar steden in Noord-Frankrijk. Er is een speciaal grenstarief voor Charleroi-Maubeuge en Mons-Aulnoye die enkel verkrijgbaar is in respectievelijk Charleroi en Mons. Online is er qua prijzen niets over dat speciale grenstarief te vinden. Desondanks is het mogelijk om online tickets te kopen: via B-Europe kost een enkeltje Mons-Aulnoye 6,60 terwijl die op OUI.sncf 8,80 kost en een enkeltje Charleroi-Maubeuge is via B-Europe ook 6,60 en via OUI.sncf 10,20. Dat grenstarief dat in Mons te krijgen is goedkoper dan de online-prijs: 5,40, terwijl in Charleroi de prijs gelijk is aan de online-prijs. Zodra ik probeerde om in Charleroi-Sud een enkele reis Namur-Maubeuge te kopen, crashte de kaartautomaat.
Ik heb dat nog gemeld aan een NMBS-medewerker die ik toevallig tegenkwam, maar zijn onverschillige verschijning kon weinig anders kwijt dan een Franse ‘nou en?’ Enfin, in plaats van naar Maubeuge om daarna volkomen geen idee te hebben wat ik dan zou moeten doen, was ik nu van plan om even Aalst te bezoeken, daarna Ninove om daar de Roze Zondagstrein te bekijken en ten slotte Gent. Vlak voor vertrek legde ik nog de gereedstaande IC met bestemming Maubeuge vast, om dit verhaal toch ergens nog een ietwat bijzonder tintje te geven. Ik vind niet veel foto’s van die nieuwe treinen online, dus bij dezen.
21. De centrale treinaanwijzer in de stationshal van Charleroi-Sud, met daarop inderdaad de IC met bestemming Maubeuge.
22. En daar is de IC Maubeuge dan. Een ogenschijnlijk doodgewoon uitziende Deense neus, zonder bestickering.
Enfin, na Charleroi-Sud en de gecrashte kaartautomaat is het eerst tijd om naar Brussel te rijden. Helaas: weer Desiro. Het valt nu ongeveer op dat ik in iedere trein die ik genomen heb gecontroleerd ben.
Ik ben geen fan van Brussel en ik wil er liefst zo snel mogelijk vandaan. Ik was van plan om twintig minuten te wachten hier, maar ik zie dat een eerder vertrekkende IC met bestemming Oostende aan komt rijden met I10-rijtuigen en ik heb spontaan zin gekregen in een rustig ritje met dit materieel, dus neem ik die gewoon tot Gent. Omdat ik Go-Unlimited heb dacht ik er gelijk aan om een slagje Eeklo te doen voor de lol, om weer eens in zo’n dieselstelletje te zitten en om Eeklo eens te bekijken, maar de wachttijd in Gent-Sint-Pieters op die trein is meer dan 20 minuten en de marge tussen aankomst in Eeklo en het vertrek is eigenlijk te kort om een rustige rondwandeling te doen in Eeklo, met in het achterhoofd dat dit treintje slechts eenmaal per twee uur rijdt op zondag.
23. Station Gent-Sint-Pieters, vanaf het deel dat wel al ‘af’ is, of eerder, het deel waar al wel aan begonnen was.
Te Gent heb ik maar de eerste de beste trein genomen die ik heb kunnen vinden die stopt in Aalst. Daar wilde ik nog eens een keertje rondlopen, alhoewel alle optochten een week terug waren. Ondanks dat zijn er nog genoeg relieken over in de stad die getuigen van carnaval, onder meer het stationsgebouw dat aan de buitenkant versierd is en de Grote Markt, die ook nog her en der versieringen heeft.
24. Een Desiro te Aalst.
25. Het stationsgebouw van Aalst had al haar carnavalsversiersels nog, een paar dagen na de grote optocht.
26. Een bus van De Lijn bij een monumentale toren aan het Aalstse station.
Op zaterdag was het prima weer, maar op zondag was het eigenlijk al de hele ochtend aan het regenen. Ik verwachtte dat het in de loop van de ochtend droog zou worden en uiteindelijk zelfs zonnig, maar in Aalst was het op een gegeven moment weer aan het regenen met enkele flinke rukwinden en op dat moment had ik er geen vertrouwen meer in dat het weer nog zou gaan verbeteren, dus ben ik subiet terug naar Brussel gereden om daar op te stappen op de IC naar Amsterdam, terug naar Nederland. Ik had geen idee hoe lang ik moest wachten op de trein naar Nederland maar de twintig minuten vielen mee omdat de trein tegen die tijd al aan het perron stond. Langzaam druppelen de mensen binnen en op een gegeven moment komt er een penetrante, gewelddadige knoflooklucht achter mij zitten die zonder liegen zó ondraaglijk was dat ik direct een wagon naar voren liep, met geopende laptop in de hand.
