Oorspronkelijk was het plan om via Altenbeken en Warburg te gaan, waarbij de nadruk met name lag op het fotograferen. Kay's camera was echter stuk en hij redde het niet om voor ons reisje in het bezit te zijn van een nieuwe. Daarom is er in de week die vooraf ging gekozen voor een alternatieve planning, die alleen gericht was op het 'treinreizen'.
De reis begon om 9:26 in Enschede, waar we de RegionalBahn naar Münster pakten. Het was een lange rit, waar eigenlijk weinig te beleven viel. Mark had nog geen bordjes van deze lijn, dus hij was druk aan het fotograferen als we weer bij een tussenhalte waren. Uiteindelijk waren we in Münster aangekomen. Hier zouden we de WestfalenBahn naar Osnabrück nemen. De trein bestond uit acht bakken FLIRT. Het achterste stel, een driedelige, was helemaal vol. Het voorste vijfdelige stel was daarentegen helemaal leeg.
Op een stoel vond ik een groot vat Krombacher. Deze bleek helaas leeg te zijn.
Desalniettemin vond Mark het een leuk souveniertje om mee naar huis te nemen. Hij was er dan ook dol gelukkig mee.
Na in Osnabrück te zijn aangekomen, hebben we even wat rondgekeken op het station. Het duurde nog wel even tot onze volgende trein zou vertrekken. In de stationshal konden we ons vergapen aan heerlijke broodjes, taartjes en koekjes bij de 'Bäckerei', waarvan ieder groot Duits station er waarschijnlijk minstens één heeft. Het voordeel is dat deze broodjes vaak ook vrij goedkoop zijn, dus hadden we voor de volgende rit flink wat ingeslagen.
Onze volgende trein was de NordWestBahn, die ons zou brengen naar Bielefeld. Dit is een echte lokaalspoorlijn, meestal herkenbaar aan de krappe opzet en de lage snelheid. Als er een huis in de weg staat, gaat de spoorlijn daar zonder problemen omheen. Het eerste deel van de lijn was prachtig, door de landelijke omgeving en de mooie uitzichten. In Halle (Westf.) werd het jammer genoeg wat drukker, omdat er voelbalsupporters met de trein mee moesten. Eentje kwam al rokend de trein binnen, en kreeg even later aan de stok met de conducteur, omdat hij geen vervoerbewijs had. Het opvallende was dat een vrouw zich er mee ging bemoeien en bereid was de boete voor de man te betalen. Een erg vage boel, maar wij hebben ons er verder weinig druk om gemaakt.
Kennelijk verzamelden deze supporters zich in Bielefeld. Daarom werd deze plaats als snel door ons omgedoopt in Debielenfeld.
Wij gingen met de RegionalExpress naar Hamm. Helaas konden we hier geen vierzitter vinden, dus het ritje was een beetje saai. Des te leuker werd het in de RegionalExpress van Hamm naar Wuppertal. Hier hadden we een vierzitter met tafeltje en de sfeer begon er goed in te komen. Onderweg stapten er een tweetal muzikanten in en er volgde een klein kat-en-muisspelletje met de conducteur. Daar leent een dubbeldekker zich natuurlijk uitstekend voor. Bij het volgende station werden ze er helaas weer uitgezet, maar in ieder geval hebben ze wel een lekker rolletje Fruitella van ons gekregen.
Vanaf Wuppertal zouden we de trein naar Solingen nemen. We hoopten op Silberlingen, maar het was helaas een BR 425. Er ontstond even onzekerheid toen het vertrek even op zich liet wachten. We hadden in Solingen een korte overstap op de MüngstenerBahn, gereden met BR 628, en dat wilden we absoluut niet missen. Twee minuten later vertrokken we echter en uiteindelijk waren we zelfs twee minuten eerder in Solingen. Dat is op zich niet gek, want de dienstregeling is natuurlijk afgestemd op trage Silberlingen, in plaats van een snelle BR 425. Daardoor konden we onze overstap makkelijk halen.
Het ritje met de MüngstenerBahn was het mooiste van de dag. Vooral het passeren van de Müngstener Brücke was adembenemend. Dit is ook meteen de hoogste spoorbrug van Duitsland. BR 628'ers zijn leuke treintjes om in te zitten. Ze zijn verwant aan de Wadlopers, maar dan comfortabeler. Bovendien is het betreffende subtype (628.4) ongeveer zeven jaar jonger dan de Wadloper.