Het NS personeel aan boord van deze internationale trein heeft tegenwoordig ook scanners voor de Mobib, zo heb ik ontdekt. Nota bene op hun iPhone kunnen ze die chip uitlezen met een speciale app. Dan te bedenken dat de treinbegeleiders van de NMBS een moeilijk groot tablet-achtig ding nodig hebben om hetzelfde te doen. Wel moest het rubber-achtige beschermhoesje opzij gedaan worden om de Mobib proper uit te kunnen lezen. Ogenschijnlijk volkomen belachelijk, dat verschil in grootte, maar de treinbegeleiders in België kunnen ook tickets printen met die apparatuur dacht ik, en da's iets lastiger met een telefoon.
Om de grens over te komen heb ik een enkele reis Essen-Roosendaal, terwijl ik in de intercity naar Amsterdam. Ik krijg ik al vrij snel weemoed naar de tijd toen deze IC via Roosendaal reed en niet via Breda. Het betekent nu dat ik in Antwerpen eruit moet, eventjes moet wachten en de S-trein naar Roosendaal moet nemen. Ter hoogte van Mechelen kom ik echter in de NMBS-app erachter dat de haltes in Noorderkempen en Breda opgeheven zijn, terwijl de NS-app zwijgt.
Een beetje doorzoeken leert mij dat deze trein opgeheven wordt tussen Noorderkempen en Breda door harde wind op de hogesnelheidslijn, terwijl deze toch doorrijdt naar Rotterdam en Amsterdam. Dat kan maar één ding betekenen: deze trein wordt omgeleid via Roosendaal! Dat wordt bevestigd door een omroep in de trein bij binnenkomst te Antwerpen-Centraal. Ik kan blijven zitten en ik kom waarschijnlijk vroeger thuis. Yay! *trein* Goeie oude tijden! Alles komt weer boven: ik moet inchecken in Roosendaal en traditioneel moet alles en iedereen rennen naar dat ene paaltje op het perron om dat te doen. Ik ben door de knoflooklucht des doods helemaal voorin gaan zitten en met een aankomst op perron 4a te Roosendaal betekent het dat het ov-chipkaartpaaltje voor het overstappen van/naar internationale reizen pal voor mijn neus kwam te staan, zodat ik niet zoals vroeger als een malle moest gaan rennen om uit of in te checken. Keerzijde van mijn geluk is wel dat het uiteindelijk het treinverkeer eruit ligt op de hogesnelheidslijn.
Het laatste stuk in Nederland lijkt verder geschiedenisloos te verlopen, maar ergens ter hoogte van Rotterdam valt het me op dat de Alpen Express uit Zell am See met een vertraging van bijna vier uur rondrijdt door een defecte locomotief. Met een vertrek in Haarlem van 11:06 zou dat met de aankomsttijd van mijn IC waar ik in zit nog kunnen betekenen dat ik hem tref in Haarlem. Ik haal mijn fotocamera weer tevoorschijn in de hoop de trein in Haarlem vast te kunnen leggen. De vertraging is nog voor aankomst in Heemstede-Aerdenhout 228 minuten. Dat zou betekenen dat hij om 14:53 vertrekken zou vanuit Haarlem en met een aankomst te Haarlem van mijn trein van eveneens 14:53 is de kans klein dat dat een succesverhaal wordt. Ik besluit om de trein in Heemstede-Aerdenhout te verlaten – met een overstaptijd op de trein naar Zandvoort van 20 minuten maakt dat op zichzelf niet uit – in de hoop de verlate nachttrein daar te treffen. Het regent, maar de wachtruimte op beide perrons zijn verwarmd. De vertraging neemt intussen toe met 236 minuten en de IC naar Kruiningen-Yerseke en de sprinter naar Leiden worden voorgelaten. Dan weet ik: die twee treinen worden voorgelaten om daarna die nachttrein te laten vertrekken en zodra ik in de trein in Haarlem zit is de trein nog niet gepasseerd. Bij aankomst in Haarlem kwam de nachttrein met +238 minuten net in beweging, allemaal net te laat dus.
22 - 24 maart 2019: Pas-de-Calais
Niet heel erg veel later was op een gegeven moment Frankrijk aan de beurt. Ik zag wat interessante aanbiedingen staan, dus kon ik kiezen en ik was benieuwd naar het departement Pas-de-Calais, dat onder Nord ligt. Nord heb ik wel zo een beetje gezien, maar dat wat eronder ligt nog niet en dat terwijl het toch een redelijk interessant gebied is. Ik doe een rondje, met een klein interessant uitstapje naar Picardië per TER 2014, welke tot vorig jaar een trein van uit de categorie Intercités was. Die trein was één van de redenen waarom ik dit tochtje per se nu wou doen: ondanks dat de regio Hauts-de-France alle ‘Intercités’ in naam heeft vervangen door TER, wordt deze trein nog steeds uitgevoerd met getrokken materieel. Niemand lijkt te weten voor hoe lang nog, dus ga ik maar best ervan profiteren zolang dat nog kan.
Vrijdag
De eerste etappe is een directe bus van Amsterdam naar Lille. Een tochtje van zo’n vier uur à 9,99 euro. Da’s niks, da’s iets wat ik niet laten liggen kan. Na Lille ga ik een bezoekje brengen aan Saint-Omer, om daarna de dag af te sluiten in, jawel, Calais. Dat alles moet dus beginnen met die ene bus, maar het onfortuinlijke gebeurt: ik mis de bus omdat ik me verslaap. Ik word wakker om 6:34, terwijl ik precies in de trein naar Amsterdam van 6:34 heb moeten zitten. Ik had een overstaptijd van 30 minuten en de volgende trein is exact 30 minuten later. RIP. Ik heb geen plan B, en ik moet vóór 14:00 in Lille Flandres zijn, dus moet ik letterlijk last-minute iets gaan regelen. Ik zoek naar de volgende bus: die vertrekt veel te laat. Een Thalys dan: veel te duur, meer dan honderd euro – dat zou pas RIP zijn voor mijn portemonnee. :? Daarbij: die rijdt niet meer rechtstreeks naar Lille Europe toe en dat is waardeloos. De intercity Brussel dan: die kost al gauw 47,60 voor een last-minute enkele reis in de tweede klas en dat is buitenproportioneel duur. Het is dat het vandaag een vrijdag is, waarop mijn Weekend Vrij-abonnement niet geldig is, dus wordt het hoe dan ook een traan laten wat betreft hoe duur dit grapje gaat worden. Ik zoek verder en ik kom uit op de Eurostar. Die trein zou ik nèt aan kunnen halen, met een overstap van 20 minuten te Amsterdam Centraal. Het blijkt ook nog eens dat last minute de Eurostar maar 39 euro kost voor Standard class en 44 euro voor Standard Premier, dat allerlei gratis drankjes en een koek bevat. Ruim een uur sneller in Brussel en goedkoper in de ‘eerste klas’ dan wanneer je met de gewone intercity Brussel reist in de tweede.
Daar zeg ik geen nee tegen en zo maak ik mijn eerste reis ooit met de Eurostar. Weliswaar niet naar Londen toe, maar toch – het is een Eurostar. 27. De e320 als Eurostar met bestemming Brussel-Zuid, te Amsterdam Centraal.
Onderweg viel er niets te zien: ofwel was het mistig buiten, ofwel zaten we in een tunnel, maar langs de HSL-Zuid valt überhaupt weinig te zien, dus dat zal me al een zorg zijn.