In Wuppertal hadden we weer wat langer de tijd om te eten. Dat was natuurlijk weer zoals altijd Bratwurst c.q. Currywurst mit Pommes. Met de S-Bahn gingen we naar Essen, via het mooie lijntje langs Velbert en nog wat plaatsen. Hier willen we later nog eens terug komen om de BR 420 op de foto te zetten, voordat ze op deze lijn vervangen worden door de moderne BR 422.
Bij het binnenrijden van Essen ving ik een glimp op van een stoomtrein. De SSN stond hier met de 65 018. Helaas hadden we zeer weinig tijd, want we moesten door in onze RegionalBahn richting Münster, die we in Dülmen zouden verlaten, om tenslotte de laatste trein naar Enschede te pakken. Het is ons de vorige keren al opgevallen dat deze trein erg druk is. De vorige keren moesten we staan; deze keer dus ook.
Iemand van ons durfte overigens te zeggen dat dit de eerste keer is dat we echt onze planning hebben kunnen aanhouden. Tijdens ons eerste reisje hadden we tijd gewonnen door wat korter op Essen Hbf te staan en ook ons ritje met de Schebebahn bleek korter dan gedacht. De tweede keer ging een ritje met een BR 218 en Silberlingen aan onze neus voorbij door een zeer vertraagde RE. Deze keer was er echter geen oponthoud, maar kort daarna zou blijken dat we te vroeg hadden gejuicht.
In Gelsenkirchen stond er wat ME op het andere perron. We vroegen ons af wat er aan de hand was, totdat we zagen wat er op ons perron allemaal stond. Het hele perron stond vol met Schalke '04-supporters. Bij de DB hebben ze kennelijk niet van speciale supporterstreinen gehoord, want alles moest in dat ene stelletje BR 425.
Daar kwam nog eens bij dat er ergens verderop werkzaamheden waren, waardoor er maar één spoor beschikbaar was. Onze trein moest hierdoor nog 'eventjes' wachten. Daardoor zouden we 'eventjes' onze aansluiting op de laatste trein naar Enschede missen. Door naar Münster dan maar? Vanaf daar rijden de treinen naar Enschede tot middernacht. De supporters moesten immers ook die kant op. We zouden ons in Dülmen dan de trein uit moeten wurmen en daar hadden we weinig zin in.
Het werd wel enigzins gezellig in onze RB. Mark moest natuurlijk de grote held uithangen toen er werd geroepen of het raam open kon. De ramen konden niet zomaar open, want daar was een vierkantssleutel voor nodig. De conducteur (tevens cateraar, of andersom) zat echter angstig in een hoekje en kon niet even bij het raam komen. Mark moest dus in actie komen met zijn vierkantssleutel. "Der Holländer hat das Fenster aufgemacht!" Er werd nog gevraagd of die sleutel ook de hele trein door kon, maar Mark zou zijn sleutel dan waarschijnlijk niet meer terug zien.
Later werd Mark ook nog eens betrapt op het in bezit hebben van een vat Krombacher. "Er hat noch Bier! Der Holländer hat noch Bier!" werd er geroepen, maar Mark moest hen teleurstellen door hen mede te delen dat het vat leeg was.
Uiteindelijk stonden we in Münster, waar we ook nét onze trein naar Enschede gemist hadden. We hadden dus een uur tot de volgende zou vertrekken. Wat konden we in die tijd doen? Er werd geopperd om ergens een biertje te gaan drinken, dus zijn we even het centrum in gelopen om te kijken of daar iets te beleven was. Het was erg rustig in het centrum, dus we hebben daar weinig kunnen scoren. Uiteindelijk werd het dan toch het AH-to-Go-achtige winkeltje op het station zelf. Wat voor een bier zou het worden? Krombacher dan maar? Dat staat tevens leuk bij het vat. We moesten nog even een manier vinden om onze 50cl-flessen Krombacher open te krijgen, maar een scherpe hoek van een bankje bood uitkomst.
Uiteindelijk kwam de trein naar Enschede weer voorrijden, welke ons weer in Nederland bracht. Dit verslag sluit ik af met een Ode aan Krombacher.
Een maanraket of zo, of een pomplorrie voor op de Nebenbahnen, dat kon toch minstens wel ;)