28. Dezelfde e320, in Brussel-Zuid na aankomst.
Eenmaal aangekomen in Brussel-Zuid wordt het overstappen geblazen op de trein naar Tournai, maar daarvóór moet ik nog aan de NMBS-kaartautomaat kaartjes kopen: een Go-Pass 1 tot Tournai en een los kaartje Tournai-Lille. Uit ervaring weet ik dat ik normaliter via Moeskroen geleid word in de reisplanner, maar er zijn werkzaamheden daar, waardoor ik met een vervangingsbus moet en daar heb ik precies geen zin in. Als ik al het hele stuk überhaupt niet per bus afleg, dan leg ik helemaal niets per bus af. Ook: al zou die trein wel rijden, een overstaptijd van twee minuten in Brussel op de trein naar Moeskroen stemt mij nooit vrolijk, dus reis ik via Tournai, wat een plan B is, maar zodra ik daar informatie over probeer op te zoeken loopt het scheef: er zijn ‘informaticaproblemen’ en de hele reisplanner van de NMBS ligt eruit. Die geeft incorrecte informatie, net als DB-Navigator, die beweren dat er überhaupt niets rijdt tussen Tournai en Lille, terwijl oui.sncf een tweeuursverbinding aangeeft. Beide informaties kloppen niet, want in werkelijkheid is er een gewone uurdienst en dat weet ik gewoon en dat weet ik ook zeker, zeker op een doordeweekse dag. De enige app die wel juiste informatie aangeeft is… de 'gewone' SNCF-app, welke dus andere informatie geeft dan Oui.sncf, for some reason.
29. Niks in de NMBS-app.
30. Niks in de mobiele versie van de NMBS site.
31. Niks in DB Navigator
32. Maar wel in de SNCF-app… Het loont zich om meerdere reis-apps te hebben als je op reis gaat in den vreemde!
Bij aankomst in Tournai is het toch even spannend of daar ook daadwerkelijk de trein aangekondigd wordt, maar ja hoor: op het vertrekscherm staat de IC naar Lille aangekondigd om 11:21 op spoor 1A. Het is dat ik zoveel verschillende apps heb, inclusief de goede oude offline-werkende Interrail-app…
De IC naar Lille is een Belgische trein, met Frans personeel aan boord, wat het nog ironischer maakt met betrekking tot de informatieverziening ervan, of eerder het gebrek eraan. Ik herinner me dat enkele jaren terug tussen Tournai en Lille ook AGC’s pendelden, maar of dat nu nog zo is, is mij onbekend.Eenmaal in België en Frankrijk is de mist helemaal verdwenen en is er een stevige zonneschijn die voor een winterjasonwaardige 12 graden zorgt.
33. Onderweg passeert de IC Tournai-Lille het pittoreske stationnetje van Morts-aux-Vaches, vroeger ook wel Froyennes geheten op dit bord.
34. Hetzelfde beeld als eerder vandaag omdat het moet, alhoewel het ietwat anders is: ditmaal de IC uit Tournai in plaats van Kortrijk, op Lille-Flandres met ernaast een TER met onbekende bestemming.
35. En vooruit, nog een sfeerbeeld onder de kap op dat moment.
Na een korte rondwandeling door Lille binnen de twee uur overstaptijd die ik mezelf gegeven heb, wordt het tijd voor de TER naar Saint-Omer. De trein komt ruim op tijd aan te Lille Flandres, maar de machinist heeft een lange babbel met ander volk, waardoor we ogenschijnlijk volslagen onnodig vertrekken met zes minuten vertraging. De twee gekoppelde AGC’s zitten goed vol voor een trein die rond dit tijdstip – tegen twee uur – eens in de twee uur rijdt (boe) en het is al moeilijk warm en benauwd binnen. Uiteindelijk is bij aankomst te Saint-Omer de vertraging verdubbeld.
36. Een voorbijstormende TER in Saint-Omer.
37. Saint-Omer heeft een flink monumentaal stationsgebouw, maar helaas staat die na een jaar nog steeds in de steigers.
38. In Saint-Omer kwam ik iets opmerkelijks tegen: dit is een oplaadpaal voor elektrische auto’s. Dit is op zichzelf niet opmerkelijk, maar wat hier wel opmerkelijk aan is, is het betaalsysteem, aangezien het betalen gaat met een Pass-Pass, wat het Franse equivalent is van de OV-Chipkaart! Daar zit een vast bedrag aan vast per keer (goedkoper in de blauwe uren, in de nacht).
39. Een blik op de kathedraal en de vestingmuur. Een flink stevig beeld.
40. Het stadspark in het verlengde van de vestingmuur, het Jardin Public, omdat het zo'n blikvanger is.
Mijn laatste trein van de dag bestaat weer uit AGC’s en ook nu is deze goed gevuld, maar de trein rijdt nu – tegen vijf uur – om het half uur, want het is spits.
We kennen Calais allemaal van de haven voor de veerboot naar Dover en de ‘jungle’ met de vele illegalen die hier hopen Engeland binnen te komen. Ik ben rond het station en in de binnenstad niet tegengekomen en de vrees van mijn ouders om ‘beroofd te worden’ bleek dus mee te vallen, maar ja, als die kampen al uitgeruimd zijn geweest was er sowieso al minder risico. Even bij een willekeurig restaurantje binnenwippen en wat simpels eten is hier niet anders dan elders.
Zaterdag
41. Vlakbij mijn verblijf: het station Calais Les Fontinettes.
42. Het stationsgebouw van Calais Ville, met de koude kleuren, of eerder een gebrek aan kleuren op zich.
43. Calais-Ville, met blik op het belfort en een paar regionale treinen, een paar van de weinigen op deze zaterdag.
Het is tijd om naar Boulogne te gaan en die rit zou gaan met een korte stop in Calais-Fréthun om de Eurostar vast te leggen aldaar. Dat plan ging echter niet door: ik zou een bus van de SNCF moeten nemen, maar ondanks dat ik op tijd klaar stond, heb ik die hele bus niet gezien. Het is altijd wat met die vittuvervangingsbussen.
Ik ben zodoende gedoemd een half uur te wachten op de volgende trein, zonder Eurostar voor de lens, maar gelukkig wel met een punctueel vervolg van de reis, ondanks een wat magere dienstregeling.Tijdens het wachten op de directe trein naar onder meer Wimille-Wimereux, kom ik totaal onverwacht een donkerblauw slaaprijtuig van de Venice-Simplon-express tegen aan het perron te Calais-Ville, met een vrij lelijke betongrijze 126005 ervoor die deze waarschijnlijk aan het afrangeren was of zo. Een kijkje nemen aan boord kon niet, want alle deuren zaten op slot en de mensen die eromheen stonden hadden de sleutels er niet van. Het doet me denken aan een treinkaartje dat je in Londen op twee stations kopen kan, waarmee je bespottelijk goedkoop per veerboot naar Calais kan, om er dezelfde dag weer mee terug te geraken in Engeland, alhoewel deze Venice-Simplon-express dan eerder voor het gegoede volk is dat in luxe voort reizen wil richting Venetië, als die trein überhaupt dan rijdt.
44. Het rijtuig van de Venice-Simplon-express.
45. Een detailopname.
46. De locomotief in kwestie.
Dat alles is mijn plan in ieder geval niet, maar wel een klein ontdekkingstochtje langs de Opaalkust, met tussenhalte in Wimille-Wimereux, om vanaf daar een streekbus te nemen naar Audresselles. Vanaf daar zou dan een wandeling aanvangen naar Ambleteuse, door de duinen, om ten slotte weer en bus naar Boulogne-sur-Mer te nemen.
47. Het station van Wimille-Wimereux, waar een defecte kaartautomaat staat.
Die bussen zijn wat lastig te vinden, maar via passpass.fr vind ik – hetzij erg onoverzichtelijk en chaotisch – de dienstregelingen in kwestie, alhoewel de site van de regio Hauts-de-France nog een oude widget heeft waarin alle vertrekkende bussen op de gekozen dag zichtbaar zijn. Een rit per streekbus kost slechts 1 euro, net als in Occitanië dus, en da’s prima.
48. De Opaalkust te Wimereux.
49. Een TER passeert de spoorbrug van Wimereux.
50. Niet vaak tref je een zandstrand aan, eerder kleine steentjes, of grote rotsen als deze.
51. De opaalkust is vol met bunkers, herinneringen van de grote oorlogen die deze planeet gekend hebben.
52. Een bus van Oscar, die later de rit naar Boulogne zou verzorgen.
53. Fort d’Ambleteuse of Fort Mahon, een fort dat ontworpen is door Vauban, zoals zo vele gebouwen. Het is het laatst overgebleven kustfort dat nog staat tussen Cherbourg en de Belgische grens.
Eenmaal aangekomen in Boulogne raak ik eerst het verblijf in, om daarna pas de binnenstad (Tintelleries) te bezoeken. Het is zo een beetje het enige dat historisch interessant lijkt, los van de haven.
54. Een blik naar beneden in Boulogne, vlakbij de vestingstad bij Tintelleries.
55. Eén van de stadspoorten aan de vesting.
56. Eens hier meer bloempjes staan, kan dit nog wel eens een heel vrolijk hoekje worden.
57. Je kan het ze wel nageven: de bussen die in de steden rijden hier zien er modern en fris uit, alhoewel het volgens mij nog steeds dezelfde oude Irisbussen zijn.
Zondag
Dan het moment waarop ik gewacht heb: de tocht naar Amiens per TER 2014 (tot vorig jaar Intercités). Op een zondag vertrekken twee TER’s vlak na elkaar, beiden naar Amiens, met beiden dezelfde tussenstops onderweg. De ene, met vertrektijd 08:44, is gewoon een stomme AGC, maar de trein erna, met vertrektijd 08:53, is getrokken materieel met Corailrijtuigen en ervoor een brullende diesellocomotief. Dibs op die trein dus, en daarom heb ik al twee dagen ervoor een ouderwets ogend groot biljet uit de Grandes-Lignes-automaat getrokken om het nog eens extra fancy te laten voelen.
58. Station Boulogne-Ville
59. Ex-Corailrijtuigen die aan het wachten zijn op passagiers en het vertrek.
60. Tijdens de zonsopgang: de locomotief die deze TER 2014 zal gaan trekken.
Nu de trein een TER is geworden, is alles wat met de eerste klas te maken had afgeschaft ofwel opgeheven, maar ondanks dat rijden nog steeds toenmalige eersteklasserijtuigen mee, met zalig pluche, een zee aan beenruimte en rode gordijntjes. In dat geval neem ik graag plaats in de ‘eerste’ en streep ik gelijk iets af wat op mijn bucketlist stond: alle gordijntjes in de trein dicht doen en lekker in het ‘donker’ zitten. Later gingen ze wel weer open, want een treinreis zonder uitzicht naar buiten is gewoon geen treinreis.
61. Tick!
Het zou wel eens mijn laatste rit in zo’n Corail-rijtuig kunnen zijn, tenzij ik met de kerst dit jaar naar Colmar toe ga, om daar naar Straatsburg of Mulhouse of zo te gaan, want daar in die hoek zijn die treinen nog omnipresent. In Noord-Frankrijk zijn ze uitstervende, alhoewel niemand lijkt te weten wanneer ze nou ‘eindelijk’ vervangen worden. Zoals altijd verloopt het productieproces van nieuwe treinen anno de 21ste eeuw rampzalig, net als het acceptatieproces, dus zal ik niet vreemd opkijken als ze in 2020 nog steeds rijden, maar ja, laat ze dat maar lekker doen. Het is zalig rustig rijden, met bijzonder stil optrekken en lekker wegzakken in de zachte zetels.
Te Amiens vindt een locwissel plaats voor het laatste stuk naar Parijs, dat onder de draad gaat.
62. Station Amiens, met de loc van de TER 2014, die klaar staat om vervangen te worden door een elektrische loc.
63. Daar is de elektrische loc!
64. Wat verder rondrijdt: juist. Wel apart om voor het eerst de Normandie-bestickering te zien.
65. Ook: wat stilletjes aan het wachten is.
Amiens is een kleurrijke stad met veel kanaaltjes en vrolijk uitziende huisjes. Er is ook een vesting waar een universiteit in gebouwd is. Als tussenstop, onderweg terug naar Lille is het een mooie, rustige plek om te vertoeven.
66. De kathedraal van Amiens.
67. Een detail van de voorkant van de kathedraal: het is ergens toch wel een ondenkbaar iets hoe gedetailleerd men dit gemaakt heeft. Ieder figuurtje is anders.
68. Bruggetjes, bruggetjes.
69. Overal bruggetjes met kleine, oude, kleurrijke huisjes.
De weg terug betekent een trein nemen die niet al te vaak rijdt op een zondag, richting Lille. Het is een TER in 'Region Nord-Pas-de-Calais' bestickering, wat al een tijdje vervangen is, maar vooruit, de trein rijdt en het heuvellandschap verandert ondanks een naamswijziging verder anders ook niet. Nadat ik de heenrit gemist had, had ik nu wel de directe bus naar Amsterdam te pakken. Nog vóór middernacht ben ik terug thuis, dus een verschrikkelijke rit door de nacht heb ik mezelf bespaard dit keer.
Dat waren dus tweemaal België en Lille, met wat variaties. Een volgende keer heb ik nog wat anders moois in petto, maar dat komt op een andere dag.
Een latere post over een bezoek aan Schwyz en Sechseläuten in Zürich staat hier.
